ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Outer Space สวัสดีครับผมคือมนุษย์ต่างดาว :ตอนที่ 1:100%
โปรดอ่านทำความเข้าใจก่อนนะครับ
ปล.
1.ทุกอย่างที่แต่งมานี้ เกิดมาจากความมโนส่วนตัวของผู้แต่งเอง ผู้ที่ถูกกล่าวถึงในบทความนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น
2.พยายามนึกภาพลู่หานให้เป็นผู้ชายแมนๆ แต่ไม่เต็มบาทนะครับ อย่ามองเป็นแบบแอ๊บแบ๋ว ไม่งันพี่ลู่เคะแน่นอน
3.ชื่อดาวที่กล่าวถึงในที่นี้ ไม่มีอยู่จริง ผู้แต่งมโนเองร่วนๆไม่ต้องไปหานะ ถ้าถามว่าชื่อดาวหมายถึงอะไร บอกตรงนี้ว่า ไม่รู้
2.พยายามนึกภาพลู่หานให้เป็นผู้ชายแมนๆ แต่ไม่เต็มบาทนะครับ อย่ามองเป็นแบบแอ๊บแบ๋ว ไม่งันพี่ลู่เคะแน่นอน
3.ชื่อดาวที่กล่าวถึงในที่นี้ ไม่มีอยู่จริง ผู้แต่งมโนเองร่วนๆไม่ต้องไปหานะ ถ้าถามว่าชื่อดาวหมายถึงอะไร บอกตรงนี้ว่า ไม่รู้
2 วันกับการมีไอ้บ้านี้อยู่บ้านผม แล้ว 2 วันนี้ มันก็เอาใจทั้งแม่และยองแจไปเรียบร้อยแล้ว เพราะไอ้ความไม่รู้นู้นรู้นี้ของมัน กลับทำให้ทั้งแม่และยองแจดูจะสนอกสนใจมันมากสะด้วย ผมคิดถูกใช่ไหมที่เอามันมาอยู่บ้านแล้วมาแย่งความรักไปจากผมเนี้ย ส่วนเรื่องพี่ซูก้างันหรอ โชคดีมาก เพราะพี่แกยังไม่เสร็จงานที่บริษัท พี่แกเลยขอนอนที่บริษัทสัก 2 วัน และวันนี้พี่ซูก้าก็กำลังจะกลับแล้วด้วย
ถึงจะมีเวลาตั้ง 2 วันแต่ผมก็ยังคิดไม่ออกสักทีว่าจะหาข้ออ้างอะไรบอกพี่ซูก้าดี สงสัยต้องยอมจำนนให้พี่ซูก้าโกรธสะแล้วล่ะ
"มินซอก หิว" พออาบน้ำเสร็จก็หิวเลยนะ ขอบอกเลยนะ ตั้งแต่มีไอ้บ้าลู่หาน แม่ต้องหุงข้าวหม้อใหญ่มาก บอกเลยว่าหม้อเดียวนั้นพวกผมกินกันได้ 10 คน
"อือ รู้แล้ว" ผมจำใจต้องปิดหนังสือลงก่อนจะพาลู่หานลงไปข้างล่าง
"ตื่นกันแล้วหรอหมินหมิน พ่อกวางน้อย"
แหวะ! ดูแม่เรียกมันเข้าสิ >พ่อกวางน้อย< ทำอย่างกับมันตัวเล็กเท่าหนูนิ ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ผมไม่แน่ใจว่ามันสูงกว่าผมกี่เซนนะ แต่บอกเลย ผมแค่หัวไหล่ ไม่ใช่สิ ลงจากไหล่มาอีกนิดนึง จากที่สูงเป็นอับดับ 2 รองจากพี่ซูก้า ตอนนี้ผมกลายเป็นคนเตี้ยไปแล้ว
"พี่ลูลู่ วันนี้แม่ทำข้าวห่อไข่ของโปรดพี่หมินหมินด้วยแหละ"
"อ่า~ ข้าวห่อไข่ ที่เอาไข่มาห่อข้าวนั้นใช่ไหม?"
"ใช่ครับ~"
"แล้วทำไมไม่เรียกไข่ห่อข้าวล่ะ?" ไอ้นี้ก็สงสัยอะไรนักหนา
"นายไม่ต้องถามได้ไหม? จะกินก็กิน ไม่กินก็ไม่ต้องกิน" ผมหันไปด่ามัน เผื่อมันจะรู้สึกอะไรบ้าง แต่..
