END|[Fic Knb] Hey Girl!. ผมไม่เคะนะครับ!
ตอนที่ 5 : Hey Girl03:You're so gorgeous.
Hey Girl03: You're so gorgeous.
I feel like I might sink and down and die
You're so gorgeous
I can't say anything to your face
'Cause looking your face
;Gorgeous-Taylor Swift
________________________________________________________________________________________________________________
ขาเรียวก้าวเข้ามาในสถานที่แข่งขันบาสเกตบอล หยุดเดินก่อนจะหอบหายใจเล็กน้อย วันนี้หล่อนไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซค์แต่วิ่งมาแทน เพราะเป็นคำสั่งของผู้จัดการวง มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อตามกรอบหน้า ดวงตาคู่สวยจดจ้องแต้มครู่หนึ่ง ตอนนี้เซย์รินตามหลังชูโตเยอะพอสมควร
"แต้มห่างกันจังเลยนะ"
"นั่นสิ เอ่อ ฮิเมะ แอบเนอร์ อยู่เซย์ริน"
"ฮิเดโอะ คิจิ อยู่ชูโตคุ"
จับมือคนตรงหน้าและเขย่าเบาๆ ใบหน้าเรียวหันกลับไปยังสนามแข่ง ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างยามเห็นทาคาโอะโบกมือมาให้ ทั้งที่ตัวเองแข่งอยู่แท้ๆ
"ดูท่าไม่ค่อยดีเลยแฮะ คุโรโกะ"
"เบอร์ 11 น่ะหรอ นั่นสินะ โดนคาสึนาริอ่านทางได้หมดเลย"
"ชู้ต 3 แต้มอีกแล้วสินะ"
จ้องมองมิโดริมะครู่หนึ่ง ตอนนี้ทุกลูกอยู่กับผู้ชายคนนั้น รุ่นปาฏิหาริย์ไม่ได้มีแค่ชื่อจริงๆ เห็นแล้วคิดถึงตอนสมัยแข่งบาสเอ็นบีเอกับพวกฮิมาวาริเลย คิ้วกระตุกยิกเมื่อสายปะทะกับคางามิที่กำลังยืนหัวเราะ ให้ตายสิ เจ้านี่เจอกับคนที่เก่งกว่าไม่ได้สินะ เครื่องติดง่ายชะมัด แต่ก็นั่นแหละ ถ้าไม่เป็นอย่างนี้ก็ไม่ใช่มัน
"นี่แหละ คนที่ฉันชอบ"
"ออกตัวแรงเชียวนะแม่คุณ แต่ดีแล้วล่ะ ชอบก็จีบเลย"
"ก็กำลังจีบอยู่น่ะ"
ตอบอย่างไม่ค่อยคิดอะไรเท่าไหร่ เพราะทุกคำที่เธอพูดล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น เอาเถอะ ตอนนี้ดูท่าทางรุ่นพี่มิยาจิคงอยากจะเอาสับปะรดขว้างใส่หัวพ่อหนุ่มแว่นเต็มกลืนแล้วมั้ง
"ขอให้ไม่นกนะ ว่าแต่แต้มครึ่งแรกกันมากเลยนะเนี่ย"
"นั่นสิ โรงเรียนเธอโดนเล่นซะยับเลย"
"ยับยิ่งกว่าผ้าที่ยังไม่ได้รีดอีก"
พูดพลางทำท่าจะไหลไปกับข้างผนังตรงที่นั่ง ถอนหายใจอย่างปลงตก ชำเลืองมองแม่สาวผมนำ้ตาลเข้มสักพักหนึ่ง ก่อนจะหลุดหัวเราะกันทั้งคู่ หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยืดแขนขาเล็กน้อยเพื่อคลายอาการปวดเมื่อย ความจริงการยืนแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกนะ แต่ช่างมันเถอะ
"ครับ มีอะไรรึเปล่าครับฮิเมะจัง"
[ฉันมาดูพวกนายแข่งแล้วนะ]
"ครับ ขอโทษนะครับ ผมทำอะไรไม่ได้เลย"
เอ่ยขอโทษปลายสายจากใจจริง เพราะการแข่งครั้งนี้เขาลำบากในการเคลื่อนตัวมากเลย ไม่ว่าหันไปทางไหนทาคาโอะจะคอยสกัดไม่ให้เขาส่งลูกได้ตลอดการแข่ง
[ทำอะไรอยู่ล่ะ]
"กำลังดูคลิปวิดีโอของครึ่งแรกอยู่น่ะ"
[งั้นเองสินะ นี่คุโรโกะเปิดลำโพงหน่อยได้มั้ย พอดีฉันมีอะไรจะพูดหน่อยน่ะ]
ทำสีหน้าไม่เข้าใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของฮิเมะ นิ้วเรียวกดปุ่มลำโพงเพื่อให้ได้ยินเสียงเจ้าหล่อน เขาไม่รู้หรอกว่าวินาทีต่อจากนี้สิ่งที่เธอกำลังจะพูดมันเกี่ยวกับเรื่องอะไร แต่เขาคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ดีมากแน่นอน เขาเชื่อว่าเป็นแบบนั้นล่ะนะ พลันฉีกยิ้มกว้างเมื่อสิ่งที่ตนคิดเป็นความจริง
"สู้ๆนะคุโรโกะ พวกรุ่นพี่กับเจ้างั่งไทกะด้วยนะ อย่าเพิ่งท้อกันล่ะ เซย์รินไฟท์ติ้ง!!"
