ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The home side lost love 2 ตอนที่ 5
Duck- 
Fly
'คุณเคยตื่นขึ้นมา แล้วเห็นแต่ภาพเดิมๆ ภาพในอดีตที่เจ็บปวด ที่พยายามลืม...ไม่ได้สักที'
เป็นคำถามที่มินซอกถามตัวเองมาเสมอทุกๆเช้าที่ตื่นนอน แต่นับจากวันนี้ เขาจะไม่มีคำถามแบบนั้นอีกแล้ว เพราะคนที่เขาพยายามลืมตอนนี้เขากลับมาแล้ว ตัวมินซอกเองไม่รู้หรอกว่าความจริงจะเปิดตอนไหน แล้วผลลัพธ์จะออกมาดีหรือร้าย เขารู้แค่ว่าตอนนี้ เขามีลู่หานคนนี้ คนที่เขาคิดว่าจะแทนที่ลู่หานได้ เขาไม่ได้อยากจะลืม เขาแค่อยากกลับมายิ้มอีกครั้ง
หลายวันมานี้ รอยยิ้มที่มีเสน่ของเขา มันผุดขึ้นบนใบหน้าเขาทุกวัน รอยยิ้มดีใจที่ได้เห็นหน้าลู่หานทุกวัน
ขาเล็กรีบวิ่งไปยังห้องอาหารอย่างด่วนหลังจากที่โดนจุนมยอนโทรมาบ่นเป็นทาง
"กินข้าวก่อนไหมลูก" คุณพ่อลู่ฮวานหันมาถามคนเป็นลูกทันที
มินซอกลังเลใจนิดหน่อยแต่ก็ตัดสินใจเดินไปกินตามคำเชิญ
"แม่ล่ะครับ?" มินซอกถามขึ้นเมื่อมองหาคนเป็นแม่ไม่เจอ
"แม่บ่นปวดหัวนิดหน่อย พ่อเลยให้นอนพักไป"
"อ๋อ" หัวกลมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะก้มลงไปกินอาหารอย่างมีความสุข
ลู่ฮวานสงสัย เพราะหลายวันมานี้มินซอกดูอารมณ์ดีกว่าแต่ก่อน กินข้าวก็ได้เยอะมากกว่าเดิม แต่ก่อนกินสองคำก็อิ่ม พูดก็น้อย หน้านิ่ง เดาไม่ถูกเลยว่าอารมณ์ไหน แต่เดี๋ยวนี้ กินข้าวไปด้วยยิ้มไปด้วย ลู่ฮวานจึงตัดสินใจถามขึ้น
"อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยนะ มีเรื่องดีๆหรือเปล่าลูก"
"ไม่มีครับพ่อ ผมทำใจเรื่องลู่หานได้บ้างแล้ว ก็เลยอยากกลับมาร่าเริ่งอีกครั้ง"
"ดีแล้วลูก รอยยิ้มของลูกสดใสมากเลยนะ ยิ้มเยอะๆ เป็นกำลังใจให้พ่อให้แม่นะ"
"ครับ"
ตากลมมองดูคนเป็นพ่ออย่างหนักใจ เขาอยากจะบอกเรื่องลู่หานคนใหม่ แต่ก็กลัวพ่อของเขารับไม่ได้ และอาจจะตกใจมากจริงๆ
"พ่อครับ" ปากบางขยันพูดขึ้น
"ว่าไงลูก"
"ถ้าวันหนึ่งมีเรื่องที่พ่ออาจจะรับไม่ได้ ผมขอให้พ่อทำใจให้สบายนะครับ อย่าคิดอะไรมาก"
ลู่ฮวานถึงกับหน้าชา เขากลัวมินซอกจะรู้เรื่องมินอา แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้นิ่งที่สุด
"อ...อะไรหรอลูก พูดสะเคลียดเลย"
"เปล่าหรอกครับ แค่พูดเผื่อเอาไว้ ผมไม่อยากให้พ่อคิดมาก ผมรักพ่อนะครับ"
มินซอกบอกรักลู่ฮวานด้วยใจจริงๆ ไม่ใช่เพราะเป็นพ่อของลู่หานแต่เพราะตอนนี้เขาคือพ่อของมินซอกจริงๆ เขาไม่อยากให้ท่านเสียใจ ตอนลู่หานเสียชีวิตลู่ฮวานก็ไม่ยอมพูดกับใคร แต่เพราะท่านเป็นผู้ชายและเป็นหัวหน้าครอบครัว ท่านต้องฝืนไม่ให้ใครเป็นห่วง แต่มินซอกเขาใจและดูออก คนเศร้าก็ต้องดูคนเศร้าออกอยู่แล้ว
"พ่อเก่งจะตาย ไม่ต้องห่วงหรอกลูก รีบกินสายแล้ว"
"ครับ" มินซอกตอบรับก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ
ขาเรียวก้าวขึ้นรถคันเดิม ก่อนที่รถจะออกตัว ไม่ทันที่รถจะออกพ้นประตูรั้ว รถก็เบรกลงทันที
"มีไรหรือเปล่าครับ?" มินซอกถามคนขับรถทันที
"ค..คุณ ลู่หาน" คำตอบของคนขับรถทำเอามินซอกตกใจรีบมองออกไปนอกรถทันที
