ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : The home side lost love 2 ตอนที่ 12
Duck-Fly
"เออ...พี่มินซอกจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหมครับ?"
ลู่หานถามมินซอกขึ้น เมื่อเขาสองคนมาถึงโรงพยาบาลได้สักพักแล้ว และได้สอบถามห้องจากพยาบาลเรียบร้อยแล้ว แต่มินซอกกลับยังยืนอยู่หน้าห้องไม่ยอมเปิดประตูเข้าไปสักที
มินซอกยืนมองกระจกเล็กๆที่มองผ่านเข้าไปข้างในด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด เขาไม่ต้องการรับรู้เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น
แต่ความจริง...ยังไงมันก็คือความจริง
มินซอกยืนมือไปจับลูกบิดอย่างยากลำบาก มือเล็กได้แค่เพียงวางไว้อย่างนั้นไม่กล้าเปิดเข้าไป
"ผมรอพี่ข้างนอกนะ"
ลู่หานพูดขึ้นเมื่อเห็นอีกคนกำลังจะเข้าไป เพราะเขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องครอบครัวมินซอก ถ้ามินซอกอยากจะเล่าก็คงจะเล่าเอง
มินซอกพยักหน้าตอบก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป เล็กค่อยๆก้าวเดิน สายตาก็จับจ้องไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ มีสายมากมายๆพาดผ่านร่าง เครื่องทางการแพทย์มากมายวางอยู่รอบเตียง น้ำตาที่มินซอกกัดกลั้นมาตลอดทางค่อยไหลออกมา
"มะ...แม่ครับ"
"มินซอก"
ลู่ฮวานและอี้ฟานที่นั้งอยู่โซฟา ได้ยินเสียงของมินซอกจึงรีบลุกขึ้นทันที
"มันเรื่องอะไรกัน? อธิบายให้ผมฟังได้ไหมครับ?"
มินซอกถามออกไปทั้งๆที่สายตายังไม่ละออกจากร่างบนเตียง และขาก็ยังก้าวเดินช้าๆไปยังเตียงคนไข้
"มันถึงเวลาแล้วสินะ เฮ้อ.." ลู่ฮวานถอนหายใจออกมาก่อนจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง
กริ๊ง!
"เอ๊าะ! สงสัยลูกค้ามา"
ขาเล็กรีบเดินออกจากห้องครัวทันทีเมื่อเสียงระฆังเล็กที่ติดประตูดังขึ้น
"รับอะระ...แทคอุน"
ดวงตาใสจ้องมองร่างสูงที่ตอนนี้ยืนอยู่ในร้านของเขาพร้อมกับมองไปรอบๆร้าน ฮัคยอนเดินเข้าไปหาอีกคนก่อนจะถามขึ้น
"มาทำไม?"
"ผมแวะมาเยี่ยม"
"จำเป็น?"
ร่างสูงหันมามองหน้าไม่ตอบอะไรก่อนจะหันไปสนใจร้านแทน
"ลูกค้าเยอะหรือเปล่า?" แทคอุนถามขึ้น
"ออกไป"
แทคอุนหันไปมองหน้าอีกครั้ง
ทำไมต้องไล่? กลัวใครเข้ามาเห็นหรือไง
แทคอุนได้แต่จ้องหน้าอีกคนไม่ขยับไปไหน
พลัก!
"ฉันบอกให้ออกไป"
ฮัคยอนผลักอีกคนจนเสียหลักถอยไปข้างหลังหลายก้าว
"ทำไมต้องทำตาม?"
ฮัคยอนได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออก
"ผมเป็นลูกค้า ผมมีสิทธ์ที่จะเข้าออกร้านนี้ก็ได้ คุณเป็นพ่อค้า ต้องต้อนรับลูกค้า ไม่ใช่ไล่ลูกค้า"
"ลูกค้าอย่างนาย ฉันไม่อยากต้อนรับ ออกไปจากร้านฉันเดี๋ยวนี้นะ!"
"เดี๋ยวนี้ไล่หรอครับ? ทำไมแต่ก่อนต้องการผมจัง"
"หุบปากเน่าๆของนายสะ! ฉันไม่เคยต้องการคนอย่างนาย!"
"ทำไมหรอ? เพราะผมเป็นลูกเมียน้อย พี่ก็เลยไม่ต้องการผมสินะ"
"ใช่!"
"ฮัคยอน!"
แทคอุนตรงเข้าไปจับแขนทั้งสองข้างของอีกคนก่อนจะออกแรงบีบเพราะความโกรธ
"นายมันใจร้ายที่สุด ทำไม? ทำไมนายต้องเกียดฉัน ทำไมนายต้องเกียดฉันเพราะน้องนายเกียดฉัน ทำไม? ทำไมนายเชื่อน้องนายทุกอย่าง นายทำตามที่ไอ้ลู่หานมันบอก! แต่ทำไม? ทำไมนายไม่ฟังฉันบ้าง!"