"มะม๊า~~ ผมขอ 3 จานเลยครับ"
...ไม่เลย... หลังจากมันกินไปคำเดียว มันก็ขอแม่ผมทำเพิ่ม
"ได้จ้า"
อันนี้ก็เอาใจจัง เห็นแล้วหงุดหงิด
"นี้นาย นายมาอาศัยบ้านฉันอยู่นะ ทำไมถึงกินไม่เกรงใจฉันบ้างห๊ะ! ถ้านายกินเปลืองขนาดนี้ ฉันไล่นายกลับไปที่เดิมแน่"
"มะม๊าาาา!! มินซอกดุผม~~"
ไอ้บ้าลู่หานมันฟ้องแม่ แถมยังพูดทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปากอีก ที่ดาวนายไม่สอนเรื่องมารยาทหรือไงห๊ะ!
"เอาน่าาา~~ ไม่เป็นไรหรอกลูก แค่นี้เอง ให้เขากินนั้นแหละดีแล้ว จะได้โตเร็วๆ.."
นี้มันยังโตไม่พออีกหรอแม่? - -
"อีกอย่าง พ่อกวางของเรา เขาก็ไม่ได้กินฟรีๆ เขาช่วยแม่ยกของตั้งหลายอย่าง เบาแรงแม่ไปเยอะเลยนะ"
"ใช่ๆๆๆ" แล้วมันก็พยักหน้าตามคำพูดแม่
แหม่~~ อวยกันจังนะ ไอ้นี้ก็ประจบสะเหลือเกิน ฉันเริ่มจะเกลียดแกขึ้นทุกวันแล้วนะ ไอ้ลู่หาน
"ก็แล้วแต่แม่แล้วกัน แล้วนี้พี่ก้าถึงไหนแล้วแม่?"
"เขาบอกอีกสักพักก็จะถึงแล้วแหละ"
ติ้งต่อง~~
"คงมาแล้วล่ะสิ เดี๋ยวแม่ไปรับก่อนนะ"
แล้วแม่ก็รีบวิ่งออกไปรับ พร้อมกับยองแจ ซึ่งผมควรจะได้วิ่งตามไปด้วย ถ้าไม่ติดว่าแขนผมโดนดึงไว้
"อะไร?"
"ทำไมพี่ชายมินซอกต้องกดกริ๊งด้วยล่ะ ไหนบอกว่าทุกครั้งที่กลับบ้าน ต้องพูดคำว่ากลับมาแล้วค้าบบบ~ แบบนี้อ่ะ"
สงสัยอีกแล้ว แล้วนายจะหิวอะไรขนาดนั้นห๊ะ กลืนลงไปก่อนไม่ได้หรือไงล่ะ
"พี่ฉันไม่ชอบพูด ชอบกดกริ๊งบอกแทน แค่นั้น"
"อ๋อ" แล้วมันก็พยักหน้างึกๆ และก็กลับไปสนใจอาหารต่อ
ไอ้ตะกละเอ๊ย!
"กลับมาแล้วหรอครับ?" ทันทีที่ผมเห็นพี่ชายของผมเข้ามาในบ้าน ผมก็รีบลุกขึ้นทันที ไม่เจอตั้ง 2 วันคิดถึงจัง
มีแค่เพียงไอ้บ้าลู่หานจอมตะกละ ที่มันกินไม่สนใจใคร ทำเอาพี่ซูก้าจ้องหนักเลย
ลู่หาน! นายสนใจพี่ฉันก่อนไม่ได้หรือไงเล้า!
"เออ... นั่งก่อนดีกว่าครับ ผมหิวแล้วน้าาา" ก่อนที่ไอ้บ้าลู่หานมันจะเจอศึกใหญ่ ผมก็ตรงเข้าไปอ้อนคนเป็นพี่ให้รีบนั้งทันที มันไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยหรือไง
"ใคร?"
