นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #5 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ:ตอนที่ 4:

ปี๊บๆ~!!

หือ? เสียงแตรรถงันหรอ? มาจากไหนอ่ะ? เซฮุนมันเปิดทีวีหรือไง อ่าาา ไอ้บ้านิ คนจะหลับจะนอน มาเปิดทีวีทำไมว่ะ เรื่องนี้มีเคลีย

ผมลืมตาตื่น พร้อมอ้าปากจะด่าไอ้ผีเซฮุน แต่แล้ว... ดวงตาของผมเบิกกว้าง เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็เสียงแตรรถเมื่อกี้ มันไม่ใช่ทีวีแต่มัน.. คือของจริง

ตอนนี้ผมยืนอยู่ข้างถนน ผู้คนเยอะแยะยืนรอสัญญาณไฟให้คนเดินข้ามถนน เสียงจอแจของผู้คนแข่งกับเสียงรถที่วิ่งกันวุ่นไปหมด แต่เดี๋ยวนะ ภาษาที่ผู้คนพูดมันไม่ใช่ภาษาไทย

"เกาหลี?"

ผมมองไปรอบๆ เห็นตึกต่างๆ ร้านค้าบ้างร้านค้าที่ติดป้าย ยิ่งยืนยังว่านี้คือเกาหลี และนี้คือถนนใจกลางเมืองโซน

เดี๋ยวนะ ผมมาอยู่นี้ได้ไง จำได้ว่าผมอาบน้ำเสร็จก็เดินตรงไปยังที่นอน หัวถึงหมอนก็หลับลงทันที แล้วไหงโผล่มาอยู่โซนได้เนี้ย

ฝัน ผมต้องฝันแน่ ตอนนี้คงต้องตบให้ตัวเองตื่นสะแล้ว ผมง้างมือเพื่อจะตบหน้าตัวเอง แต่แล้วหางตาขอผมก็ไปสะดุดเข้ากับใครบ้างคน ผมเพ่งมองอย่างมาก แต่มีใครอีกคนบังอยู่ จมูกนั้น คุ้นๆนะ

"เซฮุน"

ทันทีที่คนนั้นเดินหลบจนผมเห็นหน้าเซฮุนได้ชัด ถึงได้แน่ใจว่านั้นคือเซฮุน

"เซฮุน นายได้ยินไหม เซฮุน ฉันอยู่นี้"

ตอนนี้ต้องหาพวกก่อน แล้วถามว่ามันคืออะไร แล้วไอ้เซฮุนนี้หูหนวกหรือไง มันไม่เห็นผมโดนโย่งๆ เรียกมันหรือไง ไอ้นี้นิ

ผมกำลังจะเดินเพื่อไปด่ามันสักหน่อย แต่อยู่ดีๆ เซฮุนก็เดินข้ามถนนไป ทั้งๆที่สัญญาณไฟเขียวยังไม่ขึ้น ทุกคนต่างหือฮาว่าเขากำลังทำอะไร รถหลายคนบีบแตรไล่พร้อมกับขับหลบ

แต่นั้นมัน! รถสิบล้อนิ มันกำลังพุ่งมายังเซฮุน ไอ้บ้าเอ๊ย!

ผมวิ่งสุดกำลังเพื่อพลักเซฮุนให้ออกไป

วืบ!

แต่.. แต่ทำไม? ทำไมผมสัมผัสร่างเซฮุนไม่ได้

"ไอ้บ้าเซฮุน นายเห็นรถไหม!!!"

มันไม่ทันแล้ว!!

ปัง!

ผมค่อยลืมตา เช็คดูสภาพตัวเอง ผมไม่เป็นไรเลย แถมร่างของผมก็แทบจะโดนสิบล้อกลืน แต่เซฮุน เซฮุนล่ะ ผมมองไปรอบๆ ก็เห็นเซฮุนนอนอยู่ข้างถนน ร่างของเซฮุนเต็มไปด้วยเลือด นี้มันอะไรกัน เมื่อกี้เซฮุนตั้งใจที่จะเดินออกมาเพื่อให้รถชน อะไรกันนายทำไมทำแบบนี้เซฮุน

"เซฮุนนนนนนนนนน!!!"
.
.
.
.
.
.

