นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #7 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 6:

13.00 น.

เย้ๆ วันนี้เลิกก่อนเวลาตั้งชั่วโมง ไปเดินตลาดดีกว่า ซื้อของกินไปฝากเซฮุนด้วย หาชาไข่มุกไปฝาก

ผมเดินข้ามถนนมายังตลาดที่อยู่หน้ามอ มีของกิน เสื้อผ้ามากมาย เวลาเดินก็เพลินตาดี ฮ่าๆ

ผมเดินซื้อนู้นซื้อนี้ได้ครึ่งชั่วโมง ก็มุ่งหน้ากลับคอนโดทันที นานๆทีจะได้กลับก่อนเวลาดีออก ดีแค่ไหนแล้วที่วันนี้อาจารย์ลลลดามีธุระ สอนไปแค่ชั่วโมงเดียวก็สั่งงาน สบายยย

"เซฮุน ฉันซื้อชาไข่มุกมาฝาก"

ผมพูดขึ้นเมื่อผมเดินเข้ามาในห้อง

"....."
"เซฮุน อยู่ไหมนิ?"
"....."
"นี้อย่าบอกว่าออกไปตามหาฉันนะ"

อ่า... บ้าชะมัด

"ผมอยู่นี้ครับ"

เสียงที่คุ้นหูของเซฮุนดังมาจากนอกระเบียง เขาเดินเข้ามาพร้อมกับตะกล้าที่ผมเอาไว้ใส่เสื้อผ้าที่ใส่แล้ว

"นายทำไรอยู่ ทำไมไม่ตอบ"
"ผมตากผ้าอยู่ครับ"
"แค่ตากผ้า ปากมันไม่ว่างขนาดไม่ตอบฉันเลยหรอ?"
"ขอโทษครับ มาเหนื่อยๆไปอาบน้ำดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมอุ่นกับข้าวไว้ให้"

ผมมองไอ้คนที่เปลี่ยนเรื่องเพื่อหนีความผิดด้วยหางตา แต่อีกคนก็แค่ยิ้มแป้นส่งมาเหมือนเดิม ไอ้รอยยิ้มนั้นล่ะที่มันทำให้ผมกำลังจะบ้าตาย เหอะ

ผมเบ้ปากใส่ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำตามคำสั่งของเซฮุน
.
.
.
เซฮุนมองคนตัวเล็กจนหายเข้าห้องน้ำ เข้าก็ปรับสีหน้ากระวนกระวายขึ้น
ตอนที่จุนมยอนเรียกเขาแล้วเขาไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะไม่อยากตอบ แต่เพราะร่างกายมันอยู่ดีๆก็จะหายไปอีกแล้ว เซฮุนเลยตัดสินใจไม่ตอบ ถ้าจะหาย ก็อยากให้หายไปเลย 
แต่อยู่ดีๆมันก็กลับมาเป็นปกติ ตอนนี้เซฮุนเองสับสนไปหมดว่าเขาเป็นอะไร หรือบุญที่ทำมันจะหมดแล้ว แต่เขาอยู่เป็นวิญญาญมาหลายปีแล้วนะ มันอาจจะหมดแล้วก็ได้ เขาไม่รู้จะบอกคุณจุนมยอนยังไง เขากลัวคนตัวเล็กจะเสียใจ
.
.
.
โรงพยาบาล xxxx

"เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ"

หญิงสาวเอ่ยถามกับคนเป็นหมอที่พึ่งจะตรวจร่างกายคนรักเสร็จ

"นี้แหละครับคือปฏิหาร ตอนนี้สภาพร่างกาย และจิตใจของคุณโอดีขึ้นมาก คาดว่า อีกไม่นานเขาอาจจะฟิ้นก็ได้ครับ"
"จริงหรอคะคุณหมอ"
"ครับ"

หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาเพราะความดีใจ อีกไม่นาน คนรักของเขาก็จะฟื้นแล้ว
.
.
.
คอนโดจุนมยอน
หลังจากอาบน้ำเสร็จ กินข้าว ผมกับเซฮุนเราก็มานั่งดูหนังกัน พร้อมกับขนมที่ผมซื้อมาเอง และไม่ลืมที่จะซื้อชาไข่มุกมาฝากเซฮุนด้วย

"คุณจุนมยอนครับ"
"หือ?"

ผมตอบเซฮุนไป แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าทีวี

"ถ้าเกิดวันนึ่ง ผมหายไป... คุณจุนมยอนจะทำยังไงครับ"

หือ? หายไปงันหรอ? พูดแบบนี้หมายความว่าไง ผมหันมองคนถามอย่างช้าๆ สายตาที่เซฮุนส่งมา เขาต้องการคำตอบจริงๆ ไม่ได้ถามแบบเล่นๆ

"ไม่รู้สิ ฉันอาจจะเสียใจมาก ฉันไม่อยากจะบอกนายหรอกนะ แต่ฉันก็จะบอก..."

