ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The home side lost love 2 ตอนที่ 4
Duck- 
Fly
ปากบางได้รูปกำลังขยับเคี้ยวไก่ที่พึ่งส่งเขาปาก เขาจะรู้สึกอร่อยกว่านี้มากถ้าไม่มีสายตาสองคู่กำลังจ้องเขาแบบนี้
"เอิ่ม นั่งจ้องกันขนาดนี้ กลัวเราจะหนีหรอ?" มินซอกพูดออกมาพร้อมกวาดตามองทั้งสองที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"555555555 โทษที พี่แค่อยากรู้ว่าเรากินแล้วรู้สึกไงบ้าง อร่อยไหม"
"อร่อยมากๆเลยครับ" มินซอกอมยิ้มแบบน่ารักส่งให้ฮัคยอน แต่กลับเป็นอีกคนที่นั่งข้างๆเขินแทน
"ใครเยียบตีนหรอครับน้องลู่" ฮัคยอนที่เห็นอาการเขินจนบิดของอีกคน ทำให้ลำคาญจึงแซวออกไป
ลู่หานหันมามองหน้าฮัคยอนแปบเดียวก็หันไปจ้องหน้ามินซอกเหมือนเดิม
"อ่ะๆ งันคุยกันไปเลยนะ พี่ขอตัวก่อน" พูดจบขาเรียวได้รูปก็เดินหายเขาไปในครัว
ตากลมหันมามองคนตรงหน้าหลังจากมองฮัคยอนจนหายเข้าครัวแล้ว ลู่หานยังไม่ยอมหยุดจ้องเขาสักที ไอ้เด็กบ้านิ
"นี้ลู่หาน ถ้าจะจ้องขนาดนี้ตัดหัวฉันไปเลยไหม" มินซอกพูดอย่างเขินๆ
"เดี๋ยวนะ พี่รู้จักชื่อผมได้ไง? ผมเคยบอกหรอ?"
ปากบางที่อมยิ้มเพราะเขิลหุบลงทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ ลู่หนยังไม่บอกชื่อเขานิ ใบหน้ากลมหันมองหน้าลู่หานเผื่อจะเจอคำตอบ แต่พอเจอหน้าตาที่สงสัยของลู่หานยิ่งตันเข้าไปใหญ่
"ก็...เออ...นายเคยบอกชื่อฉันไง ตอนนั้นไง"
"ตอนนั้น ตอนไหนอ่ะพี่?" ลู่ทำท่าคิดหนักสุดๆ เพราะเขาจำไม่ได้ว่าไปบอกชื่อตอนไหน
"ย๊า! แล้วจะมาอะไรกับแค่ชื่อเนี้ย ฉันรู้ก็พอแล้วแหระ ถามมากมาย" มินซอกดุลู่หานทีเล่นทีจริง
ใบหน้าเรียวหันมองดูแมวน้อยขู่เขา ก่อนจะยิ้มออกมา น่ารักชะมัด น่ารักมากเกินไปแล้วนะ พี่กำลังทำให้ผมรักพี่นะ ถ้าผมรักพี่ขึ้นมาพี่จะรับผิดชอบผมไหม ลู่หานจ้องมองดูใบหน้ากลมอย่างหลงไหล
ร่างเล็กที่โดนจ้องอย่างกับจะกินแบบนั้นก็ทำไรไม่ถูก ตากลมหลุบลงเพื่อหลบสายตาที่จ้องมา สายตาแบบนี้มันเหมือนตนที่ลู่หานมองเขาเลย บ้าไปแล้ว นี้เขาอยู่กับอีกคนคิดถึงอีกคน นิสัยแย่จริงๆ มือเล็กหยิบไก่ขึ้นมากินแบบเขินๆ
ตาสวยมองดูเหตุการณ์อยู่นอกร้าน ยิ่งเห็นก็ยิ่งสงสาน เห็นยิ้มได้ก็ดีใจ แต่จะดีใจกว่านี้ถ้า คนตัวเล็กจะไม่ยิ้มเพราะเขาคนนั้น