เสียงมัจจุราชดังขึ้นแล้ว T T
"คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ..." แล้วผมก็เล่าทุกอย่างให้พี่ฟัง รวมถึงยองแจกับแม่ด้วย ยกเว้นเรื่องมันมาจากด้วย PE อะไรนั้นนะ ไม่อยากเล่า
พอผมเล่าจบ พี่ซูก้าก็ไม่พูดอะไร เอาแต่มองคนที่... เอิ่มมม~ กำลังกินข้าวห่อไข่จานที่ 2
"นายชื่ออะไร?"
"..........." ลู่หานนนนน!! นายสนใจพี่ฉันก่อนได้ไหมล่ะ
ตึง!
ตกใจกันทั้งโต๊ะไหมล่ะ พี่ซูก้าทุบโต๊ะนั้นเองครับ - - แต่ก็สามารถเรียกความสนใจจากไอ้บ้าลู่หานได้
"ครับ?"
"ฉันถามนายว่า... นายชื่ออะไร"
"ผมชื่อลู่หานครับ"
"เป็นคนที่ไหน?"
"คนที่หมายถึงนี้... มนุษย์ใช่ไหมครับ?" เอาแล้วไง.. แล้วแกจะไปกวนประสาทพี่ฉันทำมายยยย~~ //ผมทำได้เพียงกุมหัว//
"............"
"แฮ่ๆ ผมไม่ใช่มนุษย์ครับ ผมมาจากดาว PE" นั้นไง อุตส่าห์ไม่เล่าแล้วนะ แล้วมันจะพูดมาทำไม?"
"ดาว...อะไรนะ?"
"PE ครับ"
"อ๋อ ดาว PE" อยู่ดีๆยองแจก็รู้จัก ดาวนี้สะงัน รู้ได้ไง ขนาดพี่ยังไม่รู้จักเลย
"แจแจรู้จักหรอ?" พี่ก้าหันไปถามยองแจ
"อือ ดาว PE อยู่หางจากทางช้างเผือกไป 93 ล้านไมล์ เป็นดาวเคราะห์ที่ไม่มีคนรู้จัก เป็นที่ที่เขาบอกว่า อุดมสมบูรณ์มาก สภาพแวดล้อมเหมือนกับโลกเลย เพียงแต่ที่นั้นไม่มีแรงโน้มถ่วงเหมือนเรา เขาต้องใส่ชุดที่เป็นเฉพาะของพวกเขา"
"ถูกต้องเลย ยองแจเก่งจัง รู้เรื่องดาวของพี่ด้วย"
แล้วมันก็ปรบมือชื่นชมยองแจอย่างเอาใจ ชิ! น่ารักตายล่ะ
"แล้วแจแจรู้ได้ไง" พี่ซูก้ายังถามอยู่ ซึ่งผมก็ตั้งใจฟัง เพราะนี้คือความรู้ใหม่
"ผมอ่านเจอในหนังสือเรื่องหนึ่ง ที่เขาพูดถึง สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า แล้วก็มีเรื่องดาวเคราะห์ PE มา แต่เขายังพิสูจน์ไม่ได้ว่าจริงไหมนะครับ เพราะคนที่ได้ไปดาวนั้น ไม่สามารถกลับมาได้ ทำได้เพียงรายงานผ่านทางวิทยุ แต่ก็รายงานได้ไม่กี่วัน ก็ขาดการติดต่อไป สันนิษฐานว่าอาจโดนจับตัวไปจากสิ่งมีชีวิตที่อยู่ที่นั้น"
"ไม่ใช่ๆ"
แล้วไอ้ลู่หานก็ขัดขึ้น ผมว่ามันควรจะกลืนข้าวให้เรียบร้อยก่อนจะดีกว่านะ
"เป็นเพราะพวกเขาปรับสภาพไม่ได้ต่างหาก เพราะดาวของพวกเราและดาวของพวกมนุษย์ ถึงจะมีลักษณะและสิ่งแวดล้อมคล้ายๆกัน แต่พวกเขาก็ไม่ชินกับสภาพของที่นั้น พอพวกเขาปรับสภาพได้ ก็ไม่สามารถออกจากดาวพวกเราได้ ไม่งันจะเป็นอันตรายถึงชีวิต"
"จริงหรอครับ? ... แล้วทำไมพี่ถึงไม่เป็นอะไรเลยเมื่ออยู่โลกมนุษย์ล่ะ?"
"อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"แล้วที่ดาวพี่มีไรบ้างอ่ะ เหมือนของเราหมดเลยไหม?"