'ลู่หาน' มินซอกตาโตขึ้นทันทีที่เห็นบางคนยืนอยู่ข้างมอไซค์ พร้อมกับมองหาใครสักคนจากในบ้านของเขา มือบางรีบเปิดประตูวิ่งไปหาลู่หานทันที
"พี่มินซอก" ทันทีที่เห็นตัวเล็กออกจากรถลู่หานก็เรียกชื่อด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อคนที่เดินตรงมาทำหน้าตาเคลียดมากก่อนจะดึงเขาเดินออกห่างจาประตูหลายสิบก้าว
"นายมาทำไรที่บ้านฉันเนี้ย"
"ผมมารับพี่ไง"
"มารับทำไมไม่บอกก่อนล่ะ"
"ผมไลน์บอกพี่แล้วนะ พี่ไม่ตอบผมเอง" ลู่หานทำปากยู้เหมือนเด็กน้อย
ตากลมมองหน้าคนตรงหน้าอย่างสงสัย ก่อนจะล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู
เป็นตามที่ลู่หานบอกจริงๆ 28 ข้อความจากลู่หาน นี้นายจะส่งมาเอารางวัลออสก้าหรือไงว่ะ ตากลมกวาดตาไปมองอีกคนอย่างหมั่นใส้
"ผมมาแล้วนะ พี่จะไม่ไปกับผม ผมน้อยใจนะ"
"หึ! ให้ตายเหอะ ไอ้เด็กบ้านนิ" ปากด่า แต่ในใจกลับยิ้มให้กับความน่ารักของอีกคน
"ก็ได้ แต่รอตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันมา"
พูดจบมินซอกก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้าน ตรงไปยังคนขับรถที่ยังอึ่งๆกับภาพที่เห็นอยู่ ลุงคนขับรถค่อยเลื่อนกระจกลงเพื่อคุยกับมินซอก
"เดี๋ยวผมจะไปกับเพื่อนผมนะ ส่วนคุณลงก็ไปรับไอ้ชานเลยนะครับ และ! เรื่องที่เห็นเมื่อกี้ ให้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ถ้ารู้ว่าเรื่องนี้หลุดไป ลุงโดนแน่ ย้ำ! อย่าพูดอะไรทั้งนั้น" พูดจบร่างเล็กก็เดินไปหยิบกระเป๋าจากเบาะหลัง แล้วรีบวิ่งไปหาลู่หาน
"ป่ะ" ร่างเล็กพูดขึ้นทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถ แต่เหมือนคำพูดของมินซอกจะเบาไปเมื่อคนตรงหน้านิ่งไม่ขยับ
"ออกรถดิ เร็วๆ เดี๋ยวสาย" มินซอกพูดไปอีกครั้ง
"มานั่งหน้าได้ไหม?"
"???"
คำพูดของลู่หานทำเอาคนข้างหลังถึงกับงง
"ท..ทำไมต้องนั่งหน้า ข้างหลังก็มีพื้นที่เยอะแยะ หรือนายจะต้องไปรับคนอื่น งันฉันไปเองก็ได้นะ" มินซอกตั้งใจจะลงจากรถและเดินไปยังรถของตัวเองที่ยังจอดไม่ไปไหน แต่ก็มีมือหนามาดึงเอาไว้
"ผมไม่ได้จะไปรับใคร ผมแค่อยากให้พี่มานั่งหน้า"
"ไม่เอา นั้งหลังนี้แหระ เร็วๆสายแล้วนะ" ที่จริงเขาไม่ห่วงเรื่องสายหรอก เพราะเขาก็ไม่เคยเข้าแถวสักที ไปอยู่แต่ห้อง ผอ. แต่เขากลัวมีใครออกมาเห็น
"ถ้าพี่ไม่มานั่งข้างหน้า ผมก็จะไม่ไป"
"เอ๊ะ! นายนี้มันเอาแต่ใจเหมือน...." มินซอกเบรกแทบไม่ทัน เมื่อปากจะเผลอพูดอะไรไรสาระออกมา
ลู่หานได้แต่มองหน้าอย่างสงสัย ร่างเล็กหันไปมองทางอื่นเพื่อคิดจะเอาไงดี สุดท้ายก็ต้องยอม
"เฮ้ย...นายนี้จริงๆเลย ขยับไปสิจะให้ฉันนั่งคอนายหรือไง"
ลู่หานขยับให้ตามที่ตัวเล็กบอก มินซอกถอนหายใจหนึ่งทีก่อนจะขึ้นไปนั่งอย่างเขิลๆ ร่างเล็กกลัวจะบังอีกคนทำให้ขับลำบากจึงก้มลงไป
ลู่หานใช้มือหนาดันตัวอีกคนให้แผ่นหลังบางมาติดกับอกแกร่งของตนก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหู
"ไม่ต้องก้มหรอกครับ พี่ตัวเล็กขนาดนี้ไม่บังหรอกนั้งแบบนี้แหระครับจะได้ไม่ปวดหลัง"