"ลู่หาน ถ้านายรู้ว่าพี่ชายฉันสนใจนายเพราะนายเหมือนเก่าเขา นายจะทำยังไง นายจะยังทำให้พี่ฉันยิ้มแบบนี้หรือเปล่า" ร่างสูงถอนหายใจอย่างหนักใจ เขาแอบตามมินซอกมาเพราะเป็นห่วง เขากลัวมินซอกจะเผลอทำอะไรมากกว่านี้
คลื่นนนนนน คลื่นนนนนน
มือหนาล่วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดรับสาย
"พี่กำลังจะไปครับ น้องแบครออยู่ตรงนั้นแปบนึ่งนะ" พูดจบชานยอลก็กดตัดสาย ก่อนจะเดินจากไปตาคู่สวยก็หันไปมองคนในร้านอีกครั้ง
-------------------------------------------------------------10%----------------------------------------
ขาเรียวก้าวเดินอย่างยากลำบาก ใบหน้าที่บงบอกอายุว่าเแ็นคุณแม่ กำลังหม่นหมอง เหมือนมีอะไรทุกข์ใจ ปากบางก็ถอนหายใจตลอดทาง
"ฉันจะบอกมินซอกยังไงเนี้ย"
มินอาเดินคิดเรื่องที่เป็นทุกข์ พร้อมกัับมองหาร้านอาหารที่จะซื้อไปทำอาหารให้มินซอกกินเย็นนี้ แต่สายตาของเขาก็ได้ไปหยุดอยู่กับชายหนุ่มที่ยืนคุยกับใครไม่รู้ที่หน้าร้านไก่ทอด เขามองไม่เห็นคนที่คุยกับมินซอกเพราะต้นไม่บังอยู่ มินอาตัดสินใจสาวเท้าเดินให้เร็วที่สุด เป็นจังหวะที่มินซอกเดินมายืนตรงถนนหน้าร้าน
"มินซอก" มินอาทักลูกชายตัวเองขึ้น แต่ดูเหมือนมินซกจะตกใจมาก ดวงตากลมที่เหมือนตนเบิกโตขึ้น
"ม...แม่"
"ลูกมาทำอะไรที่นี้"
"เออ...ผม...มาหาไรกิน"
"แล้วลูกมาคนเดียวหรอ ไหนบอกจะไปทำธุระกับจุนมยอน"
"คือ...ผมตั้งใจจะชวนไอ้จุนมาหาไรกิน แต่มันบอกมันติดธุระ ผมเลยต้องมาคนเดียว" มินซอกพยายามแถให้ได้มากที่สุด สายตาก็มองเข้าไปในร้านตลอด เขากลัวคนที่บอกจะเอาของบางอย่างมาให้แล้วจะไปส่งเขานั้นเดินออกมา อาจทำให้แม่ตกใจก็ได้
"เออ...แม่จะกลับตอนนี้เลยไหมครับ" มินซอกหันมาถามคนเป็นมา ใบหน้าเรียวพยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบ ก่อนจะมองเข้าไปในร้านอย่างสงสัย เขาดูลูกชายตัวเองออกว่าลนลานแค่ไหน
"งันผมกลับพร้อมแม่เลยแล้วกันนะ ป่ะ" ร่างเล็กพูดจบก็เดินไปเกาะแขนแม่และรีบลากออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
"นี้จะรีบไปไหนเนี้ย" มินอาตีมือเล็กของลูกชายเบาๆ
"เออ...แฮร่ๆ แล้วแม่มาทำไรแถมนี้หรอ?"
