END|[Fic Knb] Hey Girl!. ผมไม่เคะนะครับ!
ตอนที่ 15 : Hey Girl13:I'm not heartless, I just protecting my heart.
Hey Girl13: I'm not heartless, I just protecting my heart.
I know you're thinking I'm heartless
I know you're thinking I'm cold
I'm just protecting my innocence
I'm just protecting my soul
;Too Good At Goodbye-Same Smith.
________________________________________________________________________________________________________________
นัยน์ตาสีซิทรินชำเลืองมองเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งคุยโทรศัพท์กับแฟนตัวเองครู่หนึ่ง ตอนนี้การแข่งระหว่างเซย์รินกับโทโอวในรอบวินเทอร์คัพจบลงมาได้สักพักแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าโรงเรียนของเธอเป็นฝ่ายชนะแบบไม่ต้องเดาเลย แต่กว่าจะชนะได้ก็แทบกระอักเลือดตายเหมือนกันนะ
"อย่างที่คิดเลยนะ"
"ต่อไปพวกเราก็ใกล้แข่งเข้าเรื่อยแล้วสินะ"
"นั่นสิ คิดว่าใครจะชนะระดับประเทศล่ะ"
ฮิมาวาริพูดพลางควงปากกาไปด้วย ดวงตาคู่สวยจดจ้องญาติสาวอย่างไม่ละสายตา บางทีการแข่งขันครั้งนี้พวกเธออาจจะเสมอกันก็ได้ไม่มีใครรู้หรอก
"แล้วถ้าเกิดว่ามันเสมอขึ้นมาล่ะ"
"คิดหนักเลยนะเนี่ย"
"ไปหาอะไรกินกันมั้ย"
หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แสยะยิ้มตรงมุมปากยามฮิมาวาริพยักหน้าตกลง ขาเรียวก้าวออกจากสถานที่แข่งขันบาสเกตบอล ตอนนี้พวกคางามิและอาโอมิเนะคงกลับกันหมดแล้ว ไม่น่ามีใครอยู่แถวนี้แล้วล่ะนะ ถึงมีก็คงเป็นรุ่นปาฏิหาริย์คนอื่น ยกตัวอย่างเช่นไคโจวที่เดินผ่านหน้าหล่อนไปเมื่อครู่
"คนรู้จักของพวกเรานี่เยอะจริงๆเลยนะ"
"อืม เยอะจริงๆ"
"แกสั่งเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย"
เอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างเมื่อคนตัวเล็กบอกว่าสั่งเรียบร้อยแล้ว มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความจากแฟนหนุ่มก่อนจะพิมพ์ตอบ สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเจ้าหล่อนนั่งเท้าคางจ้องเธออยู่ ให้ตายสิ ถ้าจะจ้องขนาดนี้ไม่จับกินเข้าไปเลยล่ะโธ่
"อเล็กซ์กลับมาแล้วนี่"
"งั้นหรอ อยากเจอเหมือนกันนะแต่ฉันอยู่นี่นานไม่ได้หรอก"
"จ้ะ ไอ้คนมีแฟนอยู่บ้านเดียวกัน"
ขานรับเชิงหมั่นไส้คนตรงหน้า เอนกายพิงกับพนัก ใบหน้าเรียวสวยหันไปมองข้างนอกร้าน ช่วงนี้เข้าสู่ฤดูหนาวอากาศเลยเย็นขึ้นเยอะเลย หวังว่าเพื่อนรักของเธอคงไม่บ่นว่าเกลียดอากาศหนาวแบบสมัยก่อนหรอกนะ พลันไหวไหล่ยามนึกถึงท่าทางการบ่นของคนตัวสูง อย่างกับป้าข้างบ้านกำลังบ่นผัวไม่มีผิด
"แล้วแกกับคุโรโกะอะยังไง"
"ก็เหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก"
"งั้นหรอ ยังไม่ขอเป็นแฟนอีกสินะ"
พยักหน้ารับและมองออกไปยังฝั่งตรงข้ามของร้านเช่นเดียวกับฮิเมะ บรรยากาศเหล่านี้ทำเอาเธอคิดถึงลอสแองเจลิสตอนฤดูหนาวเลยนะ ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่เลยจริงๆ
