[fic knb] She Is My Girlfriend.|คนนั้นแฟนผม
ตอนที่ 11 : She Is My Girlfriend09:'Cause when you kiss me, it makes me feel so good.
She Is My Girlfriend09:'Cause when you kiss me, it makes me feel so good.
____________________________________________________________________________________________________
มือเล็กกดปิดนาฬิกาปลุกตรงโต๊ะข้างเตียงก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ดวงตาคู่สวยกวาดมองรอบห้องนอนของตัวเองครู่หนึ่ง สะดุ้งเล็กน้อยยามได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันสีเขียว ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างเมื่อพบว่าแฟนหนุ่มส่งข้อความมาหา นิ้วเรียวพิมพ์ตอบกลับพลางวางไว้ที่เดิม แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องนำ้เพื่อทำภารกิจส่วนตัว
"อรุณสวัสดิ์"
"อรุณสวัสดิ์ ไปกันเลยมั้ย"
"อื้ม"
ขานรับพร้อมกับเดินขึ้นรถยนต์ นัยน์ตาสีชมพูกวาดมองตามถนน เพราะเป็นหยุดคนเลยมาเที่ยวเยอะกว่าปกติ
"พอเป็นวันหยุดแล้วคนเยอะดีนะ"
"เยอะมากเลยล่ะ"
"อยากหาอะไรกินก่อนมั้ย"
เอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยความสงสัย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยามเห็นอีกฝ่ายเอาแต่จ้องโทรศัพท์อย่างเดียว ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะขยับตัวเข้าไปกอดเจ้าหล่อน ดวงตาคู่สวยมองหน้าจอครู่หนึ่ง พลันร้องอ๋อเมื่อพบว่าลิซซ่ากำลังนั่งพิมพ์แชทคุยกับฮิมาวาริอยู่ เธอชอบทำให้เขาคิดมากตลอดเลย
"มีอะไรหรอเซย์"
"เซย์ถามว่าลิซอยากกินอะไรก่อนมั้ยแล้วลิซไม่ตอบ"
"อ้าว ลิซไม่ได้ยิน ขอโทษนะคะ"
วางสมาร์ทโฟนลงบนตักแล้วเอนตัวพิงอกแกร่ง มือเล็กจับใบหน้าอีกฝ่ายให้หันมาทางหล่อน ริมฝีปากบางระบายยิ้มยามแฟนหนุ่มทำหน้างอนใส่ตน กดจูบลงตรงแก้มสากอย่างแผ่วเบาก่อนจะผละออก
"ช่างเถอะ สรุปอยากกินอะไรก่อนไปถึงสนามแข่งมั้ย"
"เอาสิ"
"ร้านเบอร์เกอร์ตรงนั้นเนาะ"
นิ้วเรียวชี้ไปยังร้านขายเบอร์เกอร์ตรงริมถนน พลางหันกลับมาบอกคนขับรถ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงซุกซอกคอขาวสักพักใหญ่ วันนี้แฟนของเขาตัวหอมอีกแล้ว พลันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อผู้ช่วยผู้จัดการสาวขยับตัวออกห่างตนนิดหน่อยเพราะสาวเจ้าจะคุยโทรศัพท์ ซึ่งแน่นอนว่ากัปตันหนุ่มขัดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
"เซย์จะสั่งอะไรมั้ย"
"เซย์กินแบบเดียวกับลิซก็ได้"
"โอเค"
ร่างบางลุกขึ้นเดินไปสั่งอาหารที่เคาน์เตอร์ หยุดชะงักยามได้ยินเสียงแฟนคลับเดินมาขอเธอถ่ายรูป เซเลบริตี้สาวพยักหน้ารับก่อนจะชูสองนิ้วให้กับกล้อง ค้อมหัวเมื่ออีกฝ่ายกล่าวขอบคุณ
"แฟนคลับเยอะจริงๆนะ"
"เซย์ก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง"
"เมื่อกี้ลิซเห็นด้วยหรอ"
เอ่ยถามขณะพิมพ์แชทตอบคนในทีม มือหนาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะกระจกอย่างเบามือ นัยน์ตาสีแดงเข้มจดจ้องใบหน้าเรียวสวยที่กำลังหันไปมองนอกบานหน้าต่างของร้าน ไม่วายหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเจ้าหล่อนเก็บไว้อีกหน บางทีเขาควรซื้อกล้องมาถ่ายลิซซ่าโดยเฉพาะแล้วล่ะ