ร่างเล็กถึงกับแข็งทื่อเพราะความเขิน มินซอกได้แต่นั่งตัวตรงนิ่งไม่ขยับไปไหน เพราะเขากลัวว่าแก้มของเขาจะไปโดนกับปากหนาของอีกคน เพราะถึงลู่หานจะขับรถออกมาแล้วแต่ก็ไม่ยอมเอาหน้าออกจากหน้าเขาเลย ทำให้มินซอกยิ่งเขินมากกว่าเดิม เขารู้สึกได้ถึงบางหย่างที่กระทบหลังเขาเป็นจังหวะดังมาก
'หัวใจลู่หานเต้นเร็วมาก' มินซอกได้แต่พูดในใจ
-------------------------------------------------------------------25%------------------------------------------
รถมอไซค์คู่ใจของลู่หานขับเข้าไปในโรงเรียน ทำเอาทุกสายตาจับจ้องเป็นตาเดียว ร่างเล็กแทบจะมุดถนนหนีเพราะความอาย
จอดรถเสร็จมือหนาหันไปดึงแขนให้อีกคนเข้าโรงเรียนให้เร็วที่สุด เพราะเขาเห็นหลายคนแอบกระซิบกัน ในความคิดของลู่หาน อาจจะเป็นเพราะพวกเขาเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่แล้วนั่งรถมาด้วยกันแบบนั้น อาจทำให้หลายคนมองไม่ดี
แต่ความคิดนั้นมันผิด ลู่หานไม่ได้รู้อะไรเลย
มัธยมศึกษาปีที่ 6/1
หลังจากคาบแรกผ่านไปคาบนี้เป็นคาบว่างทำให้ทั้งห้องวุ่นวาย เสียงดัง แต่ก็คงจะมีแค่ร่างเล็กเท่านั้นที่ยิ้มไม่หุบกับการคุยกับใครสักคนทางไลน์
แต่ดูเหมือนจะมีความสุขมากจนลืมคนสำคัญที่อยู่ในห้องไป ตาสวยจ้องมองอีกคนด้วยอาการโกรธนิดๆ
"มินซอก มินซอก มินซอก" จงแดที่เห็นอาการของเพื่อนที่นั่งข้างๆจึงตัดสินใจเรียกแทน แต่ก็ไรการตอบรับ
ปัง!
มือบางทุบลงบนโต๊ะของมินซอกเสียงดังจนทั้งห้องหันมามองหมดรวมทั้งมินซอกด้วยที่มัวแต่สนใจโทรศัพท์เจอแบบนี้ก็ตกใจไปเลย
"อะไรของมึงว่ะ ตกใจหมด"
"เมื่อเ้ามึงมาโรงเรียนกับใคร?"
"กับลู่หานไง"
"กับลู่หานไง มึงทำหน้าตายสุดๆเลยนะ มึงทำแบบนี้มึงไม่รู้สึกอะไรเลยหรอว่ะ"
"รู้สึกมีความสุขไง"
"ความสุขหรอ? นี้มึงมั่นใจกี่เปอร์เซ็นว่ะว่านี้คือความสุข มึงกำลังหลอกตัวเอง"
"จุนมยอน มึงฟังกูนะ" มินซอกลุกขึ้นยืนสุดความสูงก่อนจะกุมมืออีกคนไว้
"กูรู้ว่ามึงกำลังเป็นห่วงกู กูขอเวลาสักพักนะ ให้กูแน่ใจอะไรบางอย่างกว่านี้ก่อน กูสัญญาถ้ามันชัดเจนทุกอย่างแล้ว กูจะเลิกยุ่ง"
"มันเลิกยุ่งกันง่ายๆไม่ได้หรอกนะมินซอก มึงได้เดินเข้าไปแล้ว มึงลองมองดูพวกนี้ดิ มึงรู้บ้างไหมว่ามันนินทามึงขนาดไหน ที่กูรู้เพราะกูได้ยินพวกมันพูดนี้แหระ"
"กูไม่สนคำพูดพวกนี้แล้วไงว่ะ มึงเพื่อนกูนะ มึงสนคำพูดพวกมันมากกกว่าคำพูดกูหรอ" มินซอกจ้องตาอีกคนไม่วางตา
จุนมยอนอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ เขาไม่ชอบที่มินซอกจะหาความสุขด้วยวิธีแบบนี้ เขาเกลียดการนินทารวมทั้งไม่ชอบให้เพื่อนโดนนินทาด้วยโดยเฉพาะมินซอก เพื่อนที่เขารักมากที่สุด
"คนพูดเยอะนะ แล้วมึงคิดว่าลู่หานจะไม่รู้เรื่องหรือไง"
"ถึงวันนั้นกูจะยอมรับมันเอง แต่วันนี้กูขอมีความสุขได้ไหม แค่เวลาสั้นๆ"
"มินซอก" จุนมอนพูดออกมาแค่นั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาเข้าใจเพื่อนของเขา แต่เขาไม่อยากให้มินซอกต้องรับความเจ็บปวดอีก
มือหนารัวสติ๊กเกอร์ส่งไปหาอีกคนอย่างบ้าคลั่ง
"ทำไมพี่มินซอกไม่ตอบว่ะ" ปากหนาบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว
"มึง! จะไปไหนว่ะ?"