"แล้วทำไมต้องพูดถึงเรื่องขอเป็นแฟนด้วยเนี่ย"
"อ้าว ก็ฉันนึกว่าความสัมพันธ์มันพัฒนาแล้วนี่นา"
"ช่างฉันเถอะ แล้วคู่แกล่ะ รักกันดีใช่มั้ย"
บอกปัดไปเรื่องอื่น ตอนนี้หล่อนยังไม่พูดถึงคุโรโกะเท่าไหร่หรอก เพราะว่าหลังจากหนึ่งเดือนที่พวกเขาไปเข้าค่าย เขาก็ไม่ได้คุยกับเธออีก ถึงจะเจอกันที่โรงเรียนแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันมากเพราะเธอก็เอาแต่ซ้อม คงอยู่ในช่วงกำลังตั้งแข่งบาสอยู่นั่นแหละ ช่างเถอะ ถ้าอยากคุยเดี๋ยวก็คุยเอง
"รักกันดีอยู่แล้วล่ะน่า"
"จ้าๆ งั้นฉันไปเอาของก่อนนะ"
"ระวังโดนเจ้าของร้านจีบอีกนะ"
บอกฮิเมะก่อนจะมองหน้าครู่หนึ่งและหัวเราะร่า รอบก่อนที่มามือเบสสาวโดนเจ้าของร้านขอไลน์เอาไว้ด้วย เสน่ห์แรงมากเลยล่ะนะ แถมคนจีบก็หล่อลากกระชากใจอีกต่างหาก ถ้าเธอยังโสดอยู่ก็อาจจะจีบนะเนี่ย แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ดันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนตัดหน้ามันเสียแล้ว
"ผัวโทรมาล่ะสิ"
"ถูกต้องนะครับผม"
"อีกคุยแล้วกัน เดี๋ยวฉันแย่งกินหมด"
เสียงใสกล่าวพร้อมกับทำท่าจะแย่งเค้กสาวเจ้า ซึ่งนั่นเรียกเสียงหัวเราะให้เพื่อนสนิทสาวเป็นอย่างดีเลยทีเดียว หรือว่าเธอควรจะไปเป็นตลกคาเฟ่แทนมือเบสดีนะ
"แล้วแกรู้สึกยังไงกับคุโรโกะวะ"
"รู้สึกยังไงหรอ อุ่นใจล่ะมั้ง"
"ชอบเขาเข้าแล้วล่ะสิ"
ฮิมาวาริเอ่ยปากแซวมือเบสสาวอย่างอดไม่ได้ เชื่อเถอะว่าสาวเจ้าตกหลุมรักพ่อคนจืดจางเต็มเปาแล้วล่ะ ไม่เช่นนั้นคงไม่หน้าแดงแจ๋แบบนั้นเวลาพูดถึงเขาหรอก ของอย่างนี้มันดูออกง่ายกว่าเดาเกมในการแข่งขันบาสเกตบอลอีกนะ ยิ่งเป็นคนที่แสดงออกผ่านสีหน้าโดยไม่รู้ตัวอย่างฮิเมะยิ่งแล้วใหญ่
"มันก็... เฮ้อ แกก็รู้ว่าฉันรักใครไม่ได้หรอก ถ้าฉันยังรักตัวเองไม่มากพอ"
"งั้นฉันขอถามใหม่ ตอนนี้แกรักตัวเองมากพอที่จะรักคนอื่นรึยัง"
"ฉันไม่มั่นใจว่ะ มันอาจจะเหมือนกับที่ผ่านมาก็ได้"
ริมฝีปากบางดูดนำ้ส้มลงคออึกใหญ่ ตอนนี้เธอกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคุโรโกะอยู่เลย ว่าตกลงมันใช่ความรักหรือเปล่า บางทีเธออาจจะแค่หลงก็ได้ ฮิเมะไม่มั่นใจในอะไรเลยสักอย่าง มันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งเขาเข้าใกล้ หล่อนก็จะยิ่งหนีห่างออกไปเรื่อยๆจนถึงทางตัน
"แกมั่นใจได้ยังไงว่ามันจะเหมือนเดิม แกเป็นหมอดูหรอ"
"ฉันเป็นได้แค่หมอเดาว่ะ"
"นั่นไง ไม่ลองเสี่ยงแล้วจะไปรู้ผลลัพธ์หรอวะ ไม่มีใครสมหวังหรือผิดหวังตลอดไปหรอกนะ"
มือเล็กตบโต๊ะเบาๆ กอดอกมองร่างบางครู่หนึ่ง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ยามเห็นเพื่อนรักทำท่าทางไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเท่าไหร่นัก แต่เธอรู้แหละว่ามันเข้าใจ ถึงจะชอบทำหน้าสงสัยก่อนก็เถอะ
"กลับมาแล้ว อ้าว สวัสดีค่ะ"
"Hi my girl, long time no see, I miss you so much."
