ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The home side lost love 2 ตอนที่ 3
Duck- 
Fly
ขาเรียวเดินไปยังสนามฟุตบอลหลังจากออกเลิกเรียนดังขึ้น ยืนมองสนามฟุตบอลที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนสักพักก่อนจะเดินออกไป
"เตะบอลเหนื่อยไหม?....ฉันอย่าพูดกับนายแบบนี้อีกครั้ง" ปากเรียวสวยได้รูปพูดอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มหน้ามองเท้าที่กำลังก้าวเดินไปตามที่สมองสั่ง
"ก้มหน้าเดินแบบนี้ระวังเดินชนผมนะครับ พี่มินซอก" ร่างเล็กสะดุงนิดหน่อย เพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่น มินซอกเงยหน้ามองดูคนมาใหม่
"ก็ยังไม่ชนนิ"
"ถ้าชนขึ้นมาล่ะจะทำไง"
"ถ้าชนขึ้นมาพี่ก็จะจ่ายค่ารักษาให้หรอก"
"งันผมขอเป็นอย่างอื่นได้ไหม"
"ไม่ให้ ยังไม่ชนเลยมาขอได้ไง"
ลู่หานหุบยิ้มลงทันทีที่นึกขึ้นได้ ตั้งใจจะเล่นมุขจีบสะหน่อย ไม่ได้ดูหน้าดูหลัง หน้าแตงเลยไหมล่ะ
"แล้วนี้เรามาทำไร ไม่กลับบ้านหรอ"
"ก็กำลังแหระพี่ แต่พอดีเห็นพี่เดินคอตกมาเลยกะมาทักก่อน"
"หึๆ" มินซอกหัวเราะในลำคอ มองหน้าอีกคนอย่างสงสัย เขาไม่เข้าว่าลู่หานมาทำดีกับเขาทำไม เพราะเขาเป็นรุ่นพี่คนแรกที่ลู่หานรู้จัก หรือเพราะเขาน่ารัก หรือว่า...ลู่หานจะรู้ว่าลู่หานคล้ายลู่หานแฟนเขา ให้ตายเหอะ มีใครบอกอะไรหรือยังนะ
"พี่จะกลับแล้วหรอ"
"เปล่าล่ะ ว่าจะไปหาอะไรกินก่อน"
"งันไปบ้านผมไหม บ้านผมขายไก่ทอด"
เข้าทางทันที หึๆ ท่านผู้อ่านรู้จักมินซอกน้อยไป คิดว่าเขาเศร้าแล้วจะไม่คิดอะไรแบบนี้หรอ? คิดผิด มินซอกตั้งใจจะไปบ้านลู่หาน แต่กลัวอีกคนรู้ว่าอยากไปหาเขา ถูกต้อง ธุระที่มินซอกบอกแม่คือเรื่องนี้
"ก็ดีนะ ขี้เกียดไปหาร้านกิน"
"ฮันแน่ อย่าไปบ้านผมจริงๆสินะ"
มินซอกถึงกับสดุงกับคำพูดที่ดูเหมือนรู้ทันของคนตรงหน้า แต่พอสบตาก็รู้ได้ว่าอีกคนแค่พูดเล่นไม่ได้รู้จริง
"คิดว่างันหรอ? งันฉันไม่ไป"
"เฮ้ยพี่ ได้ไง พูดแล้วต้องทำดิ ม.6 แล้วน้าาา พูดให้มันจริงๆหรอ"
"ไอ้เด็กนี้ มาสอนฉัน เดี๋ยวแม่งตีหัวแตก" มือบางยกขึ้นจะฟาดหัวอีกคน
"พี่แม่งโหดสัส"
"จะไปได้ยัง?" มินซอกทำตาดุใส่ ทำให้อีกคนต้องยอมเดินน้ำมินซอกไป
=ไลน์=
เสียงการแจ้งเตือนโทรศัพท์มินซอกดังขึ้น มือบางล้วงเขาไปในกางเกง กดดูข้อความ
ถ้าพี่คิดว่ามันดีจริงๆ พี่คิดผิดนะ
รีบถอยออกมาก่อนที่มันจะเรื่องใหญ่นะ
ผมเป็นห่วงจริงๆ
ผมยืนดูนานแล้วนะพี่
ผมดีใจที่พี่ยิ้มได้
แต่ผมกลัวว่าพี่จะเจ็บปวดกว่านี้นะ
ถ้าเขารู้ว่าจริง
พี่อาจจะเสียเขาไปนะ
ใบหน้ากลมเงยหน้ามองแผ่นหลังของลู่หานที่เดินอยู่ข้างหน้าเขา ก่อนจะหันไปหาคนที่ไลน์มา อยู่ข้างสนามฝั่งตรงข้าม เท้าคู่สวยหยุดยืนมองดูคนเป็นน้องจากอีกฝั่ง เขาใจหนึ่งใจสอง เขาจะทำแบบน้องบอกหรือเขาจะเดินหน้าทำตามความต้องการของตัวเองดี แต่สุดท้ายมินซอกก็เลือกเห็นแก่ตัว มือบางกดปุ่มล็อกหน้าจอและรีบสาวเท้าให้ทันคนตรงหน้า ก่อนที่ลู่หานจะรู้ตัวว่าเขาไม่เดินตามไป
อีกฝากของสนาม
