นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #11 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 10:

"จุนมยอน~"
"ค้าบบบบ"
ผมขานรับเสียงเรียก ก่อนจะเดินมายังหน้าร้าน
"ช่วยเอากาแฟ 5 แก้วนี้ ไปส่งที่คอนโดxxx หน่อยสิ"
"ได้ครับ"
"ห้อง702 นะ อ่ะ นี้บิลค่ากาแฟ"
ผมรับถาดกาแฟกับบิลค่ากาแฟ ก่อนจะเดินนจากร้าน ตรงไปยังคอนโดxxx 
ผมยังไม่เคยบอกสินะครับว่าข้างๆร้านเรามีคอนโดxxx อยู่ เป็นคนโดที่ส่วนมากจะเป็นชาวต่างชาติมาพัก เพราะราคาไม่แพง แต่มันแพงสำหรับคนที่อยู่นานๆหลายปีอย่างผม แถมแถวๆคอนโดนี้ก็มีทั้งร้านอาหารที่ขึ้นชื่อของไทยหลายร้าน มีเซเว้น สะดวกสะบายในการซื้อของ และมีร้านกาแฟของพี่บูม เอาไว้ให้ชาวต่างชาติมานั่งจิบกาแฟเบาๆในตอนเช้า 
คอนโดนี้เลยเป็นที่นิยมของคนต่างชาติมาก ไกด์ส่วนมากจะแนะนำมาที่นี้ในกรณีที่นักท่องเที่ยวไม่ได้จองที่พักไว้ หรือมีที่พักอยู่แล้ว
"อ้าว จุนมยอน มาส่งกาแฟหรอ?"
"ครับพี่"
ผมตอบรับพี่รปภ.สุดหล่อของคอนโดนี้ ผมมาส่งกาแฟบ่อยจนสนิทกับพี่แกแล้วล่ะ
"ห้องไหนล่ะ"
"702 ครับ"
"702 งันหรอ? สงสัยพี่ต้องไปกับเราแล้วล่ะ"
หือ?จะไปด้วยทำไมเนี้ย ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะไปด้วยเลย ทำไมวันนี้ต้องไปด้วย
"ทำไมพี่ กลัวผมไปขโมยของเขาหรือไงกัน"
"พูดไปนั้น เราอ่ะมาบ่อยขนาดนี้ พี่ไว้ใจแล้วล่ะ"
"แล้วพี่จะไปทำไม? ผมไปถูกหรอกน่า เดินผ่านจะครบทุกห้องแล้ว"
"ก็ผู้จัดการบอกว่า ทางนั้นอยากให้ดูแลเป็นพิเศษหน่อย คนใหญ่คนโตล่ะมั่ง"
เอาอีกแล้ว ไอ้พวกคนรวยนี้มันจริงๆเลย
"เอาเหอะ มีพี่ไปด้วย ผมก็คงเพิ่มความปลอดภัยไปอีกล่ะนะ"
เพราะหลายครั้งที่ไปส่งกาแฟ เจอป้าๆจอมมือไว้บ้างล่ะ ตาลุงแกๆ พุงยื้นๆ ที่หาโอกาศจะลวนลาม ลีลาในการให้เงินเพื่อให้ผมอยู่ด้วยนานๆ หาโอกาสทำเรื่องไม่ดีกับผม มีพี่รปภ.ไปด้วย ปล่อยภัยขึ้นไปอีกล่ะนะ
.
.
ไม่นานผมกับพี่รปภ.ก็มาถึงชั้น 7 ของคอนโด
"อุ๊! พี่ตัวเล็กนั้นนิ"
ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกมาจากลิฟท์พร้อมกับพี่รปภ.อยู่ดีๆก็มีคนที่ยืนรอลิฟท์อยู่พูดขึ้น ไอ้เราก็ไม่ได้สนใจ พอโดนอีกฝ่ายดึงแขนไว้ ก็หันมองทันที
"ไอ้เด็กนิสัยไม่ดีนิ"
"โถ่พี่ ผมชื่อยูคยอมครับ ผมบอกพี่ไปแล้วนะ"
"ไม่รู้จำไม่ได้"
"พอดีเลย วันนั้นพี่ไม่ยอมบอกชื่อผมเลยนะ ขอไอดีไลน์ก็ไม่ให้"
"นี้เด็กน้อย.. นายเห็นชุดฉันไหม? นายเห็นไหมว่าฉันทำงานอยู่ อย่าพึ่งกวนได้ไหม"
ผมกัดฟังพูดไปพร้อมกับฝืนยิ้มส่งไปให้
"งัน.. ผมช่วย"
ไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธอะไรมัน ไอ้เด็กบ้านี้ก็แย่งถาดกาแฟผมไปอยู่ในมือมันทันที
"ไม่ต้องเอามานี้"
ผมพยายามจะแย่งกลับมา
"เฮ้ยๆ พี่ อย่าแย่งสิ เดี๋ยวหกหมด"
"ย๊า! นายอยากตายหรือไงห๊ะ! ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่นกับนายนะ!"
