Lumin (นิยายสั้น)

ลำดับตอนที่ #1 : Outer Space สวัสดีครับผมคือมนุษย์ต่างดาว :บทนำ: 100%

 

 

                                  ปล.

1.ทุกอย่างที่แต่งมานี้ เกิดมาจากความมโนส่วนตัวของผู้แต่งเอง ผู้ที่ถูกกล่าวถึงในบทความนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น
2.พยายามนึกภาพลู่หานให้เป็นผู้ชายแมนๆ แต่ไม่เต็มบาทนะครับ อย่ามองเป็นแบบแอ๊บแบ๋ว ไม่งันพี่ลู่เคะแน่นอน
3.ชื่อดาวที่กล่าวถึงในที่นี้ ไม่มีอยู่จริง ผู้แต่งมโนเองร่วนๆไม่ต้องไปหานะ ถ้าถามว่าชื่อดาวหมายถึงอะไร บอกตรงนี้ว่า ไม่รู้

 

จิ๊บ~~


อ่า~~ สดชื่นจัง 


แต่...


น่าเบื่อจัง


เฮ้อ~ ปิดเทอมแบบนี้มันน่าเบื่อนะ 


สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อ คิม มินซอก หรือ ซิ่วหมิน ส่วนมากเพื่อนจะเรียกซิ่วหมิน แต่คนที่เกาหลีชอบเรียกมินซอกมากกว่า ไม่ต้องงงครับว่าหมายถึงยังไง ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่จีนครับ เรียนที่นู้น 2 ปีก็กลับแหละ 


ตอนนี้ปิดเทอม เป็นอะไรที่ผมเบื่อสุดๆ เพราะผมไปอยู่จีนหลายเดือน เพื่อนผมที่เกาหลีก็แยกย้ายไปเรียนที่อื่น พอปิดเทอมแม่พากลับบ้านผมก็ต้องเหงาแบบนี้แหละ


เฮ้อ~ ผมทำได้เพียงมาชมนก ชมหมา ชมแมว ที่สวนสาธารณแถวบ้านแทน อย่างน้อยๆก็ดีกว่านอนเล่นอยู่บ้านนั้นแหละ 


วันนี้ก็เหมือนเดิม ผมมุ่งตรงไปยังม้านั่งตัวเดิมที่ผมนั้งประจำ แต่..เอ๊! มีคนนอนอยู่ด้วยแฮะ สงสัยเป็นพวกคนจรล่ะมั้งนะ ช่างเหอะ ยังไงม้านั่งก็ยาวพอดู นั้งอีกฝั่งแล้วกัน ไม่อยากไปนั่งตัวอื่น ตัวนี้วิวสวยดีกว่าที่อื่น อีกอย่างขี้เกียจเดินหาตัวใหม่ด้วย หวังว่านายคงไม่ลุกขึ้นมาจับฉันก็แล้วกันนะ 


ผมได้แต่มองวิว พร้อมกับมองร่างที่นอนอยู่ข้างๆผม อีตานี้นอนท่านี้ตั้งแต่ผมมายังไม่ขยับเลย ตายหรือยังก็ไม่รู้ 



จิ้มๆ~



มือน้อยของผมจิ้มไปยังไหล่ของคนที่นอน ที่มีผ้าห่มคลุมอยู่ อือหือ ดูมันห่มผ้า หนาวมากขนาดนี้เลยหรือไงกัน แต่ผมจิ้มไปตั้งหลายครั้งไม่ขยับเลย หรือว่า.... ตายแล้ว! ผมรีบกระโดดหนีกลับมานั่งที่เดิมทันที ถ้าเกิดมีคนเห็นเข้า เกิดเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนฆ่าจะว่าไง



"อืม~"



อยู่ดีๆอีตานี้ก็ขยับตัว อ่า~ ดีจัง ยังไม่ตายนิ เฮ้อ~ ค่อยยังชั่ว



"เฮ้ย! อะไรของแกเนี้ย" ไอ้บ้าเอ๊ย! ผมมัวแต่โล่งใจไม่ทันระวังตัว อยู่ดีๆ ไอ้บ้านี้ก็กระโดดเข้ามาจับหัวผม ทำปากพะงาบๆ จะงับแก้มผมสะงัน



"ซา~ลา~เปา~น่า~อา~หย่อย" ซาลาเปาบ้านแกดิ ไอ้โรคจิต!