"โอ้! ขอบใจนะยัยเบื๊อก"
"ขอบคุณนะครับ"
กล่าวขอบคุณมือเบสสาวก่อนจะวางสายเนื่องจากอีกฝ่ายบอกลาแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ฮิเมะก็น่ารักตลอดเลยนะ ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงได้มีแต่คนรักคนหลง
"Quarter 3 เริ่มแล้ว"
"มาทายกันมั้ยล่ะมาทีมไหนจะชนะ"
"ฉันขออยู่ทีมเซย์รินด้วยคนแล้วกัน พอดีรู้สึกหมั่นไส้ตอนชินทาโร่แข่งบาสน่ะ"
คิจิพูดพร้อมกับกอดอกมองเพื่อนทั้งสองในสนาม ท่าทางหยิ่งผยองของตัวเองนั่นน่ะน่าเตะไม่เบาเลยจริงๆ
"อีกนิดจะกันลูกชู้ตได้แล้วสินะ"
"สุดยอดจริงๆนะ"
"นี่แหละเพื่อนฉัน"
เสียงใสเอ่ยอย่างภาคภูมิใจตัวเพื่อนสนิทแบบสุดๆ คางามิน่ะถึงจะเห็นว่าเป็นอย่างนั้นแต่สามารถเรียนรู้และพัฒนาตัวเองได้เร็วมากเลยล่ะนะ ไม่แปลกใจที่พวกรุ่นปาฏิหาริย์จะแอบอกสั่นขวัญแขวน ยิ่งมาจับคู่เล่นกับคุโรโกะด้วยแล้วล่ะก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่ ไม่อยากอวยหรอกแต่โอกาสที่เกมจะพลิกมีสูงเหมือนกัน
"นั่นไง คางามิประกบตัวชินทาโร่แล้ว"
"ดูท่าจะไม่ยอมจริงๆสินะ"
"โดนคาสึนาริซ้อนหลังอีกทีด้วย"
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน พลันยิ้มร่ายามเอสของเซย์รินสลัดตัวหลุดจากเพื่อนสนิทเธอไปได้ ผู้ชายคนนั้นสุดยอดมากเลยนะเนี่ย เอาเลยซัดหน้าหมอนั่นให้หงายไปเลยพ่อหนุ่ม
"หยุดได้ซักที ลุ้นแทบตาย"
"เซย์รินได้แต้มคืนแล้วสินะ"
"ฟาวล์จนได้สินะ ไอ้งั่งเอ๊ย"
ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้าง ส่ายหน้าไปมาอย่างปลงตก หลังจากนี้คงคิดจะทำแต้มคนเดียวล่ะสิ ถ้าเกิดแรงหมดแล้วกระโดดไม่ได้ขึ้นมาจะทำอย่างไรกันล่ะ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ บ้าจริง ไม่ได้ต่างจากที่เธอคาดเดาเอาไว้เลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้เขากู่ไม่กลับแล้วนะ ขืนเป็นแบบนี้คนที่แย่น่ะคือมันเอง
"คุโรโกะต่อยหน้าเพื่อนเธอนี่ฮิเมะ"
"เป็นฉัน ฉันจะทำมากกว่าต่อยด้วย"
"เอ๋?"
