The home side lost love หลงรักนายข้างบ้าน {LuMin} 2

ลำดับตอนที่ #8 : The home side lost love 2 ตอนที่ 8

Duck-         Fly

"แม่ไม่ไปไม่ได้หรอครับ" เสียงเล็กของลูกชายสุดที่รักขอร้องผู้เป็นแม่

"ไปไม่นานหรอกลูก แแม่อยากพักผ่อนสักหน่อย"

"อ้าาา แต่ถ้าแม่ไม่อยู่ผมก็เหงาดิ"

"ทำมาเป็นเหงา เพื่อนลูกก็เยอะแยะ"

"ก็ได้ครับ ผมเห็นแม่เหนื่อยๆมาหลายวันเฉยๆนะ ไม่งันผมไม่ให้ไปแน่นอน" 

"ขอบคุณนะค่ะที่อนุญาต ไอ้ลูกคนนี้ ทำอย่างกับแม่เป็นเด็ก" มือเล็กขยี้หัวลูกอย่าเอ็นดู

"ก็ผมเป็นผู้ปกครองแม่นิครับ" มินซอกพูดจบก็เดินเข้าไปกอดคนเป็นแม่

"พอแล้ว แม่ไปแล้วนะ"

"ครับแม่" 

มินอาเดินขึ้นรถไปพร้อมกับลู่ฮวาน ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวออกไป

มือเล็กเอามือทาบอก เขารู้สึกเหมือนหัวใจตกพื้น เป็นหวิวๆแปลก ความรู้สึกเหมือนจะเสียอะไรไปสักอย่าง

"ไม่มีไรหรอกมั่ง" ร่างเล็กหันหลังเดินเข้าบ้านไป


ไลน์

Luhan
 

ไปเที่ยวกัน


 

ไม่เอา
ง่วง

 

เดี๋ยวค่อยนอนก็ได้
ผมมีไรจะให้พี่ดู

 

ก็ได้
ที่ไหน

 

ร้าน XXX
เจอกันนะครับ
จุ๊ฟๆ




"ไอ้เด็กบ้า!" แก้มกลมถูกหยกให้ปิดตา ปากยิ้มจนจะฉีกเทาหู แต่พอสายตาไปหยุดที่รูปของลู่หาน รอยิ้มนั้นก็ค่อยๆลดลง ขาเล็ก ค่อยๆก้าวเดินไปยังรูปที่วางอยู่ 

"ขอโทษนะลู่หาน นายไม่เคยหายไปจากใจฉันหรอก แต่ฉัน...แค่เห็นแก่ตัว ฉันแค่อยากมีความสุขอีกครั้ง ถึงทำผิดกับนายแบบนี้ นายคงให้อภัยฉันนะ"

มินซอกกอดรูปลู่หานไว้แน่นๆ แต่ความรู้สึกเหมือนกอดลู่หานจริงๆ


'ฉันให้อภัยนาย' เสียงลู่หานที่ออกมาจากในหัวมินซอก


"ถ้ารู้ว่าผิด ก็อย่าทำแบบนี้สิ"

มินซอกรีบหันไปมองต้นเสียงทันที 

"พี่อี้ฟาน พี่รู้เรื่อง?"

"รู้"

"รู้นานยังครับ"

"ตั้งแต่นายให้ชานยอลไปสืบเรื่องเด็กคนนั้นแล้ว"

สรุป ตั้งแต่แรก - -

"ไอ้กางมันบอกใช่ไหมครับ? หนอย! ไอ้กาง บอกเป็นความลับๆ ยังพูดมากอีก"

"อย่าไปว่าชานยอลเลย มันคงอึดอัด มันถึงมาบ่นให้พี่ฟัง แต่ไม่ต้องห่วง มีแค่พี่ที่รู้"

ตากลมจ้องมองดวงตาของพี่ชายอย่างอ้อนวอน อ้อนวอนไม่อยากให้อี้ฟานบอกใคร อ้อนวอนไม่ให้อี้ฟานห้ามเขา เขาแค่อยากทำตามใจตัวเอง

"มินซอก พี่รู้ว่านายคิดถึงลู่หาน แต่นายอย่าลืมสิว่าเด็กนั้นกับลู่หานมันคนละคนกัน มันเอามาแทนกันไม่ได้ นอกจากนายจะรักเด็กนั้นจริงๆ ไม่ใช่เพราะเขาหน้าเหมือนลู่หาน"

"ขอเวลาผมหน่อยนะครับ ตอนนี้ผมแค่อยากจะลองอะไรสักอย่าง"

"อะไร?"