"ไม่หมดนะ ที่นั้นพวกเราใช้หุ่นยนต์ในการทำงาน และใช้เสียงในการออกคำสั่ง ไม่ต้องมาทำเอง..."
แล้วยองแจกับไอ้ลู่หานก็คุยกันเรื่องดาว PE อะไรนั้น โดยที่มีสายตาของผม มองด้วยสายตาที่ ทั้งตกใจ และไม่พอใจที่มันมาสนิทกับผม ส่วนแม่ ก็ฟังด้วยท่าทางที่สนใจ แล้วก็ยิ้มหัวเราะตาม มีก็แต่พี่ชายของผมเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าแววตากำลังสื่ออะไรอยู่ ตาพี่แกมองนิ่งมาก ผมคิดว่าพี่ผมไม่เชื่อเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้แน่นอน ถึงจะมีคนเล่าให้ฟังเยอะแยะ แต่มันก็ยังพิสูจน์ไม่ได้นิ ยังไงก็ยังไม่เชื่อ
"แล้ว.." อยู่ดีๆ พี่ซูก้าก็พูดแทรง 2 คนที่กำลังเมาท์กันอย่างมัน
ทุกคนหันไปมองพี่ซูก้าเป็นตาเดียว แต่พี่ซูก้ามองลู่หาน และไอ้ลู่หานมันก็ไม่รู้สึกใดๆเลยกับสายตาพี่ซูก้า นี้แกเป็นพวกประเภทซื่อจนบื้อขนาดนี้เลยหรือไง
"ผู้หญิงที่นั้นสวยไหม?"
ห๊ะ?
เมื่อกี้พี่ซูก้าถามว่าไงนะ? >ผู้หญิงที่นั้นสวยไหม?< งันหรอ?
"ไม่เท่าไหร่ครับ สวยสู้พวกมนุษย์ไม่ได้หรอกครับ อีกอย่าง ผู้หญิงที่ดาวผมมีน้อยมาก.."
"ทำไมว่ะ?" อันนี้พี่ซูก้าถามครับ
เดี๋ยวนะ พี่ซูก้าสนใจงันหรอ? ไม่จริง!!!!
"เพราะแต่ก่อนพวกเราเจอสงครามตลอด ดาวพวกเราจึงไม่นิยมผู้หญิง บางครอบครัวผู้ชายกับผู้ชายก็แต่งงานกัน และสร้างมดลูกเทียมขึ้นมาเพื่อผลิตลูก ครอบครัวใดได้ลูกสาว ต้องฆ่า และเร่งทำลูกต่อไปจนกว่าจะได้ลูกชาย แต่เนื่องจากจำเป็นต้องใช้รังไข่ของผู้หญิง บางครอบครัวจึงจะต้องมีลูกสาว แต่ต้องมีแค่ลูกสาวเท่านั้นนะครับ"
นี้มันเรื่องอะไรว่ะเนี้ย ?? ไอ้บ้านี้สร้างเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้เลยหรอ บ้าไปแล้วววว ไม่มีใครเชื่อหรอก
"ทำไมต้องโหดขนาดนั้นด้วยว่ะ?"
เอ๋? นี้พี่ซูก้าเชื่อมันงันหรอ?
"เดี๋ยวนะพี่ พี่เชื่อที่มันพูดหรอ?" ผมรีบถามทันที ก่อนพี่ซูก้าจะโดนมันล้างสมอง
"ตอนแรกพี่ก็ไม่เชื่อหรอก แต่พอยองแจบอกรู้จัก พี่ก็เชื่อเลย"
นั้นไง อวยกันนี้เอง - -
"แล้วนี้นายจะอยู่นานแค่ไหน?"
หลังจากพวกเราทาข้าวเสร็จ ผมกำลังจะลากไอ้บ้านี้ให้ขึ้นห้องไปกับผม ไม่งันมันต้องล้างสมองพี่ผมอีกคนแน่นอน แต่ก็โดนคำถามของพี่ซูก้าหยุดไว้
ไอ้บ้าลู่หานไม่ตอบแต่ทำเป็นคิดหนักเหมือนกัน อันที่จริงผมก็อยากรู้เหมือนกันแหละว่ามันจะอยู่นานแค่ไหน?