"I miss you too, but don't kiss me again, ok?"
นิ้วเรียวแตะริมฝีปากของอเล็กซ์เชิงห้ามให้จูบอีกรอบ ไม่งั้นคนในทีมมีหวังได้ช็อกตายจริงๆแน่ ผละตัวออกจากคนผมทองก่อนจะเดินไปนั่งข้างคางามิ หลุดหัวเราะเพราะเจ้าหล่อนกอดเธอไม่ยอมปล่อยเลยแม้แต่วินาทีเดียว เข้าใจหรอกว่าคิดถึง แต่ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยนี่นา
"หายไปไหนมา"
"ไปหาอะไรกินกับฮิมะมา"
"งั้นหรอ"
พยักหน้ารับและเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาอะไรให้เพื่อนสาวกิน เพราะคนตัวเล็กบ่นว่ายังไม่อิ่ม ใบหูเนียนได้ยินเสียงพูดคุยตรงห้องนั่งเล่นสักพักหนึ่ง ดูท่าคงมีอะไรที่หลายคนสงสัยเยอะเลยสินะ
"หืม ฉันก็เคยเล่น NBA เหมือนกันนะ แต่มันนานมากแล้วน่ะ"
"จริงหรอ สุดยอดไปเลยฮิเมะจัง"
"อืม เล่นตอนเกรด 7 น่ะ แต่เลิกตอนเกรด 9 ฮิมาวาริแฟนอาโอมิเนะกับลิซซ่าแฟนอาคาชิก็เล่นทีมเดียวกับฉันนะ ยัยฮิมะเป็นกัปตันทีมด้วยล่ะ"
อธิบายต่อเมื่อได้ยินเสียงพูดจากฟุริฮาตะ เคยได้แชมป์อยู่สองปีหลักจากนั้นก็ตัดสินใจเลิกเล่นเพราะไม่ใช่ทาง ตอนนั้นคนในทีมบาสเกตบอลร้องเสียดายกันยกใหญ่เลย ที่พวกเธอสามคนลาออก พลันสะดุ้งเล็กน้อยยามคนผมสีเพลิงวางจานผลไม้ลงกลางโต๊ะ วางให้ดีๆไม่เป็นหรืออย่างไร
"แล้วพรุ่งเธอจะไปกับพวกเรามั้ย"
"ขอผ่านค่ะ พอดีฉันมีซ้อมนอกสถานที่น่ะ"
"งั้นหรอ น่าเสียดายเหมือนกันนะเนี่ย"
อิซึกิกล่าวก่อนจะหยิบฝรั่งขึ้นกินหนึ่งชิ้น ดวงตาเหลือบมองรุ่นน้องหัวฟ้าครู่หนึ่ง สงสัยคงมีอะไรอยากจะพูดกับฮิเมะแต่กล่าพูดสินะ น่าสงสารจังเลยแฮะ
"แล้วอีกอย่าง พรุ่งนี้ไม่มีแมชท์ที่ฉันอยากดูด้วยน่ะค่ะ"
"อย่างนั้นเองสินะ"
"ดึกแล้วนี่คะ"
นัยน์ตาสีซิทรินจ้องมองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์และเงยขึ้นมองหน้าเหล่านักกีฬา ซึ่งทั้งหมดก็ต่างพร้อมใจกันบอกว่ากลับบ้านก่อนนะ ตอนนี้คางามิเพื่อนรักกำลังล้างจานอยู่ เลยเป็นเธอที่ต้องเดินไปส่งพวกเขาทั้งหมดเอง ดูท่าทางวันนี้ทุกคนคงเหนื่อยมากเลยสินะ แต่ก็ได้ชัยชนะในการล้างแค้นมาครอบครองนี่นา