"พี่จะทำแบบนี้จริงๆหรอ พี่กำลังทำร้ายหัวใจตัวเอง และอาจจะไปทำร้ายอีกคนด้วย พี่รู้ตัวหรือเปล่า เฮ้ย..." ใบหน้าใสทำสีหน้าบ่งบอกถึงการคิดหนัก เขาไม่อยากจะช่วยก็ต้องช่วย ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ก็ต้องให้เป็นแบบนี้
"พี่ชานฮ่ะ ทำไรอยู่หรอ ผมเดินไปตั้งนานพึ่งรู้ว่าพี่ไม่เดินตามมา แอบเหล่สาวหรอ คนไหน อยู่ไหน" คนตัวเตี้ยกว่าทำเป็นชะเง้อมองหาสาวที่ตนพูดเองเออเอง แถมทำสีหน้าไม่พอใจสุดๆ
"หึ สาวที่ไหนล่ะ พอดีพี่เห็นพี่มินซอก ก็เลยไลน์ถามเฉยๆ"
"คุยไปด้วยเดินไปด้วยตำรวจก็ไม่จับนะ" ใบหน้าเรียวสะบัดหันมามองหน้าอย่างเอาเรื่อง ทำเอาอีกคนสะท้านไปทั้งตัว
"อย่าโหดใส่พี่สิครับ พี่ไม่มีทางมองใครแน่นอน ก็แฟนพี่ตรงนี้ มันน่ารักจนไม่กล้ามองใครแล้วจริงๆ" ชานยอลพูดจบยกมือหนาไปขยี้หัวเบาๆ
"ทำมาเป็นปากหวาน ถ้าจำได้โดนแน่" แบคฮยอนนขู่คำโต ก่อนจะหันหน้าหนีเพื่อหลบบหน้าที่แดงเพราะความเขิน
แต่ชานยอลก็ดูออกเหมือนเดิมแหระ ก็เล่นหูแดงสะขนาดนั้น ถ้าบอกว่าโกรธเขาก็คงเชื่อ แต่ดูจากท่าทางแล้ว คงไม่โกรธแน่ๆ เดินหนีแบบนี้ คนอย่างแบคฮยอนถ้าโกรธมากๆ บ้านแตกแน่นอน ชานยอลคิดในใจก่อนจะยิ้มให้กับนิสัยขี้วีนของแฟนตัวเอง
"ถึงแล้วครับ" ลู่หานชี้ร้านของตัวเองให้มินซอกดู
มินซอกยืนดูแล้วยิ้มออกมา เพราะลู่หานเคยบอกว่า เขาอากมีร้านเล็กๆแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องขายอะไรก็ได้ แต่มินซอกก็เสนอว่าขอเป็นกาแฟ ลู่หานก็ตามใจ แต่ขอแค่ให้ร้านเป็นแบบนี้
ร้านโทนสีฟ้าขาว ตกแต่งด้วยไม้ดอกไม้ประดับนาๆพัน จัดให้ดูไม่รก น่ามอง มันคือร้านที่ลู่หานอยากทำ ถึงจะไม่เหมือนแบบที่ลู่หานเคยวาดให้ดู แต่แบบนี้มันก็คล้ายเกินไป
มินซอกใช้ตากลมมองดูหน้าร้านจนพอใจ ก่อนจะหันไปมองคนด้านข้างที่ยืนส่งยิ้มหวานจนตาแทบหายมาให้มินซอก
ไอ้รอยยิ้มนี้ก็เหมือน นี้นายเป็นลู่หานที่ไม่รู้จักลู่หานของเขา หรือเขาเป็นลู่หานที่เป็นน้องฝาแฝดกันแน่ เขาสับสน บางทีเขาก็คิดว่านี้คือลู่หานจริงๆ แต่ไอ้นิสัยขี้เล่นแบบนี้มันไม่ใช่ลู่หานเลย
"นายเป็นใครกันแน่" มินซอกพูดออกมาอย่างเผลอตัว
"ครับ?" ลู่หานทำหน้าตาสงสัยพร้อมกับคำถาม ทำให้คนอีกคนรู้สึกตัว
"อ๋อ เปล่า เข้าไปข้างในได้ยัง หิวแล้วอ่ะ"
"เชิญเลยครับ" ลู่หานผายมือให้มินซอกเดินเข้าไปก่อน
ทันทีที่เปิดประตูออกก็มีเสียงดังมาจากเคาน์เตอร์
"รับอะไรดีครับบบบ"
"พี่ฮัคยอน ผมพาลูกค้ามา"
"อ้าาา เชิญนั่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอาน้ำให้กิน"
ชายหนุ่มที่ลู่หานเรียก "พี่" เมื่อกี้ส่งยิ้มหวานมาก่อนจะเดินเข้าครัวไปสักพัก และออกมาพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว
"กินไรดีครับ" ฮัคยอนเอ๋ยถามขึ้น
"เออ...เอาอะไรก็ได้ครับ ที่เด็ดๆในร้านนี้ครับ" มินซอกสั่งพร้อมกับรอยยิ้มที่ใครๆเห็นต้องละลาย
"โอเค ลู่หานเข้าไปช่วยพี่ในครัวหน่อยนะ"
ร่างสูงเดินตามพี่ชายเข้าไปในครัวอย่างว่าง่าย
"นี้ลู่หาน คิดจะมีแฟนเป็นผู้ชายพี่ไม่ว่านะ แต่กินเด็กแบบนี้มันจะดีหรอ?" ฮัคยอนถามขึ้นทันทีที่อยู่กันสองคนพี่น้อง
"เด็กอะไรพี่ ห่างกันแค่สองเดียว"
"ห๊ะ! เด็กนั้นอยู่ ม.2 หรอ?"