"เซฮุน!"
"ค้าบบบ"
"ทำไร?"
"ทำอาหารเช้าให้คุณจุนมยอนไง"
"หรอ?"
"ครับ"

ผมเดินมานั่งยังที่เดิมของผมเพื่อรออาหารเช้าอันหอมและอร่อยฝีมือผีเซฮุน นี้ก็ครึ่งปีแล้วกับการที่ไอ้เซฮุนมาอยู่กับผม ดีเหมือนกันนะ มันไม่เรียกร้องให้ช่วยอะไร แถมมันยังช่วยทำงานบ้าน ทำกับข้าว ดูแลดีอย่างกับพ่อ หรือจะเป็นแม่ดี ฮ่าๆ

ตอนนี้ผมเลิกให้มันเรียกผมว่าคุณน่รักแล้ว ได้ยินทีไรขนลุกทุกที เลยบอกชื่อมันไป ยังไงๆก็คงต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน

แต่ฝันเมื่อคืนคือไร มันเหมือนกับมีใครอยากให้รู้ว่าเซฮุนตายยังไง แต่ถึงยังไงก็เถอะ เซฮุนก็ตายแบบคนตายทั่วๆไป แต่ทำไม ผมถึงสัมผัสตัวมันได้ แถมหัวใจของมันก็ยังเต้นได้ ทั้งๆที่คนอื่นก็มองไม่เห็นมัน แบบนี้มันแปลกๆ

ปัก!

"โอ๊ย! ไอ้เซฮุน! เจ็บนะโว๊ย! นายคิดว่าช้อนมันไม่แข็งหรือไงล่ะ"
"แต่ผมว่าหัวคุณจุนมยอนแข็งกว่านะ"
"นี้! ฉันก็ยังเจ็บอยู่นะ ทำไมมาว่าหัวฉันแข็ง"
"ผมตีไม่ใช่แค่ครั้งเดียว 3 ครั้ง คุณจุนมยอนพึ่งจะเจ็บ"

หา? 3 ครั้งเลยหรอ? มันตีตอนไหนว่ะ?"

"เวลาอยู่กับผมอย่าเหม่อสิ"
"ยุ่ง"
"เครียดเรื่องอะไรครับ ทำไมดูไม่โอเคเลย หน้าก็ดูเครียดๆ"
"เปล่า เรื่องเรียนนิดหน่อย แล้ววันนี้นายจะตามฉันไปมหาลัยไหมนิ?"
"ไม่ครับ ผมต้องสะสางภาระที่คุณก่อไว้"

ผมมองไปยังห้องนอนที่จะเรียกห้องนอนคงไม่ได้ เหอะๆ ขี้เกียจนี้หว่า

"อือ ดีเหมือนกัน ฉันจะได้มีสมาธิเรียน"
"แปลว่าตอนผมอยู่ไม่มีสมาธิล่ะสิ"
"อือ ใช่"
"ทำไม? ผมหล่อมากขนาดนั้นเชียว"
"- - เซฮุน"
"ครับ"
"จะไปไหนก็ไปไป ถ้าอยู่อีกนานฉันอ้วกใส่นายแน่"
"ฮ่าๆๆ ค้าบๆๆ"
.
.
.
มหาลัย

ทำไมวันนี้เหนื่อยอย่างนี้เนี้ย!! วันนี้เรียนเยอะกว่าทุกวันเลยอ่ะ ไปกินติมหน้ามหาลยดีกว่า~~ แล้วต้องซื้อไปฝากเซฮุนด้วยค่าช่วยทำงานบ้าน

ร้านไอติมหน้ามหาลัย

"ขอดาร์คช็อกโกแลตหนึ่งถ้วย แล้วก็ขออัลติเมตช็อกโกแลตด้วยครับ อัลติเตเอากลับบ้านนะครับ เดี๋ยวทานเสร็จแล้วค่อยเอานะครับ"
"ได้คะ"

ผมนั่งรอไม่นานดาร์คช็อกโกแลตของผมก็มาแล้ว อือ~ อร่อยจัง

"สวัสดีครับพี่จุนมยอน"

ใครว่ะ? อยู่ดีๆก็โผล่มา แล้วก็มาสวัสดี

"พี่... รู้จักน้องหรอ?"
"ไม่หรอกครับ"
"อ้าว"
"ฮ่าๆๆ ผมเป็นน้องรหัสของพี่ชานยอลน่ะครับ"
"น้องรหัสชานยอล.. อ๋อออ ว่าแต่ชื่อไรนะ"
"แบมแบมครับ"
"อ่าๆ แบมแบม แล้วนายมาทำไรที่นี้"
"ผมตามพี่มา"
"ตามพี่มา? ตามมาทำไม"
"คือ.. มีหลายเรื่องของสถาปัตที่ผมยังไม่เข้าใจ ผมเอาไปถามพี่ชานยอล พี่ชานยอลก็บอกติดธุระเขาเลยบอกให้ผมลองเอามาถามพี่ดู"
"หรอ? เอาดิ"
"งันเริ่มเลยนะครับ"

ผมนั่งติวให้น้องแบมแบมจนเริ่มค่ำ กี่ทุ่มกี่ยามแล้วว่ะเนี้ย? ผมมองดูนาฬิกา

"2 ทุ่ม"

อ๋อ แค่ 2 ทุ่มเอง

"ห๊ะ!! 2 ทุ่ม!"
"มีไรหรือเปล่าครับพี่จุนมยอน พี่มีนัดหรอครับ?"