ลู่หานเงยหน้ามองอีกคนที่มาใหม่
"ยองแจ มึงเองหรอ กูตกใจหมด"
"แหม่ๆๆๆ ขวัญอ่อนจังเลยนะพ่อคุณ แล้วนี้มึงจะไปไหนเนี้ย"
"ไปห้องน้ำ"
"ไม่หาไรแดกหรอมึง"
"จ๊ะ เอาที่มึงสบายใจ ไปไหม?"
"ไม่ไปว่ะ งันกูรอในห้องนะ"
ลู่หานพยักหน้าตอบก่อนจะหันมารัวสติ๊กเกอร์อีกรอบ ลู่หานเดินมาถึงหน้าห้องน้ำก็หยุดเท้าลงเมื่อเขาได้ยินอะไรบางอย่างในห้องน้ำ
"มึง มึงเห็นพี่มินซอกกับไอ้เด็กม.4 เมื่อเช้าไหมว่ะ"
"เห็นดิว่ะ"
(ลู่หานแอบยิ้มอยู่ นึกในใจ คงคิดว่าเขาเป็นแฟนกับคนน่ารักอย่างมินซอกสินะ)
"มึงว่าพี่มินซอกคิดจะทำอะไรว่ะ?"
"กูไม่รู้ว่ะ แต่กูกลัวว่าพี่แกจะเอาไอ้เด็กนั้นมาแทยที่แฟนเก่าพี่เขาน่ะ"
"นั้นสิ ก็หน้าเหมือนกันสะขนาดนั้น สงสัยเอามาเป็นตัวแทนแฟนเก่าแน่ๆเลย"
มือหนาที่กำโทรศัพท์อยู่แทบจะปล่อยโทรศัพท์ออกทันที ปากหนาที่ยิ้มดีใจเมื่อกี้หุบลงทันที และหูนั้นก็มาตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"แล้วไอ้เด็กนั้นจะไม่รู้เลยหรอว่ะ ว่าหน้าตัวเองเหมือนกับแฟนเก่าพี่มินซอก หรือมันรู้แล้วเอาโอกาศนี้มาคบกับพี่มินซอก"
"กูว่าไม่น่าใช่ เห็นเขาบอกมันพึ่งจะย้ายมาจากประเทศจีน คงไม่รู้เรื่องนี้หรอกว่ะ"
"แล้วถ้ามันรู้จะทำไงว่ะ"
"นั้นดิ ถ้าเป็นกูรู้ว่าเป็นตัวแทนของแฟนเก่า กูคงบอกเลิกเลย"
"แต่ช่างเหอะ กูว่า พี่มินซอกคงไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นหรอก นางฟ้าของพวกเรานะโว๊ย"
"เออใช่ๆ นางฟ้าของพวกเรา เขาไม่คิดทำอะไรแบบนั้นหรอก ป่ะเข้าห้องเหอะ"
ลู่หานได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งไปแอบทันที หลังจากสองคนนั้นหายออกไป ขายาวก็ค่อยๆก้าวเดินออกมาอย่างยากลำบาก
"ตัวแทนแฟนเก่า" ลู่หานพูดออกมาอย่างเจ็บปวด
เป็นไงกันบ้าง สนุกไหม ตอนแรกกะจะลงเมื่อวานเพราะสัญญากับลีดเดอร์ในเพจไว้ว่าจะลงให้ แต่เน็ตดันกาก เลยต้องมาลงตอนนี้ ต้องขอโทษกับลีดเดอร์คนนั้นด้วยน้า ขอโทษที่ลงช้าน้าาาาา ดีร้ายยังไงช่วยติชมกันด้วยน้าครับ^^
Fly'คุณเคยตื่นขึ้นมา แล้วเห็นแต่ภาพเดิมๆ ภาพในอดีตที่เจ็บปวด ที่พยายามลืม...ไม่ได้สักที'
เป็นคำถามที่มินซอกถามตัวเองมาเสมอทุกๆเช้าที่ตื่นนอน แต่นับจากวันนี้ เขาจะไม่มีคำถามแบบนั้นอีกแล้ว เพราะคนที่เขาพยายามลืมตอนนี้เขากลับมาแล้ว ตัวมินซอกเองไม่รู้หรอกว่าความจริงจะเปิดตอนไหน แล้วผลลัพธ์จะออกมาดีหรือร้าย เขารู้แค่ว่าตอนนี้ เขามีลู่หานคนนี้ คนที่เขาคิดว่าจะแทนที่ลู่หานได้ เขาไม่ได้อยากจะลืม เขาแค่อยากกลับมายิ้มอีกครั้ง
หลายวันมานี้ รอยยิ้มที่มีเสน่ของเขา มันผุดขึ้นบนใบหน้าเขาทุกวัน รอยยิ้มดีใจที่ได้เห็นหน้าลู่หานทุกวัน
ขาเล็กรีบวิ่งไปยังห้องอาหารอย่างด่วนหลังจากที่โดนจุนมยอนโทรมาบ่นเป็นทาง
"กินข้าวก่อนไหมลูก" คุณพ่อลู่ฮวานหันมาถามคนเป็นลูกทันที
