นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #4 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 3:

"จุนมยอน~~"
"ค้าบบบบ"
เสียงเรียกจากเจ้าของร้านที่ผมทำงานอยู่ ดังมาจากเคาน์เตอร์ ผมที่พึ่งล้างจานเสร็จก็รีบตอบรับก่อนจะวิ่งเข้ามาในร้าน

"ช่วยไปเก็บแก้วที่ชั่นบนให้พี่หน่อยสิ"
"ได้ครีบพี่บูม"

ผมตอบรับตามคำสั่งของพี่บูมก่อนจะเดินขึ้นบันได

พี่บูมคือคนไทยคนแรกและคนเดียวที่ผมสนิทที่สุด แกเคยไปเที่ยวเกาหลี แต่โดนขโมยกระเป๋า แม่ผมไปเจอตอนที่พี่แกนั่งร้องไห้ที่ข้างถนนเลยพามาอยู่ที่บ้าน พี่บูมเก่งเกาหลีมาก จึงไม่ยากที่จะสื่อสาร วันที่พี่แกจะกลับแม่ก็ให้เงินก้อนหนึ่ง พร้อมกับซื้อตั๋วให้ พี่บูมดีใจมาก แกยกให้แม่ผมเป็นแม่ของแก ให้ผมเป็นน้องชายแท้ๆ

ในวันที่ผมบอกว่าผมจะมาเรียนทีีไทย พี่บูมก็รีบหาคอนโดให้ แถมให้ผมมาทำงานที่ร้าน เพื่อให้ได้มีเงินไม่ต้องขอแม่ นั้นคือเรื่องดี และร้านนี้... คือเงินก้อนทีีแม่ให้พี่บูมก่อนกลับมาไทย

ร้านนี้เป็นร้านไม่เล็กไม่ใหญ่มาก มีสองชั่น ชั่นล่างจัดให้ดูเหมือนนั่งเล่น นั่งทำงานชิวๆ ชั่นบน จัดคล้ายห้องสมุด ให้เด็กๆนักเรียน นักศึกษา ได้ขึ้นไปทำงาน สีร้านโทนดำน้ำตาลขาว ดูสบายตามากผมชอบ

"จุนมยอน" พี่บูมเรียกผมตอนที่ผมลงมาจากชั่นบนแล้ว

"ครับพี่บูม"
"พอดีพี่มีธุระด่วนอ่ะ พี่ฝากจุนมยอนช่วยปิดร้านให้พี่ไดัไหม?"
"ได้ครับพี่"
"รบกวนหน่อยนะ"
"ครับผม"

พี่บูมส่งยิ้มพร้อมกับตบบ่าผมเบาๆเป็นเชิงขอบใจ ก่อนจะเดินออกจากร้านไป

เฮอ~ ถอนหายใจก่อนนะ ภาระหนัก กีีทุ่มว่ะถึงจะเสร็จ ถึงจะรับปากไปอย่างนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะทำได้จริงๆ ถึงร้านไม่ใหญ่มาก แต่ใช่ว่าทำคนเดียวจะเสร็จเร็ว ทั้งต้องล้างแก้วที่ลูกค้ากิน แล้วไม่รู้วันนี้วันอะไรลูกค้าถึงได้เยอะมากมายขนาดนี้ ต้องเช็ดโต๊ะ จัดหนังสือให้เข้าที่ และสุดท้ายคือถูพื้น งานหิน!!

"จะเสร็จกี่ชาติเนี้ยยย!!" ประจำพี่บูมเป็นคนทำตลอด แต่วันนี้วันซวย ~_~

พึบ!

"เหี้ย!"
"ไม่ใช่เหี้ยครับ คนหล่อ"

เหอะๆ นอกจากจะแว๊บมาให้ตกใจแล้ว ยังจะกวนตีนอีก เดี๋ยวเถอะๆ

ผมเบ้ปากส่งให้ก่อนจะหันไปสนใจแก้วกาแฟต่อ

"ให้ผมช่วยไหม?"

หือ? มีอะไรในก่อไผ่หรือเปล่า?