"ม.2 อะไรล่ะพี่ ม.6 ต่างหาก" ลู่หานพูดจบก็หันไปหาส่วนผสมมาให้คนเป็นพี่
"พูดเป็นเล่น ฉันมองตอนแรกนึกว่าอยู่ ป.4 ให้ตายเหอะ หน้าเด็กสะนี้กระไร"
"555555 ใช่ไหมๆ พี่ว่าน่ารักไหม?"
"น่ารักสิ แล้วนี้แกจะไหวหรอ ดูเขาจะเป็นคุณหนูหน่อยๆนะ"
"แต่พี่เขานิสัยดีนะพี่ ขนาดพึ่งรู้จักกับผม พี่เขายังกล้ามากับผมด้วย แถมวันแรกที่เจอกันผมก็เดินชนพี่เขาอีก แต่พี่เขาก็ยังคุยกับผมปกติ ไม่โกรธอะไรผมเลย"
"อืม... ก็น่าจะจริง ดูจากท่าทางแล้วน่าจะนิสัยน่ารัก ใจดีจริงๆแหระ ตอนสั่งเมนู เขายิ้มให้พี่ด้วย"
"ย๊าาา! พี่อย่ามาตกหลุมรักพี่มินซอกแข่งกับผมนะ"\
"5555555 ไอ้เด็กบ้านิ ใครเขาจะไปอยากตกหลุมรักแข่งกับแก แค่เลี้ยงแกคนเดียวก็จะตายแล้ว ไม่ไปหาพาระมาหรอก อยู่คนเดียวสบายจะตาย" ฮัคยอนแลบลิ้นให้ลู่หานก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำอาหารต่อ ทำให้ทั้งสองเงียบไปสักพัก ลู่หานมองหน้าพี่ชายตัวเองที่ก้มหน้าก้มตาทำไม่สนใจเขาด้วยสายตาที่อบอุ่น ก่อนจะเดินไปกอดพี่ชายจากข้างหลัง
"อะไรของแกเนี้ย" ฮัคยอนตีมือที่กอดเอวเข้าอยู่ ด้วยความตกใจ
"ผมรักพี่มากพี่รู้ใช่ไหม"
"รู้ แล้วนี้เป็นไรของแกนิ อย่าบอกว่าน้อยใจที่ฉันพูดว่าเป็นภาระนะ"
ลู่หานพยักหน้าตอบ
"ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย ฉันก็พูดไปงันแหระ ต่อให้แกจะเป็นภาระ ทำให้ฉันเหนื่อยแค่ไหน ฉันก็ไม่ทิ้งแกไปหรอก"
ร่างสูงฟังพี่ชายพูดเสร็จก็เอาคางมาเกยที่ไหล่เล็กของพี่ชายพร้อมกับกระชอบกอดให้แน่นขึ้น
"ผมรักพี่นะ อย่าทิ้งผมนะ ถ้าผมมีแฟน"
"555555 ฉันต่างหากต้องพูด พอแกมีแฟน แกก็ต้องดูแลแฟน อยู่กับแฟน ฉันก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่า"
"ไม่มีทางแน่นอน ถ้าผมมีแฟน ผมจะให้ที่อยู่ที่ 2 ในใจผมเลย"
"โห้ ลดระดับให้ฉันอยู่ที่ 2 เลยหรอ"
"เปล่า ผมยกระดับพี่ขึ้นต่างหาก"
"ไอ้ลู่ เดี๋ยวโดนตี" ฮัคยอนเอามือที่เปื่อนแป้งตีไปที่หัวน้องชายหนึ่งที โทษฐานพูดไม่เข้าหู
"อ้าาา พี่นี้โหดจริงๆเลย แต่รักเหมือนเดิม จุ๊บที" พูดจบปั๊บลู่หานก็ทำตามที่พูดทันที
"ไอ้นี้นิ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงยังจะมาทำตัวเป็นเด็กอีก ฉันพี่ชายแกนะ ขนลุกเลยกู" ฮัคยอนทำทีเป็นลูบขนแขนตัวเอง
"อย่ามาเลยพี่ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่ามีหนุ่มนักธุระกิจมาจีบพี่ทุกวัน ทำเป็นขนลุก ตอนนี้ผมต้องกอบเอาความรักจากพี่ให้ได้มากที่สุด พอพี่มีแฟน เดี๋ยวผมเป็นหมาหัวเน่า"
"เหอะๆ หรอ ทำเป็นรู้ดีจังนะ พอๆ เลิกเล่น เดี๋ยวน้อง อะไรนะ มินซอกใช่ไหม จะรอนาน หิวจนใส่กิวแล้วมั่งปานนี้"
ลู่หานยอมผละออกตามที่พี่ชายบอกอย่างว่าง่าย