"แม่ไปโรงพยาบาลมา เอ๊ย!" มินอาหยุดคำพูดลงทันทีที่นึกขึ้นได้
"โรงบาล? ไปทำไมครับ แม่ไม่สบายหรอ? เจ็บตรงไหน?" มินซอกรัวคำถามด้วยความเป็นห่วง เขาเสียพ่อไป แล้วยังมาเสียลู่หานคนรักของเขาไป ถ้าเขาเสียแม่ไปอีกคน เขาคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แน่ๆ
"ป..เปล่าหรอกลูก แม่แค่ไปตรวจสุขภาพเฉยๆ" คนเป็นแม่รีบแก้ตัวทันที และดูเหมือนมินซอกจะเชื่อ เพราะแม่ของเขาชอบไปตรวจสุขภาพบ่อยๆ
"อ้าาา ทีหลังจะไปก็รอไปพร้อมผมนะ ผมก็อยากตรวจเหมือนกัน กลัวจะมีโรค ถ้ามีจะได้รักษาทัน"
"พูดอย่างกับตัวเองรู้สึกไม่สบายอย่างนั้นแหระ"
"5555555 ผมก็แค่อยากกันไว้ ไม่อยากแก้ทีหลังเฉยๆแหระ" พูดจบหัวเล็กของมินซอกก็ซบไปยังไหล่ของแม่
มินอาลูบกลุ่มผมนั้นอย่างเบามือ ยิ่งเห็นลูกเป็นห่วงตนขนาดนี้ยิ่งไม่กล้าบอก คำถามที่อยู่ในหัวตอนนี้มีแค่ "เขาจะทำยังไงดี" คำพูดของหมอที่บอกกับเขา มันยังก้องในหูเขาไม่หยุด
ทั้งสองเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ปากซอย มินซอกรีบวิ่งไปเปิดประตูให้คนเป็นแม่ก่อนที่ตัวเองจะตามเข้ารถไป
ไม่นานก็มาถึงคฤหาสสุดหรู่ ขาเล็กรีบวิ่งเขาบ้านแบบไม่รอคนเป็นแม่ เพราะเขาลืมว่าตัวเองมีการบ้าน มินอาค่อยๆลงลดอย่างอ่อนล้า เขาแสดงสีหน้าหนักใจทันทีที่มินซอกหายเข้าไปในบ้าน
"ทำไมคุณได้กลับมากับลูกล่ะ" เสียวคุณเสี่ยวทักมาทันทีที่มินอาเข้ามาในบ้าน
"บังเอิญเจอกันค่ะ เฮ้ยยย" มินอาถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า
"หมอว่าไงบ้าง ทำไมดูหนักใจขนาดนี้" ลู่ฮวานเดินไปพยุงคนรักให้เดินไปนั้งที่ห้องรับแขก
มินอานั้งลงพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมา
"หมอบอก...ฉันเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย"
"อ...อะไรนะ" ใบหน้าขาวดูนิ่งและช็อคมาก
"หมอบอกว่าอาการฉันมารู้ตอนที่มะเร็งมันลุกลามมากแล้ว มันรักษาไม่ทัน และฉันคือหนึ่งในล้านที่ไม่มีอาการมากและรู้สึกทรมารเหมือนคนอื่น นี้คือสาเหตุที่ฉันพึ่งจะมีอาการ" มินอาพูดจบก็กลับไปกุมหน้าร้องไห้
เสี่ยวลู่ฮวานไม่ตอบอะไร เขาไม่มีคำจะพูดอะไร เขาทั้งตกใจ ช็อค เจ็บ เสียใจ ปะปนกันไปหมด
"แล้วแม่จะบอกมินซอกไหมครับ" เสียงที่สามแทรกขึ้นมา ทำให้ทั้งสองตกใจหันไปมองทันที
"อี้ฟาน ชานยอล" มินอาพูดชื่ออย่างโล่งใจ
"พี่มินซอกจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้นะครับ" ชานยอลพูดขึ้น
"อย่าพึ่งเลยนะ มินซอกเจอแต่การสูญเสียมาตลอด อย่าพึ่งบอกมินซอกเลยนะ ถือว่าน้าขอนะชานยอล ถึงว่าแม่ขอนะอี้ฟาน" มินอาส่งสายตาวิงวอนให้กับเด็กทั้งสอง
ชานยอลมองหน้าอี้ฟานเพื่อถามความคิดเห็น แต่ดูเหมือนอี้ฟานจะไม่ยอม ชานยอลจึงทำตาวิงวอนอีกคน เขาก็ไม่อยากให้พี่ของเขาต้องเสียใจอีกเหมือนกัน เขาพึ่งจะยิ้มได้ ก็จะต้องมาเสียใจอีก อี้ฟานเหมือนจะเข้าใจ จึงพยักหน้าตอบ
"โอเคครับแม่ แต่ผมก็ยังยืนยันว่าบอกมินซอกดีที่สุด ผมจะทำเป็นไม่ได้ยินนะครับ" อี้ฟานพูดจบก็เดินออกไป
"แล้วคุณน้าจะอยู่ได้นานแค่ไหนครับ?" ชานยอลหันไปถามคนเป็นน้า
"แค่เดือนเดียว"
"!!!!!/!!!!"
