นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #8 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 7:

ติดๆ ติดๆ ติดๆ (เสียงนาฬิกาปลุก)
"อือ~"
ทำไมวันนี้นาฬิกาปลุกเร็วจังเลย.. นาฬิกาตัวนี้คือนาฬิกาที่เอาไว้ปลุกผม เวลาที่เซฮุนมาปลุกแล้วผมไม่ตื่น มันจะดัง 5 นาทีหลังเซฮุนมากปลุก แต่วันนีัทำไมมันดังเร็วจังเลย
ผมควัาโทรศัพท์ข้างกายมาเพื่อดูนาฬิกา นี้มัน 8 โมงครึ่งพอดีเลยนิ ทำไมเซฮุนต้องตั้งนาฬิกาปลุกตรงเป๊ะแบบนี้ด้วยนะด้วยนะ
ผมยันตัวเองลุกจากที่นอน ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องครัว
"เจ๊เอ๋! อ้าว.. ไม่มี"
นี้ก็ตั้งใจจะทำให้ตกใจสะหน่อย ไม่อยู่สะงัน ไปไหนของเขานะ 
ผมเดินหาเซฮุนจนทั่วบ้าน แต่ก็ไม่มีแม่แต่เงา 
"เขาไปไหนของเขานะ"
เอาเหอะ ก็คงออำมาข้างนอกล่ะมั่ง ช่างเหอะ รีบอาบน่ำดีกว่า
.
.
.
ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินตรงมายังห้องครัว หวังให้ไอ้ผีเซฮุนมันกำลังยืนทำกับข้าวอยู่.. แต่... ไม่มี ผมมองซ้ายมองขวาจนไม่เจอกับกระดาษสีขาวอันหนึ่งที่ว่างอยู่บนโต๊ะกินข้าว

'จดหมายถึงคุณจุนมยอนจากเซฮุน'
เซฮุนเขียนงันหรอ นี้นอกจากผีจะทำกับข้าวได้แลัว ผียังเขียนจดหมายได้ด้วยหรอ พึ่งรู้นะเนี้ย แล้วทำไมมันต้ิงเขียนจดหมายหาผมด้วยว่ะ อย่าบอกนะว่า...

ผมรีบคว้ากระดาษมาอ่านทันที ขอเถอะ ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิด ไม่นะ
"มอนิ่งนะครับ นี้เป็นครั้งแรกเลยใช่ไหมที่ตื่นเองโดยไม่ให้ผมปลุก ผมขอโทษนะที่ผมทำตามที่สัญญาไม่ได้ ไม่ใช่ผมไม่อยากอยู่กับคุณจุนมยอน แต่เพระผมมันหมดบุญแลัว ผมอาจจะได้ไปเกิด หรือไม่ ผมก็อาจจะตกนรก ไม่ว่าผมจะเป็นยังไง ผมขอให้คุณจุนมยอนรู้ไว้ ว่าความรู้สึกที่ผมมีให้คุณมันคือความรู้สึกของผมที่มีให้คุณจริงๆ อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ เพราะผมไม่ได้ไปไหน ผมอยู่ในใจคุณเสมอ ผมรักคุณจุนมยอนนะครับ'