ดวงตากลมสวยเหมือนตานางฟ้า กำลังยืนมองการกระทำของชายสองคนที่แสดงความรักแบบพี่น้องให้ได้เห็น ปากบางยิ้มให้กับความขี้เล่นของคนบางคน เขายืนยิ้มตั้งแต่ลู่หานเดินไปกอดพี่ชายตัวเล็กของเขาแล้ว ผมนี้มันทำให้เขายิ่งคิดถึงอีกคน
"มินซอกอ้าาาาา หิวข้าวแล้วน้าาาา" เสียงออดอ้อนดังมาจากข้างหลัง
"ก็จะเสร็จแล้วไง รอหน่อยได้ไหม นี้ รอให้ข้าวมันแตกอยู่เนี้ย" มินซอกชี้ไปที่หม้อข้าวที่มีฝาปิดวางอยู่บนเตา
"งันระหว่างรอทำอย่างอื่นแตกดีไหม"
"อีลู่ ทะลึ่ง" มินซอกถึงตาใส่ลู่หาน
"มินซอกอ้าาาา เขาหิวอ่ะ มีไรกินรองท้องไหม" ระหว่างพูด ขายาวๆก็ก้าวไปหาคนตัวเล็กที่ยืนพิงซิงค์อยู่
"ไม่มีอ่ะ" มินซอกหันไปหาอะไรๆที่กะจะให้ลู่หานรองท้องสักหน่อย แต่ก็ไม่มี ทำให้เป็นจังหวะเหมาะที่คนมือปลาหมึกจะมาฉวยโอกาศกอดเอวเขา พร้อมกับคอเคลียที่ต้นคอขาวของมินซอก
"ซาลาเปาลูกนี้กินแก้หิวได้ไหมครับ คุณพ่อครัว"
"ลู่อ้าา พอได้แล้วนะ เขาเหนื่อยแล้วนะ วันนี้ต้องเรียนพิเศษอีก" มินซอกตีแขนหนาที่กดอเอวเขาไม่ปล่อย
"ขอแค่ได้กินปากหวานๆนั้นก็ได้ นะๆๆๆๆ ขอร้อง นะๆๆ" ลู่หานออดอ้อนคนในอ้อมกอดอย่างสุดชีวิต
"ก็ได้" มินซอกตอบตกลง ทำให้ไอ้กวางเจ้าเล่ห์ข้างหลังดีใจจนออกนอกหน้า
ลู่หานพลิกตัวให้อีกคนหันมาหาตน มือหนาจับแก้มมนอย่างเบามืออย่างกับกลัวว่ามันจะช้ำ ค่อยๆเชยคางให้อยู่ในระดับที่พอจะโน้มไปจูบได้ ร่างสูงเอียงคอให้ได้องศาก่อนจะประทับจูบอันหวานส่งให้ตัวเล็ก ไม่มีลิ้น ไม่มีการเร่งจังหวะ เป็นการจูบแบบหยุดเวลา จูบที่มินซอกชอบที่สุด เป็นจูบที่ให้ความรู้สึกว่าลู่หานรักเขามากจริงๆ
จูบนี้เขาไม่เคยลืม เขาคิดถึง คิดถึงจูบ คิดถึงคนจูบ "คิดถึงลู่หาน"
มาต่อให้แล้วน้าาาาครับผม ช่วงนี้ชอบมาต่อช้า พอดีไม่ค่อยว่าง แต่ก็มาแล้วนะ ยังไงก็ขอให้อ่านให้เม้นกันเยอะๆนะ ถ้าให้ดี ติดแท็ก #LuMinข้างบ้าน2 แต่ไม่ได้ไม่เป็นไร 5555555 ^^
Flyขาเรียวเดินไปยังสนามฟุตบอลหลังจากออกเลิกเรียนดังขึ้น ยืนมองสนามฟุตบอลที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนสักพักก่อนจะเดินออกไป
"เตะบอลเหนื่อยไหม?....ฉันอย่าพูดกับนายแบบนี้อีกครั้ง" ปากเรียวสวยได้รูปพูดอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มหน้ามองเท้าที่กำลังก้าวเดินไปตามที่สมองสั่ง
"ก้มหน้าเดินแบบนี้ระวังเดินชนผมนะครับ พี่มินซอก" ร่างเล็กสะดุงนิดหน่อย เพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่น มินซอกเงยหน้ามองดูคนมาใหม่
"ก็ยังไม่ชนนิ"
"ถ้าชนขึ้นมาล่ะจะทำไง"
"ถ้าชนขึ้นมาพี่ก็จะจ่ายค่ารักษาให้หรอก"
"งันผมขอเป็นอย่างอื่นได้ไหม"
"ไม่ให้ ยังไม่ชนเลยมาขอได้ไง"
