The home side lost love หลงรักนายข้างบ้าน {LuMin} 2

ลำดับตอนที่ #2 : The home side lost love 2 ตอนที่ 2

Duck- Fly

"มินซอก มิยซอก มินซอก!!" จงแดตะคอกแถมด้วยการตบโต๊ะเป็นการเรียกอีกคนให้ได้ยิน

"ห๊ะๆ ว่าไง"

"เป็นไรเนี้ย ไปกินข้าวกัน เที่ยงแล้ว"

"อ๋อ อืม" มินซอกตอบรับเสร็จก็ก้มลงไปเก็บหนังสือที่พึ่งเรียนไปลงใต้โต๊ะก่อนจะลุกตามจงแดไป

"แล้วจุนมยอนล่ะ?" มินซอกถามขึ้นเมื่อเดินลงมายังอาคาร

"เห็นบอกจะไปหาน้องแบคฮยอนอ่ะ ให้เราไปก่อนไม่ต้องรอ" จงแดหันมาตอบมินซอก



โรงอาหาร


เด็กนักเรียนในยูนิฟอร์มโรงเรียนเดินสวนทางกันไปมาอย่างวุ่นวาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้มินซอกสนใจเลย นอกจากชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าร้านที่เขาซื้อประจำ ร้านที่ลู่หานชอบไปซื้อ มินซอกจึงหันไปบอกจงแด

"นายหาที่นั่งนะ เราไปซื้อกับข้าวก่อน" พูดจบมินซอกก็รีบเดินไปยังจุดหมายปลายทางทันที จงแดได้แต่มองอย่างงงๆเขาไม่ได้สังเกตุเลยว่าคนที่มินซอกเดินไปต่อแถวหน้าคล้ายลู่หาน มินซอกยืนมองแผ่นหลังที่ยืนรออาหารจากป้าคนขาย "ผัดกระเพรา" เขาซื้อผัดกระเพรา อาหารที่ลู่หานชอบกินเป็นอาหารเที่ยงเวลาอยู่ที่โรงเรียน 

นี้นายไม่ใช่แค่ชื่อเหมือน หน้าตาเหมือน แต่นี้นายชอบกินเหมือนกันอีกหรอ ลู่หานตายไปจริงๆหรือเปล่านะ

คนตัวสูงกว่าหันมาทันทีที่ได้ข้าวแล้ว เจอกับคนที่คุ้นหน้า เขาคิดอยู่สักพักก็คิดออก

"พี่คนที่ผมชนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนิ"

"หวัดดี" มินซอกทักทายด้วยรอยยิ้ม

"หวัดดีพี่ พี่ชอบกินร้านนี้หรอ?" ลู่หานถามพร้อมกับชี้ไปที่ป้าคนทำ

"อืม เราล่ะ ชอบกินผัดกระเพราหรอ?"

"ใช่ครับพี่ ตั้งแต่ผมย้ายมาผมกินร้านไหนก็ไม่มีใครทำผัดกระเพราเท่าป้าแกแล้วล่ะ ผมเลยติดผัดกระเพราฝีมือแก"

"อืม กินให้อร่อยนะ" มินซอกรีบตัดบทเพราะเริ่มมีคนมาต่อแถวซื้ออาหารแล้ว อีกนัยหนึ่งคือเขาไม่อยากจ้องหน้าเด็กคนนี้นาย เขากลัวเขาจะเผลอใจ ลู่หานก็เหมือนจะเข้าใจพยักหน้าตอบและเดินออกไป มินซอกถอนหายใจหนึ่งที ก่อนจะเดินไปจ่ายตัง มินซอกไม่ต้องสั่งว่าจะเอาอะไร แค่ป้าแกเห็นหน้าแกก็รู้และทำให้ทันที ทำให้มินซอกไม่ได้รอ มินซอกยกจานไปนั่งข้างจงแด พร้อมกับจุนมยอนที่มานั่งตาม

"มึงไปไหนมาว่ะ" มินซอกถามจุนมยอนขึ้น

"ไปหาแบคฮยอน"

"หาแบคฮยอนหรือหาเซฮุน"

"หาแบคฮยอน มันลืมหนังสือไว้ที่โต๊ะกินข้าว มันโทรบอกพ่อเอามาให้ แต่พ่อติดต่อมันไม่ได้กูเลยต้องไปแทน"

"อ๋อ หรอ"

"ส่วนไปหาเซฮุน กูไปทุกวัน"

"แล้ววันนี้เซฮุนไม่มาด้วยหรอ?" มินซอกถามอีกครั้งเมื่อไม่เห็นเซฮุนมานั่งหวานให้เขาดู ประจำต้องตัวติดกันประจำ

"วันนี้เซฮุนหลับในห้องอาจารย์เลยให้มันกวาดห้อง คงอีกสักพักแหระจะลงมากินข้าว มันเลยให้กูมากินก่อน"

"อ๋อออ"