ผมเว้นช่วงในการพูด ก่อนจะหันหนีเพื่อหลบสายตานั้น ก็คนมันเขินนิ มาจ้องแบบนี้ก็พูดไม่ออกสิ

"ฉัน.. ชอบนายไปแล้วอ่ะ"
"ครับ รู้แล้ว"

ห๊า! รู้แล้วหรอ

"ระ..รู้แล้ว รู้ได้ไง"
"นี้คุณจุนมยอน ถึงผมจะเป็นผี แต่ผมก็ไม่ได้โง่นะที่จะดูไม่ออก คุณอ่ะ เก็บอาการไม่เก่ง รู้หรือเปล่า?"

มะ..หมายถึง ฉันแสดงอาการชัดเลยหรอ?

"นาย.."
"คุณจุนมยอนครับ..ผมรักคุณจุนมยอนนะ รักคุณเพราะรักคุณจริงๆ ไม่ใช่เพราะคุณคือผู้ชาย แต่เพราะคุณคือคุณ ผมถึงได้รักคุณ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้คุณเชื่อใจผมนะ"
"นาย..พูดแบบนี้หมายความว่าไง"
"ผมก็แค่..."
"เซฮุน!"
ไม่ต้องงงว่ามทำไมร้องดังขนาดนั้น ก็เพราะตอนนี้ ตอนนี้เหมือนร่างของเซฮุน กำลังค่อยๆหายไป นี้.. นี้มัน นี้มันคืออะไร

"เซฮุน"

ผมรีบคว้าอีกคนไว้ แต่มือของผมก็ผ่านร่างของเซฮุนอย่างกับผมคว้าอากาศ

"ไม่นะ"

หัวใจของผมตอนนี้เหมือนโดนบีบ อยู่ดีๆน้ำตามันก็ค่อยเอ่อออกมาจากตา ผมไม่อยากร้องไห้ แต่ผมก็ไม่อยากเสียเซฮุนไป

"คุณจุนมยอน... ผมรักคุณนะ"
"ไอ้บ้าเซฮุน!! อย่ามาทำแบบนี้นะ ฮือๆ มาทำให้รัก แล้วก็จะหนีแบบนี้หรอ ฮือๆ ถ้าจะไป ก็ไปตั้งแต่แรกสิว่ะ!! ฮือๆๆ"

ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรไปบ้าง รู้แค่ว่าผมไม่อยากเสียเซอุนไป ผมเอามือปิดหน้าตัวเองไว้ ไม่อยากเห็นตอนเซฮุนกำลังจะหายไป

แต่แล้ว เหมือนมีความอบอุ่นแผ่ไปทั่วร่างกาย เมื่อผมได้รับกอดจากใครบางคน ผมเอามือออกจากหน้า พร้อมกับเงยหน้ามองคนที่กอด

"เซฮุน"

ผมเรียกเจ้าของชื่ออย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าพูดแรงแล้วเซอุนจะปลิวหายไป

"ผมจะไม่ไปไหน"
"นายสัญญาแล้วนะ"
"ครับผมสัญญา"

ดวงตาทั้งสองของเราสบกันอยู่นาน ก่อนที่ผมจะเป็นคนลุกเอง ผมประครองใบหน้าหล่อนั้น ก่อนจะเอียงคอให้ได้องศา บรรจงจูบไปยังปากนั้นอย่างแผ่วเบา เหมือนเซอุนเองจะตกใจกับการกระทำของผม แต่ไม่นานอีกฝ่ายก็เริ่มตามเกมส์

ผมสอนลิ้นเข้าไปในโพลงปากหยอกล้อกับลิ้นหนาของเซฮุน อีกฝ่ายก็เหมือนรู้งาน ตอบรับอย่างดี

ตอนนี้ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น ผมสนแค่ว่า.. เซฮุนต้องอยู่กับผม

ตอนแรกผมเป็นคนคุมเกมส์ แต่ตอนนี้กลายเป็นเซฮุนเอง อีกฝ่ายพลักผมลงบนโซฟา ก่อนจะขึ้นคล่อมผมลิ้นสากลากไล่ไปยังซอกคอของผม ทำเอาขนลุกไปทั้งตัว

ตอนที่ลิ้นนั้นค่อยๆลากลงมา มือหนาก็ค่อยๆเลิกเสื้อของผมอย่างแผ่วเบา มือหนาสัมผัสผิวอย่างแผ่วเบา ยิ่งทำให้ขนลุกกว่าเดิม เซฮุนดูดเม้นทุกจุดที่ปาดลาดผ่าน

"ซะ.. เซ..อือ เซฮุน.. อย่าเป็นรอยนะ"

อีกฝ่ายได้ยินดังนั้น ก็หยุดดูด เขามาสนใจกับยอดออกของผมแทน

"อือ.."