ผมพลักไอ้บ้านี้เต็มแรง เอาสะมันหน้าหงาย แต่แปลกแฮะ ผ้าห่มห่อตัวมันไม่ยักกะหลุด ช่างสิ มันไม่ใช่เวลามาสงสัย



"ไอ้บ้านี้! ทำไรของแกว่ะ อี้~ สกปรก" ผมทั้งด่า ทั้งเอามือเช็ดน้ำลายมัน อี้~ ไม่แปรงฟันมากี่ชาติแล้วเนี้ย สกปรก แหยะ!


"อือ~ ซาลาเปาพูดได้" 


"ซาลาเปาบ้านแกดิ ลืมตาก่อนได้ไหม แล้วดูให้ดีว่าฉันเป็นคน"


"อือ~ หือ! คนนิ!"


"ก็คนน่ะสิ!" ไอ้บ้าถึงขนาดนี้มันยังไม่รู้อีก จะบ้าตาย


"ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง ก็หน้าคุณเหมือนซาลาเปามากๆเลย" ขอโทษนะที่ฉันดันหน้าไปเหมือนซาลาเปา! ชิ!


"ทีหลังก็ดูให้มันดีๆก่อนดิ สุ่มสี่สุ่มหาเข้ามาแบบนี้ คิดว่าคนอื่นตกใจไหม ถ้าฉันเป็นผู้หญิง นายนั้นแหละจะติดคุก"


"ทำไมต้องติดคุกด้วยล่ะครับ ท่านแม่บอกว่า คุกที่โลกมนุษย์เอาไว้จับคนไม่ดี แต่ผมเป็นคนดีนะ ไม่โดนจับหรอก" อะไรของมันว่ะเนี้ย พูดอย่างกับถ่ายหนังย้อนยุค หรือเขาถ่ายหนังว่ะ


ผมมองหากล้องว่าอยู่ตรงไหน มีเต็นท์กองถ่ายไหม ก็ไม่มีนี้หว่า หรือว่า....



"ชิ! ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำฉันตกใจหมด นึกว่าทำตัวโก๊ะเข้ามาในฉากหนัง เดี๋ยวบั๊ดตบเลยนิ"




โครก~



หือ? เสียงไรอ่ะ ฟ้าร้องหรอ? ก็ไม่นิ แดดจ้าด้วยซ้ำไป งันก็แสดงว่า...


ผมหันไปมองคนที่นั้งก้มหน้าลูบท้องตัวเองอยู่ข้างๆ เสียงท้องไอ้บ้านิ โอ้โห้ นี้มันดังไปไหมว่ะเนี้ย



"นี้นายไม่กินข้าวมากี่วันแล้วเนี้ย?"


"2  อาทิตย์"


"ห๊ะ!! OoO 2 อาทิตย์!" บร๊ะเจ้า! มันอยู่มาได้ไงตั้ง 2 อาทิตย์


"นายอยู่ยังไงไม่กินข้าว 2 อาทิตย์"


"อยู่ด้วยน้ำของที่นี้ครับ"


"กินแค่น้ำ 2 อาทิตย์เนี้ยนะ?" ให้ตายเหอะ ตอนแรกกะจะด่าให้มันหลับไปอีกรอบสะหน่อย พอรู้ว่าเพราะอะไรทำให้มันตาลายมองผมเป็นซาลาเปา ก็ทำเอาผมไม่กล้าด่าเลย


"งันเอางี้ นายรออยู่นี้แล้วกัน แล้วห้ามไปไหนนะขี้เกียจตามหา" ผมสั้งไอ้บ้านี้ไว้ด้วยใบหน้าที่คิดว่าดุสุด ไอ้นี้ก็มองผมอย่างงงๆแต่ก็ยอมพยักหน้าตอบ









ติ๊ง~ ต่อง~


"เซเว่นอีเลฟเว่น ยินต้อนรับค่ะ"



เฮ้อ~ สุดท้ายผมก็ใจอ่อน เดินออกมาเซเว่นเพื่อซื้อข้าวกล่องไปให้ไอ้บ้านั้น ข้าวผัดปูกับน้ำ 1 ขวดคงอิ่มนะ



"เวฟไหมค่ะ?"