ชิบหายวายวอด ผมบอกเซฮุนว่าผมจะรีบกลับไปกินข้าวกับมันก่อน 5 โมงเย็น นี้ถ้ารวมตอนเลิกเรียนด้วย มันก็อยู่นี้มาเกือบ 5 ชั่วโมง ตายๆ ไอ้ผีบ้านั้นยังขี้น้อยใจง้อยากอยู่ด้วย

"เออ งันพี่กลับก่อนนะ"

ผมรีบเก็บของ ก่อนจะวิ่งออกไปนอกร้าน

"คุณลูกค้าคะ"

ผมหยุดวิ่ง ก่อนจะหันไปมองพนักงาน

"ครับ"
"อัลติเมตช็อกโกแลตของคุรลูกค้าคะ"
"เออ ใช่ ขอบคุรมากๆครับ"

เกือบลืมๆ ถ้าลืมคงไม่มีของไปง้อแน่ๆ
.
.
.

แกร๊ก

เบาๆ เบาๆนะ ไฟดับทั้งห้องเลยอ่ะ หรือมันออกไปตามหาเรา ผมค่อยย่องไปยังห้องครัว เพื่อเอาอัลติเมตช็อกโกแลตใส่ตู้เย็นไว้

"เหี้ย!"

ไอ้บ้าเอ๊ย! ไฟก็ไม่เปิด แล้วยังมายืนอยู่ข้างหลังอีก ถึงฉันจะชินกับผี แต่ฉันก็ยังกลัวอยู่นะไอ้บ้านิ

"นะ..นายมาทำไรตรงนี้"
"ทำไมพึ่งกลับ"
"อย่าทำเสียงแบบนั้นสิเซฮุน"
"ผมรอกินข้าวพร้อมคุณ"
"รู้ นี้ๆ ฉันซื้อธูปมาเพิ่มด้วยนะ มันจะหมดแล้ว"

ขออ้างล่วนๆ ผมแอบซื้อธูปมาตอนที่กับ เพราะเซฮุนต้องใช้เวลากินข้าว

"อย่าเปลี่ยนเรื่อง"
"ขอฉันไปเปิดไฟก่อนนะ"
"ไม่ต้อง"

พึบ!

"เซฮุน เบาๆดิ เจ็บนะโว๊ย"
"ผมจะถามอีกครั้งว่าทำไมกลับช้า ไม่งันผมจะจูบคุณ"
"ก็ ก็ ก็"

ติดอ้างอีเหี้ย พอได้ยินว่ามันจะจูบกูติดอ้างเลย

"ช้า"
"ดะ..เดี๋ยวเซฮุ... อือๆ"

เซฮุนไม่ฟังเสียงทักท่วงของคนตัวเล็ก ประทับริมฝีปากสวยทาบทับลงบนปากนั้นของจุนมยอน ลิ้นสากสอดเข้าไปลุกล้ำ ตวัดลิ้นเล็กนั้นที่กำลังหลีกหนีจนจนมุม สองลิ้นหยอกล้อกันอย่างสนุก

"อือ"

เสียงครางเล็ดลอดออกมาจำลำคอของจุนมยอน มือเล็กที่พยายามพลักอีกฝ่ายให้ออกไป ค่อยอ่อนแรงลงเพราะบทจูบอันนุ่มนวน ที่ทำให้อีกฝ่ายแทบละลาย จุนมยอนไม่อาจต้านทานการลุกล้ำของเซฮุนได้ เขาทำได้เพียงคล้อยตามบทจูบของอีกฝ่าย หัวใจดวงน้อยๆ เต้นแรงถี่จนแทบจะหลุดออกมา แต่ไม่วายหัวจของอีกคน ก็แทบจะหลุดออกมาเช่นกัน

"อย่าทำให้ผมโกรธแบบนี้อีกนะคุณจุนมยอน"

เซฮุนถอดจูบออกมาพูดข้างหูของคนตัวเล็ก ก่อนจะกลับไปจูบอีกครั้งโดยเพิ่มความเร้าร้อนมากกว่าเดิม จนคนตัวเล็กนั้นต้องใช้มือทั้งสองคล้องคอเซฮุนไว้เพื่อยึดไม่ให้ขาที่อ่อนแรงทำให้ตัวเองล้ม

จุนมยอนไม่รู้ว่าที่ยอมจูบตอบเซฮุนไป มันคืออะไร แต่ตอนนี้ เขาอยากจะอยู่อย่างนี้ ไปนานๆ