ฉันตอบเองก็ได้ว่ะ!! มันจะคิดอะไรนานขนาดนั้น
"คงจนกว่ามันจะหาวิธีกลับดาวบ้าๆอะไรของมันได้แหละมั่งพี่"
"แล้วนานแค่ไหนล่ะ?"
นั้นสิ ผมหันไปมองลู่หานเพื่อหาคำตอบ แต่มันกลับทำหน้าเอ๋อๆใส่ผม แล้วแกจะมาทำหน้าแบบนี้ใส่ฉันทำไมกันล่ะ ฉันต้องการคำตอบจากแกโว๊ย!!!
"ไม่รู้สิครับ ผมคิดว่าอาจจะ 10 ปี หรือไม่ก็ 20 ปี"
ห๊ะ! 10 ปี 20 ปี นี้แกจะอยู่รอเลี้ยงลูกฉันเลยหรือไงว่ะ!
"ห๊ะ! 10 ปี นานไปไหมว่ะ?" อย่าว่าแต่พี่ซูก้าตกใจเลย ผมยังตกใจ 10 ปีนานไปปปป
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนิครับ ถ้าพี่ลู่หานอยู่ที่นี้ ผมก็จะได้รู้เรื่องเกี่ยวกับดาว PE ของพี่ลู่หานด้วย" เอาอีกแล้ว น้องผมเข้าข้างมันอีกแล้ว
"หยุดเลยยองแจ อย่ามาเข้าข้างมันเลยนะ" ผมรีบดุอีกคนทันที
"โถ่พี่หมินหมิน ให้พี่เขาอยู่นานๆเถอะนะ ไม่แน่แจแจอาจจะเป็นคนแรกของโลกที่รู้เรื่องเกี่ยวกับดาว PE ก็ได้ หนังสือที่แจแจเขียนอาจดังไปทั่วโลกก็ได้นะ พี่หมินหมินก็รู้ว่าแจแจอยากเป็นนักเขียนชื่อดังมากขนาดไหน นะๆๆๆๆๆ"
ถ้าจะบอกว่าชักแม่น้ำทั้ง 5 คงไม่พอ ขอเป็นชักแม่น้ำทั้ง 10 เลยแล้วกัน ให้ตายเหอะ ไอ้บ้าลู่หานมันทำอะไรใส่น้องผมหรือเปล่าเนี้ย
"นั้นสิลูก อยู่ด้วยกันเยอะๆอบอุ่นออก อีกอย่างลูกก็ไม่ได้อยู่ที่นี้นานนิ ให้ลู่หานอยู่ช่วยงานแม่ก็แล้วกัน"
นั้นไง มาอีกราย คงไม่ใช่ทำใส่แค่ยองแจแน่นอน แม่น่าจะโดนด้วย
"มินซอกจะไม่อยู่บ้านหรอ? มินซอกจะหนี้ออกจากบ้านหรอ?"
แล้วทำไมคำพวกนี้แกรู้จักนักห๊ะ!! ไอ้นี้นิ!!
"ไม่ใช่โว๊ย!! นายเห็นครอบครัวฉันมีปัญหาถึงขนาดที่ฉันต้องหนีออกจากบ้านหรือไงห๊ะ!"
"อ้าว ก็มะม๊าบอกว่านานจะอยู่ที่นี้ไม่นานไง"
"ฉันเรียนอยู่ที่จีน ที่ฉันมาอยู่ที่นี้เพราะตอนนี้ปิดเทอม เข้าใจไหม?"
"งันผมไปอยู่กับมินซอกนะ"
"ไม่โว๊ย!! นายมันน่าลำคาญ"
ชิ! คิดหรอว่านายจะได้ไปอยู่กับฉัน ไม่มีทาง!
ลู่หานเอาแต่ทำหน้าหงิกหน้างอใส่ผม ไม่สนใจหรอกย่ะ แต่อยู่ดีๆมันก็ยิ้มมุมปากขี้มา อะไรของมันว่ะ?
"มะม๊า~ ผมอยากไปอยู่กับมินซอกจังเลยครับ มะม๊าช่วยพูดกับมินซอกให้หน่อยนะคร้าบบ~"
อะ..ไอ้...ไอ้..ไอ้ลู่หานบ้าแก...แกฟ้องแม่หรอ ดูมัน ดูมัน มันกอดแม่ผมด้วย ไอ้บ้า! เอามือออกจากแม่ฉันเดี๋ยวนี้นะ!!