"เพราะแม่นาย...ทำให้ชีวิตครอบครัวของฉันต้องเป็นแบบนี้ เพราะนายทำให้ลู่หานต้องร้องไห้ เพราะนายที่ทำให้ฉันเสียใจ เพราะนาย..."
ฮัคยอนเว้นคำพูดเอาไว้เพื่อกลั้นสะอึ้น น้ำตาที่เขาพยายามไม่ให้มันไหล ตอนนี้มันไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก
"เพราะนาย....ทำให้แม่ฉันเกือบตาย"
เมื่อแทคอุนได้ยินคำตอบสุดท้าย มือที่ออกแรงบีบก็ค่อยๆคลายออก ดวงตาแสดงออกถึงการตกใจ
"นายรู้"
"ฉันรู้ทุกอย่างแทคอุน ฉันรู้ทุกอย่าง ฉันจะไม่เชื่อเลยว่าคนที่ฉันเคยรัก เคยมอบทุกอย่างให้จะทำแบบนี้ แต่ฉันกลับเป็นคนได้ยินเองเต็มสองหู กับเรื่องทุกอย่าง"
"ฉัน.."
"พอเหอะแทคอุน...ออกไปจากชีวิตฉันกับลู่หานสะ ฉันกับน้องอยากอยู่อย่างสงบ"
"ไม่!"
แทคอุนยังยืนยัคำเดิม คำที่เขาจะทำให้ลู่หานเจ็บปวดจากคนรักเหมือนที่เขาเจ็บปวดจากฮัคยอน เขามาไกลเกินไปแล้ว เขาถอยไม่ได้อีกแล้ว
ฮัคยอนได้แค่เพียงทำสายตาวิงวอนขอร้องอีกคน แต่ก็ไม่เป็นผล
แทคอุนวางซองขาวลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปบบอกอีกคน
"นี้เป็นสมุดบัญชีเงินฝากที่พ่อกับแม่คุณเก็บมาด้วยกัน แม่ของคุณขอร้องให้พ่อยกสิ่งนี้ให้กำคุณ พ่อจึงสั้งให้ผมเอามาให้ ถ้าคุณไม่อยากได้ ก็เอาไปคืนแม่คุณเองก็แล้วกัน"
พูดจบแทคอุนก็หันหลังตรงไปยังรถของเขาขึ้นรถไป
หลังจากที่รถออกตัวมาไม่นาน มือหนาก็ล่วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยม ก่อนจะกดโทรหาอีกคน
"เป็นไง? ได้รับที่อยู่และรูปภาพแล้วใช่ไหม?.........ดี ถ้าเริ่มแผนตอนไหน ฉันจะบอกอีกที แค่นี้แหระ"
แทคอุนกดตัดสายไป ดวงตาเล็กมองตรงไปข้างหน้า ดวยสายตาที่แค้นที่สุด
ฉันจะทำให้นาย เจ็บปวด เหมือนที่นายทำให้ฉันเจ็บปวด ลู่หาน!
หลังจากมินซอกได้ฟังเรื่องจริงทุกอย่าง ขาเล็กก็เริ่มไม่มีแรงทันที มินซอกทรุดลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง
"ทำไม? ทำไมแม่ต้องปิดบังผม แม่ลืมไปแล้วหรอว่าผมเป็นผู้ปกครองแม่นะ แม่ต้องบอกทุกเรื่องให้ผมรู้สิ ฮื่อๆ ทำไมต้องให้ผมรู้วันนี้ ทำไมกัน?"
มินซอกจับมือคนเป็นแม่อย่างโหยหา เขาเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่ดูแลคนเป็นแม่ ไม่สังเกตุว่าแม่ไม่สบาย มัวแต่สนใจเรื่องของตัวเอง จนวันนี้จะต้องมาเสียคนเป็นแม่ไปอีกคน
"พ่อครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปสอบถามอาการกับคุณหมอก่อนนะครับ"
อี้ฟานหันมาบอกคนเป็นพ่อ เพราะถ้าเขาอยู่นานกว่านี้ น้ำตาของเขาต้องไหลออกมาแน่ๆ
ลู่ฮวานพยักหน้าตอบให้ลูกชาย อี้ฟานจึงเดินออกไป
กึกๆ
ลู่หานรีบหันมองประตูทันที เพราะคิดว่าคนตัวเล็กจะออกมาแล้ว แต่กลับผิดคาดเมื่อคนที่ออกมาไม่ใช่
น่าจะเป็นพี่อี้ฟานหรือเปล่านะ?
