นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #9 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 8:

2 ชั่วโมงแล้วผมยังคงนั่งทรุดอยู่กับพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่เป็นทาง ผมยอมโดดคาบอาจารย์ลลลดาเพราะไอ้ผีเซฮุนเลยนะ 
ผมไม่เข้าใจ ทำไมกัน ทำไมมันต้องทำแบบนี้กับผม อยากด่ามันให้หนักๆเลย
แก๊ก!
เสียงเปิดประตูห้องไม่ได้ทำให้ผมสนใจเลย เพราะผมรู้ว่าใครมา เพราะมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่มีกุญแจห้องผม
"จุนมยอน อยู่ไหม"
"พี่บูม"
ผมเรียกพี่ชายสุดที่รักของผมทันทีที่เห็นว่าเขากำลังจะเดินเลยห้องครัวไป
"จุนมยอน!"
ทันทีที่พี่บูมเห็นผม พี่แกก็รีบวิ่งมาหาทันที
"นายเป็นไร ล้มหรอ หรือปวดหัว ไม่สบายหรอ หรือปวดขี้ ปวดมากไหม"
"พี่บูมอ่าาา"
ในเวลาแบบนี้ทำไมต้องกวนด้วยว่ะ
"นี้ปวดมากจนร้องไห้เลยหรอ?"
"พี่บูมมมมม!! จะไปไหนก็ไปเลยถ้าจะมากวนตีนกันแบบนี้อ่ะ ฮือๆ"
"เอ๋า!แล้วพี่จะรู้ไหมว่าแกเป็นไรอ่ะ มาๆ โอ้ๆ"
พี่บูมดึงผมไปกอด ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก ผมบูมก็ลูบหัวเพื่อปลอบใจผม
.
.
.
"ประเทศไทยงันหรอ? ทำไมหรอลูก"คนเป็นแม่เอ่ยถามลูกชายคนเดียวของบ้าน
"ไม่รู้สิครับ อยู่ดีๆผมก็อยากไปเที่ยวที่นั้น"
"ไม่มีเหตุผลเนี้ยนะ หรือจะไปหาสาวที่ไหน" มินอาถามขึ้น
"เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งเดาแบบนั้นสิมินอา เราพึ่งฟื้นนะ จะได้ไปติดต่อสาวที่ไหน เรานอนป่วยมานานแล้ว อยากจะไปเที่ยวสะหน่อย แค่นั้นเอง"
"แน่นะ"
"แน่สิ ถ้าไม่เชื่อ มินอาก็ไปกับเราดิ"
"อือ..ต้องถามพี่มินซอกนะ"
เซฮุนหันไปถามเจ้าของดวงตากลมที่มองมายังเซฮุน เขาคิดสักพักก่อนจะถามขึ้น
"แล้วนายจะไปอยู่นานเท่าไหร่"
"กะจะอยู่นั้นสักเดือนอ่ะ"
"เดือนเลยหรอ? นานไปไหมว่ะ มินอาต้องเรียนนะ อาทิตย์เดียว ให้อาทิตย์เดียว"
"อาทิตย์เดียวก็ได้ ยังดีกว่าไม่ได้ไปอ่ะนะ"
"มีข้อแม้"
"แนะ! มีข้อแม้อีกหรอพี่มินซอก"
"ทำไม!มีไม่ได้หรือไง"
"มีได้ครับมีได้ ว่ามาเลยครับ"
"ฉันจะไปด้วย"
"............"
ทันทีที่มินซอกพูดจบ ทั้งโต๊ะก็เงียบจนได้ยินเสียงของแอร์
"ทำไมต้องเงียบ ฉันไปแล้วมีปัญหาหรอ"
เซฮุนอยากจะตอมไปว่าปัญหาเยอะแน่นอนถ้าพี่มินซอกไปด้วยมีหวังต้องมาทำให้เขาไม่ได้สวีทกับมินอาแน่ๆ พี่มินซอกอ่ะคือก้างขนาดใหญ่ของเซฮุนเลยล่ะ
"ก็ไม่มีปัญหาไร งันผมขอมีข้อแม้ด้วยสิ"
"อะไร?"
"ผมจะให้ลู่หานไปด้วย"
ผมหันไปมองไอ้เพื่อนรักของผมที่มันส่งซิกมาให้นานสองนานแล้วตั้งแต่พี่มินซอกบอกจะไปด้วย มันยิ้มจนตีนกาเหี่ยวๆนั้นชัดเจน
"ฉัน.."
"เถอะนะคะพี่มินซอก ยังไงสะเรก็ไปเที่ยวด้วยกัน 4 คนเลยไง"
มินซอกหันมองหน้าน้องรัก ช่างใจนิดๆก่อนจะยอมพยักหน้า
"งันวันมะรืนเตียมตัวเลยแล้วกันนะ" เซอุนพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
.
.
.