โย่ๆ เป็นไงสนุกไหม ตอนแรกกะจะไม่ดราม่า แต่แต่งไปแต่งมาดราม่าสะงัน 555555 เป็นกำลังใจให้มินซอกด้วยนะ มินซอกต้องสูญเสียคนรักอีกคนแล้วนะ อย่าพึ่งคิดว่ามินซอกเป็นตัวซวยสะล่ะ ฝากเม้นให้กำลังใจหน่อยนะครับ ของคุณค้าบบบบบ^^
Flyปากบางได้รูปกำลังขยับเคี้ยวไก่ที่พึ่งส่งเขาปาก เขาจะรู้สึกอร่อยกว่านี้มากถ้าไม่มีสายตาสองคู่กำลังจ้องเขาแบบนี้
"เอิ่ม นั่งจ้องกันขนาดนี้ กลัวเราจะหนีหรอ?" มินซอกพูดออกมาพร้อมกวาดตามองทั้งสองที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"555555555 โทษที พี่แค่อยากรู้ว่าเรากินแล้วรู้สึกไงบ้าง อร่อยไหม"
"อร่อยมากๆเลยครับ" มินซอกอมยิ้มแบบน่ารักส่งให้ฮัคยอน แต่กลับเป็นอีกคนที่นั่งข้างๆเขินแทน
"ใครเยียบตีนหรอครับน้องลู่" ฮัคยอนที่เห็นอาการเขินจนบิดของอีกคน ทำให้ลำคาญจึงแซวออกไป
ลู่หานหันมามองหน้าฮัคยอนแปบเดียวก็หันไปจ้องหน้ามินซอกเหมือนเดิม
"อ่ะๆ งันคุยกันไปเลยนะ พี่ขอตัวก่อน" พูดจบขาเรียวได้รูปก็เดินหายเขาไปในครัว
ตากลมหันมามองคนตรงหน้าหลังจากมองฮัคยอนจนหายเข้าครัวแล้ว ลู่หานยังไม่ยอมหยุดจ้องเขาสักที ไอ้เด็กบ้านิ
"นี้ลู่หาน ถ้าจะจ้องขนาดนี้ตัดหัวฉันไปเลยไหม" มินซอกพูดอย่างเขินๆ
"เดี๋ยวนะ พี่รู้จักชื่อผมได้ไง? ผมเคยบอกหรอ?"
ปากบางที่อมยิ้มเพราะเขิลหุบลงทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ ลู่หนยังไม่บอกชื่อเขานิ ใบหน้ากลมหันมองหน้าลู่หานเผื่อจะเจอคำตอบ แต่พอเจอหน้าตาที่สงสัยของลู่หานยิ่งตันเข้าไปใหญ่
"ก็...เออ...นายเคยบอกชื่อฉันไง ตอนนั้นไง"
"ตอนนั้น ตอนไหนอ่ะพี่?" ลู่ทำท่าคิดหนักสุดๆ เพราะเขาจำไม่ได้ว่าไปบอกชื่อตอนไหน
"ย๊า! แล้วจะมาอะไรกับแค่ชื่อเนี้ย ฉันรู้ก็พอแล้วแหระ ถามมากมาย" มินซอกดุลู่หานทีเล่นทีจริง
ใบหน้าเรียวหันมองดูแมวน้อยขู่เขา ก่อนจะยิ้มออกมา น่ารักชะมัด น่ารักมากเกินไปแล้วนะ พี่กำลังทำให้ผมรักพี่นะ ถ้าผมรักพี่ขึ้นมาพี่จะรับผิดชอบผมไหม ลู่หานจ้องมองดูใบหน้ากลมอย่างหลงไหล
ร่างเล็กที่โดนจ้องอย่างกับจะกินแบบนั้นก็ทำไรไม่ถูก ตากลมหลุบลงเพื่อหลบสายตาที่จ้องมา สายตาแบบนี้มันเหมือนตนที่ลู่หานมองเขาเลย บ้าไปแล้ว นี้เขาอยู่กับอีกคนคิดถึงอีกคน นิสัยแย่จริงๆ มือเล็กหยิบไก่ขึ้นมากินแบบเขินๆ
ตาสวยมองดูเหตุการณ์อยู่นอกร้าน ยิ่งเห็นก็ยิ่งสงสาน เห็นยิ้มได้ก็ดีใจ แต่จะดีใจกว่านี้ถ้า คนตัวเล็กจะไม่ยิ้มเพราะเขาคนนั้น
"ลู่หาน ถ้านายรู้ว่าพี่ชายฉันสนใจนายเพราะนายเหมือนเก่าเขา นายจะทำยังไง นายจะยังทำให้พี่ฉันยิ้มแบบนี้หรือเปล่า" ร่างสูงถอนหายใจอย่างหนักใจ เขาแอบตามมินซอกมาเพราะเป็นห่วง เขากลัวมินซอกจะเผลอทำอะไรมากกว่านี้
คลื่นนนนนน คลื่นนนนนน
