นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #10 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 9:

"ประเทศไทย"
เซฮุนพูดขึ้น เขามองดูวิวภายนอกของสนามบิน พร้อมกับยิ้ม
ที่เขามาประเทศไทย ไม่ใช่มาพักผ่อนบ้าบออะไรหรอก เขาแค่มาตามหาใครสักคน 
คนที่เขาชอบฝันถึงทุกคืนตั้งแต่เขาหายดี เป็นฝันที่เขา..เป็นคนเดินไปปลุกชายคนนั้น บางครั้งก็ฝันว่าเขาทำกับข้าวให้ชายคนนั่นทั้งๆที่เขาเป็นคนทำอาหาห่วยแตกชิปหาย บางครั้งก็ฝันว่าตัวเขาบอกรักชายคนนั้น หรือบางครั้งก็ฝัน...ว่าเขาได้จูบกับคนนั้นบ่อยครั้ง ในทุกๆครั้งที่ฝัน หัวใจของเขามันเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับว่าเขาตกหลุมรักชายคนนั้นทุกๆครั้งที่ฝันถึง
เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องมาหาที่ไทย แต่ความรู้สึกมันบอกว่าผู้ชายในฝันเขาอยู่ที่นี้
เซฮุนแปลกใจตัวเองทุกครั้งว่าทำไมถึงได้ฝันถึงผู้ชาย ทั้งๆที่เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรแบบนั้นกับผู้ชายคนไหนเลย แต่ทำไมถึงได้รู้สึกกับคนในฝัน เขาอยากรู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร เพราะในฝันเขาไม่เคยได้เห็นหน้าฝ่ายนั้นเลย
"ขอโทษนะคะที่ฉันมาสาย"
เสียงของใครบางคนดึงเซฮุนออกจากภวัง พร้อมกับสายตาทุกสายตาจับจ้องไปยังสาวหล่อคนนั้น ที่ก้มหัวขอโทษหลายครั้ง ทุกคนแปลกใจมากที่อยู่ดีๆก็มีคนไทยมาพูดเกาหลีกับพวกเขาราวกับเป็นภาษาของตัวเอง ยกเม้นแค่มินอาคนเดียวเท่านั้นที่ยิ้มตอบ
"เออ.. คือทุกคน นี้คุณบี เขาเป็นไกด์ที่มินอาติดต่อไว้น่ะคะ"
"อ๋อออ/อ๋อออ/อ๋อออ" ทุกคนถึงกับอ๋อทันทีที่มินอาแจกแจง
"ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะคะ"
"ไม่เป็นไรคะ"
"เดี๋ยวนะ ผู้หญิงหรอ?" ลู่หานถามขึ้น
"นายเห็นเป็นกระเทยหรือไงล่ะ" มินอาหันไปตอบ
"ไม่ๆ ฉันเห็นเป็นผู้ชาย"
"อิอิ หล่อล่ะสิ" 
"เฮ้ๆ มากไปแล้วนะมินอา" เซฮุนหันไปดุคนรัก
"อะไรล่ะ แค่ชมว่าหล่อเฉยๆนะ"
"เออ..ฉันว่า พวกเราเราควรจะไปโรงแรมดีกว่านะคะ รถอยู่ทางนี้คะ"
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมากพร้อมกับความเหงา ตั้งแต่เซฮุนไม่อยู่เหมือนห้องนี้จะเงียบมากจริงๆ แถมห้องก็รก ไม่มีใครมาเก็บกวดให้ ตัวเองจะทำก็ไม่มีเวลา
"จะอะไรกันล่ะห๊ะไอ้จุนมยอน แต่ก่อนไม่มีไอ้ผีนั่น แกก็ดำรงชีวิตแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือไงล่ะ!"
ผมตะโกนออกมาเสียงดัง เพื่อไล่ความคิดที่มันทำให้หัวใจของผมมันเศร้า ผมควรไปเรียน
.