"เออมึง กูเห็นน้องคนหนึ่งว่ะ หน้าตายโครตคล้ายลู่หานเลย"

จุนมยอนพูดประโยชน์นี้ขึ้นมาทำให้มินซอกหยุดทุกการกระทำอย่างกับเวลาหยุด จงแดเห็นแบบนั้นก็รีบสะกินจุนมยอนทันที จุนมยอนหันมึงจงแดก่อนจะหันมองมินซอก

"เออ..มึง กูอาจจะตาฝาดก็ได้" จุนมยอนรีบแก้ตัวเมื่อรู้ว่าทำให้คนตรงหน้าเป็นกังวล

"มึงไม่ได้ตาฝาดหรอก มีจริง คนที่หน้าเหมือนลู่หาน ชื่เหมือนลู่หาน เหมือนลู่หานทุกอย่าง ยกเว้นนิสัย" มินซอกพูดออกมาอย่างเม่อลอย

"พูดเป็นเล่น แค่หน้าคล้ายก็บังเอิญสุดๆแล้ว นี้แม้แต่ชื่อก็เหมือนอีกกูว่าคงเป็นลู่หานจริงๆแล้ว"

"มึงก็คิดเหมือนกูใช่ไหม" มินซอกรีบจับมือเพื่อนทันทีที่เพื่อนพูดแบบเดียวกันกับที่ใจเขาคิด

"กูประชด"

"ไม่แน่นะมึง ลู่หานอาจจะแกล้งกู ทำเป็นโกหกว่าตายแล้ว จะได้พิสูจน์ว่ากูจะมีคนใหม่หรือเปล่าก็ได้"

"มินซอก มึงก็เห็นตอนเขาเอาร่างลู่หานใส่โลง เห็นเขาเอาลู่หานเขาเตาเผาศพ เห็นเขาเผาศพลู่หาน ลู่หานจะมาตายหลอกๆได้ไง แล้วมึงก็บอกเองนิว่าเหมือนทุกอย่างยกเว้นนิสัย"

"กู...กู...กูไม่รู้ แต่กูเชื่อว่านั้นคือลู่หาน เขาคือลู่หานมึงเข้าใจกูไหม" มินซอกกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา จ้องเขาไปในตาของเพื่อนอย่างจริงจัง

"กูขอโทษนะมินซอก กูเข้าใจมึง แต่อย่าหลอกตัวเองเลย กูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้" จุนมยอนใช้มืออีกข้างมาจับมือที่กำมือมินซอกแน่น ไม่ได้จะแกะออกแต่แค่จะมอบความอบอุ่นจากมือของเขาส่งไปให้มินซอก คนตัวเล็กมองมือเพื่อนที่กุมมือตัวเองไว้แน่นด้วยสายตาที่นิ่งก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป

"กูต้องทำยังไงให้มึงลืมความเจ็บปวดสักทีว่ะ กูเจ็บปวดแทนมึงจริงๆนะมินซอก" จุนมยอนพูดขึ้นพร้อมกับมองแผ่นหลังบางเดินออกจากโรงอาหารไป

"ให้เวลามินซอกหน่อยนะจุนมยอน ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ผ่านไป" จงแดพูดขึ้นทำให้จุนมยอนยังพอจะยิ้มออกนิดหน่อย แต่ก็ไม่วายหันไปมองตาแผ่นหลังมินซอกอีกครั้งก่อนจะหันมากินข้าวต่อ

10%
 

ร่างเล็กเดินออกมายังม้านั่งหน้าอาคารเรียนก่อนจะปล่อยก้นมนของตนวางบนเก้าอี้ม้านั่ง มินซอกยกสองมือมากุมใบหน้าที่มีแต่น้ำใสๆไหลออกมา

"พี่..เป็นไรเปล่าครับ?" เสียงที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลังทำให้มินซอกหยุดร้องไห้ ก่อนจะค่อยๆกันไปมองยังต้นเสียง

"ลู่หาน" มินซอกพูดออกมาอย่างยากลำบาก

"ครับ?" ลู่หานได้ยินไม่ชัดกับคำพูดของรุ่นพี่จึงถามไปอีกครั้ง

"ปะ..เปล่า แล้วนายมีไรไหม?"

"เปล่าครับ พอดีเห็นพี่เดินออกมาผมนึกว่าพี่เป็นไร ผมเป็นห่วงเลยตามมาดู"

'เป็นห่วง' เป็นคำพูดที่ลู่หานคิดว่าคนตัวเล็กอาจจะประทับใจในตัวเขา ใช่แล้ว ลู่หานชอบมินซอก ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่เพราะยังเด็กและไม่เคยมีความรักจึงยังกล้าๆกลัว แต่ผิดกับอีกคน คำๆนี้มันทำให้มินซอกเจ็บปวด เจ็บปวดที่คนที่เขาจะเอามาแทนอีกคนที่หายไปกลับเป็นห่วงเขา 