"พ่อกวางอยากไปอยู่กับหมินหมินหรอจ๊ะ?"
"ครับ!" แกตอบเสียงดังฟังชัดมาก - -
"ก็ไปสิจ๊ะ เดี๋ยวแม่จองตั๋วให้"
ห๊ะ!!
"เย้~~~" แกดีใจ แต่ฉันไม่โว๊ย!!!!
"แม่!!"
ผมร้องโว๊ยวายอย่างไม่ยอม อะไรอ่ะ? เรื่องอะไรที่ผมต้องให้ไอ้บ้านี้ไปอยู่ด้วยไม่ยอม
"พี่ก้าช่วยผมด้วยดิ ถ้าผมเอามันไปด้วยผมต้องประสาทกินแน่นอน" นี้คือตัวช่วยสุดท้ายของผม พี่ซูก้า ช่วยน้องด้วยยยย~
"นั้นดิแม่ ให้อยู่นี้แหละ ช่วยแม่ทำงาน จะได้คุ้มกับค่าอาหาร"
เยส! ดีใจๆ พี่ซูก้าเข้าข้างผม ผมส่งยิ้มเยาะไปให้ลู่หาน แบร่ๆ บอกเลยว่าพี่ซูก้าคือใหญ่ที่สุดในบ้านนะ
"แหม่~ยุนกิ ให้ลู่หานไปอยู่กับหมินหมินแหละดีแล้วลูก อย่าลืมสิว่าน้องต้องไปอยู่จีนคนเดียวแถมยังต้องพักหอคนเดียวด้วยนะ มีลู่หานไปดูแลแม่จะได้อุ่นใจไง"
อุ่นใจบ้าอะไรล่ะแม่ มันแหละตัวการเลย จะไปป่วนให้ผมต้องปวดหัว
"นั้นสิ หมินหมินอยู่หาคนเดียวนิ ให้มันไปอยู่ด้วยก็ดีเหมือนกันนะ
อ้าว!?
"ไหงงันอ่ะ พี่คิดว่าไอ้บ้านี้มันน่าไว้ใจนักหรือไง?"
"ก็หมินหมินเป็นคนพามันมาไม่ใช่หรอ ถ้าหมินหมินไม่ไว้ใจมัน หมินหมินจะเอามันมาทำไหม?"
เออว่ะ พี่ซูก้าก็พูดถูก แต่... ไม่ๆๆๆ
"แล้วตอนผมไปเรียนจะเอามันไว้ไหน?"
"ในห้องไง"
"มันจะอยู่หรือไงล่ะ ถึงขนาดอยากตามผมไปจีน มีหวังมันต้องอยากตามไม่โรงเรียนด้วยแน่ๆ"
"งันหรอ?"
สำเร็จใช่ไหม? พี่ซูก้าเข้าข้างใช่ไหม?
"งันนายก็อยู่แต่ในห้องนะ ถ้ามินซอกให้ออกไปด้วยค่อยไป"
หาาาา?
"ได้เลยครับ!" มันยังมีน่ามาทำวันทยาหัตถ์ใส่อีก ทีไอ้ท่าแบบนี้มันทำไมรู้จัก
"พี่~ ผมให้พี่ช่วยผมนะ"
"เอาน่า~ ตามใจแม่หน่อย เพื่อความสบายใจของแก"
แล้วพี่ซูก้าก็ปล่อยให้ผมยืนอ้าปากพะงาบๆ พูดไรไม่ออกต่อไป
"สรุปแล้วยุนกิอนุญาตนะ พ่อกวาง ยังไงก็ฝากดูแลหมินหมินของแม่ด้วยนะ"
"ไม่ต้องห่วงครับมะม๊า ผมจะช่วยดูแลมินซอก ยุงไม่ให้ไต่ ไก่ไม่ให้ตอมเลยครับ^^"
ไก่บ้าเตี่ยแกสิ!