.
ตอนนี้ผมยืนรอรถเมย์ที่ป้ายรถเมย์ประจำ ผมว่าผมตื่นเช้าไปไหมนิ เวลานี้รถเมย์คงยังไม่มา
"เฮ้อๆ อย่าแกล้งนะโว๊ย"
เสียงเอะอะโวยวายของเด็กมัธยมปลายที่วิ่งหยอกล้อกันมาก ไอ้เราก็หันมอง ที่มองไม่ได้อะไรหรอก ตอนนี้ผมยืนอยู่ริมฟุตบาทถ้าพวกมันวิ่งมาชนผมนี้กระเด็นเลยนะ มีแต่พวกตัวใหญ่ๆ แถมมีหลายคนด้วย
"โอ๊ย!"
นั่นไง ขาดคำที่ไหน ตอนนี้ร่างผมกระเด็นจนก้นกะแทกลงพื้นอย่างแรง
แปร๊นน!!!
"0_0" 
ดวงตาผมเบิกกว้างทันที นี้มันจะเหมือนในหนังไปไหมนิ ยังไม่ทันจะพยุงตัวลุกเลย รถก็มาพอดี ไม่นะ
"อ๊ากกกกกก!"
"เอี๊ยดดดดดดด!"
หลังจากเสียงเบรกเงียบลง ทุกสัพสิ่งก็เงียบตามด้วย ผมค่อยๆเปิดตาที่ปิด ก่อนจะมองไปยังรถตู้สีดำที่ตอนนี้หน้ารถของมันจอดห่างผมแค่คืบเดียว
"นี้น้องคะ เป็นไรไหม?" 
มีผู้ชาย..เออ..หรือผู้หญิงว่ะ น่าจะผู้หญิงมั่งเห็นพูดคะ ที่นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับรีบลงจากรถมาดูผม
"พี่!ผมขอโทษ เป็นไรไหม?"
เด็กที่วิ่งมาชนผมเมื่อกี้ก็รีบมาดูผมเหมือนกัน แต่ดูเไมือนผมจะไม่ได้เป็นไร ยกเว้นก้นผมนี้แหละ
"มะ..ไม่เป็นไร ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ระวังเอง"
ผมหันไปขอโทษทอมคนนั้นทันที จะโทษพี่แกก็ไม่ได้ ผมเป็นคนล้มไปขว้างทางเองนิ
"ไม่เป็นไร แค่น้องไม่เจ็บตรงไหนก็ดีแล้ว งันพี่ขอตัวนะ พี่ต้องพานักท่องเที่ยวเกาหลีไปโรงแรมอ่ะ"
"ครับพี่ ขอโทษอีกทีนะครับ"
ผมค่อยๆเดินกระเพลกๆไปขึ้นไปยังฟุตบาทโดยมีไอ้เด็กนี้ช่วยพยุง
ผมมองตามรถตู้นั้น กระจกรถเป็นสีดำแต่ไม่สนิท ทำให้ผมมองเห็นครึ่งหน้าของใครบางคน ครึ่งหน้าล่างนะ กร้ามที่ผมรู้สึกคุ้นๆ แต่นึกไม่ออก ช่างเหอะมาสนใจไอ้เด็กนี้ดีกว่า
"ย๊า!! ไอ้เด็กนี้! เล่นกันไม่รผุ้ภาษเลยนะ ถ้าพี่เขาเบรกไม่ทันเมื่อกี้แล้วชนฉัน ใครจะรับผิดชอบห๊ะ!!"
"อู้~ อย่าพึ่งดุสิครับ ถ้าพี่โดนชน ผมรับผิดชอบอยู่แลัว"
"อย่ามาตอแหล รับผิดชอบไหวหรือไง!"
"โถ่พี่ พ่อผมรวยจะตาย เรื่องแค่นี้ไม่ต้องห่วง"
"ไอ้!"