"ผมแค่...อยากรู้ว่าจริงๆแล้ว ผมยังรักลู่หานคนนี้..." มินซอกหันรูปลู่หานให้อี้ฟานดูเพื่อสื่อให้รู้ว่าหมายถึงใคร

"หรือเปลี่ยนใจไปรักลู่หานคนใหม่แล้ว"

"แต่ถ้านายพิสูจน์แล้วว่านายรักลู่หาน ไม่ใช่เด็กคนนั้น นายจะบอกเด็กมันว่าไง?"

"......"

มินซอกได้แต่มองหน้าอี้ฟาน เขาไม่มีคำตอบจะให้ เขาไม่รู้จะตอบยังไง ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าจะบอกลู่หานยังไง แต่เขาก็เชื่อว่า ถึงวันนั้นเขาจะควบคุมมันได้

"เฮอ.. มินซอก ไม่สายที่นายจะถอยมา อย่าให้มันลึกเกินแก้ไขเลยดีกว่านะ"

"มันไม่ทันแล้วครับ ผมเดินหน้ามาไกลแล้ว ผมคงหยุดไม่ได้จริงๆ"

ตัวเล็กพูดจบก็หันไปวางรูปก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

เขาเชื่อว่าตัวเองต้องทำได้ ถึงวันนั้นจะเป็นยังไง เขาก็จะรับให้ได้ แต่วันนี้..เขาขอมีความสุขกับลู่หานคนนี้ ความสุข ความอบอุ่นที่เขาไม่ได้เจอมันมานาน อ้อมกอดนั้น เขาขอจากลู่หานคนนี้ได้ไหม

ขาเล็กวิ่งออกมายังหน้าบ้าน ร่างเล็กหลับหูหลับตาวิ่งไม่ได้มองทางจนชนเขากับใครสักคน

"แทคอุน"

ตากลมเบิกขึ้นทันที แทคอุนมาได้ไงเนี้ย ถ้าลู่หานมาเห็นจะทำไงเนี้ย

"พอดีเราอยากให้นายช่วยสอนการบ้านเราหน่อย เราพึ่งมา ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่"

"ทะ..ทำไมเป็นเราล่ะ จุนมยอนกับจงแดไง สองคนนั้นอยู่บ้านด้วยกัน สองคนสอนจะง่ายกว่านะ"

"จุนมยอนบอกว่านายสอนเข้าใจง่าย และเร็วด้วย เราจึงยอมนั่งแท็กซี่จากบ้านจุนมยอนมาบ้านนาย"

พูดสะหน้าสงสารเลย ยอมนั่งแท็กซี่จากบ้านจุนมยอนมาบ้านเรา เอาไงดีว่ะ?

"พอดีเราจะไปทำธุระอ่ะ"

"ธุระสำคัญมากหรอ?"

"ก็นิดหน่อยอ่ะ เป็นพรุ่งนี้ได้ไหม"

"พรุ่งนี้เรามีเรียนพิเศษ จะว่างอีกทีก็คงทุ่มกว่าๆ งันพรุ่งนี้ทุ่มกว่าๆเราจะมาให้นายติวก็แล้วกันนะ นายไปทำธุระเหอะ"

แทคอุนหันหลังก้าวเดินออกไปพร้อมกับนับการก้าวเดินของตัวเอง เขารู้มาก่อนว่ามินซอกเป็นคนขี้สงสาร และนิสัยของเขาที่เจอคนมาไม่นักต่อหนัก คนอย่างมินซอก เราเดินออกมาไม่ถึง 5 ก้าว ก็ยอมเรียกกลับไปแล้ว

'2...3...4...'

"แทคอุน เดี๋ยวก่อน"

ขายาวหยุดเดินทันทีที่เสียกเล็กทัก แทคอุนยกยิ้มอย่างผู้ชนะ

"ก็ได้ ถ้าเป็นพรุ่งนี้ นายอาจจะกลับดึก เข้ามาก่อนนะ"

"ขอบคุณนะ"

แทคอุนเดินตามมินซอกด้วยหน้าตาที่นิ่ง 

'รออยู่นั้นจนตายเลยนะไอ้ลู่หาน หึ ฉันไม่ปล่อยให้มินซอกไปหานายง่ายๆหรอก อยากได้...ก็มาแย่งเอาแล้วกันนะ ลู่หาน'

และอีกอย่างที่แทคอุนรู้มา คือวันนี้ลู่หานจะนัดมินซอกไปเพื่อขอเป็นแฟน ร้านที่นัดไว้ ลู่หานก็จ้างให้เขาจัดร้านเสร็จ แต่ก็คงต้องเสียเงินฟรีๆล่ะนะ