"นั่นมันพวกไทกะรึเปล่าน่ะ"
"ไหน อืม คงกำลังเดินไปที่สนามแหละ"
"ไม่เห็นฮิเมะเลยแฮะ"
เสียงหวานร้องอ๋อทันทียามหาเพื่อนสนิทพบ เธอก็ว่าอยู่ทำไมถึงมองไม่เห็นทั้งที่เจ้าตัวก็บอกว่ามา โดนคางามิยืนบังนี่เอง ไม่รู้จะต้องสงสารหรือขำในความตัวเล็กของฮิเมะก่อนดีนะ
"ลิซ อาหารได้แล้วนะ"
"งั้นเดี๋ยวลิซมานะ"
"ครับ"
อาคาชิขานรับพร้อมกับหันกลับมามองหน้าจอโทรศัพท์ต่อ เนื่องจากแชทกลุ่มในห้องเรียนเด้งรัวขึ้นมา ตั้งใจอ่านสิ่งที่หัวหน้าห้องพิมพ์ส่งมานานสองนานก่อนจะกดหิดหน้าจอทันที มันไม่มีสาระอะไรเลยแม้แต่น้อย ถ้ารู้ว่าจะพิมพ์กวนตีนอย่างนี้เขาไม่อ่านเสียดีกว่า ให้ตายเถอะ เอาสามนาทีของเขาคืนมาเดี๋ยวนี้
"มีอะไรรึเปล่า ทำหน้าเหมือนจะดักตีใครอยู่เลย"
"ลิซลองเปิดอ่านในกลุ่มห้องดูสิ"
"โอเค"
นิ้วเรียวกดเปิดแชทกลุ่มห้องตามที่แฟนหนุ่มบอก กดเข้าไปดูภาพที่หัวหน้าห้องสุดหล่อส่งมาและปิดภายในไม่กี่วินาที ไม่ได้กินหรอก เพราะเธอเพิ่งเล่นกับเหล่าเพื่อนสนิทสาวไปเมื่อวานเอง
"เป็นไง"
"ไร้สาระเป็นบ้า"
"ไม่ใช่ว่าลิซเพิ่งเล่นไปเมื่อวานเองหรอ เซย์เห็นนะ"
ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มกว้างยามแม่แมวน้อยหยุดชะงักครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น คิดว่าเขาไม่รู้หรืออย่างไร
"นึกว่าไม่เห็นแล้วซะอีก"
"เห็นหมดนั่นแหละ แอบเอาหน้าเซย์ไปทำมีมด้วยนี่ ไอ้ตัวแสบ"
"ก็หน้าเซย์มันได้อะ"
พูดเสียงอู้อี้เนื่องจากพ่อคนเก่งบีบจมูกเธอแล้วโยกไปมา ไม่รู้ว่าเพราะความเอ็นดูหรือแค้นมาแต่ชาติปางก่อน ถึงได้ออกแรงบีบจนจมูกแดงแจ๋ยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศ ถ้าไม่ใช่แฟนล่ะก็สาบานเลยว่าลิซซ่าจะตบหัวทิ่มโต๊ะแน่นอน พลันพองแก้มยามคนตัวสูงหัวเราะร่า นี่หล่อนลืมไปได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายชอบแกล้งเธอมากน่ะ
"งอนหรอ"
"เจ็บ"
"เซย์ขอโทษ เดี๋ยวเซย์เลี้ยงไอติมนะ"
เอียงคอมองสาวเจ้าด้วยสายตาออดอ้อนครู่หนึ่ง เชื่อเขาเถอะว่าได้ผล นักกีฬาหนุ่มถึงกับใจละลายเหลวเป็นนำ้ เมื่อคนตัวเล็กทำท่าทางฮึดฮัดแถมยังร้องท้วงว่า'เห็นลิซเป็นคนยังไงเนี่ย'แต่ก็ยังอุตส่าห์ต่อรองให้ตนเลี้ยงเพิ่ม อ้วนเอ้ย
"อะไร จะทำอะไรน่ะเซย์ นี่มันข้างนอกนะ"
"แบบนี้โอเคแล้วใช่มั้ย"
"มันได้ที่ไหนล่ะ"
แหวใส่แฟนหนุ่มทันทียามอีกฝ่ายเอาแผ่นเมนูขึ้นมาบังไว้ไม่ให้คนในร้านเห็น ถอนหายใจเพราะคนตรงหน้าไหวไหล่ไม่สนใจ มือเล็กจับปกเสื้อเชิ้ตสีขาวก่อนจะกระตุกเพื่อให้อาคาชิขยับเข้ามาใกล้ เจ้าหล่อนประกบปากอย่างแผ่วเบา ทั้งสองจูบกันอยู่นานสองนานก่อนที่ต่างคนต่างผละออกจากกัน
"ขออีกรอบได้มั้ย"
"ไม่ กินๆไปเลย"
"ก็ได้"
กล่าวด้วยนำ้เสียงเสียดายพลางก้มหน้าก้มตากินแฮมเบอร์เกอร์ทันที เพราะถ้าตนไม่รีบกินตอนนี้เจ้าหล่อนนี่แหละจะเป็นคนกินแทน
"คนเยอะมากเลย"
"เดินระวังด้วยนะลิซ"
"รับทราบค่ะ"
ตะเบ๊ะรับก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในงานต่อ นัยน์ตาสีชมพูอ่อนกวาดมองรอบสถานที่เพื่อมองหาเพื่อนสนิททั้งสอง พลันรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาสองสาวสุดสวยตรงสนามบาสเกตบอลทันที
"Sh*t, OMG, what's up dude!"