"ครับ"


"รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมค่ะ?" ซาลาเปาหรอ จะว่าไปไอ้บ้านั้นก็เห็นผมเป็นซาลาเปานิ สงสัยมันจะอยากกินซาลาเปา"


"งันผมขอซาลาเปาใส้ครีม 2 ลูกครับ"


"ได้ค่า รอสักครู่นะค่ะ"







"อ่ะ"


ผมยื่นถุง 2 ใบส่งให้ไอ้คนที่นั้งสับหงกรอผมอยู่ที่ม้านั่ง ทำอย่างกับฉันไปนานจังนะ



"แนะ! ยังจะมองหน้าอีก ไม่กินใช่ไหม? ถ้าไม่กินจะเอาให้หมากิน" ผมหันหลังจะเดินไปหาหมาแถวๆนั้น อันที่จริงมันไม่มีหรอก พูดไปงันแหละ


"กินครับกิน" มันทันจะได้หัน ถุงในมือผมก็โดนแย่งไปเรียบร้อย ถ้าหิวมากขนาดนี้จะเล่นตัวทำซากอะไรล่ะ


"ใจเย็นๆก็ได้มั่ง ฉันไม่แย่งหรอก" ผมนั่งมองไอ้บ้านี้กินอย่างไม่สนใจผมเลย ว่าแต่... เรียกไอ้บ้ามาตั้งนาน มันชื่อไรว่ะ


"นี้! นายชื่อไร"


"อู้อานครับ" คนอะไรชื่ออ่านว่ะ? แล้วผมก็ดันไปถามตอนมันกำลังกิน


"อะไรอ่านๆนะ?"  สงสัยผมจะฟังผิด ไอ้บ้านี้มันรีบยกขวดน้ำล้างข้าวให้ลงคอทันที


"ผมชื่อลู่หานครับ"


"ลู่.. ที่แปลว่ากวางอ่ะหรอ?"


"ชื่อผมแปลว่ากวางหรอครับ?"


"อือ ชื่อนายเหมือนคนจีนมากเลยนะ คนจีนหรอ?"


"เปล่าครับ ผมมาจากดาว PE ครับ" (อ่านว่าพีอีนะ)


"หา? ดาวอะไรนะ?"


"PE ครับ" ไปแล้ว สมองมัน ดาว PE ที่ไหนว่ะเนี้ย เอ๋า เล่นกับมันหน่อย


"มันอยู่ส่วนไหนของจักวารว่ะ?"


"เลยทางช้างเผือกมา 93 ล้านไมล์ครับ" หนักเลย - - ไปกว่าเดิมอีก ให้ตายเหอะ เกิดมาพึ่งเคยได้ยินชื่อดาวแบบนี้


"เอาที่นายสบายใจเลยแล้วกัน"


ตั้งใจจะกัดฟันฟัง แต่คงไม่ไหว ถ้าผมยังฟังต่อไป มีหวังเป็นบ้าไปกับมันแน่ ช่างเหอะ ยังไงรู้ไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะยังไงก็ขอเจอเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกัน ไม่อยากเจออีก กลัวสมองจะทำงานหนัก - -







หือ? รู้สึกเหมือนมีคนจ้องจัง?



"เฮ้ย!"



ไอ้นี้เอาอีกแล้วตกอกตกใจหมดเลย แล้วนี้มันกินหมดตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย ผมแอบมองไปยังถุงอาหาร โอ้โห เหลือแต่ซาก ฉันดูวิวเพลินๆแค่แปบเดียวแกกินหมดแล้วหรอเนี้ย แล้วนี้จะจ้องอีกนานไหมเนี้ย?



"อะไรของนายอีก?"