"อิอิ น่ารักจังเลยนะ พ่อกวางน้อยนิ"
เอาเข้าไป อวยกันเข้าไป อ้อนกันเข้าไป นี้ผมไม่สระผมหรือเปล่าเนี้ย ทำไมผมรู้สึกผมหัวเน่าแบบนี้ T T พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรม
เฮ้อ~~
ถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านตั้งแต่ออกจากบ้าน
หลังจากยุติศึกเมื่อกี้ลง ผมก็รีบหนีออกมาจากบ้าน ตอนที่ลู่หานกำลังออเซา เอาใจแม่ ช่วยแม่ทำนู้นทำนี้ แหวะ! เห็นแล้วหมั่นใส้ ทำเป็นช่วยแม่ทำนู้นทำนี้ ไม่มาเป็นลูกบ้านนี้แทนฉันเลยล่ะ ชิ!
แต่ก็ดีนะ อย่างน้อยๆ ก็ทำให้มันไม่เห็นตอนผมออกมา จะได้ไม่มีปลิงมาเกาะแกะ ขออยู่สงบๆสักวันแล้วกัน ตั้งแต่เจอไอ้บ้าลู่หานก็วุ่นวายไปหมด เอาจริงๆก็ไม่ชอบเวลาที่ยองแจกับแม่ดูจะชอบมันเลย ผมนี้กลายเป็นคนไม่มีตัวตนเลย
ม้านั่งตัวเดิม
ตัวที่เจอไอ้ลู่หาน เฮ้อ~~ จะเปลี่ยนตัวใหม่ก็ไม่ได้ ขี้เกียจหา เอาเหอะ ดีกว่าไม่มี พยายามไม่นึกถึงแล้วกัน
จิ้มๆ~~
หือ? ใครสะกิด?
"เซฮุน!"
อ๊ากกกก!! นึกว่าใครมาสะกิด ที่แท้ก็น้องเซฮุนนี้เอง ><
"ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?"
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" ขอขนาดนี้ไม่กล้าไม่ให้นั่งหรอก
"พี่มินซอกกลับมานานหรือยังครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"ได้อาทิตย์กว่าแล้วล่ะ ขอโทษที่ไม่บอกนะ พี่นึกว่าเราไม่อยู่ที่เกาหลีอ่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็พึ่งกับมาเมื่อวันก่อนเอง"
"หรอ? แล้วไปอยู่ที่ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง สาวๆน่ารักๆติดเยอะเลยล่ะ"
"เยอะแค่ไหน... ก็สู้พี่มินซอกไม่ได้หรอกครับ"
"บ้า!" นั้นไง หยอดทำไมล่ะเขินนะ >< อะไรจะมาปากหวานใส่กันแบบนี้ ><
"งันหรอ?"
สะ..เสียงใคร? ไม่ใช่เสียงผม และผมมั่นใจว่าไม่ใช่เสียงเซฮุนด้วย หรือว่า...
ผมรีบหันไปมองที่ต้นเสียงพร้อมกับน้องเซฮุน จริงแท้แน่นอน เสียงไอ้บ้าลู่หาน มันมาอยู่ข้างหลังเราตอนไหนเนี้ย
"นะ..นายมาได้ไง?"
"ก็ผมไม่เห็นมินซอกที่บ้าน เลยลองถามยองแจดู ยองแจบอกว่ามินซอกออกมาที่นี้ไง" ยองแจ~~ แกจะบอกมันทำไมเนี้ย!!
"ใครหรอครับพี่มินซอก?"
"อ๋อ..คือ..."
"แฟนครับ"
หือ? ไอ้บ้านี้มันพูดไรเนี้ย ใครเป็นแฟนมัน แกมาพูดแบบนี้ต่อหน้าน้องเซฮุนผู้น่ารักที่ฉันปราบปลื่มมาแรมปีแบบนี้ได้ไง ไม่นะ!
"แฟน? แต่พี่มินซอกบอกผมว่า.. ไม่ชอบผู้ชายไม่ใช่หรอครับ?"
"ไม่ใช่นะเซฮุน ไอ้บ้านี้มันพูดมั่ว" ผมรีบโบกไม่โบกมือเป็นการปฏิเสธทันที ใครจะยอมให้เป็นแบบนี้ล่ะ
"นี้! ไอ้บ้าลู่หาน นายพูดแบบนี้ทำไม?"
