END|[Fic Knb] Hey Girl!. ผมไม่เคะนะครับ!
ตอนที่ 13 : Hey Girl11:Today is rainy day.
Hey Girl11: Today is rainy day.
There'll be no clear skies
If I lose you, baby
Just like the clouds, my eyes will do the same
If you walk away, everyday it'll rain, rain, rain-ai-ai-ain
;It Will Rain.-Bruno Mars.
________________________________________________________________________________________________________________
เป็นไปตามคาดพวกเธอชนะและได้เข้าแข่งระดับประเทศ ความจริงฮิเมะนึกว่าจะไม่ได้แล้วเสียอีก ตอนนี้เธอกำลังเดินกลับมายังโรงเรียนพร้อมกับฮิมาวาริและเหล่านักบาสเกตบอลชายทั้งหลาย เนื่องจากริโกะตามให้มา คงจะเกี่ยวกับเรื่องที่อาโอมิเนะโทรมาว่าโมโมอิทะเลาะกับตนแล้วหายไปไหนไม่รู้ละมั้ง
"โทรบอกเจ้านั่นรึยังว่าเธออยู่นี่นะฮิมะ"
"ยังเลย"
"โทรซะสิ"
ถองศอกใส่สีข้างญาติสาวคนสนิทเบาๆ นัยน์ตาสีซิทรินเหลือบมองร่างบางที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง หล่อนก็ไม่ได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำหรอกนะ เห็นอีกคนร้องไห้แบบนี้ก็รู้สึกสงสารเหมือนกัน ไม่ต่างจากตอนที่เธอทะเลาะกับเจ้างั่งคางามิสมัยเด็กเลย
"จ้ะแม่ ฮัลโหล ตอนนี้ซัทสึกิอยู่กับพวกคุโรโกะนะ"
[งั้นหรอ ยัยนั่นเป็นไงบ้าง]
"ร้องไห้ใหญ่เลย แต่คุโรโกะปลอบจนหยุดร้องแล้ว"
พูดพลางมองเพื่อนสนิทสาวไปด้วย มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าฮิเมะมันรู้สึกอย่างไรน่ะ เอาเถอะ เป็นหล่อน หล่อนก็ไม่ชอบเหมือนกันนั่นแหละ ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย ก่อนจะวางสายลง เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยยามคนข้างกายทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ ประจำเดือนมาอย่างนั้นเหรอ
"เหม็นความรักว่ะ"
"แน่นอน คนรักกันก็งี้แหละ"
"จ้ะ ออกไปข้างนอกกันมั้ย"
เอ่ยปากชวนนักร้องสาวพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไปจากโรงยิม กอดคอคนสูงไล่เลี่ยกันเมื่ออีกคนพยักหน้า ขาเรียวก้าวออกไปทันทีโดยไม่ได้บอกใคร เพราะทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับโมโมอิ เอาเป็นว่ายกนี้เธอถอยให้เลยแล้วกัน
"อ้าว ฮิเมะกับฮิมะหายไปไหนแล้วเนี่ย"
"นั่นสิ หรือว่าไม่ได้ตามพวกเรามาตั้งแต่แรกแล้ว"
"ไม่หรอกครับ น่าจะเพิ่งออกไป เพราะตอนมาผมยังเดินข้างยัยพวกนั้นอยู่เลย"
คางามิเอ่ยตอบเซ็นเตอร์หนุ่ม ให้ตายสิ ทำไมถึงทำอะไรไม่ยอมบอกกันเลยนะ ดวงตาชำเลืองมองคู่หูตนสักพักหนึ่ง ขมวดคิ้วเข้าหากันเนื่องจากคนตัวสูงมัวแต่คุยกับโมโมอิจนไม่ได้สนใจเรื่องตอนนี้เลย แปลกนะ ปกติถ้ามีอะไรเกี่ยวกับฮิเมะเจ้าตัวจะดูเป็นห่วงมาก หรือว่าทะเลาะอะไรหรือเปล่า
"แกโอเครึเปล่า"
"โอเคดิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"
"ใจแกอะโอเคใช่มั้ย"
เสียงทุ้มนุ่มถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย เพราะดูท่าทางแล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย หลุดหัวเราะยามเห็นสาวเจ้ามุ่ยหน้าก่อนจะหันไปสั่งนำ้กับพนักงานหนุ่มหล่อ
"โอเคสิ แกก็รู้ว่ากำแพงหัวใจฉันสูงขนาดไหน"
"สู้มานามิได้เปล่า"
"ขนาดนั้นก็ไม่ไหวว่ะ"
ฮิเมะหัวเราออกมาเบาๆเมื่อร่างบางพูดถึงคนในกลุ่ม แบบนี้แหละพอแฟนเก่าดีมากกำแพงหัวใจเลยสูงเป็นพิเศษ ของเธอไม่ใช่ว่าคนเก่าดีหรอกแต่ผิดหวังมาเยอะมากจนไม่อยากคาดหวังในเรื่องความรักอีกเลยต่างหาก มันเลยกลายเป็นว่าทำให้เธอเปิดใจยากไปด้วยก็แค่นั้นเอง
"แฟนเก่าคือรุ่นพี่คิโยชิเลยนะ"
"นั่นสิ แล้วเมื่อไหร่นำ้ฉันจะได้ล่ะเนี่ย"
"อีกนานว่ะ ดูทรงละ"
ฮิมาวาริเท้าคางมองไปทางบัตรคิวทั้งหมดตรงเคาน์เตอร์ที่โตรพ่อโคตรแม่หนา และหันกลับมาจ้องหน้ามือสาวคนเก่ง ถ้าให้หล่อนเดานะญาติเธอตกหลุมรักพ่อหนุ่มแสนจืดจางเต็มเปาแล้วล่ะ
"มองอะไร..."