"คุณเป็น...เออ... เขาเรียกไรนะ? อ๋อ ผู้มีพระสงฆ์" 


"พระคุณเว้ย!" พระสงฆ์อะไรของนาย จะไปวัดหรือไง - -


"ใช่ๆ ผู้มีพระคุณ ท่านแม่บอกว่าบุญคุณต้องทดแทน แค้นนี้ต้องชำระ" ฉันล่ะอยากเห็นหน้าแม่นายมากจริงๆ สอนอะไรของแม่นาย


"ทำตัวเหมือนเด็ก 5 ขวบนะนาย ดูๆก็น่าจะอายุเท่าฉันนะ"


"ผม 16 ปีครับ" ก็อายุเท่ากัน แต่ดูเหมือนสมองจะแค่ป.1 


"คุณผู้มีพระคุณครับ"


"ฉันชื่อ คิม มินซอก"


"อ่า คุณคิม มินซอก" อะไรจะซื่อบื่อขนาดน้านนนน


"เรียกฉันมินซอกก็ได้" 


"ครับมินซอก ผมขอไปอยู่ด้วยนะครับ"


"ห๊ะ!!!"



มะ...เมื่อกี้ผมหูฝาดใช่ไหม? อะ... ไอ้บ้านี้มันขอไปอยู่กับผมหรอ OoO



"นายจะบ้าหรือไง ที่ฉันซื้อข้าวมาให้ก็เพราะสงสาร แต่ไม่ได้จะรับเลี้ยงนายสักหน่อยนะ"


"แต่มินซอกเป็นคนช่วยชีวิตผมให้อยู่รอด ผมจะขอติดตาม ดูแลมินซอกเพื่อเป็นการขอบคุณเองครับ"


"ไม่ต้อง! แค่ข้าวกล่องเดียว ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก"


"ไม่ได้ครับ ท่านแม่สอนไว้"



บางทีนายไม่จำเป็นต้องเชื่อแม่นายไปสะทุกเรื่องก็ได้นะ - -



ชีวิตอันสงบสุขของฉัน งื่อ~~~ ฉันไม่อาววววว



"ไม่ต้อง!" ผมก็ยังยืนยันคำเดิม



แต่แล้วอยู่ดีๆ ไอ้บ้าที่ชื่อลู่หานมันก็ลุกขึ้นจากม้านั่งพร้อมกับโยนผ้าห่มลงพื้น



"ยังไงผมก็จะดูแลมินซอกให้ได้ จะติดตามไปทุกที่"


"OoO!!"<<< นี้คือหน้าผมเองครับ เพราะอะไรผมถึงตกใจขนาดนี้น่ะหรอ? ก็ไอ้บ้าลู่หานนี้ ที่ตอนแรกมีผ้าห่มห่อหุ้ม ผมก็นึกว่ามันหนาว แต่ที่ไหนได้ มันไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว กางเกงในยังไม่มี แถมตอนนี้มันก็ยืนอวดของรักของมันอย่างเต็มที่ 


"ลู่หานนนนน!!!" ผมรีบวิ่งไปหยิบผ่าห่มก่อนจะเอากับมาห่อตัวก่อนจะใช้ตัวผมเป็นยางชั้นดีรัดเอาไว้ไม่ให้หลุด



แต่ตอนนี้ผมต้องมองหาก่อนว่ามีคนอยู่แถวนี้ไหม ( - -) ขวาไม่มี (- - ) ซ้ายไม่มี โอเคไม่มีคนเห็น ผมเงยหน้ามองคนที่ผมกอดอยู่ ตอนอยู่ด้วยกันแรกๆ ทำไมมันไม่สูงขนาดนี้ว่ะ ทันทีที่ผมมั่นใจว่าไม่มีใครผมก็ถอดกอดออกทันที ก็ขนาดข้าวก็ยังไม่กินมา 2 อาทิตย์ แล้วน้ำนี้จะโดนตัวมันสักทีไหม?



"นี้! นายไม่มีเสื้อผ้าใส่หรอ?"


"มีครับ"


"แล้วอยู่ไหน? ทำไมไม่ใส่"


"ขาดแล้วครับ"


"- -??"


"ตอนที่ยานผมตกและเกิดการระเบิด ทำให้ชุดของผมขาด ผมรู้สึกไม่สบายตัวที่จะใส่มันเลยถอดและโยนทิ้งไปแล้วครับ ตอนแรกผมเกือบตายเลยนะครับ จะไปขอเสื้อผ้ากับใครก็มีแต่คนวิ่งหนี.."



เป็นฉัน ฉันก็วิ่งโว๊ย! ไปสภาพแบบนี้



"แต่โชคดีที่ผมเจอไอ้นี้..." มันยกผ้าห่มขึ้นเต็มแขน 


"ไอ้บ้าา!!" แล้วผมก็เป็นคนดึงกลับมาห่มให้และต้องกอดไว้เหมือนเดิม


"นั้นแหละครับ แต่ผมเจอมันที่... ไอ้สี่เหลี่ยมใหญ่ๆ... เขาเรียก... อ๋อ ถังขยะ"


"ห๊ะ!!"



ดีดตัวอย่างเร็ว นอกจากตัวมันจะสกปกแล้ว ผ้าห่มที่มันห่มก็ยังสกปรกอีก ชีวิตแกมันรันทดมากจริงๆนะ ถึงจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องดาวอะไรนั้นก็เหอะ 



"โอเค~ ฉันยอมแล้ว"


"หมายความว่า มินซอกยอมให้ผมไปอยู่ด้วยใช่ไหมครับ?" แล้วถ้าฉันไม่ยอมให้ไปได้ไหมล่ะ? ทำตัวสะน่าสมเพชขนาดนี้ - -


"อือ"


"เย้!!!"


"หยุด! อย่าเข้ามา" หยุดความคิดสะ รู้ว่าดีใจ แต่อย่ามากอดฉันเด็ดขาดเลย ฉันเกียจผ้าห่มนาย



จะเอาไงล่ะทีนี้ ถ้ากลับด้วยผ้าห่มแบบนี้มีหวังอายคนตาย สงสัยต้องเสียเงินเพิ่มเพื่อซื้อชุดให้สะแล้วล่ะ








"ถึงแล้ว"


"โห้~~ นี้หรอที่โลกมนุษย์เรียกว่าบ้าน ทั้งสวย ทั้งน่าอยู่ แถมใหญ่มากๆด้วย"



เวอร์ให้มันตลอดเหอะ ทำเป็นไม่เคยเห็นบ้าน



"นี้! เลิกพูดครับเหอะ ฉันกับนายอายุเท่ากัน คุยปกติเหอะ"


"ได้เลยมินซอก" อื้อหือ นี้นายรอคำนี้จากฉันอยู่ใช่ไหม


"เฮ้อ~~ ช่างเหอะ เข้าบ้านได้แล้ว"




ที่จริงบ้านผมไม่ได้หลังใหญ่มากตามที่ลู่หานมันพูดนะครับ เป็นบ้านหลังปานกลาง ที่สามารถให้ชีวิต 4 ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ ตั้งแต่พ่อผมเสีย ทุกอย่างที่เคยหรู่หราก็ต้องหยุดลง ไม่ใช่เพราะผมไม่มีเงินหรอกครับ ครอบครัวแม่ผมเป็นตระกูลที่ถือว่าร่ำรวยมากในเกาหลี แต่เพราะคุณแม่ของผมไม่ได้ทำงาน เราจึงได้เงินจากทางบ้านของแม่ และทางบ้านของพ่อ ถึงจะได้เงินหลายทาง ยังไงเราก็ขอเงินพวกเขาใช้ แม่จึงบอกให้พวกเราประหยัดลง เราจึงตัดสินใจมาซื้อบ้านเล็กๆนี้ แทนที่จะไปอาศัยบ้านคุณปู่คุณย่าอยู่แทน ซึ่งท่านทั้ง 2 ก็ไม่ขัดอะไร 



"กลับมาแล้วค้าบบบ" 


"กลับมาแล้วค้าบบบ" สะ...เสียงไอ้บ้าลู่หานนิ มันจะพูดตามผมทำไมว่ะ


"นายไม่ต้องพูด"


"ท่านแม่สอนว่า เข้าเมืองตาเหล่ ต้องหลิ่วตาตาม"



โอ้~ ให้ตายเหอะ นี้แม่นายสอนผิดหรือนายจำมั่วว่ะเนี้ย



"เขาเรียกว่าเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม"


"เมื่อกี้ผมพูดผิดหรอ?"


"ไม่มั่ง!" โอ๊ย! ปวดหัว




"กลับมาแล้วหรอลูก?" เสียงหวานจับใจที่คุ้นเคยของผมเดินออกมารับผมแล้วววว ใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย สงสัยกำลังทำอาหารแน่ๆเลย อือ หิวจังเลย


"ครับแม่" ผมตรงเข้าไปกอดแม่พร้อมกับหอมแก้มทั้ง 2 ข้าง


"หิวไหม?"


"ตอนแรกไม่หิวนะครับ แต่พอเห็นแม่ในชุดนี้แล้ว หิ๊ววว หิว"



แม่มองผมด้วยสายตาไม่เชื่อ ก่อนจะหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังผม ย้ำนะครับว่าข้างหลัง ข้างหลังจริงๆ ถ้าสิงผมได้คงสิง



"อะไรของนาย ทำไมต้องยืนติดฉันขนาดนี้ด้วย"


"ผมรอมินซอกถอยอยู่"


"ทำไมจะต้องรอ?"


"ผมจะได้ทำเหมือนที่มินซอกทำ" 


"ห๊ะ!"



แบบที่ฉันทำ กอดแม่ หอมแม่เนี้ยนะ?



"ไม่ต้อง! อันนี้แม่ฉัน ไม่ใช่แม่นาย ฉันหอมได้ นายหอมไม่ได้"


"เอ๋าหรอ?"



เออ! จะเข้าใจอะไรไหมนิ? ตอนแรกกะจะเชื่อว่ามาจากดาวบ้าๆนั้นแล้ว แต่ตอนนี้ฉันขอเชื่อว่านายปัญญาอ่อนแทนแล้วกัน



"เอางี้ ต่อไปนี้ อะไรที่ฉันไม่บอกให้ทำ ไม่ต้องทำ เข้าใจไหม และ... อะไรที่นายเห็นสมควรจะทำ ถามฉันก่อน ถ้าฉันอนุญาตค่อยทำ เข้าใจ๊!?"


"ครับผม!"



"ใครหรอลูก?" แม่ที่ยีนฟังผมกับลู่หานคุยกันอยู่นานก็ถามขึ้น ลืมไปว่าแม่ยังไม่รู้เรื่อง
 

"ผมต้องขอรบกวนหน่อยนะแม่ สงสารเขาอ่ะครับ เห็นนอนอยู่ที่สวนสาธารณ เสื้อผ้าก็ไม่มี ผมต้องซื้อให้ใหม่ ข้าวก็ไม่ได้กิน กินน้ำแทน"


"ตายแล้ว ทำไมชีวิตรันทดขนาดนี้ล่ะคะ? ชื่อไรหรอเราอ่ะ"



แม่ตรงไปหาคนที่อยู่ข้างหลังผม แบบไม่สนใจผมเลย แนะๆ ลูบหัวอีก แม่!!! อย่าไปแบ่งปันนิสัยน่ารักให้มันสิ



"ชื่อลู่หานครับ ผมขอรบกวนคุณแม่หน่อยนะครับ รับรองผมไม่ทำให้คุณแม่ต้องเดือด...เออ... เดือดร้อนเลยครับ" เกือบไหมล่ะ? ที่ดาวมันไม่รู้จักคำว่าเดือดร้อนหรือไงกัน


"จ้า ไม่เป็นไร มาอยู่ด้วยกันก็ดีแล้ว มินซอกจะได้มีเพื่อน"


"มินซอกเพื่อนไม่คบหรอ?"



จึก!