ลู่หานหุบยิ้มลงทันทีที่นึกขึ้นได้ ตั้งใจจะเล่นมุขจีบสะหน่อย ไม่ได้ดูหน้าดูหลัง หน้าแตงเลยไหมล่ะ
"แล้วนี้เรามาทำไร ไม่กลับบ้านหรอ"
"ก็กำลังแหระพี่ แต่พอดีเห็นพี่เดินคอตกมาเลยกะมาทักก่อน"
"หึๆ" มินซอกหัวเราะในลำคอ มองหน้าอีกคนอย่างสงสัย เขาไม่เข้าว่าลู่หานมาทำดีกับเขาทำไม เพราะเขาเป็นรุ่นพี่คนแรกที่ลู่หานรู้จัก หรือเพราะเขาน่ารัก หรือว่า...ลู่หานจะรู้ว่าลู่หานคล้ายลู่หานแฟนเขา ให้ตายเหอะ มีใครบอกอะไรหรือยังนะ
"พี่จะกลับแล้วหรอ"
"เปล่าล่ะ ว่าจะไปหาอะไรกินก่อน"
"งันไปบ้านผมไหม บ้านผมขายไก่ทอด"
เข้าทางทันที หึๆ ท่านผู้อ่านรู้จักมินซอกน้อยไป คิดว่าเขาเศร้าแล้วจะไม่คิดอะไรแบบนี้หรอ? คิดผิด มินซอกตั้งใจจะไปบ้านลู่หาน แต่กลัวอีกคนรู้ว่าอยากไปหาเขา ถูกต้อง ธุระที่มินซอกบอกแม่คือเรื่องนี้
"ก็ดีนะ ขี้เกียดไปหาร้านกิน"
"ฮันแน่ อย่าไปบ้านผมจริงๆสินะ"
มินซอกถึงกับสดุงกับคำพูดที่ดูเหมือนรู้ทันของคนตรงหน้า แต่พอสบตาก็รู้ได้ว่าอีกคนแค่พูดเล่นไม่ได้รู้จริง
"คิดว่างันหรอ? งันฉันไม่ไป"
"เฮ้ยพี่ ได้ไง พูดแล้วต้องทำดิ ม.6 แล้วน้าาา พูดให้มันจริงๆหรอ"
"ไอ้เด็กนี้ มาสอนฉัน เดี๋ยวแม่งตีหัวแตก" มือบางยกขึ้นจะฟาดหัวอีกคน
"พี่แม่งโหดสัส"
"จะไปได้ยัง?" มินซอกทำตาดุใส่ ทำให้อีกคนต้องยอมเดินน้ำมินซอกไป
=ไลน์=
เสียงการแจ้งเตือนโทรศัพท์มินซอกดังขึ้น มือบางล้วงเขาไปในกางเกง กดดูข้อความ
ไอ้กาง
ถ้าพี่คิดว่ามันดีจริงๆ พี่คิดผิดนะ
รีบถอยออกมาก่อนที่มันจะเรื่องใหญ่นะ
ผมเป็นห่วงจริงๆ
อะไรของแก
ผมยืนดูนานแล้วนะพี่
ผมดีใจที่พี่ยิ้มได้
แต่ผมกลัวว่าพี่จะเจ็บปวดกว่านี้นะ
ถ้าเขารู้ว่าจริง
พี่อาจจะเสียเขาไปนะ
ใบหน้ากลมเงยหน้ามองแผ่นหลังของลู่หานที่เดินอยู่ข้างหน้าเขา ก่อนจะหันไปหาคนที่ไลน์มา อยู่ข้างสนามฝั่งตรงข้าม เท้าคู่สวยหยุดยืนมองดูคนเป็นน้องจากอีกฝั่ง เขาใจหนึ่งใจสอง เขาจะทำแบบน้องบอกหรือเขาจะเดินหน้าทำตามความต้องการของตัวเองดี แต่สุดท้ายมินซอกก็เลือกเห็นแก่ตัว มือบางกดปุ่มล็อกหน้าจอและรีบสาวเท้าให้ทันคนตรงหน้า ก่อนที่ลู่หานจะรู้ตัวว่าเขาไม่เดินตามไป
อีกฝากของสนาม
"พี่จะทำแบบนี้จริงๆหรอ พี่กำลังทำร้ายหัวใจตัวเอง และอาจจะไปทำร้ายอีกคนด้วย พี่รู้ตัวหรือเปล่า เฮ้ย..." ใบหน้าใสทำสีหน้าบ่งบอกถึงการคิดหนัก เขาไม่อยากจะช่วยก็ต้องช่วย ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ก็ต้องให้เป็นแบบนี้
"พี่ชานฮ่ะ ทำไรอยู่หรอ ผมเดินไปตั้งนานพึ่งรู้ว่าพี่ไม่เดินตามมา แอบเหล่สาวหรอ คนไหน อยู่ไหน" คนตัวเตี้ยกว่าทำเป็นชะเง้อมองหาสาวที่ตนพูดเองเออเอง แถมทำสีหน้าไม่พอใจสุดๆ
"หึ สาวที่ไหนล่ะ พอดีพี่เห็นพี่มินซอก ก็เลยไลน์ถามเฉยๆ"