ผมไล่อ่านข้อขอเซฮุนจนจบ ขาทั้งสองข้างมันอ่อนแรง ผมลงไปทรุดลงกับพื้น น้ำตามากมายจากไหนไม่รู้มันไหลออกมา ผมนั่งร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจตาย ทำไม ทำไมเขาหลอกผม เขาสัญญาดับผมแล้วนะ ทำไม ทำไมทำแบบนี้!!!
"ไอ้เซฮุน!! ไอ้ผีเสาไฟฟ้า ไอ้บ้า ไอ้หน้าอ่อน ฮือๆๆ"
ผมปล่อยให้น้ำตามากมายไหลออกมา
.
.
.
ก๊อกๆ
"เชิญครับ"
หญิงสาวในชุดเดรสสีชมพูเดินเข้ามาในห้องทันที่คนในห้องอนุญาต
"อ้าวมินอา ทำไมต้องเคาะด้วยล่ะ ทำเหมือนผมไม่ใช่แฟน"
เซฮุนพูตัดพ้องอนๆใส่คนรัก
"ก็แหม่~ เผื่อคุณถอดเสื้อผ้าอยู่ล่ะสิ"
"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ"
"อย่าพูดเหมือนมันปกติสิ ถึงเราจะเป็นแฟนกันมานานแต่เราก็ยังไม่ได้ทำเรื่องอย่างนั่นเลยนะ"
"เราไม่ใช่แฟนสักหน่อยคู่หมั่นต่างหาก"
เซฮุนดึงหญิงสาวเข้ามากอด
"อีกอย่าง พอแต่งงานไป เราก็จะได้ทำแล้วนะ"
"เซฮุนบ้า!"
"เฮ้ย! เซฮุน น้อยๆหน่อย นั้นน้องเมียกู"
เซฮุนหันไปมองคนที่พึ่งพูดขัดจังหวะการนวดเนียของเขาด้วยตาขวาง
"มึงสิไอ้ลู่ที่ต้องน้อยๆหน่อย กูกับมินอาเราเป็นคู่หมั่นกัน กูมิสิทธิไรก็ได้ อีกอย่าง กูได้ยินข้าวว่าพี่มินซอกพี่ชายคู่หมั่นกู เขาเป็นแค่พี่รหัสมึง ไม่ใช่เมียมึง"
คนโดนตอกกลับถึงกับไปไม่เป็นทำตาเลิกลักมองซ้ายขวา
"เออ! แล้วไง ก็ตอนนี้กูตามจีบอยู่ ไม่นานเขาก็จะเป็นของกู"
"มโนนะมึงนิ"
"พอแล้ว เลิกเถียงกันได้แล้ว" มินอาช่วยห้ามศึก
"นี้เซฮุน รู้ไหมนายทำอะไรไว้" มินอาหันมาถามคนรักด้วยใบหน้าซีเรียด
"ทำไรหรอ?"
"ก็นายอ่ะ นอนไม่ยอมตื่นมา 5 ปีแล้วนะ นายเอาแต่นอนฝัน ยิ้มแย้มอยู่คนเดียว ไม่ยอมตื่นขึ้นมาหาฉันเลย ฉันรอนายจนแทบจะหนีไปมีใหม่แล้ว"
"อ้าวๆ ทำไมว่าแบบนั้นล่ะ"
"ก็นายเล่นมีความสุขอยู่คนเดียวปล่อยให้ฉันทุกข์อยู่อ่ะ"
"สุขหรอ? ฝันนั้นน่ะทีีทำฉันสุข"
"ก็ใช่ไง นายจำไม่ได้หรอว่านายฝันอะไร"
เซฮุนลองพยายามนึกว่าเขาฝันอะไร ทำไมคนรักของเขาถึงได้บอกว่าเขามีความสุข นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แต่หัวใจกลับรู้สึกดีและมีความสุขจริงๆ แต่ภาพของฝันกลับไม่ปรากฏ
"นึกไม่ออกอ่ะ"
"นึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึก เสียเวลา ลงไปข้างล่างเถอะ ปานนี้พี่มินซอกของฉันคงสิงครัวบ้านนายแล้วล่ะ"
"ไม่ดีหรือไง มีเมียทำอาหารเก่ง"
เซฮุนแกล้งแซวอีกคน และมันก็ได้ผลเมื่อลู่หานเขินจนทำไรไม่ถูก
"ใครเป็นเมียใครหรอ?"
เสียงบุคคลที่ 4 โผล่มา ทำเอาทั้งเซฮุนกับลู่หานเงบไปเลย
เซฮุนรู้ดีว่าถ้าพี่มินซอกมาได้ยินว่าลู่หานเรียกพี่แกว่าเมีย แต้มที่สะสมทำคะแนนเอาใจพี่มินซอกต้องหายแน่ๆ และแน่นอน ถ้าแต้มของลู่หานหาย ความชิปหายก็จะมาสู่เขา เขากับมินอาต้องไปเลิกกันแน่นอน
"เออ.. คือ.. พวกเราหมายถึง.. ไอ้เซฮุนกับมินอาไงครับ"
ลู่หานรีบแก้ตัวในทันที
"ลู่หาน! นายอยากโดนฉันต่อยปากแตกไหม" มินซอกถึงกับตะหวาดลั่นเมื่อได้ยินว่าเด็กพวกนี้พูดเรื่องแบบนี้ มือเล็กๆกำมือเตรียมต่อยเต็มที่
"มินอากับเซฮุนเป็นแค่คู่หมั่นไม่ใช่ผัวเมีย!"
"โถ่พี่มินซอก ผมกับมินอาคบกันจนเราจะแต่งงานกันแล้วนะ พี่ยังจะหวงมินอาอยู่อีกหรอ"
"หวงสิ น้องฉันทั้งคนนะ แค่ปล่อยให้น้องฉันคบกับผู้ชายนิสัยแบบนายฉันก็ยะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าแม่นายมาขอมินอากับฉันบวกกับมินอารันายมากนะ อย่าหวังว่าจะได้คบ"
"พอเถอะคะพีีมินซอก ลงไปกินข้าวดีกว่านะคะ"
มินอาลากคนเป็นพี่ที่อารมณ์ยังค้างอยู่ลงไปข้างล่าง
ทั้ง5คนนั่งกินข้าวไปคุยกันไปสนุกปาก 
"แม่ครับ ผมมีเรื่องจะขอ"
อยู่ดีๆเซฮุนก็พูดแทรกขึ้นระหว่างเสียงหัวเราของทุกคน
"ว่ามาสิลูก"
"ผมอยากไปประเทษไทย"