ตัวเล็กมองหน้าอีกคนก่อนจะปล่อยโฮออกมาไม่อาย

"พะ..พี่ครับ พี่เป็นไรไม่ครับ" ลู่หานรีบตรงเขาไปนั่งข้างๆพร้อมกับลูบหลังเป็นการปลอบใจ


บ้าที่สุด นายอย่ามาอ่อนโยนกับฉันแบบนี้ได้ไหม ฉันไม่อยากจะรักนายนะ มินซอกได้แต่ส่ายหน้าตอบ เขาไม่ได้ส่ายหน้าตอบลู่หาน แต่ตอบความรู้สึกตัวเองตอนนี้ แต่สุดท้ายมินซอกก็ทนไม่ไหวหันไปกอดอีกคนไหว ทำให้ลู่หานตกใจไปชั่วขณะ แต่ก็ดึงสติมากอดตอบเพื่อปลอบใจอีกคน

"ร้องออกมาให้หมดเลยนะครับ ผมไม่รู้ว่าพี่เสียใจเรื่องอะไร แต่ผมเชื่อว่าน้ำตามันจะทำให้เราสบายใจขึ้นนะครับ ไม่ต้องอายผม ร้องออกมาเลย"


คำพูดของคนตรงหน้าพูดออกมาทำให้นึกถึงใครอีกคนทันที




'ลู่หาน ฉันกลัวสอบไม่ได้อ่ะ' มินซอกที่หน้ามีแต่น้ำไสๆเดินไปหาลู่หานที่นอนอ่อนหนังสือ

'อย่าคิดมากดิ นายเก่งจะตาย' ลู่หานดึงมินซอกมากอด

'แต่ฉันอ่านหนังสือเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจอ้าาาา' มินซอกพูดจบก็เอาหน้ากลมของตนหมุดเข้าไปในอ้อมแขนอุ่นนั้น

'โอ้ๆ ร้องออกมาให้หมดเลยนะ น้ำตามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเองนะ' ลู่หานพูดจบก็ลูบหัวตัวเล็กเบาๆ




นี้มันเหมือนกันเกินไปแล้วนะ นายจะให้ฉันไม่คิดว่าพวกนายสองคนเป็นคนเดียวกันได้ไง 

มินซอกคิดได้แบบนั้นยังปล่อยโฮออกมาไม่หยุด

"ทำไรกันน่ะ" เสียงผู้มาใหม่ทำให้มินซอกและลู่หานหันไปมอง

"เปล่านิ" มินซอกตอบกลับ

"เปล่าอะไรกูเห็นมึงกอดกันกลมขนาดนนี้ ยังจะมาเปล่าอีก" จุนมยอนตะคอกออกมาเพราะความโกรธ เขารู้ว่าเพื่อนยังคิดถึงคนรัก แต่ไม่คิดว่าคนเป็นเพื่อนจะทำถึงขนาดนี้

"นี้จุนมยอน อย่าคิดอะไรบ้าๆนักเลย น้องเขาเห็นกูร้องไห้เขาเลยเข้ามาปลอบก็แค่นั้น"

"ให้มันจริงเหอะ"

"มึงแม่งไรสาระว่ะ กูขึ้นห้องก่อนนะ" ตัวเล็กพูดจบก็หันไปมองลู่หานพร้อมกับส่งยิ้มก่อนจะลุกเดินขึ้นอาคารเรียนไป

จุนมยอนมองเพื่อนอาคารไปจนลับตาก็หันมาทำตาขวางส่งให้ลู่หาน พร้อมกับคำขู่

"อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะ ถ้านายไม่อยากเสียใจ จำไว้" จุนมยอนพูดจบก็เดินขึ้นอาคารตามมินซอกไป

"เฮ้ยยยย เป็นเอามากทั้งสองคนเลย อย่าคิดไรมากนะน้อง อยากคุย อยากทักมินซอกก็ตามสบายนะ อย่าไปใส่ใจเลย จุนมยอนเขาห่วงเพื่อนอ่ะ" จงแดถอนหายใจออกมาอีกรอบก่อนจะวิ่งตามไปอีกคน

"ขอถอนหายใจด้วยคน เฮ้ยยย ถ้าเพื่อนเขาไม่ชอบเราแบบนี้ เราจะจีบไงว่ะเนี้ย แต่ก็ดีนะที่ยังได้รู้ชื่อพี่เขา พี่มินซอก "

ลู่หานยิ้มกับชื่อของอีกคน แต่เขาไม่รู้เลยว่าการที่เขาไปตกหลุมรักอีกคนนั้นกำลังจะทำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหน




แฮร่ๆ มาต่อสะช้าเลย ตอนแรกว่าจะเอาให้ยาวๆกว่านี้แต่เวลาไม่พอ พรุ่งนี้ว่างเดี๋ยวมาต่อให้เยอะๆเลย ฝากอ่านฝากเม้นด้วยนะ จะติจะชมก็ได้หมดเลยน้าครับ ^^ ฝันดีครับ