"ใช่ พี่เองก็ไม่ว่างขนาดนั้นนะจุนมยอน"
ผมรีบหันมองคนที่ผมลืมไปช่วยขณะ ผมส่งยิ้มแห้งๆไปเพื่อเป็นการขอโทษ แต่พอผมหันมามองหน้าไอ้เด็กบ้านี้ มันก็ทำเป็นลอยหน้าลอยตา ไม่สนใจสายตาผม เด็กสมัยนี้นี้มัน! แก่แดด!
.
.
และสุดท้ายผมก็ต้องเอาไอ้เด็กนี้มาด้วย แต่เหมือนในห้องจะไม่มีใครอยู่ พี่รปภ.ก็ดันมีงานเข้า ทำให้ผมต้องอยู่กับไอ้เด็กบ้านี้ มันก็เอาแต่ยืนถือถาดกาแหมองหน้าผมตั้งแต่เข้ามาแล้วนะ นายกำลังทำฉันประหม่านะ
"นี้ไอ้เด็กโข่ง นายจะยืนมองหน้าฉันอีกนานไหม?"
"ก็หน้าพี่น่ามองนิ ผมหยุดมองหน้าพี่ไม่ได้"
"นายอยากลองมองเท้าฉันดูไหม เผื่อจะน่ามองกว่าหน้าฉัน"
ผมชี้ไปที่เท้าเป็นท่าประกอบ
"พี่นี้ดุจังเลยนะ แต่ทำไมไม่รู้ ตอนดุน่ารักมากเลย"
"ไอ้เด็กนี้นิ!!"
"เสียงเอะอะอะไรน่ะ"(ภาษาเกาหลี)
ปล.เซฮุนจะพูดเกานะ
ผมตั้งใจจะลงมะเหงกใส้หัวไอ้เด็กโข่งนี้สะหน่อย แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อมีเสียงของใครบางคนดังออกมาจากห้องห้องหนึ่ง
โถ่~ ไอ้เจ้าของห้อง กูกดกริ๊งเป็นชั่วโมงไม่เปิด กูเข้ามาเรียกในห้องก็ไม่ตอบ ยืนรอตั้งนานก็เงียบ พอกูจะจัดการไอ้เด็กนี้สะหน่อย ดันโผล่หัวออกมาจากห้องนะ เจริญ
"เออ.. คือ ผมเอากาแฟ..มา..ส่ง"
ระหว่างที่ผมรีบหันไปบอกเจ้าของห้อง แต่เสียงของผมก็เหมือนมันกำลังหายไปทันทีที่ผมมองเห็นหน้าเขา
"เซฮุน"
ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายไป
"ครับ?"อีกฝ่ายเหมือนจะตกใจมากที่ผมเรียกชื่อ
"เซฮุน นายจริงๆด้วย"
ผมตรงดิ้งไปยังคนที่ผมคิดถึงตลอดมา หัวใจดวงน้อยไที่เคยมีบาดแผล ตอนนี้มันพองโตมากๆเลย เซฮุนตัวเป็นๆเลย ผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?
"คุณ..เป็นใคร"
ภาษาที่ผมคุ้นเคยเอ่ยออกมา มันไม่ทำให้ผมรู้สึกตกใจเท่ากับความหมายของประโยคนั้น
คุณเป็นใครงันหรอ? 
"เซฮุน นายเล่นอะไรเนี้ย นายอย่ามาตลกนะ ฉันคิดถึงนายมากนะ" ผมพูตอบด้วยภาษาเกาหลี
"คุณคือ...."
เซฮุนดูคุ้นคิด
"อ๋ออออ"
อ๋อนี้นึกออกแล้วใช่ไหม
"คุณ..ที่เมื่อวานล้มมาตัดหน้ารถผมใช่ไหม?"
เป๊าะ! 
เสียงหัวใจดวงน้ายๆที่พึงพองโต มันหักสะแล้วล่ะ อะไรของเขากันนะ โกรธอะไรผมหรือไง ทำไมต้องเล่นแบบนี้ด้วย
"เซ..."
"เซฮุน.. มีไรหรือเปล่า"
เสียงของหญิงสาวแทรกขึ้นก่อนที่ผมจะพูด แต่ที่น่าตกใจ คือผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาจากห้องที่เซฮุนพึ่งเดินออกมา
"ตื่นแล้วหรอ มินอา"
"อือ.. ยังง่วงอยู่เลย"
ผู้หญิงที่ชื่อมินอาเดินตรงมายังเซฮุน ก่อนจะซบลงไปบนอกนั้น
"ไม่เอาน่ามินอา มีคนอยู่นะ"
ใช่ย่ะ! มีคนอยู่ ยืนหัวโด่อยู่นิ เห็นไหม ยัยผู้หญิงไม่มีมารยาท มาซบเซฮุนของฉันได้ยังไงห๊ะ!!