"You shocked me again."(แกทำฉันตกใจอีกแล้วนะ)
"Surprise, girl."
ลิซซ่าตอบก่อนจะโผเข้ากอดนักร้องทั้งสองด้วยความคิดถึง พลันคลายกอดเมื่อตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นฮิมุโระที่กำลังเล่นบาสเกตบอลอยู่ในสนาม คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนคล้ายปมเชือกเนื่องจากเห็นการเล่นของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป หรือเพราะว่าเซย์โฮอ่อนเกินไปสำหรับพวกเขากันนะ คะแนนถึงได้ต่างกันขนาดนี้
"ตอนฉันมาทีแรกก็งงแบบแกนั่นแหละ"
"งั้นหรอ แต่โยเซ็นฟอร์มทีมได้สุดยอดจริงๆแหละ"
"ถึงตัวจริงจะลงเล่นแค่คนเดียวแต่ก็กวาดเรียบเลยนะ"
ฮิเมะพูดพร้อมกับดูดนำ้ส้มในมือไปด้วย นัยน์ตาสีซิทรินจ้องมองคนผมดำชั่วขณะ ความจริงเธอไม่ได้ดูเขาแข่งจริงจังแบบนี้มานานมากแล้วเหมือนกัน
"แล้วแฟนแกไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้ยังเห็นมาด้วยกันอยู่เลย"
"คงไปเดินอยู่ไหนสักที่แหละ เดี๋ยวก็มา"
"ดีจังเลยนะ"
ฮิมาวาริโพล่งขึ้นหลังจากยืนเงียบมานานพอสมควร ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นการแจ้งเตือนจากแฟนหนุ่ม นิ้วเรียวกดพิมพ์แชทตอบอีกฝ่ายแทบจะทันที หลุดหัวเราะเนื่องจากอาโอมิเนะถ่ายรูปตัวเองชูไอเลิฟยูวมาให้เธอ มีหรือสาวเจ้าจะไม่กดเซฟภาพเอาไว้น่ะ กดตั้งแต่สามวินาทีแรกที่ส่งมาแล้ว
"จบแล้วแฮะ งั้นฉันไปก่อนนะ"
"ฉันเองก็ต้องไปแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะ"
"บ้ายบาย"
โบกมือลาทั้งสองก่อนจะตัดสินใจเดินหาคนผมแดง ขาเรียวก้าวไปเรื่อยๆจนมาถึงอีกฝั่งของสนามแข่ง ส่ายหน้าไปมายามพบว่านายน้อยนั่งอยู่ใต้ต้นไม้กลางสวน
"มาแล้วหรอ"
"อื้ม ลิซเดินหาเซย์ตั้งนาน เกือบจะโทรหาแล้วเนี่ย"
"เมื่อกี้เซย์ก็ว่าจะโทรหาลิซเหมือนกัน"
พูดพลางกางแขนรับคนตัวเล็ก ระบายยิ้มกว้างเมื่อผู้ช่วยผู้จัดการสาวพองแก้มรอบที่สองของวันนี้ ก้มลงประทับจูบลงบนแก้มนุ่มด้วยความเอ็นดู มือหนาลูบเส้นสีไลแลคอย่างแผ่วเบา ใช้แขนอีกข้างกระชับกอดให้แน่นขึ้น หลุดหัวเราะแฟนสาวเล่าว่าเมื่อกี้เจออะไรบ้างแล้วบอกว่าสุนัขของคุโรโกะน่ารักมากหน้าเหมือนกันมากด้วย
"แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่โทรหาลิซ"
"ก็กลัวว่าจะโทรชนกัน"
"...จริงด้วยแฮะ"
กล่าวขึ้นหลังจากเพิ่งนึกได้ บางทีการที่ใจตรงกันไม่ดีแบบนี้นี่เอง ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองสักพักใหญ่พลางไหวไหล่ ความจริงมันก็ไม่ได้แย่อะไรหรอก ดีด้วยซำ้
____________________________________________________________________________________________________
Talk With Writer.
รู้สึกอยากมีแฟนยังไงไม่รู้แฮะ//ล้อเล่นค่ะ
19/01/63
____________________________________________________________________________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ทำเอาอยากมีแฟนเลยแฮะ//แต่คิดไปคิดมาไม่มีดีกว่า