อุทานด้วยความสงสัย ทำไมคนพวกนี้ถึงได้รักเพื่อนกันขนาดนี้ล่ะเนี่ย
"คุโรโกะลงสนามซักที"
"งานหนักแล้วล่ะน่ะ"
"ฮ่าๆ ฉันว่าเขาคงมีแผนอยู่ในใจนั่นแหละ"
หัวเราะร่ายามได้คำพูดของคนข้างกาย แต่เธอไม่แน่ใจว่าคางามิจะกระโดดได้ถึงสองครั้งหรือเปล่า เพราะเมื่อกี้เล่นบุกเดี่ยวตลอดเลย เม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง นัยน์ตาสีซิทรินมองไปยังขาของเพื่อนสนิท ให้ตายเถอะ กล้ามเนื้อขาเจ้านั่นไม่ไหวแล้วนี่นา แบบนี้จะรอดจนจบควอร์เตอร์ไหมเนี่ย
"ตอนนี้มาหนักที่คุโรโกะแล้วสินะ"
"ทาคาโอะกัดไม่ปล่อยเลย"
"แต่ก็หลุดจากสายตาหมอนั่นแล้วนี่นะ"
กอดอกจ้องอย่างใจจดใจจ่อ ระบายยิ้มกว้างเพราะพ่อคนจืดจางกระแทกลูกบาสผ่านหน้าทาคาโอะ ยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อคางามิดั้งก์ลงห่วง แต่สภาพของเจ้านั่นไม่น่าไหวเลยนะ
"เอาจนได้"
"ดูท่าควอร์เตอร์นี้ดุเดือดดีจังเลยนะ"
"ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ"
ขานรับคิจิ ตอนนี้ทีมชูโตคุขอเวลานอก เชื่อเถอะ ว่าต่อจากนี้ต้องส่งลูกให้มิโดริมะตลอดเกมแน่นอน เพราะอาการกล้ามเนื้อล้าของคางามิดูออกง่ายมาก ถอนหายใจอีกหนเมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น พลันฉีกยิ้มกว้างเนื่องจากคนหัวฟ้าสกัดไม่ให้ลูกบาสอยู่ในมือของคนตัวสูง ดูถูกโค้ชทีมนี้ไม่ได้จริงๆนะ
"รุ่นพี่โอทสึโบะกันได้งั้นหรอ"
"ไม่ยอมกันเลยนะเนี่ย"
"เหลืออีก 2 แต้ม"
นัยน์ตาสีโกเมนจ้องมองฮิวงะที่กำลังเตรียมชู้ตลูกอยู่ ถ้าเกิดพลาดขึ้นมาเซย์รินมีสิทธิ์แพ้แน่ แต่ถ้าชู้ตลงล่ะก็พวกเขาจะกลายเป็นฝ่ายชนะทันที หล่อนภาวนาขอให้เขาชู้ตไม่พลาดแล้วกัน
"ชนะแล้ว!!"
"แต่เดี๋ยวก่อนนะ"
"เฮ้ย ไม่คิดจะยอมกันจริงๆหรอ"
ร้องเสียงเพราะสาวเจ้าสะกิดให้ดูมิโดริมะในสนาม คิ้วเรียวขมวดเข้ากันจนคล้ายปมเชือก ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเนื่องจากคางามิเตรียมกระโดดสกัดลูก แต่เดี๋ยวก่อนสิ เขาไม่ได้จะชู้ตจากข้างบนอย่างงั้นเหรอ เอาเถอะ ไม่ว่ายังไงเธอก็เชื่อว่าคุโรโกะต้องปัดลูกบาสจากข้างหลังอยู่แล้วล่ะ
"จบการแข่งขัน"
"ชนะแล้ว!!"
สองสาวหันมามองหน้าก่อนจะกอดกระโดกอดกักด้วยความดีใจ ใบหน้าเรียวผละออกจากซอกคอขาว สบตาสักพักหนึ่งและต่างคนต่างหัวเราะคิกคัก วันนี้สนุกมากเลยล่ะ
"ไว้เจอกันใหม่นะ"
"อื้มไว้เจอกัน"
"ฝนตกงั้นหรอ..."
มองออกไปนอกกระจก มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูยามได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังสนั่น บางทีหล่อนคงต้องปิดเสียงแจ้งเตือนบ้างล่ะมั้งเนี่ย พลันริมฝีปากระบายจางๆเมื่อเห็นข้อความของทาคาโอะ เพื่อนสนิทสุดซี้ตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย มีการพิมพ์บอกให้เธอไปดูอาการมิโดริมะด้วยนะ ถึงไม่ขอก็จะไปอยู่แล้ว
"ยังอยู่จริงๆด้วย"
"อ้าวฮิเมะจัง ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย"
"ไปสิคะ"
ตอบรับอย่างไม่คิดอะไรทั้งสิ้น ช่วยไม่ได้นี่ ตอนนี้เธอเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกันนะ ดวงตาคู่สวยชำเลืองมองเพื่อนสนิทที่สภาพดูไม่ได้เสียเท่าไหร่นักครู่หนึ่ง น่าสงสารจังเลยพ่อคุณ