มือหนาล่วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดรับสาย
"พี่กำลังจะไปครับ น้องแบครออยู่ตรงนั้นแปบนึ่งนะ" พูดจบชานยอลก็กดตัดสาย ก่อนจะเดินจากไปตาคู่สวยก็หันไปมองคนในร้านอีกครั้ง
-------------------------------------------------------------10%----------------------------------------
The home side lost love
ขาเรียวก้าวเดินอย่างยากลำบาก ใบหน้าที่บงบอกอายุว่าเแ็นคุณแม่ กำลังหม่นหมอง เหมือนมีอะไรทุกข์ใจ ปากบางก็ถอนหายใจตลอดทาง
"ฉันจะบอกมินซอกยังไงเนี้ย"
มินอาเดินคิดเรื่องที่เป็นทุกข์ พร้อมกัับมองหาร้านอาหารที่จะซื้อไปทำอาหารให้มินซอกกินเย็นนี้ แต่สายตาของเขาก็ได้ไปหยุดอยู่กับชายหนุ่มที่ยืนคุยกับใครไม่รู้ที่หน้าร้านไก่ทอด เขามองไม่เห็นคนที่คุยกับมินซอกเพราะต้นไม่บังอยู่ มินอาตัดสินใจสาวเท้าเดินให้เร็วที่สุด เป็นจังหวะที่มินซอกเดินมายืนตรงถนนหน้าร้าน
"มินซอก" มินอาทักลูกชายตัวเองขึ้น แต่ดูเหมือนมินซกจะตกใจมาก ดวงตากลมที่เหมือนตนเบิกโตขึ้น
"ม...แม่"
"ลูกมาทำอะไรที่นี้"
"เออ...ผม...มาหาไรกิน"
"แล้วลูกมาคนเดียวหรอ ไหนบอกจะไปทำธุระกับจุนมยอน"
"คือ...ผมตั้งใจจะชวนไอ้จุนมาหาไรกิน แต่มันบอกมันติดธุระ ผมเลยต้องมาคนเดียว" มินซอกพยายามแถให้ได้มากที่สุด สายตาก็มองเข้าไปในร้านตลอด เขากลัวคนที่บอกจะเอาของบางอย่างมาให้แล้วจะไปส่งเขานั้นเดินออกมา อาจทำให้แม่ตกใจก็ได้
"เออ...แม่จะกลับตอนนี้เลยไหมครับ" มินซอกหันมาถามคนเป็นมา ใบหน้าเรียวพยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบ ก่อนจะมองเข้าไปในร้านอย่างสงสัย เขาดูลูกชายตัวเองออกว่าลนลานแค่ไหน
"งันผมกลับพร้อมแม่เลยแล้วกันนะ ป่ะ" ร่างเล็กพูดจบก็เดินไปเกาะแขนแม่และรีบลากออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
"นี้จะรีบไปไหนเนี้ย" มินอาตีมือเล็กของลูกชายเบาๆ
"เออ...แฮร่ๆ แล้วแม่มาทำไรแถมนี้หรอ?"
"แม่ไปโรงพยาบาลมา เอ๊ย!" มินอาหยุดคำพูดลงทันทีที่นึกขึ้นได้
"โรงบาล? ไปทำไมครับ แม่ไม่สบายหรอ? เจ็บตรงไหน?" มินซอกรัวคำถามด้วยความเป็นห่วง เขาเสียพ่อไป แล้วยังมาเสียลู่หานคนรักของเขาไป ถ้าเขาเสียแม่ไปอีกคน เขาคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แน่ๆ
"ป..เปล่าหรอกลูก แม่แค่ไปตรวจสุขภาพเฉยๆ" คนเป็นแม่รีบแก้ตัวทันที และดูเหมือนมินซอกจะเชื่อ เพราะแม่ของเขาชอบไปตรวจสุขภาพบ่อยๆ
"อ้าาา ทีหลังจะไปก็รอไปพร้อมผมนะ ผมก็อยากตรวจเหมือนกัน กลัวจะมีโรค ถ้ามีจะได้รักษาทัน"
"พูดอย่างกับตัวเองรู้สึกไม่สบายอย่างนั้นแหระ"
"5555555 ผมก็แค่อยากกันไว้ ไม่อยากแก้ทีหลังเฉยๆแหระ" พูดจบหัวเล็กของมินซอกก็ซบไปยังไหล่ของแม่