"จะเอาอะไรทำไมอยากช่วย"
"ถ้าขอจะให้ใช่ไหม" นั่นไง เดาผิดสะที่ไหน
"จะเอาอะไร!?" หงุดหงิดๆ เริ่มหงุดหงิดแล้ว
"ผมอยากได้คุณน่ารักเป็นแฟน"
"ไอ้.."

มันไม่กวนตีนสักวันมันจะชักหรือไงไอ้สูงงงง!!

"ผมล้อเล่น ผมไม่เอาไรหรอก แค่อยากช่วย"

ใกล้แล้ว ใกล้ที่กูจะเอาแก้วฟาดหัวมันแล้ว ยังมายิ้มแป้นใส่อีก เดี๋ยวๆ

"เหอะๆ ถ้าคุณเซฮุนอยากช่วยนะครับ ก็รีบไปทำนะ เพราะถ้ายังอยู่ตรงนี้ อีกไม่นานองค์จะลงนะคุณเซฮุน"

ผมส่งยิ้มหวานหยดย้อยส่งไปให้มัน

"รับทราบครับผม!!"

มีวันทยาหัตถ์ด้วย พูดจบมันก็หายตัวทันที ดีแล้วรีบๆไป ก่อนจะหมดความอดทน

ผ่านไป 20 นาทีกับการงมถ้วยกาแฟ ตอนนี้คงต้องถูพื้น ไอ้ตัวที่หายไปจัดการข้างบน ก็หายไปเลย เหอะๆ หลับอยู่หรือเปล่าไม่รู้ ช่างเหอะ ตอนขึ้นไปถูข้างบนก็รู้เองล่ะ ตอนนี้จัดการข้างล่างก่อนแล้วกัน

กริ๊ง~

หลังจากทีีลงมือถูพื่นไม่นาน กระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้น นี้เขาคิดว่าเราเปิดร้านหรอเนี้ย ไม่อ่านปะ... เออว่ะ ลืมหันป้ายนี้หว่า

"ขอโทษนะครับ ร้านปิดแล้วครับ" ผมวิ่งออกมาพร้อมกับบอกคนทีีเข้ามา

"ปิดแล้วหรอครับ?"
"ใช่ครับ"
"หว่า~ ผมง่วงมากตอนนี้ อยากได้กาแฟเย็นสักแก้ว"
"แฮร่ๆ ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ ร้านเราปิดแล้วครับ"
"ชงให้สักหน่อยไม่ได้หรอครับ?"
"ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ ผมล้างอุปกรณ์แล้วอ่ะครับ"
"อือ~ งันขอโทษที่รบกวนนะครับ"
"ขอโทษที่บริการไม่ได้เหมือนกันนะครับ"

อีกคนส่งยิ้มเจื่อนๆส่งให้ผม ก่อนจะเดินออกไป ดีนะที่เจอลูกค้าที่เข้าใจ ถ้าเป็นคนอื่นคงวีนผมไปนานแล้ว อันที่จริงผมผิดเองที่ไม่หันป้ายบอกว่าปิดให้ได้เห็น

ดูแล้วก็น่าสงสาร ดูจากตาเมื่อกี้ก็ดูจะง่วงจริงๆ แถมตอนนี้ก็ยังไม่ไปไหน ยืนมองซ้ายมองขวาเหมือนไม่รู้จะไปไหน ง่วงก็ง่วง ร้านกาแฟก็คงไม่มีร้านไหนเปิดแล้ว เพราะร้านผมเป็นร้าที่ปิดดึกที่สุดในย้านนี้

เฮอ~~ ต่อมความสงสารโดนกระตุ้นแล้ว ช่างเหอะ ช่วยเขาหน่อยแลัวกัน

"คุณครับ" ผมเปิดประตูออกไป เพื่อเรียกผู้ชายคนนั้น
"ครับ?"
"ถ้าคุณต้องการจริงๆ ผมชงให้ก็ได้ครับ"
"วะ..ว่าไงนะครับ คุณจะชงให้จริงๆหรอครับ?"
"ครับ"
"ขอบคุณมากๆเลยนะครับ"

ผมส่งยิ้มให้เขาแทนบทสนทนา ผมเดินตรงไปยังชุดโต๊ะตัวหนึีงในร้านก่อนจะยกเก้าอีี้ลงให้ ก่อนจะหันไปถามว่ารับอะไรดี

"คาปูชีโน่ร้อนครับ"

ผมรับออเดอร์เสร็จก็รีบตรงไปยังเครื่องทำกาแฟอย่างเร็ว

พึบ!