"คุยไปด้วยเดินไปด้วยตำรวจก็ไม่จับนะ" ใบหน้าเรียวสะบัดหันมามองหน้าอย่างเอาเรื่อง ทำเอาอีกคนสะท้านไปทั้งตัว
"อย่าโหดใส่พี่สิครับ พี่ไม่มีทางมองใครแน่นอน ก็แฟนพี่ตรงนี้ มันน่ารักจนไม่กล้ามองใครแล้วจริงๆ" ชานยอลพูดจบยกมือหนาไปขยี้หัวเบาๆ
"ทำมาเป็นปากหวาน ถ้าจำได้โดนแน่" แบคฮยอนนขู่คำโต ก่อนจะหันหน้าหนีเพื่อหลบบหน้าที่แดงเพราะความเขิน
แต่ชานยอลก็ดูออกเหมือนเดิมแหระ ก็เล่นหูแดงสะขนาดนั้น ถ้าบอกว่าโกรธเขาก็คงเชื่อ แต่ดูจากท่าทางแล้ว คงไม่โกรธแน่ๆ เดินหนีแบบนี้ คนอย่างแบคฮยอนถ้าโกรธมากๆ บ้านแตกแน่นอน ชานยอลคิดในใจก่อนจะยิ้มให้กับนิสัยขี้วีนของแฟนตัวเอง
The home side lost love 2
"ถึงแล้วครับ" ลู่หานชี้ร้านของตัวเองให้มินซอกดู
มินซอกยืนดูแล้วยิ้มออกมา เพราะลู่หานเคยบอกว่า เขาอากมีร้านเล็กๆแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องขายอะไรก็ได้ แต่มินซอกก็เสนอว่าขอเป็นกาแฟ ลู่หานก็ตามใจ แต่ขอแค่ให้ร้านเป็นแบบนี้
ร้านโทนสีฟ้าขาว ตกแต่งด้วยไม้ดอกไม้ประดับนาๆพัน จัดให้ดูไม่รก น่ามอง มันคือร้านที่ลู่หานอยากทำ ถึงจะไม่เหมือนแบบที่ลู่หานเคยวาดให้ดู แต่แบบนี้มันก็คล้ายเกินไป
มินซอกใช้ตากลมมองดูหน้าร้านจนพอใจ ก่อนจะหันไปมองคนด้านข้างที่ยืนส่งยิ้มหวานจนตาแทบหายมาให้มินซอก
ไอ้รอยยิ้มนี้ก็เหมือน นี้นายเป็นลู่หานที่ไม่รู้จักลู่หานของเขา หรือเขาเป็นลู่หานที่เป็นน้องฝาแฝดกันแน่ เขาสับสน บางทีเขาก็คิดว่านี้คือลู่หานจริงๆ แต่ไอ้นิสัยขี้เล่นแบบนี้มันไม่ใช่ลู่หานเลย
"นายเป็นใครกันแน่" มินซอกพูดออกมาอย่างเผลอตัว
"ครับ?" ลู่หานทำหน้าตาสงสัยพร้อมกับคำถาม ทำให้คนอีกคนรู้สึกตัว
"อ๋อ เปล่า เข้าไปข้างในได้ยัง หิวแล้วอ่ะ"
"เชิญเลยครับ" ลู่หานผายมือให้มินซอกเดินเข้าไปก่อน
ทันทีที่เปิดประตูออกก็มีเสียงดังมาจากเคาน์เตอร์
"รับอะไรดีครับบบบ"
"พี่ฮัคยอน ผมพาลูกค้ามา"
"อ้าาา เชิญนั่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอาน้ำให้กิน"
ชายหนุ่มที่ลู่หานเรียก "พี่" เมื่อกี้ส่งยิ้มหวานมาก่อนจะเดินเข้าครัวไปสักพัก และออกมาพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว
"กินไรดีครับ" ฮัคยอนเอ๋ยถามขึ้น
"เออ...เอาอะไรก็ได้ครับ ที่เด็ดๆในร้านนี้ครับ" มินซอกสั่งพร้อมกับรอยยิ้มที่ใครๆเห็นต้องละลาย
"โอเค ลู่หานเข้าไปช่วยพี่ในครัวหน่อยนะ"
ร่างสูงเดินตามพี่ชายเข้าไปในครัวอย่างว่าง่าย
"นี้ลู่หาน คิดจะมีแฟนเป็นผู้ชายพี่ไม่ว่านะ แต่กินเด็กแบบนี้มันจะดีหรอ?" ฮัคยอนถามขึ้นทันทีที่อยู่กันสองคนพี่น้อง
"เด็กอะไรพี่ ห่างกันแค่สองเดียว"
"ห๊ะ! เด็กนั้นอยู่ ม.2 หรอ?"