"ขอโทษที ลืมตัว นึกว่าอยู่ที่บ้าน"
ดูมัน! ทำมาเป็นพูด อยากประกาศให้รู้หรือไงว่าพวกแกทำกันแบบนี้ที่บ้านทุกวันน่ะ!!
ผมมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะตวัดสายตาหันมองเซฮุน
"นี้บิลค่ากาแฟครับ"
ผมยืนบิลค่ากาแฟส่งให้เซฮุน 
"เอากาแฟออกจากถาดที่ยูคยอม"
ผมหันไปสั่งกับยูคยอม ก่อนจะหันมาหาเจ้าร่างยักษ์ตรงหน้า
"รอแปบนะครับ เดี๋ยวผมไปหยับกระเป๋าตังก่อน"
เซฮุนหายเข้าไปในห้องปล่อยให้ผมยืนมองหน้ายัยผู้หญิงที่ยืนยิ้มส่งมาให้
"นี้เงินครับ"
"โคมาวอ"
ผมพูดขอบคุณเสร็จ ตั้งใจจะเดินออกไป
"เดี๋ยวสิครับ คุณพูดเกาหลีเก่งจัง"
"ผมเป็นคนเกาหลี แต่มาเรียนที่นี้"
"ฮอล~ เก่งจังเลยครับ"
"ครับ"
ผมตอบแค่นั้น ก็เดินออกมาโดยไม่ได้สนใจ ไอ้เด็นนั้นที่วิ่งตามมา
.
.
.
"ขอบใจมากที่ช่วย เสร็จธุระแล้ว นายจะไปไหนก็ไปไป"
ผมพูดขึ้นทันทีที่ผมกับไอ้เด็กยูคยอมมาถึงหน้าร้าน
"ไม่เอา ผมจะอยู่กับพี่"
"ฉันจะทำงาน ไม่มีเวลาเล่น นายไม่เห็นหรือไงว่าร้านฉันคนเยอะขนาดไหน"
ผมชี้เข้าไปในร้าน ที่มีพี่บูมวิ่งวุ่นกับการเสริฟกาแฟ
"งันหรอครับ"
พูดจบ ไอ้เด็กนั้นก็เดินเข้าไปในร้าน ผมดึงไว้ก็ไม่ทัน มันไปพูดอะไรก็ไม่รู้กับพี่บูม พอผมเดินเข้าไปในร้าน พี่บูมก็ขอบคุณผมใหญ่ ที่หาเด็กมาช่วยโดยไม่เอาค่าจ้าง ผมถึงได้กระจ่างว่ามันทำอะไร
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้เด็กโข่งงงงง!!"
.
.
.
เซฮุนยืนมองกาแฟนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปยกแก้วกาแฟมาหนึ่งแก้ว
"Boom Coffee"
เซฮุนอ่านชื่อร้านอย่างคุ้นคิด เขารู้สึกคุ้นเคยกับชื่อร้านนี้มาก โดยเฉพาะเด็กนั้น ที่อยู่ในฝัน แต่เข้าก็คิดว่า อาจจะเพราะอีกฝ่ายมาอยู่ในฝันเข้าบ่อยครั้ง ทำให้เขาเองอาจจะรู้สึกคุ้นเคย
แต่สายตาที่เด็กส่งกาแฟนั้นมองมินอาคนรักของเขา มันรับรู้ได้ถึงสายตาแห่งความอาฆาต แถมอีกฝ่ายทำเหมือนจะรู้จักกับเขาอีกด้วย เรื่องทุกอย่างมันกำลังจะกระจ่างขึ้นแล้วสินะ
"คุณเซฮุนคะ เด็กมาส่งกาแฟแล้วใช่ไหมคะ"
สาวหล่อ ไกด์นำทางของเขา เดินเข้ามาพร้อมกับถุงของกินของใช้มากมาย เอ่ยถามขึ้น
"ครับ"
"ดีแล้วล่ะ"
"คุณบีครับ"
"คะ?"
"ร้านกาแฟที่คุรบีสั่งมา อยู่ที่ไหนหรอคะ?"
"ข้างๆที่พักเรานี้ล่ะคะ ทำไมหรอค่ะ? หรือกาแฟไม่อร่อย?"
"เปล่าครับ อร่อยมาก มากจนผม.. อยากจะไปนั่งร้านเขาสักครั้ง พาผมไปหน่อยนะครับ"
"เอาสิคะ"
"ขอบคุณครับ"