นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #3 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 2:

ในวันที่อากาศสดใส ในโรงเรียน EXO School แห้งนี้ มันควรจะดีน่าเรียนเหมือนทุกวัน แต่วันนี้...

ผมหันไปมองไอ้หน้ายาว ที่ตอนนี้มันนั่งทำตาหวาน ยิ้มแป้นส่งมาให้ผม โอ๊ยชีวิต นี้เวรหรือกรรม ผมไม่เคยเจอผีอะไรที่ดื้อด้าน แถมหน้าดัานด้วย!

ผมทำได้เพียงทอดถอนหายใจอยู่ภายในคาบ จะด่าก็ด่าไม่ได้ พูดดีๆก็ไม่ยอมไป

"นี้เซฮุน นายจะตามฉันมาทำไม จะไปไหนก็ไป" ผมแอบกระซิบบอกเซฮุนเบาๆ
"ไม่เอา ผมจะอยู่กับคุณน่ารัก"
"ไม่ต้องมาอยู่ ไป๊!"
"ง่าๆ คุณน่ารักทำไมใจร้าย"

เดี๋ยวๆ ไอ้บ้านิ พูดเฉยๆก็ไดั ไม่ต้องดิ้นพรวดพราดเหมือนเด็กโดนแย่งขนมอย่างนั่น มันไม่เขากับร่างนาย

"นิ! หยุดเลยนะ ทำตัวเหมือนเด็กอยู่ได้"
"ก็คุณน่ารักใจร้ายอ่าา"
"เลิกเรียกฉันว่าน่ารักได้แล้วขนลุก"
"งันคุณก็บอกชื่อคุณมาสิ ผมจะได้เรียกชื่อคุณแทน"
"ธุระ? ทำไมฉันต้องบอกธุระกงการฉันหรือไง?"
"งันผมก็จะเรียกคุณน่ารักๆๆๆๆ"

ดู! ดูมันทำ อยากจะขย้ำหัวจริงๆ เดี๋ยวๆ อาจารน์กำลังเดินออกไปแล้ว ออกไปแล้ว โอเค ออกไปแลัว

"ย๊า!!!"

ผมรัองออกมาสุดเสียงพร้อมกับหันไปหาไอ้ผีนี้ มันทำท่าตกใจมาก ทำตาแป๋วเลย เป็นไงล่ะ เจอเสียงฉันไปเป็นไง

"รัองดังแบบนี้ ผีมาตามอีำแล้วหรอ?"

ผมถึงกับสะดุ้งกับเสียงทัก อย่าบอกว่าเป็นอาจารย์นะ ซวยแล้ว คาวทีีแล้วบอกแกไปแกก็ว่าเป็นบ้าแล้ว ทีงี้จะบอกว่าไงดีว่ะ

ผมค่อยๆหันไปยังต้นเสียงนั่น

"ชายอล!"
"ใช่เราเอง นึกว่าใครล่ะ'

อ่า~ ปาร์คชานยอลนิ เขาเป็นเพื่อนของผมเองครับ ไม่สนิทเท่าไหร่ ได้เรียนด้วยกันบางวิชา เขาเป็นลูกครึ่งเกาหลีเหมือนกันครับ

ผมลืมบอกไป โรงเรียนของเรา นิยมรับเด็กที่เป็นลูกครึ่ง เพราะทางโรงเรียนอยากให้นักเรียนได้เรียนรู้หลายๆภาษา ส่วนพวกลูครึ่งบางคนเองก็ไปอยู่ประเทศตัวเองแต่เด็กไม่รู้ภาษไทยมากนัก ก็มาได้เรียนรู้ที่นี้ จึงไม่แปลกที่เกือบ50% เป็นลูกครึ่ง 10 % เป็นชาวต่างชาติจริงๆ ที่เหลือคือเด็กไทย

และปาร์คชานยอล คือหนึ่งในนักเรียนลูกครึ่งที่ผมสนิทด้วย

"นี้..อย่าบอกนะว่าผีมาตาม เพื่อใหันายช่วยอีกแล้ว"
และเขาคือหนึ่งในผู้ที่รู้และเชื่อในคำพูดของผม

"อ๋อ อือ ประมาณนั้น"
"ฮ่าๆๆ"

ชานยอลหัวเราะก่อนจะตรงมายังเก้าอี้ตัวที่เซฮุนนั่งอยู่

"คิคิ"

ทันทีที่ชานยอลนั้งลงทับไอ้ผีเซฮุน มันก็รีบกระเด็งออกทันที ทำหน้าตกใจมากอ่ะ หน้าเอ๋ออ่ะ ผมล่ะกลั้นขำไม่อยู่

"อ่า~ ไอ้หูกลางนิ"

ผมถลึ่งตาใส่ไอ้ผีเซฮุนทันที บังอาจมาว่าเพื่อนของฉัน เดี๋ยวเหอะ!