"ฮิเมะจังครับ"
"มีอะไรหรอคุโรโกะ"
"ดูท่าคงมีอะไรหลายอย่างที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับฮิเมะจังเยอะเลยนะครับ"
ร่างสูงโปร่งโพล่งขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ วันนี้พอได้ฟังเรื่องที่อีกคนบอก เขาเองก็ตกใจไม่ต่างจากพวกรุ่นพี่เท่าไหร่หรอก อาจจะตกใจมากกว่าเสียด้วยซำ้ เนื่องจากเจ้าหล่อนไม่เคยบอกอะไรให้รู้เลยแม้แต่น้อย นอกเสียจากว่าจะมีใครอยากรู้และถามขึ้นมา เธอถึงจะตอบอย่างไม่ปิดบัง
"ก็นายไม่ถามแล้วฉันจะพูดทำไมล่ะ"
"งั้นผมคงต้องถามบ่อยๆแล้วสินะครับ"
"ถ้านายถามฉันก็ยินดีจะตอบ"
จดจ้องใบหน้าคนตัวสูงสักพักหนึ่ง นานมากเลยที่พวกเขาไม่ได้มายืนคุยกันแบบนี้น่ะ เกือบสองเดือนได้ละมั้ง ถ้าเธอจำไม่ผิดนะ แต่ก็ดีแล้วหล่อนมีหลายอย่างที่จะพูดกับเขา
"งั้นหรอ ฮิเมะจังชอบสีอะไรหรอครับ"
"ฉันหรอ สีฟ้าน่ะ ฟ้าแบบหัวนายเลย"
"ฮะๆ ฤดูที่ชอบล่ะครับ"
หัวเราะร่ายามร่างบางยกมือขึ้นลูบหัวตนเบาๆ มือหนาจับแก้มนุ่มก่อนจะเกลี่ยไปมาด้วยความรักและเอ็นดู คุโรโกะขยับตัวเข้าหาสาวเจ้าเข้าเรื่อยขนปลายรองเท้าชนกัน แขนแกร่งโอบกอดมือเบสสาวแน่น ใบหน้าเรียวซุกลงตรงซอกคอขาว กลิ่นหอมจากเส้นผมสีบลอนด์เตะจมูกเขาเล็กน้อย คนบ้าอะไรหอมขนาดนี้เนี่ย
"ฤดูใบไม้ผลิ"
"ผมจะจำขึ้นใจเลย ฝันดีนะครับ"
"ฝันดีนะ กลับบ้านดีๆล่ะ"
โบกมือลาร่างสูงโปร่ง เบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา ผู้ชายคนนี้นี่มันจริงๆเลยนะ
________________________________________________________________________________________________________________
Talk with Writer.
จูบหน้าผากด้วยล่ะ ฮิ้วววววววว
25/10/62
________________________________________________________________________________________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ฮิเมะจังคงจะผิดหวังมาเยอะสินะฮือๆถึงไม่กล้าที่จะรักใคร โอ๋เอ๋ๆ
ต้าวบ้าาาา จุ๊บหน้าผากกันด้วย ความน่ารักของคู่นี้มันช่างฟูลเหลือเกิน