มินซอกลังเลใจนิดหน่อยแต่ก็ตัดสินใจเดินไปกินตามคำเชิญ
"แม่ล่ะครับ?" มินซอกถามขึ้นเมื่อมองหาคนเป็นแม่ไม่เจอ
"แม่บ่นปวดหัวนิดหน่อย พ่อเลยให้นอนพักไป"
"อ๋อ" หัวกลมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะก้มลงไปกินอาหารอย่างมีความสุข
ลู่ฮวานสงสัย เพราะหลายวันมานี้มินซอกดูอารมณ์ดีกว่าแต่ก่อน กินข้าวก็ได้เยอะมากกว่าเดิม แต่ก่อนกินสองคำก็อิ่ม พูดก็น้อย หน้านิ่ง เดาไม่ถูกเลยว่าอารมณ์ไหน แต่เดี๋ยวนี้ กินข้าวไปด้วยยิ้มไปด้วย ลู่ฮวานจึงตัดสินใจถามขึ้น
"อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยนะ มีเรื่องดีๆหรือเปล่าลูก"
"ไม่มีครับพ่อ ผมทำใจเรื่องลู่หานได้บ้างแล้ว ก็เลยอยากกลับมาร่าเริ่งอีกครั้ง"
"ดีแล้วลูก รอยยิ้มของลูกสดใสมากเลยนะ ยิ้มเยอะๆ เป็นกำลังใจให้พ่อให้แม่นะ"
"ครับ"
ตากลมมองดูคนเป็นพ่ออย่างหนักใจ เขาอยากจะบอกเรื่องลู่หานคนใหม่ แต่ก็กลัวพ่อของเขารับไม่ได้ และอาจจะตกใจมากจริงๆ
"พ่อครับ" ปากบางขยันพูดขึ้น
"ว่าไงลูก"
"ถ้าวันหนึ่งมีเรื่องที่พ่ออาจจะรับไม่ได้ ผมขอให้พ่อทำใจให้สบายนะครับ อย่าคิดอะไรมาก"
ลู่ฮวานถึงกับหน้าชา เขากลัวมินซอกจะรู้เรื่องมินอา แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้นิ่งที่สุด
"อ...อะไรหรอลูก พูดสะเคลียดเลย"
"เปล่าหรอกครับ แค่พูดเผื่อเอาไว้ ผมไม่อยากให้พ่อคิดมาก ผมรักพ่อนะครับ"
มินซอกบอกรักลู่ฮวานด้วยใจจริงๆ ไม่ใช่เพราะเป็นพ่อของลู่หานแต่เพราะตอนนี้เขาคือพ่อของมินซอกจริงๆ เขาไม่อยากให้ท่านเสียใจ ตอนลู่หานเสียชีวิตลู่ฮวานก็ไม่ยอมพูดกับใคร แต่เพราะท่านเป็นผู้ชายและเป็นหัวหน้าครอบครัว ท่านต้องฝืนไม่ให้ใครเป็นห่วง แต่มินซอกเขาใจและดูออก คนเศร้าก็ต้องดูคนเศร้าออกอยู่แล้ว
"พ่อเก่งจะตาย ไม่ต้องห่วงหรอกลูก รีบกินสายแล้ว"
"ครับ" มินซอกตอบรับก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ
ขาเรียวก้าวขึ้นรถคันเดิม ก่อนที่รถจะออกตัว ไม่ทันที่รถจะออกพ้นประตูรั้ว รถก็เบรกลงทันที
"มีไรหรือเปล่าครับ?" มินซอกถามคนขับรถทันที
"ค..คุณ ลู่หาน" คำตอบของคนขับรถทำเอามินซอกตกใจรีบมองออกไปนอกรถทันที
'ลู่หาน' มินซอกตาโตขึ้นทันทีที่เห็นบางคนยืนอยู่ข้างมอไซค์ พร้อมกับมองหาใครสักคนจากในบ้านของเขา มือบางรีบเปิดประตูวิ่งไปหาลู่หานทันที
"พี่มินซอก" ทันทีที่เห็นตัวเล็กออกจากรถลู่หานก็เรียกชื่อด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อคนที่เดินตรงมาทำหน้าตาเคลียดมากก่อนจะดึงเขาเดินออกห่างจาประตูหลายสิบก้าว
"นายมาทำไรที่บ้านฉันเนี้ย"
"ผมมารับพี่ไง"
"มารับทำไมไม่บอกก่อนล่ะ"
"ผมไลน์บอกพี่แล้วนะ พี่ไม่ตอบผมเอง" ลู่หานทำปากยู้เหมือนเด็กน้อย
ตากลมมองหน้าคนตรงหน้าอย่างสงสัย ก่อนจะล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู
เป็นตามที่ลู่หานบอกจริงๆ 28 ข้อความจากลู่หาน นี้นายจะส่งมาเอารางวัลออสก้าหรือไงว่ะ ตากลมกวาดตาไปมองอีกคนอย่างหมั่นใส้
"ผมมาแล้วนะ พี่จะไม่ไปกับผม ผมน้อยใจนะ"
"หึ! ให้ตายเหอะ ไอ้เด็กบ้านนิ" ปากด่า แต่ในใจกลับยิ้มให้กับความน่ารักของอีกคน
"ก็ได้ แต่รอตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันมา"
พูดจบมินซอกก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้าน ตรงไปยังคนขับรถที่ยังอึ่งๆกับภาพที่เห็นอยู่ ลุงคนขับรถค่อยเลื่อนกระจกลงเพื่อคุยกับมินซอก
"เดี๋ยวผมจะไปกับเพื่อนผมนะ ส่วนคุณลงก็ไปรับไอ้ชานเลยนะครับ และ! เรื่องที่เห็นเมื่อกี้ ให้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ถ้ารู้ว่าเรื่องนี้หลุดไป ลุงโดนแน่ ย้ำ! อย่าพูดอะไรทั้งนั้น" พูดจบร่างเล็กก็เดินไปหยิบกระเป๋าจากเบาะหลัง แล้วรีบวิ่งไปหาลู่หาน
"ป่ะ" ร่างเล็กพูดขึ้นทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถ แต่เหมือนคำพูดของมินซอกจะเบาไปเมื่อคนตรงหน้านิ่งไม่ขยับ
"ออกรถดิ เร็วๆ เดี๋ยวสาย" มินซอกพูดไปอีกครั้ง
"มานั่งหน้าได้ไหม?"
"???"
คำพูดของลู่หานทำเอาคนข้างหลังถึงกับงง
"ท..ทำไมต้องนั่งหน้า ข้างหลังก็มีพื้นที่เยอะแยะ หรือนายจะต้องไปรับคนอื่น งันฉันไปเองก็ได้นะ" มินซอกตั้งใจจะลงจากรถและเดินไปยังรถของตัวเองที่ยังจอดไม่ไปไหน แต่ก็มีมือหนามาดึงเอาไว้
"ผมไม่ได้จะไปรับใคร ผมแค่อยากให้พี่มานั่งหน้า"
"ไม่เอา นั้งหลังนี้แหระ เร็วๆสายแล้วนะ" ที่จริงเขาไม่ห่วงเรื่องสายหรอก เพราะเขาก็ไม่เคยเข้าแถวสักที ไปอยู่แต่ห้อง ผอ. แต่เขากลัวมีใครออกมาเห็น
"ถ้าพี่ไม่มานั่งข้างหน้า ผมก็จะไม่ไป"
"เอ๊ะ! นายนี้มันเอาแต่ใจเหมือน...." มินซอกเบรกแทบไม่ทัน เมื่อปากจะเผลอพูดอะไรไรสาระออกมา
ลู่หานได้แต่มองหน้าอย่างสงสัย ร่างเล็กหันไปมองทางอื่นเพื่อคิดจะเอาไงดี สุดท้ายก็ต้องยอม
"เฮ้ย...นายนี้จริงๆเลย ขยับไปสิจะให้ฉันนั่งคอนายหรือไง"
ลู่หานขยับให้ตามที่ตัวเล็กบอก มินซอกถอนหายใจหนึ่งทีก่อนจะขึ้นไปนั่งอย่างเขิลๆ ร่างเล็กกลัวจะบังอีกคนทำให้ขับลำบากจึงก้มลงไป
ลู่หานใช้มือหนาดันตัวอีกคนให้แผ่นหลังบางมาติดกับอกแกร่งของตนก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหู
"ไม่ต้องก้มหรอกครับ พี่ตัวเล็กขนาดนี้ไม่บังหรอกนั้งแบบนี้แหระครับจะได้ไม่ปวดหลัง"
ร่างเล็กถึงกับแข็งทื่อเพราะความเขิน มินซอกได้แต่นั่งตัวตรงนิ่งไม่ขยับไปไหน เพราะเขากลัวว่าแก้มของเขาจะไปโดนกับปากหนาของอีกคน เพราะถึงลู่หานจะขับรถออกมาแล้วแต่ก็ไม่ยอมเอาหน้าออกจากหน้าเขาเลย ทำให้มินซอกยิ่งเขินมากกว่าเดิม เขารู้สึกได้ถึงบางหย่างที่กระทบหลังเขาเป็นจังหวะดังมาก
'หัวใจลู่หานเต้นเร็วมาก' มินซอกได้แต่พูดในใจ
