นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #6 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 5:

"ตื่นได้แล้วครับ"

เสียงกระซิบแผ่วเบาของใครบางคน ดังอยู่ข้างๆหูผม

"อือ~"

ผมพลิกตัวพร้อมกับเสียงอืออึงเพราะโดนคนรบกวนตอนนอน

"ตื่นได้แล้วน้าาา"

แต่ดูเหมือนเสียงนั้นจะไม่ลดละจากการพยายามปลุกผม ผมยอมลืมตาตื่น กระพริบตาถี่เพื่อปรับโฟกัส ก่อนจะหันไปทำต่ขวางใส่ใครบางคนที่ปลุก

"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะครับ มีเรียน 11 โมงไม่ใช่หรอ? มัน 10 โมงกว่าแล้วนะ เดี๋ยวรถก็ติดหรอก"

เออๆ สั่งอย่างกับพ่อเลยนะ

"รู้แล้วน่า ตื่นแล้วๆ"

ผมยันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ขอนั่งรวบรวมสติก่อนแล้วกัน

จุ๊บ!

หือ?

"มอนิ่งคิสครับ"

มะ..มอนิ่งคิสงันหรอ?

ผมเอามือมากุมแก้ม พร้อมกับหันไปมองหน้าไอ้เซฮุน หน่อย~~ มันบังอาจมาหอมแก้มผม ไอ้.. ไอ้ ไอ้เสาไฟเอ๊ย!

"แนะๆ แอบด่าผมในใจล่ะสิ อิอิ ลืมลุกไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวผมทำขนมปังทาแยมไว้ให้"

พูดจบมันก็เดินยิ้มหนีเข้าครัวไป ปล่อยผมนั่งหน้าเหว่ออยู่บนเตียงคนเดียว อือหือ ตอนแรกง่วงๆ ตอนนี้หายเลย

ผมเดินออกจากห้องเพื่อไปยังห้องน้ำ แต่ก่อนถึงห้องน้ำผมก็แอบดูเซฮุนในครัวด้วยแหละ ดูตั้งหน้าตั้งตาทำจังเลยนะ ทั้งทำทั้งยิ้ม ไอ้บ้านิ

ตั้งแต่วันนั้นที่เซฮุนกับผม เออ.. จูบกัน เซอุนก็ดูจะเริ่มฉวยโอกาสผมบ่อยขึ้น ถึงแม่จะแค่จุบ ไม่ได้ทำอะไรล่วงเกินไปมากกว่านี้ แต่มันก็บ่อยเกินไปแล้วนะ

ไม่ใช่แค่การฉวยโอกาสของเซฮุนมีบ่อย ฝันนั้นก็ยังคงมาบ่อยๆ บ่อยมากจนผมใจหาย แต่ก่อนวันเว้นวัน แต่ตอนนี้มันถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนผมคิดว่าสักวัน.. เซฮุนจะไม่อยู่กับผมแล้ว

"นี้! ถ้าคุณยังไม่ไปอาบน้ำผมจะเป็นคนพาเข้าไปอาบเองนะ"

ผมสะดุงกับเสียงองเซฮุน ทำเอาตกใจเลย ผมทำได้เพียงเก้ๆกังๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ นี้เซฮุนมันเห็นผมตอนไหนว่ะ
.
.
.
ผมเดินถือนาฬิกาและกระเป๋าออกมายังโต๊ะกินข้าว ว้าวๆ วันนี้เซฮุนทำขนมปังปิ้งทาแยมสตอเบอร์รี่ด้วย น่ากินจังแต่.. สายแน่นอน

"วันนี้จะกลับกี่โมง"
"บ่าย 2 มั่ง"
"ทำไมต้องมั่ง"

อ้าวไอ้นี้

"ก็ถ้าบอกว่าบ่าย 2 ถ้าฉันเกิดติดธุระขึ้นมากจะทำไง จะโทรบอกเหมือนคนอื่นก็ไม่ได้"
"ก็มาให้ตรงเวลาที่บอกสิ"
"เอ๋า นายนิ ธุระด่วนมันบอกกันไม่ได้นะ"
"ทำไมอ่าาา ช่วงนี้คุณกลับไม่ค่อยตรงเวลาที่บอกไว้เลยนะ"