"นำ้ได้แล้ว รีบลุกไปเอาเร็ว"
"อา อย่าเร่งสิ"
ขานรับเจ้าหล่อนก่อนจะรีบเดินไปเอาถาดใส่นำ้และขนม ถอนหายใจเล็กน้อยเนื่องจากเมื่อกี้ดันหันไปเห็นคุโรโกะเดินกับโมโมอิพอดี ล้างลูกตาทันไหมเนี่ย พลันริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างยามเจ้าของร้านสุดหล่อส่งยิ้มให้ตน ขาเรียวเดินมายังโต๊ะและจัดการเสิร์ฟนำ้กับขนมก่อนจะนั่งลง
"ไหวปะเนี่ย"
"อะไรของแก พวกฉันไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย"
"แต่คุโรโกะก็จีบแกอยู่ไม่ใช่หรอ"
กล่าวพร้อมกับตักเค้กส้มเข้าปากคำใหญ่ เหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งสำลักนำ้อยู่ครู่หนึ่ง อาการไม่ได้ต่างจากตอนที่เธอถามคางามิช่วงพักแข่งสตรีทบาสว่าชอบฮิเมะหรือเปล่าเลยสักนิด
"แค่ก แค่ก แกดูออกด้วยหรอวะ"
"ดูไม่ออกก็ควายแล้วแม่"
"นั่นสินะ มันก็ใช่แหละ แต่ช่างมันเถอะ"
มือเล็กหยิบกระดาษชำระขึ้นมาเช็ดปากตัวเองเบาๆ เอนหลังพิงกับพนักและจดจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาจนเจ้าตัวเกร็ง พออีกคนถามว่ามีอะไร หล่อนก็ไม่ยอมตอบแถมยักคิ้วให้เจ้าหล่อนเป็นของแถมอีกต่างหาก ข้อหาถามอะไรไม่เข้าเรื่อง เพราะฉะนั้นจงยอมโดนเธอกวนตีนกลับเสียเถอะ
"ปล่อยให้เป็นแบบนี้น่ะดีแล้วหรอ"
"ดีแล้วล่ะ เดี๋ยวเขาก็เลิกชอบฉันไปเอง"
"แล้วแกไม่ได้ชอบเขาหรอกหรอวะ"
สวนกลับทันทีเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ ทำมาเป็นบอกว่าเดี๋ยวเขาก็เลิกชอบไปเอง ทั้งที่ยังอยากให้เขาชอบต่อนี่มันไม่ย้อนแย้งเกินไปหน่อยเหรอ เอาแต่ผลักไสไล่ส่งแล้วก็มานั่งหงอย เธอว่าแบบนี้มันไม่ใช่นะ
"รีบกินเถอะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"
"ก็ได้ ไดกิไลน์มาตามแล้วด้วย"
"ไอ้คนมีแฟนเอ๊ย"
กอดอกมองเพื่อนสนิทก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินขนมตรงหน้าต่อจนหมด ชำเลืองดูสาวเจ้าที่กำลังนั่งคุยโทรศัพท์กับแฟนสักพักหนึ่ง ฮิมาวาริเองก็เป็นคนที่น่าสงสารในเรื่องความรักเหมือนกันนะ แต่ตอนนี้ได้เจอคนที่ดีมากแล้วนี่ คงไม่มีอะไรต้องห่วง เธอหวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะ
"เฮ้อ"
"ถอนหายใจซะน่ากลัวเลย เป็นอะไรรึเปล่าฮิเมะ"
"ไม่มีอะไรหรอกไทกะ"
หย่อนกายลงบนโซฟาในห้องคางามิ มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาแวบหนึ่งและเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงยีน วันนี้เล่นเอาหล่อนเหนื่อยใช้ได้เลยนะเนี่ย
"กินอะไรมารึยัง"
"เรียบร้อยแล้วล่ะ"
"งั้นหรอ พวกรุ่นพี่ถามหาเธอใหญ่เลยนะ"
นั่งลงข้างเจ้าหล่อน นัยน์ตาสีแดงเข้มจดจ้องร่างบางครู่หนึ่ง มือหนายกขึ้นขยี้เส้นผมนุ่มด้วยความมันเขี้ยว หัวเราะร่ายามคนตัวเล็กตีหน้ายักษ์พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่ตน เขาไม่รู้หรอกว่าหล่อนเป็นอะไรทำไมถึงได้ซึมขนาดนั้น แต่เขารู้สึกไม่ชอบที่เพื่อนสนิทสาวเป็นแบบนี้เอาเสียเลย
"หรอ"
"เธอเป็นอะไรรึเปล่า"
"ปกติดี ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เพลียน่ะ"
ส่ายหน้าก่อนจะส่งยิ้มให้คนตัวสูงเพื่อบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ ไม่รู้หรอกว่าอีกคนจะเชื่อในสิ่งที่ตนพูดไหม แต่เธอเพลียจริง เพราะฮิมาวาริเอาแต่ลากไปนู่นไปนี่ตลอด