-------------------------------------------------------------------25%------------------------------------------
รถมอไซค์คู่ใจของลู่หานขับเข้าไปในโรงเรียน ทำเอาทุกสายตาจับจ้องเป็นตาเดียว ร่างเล็กแทบจะมุดถนนหนีเพราะความอาย
จอดรถเสร็จมือหนาหันไปดึงแขนให้อีกคนเข้าโรงเรียนให้เร็วที่สุด เพราะเขาเห็นหลายคนแอบกระซิบกัน ในความคิดของลู่หาน อาจจะเป็นเพราะพวกเขาเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่แล้วนั่งรถมาด้วยกันแบบนั้น อาจทำให้หลายคนมองไม่ดี
แต่ความคิดนั้นมันผิด ลู่หานไม่ได้รู้อะไรเลย
มัธยมศึกษาปีที่ 6/1
หลังจากคาบแรกผ่านไปคาบนี้เป็นคาบว่างทำให้ทั้งห้องวุ่นวาย เสียงดัง แต่ก็คงจะมีแค่ร่างเล็กเท่านั้นที่ยิ้มไม่หุบกับการคุยกับใครสักคนทางไลน์
แต่ดูเหมือนจะมีความสุขมากจนลืมคนสำคัญที่อยู่ในห้องไป ตาสวยจ้องมองอีกคนด้วยอาการโกรธนิดๆ
"มินซอก มินซอก มินซอก" จงแดที่เห็นอาการของเพื่อนที่นั่งข้างๆจึงตัดสินใจเรียกแทน แต่ก็ไรการตอบรับ
ปัง!
มือบางทุบลงบนโต๊ะของมินซอกเสียงดังจนทั้งห้องหันมามองหมดรวมทั้งมินซอกด้วยที่มัวแต่สนใจโทรศัพท์เจอแบบนี้ก็ตกใจไปเลย
"อะไรของมึงว่ะ ตกใจหมด"
"เมื่อเ้ามึงมาโรงเรียนกับใคร?"
"กับลู่หานไง"
"กับลู่หานไง มึงทำหน้าตายสุดๆเลยนะ มึงทำแบบนี้มึงไม่รู้สึกอะไรเลยหรอว่ะ"
"รู้สึกมีความสุขไง"
"ความสุขหรอ? นี้มึงมั่นใจกี่เปอร์เซ็นว่ะว่านี้คือความสุข มึงกำลังหลอกตัวเอง"
"จุนมยอน มึงฟังกูนะ" มินซอกลุกขึ้นยืนสุดความสูงก่อนจะกุมมืออีกคนไว้
"กูรู้ว่ามึงกำลังเป็นห่วงกู กูขอเวลาสักพักนะ ให้กูแน่ใจอะไรบางอย่างกว่านี้ก่อน กูสัญญาถ้ามันชัดเจนทุกอย่างแล้ว กูจะเลิกยุ่ง"
"มันเลิกยุ่งกันง่ายๆไม่ได้หรอกนะมินซอก มึงได้เดินเข้าไปแล้ว มึงลองมองดูพวกนี้ดิ มึงรู้บ้างไหมว่ามันนินทามึงขนาดไหน ที่กูรู้เพราะกูได้ยินพวกมันพูดนี้แหระ"
"กูไม่สนคำพูดพวกนี้แล้วไงว่ะ มึงเพื่อนกูนะ มึงสนคำพูดพวกมันมากกกว่าคำพูดกูหรอ" มินซอกจ้องตาอีกคนไม่วางตา
จุนมยอนอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ เขาไม่ชอบที่มินซอกจะหาความสุขด้วยวิธีแบบนี้ เขาเกลียดการนินทารวมทั้งไม่ชอบให้เพื่อนโดนนินทาด้วยโดยเฉพาะมินซอก เพื่อนที่เขารักมากที่สุด
"คนพูดเยอะนะ แล้วมึงคิดว่าลู่หานจะไม่รู้เรื่องหรือไง"
"ถึงวันนั้นกูจะยอมรับมันเอง แต่วันนี้กูขอมีความสุขได้ไหม แค่เวลาสั้นๆ"
"มินซอก" จุนมอนพูดออกมาแค่นั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาเข้าใจเพื่อนของเขา แต่เขาไม่อยากให้มินซอกต้องรับความเจ็บปวดอีก
The home side lost love 2
มือหนารัวสติ๊กเกอร์ส่งไปหาอีกคนอย่างบ้าคลั่ง
"ทำไมพี่มินซอกไม่ตอบว่ะ" ปากหนาบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว
"มึง! จะไปไหนว่ะ?"