ลู่หานทักทายคนที่ออกมาอย่างสุภาพ
"นายชื่อลู่หานใช่ไหม?"
"ครับ"
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายหน่อย"
"คุยกับผม?"
ลู่หานชี้มาหาตัวเองอย่างงงๆ ปนกลัวนิดๆ
"ไม่ต้องกลัวหรอก มินซอกเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้ว และฉันก็คิดว่า นายคงอยากจะรู้เรื่องลู่หานเก่าและเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ด้วยใช่ไหม?"
"เออ..."
อี้ฟานไม่สนใจคำตอบ แต่เดินนำอีกคนที่อีกทาง ลู่หานได้แต่เดินตามไปอย่างงงๆ
มินซอกยังคงร้องไห้อยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ในใจก็เอาแต่โทษตัวเองที่เห็นแก่ตัว ผู้เป็นพ่อก็ได้แต่สงสาน ทำอะไรไม่ได้
พึ่งจะได้เห็นรอยยิ้ม ทำไมถึงต้องมีเรื่องแบบนี้นะ มินซอกไปทำบาปกรรมกับใครมานักหนานะถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้
ลู่ฮวานได้แต่ส่ายหน้า เขาอยากจะเข้าไปปลอบใจก็กลัวคนตัวเล็กจะดุกลับมา เพราะเขาก็มีส่วนผิดที่ปิดเร่องนี้เอาไว้
กึกๆ
ลู่ฮวานหันไปมองคนมาใหม่ เขานึกว่าเป็นอี้ฟาน แต่กลับเป็นคุณหมอ
"ผมจะมารายงานเรื่องอาการของคุณนายครับ"
"เออ...ไปคุยข้างนอกดีกว่าครับ"
ลู่ฮวานกลัวว่าสิ่งที่หมอจะพูดมาอาจจะทำให้มินซอกยิ่งเสียใจมากกว่าเดิม
"ไม่ต้อง...คุยตรงนี้แหระ อย่าปิดบังอะไรผมอีกเลย"
มินซอกพูดออกมาทั้งๆที่ยังหันหลังให้อยู่ ทำให้ทั้งคุณหมอและลู่ฮวานต้องหยุดตามคำพูด
"ตอนนี้ร่างกายของคุณนายคงจะไม่ไหวแล้วนะครับ มันอาจจะถึงเวลาของเธอแล้ว แต่หมอก็อยากจะมาถามทางญาติให้แน่ใจ ว่าจะให้หมอเอาออกซิเจนออกเลยหรือ..."
"ไม่ต้อง"
มินซอกพูดแทรกออกมาทั้งๆที่หมอยังพูดไม่จบ
"อย่าพึ่งเอาออก เอาไว้แบบนี้แหระ..."
มินซอกหันมามองหมอด้วยคาบน้ำตา
"ช่วย...ช่วยยื้อเขาเอาไว้ อีกหน่อยได้ไหมครับ"
คุณหมอหันไปมองหน้าลู่ฮวานเพื่อขอคำตอบ ลู่ฮวานจึงพยักหน้าเพื่อให้คำตอบ
"งันหมอขอตัวก่อนนะครับ"
"เดี๋ยวผมเดินออกไปส่งครับ"
ลู่ฮวานเดินออกมาส่งคุณหมอที่หน้าห้องก่อนที่คุณหมอจะหันมาพูดกับลู่ฮวาน
"บอกตามตรง หมอไม่อยากให้ทำแบบนี้เลยนะครับ มันทรมารคุณนาย และทรมารญาติมากๆเลย"
"ผมทราบครับ แต่ผมต้องทำตามที่เขาขอร้อง ยังไงก็แม่เขา เขาคงยังไม่พร้อมที่จะรับเรื่องนี้"
"ครับ ยังไงคุณเสี่ยวก็ให้กำลังใจเขาเยอะๆนะครับ"
"ได้ครับหมอ"
คุณหมอตบบ่าลู่ฮวานเบาๆก่อนจะเดินจากไป
"หมอมาแล้วหรอครับพ่อ" ลู่ฮวานหันมองคนที่มาใหม่
"ใช่ แล้วนี้ไปไหนมา ไหนบอกจะไปหาหมอไง"
"พอดีผมไปคุยธุระนิดหน่อยครับ ว่าจะไปตอนนี้ แต่เห็นคุณหมอเดินไปก็เลยเดิมมาถาม"
"อืม อี้ฟาน พอดีเลขาพ่อส่งข้อความมาบอกว่าเราต้องเขาประชุมกับผู้บริหารที่มาจากฝรั่งเศสยังไงแกไปแทนพ่อหน่อยนะ เดี๋ยวพ่อต้องกลับบ้านไปดูแลความเรียบร้อยก่อน ส่วนมินซอกก็ให้อยู่กับแม่เขาที่นี้ไปก่อน ตอนเย็นๆพ่อจะมารับเอง"
"ครับพ่อ"
ลู่ฮวานได้คำตอบจากลูกชายก็เดินจากไป
"นั้นพ่อพี่ลู่หานหรอครับ?"