"มีไรหรือเปล่าจุนมยอน"
"อ๋อ เปล่าๆ แล้วนี้ นายมีไรหรือเปล่า"
"อ๋อ เราไม่มีเพื่อนกินข้าวอ่ะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
"อ๋อ.. ได้สิ"

ผมส่งยิ้มให้ชานยอลอย่างจริงใจ แต่ไอ้ผีตัวข้างหลังชานยอลกลับทำท่าทางใส่ชานยอล

ไอ้นี้นิ!

"ไปกินคนเดียวตำรวจจะจับหรือไง"

ดูมันกัดเพื่อนผมสิ ไอ้ผีเสาไฟฟ้านิ

"เราว่า ไปกันเลยไหม?"
"เอาสิ"

ร้านอาหารxxxx

"จุนมยอนอยากกินไรสั่งเลยนะ เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง"
"พูดจริงนะ"
"จริงสิ"

ว๊า~ ได้กินของฟรี อิอิ ผมรีบเปิดเมนูเพื่อหาอาหารทันที

"อวดรวย ขี้เก๊ก หูกลาง ไอ้สูงกว่าฉันนิดหน่อย ไอ้ชอบหวานเสน่..."

และก็มีอีกเพียบสารพัดคำด่า ผมมองไอ้คนข้างๆที่ตอนนี้จ้องชานยอล พร้อมกับคำด่ามาเป็นทาง เหอะๆ ทำเอาหมดอารมณ์จะกินเลย

"จุนมยอนเลือกได้ยัง"
"เอาราเมงแล้วกัน"
"ราเมง?"

ผมพยักหน้าตอบไป ชานยอลเองก็คงงงๆทีีผมสั่งแค่นี้ทั้งๆที่มีอาหารให้เลืกมากมาย เหอะ ใครจะมีอารมณ์คิดล่ะ ก็เสียงไอ้ผีเซฮุนมันดังรบกวนความริดผมมาก เอาไรก็เอามาเหอะ

และไม่นานราเมงของผมก็มาพร้อมกับสเต๊กหมูของชานยอล อ่า~ น่ากินจังเยยยย รู้งี้ตอบไปว่าเอาตามชานยอลสะดีกว่า

ผมทำได้เพียงมองดูชานยอลค่อยๆละเลงไปยังหมูนุ่มๆนั่น อือ~ น่ากิน

"จุนมยอน เป็นไร ไม่กินหรอ?
"อ๋อ เออ กินๆ"
"นี้อย่าบอกนะว่า... อยากกินสเต๊กหมูนี้สินะ"
"เปล๊า~"
"ฮ่าๆ อ่ะๆ เดี๋ยวเราแบ่งให้"

พูดจบชานยอลก็แบ่งสเต๊กครึ่งหนึ่งทันที ไม่สิ ไม่ครึาง ชินหนึ่งใหญ่ชินหนึ่งเล็ก แต่แอบแบ่งแบบไม่ให้ผิดสังเกตุ เหอะ นี้ใคร นี้จุนมยอนนะ เรื่องแค่ตบตาผมไม่ได้หรอก

ตอนแรกผมก็นึกว่าชานยอลจะเอาส่วนที่เล็กกว่าให้ผม ก็ไม่เป็นไร ยังไงก็เป็นอาหารของเขา แต่ผิดคาด ชานยอลกลับเอาส่วนที่ใหญ่มาให้ผม แถมหันแบ่งเป็นคำๆให้ด้วย

"เดี๋ยวๆ ชานยอล ทำไมเอาส่วนที่เยอะกว่าให้เราล่ะ"
"เยอะที่ไหน เท่ากัน"
"ชานยอล" ผมมองชานยอลด้วยตาดุๆ และเหมือนอีกคนจะรู้ว่าผมจับได้
"เอาน่า~ เราไม่ค่อยหิวอ่ะ"
"เอ๊า ไม่หิวแล้วจะมาทำไม"
"ก็... เราอยาก... กินข้าวกับนายนิ"

หือ? ทำไมต้องอยากกินข้าวกับฉันด้วยล่ะ เห็นหน้าฉันแล้งเจริญอาหารหรือไง แปลกคน (เรื่องอื่นล่ะฉลาด เรื่องนี้เสือกโง่นะจุนมยอน)

"นี้... หมายความว่าไง?"
"เขาจีบคุณน่ารักไง! โง่หรอ!"