"อ้าว คิเสะ สวัสดีค่ะรุ่นพี่คาซามัตสึ"
"สวัสดีฮะ"
"อ๊ะ มานามิ"
รีบพุ่งเข้าหาร่างบางทันที ไม่วายลากเจ้าหล่อนไปนั่งกับพวกรุ่นพี่ด้วยกัน ซึ่งแม่นักเต้นสาวก็ไม่ขัดขืนอะไร ทั้งสองนั่งจ้องสี่หนุ่มจากสองโรงเรียนที่นั่งร่วมกันสักพักใหญ่ ในใจก็แอบกลัวว่าจะลุกขึ้นมาตีกันกลางร้านอยู่นิดๆ แต่ดูท่าทางแล้วคงยากแหละ เพราะตอนนี้คงห่วงกินกันอย่างเดียว
"โย่ว เจอกันอีกแล้วนะสาวๆ"
"มานั่งด้วยกันสิคิจิ"
"โอเคจ้า แล้วพวกนายล่ะ"
หันกลับมาถามสองเพื่อนซี้แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือไปร้านอื่นดีกว่า แถมแกนนำยังเดินสะบัดตูดออกไปแล้วด้วย ลืมงั้นเหรอว่าข้างนอกฝนกำลังตกหนักน่ะ ส่ายหน้าไปมาอย่างปลงตกและเดินไปนั่งกับพวกฮิเมะทันที แอบเหล่หางตามองพ่อสองหนุ่มหล่อที่เข้ามาในร้านอีกหนด้วยสภาพเปียกโชก เอาเป็นว่าเธอไม่รู้จักเจ้าพวกนี้นะ
"โต๊ะนั้นนี่บรรยากาศอึดอัดสุดยอดเลยนะ"
"นั่นสิ"
"จะตีกันกลางร้านมั้ยล่ะนั่น"
ทั้งโต๊ะพยักหน้าทันทียามได้ยินคำพูดจากปากมานามิ พร้อมกับเสียงตอบรับจากสี่หนุ่มว่า'ฉันได้ยินนะ'กับ'ผมได้ยินนะครับ' ก็พวกหล่อนพูดความจริงกันนี่นา
"Sh*t"(ฉิบหาย)
"ตายแน่ๆ"
"แล้วเจอกันใหม่โลกหน้านะเพื่อนรัก"
คิจิกล่าวก่อนจะมองตามหลังทาคาโอะที่โดนร่างสูงใหญ่ลากออกไปข้างนอกร้าน ได้แต่ภาวนาขอให้เพื่อนรักไม่เป็นอะไรมาก มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นข้อความจากโค้ชว่าพรุ่งนี้งานเตรียมตัวให้พร้อม งานเยอะจริงๆเลยนะ หยัดกายลุกขึ้นยืน โบกมือลาทุกคนก่อนจะเดินตามหลังคนหัวเขียวออกไป
"นั่นไงคะ เดินมานู่นแล้ว"
"เอ่อคือ ผมเก็บได้น่ะครับ หมา"
"ลูกหมานี่"
จ้องลูกสุนัขพันธ์ไซบีเรียนครู่หนึ่ง หลุดหัวเราะเพราะโค้ชสาวรีบวิ่งไปอุ้มเจ้าขนปุยทันที ถอนหายใจเล็กน้อยและส่ายหน้าอย่างปลงตก พลันดวงตาเหลือบมองไอ้ตัวกินจุที่นั่งงอตัวอยู่ตรงข้างหลังเธอ เกือบลืมเลยว่ามันกลัวสุนัขนี่นา
"นั่นแหละค่ะ เจ้านั่นไม่ค่อยถูกกับหมาเท่าไหร่"
"ออกจะน่ารักนะครับ"
"หน้าเหมือนนายเป๊ะเลยด้วย"
ไม่วายเอ่ยปากแซวคนตัวสูง เหมือนมากจริงๆนะ มือเล็กยื่นไปลูบหัวเท็ตสึยะเบอร์สองอย่างเบามือ ดูท่าทางมันจะชอบหล่อนมากเลยด้วย เคลิ้มจนเกือบตกกล่องเชียว สรุปสุดท้ายคุโรโกะก็เอาลูกสุนัขกลับมาด้วยเพราะว่ามันน่ารัก ส่วนฮิวงะที่ทีแรกบ่นอุบราวกับหมีกินผึ้งก็เพลาลงแล้ว
"ฮิเมะจังครับ พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า"
"ว่างนะ มีอะไรหรอ"
"ไปซื้อของกับผมหน่อยได้มั้ยครับ"
มือหนายกขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อ จากใจจริงเลยนะ เขาไม่เคยขอให้ใครไปซื้อของด้วยกันแล้วเขินขนาดนี้มาก่อนเลย ถอนหายใจอย่างโล่งอกยามเห็นรอยยิ้มของเจ้าหล่อน
"ได้สิ"
"ขอบคุณครับ"
________________________________________________________________________________________________________________
Talk with Writer.
กว่าจะเสร็จเล่นเอาเหนื่อยเลย ว่าแต่นายจะชวนลูกสาวฉันเดทหรอมมม
15/10/62
________________________________________________________________________________________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
เดทแน่ๆค่ะ น้อนเริ่มรุกแล้วค่ะ!!!