"ใช่"
อี้ฟานหันไปตอบคนมาใหม่
"พอดีฉันกับพ่อต้องไปทำธุระ ฉันฝากนายดูแลมินซอกหน่อยได้ไหม"
"ได้ครับ แต่...พี่อี้ฟานช่วยเอาชุดนักเรียนมาให้พี่มินซอกได้ไหมครับ พรุ่งนี้พี่มินซอกสอบ"
"นายคิดว่ามินซอกจะไปหรอ?"
"เชื่อมือผมเหอะครับ"
อี้ฟานได้แต่พยักหน้ารับคำ ถึงจะไม่ค่อยเชื่อว่าลู่หานจะทำได้ แต่เขาก็คงต้องรับปาไปแหระ
กึกๆ
ลู่หานค่อยเดินเข้ามา ดวงตาจับจ้องคนตัวเล็กที่นั้งอยู่ข้างเตียงพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังออกมาไม่ขาดสาย มือหนาค่อยๆวางลงบนไหล่เล็ก
มินซอกหันไปมองคนที่มาใหม่ ก่อนจะโผล่เข้ากอด เอาใบหน้าซุกลงบนหน้าท้องแกร่งนั้น
ลู่หานทำได้เพียงลูบหัวอีกคนเบาๆ เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นปลอบใจยังไงดี
"ลู่หาน ฮื่อๆ แม่เขาจะทิ้งฉันไป ฮื่อๆ ทิ้งฉันไปเหมือนที่พ่อทิ้งฉันไป ฮื่อๆ"
เสียงคนตัวเล็กดังอู้อี้อยู่ใต้ท้องของเขา
"ทำไมต้องพูดแบบนั้นล่ะครับ คุณป้าเขายังไม่ทิ้งพี่สักหน่อย"
ลู่หานดันอีกคนออกจากกอดก่อนจะนั้งยองๆลงตรงหน้าคนตัวเล็ก
"ทำไมต้องว่าคุณป้าแบบนั้นล่ะครับ ถ้าท่านตื่นมาท่านจะเสียใจนะที่ทำให้พี่มินซอกร้องไห้"
"ฮื่อๆ ฉันเจ็บอ่ะลู่หาน ฉันยังไม่พร้อม ฮื่อๆ ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ ฮื่อๆ"
"ผมรู้ ผมก็เจ็บเหมือนกันนะ ที่เห็นพี่ร้องไห้แบบนี้ อย่าร้องเลยนะครับ ผมจะอยู่ข้างๆพี่เอง"
มือหนายืนไปซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนุ่มนั้นอย่างเบามือ
"นายอย่าทิ้งฉันไปนะลู่หาน ฮื่อๆ ฉันขอร้อง ฮื่อๆ"
"ไม่แน่นอนครับ ผมสัญญา"
มินซอกโผล่เข้ากอดคนรักอีกครั้ง ลู่หานก็ปล่อยให้อีกคนทำตามใจ เพราะถึงจะขัดยังไง ก็คงไม่เป็นผล
ผมอาจจะทำให้พี่หายเจ็บไม่ได้ แต่ผมก็จะไม่ทิ้งพี่ไปไหน ผมจะดูแลพี่เองนะครับ พี่มินซอก
มือหนาลูบหลังอีกคนเพื่อปลอบใจ
เฮ้อ....จนกว่าจะจบตอนนี้ อุปสรรค์เยอะสะเหลือเกิ๊นนนนนนน ส่วนใครที่อ่านมาถึงตรงนี้แล้วสงสัยว่าเรื่องราวของบ้านลู่หานเป็นมายังไง ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวไรท์จะมีตอนพิเศษให้ และใครที่คิดว่าอยากให้มินซอกได้กลับไปหาลู่หานคนเก่า บอกนะจุดๆนี้เลยว่า ไม่ครับ 5555555 เพราะลู่หานตายจริงๆครับ เหลือแค่ลู่หานคนนี้เท่านั้น ฮัดช่า! ยังไงก็เป็นกำลังใจให้มินซอกด้วยนะ เพราะไรท์คนนี้โหดมาก จะไม่ให้มินซอกเสียใจแค่นี้แน่นอน ว่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ (หัวเราะอย่างนางมารร้าย) ฝากเม้นกันด้วยนะคร้าบบบ^^
ลู่หานถามมินซอกขึ้น เมื่อเขาสองคนมาถึงโรงพยาบาลได้สักพักแล้ว และได้สอบถามห้องจากพยาบาลเรียบร้อยแล้ว แต่มินซอกกลับยังยืนอยู่หน้าห้องไม่ยอมเปิดประตูเข้าไปสักที