ตอนนี้ผมหยุดร้องไห้แล้ว พี่บูมเลยพาผมมั่งที่โต๊ะ พร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว
"อ่ะ กินสะน้ำน่ะ ดูจากตาบวกๆ จมูกแดงๆนี้ คงร้องไห้มานานแล้วสินะ คอแห้งเลยสิ กินน้ำก่อนแล้วกัน"
ผมยกแก้วน้ำยอมกินน้ำตามที่พี่บูมบอกจนหมดแก้ว
"กินข้าวเช้ายังเนี้ย?"
ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ
"งันเดี๋ยวพี่หาไรให้กิน รอแปบ"
พี่บูมหายเข้าครัวไป ไม่นานพี่บูมก็กลับมาพร้อมกับขนมปังปิงกับนมสด
ขนมปังปิ้งกับนมงันหรอ?
และภาพวันที่เซฮุนงอแงจะป้อนผม ภาพที่เซฮุนจูบมก่อนผมออกจากห้อง ต่างๆมันกำลังกลับมา
"ฮือๆๆๆ"
ผมกลั่นไม่อยู่อีกแล้ว
"อะ..อะไร พี่ทำไรผิด หยุดร้องเลยนะ"
"พี่บูม..ฮือ...พี่รู้ใช่ไหมว่าผมมองเห็นวิญญาณได้"
"อะหะ ทำไม มีวิญญาณมากวนนายอีกแล้วหรอ?"
"ไม่เชิง"
"???"
"พี่บูม..ผม..ตกหลุมรักวิญญาณ" 
"บ้าไปแล้วววว"
พี่บูมมองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
"วิญญาณตนไหน ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
แล้วผมก็เล่าเรื่องตั้งแต่เจอเซฮุนไปจนถึงวันนี้ พร้อมกับให้พี่แกดูจดหมายของเซฮุนด้วย
"พี่ก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่นะ แต่จุนมยอน..พี่เข้าใจว่าคำว่รักอ่ะ มันห้ามใจใครไม่ได้ แม้แต่ตัวเองก็ห้มไม่ได้ แต่นายก็ควรจะตัดใจนะ ยังไงสะผีที่ชื่อเซฮุนน่ะเขาก็คือวิญญาณ เขาไม่สามารถรักกับนายได้จริงๆ นายควรแยกแยะ เข้าใจไหม"
".........."
"คือประเด็นมันคือ นายสามารถสัมผัสตัวเขาได้ เขาทำกับข้าวให้นายทุกวัน แถมยังเขียนจดหมายได้ด้วย วิญญาณที่ตายไปแล้ว มันทำได้ขนาดนี้เลยหรอ? พี่ขอเดานะ ว่าผีที่ชื่อเซฮุนนี้ อาจจะยังไม่ตาย แต่แค่วิญญาณออกจากร่าง พวกประเภทเจ้าชายนิทราอะไรแบบนี้ พออยู่กับนายแล้วมีความสุข สภาพร่างกยดีขึ้น เข้าก็กลับไปหาร่างของเขาอะไรแบบนี้"
ผมเงยหน้าฟังคำพูดของพี่บูมพร้อมกับคิดตาม
"แต่ประเด๋นอีกอันมันก็มีนะ..ไอ้เซฮุนนี้ มันอยู่ที่ไหนของซีกโลกนี้"
ความหวังที่พึ่งจะโผล่มา เพราะเซฮุนยังไม่ไปไหน ก็มาดับลงเมื่อคิดได้ว่าเซฮุนอยู่ที่ไหน ถึงจะรู้ว่าเป็นคนเกาหลี แต่เกาหลีก็ไม่ใช่เล็กๆ แถมเขาก็ยังไม่ถึงเวลากลับเกาหลีเหมือนกัน
"เอาเถอะจุนมยอน.. ทำใจให้ดีๆ แล้วก็เลิกเสียใจ อีกอย่างนายควรไปโรงเรียนนะ"
"ครับ ขอบคุณนะพี่บูม ว่าแต่พี่บูมมาหาผมทำไมหรอ?"
"พี่แค่จะมาบอกว่าวันนี้ไม่ต้องเข้าร้านนะ พี่จะพาพลอยไปเที่ยว ว่าจะโทรหาแต่โทรศัพท์พี่มันพัง เลยมาหาที่ห้องเลย"
"โอเคพี่"
"งันพี่ไปนะ"
"ครับ ขอบคุณนะครับ"
พี่บูมพยักหน้าตอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป 
ผมปล่อยตัวพังโซฟา พร้อมกับคิดตามคำพูดของพี่บูม จริงอย่างที่บูมว่า ผมควรจะทำใจ และลืมไอ้ผีเซฮุนนั้นสะ ยังไงสะ ผมกับมันก็ไม่มีวันจะได้เจอกันหรอกชาตินี้... แต่ความหวังมันก็ยังคงหวัง ไม่รู้สิ ความรู้สึกในใจมันบอกว่าผมต้องได้เจอเซฮุนแน่นอน