"แน่ใจนะ"
"อื้ม แน่สิ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"
"คนพูดควรเป็นฉันนะ"
กอดอกมองคนตรงหน้าสักพักใหญ่ พลันชะงักไปชั่วขณะเมื่อมือเบสสาวยื่นมานวดตรงคิ้วตนอย่างแผ่วเบา ลอบถอนหายใจก่อนจะหันกลับไปมองโทรทัศน์ต่อ แอบชำเลืองมองคนผมบลอนด์ที่กำลังนั่งก้มหน้าจ้องสมาร์ทโฟนในมืออยู่ เขาว่าเจ้าหล่อนต้องมีอะไรแน่นอนไม่อย่างนั้นคงไม่ทำหน้าแบบนี้หรอก
"งั้นฉันกลับห้องแล้วนะ"
"ฝันดี"
"จ้า ฝันดี"
โบกมือลาร่างสูงใหญ่และเดินกลับห้องของตัวเอง ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนอน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูครู่หนึ่ง ปกติคุโรโกะจะส่งข้อความมาหาเธอตลอดแต่จนป่านนี้แล้วยังไม่มีแต่ข้อความเดียว ช่างเถอะ ถ้าเขาอยากคุยกับเดี๋ยวก็ส่งมาเองนั่นแหละ ถึงไม่ส่งมาก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย
"ฮัลโหล"
[ผมโทรมาปลุกรึเปล่าครับ]
"เปล่าหรอก ฉันยังไม่นอนน่ะ"
วิดีโอคอลมาอีกแล้วเหรอเนี่ย ร่างบางถอนหายใจออกมาเบาๆและหันกลับมามองโทรศัพท์ต่อ วันนี้คุโรโกะไม่ใส่เสื้อนอนงั้นเหรอ ริมฝีปากบางระบายยิ้มยามเห็นเบอร์สองปีนขึ้นบนเตียงคนในสาย
[นอนดึกอีกแล้วนะครับ เบอร์ 2 อย่ากัดผ้าสิ]
"นายเองก็เหมือนกันนั่นแหละ"
[เพราะฮิเมะจังนั่นแหละครับ]
คนตัวสูงพูดพลางยกมือดึงผ้าห่มออกจากปากของนิโกว และขยี้หัวเจ้าขนปุยด้วยความมันเขี้ยว ชำเลืองมองไปยังประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะดังลั่น ร่างสูงโปร่งเดินไปเปิดประตูห้องก่อนจะชะงักแวบหนึ่ง เนื่องจากคนเป็นแม่ถามว่าคุยกับใครอยู่หรือเปล่า พลันใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อยยามตอบคนตรงหน้าว่า'คุยกับคนที่ชอบอยู่ครับ'
"มีอะไรรึเปล่า"
[ไม่มีอะไรหรอกครับ พรุ่งนี้ฮิเมะจังว่างมั้ย]
"แป๊บนะ อา ว่างพอดีเลย"
ตอบอย่างไม่คิดอะไรอีกฝ่ายคงชวนไปไหนอีกนั่นแหละ แต่เมื่อกี้หล่อนเห็นหน้าเขาแดงด้วยนะ ไม่สบายหรือเปล่าล่ะนั่นน่ะ มิหนำซำ้แม่เจ้าตัวยังมาหาถึงห้องด้วย
[ผมอยากจะชวนไปเที่ยวน่ะ เจอกันที่เดิมนะครับ ฝันดีนะ]
"เวลาเดิมด้วยเนาะ ฝันดี"
[ครับ เจอกันพรุ่งนี้นะ]
โบกมือลากสาวเจ้าและกดวางสาย ก้มลงมองลูกสุนัขตรงตักครู่หนึ่ง มือหนาถ่ายรูปเท็ตสึยะเบอร์สองก่อนจะส่งให้ร่างบางพร้อมกับพิมพ์ต่อว่า'ส่งลูกเข้านอนแล้วนะครับ' ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มกว้างเมื่อฮิเมะส่งสติกเกอร์รูปกระต่ายนอนหลับมา เขาไม่อยากได้สติกเกอร์กระต่ายหรอก อยากได้คนส่งมากกว่า
________________________________________________________________________________________________________________
Talk with Writer.
มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าชอบเขาขนาดไหนน่ะไอ้ชาย
#Ps.มีทวิตให้ตามแล้วนะคะ
23/12/62
________________________________________________________________________________________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
อะไรคือความบอกแม่ว่าคุยกับคนที่ชอบ ตรงมากลูก
//เด็ก 2 ขวบยังรู้เลยว่าชอบ