มินซอกยืนมองกระจกเล็กๆที่มองผ่านเข้าไปข้างในด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด เขาไม่ต้องการรับรู้เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น
แต่ความจริง...ยังไงมันก็คือความจริง
มินซอกยืนมือไปจับลูกบิดอย่างยากลำบาก มือเล็กได้แค่เพียงวางไว้อย่างนั้นไม่กล้าเปิดเข้าไป
"ผมรอพี่ข้างนอกนะ"
ลู่หานพูดขึ้นเมื่อเห็นอีกคนกำลังจะเข้าไป เพราะเขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องครอบครัวมินซอก ถ้ามินซอกอยากจะเล่าก็คงจะเล่าเอง
มินซอกพยักหน้าตอบก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป เล็กค่อยๆก้าวเดิน สายตาก็จับจ้องไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ มีสายมากมายๆพาดผ่านร่าง เครื่องทางการแพทย์มากมายวางอยู่รอบเตียง น้ำตาที่มินซอกกัดกลั้นมาตลอดทางค่อยไหลออกมา
"มะ...แม่ครับ"
"มินซอก"
ลู่ฮวานและอี้ฟานที่นั้งอยู่โซฟา ได้ยินเสียงของมินซอกจึงรีบลุกขึ้นทันที
"มันเรื่องอะไรกัน? อธิบายให้ผมฟังได้ไหมครับ?"
มินซอกถามออกไปทั้งๆที่สายตายังไม่ละออกจากร่างบนเตียง และขาก็ยังก้าวเดินช้าๆไปยังเตียงคนไข้
"มันถึงเวลาแล้วสินะ เฮ้อ.." ลู่ฮวานถอนหายใจออกมาก่อนจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง
The home side lost love 2
กริ๊ง!
"เอ๊าะ! สงสัยลูกค้ามา"
ขาเล็กรีบเดินออกจากห้องครัวทันทีเมื่อเสียงระฆังเล็กที่ติดประตูดังขึ้น
"รับอะระ...แทคอุน"
ดวงตาใสจ้องมองร่างสูงที่ตอนนี้ยืนอยู่ในร้านของเขาพร้อมกับมองไปรอบๆร้าน ฮัคยอนเดินเข้าไปหาอีกคนก่อนจะถามขึ้น
"มาทำไม?"
"ผมแวะมาเยี่ยม"
"จำเป็น?"
ร่างสูงหันมามองหน้าไม่ตอบอะไรก่อนจะหันไปสนใจร้านแทน
"ลูกค้าเยอะหรือเปล่า?" แทคอุนถามขึ้น
"ออกไป"
แทคอุนหันไปมองหน้าอีกครั้ง
ทำไมต้องไล่? กลัวใครเข้ามาเห็นหรือไง
แทคอุนได้แต่จ้องหน้าอีกคนไม่ขยับไปไหน
พลัก!
"ฉันบอกให้ออกไป"
ฮัคยอนผลักอีกคนจนเสียหลักถอยไปข้างหลังหลายก้าว
"ทำไมต้องทำตาม?"
ฮัคยอนได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออก
"ผมเป็นลูกค้า ผมมีสิทธ์ที่จะเข้าออกร้านนี้ก็ได้ คุณเป็นพ่อค้า ต้องต้อนรับลูกค้า ไม่ใช่ไล่ลูกค้า"
"ลูกค้าอย่างนาย ฉันไม่อยากต้อนรับ ออกไปจากร้านฉันเดี๋ยวนี้นะ!"
"เดี๋ยวนี้ไล่หรอครับ? ทำไมแต่ก่อนต้องการผมจัง"
"หุบปากเน่าๆของนายสะ! ฉันไม่เคยต้องการคนอย่างนาย!"
"ทำไมหรอ? เพราะผมเป็นลูกเมียน้อย พี่ก็เลยไม่ต้องการผมสินะ"
"ใช่!"
"ฮัคยอน!"
แทคอุนตรงเข้าไปจับแขนทั้งสองข้างของอีกคนก่อนจะออกแรงบีบเพราะความโกรธ
"นายมันใจร้ายที่สุด ทำไม? ทำไมนายต้องเกียดฉัน ทำไมนายต้องเกียดฉันเพราะน้องนายเกียดฉัน ทำไม? ทำไมนายเชื่อน้องนายทุกอย่าง นายทำตามที่ไอ้ลู่หานมันบอก! แต่ทำไม? ทำไมนายไม่ฟังฉันบ้าง!"