------------------------------------------------------------------------------- 45% --------------------


 

The home side lost love 2

 

ใบหน้าคมนั้งหน้ามุยมองไปยังประตูร้าน เกือบชั่วโมงแล้วที่ลู่หานนั่งรอมินซอก แต่ก็ไม่มีวี่แววของตัวเล็กเลย ไลน์ไปก็ไม่ตอบ จะโทรไปก็ไม่กล้า

"เฮอ..." รอบที่ 10 - -

ลู่หานได้แต่ถอนหายใจ พร้อมกับมองประตูร้าน 

วันนี้เขายอมจ้างร้านกาแฟที่มินซอกชอบ ให้จัดร้านน่ารักๆแบบนี้ มีดอกกุหลาบขาวที่มินซอกชอบ วันนี้เขาตั้งใจจะขอมินซอกเป็นแฟนอย่างเป็นทางการ แต่รู้สึกจะกินแห้วสะแล้วล่ะ เพราะนีก็เกิบชั่วโมงแล้วที่ลู่หานรอมินซอก

"ลองโทรไปเช็คก่อนดีไหมค่ะ จะได้แน่ใจว่าเขาจะมาหรือเปล่า"

เสียงเจ้าของร้านเดินมาถามลู่หาน

"ไม่ดีกว่าครับ ตอนนี้พี่เขาอาจจะติดธุระอยู่ อีกหน่อยก็มาแล้วครับ รอหน่อยนะครับ"

เจ้าของร้านพยักหน้าตอบก่อนจะเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ ส่วนลู่หานก็ดูนาฬิกาอีกครั้ง มันบอกเวลา 19:48 น. 

"นี้อุตสานัดล่วงหน้าตั้งหลายชั่วโมง ทำไมยังไม่มาอีกนะ"

ลู่หานตั้งใจนัดล่วงหน้าเพื่อจะพามินซอกไปเที่ยวนู้นนี้ให้สนุกก่อน ค่อยมาร้าน แต่มินซอกก็ไลน์มาบอกว่าติดธุระ จะไปช้าหน่อย ลู่หานจึงตัดสินใจนัดเวลาที่แน่นอนเลยคือ ทุ่มตรง

"เฮอ...เกือบชั่วโมงแล้วนะ"



2 ชั่วโมงผ่านไป

"คุณค่ะ คุณ! คุณ!" เจ้าของร้านกลับมาหาลู่หานก็เห็นหลับฟุบลงกับโต๊ะจึงเข้ามาปลุก

"พี่มินซอกมาแล้วหรอครับ!" ลู่หานรีบสดุงตื่นทันทีที่มีคนมาปลุก

"ยังค่ะ แต่นี้สองชั่วโมงแล้วนะครับ เขาคงไม่มาแล้วล่ะค่ะ"

ลู่หานมองหน้าเจ้าของร้านก่อนจะหันไปมองประตูร้าน

"คงจะจริงล่ะครับ ถ้าพี่เขาจะมา คงมาตั้งนานแล้ว บางที...พี่เขาอาจไม่มาก็ได้นะครับ"

ลู่หานส่งยิ้มแห้งๆให้เจ้าของร้าน

"ยังไงก็นัดเขาวันหลังก็ได้นะครับ ส่วนเค้กผมจะเก็บไว้ให้"

"คงไม่มาอีกแล้วล่ะครับ เค้นนั้นก็ขายได้เลยนะครับ"

ถูกแล้ว เขาคงไม่มาทำแบบนี้อีก เพราะอะไรนะหรอ?...เพราะเงินเก็บเขาหมดแล้วไง ถ้าจะทำอีกก็ต้องเก็บอีก ก็คงอีกนาน ถึงวันที่เก็บได้ เขาคงได้คบกับมินซอกแล้วแหระ

"เฮอ...ผมขออเมริกาโน่เย็นให้ผมสักแก้วหน่อครับ"

ลู่หานลุกจากโต๊ะเดินไปยังเคาน์เตอร์แบบเหนื่อยๆ

กริ๊ง!

"กินกาแฟนตอนนี้จะไปนอนตอนไหนล่ะ"

เสียงผู้มาใหม่ ทำเอาลู่หานที่ยืนหันหลังให้ประตู ถึงกับตาโต หันหลังกับไปมองแทบจะทันที

"พี่มินซอก!"

"ก็ฉันเองไง ทำหน้าอย่างกับเห็นผี"

"ผมคิดว่าพี่จะไม่มาแล้วสะอีกนะ" ลู่หานรีบเดินเข้าไปหามินซอกทันที

"มาสิ ก็นัดไว้แล้ว ตอนแรกