ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : The home side lost love 2 ตอนที่ 10
Duck-Fly
มือหนาค่อยๆวางตัวเล็กอย่างเบามือ เพราะกลัวอีกคนจะเจ็บแผล
"ยาค่ะคุณหนู" คนรับใช้เดินเอากล่องยามาให้ อีกคนเอายาแก้ปวดและน้ำมาให้
"ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวผมดูแลพี่มินซอกเองนะครับ" ลู่หานรับของมาจากคนรับใช้ทั้งสองก่อนจะบอกออกไป
"ล้างแผลสะหน่อยนะครับ"
ลู่หานหันมาพูดกับร่างเล็กหลังจากคนรับใ้ทั้งสองเดินออกไปแล้ว
"ไม่ล้างได้ไหม?"
"ไม่ได้ครับ"
ลู่หานส่งสายตาดุใส่คนตัวเล็ก ทำให้อีกคนถึงกับงอยยอมให้ลู่หานล้างแผลให้
"แสบๆๆ เบาๆหน่อยสิลู่หาน"
ปากเล็กร้องใส่อีกคน มือเล็กก็ตีมือลู่หานที่กำลังทาแผลอยู่
"สำลียังไม่ถึงแผลเลยนะ แสบได้ไง"
"ไม่รู้อ่ะ แสบ"
"พี่นี้จริงๆเลย งันล้างน้ำเปล่าแทนก็แล้วกันนะครับ"
พูดจบลู่หานก็หยิบแก้วน้ำเดินตรงไปยังห้องน้ำ ไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับสำลีชุ่มน้ำ
"อันนี้ไม่แสบแน่นอน"
ลู่หานส่งยิ้มให้ตัวเล็ก แต่ดูเหมือนมินซอกจะไม่เชื่อว่าไม่แสบ
ลู่หานได้แต่ถอนหายใจกับความดื่อของคนตัวเล็ก
"งันเอางี่"
ลู่หานดึงมือข้างที่ไม่มีแผลมาจับที่ไหล่ของเขา
"ถ้าแสบมาก ก็สามารถระบายลงบนตัวผมได้เลย โอเคนะ"
มินซอกทำได้เพียงพยักหน้าตอบ เพราะตอนนี้หน้าของลู่หานอยู่ใกล้เขามาก ไม่รู้เพราะว่าแขนมินซอกสั้นจนต้องทำให้ใกล้ขนาดนี้ หรือตาเขาโตเกินไปจนมองเห็นว่าอีกคนอยู่ใกล้เขามากขนาดนี้
"ผมทาแล้วนะ"
พูดจบลู่หานก็ลงมือทำความสะอาดแผลทั้งที่ข้อศอกและหัวเข่า
มินซอกได้แต่มองคนตรงหน้าทำความสะอาดแผลของเขาโดยที่ไม่รู้สึกแสบอย่างที่กลัวเลย แต่มินซอกก็แอบบีบไหล่อีกคน แกล้งแสบไปแบบนั้นแหระ
"เสร็จแล้ว ทีนี้ ก็กินยาแก้ปวดแล้วก็นอนนะ"
ลู่หานยกยาและน้ำให้มินซอกกิน
มินซอกรับมากินอย่างว่าง่าย
"ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะครับ"
"พี่ไม่อยากนอนอ่ะ"
"ถ้าไม่นอน พี่ก็ต้องเจ็บแผลอยู่แบบนี้นะ"
".........."
"นอนนะครับ เดี๋ยวผมกลับก่อนนะ พี่ตื่นแล้วค่อยไลน์มาหาผมนะ"
ลู่หานลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่ก็ต้องหยุดลง เมื่อโดนมือเล็กของมินซอกดึงไว้
"พี่จะนอน ก็ต่อเมื่อ นายอยู่ อยู่ตรงนี้ จนกว่าพี่จะหลับได้ไหม?"
ลู่หานพยักหน้าตอบก่อนจะกลับมานั่งท่าเดิม
"ฝันดีนะตะเอง"
ลู่หานส่งยิ้มให้อีกคนอย่างกวนๆ
มินซอกได้แต่ยิ้มให้กับคำพูดน่ารักๆของคนตรงหน้า
ไอ้เด็กบ้านี้ ทำใจฉันสั่นนะ
"ลู่หาน"
"ครับ?"
"พี่ขอโทษนะที่วันนั้นพูดแบบนั้นออกไป"
"ช่างเหอะครับ"
"พี่ยอมรับว่าพี่ยังรักลู่หานคนเก่าอยู่ แต่นาย..พี่ก็รักเหมือนกันนะ พี่ไม่ได้เล่นกับความรู้สึกนายนะ พี่รักนายจริงๆ แต่ลู่หาน เขาคือคนแรกของพี่ รักแรก แฟนคนแรก เขาคือคนแรกของพี่ทุกอย่าง และเขาก็ต้องมาตายเพราะพี่ พี่ไม่กล้าจะลืมเขา นายเข้าใจพี่ใช่ไหม?"
"เข้าใจสิครับ"
"นายจะยังรักฉันไหม? ถ้าฉันยังฝั่งใจกับคนเก่า"
ร่างเล็กสั่นๆนิดๆที่จะได้ฟังคำตอบ เขาเตรียมใจมาแล้วแหระว่ามันจะเป็นยังไง แต่เขาก็ยังรับไม่ได้อยู่ดี
ลู่หานกุมมือเล็กไว้ก่อนจะมองดวงตากลมของคนตรงหน้า เพื่อสื่อให้เขารู้ว่า สิ่งที่เขาจะพูดต่อไปนี้ เขาพูดความจริง
"พี่มินซอก ผมยอมรับว่าตอนแรกผมโกรธ ผมเจ็บ แต่พอผมคิดดูอีกที การที่พี่ลืมคนเก่าไม่ได้ มันก็ไม่แปลก ถ้าเป็นผม ผมก็ลืมไม่ได้เหมือนกัน.... พี่จะไม่ลืมพี่ลู่หานก็ไม่เป็นไร จะเก็บไว้ในใจของพี่ก็เก็บไป เพียงแค่พี่เอาผมอีกคน เข้าไปในใจพี่อีกคนได้ไหม? ผมไม่ขอร้องให้พี่ลืมเขา แต่ผมอยากขอให้พี่มีแค่ผมคนเดียว แค่ผมคนเดียวเท่านั้น ผมอาจจะไม่ดีเท่าพี่ลู่หาน แต่ผมจะทำให้ได้ครึ่งพี่ลู่หานให้ได้ ต่อให้ผมเป็นแค่ตัวแทนผมก็ยอม ขอแค่พี่มีแค่ผม แค่ผมคนเดียว ได้ไหมครับ?"
มินซอกอึ่งกับคำพูดของคนตัวสูง คำพูดที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยิน
ร่างเล็กพุ้งเข้ากอดอีกคนอย่างมีความสุข
"ได้สิ ได้อยู่แล้ว พี่จะมีแค่นาย จะรักแค่นายนะลู่หาน"
ขอคุณนะลู่หาน ขอบคุณจริงๆ
มินซอกกอดอีกคนให้แน่นที่สุด ราวกับกลัวอีกคนจะหลุดมือไป
"พอแล้วนะครับ นอนได้แล้วนะ"
ลู่หานดึงอีกคนออกก่อนจะเช็ดน้ำตาให้
"55555555 พี่มินซอกร้องไห้อีกแล้ว"
"ย๊า!! เพราะใครล่ะ!? ชิ!"
"5555555 นอนๆ อย่างอแงสิเด็กน้อย" ลู่หานทำเสียงดุออกไป
มินซอกเบ้ปากใส่ก่อนจะล้มตัวลงนอน
มินซอกหลับไปแล้ว เหลือแค่ลู่หานที่ยังกุมมืออีกคนอยู่ ลู่หานเห็นอีกคนคงฝันแล้ว จึงตั้งใจจะกลับบ้าน แต่มือเล็กกับยังจับมือเขาแน่น
ลู่หานมองมือเล็กที่จับมือเขาสลับกับดูใบหน้าที่ตอนนี้หลับตาอยู่
"แกล้งหลับหรอว่ะ"
ลู่หานค่อยๆยืนใบหน้าให้ใกล้อีกคน เช็คลมหายใจเข้าออก ซึ่งแน่ใจมากว่ามินซอกหลับสนิด
"กลัวเราหายขนาดนี้เลยหรือไง"
ลู่หานจ้องมองเปลือกตาของอีกคนที่ปกปิดดวงตากลมคู่สวยของมอนซอก ดวงตากวางไล่สายตาลงมา จนมาหยุดที่ปากชมพูสวยของมินซอก
เพราะหัวใจเรียกร้องให้ ทำให้ลู่หานเผลอใจ ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้อีกคน จนจมูกคมของลู่หานชิดกับอีกคน ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของคนที่หลับ ลู่หานเอียงคอเพื่อให้จมูกคมของตัวเองได้หลบจมูกอีกคน ง่ายต่อการประกบ เมื่อปากหน้าใกล้ถึงจุดหมายแล้ว แต่ก็ต้องหยุดลง
ลักหลับพี่มินซอกหรอ? ถ้าพี่เขารู้จะซวยไหมเนี้ย
คิดได้แบบนั้น ลู่หานก็ตั้งใจจะกลับมานั้งท่าเดิม
แต่แล้วก็มีบางอย่างกระชากเขาให้เขาหามินซอกอีกครั้ง ก่อนปากของเขาจะประกบเข้ากับอีกคน ลู่หานรับรู้ได้ถึงการตอบรับของอีกคน ตากวางเบิกกว้างเพราะความตกใจ ทันทีที่สติกลับมา เขาก็รับรู้ได้ถึงมืออีกข้างของมินซอกล็อกคอของเขาเอาไว้
"ป็อดหรือไงเรา ถึงไม่กล้า" มินซอกพูดขึ้นหลังจากถอดจูบอีกคน
"ปากเก่งนะพี่ ผมกลัวพี่โกรธเฉยๆหรอก"
"แล้ว...ถ้าพี่บอกว่า พี่ไม่โกรธล่ะ? นายจะทำไง?"
"อยากให้ทำไรล่ะครับ ตามใจพี่เลย"
"งันหรอ?"
มินซอกพูดจบก็พลิกตัวขึ้นค้อมอีกคน
"งันให้พี่เริ่มก่อนนะ"
ร่างเล็กประกบปากอีกคน เพื่อระเลงบทรักของเขา....
"ยาค่ะคุณหนู" คนรับใช้เดินเอากล่องยามาให้ อีกคนเอายาแก้ปวดและน้ำมาให้
"ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวผมดูแลพี่มินซอกเองนะครับ" ลู่หานรับของมาจากคนรับใช้ทั้งสองก่อนจะบอกออกไป
"ล้างแผลสะหน่อยนะครับ"
ลู่หานหันมาพูดกับร่างเล็กหลังจากคนรับใ้ทั้งสองเดินออกไปแล้ว
"ไม่ล้างได้ไหม?"
"ไม่ได้ครับ"
ลู่หานส่งสายตาดุใส่คนตัวเล็ก ทำให้อีกคนถึงกับงอยยอมให้ลู่หานล้างแผลให้
"แสบๆๆ เบาๆหน่อยสิลู่หาน"
ปากเล็กร้องใส่อีกคน มือเล็กก็ตีมือลู่หานที่กำลังทาแผลอยู่
"สำลียังไม่ถึงแผลเลยนะ แสบได้ไง"
"ไม่รู้อ่ะ แสบ"
"พี่นี้จริงๆเลย งันล้างน้ำเปล่าแทนก็แล้วกันนะครับ"
พูดจบลู่หานก็หยิบแก้วน้ำเดินตรงไปยังห้องน้ำ ไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับสำลีชุ่มน้ำ
"อันนี้ไม่แสบแน่นอน"
ลู่หานส่งยิ้มให้ตัวเล็ก แต่ดูเหมือนมินซอกจะไม่เชื่อว่าไม่แสบ
ลู่หานได้แต่ถอนหายใจกับความดื่อของคนตัวเล็ก
"งันเอางี่"
ลู่หานดึงมือข้างที่ไม่มีแผลมาจับที่ไหล่ของเขา
"ถ้าแสบมาก ก็สามารถระบายลงบนตัวผมได้เลย โอเคนะ"
มินซอกทำได้เพียงพยักหน้าตอบ เพราะตอนนี้หน้าของลู่หานอยู่ใกล้เขามาก ไม่รู้เพราะว่าแขนมินซอกสั้นจนต้องทำให้ใกล้ขนาดนี้ หรือตาเขาโตเกินไปจนมองเห็นว่าอีกคนอยู่ใกล้เขามากขนาดนี้
"ผมทาแล้วนะ"
พูดจบลู่หานก็ลงมือทำความสะอาดแผลทั้งที่ข้อศอกและหัวเข่า
มินซอกได้แต่มองคนตรงหน้าทำความสะอาดแผลของเขาโดยที่ไม่รู้สึกแสบอย่างที่กลัวเลย แต่มินซอกก็แอบบีบไหล่อีกคน แกล้งแสบไปแบบนั้นแหระ
"เสร็จแล้ว ทีนี้ ก็กินยาแก้ปวดแล้วก็นอนนะ"
ลู่หานยกยาและน้ำให้มินซอกกิน
มินซอกรับมากินอย่างว่าง่าย
"ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะครับ"
"พี่ไม่อยากนอนอ่ะ"
"ถ้าไม่นอน พี่ก็ต้องเจ็บแผลอยู่แบบนี้นะ"
".........."
"นอนนะครับ เดี๋ยวผมกลับก่อนนะ พี่ตื่นแล้วค่อยไลน์มาหาผมนะ"
ลู่หานลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่ก็ต้องหยุดลง เมื่อโดนมือเล็กของมินซอกดึงไว้
"พี่จะนอน ก็ต่อเมื่อ นายอยู่ อยู่ตรงนี้ จนกว่าพี่จะหลับได้ไหม?"
ลู่หานพยักหน้าตอบก่อนจะกลับมานั่งท่าเดิม
"ฝันดีนะตะเอง"
ลู่หานส่งยิ้มให้อีกคนอย่างกวนๆ
มินซอกได้แต่ยิ้มให้กับคำพูดน่ารักๆของคนตรงหน้า
ไอ้เด็กบ้านี้ ทำใจฉันสั่นนะ
"ลู่หาน"
"ครับ?"
"พี่ขอโทษนะที่วันนั้นพูดแบบนั้นออกไป"
"ช่างเหอะครับ"
"พี่ยอมรับว่าพี่ยังรักลู่หานคนเก่าอยู่ แต่นาย..พี่ก็รักเหมือนกันนะ พี่ไม่ได้เล่นกับความรู้สึกนายนะ พี่รักนายจริงๆ แต่ลู่หาน เขาคือคนแรกของพี่ รักแรก แฟนคนแรก เขาคือคนแรกของพี่ทุกอย่าง และเขาก็ต้องมาตายเพราะพี่ พี่ไม่กล้าจะลืมเขา นายเข้าใจพี่ใช่ไหม?"
"เข้าใจสิครับ"
"นายจะยังรักฉันไหม? ถ้าฉันยังฝั่งใจกับคนเก่า"
ร่างเล็กสั่นๆนิดๆที่จะได้ฟังคำตอบ เขาเตรียมใจมาแล้วแหระว่ามันจะเป็นยังไง แต่เขาก็ยังรับไม่ได้อยู่ดี
ลู่หานกุมมือเล็กไว้ก่อนจะมองดวงตากลมของคนตรงหน้า เพื่อสื่อให้เขารู้ว่า สิ่งที่เขาจะพูดต่อไปนี้ เขาพูดความจริง
"พี่มินซอก ผมยอมรับว่าตอนแรกผมโกรธ ผมเจ็บ แต่พอผมคิดดูอีกที การที่พี่ลืมคนเก่าไม่ได้ มันก็ไม่แปลก ถ้าเป็นผม ผมก็ลืมไม่ได้เหมือนกัน.... พี่จะไม่ลืมพี่ลู่หานก็ไม่เป็นไร จะเก็บไว้ในใจของพี่ก็เก็บไป เพียงแค่พี่เอาผมอีกคน เข้าไปในใจพี่อีกคนได้ไหม? ผมไม่ขอร้องให้พี่ลืมเขา แต่ผมอยากขอให้พี่มีแค่ผมคนเดียว แค่ผมคนเดียวเท่านั้น ผมอาจจะไม่ดีเท่าพี่ลู่หาน แต่ผมจะทำให้ได้ครึ่งพี่ลู่หานให้ได้ ต่อให้ผมเป็นแค่ตัวแทนผมก็ยอม ขอแค่พี่มีแค่ผม แค่ผมคนเดียว ได้ไหมครับ?"
มินซอกอึ่งกับคำพูดของคนตัวสูง คำพูดที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยิน
ร่างเล็กพุ้งเข้ากอดอีกคนอย่างมีความสุข
"ได้สิ ได้อยู่แล้ว พี่จะมีแค่นาย จะรักแค่นายนะลู่หาน"
ขอคุณนะลู่หาน ขอบคุณจริงๆ
มินซอกกอดอีกคนให้แน่นที่สุด ราวกับกลัวอีกคนจะหลุดมือไป
"พอแล้วนะครับ นอนได้แล้วนะ"
ลู่หานดึงอีกคนออกก่อนจะเช็ดน้ำตาให้
"55555555 พี่มินซอกร้องไห้อีกแล้ว"
"ย๊า!! เพราะใครล่ะ!? ชิ!"