"เพราะแม่นาย...ทำให้ชีวิตครอบครัวของฉันต้องเป็นแบบนี้ เพราะนายทำให้ลู่หานต้องร้องไห้ เพราะนายที่ทำให้ฉันเสียใจ เพราะนาย..."
ฮัคยอนเว้นคำพูดเอาไว้เพื่อกลั้นสะอึ้น น้ำตาที่เขาพยายามไม่ให้มันไหล ตอนนี้มันไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก
"เพราะนาย....ทำให้แม่ฉันเกือบตาย"
เมื่อแทคอุนได้ยินคำตอบสุดท้าย มือที่ออกแรงบีบก็ค่อยๆคลายออก ดวงตาแสดงออกถึงการตกใจ
"นายรู้"
"ฉันรู้ทุกอย่างแทคอุน ฉันรู้ทุกอย่าง ฉันจะไม่เชื่อเลยว่าคนที่ฉันเคยรัก เคยมอบทุกอย่างให้จะทำแบบนี้ แต่ฉันกลับเป็นคนได้ยินเองเต็มสองหู กับเรื่องทุกอย่าง"
"ฉัน.."
"พอเหอะแทคอุน...ออกไปจากชีวิตฉันกับลู่หานสะ ฉันกับน้องอยากอยู่อย่างสงบ"
"ไม่!"
แทคอุนยังยืนยัคำเดิม คำที่เขาจะทำให้ลู่หานเจ็บปวดจากคนรักเหมือนที่เขาเจ็บปวดจากฮัคยอน เขามาไกลเกินไปแล้ว เขาถอยไม่ได้อีกแล้ว
ฮัคยอนได้แค่เพียงทำสายตาวิงวอนขอร้องอีกคน แต่ก็ไม่เป็นผล
แทคอุนวางซองขาวลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปบบอกอีกคน
"นี้เป็นสมุดบัญชีเงินฝากที่พ่อกับแม่คุณเก็บมาด้วยกัน แม่ของคุณขอร้องให้พ่อยกสิ่งนี้ให้กำคุณ พ่อจึงสั้งให้ผมเอามาให้ ถ้าคุณไม่อยากได้ ก็เอาไปคืนแม่คุณเองก็แล้วกัน"
พูดจบแทคอุนก็หันหลังตรงไปยังรถของเขาขึ้นรถไป
หลังจากที่รถออกตัวมาไม่นาน มือหนาก็ล่วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยม ก่อนจะกดโทรหาอีกคน
"เป็นไง? ได้รับที่อยู่และรูปภาพแล้วใช่ไหม?.........ดี ถ้าเริ่มแผนตอนไหน ฉันจะบอกอีกที แค่นี้แหระ"
แทคอุนกดตัดสายไป ดวงตาเล็กมองตรงไปข้างหน้า ดวยสายตาที่แค้นที่สุด
ฉันจะทำให้นาย เจ็บปวด เหมือนที่นายทำให้ฉันเจ็บปวด ลู่หาน!
The home side lost love 2
หลังจากมินซอกได้ฟังเรื่องจริงทุกอย่าง ขาเล็กก็เริ่มไม่มีแรงทันที มินซอกทรุดลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง
"ทำไม? ทำไมแม่ต้องปิดบังผม แม่ลืมไปแล้วหรอว่าผมเป็นผู้ปกครองแม่นะ แม่ต้องบอกทุกเรื่องให้ผมรู้สิ ฮื่อๆ ทำไมต้องให้ผมรู้วันนี้ ทำไมกัน?"
มินซอกจับมือคนเป็นแม่อย่างโหยหา เขาเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่ดูแลคนเป็นแม่ ไม่สังเกตุว่าแม่ไม่สบาย มัวแต่สนใจเรื่องของตัวเอง จนวันนี้จะต้องมาเสียคนเป็นแม่ไปอีกคน
"พ่อครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปสอบถามอาการกับคุณหมอก่อนนะครับ"
อี้ฟานหันมาบอกคนเป็นพ่อ เพราะถ้าเขาอยู่นานกว่านี้ น้ำตาของเขาต้องไหลออกมาแน่ๆ
ลู่ฮวานพยักหน้าตอบให้ลูกชาย อี้ฟานจึงเดินออกไป
กึกๆ
ลู่หานรีบหันมองประตูทันที เพราะคิดว่าคนตัวเล็กจะออกมาแล้ว แต่กลับผิดคาดเมื่อคนที่ออกมาไม่ใช่
น่าจะเป็นพี่อี้ฟานหรือเปล่านะ?
ลู่หานทักทายคนที่ออกมาอย่างสุภาพ
"นายชื่อลู่หานใช่ไหม?"
"ครับ"
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายหน่อย"
"คุยกับผม?"
ลู่หานชี้มาหาตัวเองอย่างงงๆ ปนกลัวนิดๆ
"ไม่ต้องกลัวหรอก มินซอกเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้ว และฉันก็คิดว่า นายคงอยากจะรู้เรื่องลู่หานเก่าและเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ด้วยใช่ไหม?"
"เออ..."
อี้ฟานไม่สนใจคำตอบ แต่เดินนำอีกคนที่อีกทาง ลู่หานได้แต่เดินตามไปอย่างงงๆ
มินซอกยังคงร้องไห้อยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ในใจก็เอาแต่โทษตัวเองที่เห็นแก่ตัว ผู้เป็นพ่อก็ได้แต่สงสาน ทำอะไรไม่ได้
พึ่งจะได้เห็นรอยยิ้ม ทำไมถึงต้องมีเรื่องแบบนี้นะ มินซอกไปทำบาปกรรมกับใครมานักหนานะถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้
ลู่ฮวานได้แต่ส่ายหน้า เขาอยากจะเข้าไปปลอบใจก็กลัวคนตัวเล็กจะดุกลับมา เพราะเขาก็มีส่วนผิดที่ปิดเร่องนี้เอาไว้
กึกๆ
ลู่ฮวานหันไปมองคนมาใหม่ เขานึกว่าเป็นอี้ฟาน แต่กลับเป็นคุณหมอ
"ผมจะมารายงานเรื่องอาการของคุณนายครับ"
"เออ...ไปคุยข้างนอกดีกว่าครับ"
ลู่ฮวานกลัวว่าสิ่งที่หมอจะพูดมาอาจจะทำให้มินซอกยิ่งเสียใจมากกว่าเดิม
"ไม่ต้อง...คุยตรงนี้แหระ อย่าปิดบังอะไรผมอีกเลย"
มินซอกพูดออกมาทั้งๆที่ยังหันหลังให้อยู่ ทำให้ทั้งคุณหมอและลู่ฮวานต้องหยุดตามคำพูด
"ตอนนี้ร่างกายของคุณนายคงจะไม่ไหวแล้วนะครับ มันอาจจะถึงเวลาของเธอแล้ว แต่หมอก็อยากจะมาถามทางญาติให้แน่ใจ ว่าจะให้หมอเอาออกซิเจนออกเลยหรือ..."
"ไม่ต้อง"
มินซอกพูดแทรกออกมาทั้งๆที่หมอยังพูดไม่จบ
"อย่าพึ่งเอาออก เอาไว้แบบนี้แหระ..."
มินซอกหันมามองหมอด้วยคาบน้ำตา
"ช่วย...ช่วยยื้อเขาเอาไว้ อีกหน่อยได้ไหมครับ"
คุณหมอหันไปมองหน้าลู่ฮวานเพื่อขอคำตอบ ลู่ฮวานจึงพยักหน้าเพื่อให้คำตอบ
"งันหมอขอตัวก่อนนะครับ"
"เดี๋ยวผมเดินออกไปส่งครับ"
ลู่ฮวานเดินออกมาส่งคุณหมอที่หน้าห้องก่อนที่คุณหมอจะหันมาพูดกับลู่ฮวาน
"บอกตามตรง หมอไม่อยากให้ทำแบบนี้เลยนะครับ มันทรมารคุณนาย และทรมารญาติมากๆเลย"
"ผมทราบครับ แต่ผมต้องทำตามที่เขาขอร้อง ยังไงก็แม่เขา เขาคงยังไม่พร้อมที่จะรับเรื่องนี้"
"ครับ ยังไงคุณเสี่ยวก็ให้กำลังใจเขาเยอะๆนะครับ"
"ได้ครับหมอ"
คุณหมอตบบ่าลู่ฮวานเบาๆก่อนจะเดินจากไป
"หมอมาแล้วหรอครับพ่อ" ลู่ฮวานหันมองคนที่มาใหม่
"ใช่ แล้วนี้ไปไหนมา ไหนบอกจะไปหาหมอไง"
"พอดีผมไปคุยธุระนิดหน่อยครับ ว่าจะไปตอนนี้ แต่เห็นคุณหมอเดินไปก็เลยเดิมมาถาม"
"อืม อี้ฟาน พอดีเลขาพ่อส่งข้อความมาบอกว่าเราต้องเขาประชุมกับผู้บริหารที่มาจากฝรั่งเศสยังไงแกไปแทนพ่อหน่อยนะ เดี๋ยวพ่อต้องกลับบ้านไปดูแลความเรียบร้อยก่อน ส่วนมินซอกก็ให้อยู่กับแม่เขาที่นี้ไปก่อน ตอนเย็นๆพ่อจะมารับเอง"
"ครับพ่อ"
ลู่ฮวานได้คำตอบจากลูกชายก็เดินจากไป
"นั้นพ่อพี่ลู่หานหรอครับ?"