มินอาลูบกลุ่มผมนั้นอย่างเบามือ ยิ่งเห็นลูกเป็นห่วงตนขนาดนี้ยิ่งไม่กล้าบอก คำถามที่อยู่ในหัวตอนนี้มีแค่ "เขาจะทำยังไงดี" คำพูดของหมอที่บอกกับเขา มันยังก้องในหูเขาไม่หยุด
ทั้งสองเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ปากซอย มินซอกรีบวิ่งไปเปิดประตูให้คนเป็นแม่ก่อนที่ตัวเองจะตามเข้ารถไป
ไม่นานก็มาถึงคฤหาสสุดหรู่ ขาเล็กรีบวิ่งเขาบ้านแบบไม่รอคนเป็นแม่ เพราะเขาลืมว่าตัวเองมีการบ้าน มินอาค่อยๆลงลดอย่างอ่อนล้า เขาแสดงสีหน้าหนักใจทันทีที่มินซอกหายเข้าไปในบ้าน
"ทำไมคุณได้กลับมากับลูกล่ะ" เสียวคุณเสี่ยวทักมาทันทีที่มินอาเข้ามาในบ้าน
"บังเอิญเจอกันค่ะ เฮ้ยยย" มินอาถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า
"หมอว่าไงบ้าง ทำไมดูหนักใจขนาดนี้" ลู่ฮวานเดินไปพยุงคนรักให้เดินไปนั้งที่ห้องรับแขก
มินอานั้งลงพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมา
"หมอบอก...ฉันเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย"
"อ...อะไรนะ" ใบหน้าขาวดูนิ่งและช็อคมาก
"หมอบอกว่าอาการฉันมารู้ตอนที่มะเร็งมันลุกลามมากแล้ว มันรักษาไม่ทัน และฉันคือหนึ่งในล้านที่ไม่มีอาการมากและรู้สึกทรมารเหมือนคนอื่น นี้คือสาเหตุที่ฉันพึ่งจะมีอาการ" มินอาพูดจบก็กลับไปกุมหน้าร้องไห้
เสี่ยวลู่ฮวานไม่ตอบอะไร เขาไม่มีคำจะพูดอะไร เขาทั้งตกใจ ช็อค เจ็บ เสียใจ ปะปนกันไปหมด
"แล้วแม่จะบอกมินซอกไหมครับ" เสียงที่สามแทรกขึ้นมา ทำให้ทั้งสองตกใจหันไปมองทันที
"อี้ฟาน ชานยอล" มินอาพูดชื่ออย่างโล่งใจ
"พี่มินซอกจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้นะครับ" ชานยอลพูดขึ้น
"อย่าพึ่งเลยนะ มินซอกเจอแต่การสูญเสียมาตลอด อย่าพึ่งบอกมินซอกเลยนะ ถือว่าน้าขอนะชานยอล ถึงว่าแม่ขอนะอี้ฟาน" มินอาส่งสายตาวิงวอนให้กับเด็กทั้งสอง
ชานยอลมองหน้าอี้ฟานเพื่อถามความคิดเห็น แต่ดูเหมือนอี้ฟานจะไม่ยอม ชานยอลจึงทำตาวิงวอนอีกคน เขาก็ไม่อยากให้พี่ของเขาต้องเสียใจอีกเหมือนกัน เขาพึ่งจะยิ้มได้ ก็จะต้องมาเสียใจอีก อี้ฟานเหมือนจะเข้าใจ จึงพยักหน้าตอบ
"โอเคครับแม่ แต่ผมก็ยังยืนยันว่าบอกมินซอกดีที่สุด ผมจะทำเป็นไม่ได้ยินนะครับ" อี้ฟานพูดจบก็เดินออกไป
"แล้วคุณน้าจะอยู่ได้นานแค่ไหนครับ?" ชานยอลหันไปถามคนเป็นน้า
"แค่เดือนเดียว"
"!!!!!/!!!!"
โย่ๆ เป็นไงสนุกไหม ตอนแรกกะจะไม่ดราม่า แต่แต่งไปแต่งมาดราม่าสะงัน 555555 เป็นกำลังใจให้มินซอกด้วยนะ มินซอกต้องสูญเสียคนรักอีกคนแล้วนะ อย่าพึ่งคิดว่ามินซอกเป็นตัวซวยสะล่ะ ฝากเม้นให้กำลังใจหน่อยนะครับ ของคุณค้าบบบบบ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น