"เหี้ย!" อีกแล้ว! มันจะรู้ไหมว่าผมหัวใจจะวาย

"นี้เซฮุน ฉันจะบอกนายเป็นครั้งที่สองในวันนี้ อย่ามาแบบนี้อีก ฉันตกใจ"
"ไอ้นั้นเป็นใคร"
"ไอ้นั้น?ไอ้ไหน อ๋ออออ ลูกค้าคนนั่นหรอ ก็ลูกค้า"
"ลูกค้า... แล้วทำไมคุณน่ารักถึงยอมชงกาแฟให้ทั้งๆที่คุณน่ารักก็ทำความสะอาดหมดแล้ว"
"สงสารเขา ดูเขาจะง่วงมากจริงๆ ทำๆให้เขาไปเถอะช่วยๆกัน"
"ตอแหลหรือเปล่า"
"คนที่ดูหมือนตอแหลคือนาย"
"อ้าวว ว่าเขาทำไม~?"
"อย่ามาทำเสียงปัญญาอ่อน"
"-^-"
"ถ้านายอยากให้เขาออกไปเร็วๆก็อย่ากวนฉัน ฉันจะได้รีบทำ รีบเสร็จ เข้าใจ๊?"

ผมพูดไปพร้อมกับการยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆมัน เพราะตอนนี้ผมพูดเบามาก กลัวคุณลูกค้าได้ยิน

"คะ..ครับ"
"พู่!" ผมเป่าลมใส่หน้ามันก่อนจะหันมาทำกาแฟให้คุณลูกค้าต่อ
"คุณน่ารัก"
"อะไรอีกล่ะ"
"ย่ะ.. อย่ายืนหน้า เข้ามาใกล้ผม เหมือนเมื่อกี้อีกนะครับ"
"ทำไม? กลัวฉันปล่อยไวรัสเอสเอ็มบีหรือไง"
"นั้นธนาคารไม่ใช่หรอ?"
"เรื่องของฉัน แลัวทำไมใกล้ไม่ได้ หน้าเคือบด้วยทองหรือไงถึงใกล้ไม่ได้"
"เปล่า.. ก็แค่... หัวใจ... มันเต้นแรง"

หือ? หัวใจเต้นแรงหน้าแดงทุกทีหรือไง เผื่อน้องฮุนจะลืม น้องฮุนเป็นผีนะ

"คุณโอเซฮุนครับ อย่าบ้านักสิ นายเป็นวิญญาณนะ นายไม่มีความรู้สึก นายไม่มีหัวใจ"
"แต่มันเต้นจริงๆนะ ไม่เชื่อลองดู"

ไม่ทันจะปฏิเสธไอ้ผีเสาไฟฟ้านี่ก็ดึงมือผมไปจับที่หน้าอำขัางซ้ายของมัน ดึงแรงสะด้วยนะ นี้ก็ไม่ได้ตั่งตัว เกือบล้มหน้าทิ่มไหมล่ะ

เดี๋ยวบัดด่าให้ลืมโลกวิญญาณสะเลยนิ แต่เดี๋ยวนะ.. หัวใจของมัน.. เต้นงันหรอ? เดี๋ยวๆ ทั้งๆทั้งๆที่มันเป็นวิญญาณ ผมกลับจับตัวมันได้ แถมตอนนี้มันก็ยังมีหัวใจที่เต้นตุบตับอยู่ที่อก อย่าบอกนะว่ามันยังไม่ตาย แต่ไม่มีใครเห็นมันเลยนะนอกจากผม

ตลกแล้ว ผมรีบชักมือออกทันที

"เต้นจริงๆใช่ไหมล่ะ?"
"อือ"