"5555555 นอนๆ อย่างอแงสิเด็กน้อย" ลู่หานทำเสียงดุออกไป
มินซอกเบ้ปากใส่ก่อนจะล้มตัวลงนอน
มินซอกหลับไปแล้ว เหลือแค่ลู่หานที่ยังกุมมืออีกคนอยู่ ลู่หานเห็นอีกคนคงฝันแล้ว จึงตั้งใจจะกลับบ้าน แต่มือเล็กกับยังจับมือเขาแน่น
ลู่หานมองมือเล็กที่จับมือเขาสลับกับดูใบหน้าที่ตอนนี้หลับตาอยู่
"แกล้งหลับหรอว่ะ"
ลู่หานค่อยๆยืนใบหน้าให้ใกล้อีกคน เช็คลมหายใจเข้าออก ซึ่งแน่ใจมากว่ามินซอกหลับสนิด
"กลัวเราหายขนาดนี้เลยหรือไง"
ลู่หานจ้องมองเปลือกตาของอีกคนที่ปกปิดดวงตากลมคู่สวยของมอนซอก ดวงตากวางไล่สายตาลงมา จนมาหยุดที่ปากชมพูสวยของมินซอก
เพราะหัวใจเรียกร้องให้ ทำให้ลู่หานเผลอใจ ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้อีกคน จนจมูกคมของลู่หานชิดกับอีกคน ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของคนที่หลับ ลู่หานเอียงคอเพื่อให้จมูกคมของตัวเองได้หลบจมูกอีกคน ง่ายต่อการประกบ เมื่อปากหน้าใกล้ถึงจุดหมายแล้ว แต่ก็ต้องหยุดลง
ลักหลับพี่มินซอกหรอ? ถ้าพี่เขารู้จะซวยไหมเนี้ย
คิดได้แบบนั้น ลู่หานก็ตั้งใจจะกลับมานั้งท่าเดิม
แต่แล้วก็มีบางอย่างกระชากเขาให้เขาหามินซอกอีกครั้ง ก่อนปากของเขาจะประกบเข้ากับอีกคน ลู่หานรับรู้ได้ถึงการตอบรับของอีกคน ตากวางเบิกกว้างเพราะความตกใจ ทันทีที่สติกลับมา เขาก็รับรู้ได้ถึงมืออีกข้างของมินซอกล็อกคอของเขาเอาไว้
"ป็อดหรือไงเรา ถึงไม่กล้า" มินซอกพูดขึ้นหลังจากถอดจูบอีกคน
"ปากเก่งนะพี่ ผมกลัวพี่โกรธเฉยๆหรอก"
"แล้ว...ถ้าพี่บอกว่า พี่ไม่โกรธล่ะ? นายจะทำไง?"
"อยากให้ทำไรล่ะครับ ตามใจพี่เลย"
"งันหรอ?"
มินซอกพูดจบก็พลิกตัวขึ้นค้อมอีกคน
"งันให้พี่เริ่มก่อนนะ"
ร่างเล็กประกบปากอีกคน เพื่อระเลงบทรักของเขา....
---------------------------------------------------------- Cut -----------------------------------------
ติดตาม ได้ที่ ฉาก NC. นิยาย ของผู้แต่งนิยาย นามประกา Kim MinTang
มาตามนัดครับมาตามนัด 55555555 หลังจากที่ผ่านมา 10 ตอนนะครับ ในที่สุด ก็มีฉาดคัดจนได้ ตอนเย็นจะลง ฉากคัดให้นะครับ ตอนนี้เอาสั้นๆเนาะ ไปยาวเอาฉากคัด อิอิ ติชมกันได้น้าค้าบบบบบบ
ติดตาม ได้ที่ ฉาก NC. นิยาย ของผู้แต่งนิยาย นามประกา Kim MinTang
มาตามนัดครับมาตามนัด 55555555 หลังจากที่ผ่านมา 10 ตอนนะครับ ในที่สุด ก็มีฉาดคัดจนได้ ตอนเย็นจะลง ฉากคัดให้นะครับ ตอนนี้เอาสั้นๆเนาะ ไปยาวเอาฉากคัด อิอิ ติชมกันได้น้าค้าบบบบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น