แทงใจมาก



"ไม่ใช่เพื่อนไม่คบเว้ย! แต่เพื่อนฉันเขาแยกย้ายไปเรียนที่อื่น และอีกอย่าง ฉันไม่ได้อยู่ที่นี้ตลอด ฉันต้องกลับไปเรียนที่จีน"


"พอๆ ไม่ต้องเถียงกัน งันมินซอกพาพ่อกวางน้อยไปรอที่ห้องรับแขกนะ พอกับข้าวเสร็จเดี๋ยวแม่เรียก แล้วก็ ดูน้องให้ด้วยนะ"


"ได้ครับแม่" ผมตอบรับแม่ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปดึงไอ้กวางบ้าออกจากแขนแม่ กอดกันนานเกินไปแล้วนะ หึงๆ









"ว่าไงไอ้แสบ"


"พี่หมินหมินกลับมาแล้วหรอ?" เสียงน้องชายสุดที่รักของผมเองครับ 


"ทำไรอยู่เรา?"


"แจแจกำลังทำการบ้านอยู่ครับ พี่มินซอกมาพอดีเลย บอกข้อนี้ผมหน่อยดิผมงง"


"ได้ดิ"



แล้วผมก็ตั้งหน้าตั้งตาสอนน้องผม จนลืมไอ้ตัวที่ยืนอยู่ ผมจึงหันไปมองลู่หานอย่างงงๆ มันจะยืนทำไม ทำไมไม่นั่ง



"ลู่หาน ทำไมไม่นั่ง?"


"มินซอกยังไม่สั่งผมนิ"



โอ๊ย! ตาย แล้วนายก็ยืนอยู่แบบนี้ตั้งนานเพื่อรอคำสั่งฉันเนี้ยนะ



"ฉันบอกแล้วไง ถ้าเห็นอะไรที่มันสมควรให้ถามฉันก่อน ฉันอนุญาตค่อยทำ ซึ่งนายก็ควรจะถามฉันว่านั่งได้ไหม ฉันจะได้บอกนายไง เข้าใจไหม?"


"โอเค" ที่คำนี้ล่ะรู้จัก


"ใครหรอครับพี่มินซอก?"


"เรื่องมันยาวอ่ะ เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังพร้อมกับพี่ก้าแล้วกันนะ เอาเป็นว่า เขาจะมาอาศัยอยู่กับเรา"


"อ๋อ สวัสดีครับ ผมชื่อยองแจนะครับ พี่ชื่อไรหรอ?" 


"ลู่หานครับ" อย่านะ! อย่ามาส่งยิ้มใส่น้องฉันนะ!


"เป็นแฟนพี่หมินหมินหรอ?"


"พู้งงงง~~"



น้ำที่ผมตั้งใจจะกลืนลงคอ ตอนนี้พุ่งออกมาอย่างกับช้างพ่นน้ำ



"ไม่ใช่แจแจ พี่แค่บังเอิญไปเจอและได้ช่วยไว้เฉยๆ และอีกอย่าง พี่กับลู่หานเป็นผู้ชายทั้งคู่นะ"


"ไม่เห็นแปลกเลยนิพี่หมินหมิน ขนาดแจแจยังชอบผู้ชายเลย"


"ห๊ะ!"



โถ่~~ ยองแจเอ๊ย! ไปโดนไอ้พวกเพื่อนที่โรงเรียนหลอกเอาสินะ เพราะยองแจเป็นคนซื่อมากๆ โดนหลอกตลอด แต่พอจะฉลาดก็ฉลาดเกินมนุษย์มะนา



ช่างเหอะ ตอนนี้จะเอายังไงกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมดี ถ้าอยู่กับผมไปนานๆมีหวังประสาทผมกินแน่นอน



"นายขึ้นไปอาบน้ำข้างบนกับฉันก่อนไป"



ผมลากลู่หานขึ้นห้องผมในทันทีที่นึกขึ้นได้ว่ามัน... ยังไม่อาบน้ำกี่ปีแล้ว









"ว้าวววว ห้องมินซอก เรียบร้อยจังเลย ห้องผมรกกว่านี้มากเลย"


"หยุดชื่นชมห้องฉันแล้วไปอาบน้ำสะไป" ผมยื้นผ้าขนหนู กับกางเกงในชุดใหม่ที่ผมยังมีเหลืออยู่ให้ หือๆ เพราะตอนนี้ลู่หานมันมีแค่เสื้อผ้า กางเกงในไม่มี




ผมนั่งอ่านหนังสือรอไอ้คนไปอาบน้ำมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่ออกมาสักทีล่ะ นี้กะให้สะอาดจนขาวเลยหรือไง



ก๊อกๆ 



"ลู่หาน เสร็จยัง?"