"ม.2 อะไรล่ะพี่ ม.6 ต่างหาก" ลู่หานพูดจบก็หันไปหาส่วนผสมมาให้คนเป็นพี่
"พูดเป็นเล่น ฉันมองตอนแรกนึกว่าอยู่ ป.4 ให้ตายเหอะ หน้าเด็กสะนี้กระไร"
"555555 ใช่ไหมๆ พี่ว่าน่ารักไหม?"
"น่ารักสิ แล้วนี้แกจะไหวหรอ ดูเขาจะเป็นคุณหนูหน่อยๆนะ"
"แต่พี่เขานิสัยดีนะพี่ ขนาดพึ่งรู้จักกับผม พี่เขายังกล้ามากับผมด้วย แถมวันแรกที่เจอกันผมก็เดินชนพี่เขาอีก แต่พี่เขาก็ยังคุยกับผมปกติ ไม่โกรธอะไรผมเลย"
"อืม... ก็น่าจะจริง ดูจากท่าทางแล้วน่าจะนิสัยน่ารัก ใจดีจริงๆแหระ ตอนสั่งเมนู เขายิ้มให้พี่ด้วย"
"ย๊าาา! พี่อย่ามาตกหลุมรักพี่มินซอกแข่งกับผมนะ"\
"5555555 ไอ้เด็กบ้านิ ใครเขาจะไปอยากตกหลุมรักแข่งกับแก แค่เลี้ยงแกคนเดียวก็จะตายแล้ว ไม่ไปหาพาระมาหรอก อยู่คนเดียวสบายจะตาย" ฮัคยอนแลบลิ้นให้ลู่หานก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำอาหารต่อ ทำให้ทั้งสองเงียบไปสักพัก ลู่หานมองหน้าพี่ชายตัวเองที่ก้มหน้าก้มตาทำไม่สนใจเขาด้วยสายตาที่อบอุ่น ก่อนจะเดินไปกอดพี่ชายจากข้างหลัง
"อะไรของแกเนี้ย" ฮัคยอนตีมือที่กอดเอวเข้าอยู่ ด้วยความตกใจ
"ผมรักพี่มากพี่รู้ใช่ไหม"
"รู้ แล้วนี้เป็นไรของแกนิ อย่าบอกว่าน้อยใจที่ฉันพูดว่าเป็นภาระนะ"
ลู่หานพยักหน้าตอบ
"ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย ฉันก็พูดไปงันแหระ ต่อให้แกจะเป็นภาระ ทำให้ฉันเหนื่อยแค่ไหน ฉันก็ไม่ทิ้งแกไปหรอก"
ร่างสูงฟังพี่ชายพูดเสร็จก็เอาคางมาเกยที่ไหล่เล็กของพี่ชายพร้อมกับกระชอบกอดให้แน่นขึ้น
"ผมรักพี่นะ อย่าทิ้งผมนะ ถ้าผมมีแฟน"
"555555 ฉันต่างหากต้องพูด พอแกมีแฟน แกก็ต้องดูแลแฟน อยู่กับแฟน ฉันก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่า"
"ไม่มีทางแน่นอน ถ้าผมมีแฟน ผมจะให้ที่อยู่ที่ 2 ในใจผมเลย"
"โห้ ลดระดับให้ฉันอยู่ที่ 2 เลยหรอ"
"เปล่า ผมยกระดับพี่ขึ้นต่างหาก"
"ไอ้ลู่ เดี๋ยวโดนตี" ฮัคยอนเอามือที่เปื่อนแป้งตีไปที่หัวน้องชายหนึ่งที โทษฐานพูดไม่เข้าหู
"อ้าาา พี่นี้โหดจริงๆเลย แต่รักเหมือนเดิม จุ๊บที" พูดจบปั๊บลู่หานก็ทำตามที่พูดทันที
"ไอ้นี้นิ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงยังจะมาทำตัวเป็นเด็กอีก ฉันพี่ชายแกนะ ขนลุกเลยกู" ฮัคยอนทำทีเป็นลูบขนแขนตัวเอง