ผมคลางออกมาจากลำคอเพราะความเสี่ยง ปากของเซฮุนดูดยอดอกข้างนี้เสร็จก็เปลี่ยนข้างใหม่ มือหนาค่อยๆลากมายังกางเกงบล็อกเซอร์ของผม ก่อนจะ....
.
.
.
(ปริ๊งปร๊อง.. ต้องขอประธานอภัยนะคะ เนื่องด้วยตั้งใจแล้วว่าจะไม่ให้มีฉากติดเรท เอาแค่นี้ล่ะเนาะ ฮ่าๆ)
.
.
.
หลักจากที่เซฮุนช่วยทำผมจนเสร็จ ผมก็นอนหอบเพราะความเหนื่อย

"ผมเช็ดตัวให้นะ ลุกไหวไหม ไปนอนที่เตียงดีกว่า"
"แต่..แฮ่ .. แต่นายยัง.. ยังไม่ได้ปล่อย"
"ผมไปช่วยตัวเองในห้องน้ำก็ได้"

ทำไม? ทำไมต้องช่วยตัวเอง หรือนายรังเกียจฉันงันหรอ? หึ คงแค่อยากให้ฉันรักเฉยๆสินะ

"อย่ามองผมแบบนั้นทำเหมือนคิดว่าผมรังเกียจคุณอย่างนั้นแหละ ผมไม่ได้รังเกียจ แต่เพราะรักมากต่างหาก ผมรักคุณมาก จนไม่อยากทำให้คุณต้องเจ็บ หรือทำให้คุณมีรอย แค่ผมทำแค่นี้ ผมก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว"

ผมมองหน้าเซฮุนด้วยสายตาที่พร่ามัว ตอนนี้ร่างกายมันอยากหลับสุดๆแล้วตอนนี้

"คุณจุนมยอน หลับแล้วหรอครับ"

เซฮุนเขย่าตัวคนที่ไม่ได้สติ แต่ก็ไม่มีการตอบรับ นั้นแสดงว่าหลับจริงๆ

ร่างสูงเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่แทนตัวเกาที่เลอะคาบ มาเปลี่ยนพร้อมกับเช็ดตัว

เซฮุนอุ้มจุนมยอนมานอนที่เตียง หุ่มผ้าให้เสร็จสับ ก่อนจะค่อยลงไปนอนข้างๆ เซฮุนมองใบหน้าขาวของคนตัวเล็กที่เขาแอบมากอยู่ๆคืน พร้อมกับยิ้มออกมา เขาไม่คิว่าคนอย่างคุณจุนมยอนจะเป็นคนเริ่มก่อน
แต่เขาก็รู้ว่าที่คุณจุนมยอนทำแบบนี้เพราะอะไร.เพราะไม่อยากเสียเขาไปสินะ และนี้ก็คือสาเหตุที่เขาไม่ทำอะไรจุนมยอนมากกว่านั้น
ยอมรับว่าตอนแรกที่โดนอีกฝ่ายบิ้ว เขากอดใจไม่ไหวจนเผลอทำให้อีกคนมีอารมณ์ พอได้สติ จะหยุดก็กลัวอีกฝ่ายเสียหน้า เลยทำได้เพียงตามน้ำและช่วยให้คนตัวเล็กเสร็จ แต่ไม่ลุกล้ำใดๆ
เขายังอยากจะอยู่กับคุณจุนมยอน แต่ดูเหมือนเวลาของเขามันจะหมดแล้ว

"ลาก่อนนะครับ คุณแฟน รักมากนะครับ"

เซฮุนบรรจงจูบไปยังหน้าผากมนนั้น ก่อนร่างของเซฮุนจะค่อยๆสลายหายไป
.
.
.
โรงพยาบาล xxxx

ติด ติด ติด

เสยงอุปกรณ์ทางการแพทย์ดังเข้ามากระทบประสาท มือหนาค่อยๆขยับอย่างเชื่องช้า เปลือกตาที่เคยหลับสนิทค่อยๆเปิดขึ้น

ดวงตามองไปรอบๆเพื่อสำรวจว่าที่นี้ที่ไหน ก่อนจะหันไปเห็นหญิงสาวที่อ่านนิตยาสารอยู่ที่โซฝาข้างเตียง

"มินอา"

เสียงแหบแห้งที่ไม่ได้ผ่านน้ำมาเป็นระยะนาน เอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียงส่งไปถึงหญิงสาวไม่ได้

"เซฮุน!"