//ยังครับ//


"นายทำไรอยู่ ทำไมนานขนาดนี้"


//ผมรอน้ำไหลอยู่ครับ//


"ห๊ะ!"



รอน้ำไหล หมายความว่าไงว่ะ ไม่สนแล้วเปิดเลยแล้วกัน และภาพที่ผมเห็นคือ ไอ้บ้าลู่หานมันยืนมองฝักบัว พร้อมกับสถาพที่ไม่ใส่เสื้อผ้า



"นายยืนทำไรของนาย?"


"ผมสั่งไปแล้วนะครับ แต่มันไม่ยอมไหล ผมก็นึกว่าต้องใช้เวลา"


"สั่ง? สั่งอะไร?"


"ก็สั่งแบบนี้ไงครับ >น้ำไหล<"


"- -?" ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่ไม่ได้บอกวิธีเปิดฝักบัวให้นายรู้จัก


"ลู่หานที่นี้ไม่มีอะไรทำงานด้วยเสียงหรอกนะ" ผมเดินไปเปิดฝักบัวอย่างเหนื่อยล้า ให้ตายเหอะ ต้องมาเห็นไอ้บ้านี้ไม่ใส่เสื้อผ้าตั้ง 2 ครั้ง แล้วยังต้องมาเหนื่อยกับไอ้อาการไม่รู้เรื่องอะไรของมันอีก เหนื่อยนะเนี้ย


"ว้าวววว ดีจัง หมุนแบบนี้หรอ?" แล้วมันก็หมุนเปิดปิดน้ำอย่างสนุก ซึ่ง... ผมไม่สนุกด้วยครับ


"นายควรจะรีบอาบน้ำสะนะ!"


"อ่า ใช่ มินซอกอาบด้วยกันไหม?"


"ไม่!" แค่เห็นนายด้วยสภาพนี้ ฉันก็จะเป็นตากุ้งยิงอยู่แล้ว อย่าหาเรื่องให้ฉันดีกว่า 





"เฮ้อ~" ผมถอนหายใจหลังจากปิประตูห้องน้ำลง 


ตอนนี้ต้องมาคิดหนักกับพี่ชายคนโตของผมสะแล้วล่ะ แม่กับยองแจยังไงก็ผ่านอยู่แล้วเรื่องเอาคนอื่นมาอยู่ในบ้าน แต่พี่ชายของผมอย่างพี่ซูก้านี้สิเรื่องใหญ่ แกจะไม่ค่อยยอมให้คนนอกมายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวเท่าไหร เขาบอกว่าคนอื่นนอกจากครอบครัวไว้ใจไม่ได้ แล้วแบบนี้จะทำไงดีล่ะ มีหวังพี่ซูก้างอนผมแน่ พี่แกยิ่งง้อยากๆด้วย โอ๊ยยยยย!!!! 




ศึกใหญ่กำลังเกิด!!!









โอ้โอ้ นี้ยาวมากนะเนี้ย กะจะแต่งให้ยาวที่สุดในแต่ล่ะตอน จะได้แต่งน้อยๆตอนจบ ส่วนใครที่อ่านแล้วบอกว่าลู่หานช่างเคะมาก ใจเย็นนะครับต่อไปพี่ลู่จะเมะแล้วนะครับ ตอนนี้ยังไม่รู้จักอะไรเลยออกจะซื่อบวกบื้อนิดหน่อย(มั่ง) ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะครับ^^

ส่วนใครที่อยากจะหาฉากคัดล่ะก็เข้ามาที่ลิ้งนี้ได้เลยครับ https://www.facebook.com/kimkimmintang/?fref=ts ถ้าหาไม่เจอ สามารถทักแชทมาได้เลย เดี๋ยวส่งให้อ่านเป็นการส่วนตัวเลยนะ^^