ผมตอนไปแค่นั้น ก็ไม่พูดอะไรไปอีกเลย ไม่นานผมก็ทำคาปูชีโน่ให้คุณลูกค้าเสร็จ

"ได้แล้วครับ 75 บาทครับ"
"นี้ครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ยอมทำให้"
"ไม่เป็นไรครับ"
"ผมชื่ิอคริสนะครับ"
"อ่าา จุนมยอนครับ คิมจุนมยอน"
"คุณเป็นนักศึกษาหรอครับ?"
"ใช่ครับ สถาปัตปี 2"
"งันผมก็แก่กว่าสินะ"
"แก่ที่ไหน หน้าคุณไม่แก่เลยนะ"
"ผมจะสามสิบแล้วนะ"
"พูดเป็นเล่น"
"จริงๆ แต่ผมหล่อไงเลยดูไม่แก่"
"จ๊ะ!"
"ฮ่าๆ"
"จะคุยกันอีกนานไหม?"เสียงของไอ้ผีเซฮุนเองครับ มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหนว่ะ
"ผมมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่คุณน่ารักเอากาแฟมาให้มันแล้ว"
แนะ!เสือกมารู้ใจอีก

"งันผมขอตัวก่อนดีกว่า ผมรบกวนคุณจุนมยอนนานมากแลัว"
"อ๋อ โอเคครับ"
"แล้ววันหลังจะมาอุดหนุนบ่อยๆนะครับ"
"ขอบคุณครับ"

คุณคริสไปแล้ว แต่หน้าของอีกคนยังบูดอยู่ แหม่ๆ งอนเป็นตุ๊ดเลย

"โอ้ๆ อย่างอนนะน้องฮุนนี่ วันนี้น้องฮุนนี่อุตส่าช่วยเก็บร้านให้ เดี๋ยวคืนนี้ใหันอนกอดนะเอาไหม"

เอาใจมันหน่อย มันอุตส่าช่วย นี้ไม่ได้อ่อยนะ จริงๆอยู่กับมันมาจะเดือนกว่าแล้ว ก็มีหวั่นๆนะ มันน่ารักดี แต่ติดทีีมันขี้เก๊ก หลงตัวเอง ทำตัวงี่เง่าเกินไป ผมไม่อยากบอกว่าหวั่นไหวกับมัน เดี๋ยวมันจะหึงเยอะเกินไป ลำคาญ

"ไม่ตลกนะคุณ"
"เอ๋าไอ้นี้ อ้อนหน่อยล่ะไม่ชอบ ก็ช่างหัวนายแล้วกัน"

ผมพร้อมจะเดินหนีนะเออ อย่ามาทำให้จุนมยอนโกรธ แต่เซฮุนก็ดึงมือผมไว้

"เดี๋ยวดิคุณ"
"อะไร?"
"กอดทั้งคืนเลยไหม"
"อือ"
"^_^"

ยิ้มๆ ดีใจนักนะ!

โรงพยาบาลxxxx กรุงโซล

ติดๆ

เสียงอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ห้อยระโยงระยางดูวุ่นวาย ไม่ได้ทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงละสายตาจากใบหน้าหล่อของคนบนเตี่ยงไดั

ใบหน้าที่เคยเศร้าหมอง ดูเหนื่อยล้าจากการยื้อของพวกญาติๆ ตอนนี้กลับยิ้มแย้ม ใบหน้าที่ดูมีความสุขทั้งๆที่ยังไม่ได้สติ กาฟหัวใจที่เตันเร็วบ้าง เต้นปกติบ้าง สื่อถึงการเขินของคนเรา ทำให้หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้ ตลอดหนึ่งเดินกว่า ชายคนรัก ดูจะสดใสขึ้นมาก เหมือนมีใครสักคนมาทำให้เขามีความสุข

"นายฝันอะไรอยู่กันนะ ถึงได้มีความสุขกับฝัน จนไม่ยอมตื่นขึ้นมาหาฉัน ที่เฝ้ารอการกลับมาของนาย เลิกฝัน และกลับมาหาฉันสักที #โอเซฮุน