"ใช่"
อี้ฟานหันไปตอบคนมาใหม่
"พอดีฉันกับพ่อต้องไปทำธุระ ฉันฝากนายดูแลมินซอกหน่อยได้ไหม"
"ได้ครับ แต่...พี่อี้ฟานช่วยเอาชุดนักเรียนมาให้พี่มินซอกได้ไหมครับ พรุ่งนี้พี่มินซอกสอบ"
"นายคิดว่ามินซอกจะไปหรอ?"
"เชื่อมือผมเหอะครับ"
อี้ฟานได้แต่พยักหน้ารับคำ ถึงจะไม่ค่อยเชื่อว่าลู่หานจะทำได้ แต่เขาก็คงต้องรับปาไปแหระ
กึกๆ
ลู่หานค่อยเดินเข้ามา ดวงตาจับจ้องคนตัวเล็กที่นั้งอยู่ข้างเตียงพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังออกมาไม่ขาดสาย มือหนาค่อยๆวางลงบนไหล่เล็ก
มินซอกหันไปมองคนที่มาใหม่ ก่อนจะโผล่เข้ากอด เอาใบหน้าซุกลงบนหน้าท้องแกร่งนั้น
ลู่หานทำได้เพียงลูบหัวอีกคนเบาๆ เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นปลอบใจยังไงดี
"ลู่หาน ฮื่อๆ แม่เขาจะทิ้งฉันไป ฮื่อๆ ทิ้งฉันไปเหมือนที่พ่อทิ้งฉันไป ฮื่อๆ"
เสียงคนตัวเล็กดังอู้อี้อยู่ใต้ท้องของเขา
"ทำไมต้องพูดแบบนั้นล่ะครับ คุณป้าเขายังไม่ทิ้งพี่สักหน่อย"
ลู่หานดันอีกคนออกจากกอดก่อนจะนั้งยองๆลงตรงหน้าคนตัวเล็ก
"ทำไมต้องว่าคุณป้าแบบนั้นล่ะครับ ถ้าท่านตื่นมาท่านจะเสียใจนะที่ทำให้พี่มินซอกร้องไห้"
"ฮื่อๆ ฉันเจ็บอ่ะลู่หาน ฉันยังไม่พร้อม ฮื่อๆ ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ ฮื่อๆ"
"ผมรู้ ผมก็เจ็บเหมือนกันนะ ที่เห็นพี่ร้องไห้แบบนี้ อย่าร้องเลยนะครับ ผมจะอยู่ข้างๆพี่เอง"
มือหนายืนไปซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนุ่มนั้นอย่างเบามือ
"นายอย่าทิ้งฉันไปนะลู่หาน ฮื่อๆ ฉันขอร้อง ฮื่อๆ"
"ไม่แน่นอนครับ ผมสัญญา"
มินซอกโผล่เข้ากอดคนรักอีกครั้ง ลู่หานก็ปล่อยให้อีกคนทำตามใจ เพราะถึงจะขัดยังไง ก็คงไม่เป็นผล
ผมอาจจะทำให้พี่หายเจ็บไม่ได้ แต่ผมก็จะไม่ทิ้งพี่ไปไหน ผมจะดูแลพี่เองนะครับ พี่มินซอก
มือหนาลูบหลังอีกคนเพื่อปลอบใจ
เฮ้อ....จนกว่าจะจบตอนนี้ อุปสรรค์เยอะสะเหลือเกิ๊นนนนนนน ส่วนใครที่อ่านมาถึงตรงนี้แล้วสงสัยว่าเรื่องราวของบ้านลู่หานเป็นมายังไง ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวไรท์จะมีตอนพิเศษให้ และใครที่คิดว่าอยากให้มินซอกได้กลับไปหาลู่หานคนเก่า บอกนะจุดๆนี้เลยว่า ไม่ครับ 5555555 เพราะลู่หานตายจริงๆครับ เหลือแค่ลู่หานคนนี้เท่านั้น ฮัดช่า! ยังไงก็เป็นกำลังใจให้มินซอกด้วยนะ เพราะไรท์คนนี้โหดมาก จะไม่ให้มินซอกเสียใจแค่นี้แน่นอน ว่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ (หัวเราะอย่างนางมารร้าย) ฝากเม้นกันด้วยนะคร้าบบบ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น