ลู่หานเงยหน้ามองอีกคนที่มาใหม่
"ยองแจ มึงเองหรอ กูตกใจหมด"
"แหม่ๆๆๆ ขวัญอ่อนจังเลยนะพ่อคุณ แล้วนี้มึงจะไปไหนเนี้ย"
"ไปห้องน้ำ"
"ไม่หาไรแดกหรอมึง"
"จ๊ะ เอาที่มึงสบายใจ ไปไหม?"
"ไม่ไปว่ะ งันกูรอในห้องนะ"
ลู่หานพยักหน้าตอบก่อนจะหันมารัวสติ๊กเกอร์อีกรอบ ลู่หานเดินมาถึงหน้าห้องน้ำก็หยุดเท้าลงเมื่อเขาได้ยินอะไรบางอย่างในห้องน้ำ
"มึง มึงเห็นพี่มินซอกกับไอ้เด็กม.4 เมื่อเช้าไหมว่ะ"
"เห็นดิว่ะ"
(ลู่หานแอบยิ้มอยู่ นึกในใจ คงคิดว่าเขาเป็นแฟนกับคนน่ารักอย่างมินซอกสินะ)
"มึงว่าพี่มินซอกคิดจะทำอะไรว่ะ?"
"กูไม่รู้ว่ะ แต่กูกลัวว่าพี่แกจะเอาไอ้เด็กนั้นมาแทยที่แฟนเก่าพี่เขาน่ะ"
"นั้นสิ ก็หน้าเหมือนกันสะขนาดนั้น สงสัยเอามาเป็นตัวแทนแฟนเก่าแน่ๆเลย"
มือหนาที่กำโทรศัพท์อยู่แทบจะปล่อยโทรศัพท์ออกทันที ปากหนาที่ยิ้มดีใจเมื่อกี้หุบลงทันที และหูนั้นก็มาตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"แล้วไอ้เด็กนั้นจะไม่รู้เลยหรอว่ะ ว่าหน้าตัวเองเหมือนกับแฟนเก่าพี่มินซอก หรือมันรู้แล้วเอาโอกาศนี้มาคบกับพี่มินซอก"
"กูว่าไม่น่าใช่ เห็นเขาบอกมันพึ่งจะย้ายมาจากประเทศจีน คงไม่รู้เรื่องนี้หรอกว่ะ"
"แล้วถ้ามันรู้จะทำไงว่ะ"
"นั้นดิ ถ้าเป็นกูรู้ว่าเป็นตัวแทนของแฟนเก่า กูคงบอกเลิกเลย"
"แต่ช่างเหอะ กูว่า พี่มินซอกคงไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นหรอก นางฟ้าของพวกเรานะโว๊ย"
"เออใช่ๆ นางฟ้าของพวกเรา เขาไม่คิดทำอะไรแบบนั้นหรอก ป่ะเข้าห้องเหอะ"
ลู่หานได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งไปแอบทันที หลังจากสองคนนั้นหายออกไป ขายาวก็ค่อยๆก้าวเดินออกมาอย่างยากลำบาก
"ตัวแทนแฟนเก่า" ลู่หานพูดออกมาอย่างเจ็บปวด
เป็นไงกันบ้าง สนุกไหม ตอนแรกกะจะลงเมื่อวานเพราะสัญญากับลีดเดอร์ในเพจไว้ว่าจะลงให้ แต่เน็ตดันกาก เลยต้องมาลงตอนนี้ ต้องขอโทษกับลีดเดอร์คนนั้นด้วยน้า ขอโทษที่ลงช้าน้าาาาา ดีร้ายยังไงช่วยติชมกันด้วยน้าครับ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น