ผมหัรไปมองไอัที่บังอาจตอบแทนคนอื่น นี้! ชานยอลยังไม่ตอบเลยนะ กล้ามาว่าฉันโง่ อีกอย่าง ทำไมต้องทำเสียงโกรธขนาดนั่นด้วย หูแดงหมดแล้ว นี้ไปโกรธใครมาว่ะเนี้ย

"คุณน่ารักอย่าไปสนใจมันนะ มันไม่น่าไว้ใจ"

ฉันว่านายนั่นแหละไม่น่าไว้ใจกว่า อย่ามาว่าเพื่อนฉันนะ

"ช่างเหอะ กินเถอะนะ"

เสียงชานยอลขัดจังหวะผมขึ้น ก่อนที่ผมจะด่าไอ้ผีเซฮุนไป ชานยอลช่วยนายไว้เฉยๆนะ ฝากไว้ก่อนเถอะ
.
.
.
ไม่นานเราก็ทานข้าวเสร็จ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ โดยที่ชานยอลก็เอาแต่ยิ้มคนเดียว ไม่พูดอะไรอีกเลย เฮอ~ บ้าไปแล้วแน่ๆ

"อ่า~ ถึงห้องสักที"

ผมนอนแผ่ราบลงบนที่นอนนุ่มๆทีีผมคิดถึงทั้งวัน แต่แลัวสงบสุขของผมก็คงจะจบลงเมื่ออยู่ดีๆไอ้ผีเซฮุนมันก็กระโดนมาขึ้นค่อมผม

"อะ ไอ้ ไอัผีบ้า ทำ ทำไรห๊ะ! นายอยากโดนฉันถีบใช่ไหม!"

เซฮุนไม่ตอบอะไรผม แถมเอาหน้ายืนเข้ามาใกลัผมด้วย ไม่นะ ม่ายยยย ผมหลับตาปี๋ ผมกับหันหนัาไปมา

"คุณน่ารักเป็นไร"

ผมหยุดหันหน้า ก่อนจะค่อยๆลืมตามอง ตอนนี้หน้ามันถอยออกไปแล้ว แต่ยังคงอยู่ท่าเดิม

"นายนั่นแหละจะทำอะไร เป็นผีดีๆไม่ชอบ อยากโดนฉันฆ่านายตายอีกรอบไหม"
"ผมไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย คุณน่ารักนั่นแหละคิดเองเออเอง"
"นี้นายหาว่าฉันลามกหรอ!"
"ผมยังไม่พูดเลย คุณน่ารักคิดเองต่างหาก"
"ไอ้..."ไม่มีคำจะด่า

"แล้วเมื่อไหรนายจะเลิกเรียกฉันว่าคุณน่ารักสักที"
"ผมก็บอกไปแล้วไง ก็คุณน่ารักไม่บอกชื่อผมเอง"
"แล้วตอนที่ชานยอลเรียกฉัน นายไม่ได้ยินหรือไงว่าชานยอลเรียกชื่อฉันว่าอะไร?"

และแล้ว เซฮุนก็ชะงักไป นี้อย่าบอกนะว่ามันคิดไม่ทัน

"ผมลืม ก็ผมมัวแต่โมโหอยู่นิ"
"โมโห? โมโหเรื่อง?"
"ก็ไอ้ชาน ชานอะไรนะ ชานชะลา"
"เขาชื่อชานยอลไหมล่ะ"
"เออ นั้นแหละ มันจีบคุณน่ารักอยู่อ่ะ"
"จีบ? นี้นายตายอย่างเดียวหรือสมองกระทบกระเทือนด้วย ตอนออกจากร่างเผลอตกโรงศพหัวกระแทกพื้นหรือเปล่า ถึงได้คิดแบบนั้น อีกอย่าง ถ้าชานยอลจะจีบฉัน นายเกี่ยวไรด้วย มันไม่ใช่เรื่องน่าโมโหเลย"
"เกี่ยวดิ ก็ผมหึงคุณน่ารักอะ!"
"หึงงันหรอ? อย่าพูดให้ขนลุกนะขอร้อง"
"ทำไม ผมหึงผมผิดตรงไหน"
"ผิดตรงหึงนี้แหละ เราเป็นไรกันทำไมต้องหึง"
"งันคุณน่ารักคบกับผมนะ"
"ไอ้บ้า พูดบ้าๆ ปล่อยเลยนะ จะอาบน้ำนอนแล้ว"

ผมหลักเซฮุนออกเต็มแรงก่อนที่มันจะหายตัวไปยืนรอหน้าห้องน้ำ ผมหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ และก่อนที่ผมจะปิดประตูผมก็หันไปบอกไอ้ผีเซฮุนว่า

"อย่าตามเขัามาในห้องน้ำนะ ไม่งันฉันจะทำให้นายเจ็บแน่!!"