ก็จริงของมันนะ ช่วงนี้ไอ้เด็กที่ชื่อแบมแบมที่บอกเป็นน้องรหัสชานยอลคนนั้น มันเจอผมที่ไหน มันก็ให้ผมติวที่นั้น ช่วงนี้ผมเลยกลับช้าตลอด ต่อไปผมต้องให้เบอร์ไอ้เด็กนั้นไว้ เวลามันจะให้ติวก็ให้มันโทรมานัดไว้ก่อน ไอ้คนตัวสูงตรงหน้าจะได้ไม่งอแงอีก

"ก็ฉันติวหนังสือให้รุ่นน้องไง"
"น้องไหน ชื่ออะไร หน้าตาเป็นไง ไว้ใจได้ไหม แล้วมันมาจีบคุณไหม มัน.."
"Stop! ถ้านายจะถามเยอะขนาดนี้ เลิกเรียนแล้วถ้าฉันยังไม่กลับก็ตามไปสิ โอเคไหม"
"จริงหรอครับ? ตามไปได้หรอ?"
"อือ แต่อย่าตามให้มาก เดี๋ยวฉันไม่มีสมาธิ ฉันไปล่ะ เดี๋ยวสาย"

ผมคว้านาฬิกาขึ้นมาเพื่อใส่

"เดี๋ยวสิ ผมทำขนมปังไว้ให้นะ"
"โทษทีนะ ฉันกลัวสาย"
"ไม่เอาๆ ผมตั้งใจทำมากนะ ทำไมๆ ทำไมต้องไม่กิน"

เออ.. มันทำไมต้องทำแบบนี้ คิดว่าฉันจะใจอ่อนหรือไง

"อ่ะๆ เอามาๆ"

ผมวางนาฬิกาลงก่อนที่จะเอื่อมมือเพื่อหยิบขนมปัง แต่ก็โดนมือหนาๆนั้นแยกไป

"อะไรอีกล่ะ จะให้กินไหม ไม่ให้กินจะได้ไป"
"คุณอ่ะ ใส่นาฬิกาไป เดี๋ยวผมป้อน"
"ไม่ต้อง ฉันกินเองได้"
"ไม่อ่าววว จะป้อนนน"
"โอ๊ย! ได้วาจะเอาศอก เดี๋ยวๆ"

ผมชี้หน้าเซฮุนอย่างเอาเรื่อง ไอ้นั้นก็ยังคงยิ้มแป้งส่งมา ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบนาฬิกาขึ้นมาใส่อีกครั้ง

เซฮุนยื่นขนมปังมาให้ผม ไอ้เราก็กินอย่างจำยอม แถมด้วยนมจืดอุ่นๆ ป้อนอย่างกับฉันเป็นง้อยเลยนะ เอาเหอะตามใจสะหน่อย เดี๋ยวก็งอแง่ใส่อีก ไม่ได้ลำคาญหรอก แต่มันน่ารักเกิน เดี๋ยวหัวใจทำงานหนัก อิอิ

"พอใจแล้วนะ?"

หลังกินหมดทั้งนมทั้งขนมปัง ผมก็หันไปถามเจ้าของรอยยิ้มแป้นนั้น ที่เหมือนจะดีใจมากที่ผมยอมกินจนหมด

"ไปล่ะ"

ผมรีบคว้ากระเป๋าก่อนจะหันหลังเพื่อจะเดินไปยังประตู แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อโดนมือหนาของเซฮุนดึงไว้

"อะไรอีกล่ะเซฮุน นา.. อือ.."