"ก็เรานอนห้องเดียวกัน อยู่ด้วยกัน ท่านแม่บอกเขาเรียกแฟนกัน ไม่ใช่สิ สามีภรรยากันต่างหาก โทษทีผมจำผิด" แกไม่ต้องมาขอโทษเลย แม่แกสอนอะไรว่ะเนี้ยยยย หนักกว่าคำว่าแฟนอีก
"ไม่ใช่โว๊ย! นายมันแค่คนอาศัยไม่ใช่สามีภรรยาอะไรกันทั้งนั้น นายจะไปไหนก็ไปเลยไป"
"ได้"
พอมันตอบรับเสร็จมันก็เดิมอ้อมมานั่งข้างผม ซึ่งข้างผมที่ว่านั้นคือ... มันมานั่งแซกกลางระหว่างผมกับน้องเซฮุน
"ไอ้ลู่หานนนน!! นี้นายทำอะไรของนายยยย!!"
"ก็มินซอกบอกให้ผมไปไหนก็ไปไง"
"ก็ใช่ ฉันหมายถึงไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี้"
"ไม่ ผมชอบตรงนี้"
กุมขมับทันทีครับ ผมเหนื่อยกับมันจริงๆ
"ไม่เป็นไรครับพี่มินซอก ผมไปเองดีกว่า ผมไม่รบกวนพี่มินซอกกับ...เอ่อ.. แฟนหรอกครับ"
"บ๊าย~~ บาย~~" บ๊ายบายกับผีสิไอ้บ้า แกนะแก
"ไม่ใช่นะเซฮุน ไม่ใช่แบบนั้น ไอ้นี้มันมั่ว พี่กับมันไม่ได้เป็นอะไรกันนะ"
ก่อนที่เซฮุนจะเดินหนีผมไป โอ๊ย~~ ช่างเจ็บปวด ผมรีบดึงแขนใหญ่นั้นไว้ ไม่นะๆ
เซฮุนหันมามองผมด้วยสายตาที่เศร้ามาก โถ่ ทูนหัวของพี่ พี่ขอโทษนะ
"พี่รู้ไหม? ผมชอบพี่มากแค่ไหน...?"
ชอบ? เซฮุนชอบผมหรอ? อันนี้พึ่งรู้ OoO
"แต่ที่ผมไม่บอกเพราะพี่ชอบพูดอยู่เสมอว่าไม่ชอบผู้ชาย ผมถึงไม่บอกไป แต่วันนี้... ผมรู้แล้วล่ะว่า.. ผมคงไม่ดีพอสำหรับพี่"
ไม่ๆ ดีสิ ดีมากๆด้วย เซฮุนอ่า~~
แล้วเซฮุนก็เดินจากผมไป โดยไม่หันกลับมามองสักนิด นี้ผมอกหักตั้งแต่ยังไม่คบใช่ไหม? ทำไมเป็นแบบนี้? มันเป็นเพราะอะไร? ไม่สิ มันเป็นเพราะ...ใคร?!
ผมหันไปมองไอ้คนที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย เอาแต่ส่งยิ้มมาให้ คิดว่าหล่อมากหรือไง? เออ หล่อ แต่ความหล่อของนายไม่ทำให้ฉันยกโทษให้แน่นอน
แล้วแกจะได้เห็นดีกับฉัน
ปู้นนน~~~~ ในที่สุดก็จบตอนที่ 2 แล้ว อย่างที่บอก ไรท์จะแต่งแค่ 7-8 ตอนก็พอ เลยต้องให้วันผ่านไปเร็วๆหน่อย อาจจะเร็วขึ้นเพื่อนให้จบไว้ๆ ส่วนเพลงนั้น ไม่มีความเกี่ยงข้องกับนิยายใดๆเลย 555 ไรท์ว่าเพลงมันเพราะดี เพลง Rain โคฟเวอร์ไทย ไรท์ชอบความหมายด้วย อยากให้เข้าไปฟังกันบ่อยๆ ปั้นวิวให้พี่แกเยอะ อิอิ ที่จริงพี่แกไม่ขอหรอก แต่ชอบมากเลยอยากมาแนะนำ สุดท้าย ไรท์ก็อยากจะอินเทรนกับเขาบ้าง ใครอ่านแล้ว ฝากติดแท็ก #มนุษย์ต่างดาว ให้น้าาาาา เขาอยากอ่านอ่า แต่ก็รู้ว่าคงไม่มีหวังแน่นอน แต่ก็อยากอ่านนะ
@KimKim_Lumin :ทวิตเตอร์:
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น