"พี่เป็นคนเกาหลีใช่ไหม"
"ถามทำไม"
"ผมก็คนเกาหลี แต่ครึ่งไทยนะพีี แม่เป็นไทย พ่อเป็นเกาหลี"
"ไม่ได้ถาม"
"ผมชื่อยูคยอม"
"ไม่ได้ถาม"
"อายุ 17ปี
"ไม่ได้ถามโว๊ยยย!!"
"สถานะโสด แต่ไม่สนิท"
"ฉันไม่ได้อยากรู้!!"
"เพราะตอนนี้ผมจะจีบพี่"
"ฉันไม่..นายว่าไงนะ"
"พี่น่ารักอ่ะ เวลาดุยิ่งน่ารัก ผมจีบพี่นะ ขอไลน์หน่อยดิ"
เออแดกเลยไหมกู ไอ้เด็กนี้มันบ้าไรว่ะเนี้ยยยย!!!
.
.
.
5 นาทีก่อนเกิดเหตุ
ตั้งแต่ออกจากสนามบิน ทุกคนในรถยังไม่หยุดคุยกัน คุณบีก็คอยเสนอที่เที่ยวต่างๆมาให้ จะมีก็แต่เซฮุนเท่านั้น ที่ไม่ได้ฟัง เอาแต่สนใจข้างนอกหน้าต่าง
เซฮุนมองทางตลอดเพราะหวังว่าจะได้เจอผู้ชายคนนั้น
"เซฮุน..เป็นไรหรือเปล่า" เซฮุนหันมองคนรักที่ถามเขาด้วยความสงสัย
"นายอยากมาไทยไม่ใช่หรอ? ทำไมดูไม่สนุกเลย"
"เปล่า พอดีเราคิดตามที่คุณบีพูดอยู่อ่ะ ว่าจะไปไหนก่อน"
"อ๋อ แน่ใจนะ"
"แน่สะ..."
เอี๊ยดดดดดด!!
สิ้นเสียงของเบรกรถเซฮุนรีบหันไปมองคนรักทันทีเพื่อเช็คว่าคนรักไม่ได้รับบาทเจ็บอะไร
"มีไรหรือเปล่าครับคุณบี" มินซอกเอ๊ยถามขึ้นด้วยความตกใจ
"เมื่อกี้มีคนล้มแล้วมาตัดหน้ารถเราอ่ะคะ เดี๋ยวฉันออกไปดูก่อนนะคะ"
พูดจบบีก็รีบลงจากรถเพื่อไปดู เซฮุนมองตามคุณบีไปจนอีกฝ่ายประคองคนที่พูดถึงว่าล้มมาตัดหน้ารถพวกเขา
เหมือนโลกสโลฏมชั่นในทันทีชายคนนั้นลุกขึ้นพรัอมกับหันหน้ามาหาคุณบีที่ยิืนอยู่หน้ารถของพวกเขา ใบหน้าขาวนั้นที่เซฮุนมองเห็น มันทำให่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าเขาตอนนี้ร้อนขึ้นเไมือนกำลังเขิน อารมณ์ที่เหมือนตกหลุมรักชายในฝันทุกครั้งที่ฝันถึง มันกำลังก่อเกิดอีกครั้งเมื่อเขาเห็นหน้าชายคนนี้
ไม่นานคุณบีก็เดินกลับมาขึ้นรถ
"เป็นไงบ้างครับคุณบี" มินซอกถามขึ้น
"ไม่เป็นไรคะ คือเกือบชนแต่ยังไม่ชน ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร"
มินซอกพยักหน้าตอบ แต่เซฮุนยังคงมองตามชายคนนั้น รถตู้ของเขาขับผ่านหน้าชายคนนั้ร เขาได้สบตากับอีกคนแต่เหมือนฝ่ายนั่นจะไม่เห็นเขาเพราะกะจกรถเขามันทึบ
เขาเจอแล้วล่ะ ชายในความฝันของเขา