"อย่ามาเลยพี่ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่ามีหนุ่มนักธุระกิจมาจีบพี่ทุกวัน ทำเป็นขนลุก ตอนนี้ผมต้องกอบเอาความรักจากพี่ให้ได้มากที่สุด พอพี่มีแฟน เดี๋ยวผมเป็นหมาหัวเน่า"
"เหอะๆ หรอ ทำเป็นรู้ดีจังนะ พอๆ เลิกเล่น เดี๋ยวน้อง อะไรนะ มินซอกใช่ไหม จะรอนาน หิวจนใส่กิวแล้วมั่งปานนี้"
ลู่หานยอมผละออกตามที่พี่ชายบอกอย่างว่าง่าย
ดวงตากลมสวยเหมือนตานางฟ้า กำลังยืนมองการกระทำของชายสองคนที่แสดงความรักแบบพี่น้องให้ได้เห็น ปากบางยิ้มให้กับความขี้เล่นของคนบางคน เขายืนยิ้มตั้งแต่ลู่หานเดินไปกอดพี่ชายตัวเล็กของเขาแล้ว ผมนี้มันทำให้เขายิ่งคิดถึงอีกคน
"มินซอกอ้าาาาา หิวข้าวแล้วน้าาาา" เสียงออดอ้อนดังมาจากข้างหลัง
"ก็จะเสร็จแล้วไง รอหน่อยได้ไหม นี้ รอให้ข้าวมันแตกอยู่เนี้ย" มินซอกชี้ไปที่หม้อข้าวที่มีฝาปิดวางอยู่บนเตา
"งันระหว่างรอทำอย่างอื่นแตกดีไหม"
"อีลู่ ทะลึ่ง" มินซอกถึงตาใส่ลู่หาน
"มินซอกอ้าาาา เขาหิวอ่ะ มีไรกินรองท้องไหม" ระหว่างพูด ขายาวๆก็ก้าวไปหาคนตัวเล็กที่ยืนพิงซิงค์อยู่
"ไม่มีอ่ะ" มินซอกหันไปหาอะไรๆที่กะจะให้ลู่หานรองท้องสักหน่อย แต่ก็ไม่มี ทำให้เป็นจังหวะเหมาะที่คนมือปลาหมึกจะมาฉวยโอกาศกอดเอวเขา พร้อมกับคอเคลียที่ต้นคอขาวของมินซอก
"ซาลาเปาลูกนี้กินแก้หิวได้ไหมครับ คุณพ่อครัว"
"ลู่อ้าา พอได้แล้วนะ เขาเหนื่อยแล้วนะ วันนี้ต้องเรียนพิเศษอีก" มินซอกตีแขนหนาที่กดอเอวเขาไม่ปล่อย
"ขอแค่ได้กินปากหวานๆนั้นก็ได้ นะๆๆๆๆ ขอร้อง นะๆๆ" ลู่หานออดอ้อนคนในอ้อมกอดอย่างสุดชีวิต
"ก็ได้" มินซอกตอบตกลง ทำให้ไอ้กวางเจ้าเล่ห์ข้างหลังดีใจจนออกนอกหน้า
ลู่หานพลิกตัวให้อีกคนหันมาหาตน มือหนาจับแก้มมนอย่างเบามืออย่างกับกลัวว่ามันจะช้ำ ค่อยๆเชยคางให้อยู่ในระดับที่พอจะโน้มไปจูบได้ ร่างสูงเอียงคอให้ได้องศาก่อนจะประทับจูบอันหวานส่งให้ตัวเล็ก ไม่มีลิ้น ไม่มีการเร่งจังหวะ เป็นการจูบแบบหยุดเวลา จูบที่มินซอกชอบที่สุด เป็นจูบที่ให้ความรู้สึกว่าลู่หานรักเขามากจริงๆ
จูบนี้เขาไม่เคยลืม เขาคิดถึง คิดถึงจูบ คิดถึงคนจูบ "คิดถึงลู่หาน"
มาต่อให้แล้วน้าาาาครับผม ช่วงนี้ชอบมาต่อช้า พอดีไม่ค่อยว่าง แต่ก็มาแล้วนะ ยังไงก็ขอให้อ่านให้เม้นกันเยอะๆนะ ถ้าให้ดี ติดแท็ก #LuMinข้างบ้าน2 แต่ไม่ได้ไม่เป็นไร 5555555 ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น