ผมตั้งใจจะหันมาบ่นให้ เพราะถ้าผมออกไปช้ากว่านี้มีหวังรถติด ผมไปสายแน่ๆ นี้มันมันครูลลลดาเลยนะ

แต่เสียงของผมก็โนเซฮุน ไอ้ผีตัวสูงมันกลืนลงไปหมดแล้ว เมื่อเซฮุนดึงผมเข้ามาหาก่อนจะประทับริมฝีปากบนปากผม แต่แค่ปากทาบปากล่ะนะ ไม่ได้ลุกล้ำอะไร แต่มันก็ทำให้ผมตกใจเหมือนกัน ถึงมันจะทำแบบนี้บ่อยๆ แต่การที่ทำแบบไม่บอกแบบนี้ มันทำผมตกใจเหมือนกันนะ

"ตั้งใจเรียนนะครับ"

เซฮุนถอดจูบออกก่อนจะกระซิบข้างหูผมเบาๆ อ๊ากกก!! ทำไมต้องทำให้ใจฉันเต้นแรงแบบนี้ด้วย เครื่องปรับอากาศเสียหรือเปล่าว่ะ ทำไมผมรู้สึกหน้าจะร้อน

"ย๊า! เซฮุน! นี้นายทำฉันตกใจสองครั้งแล้วนะ ตอนตื่นก็ครั้งแล้วนะ เดี๋ยวเหอะ"
"อ่าาาา ผมอยากหยอกแฟนผมด้วยหรอ?"

แฟนงันหรอ? ตอนไหน? เป็นตอนไหน? ใครบอก?

"นอกจากนายจะเป็นผีแล้ว นายยังขี้ตู่ด้วยนะ ใครบอกนายว่าเราเป็นแฟนกัน"
"ก็หัวใจของคุณไง"
"หะ.. หัวใจที่ไหน อย่ามามั่วนะ! ฉันไปแล้ว เดี๋ยวรถติด"

ผมรีบเดินออกจากตรงนั้นในทันที อยู่นานกว่านี้ เซฮุนต้องรู้แน่ๆว่าผมเขินมันอยู่

"เดินทางดีๆนะครับ"

เซฮุนยกมือบ้ายบายคนตัวเล็กพร้อมกับรอยยิ้ม ใครบอกเาไม่รู้ล่ะว่าคุณจุนมยอนคนน่ารักของเขากำลังเขิน คุณจุนมยอนเก็บอาการไม่เก่งขนาดนั้นหรอกครับ แถมไอ้หน้าแดงนั้น มันทำให้เซฮุนยิ้มตามตลอดแหละนะ

'คุณจุนมยอนน่ารักที่สุดในโลก'

เซฮุนยิ้มขำกับความคิดตัวเอง เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอยู่ดีๆถึงรักคุณจุนมยอนขนาดนี้ เขาไม่ได้ชอบผู้ชายนะ แต่เขาชอบคุณจุนมยอนต่างหาก

เซฮุนเดินไปเกินจานและแก้วนมที่จุนมยอนกินเสร็จ เพื่อเอาไปล้าง

เพล๊ง!

อยู่ดีๆ จานและแก้วที่อยู่ในมือเซฮุนก็ตกลงพื้นแตก เซฮุนมองดูมือตัวเองที่ตอนแรกน่าจะมีจานและแก้วอยู่ในมือ

มือของเซฮุนดูเหมือนจะเลือนรางลง เซฮุนรีบมองสำรวจทั้งร่าง ก็เจอว่าเขาเหมือนกำลังจะหายไปเลย

"นี้มันเกิดอะไรขึ้น"

เซฮุนตกใจกับเรื่องตรงหน้า เขาคิดว่าเขาจะต้องหายไปแน่ๆ เขาอยากจะออกวิ่งไปหาจุนมยอน อย่างน้อยๆก่อนหาย ขอเขาได้เห็นหน้าคุณจุนมยอนก็พอ แต่แล้วร่างของเซฮุนก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

เขาลองก้มลงเก็บเศษแก้ว มันก็ยังคงหยิบได้ดังเดิม

"หรือว่า เราหมดพลังแล้ว เราจะบอกเรื่องนี้กับคุณจุนมยอนไม่ได้"

เซฮุนคิดได้ดังนั้นก็รีบเก็บกวาดเศษแก้วในทันที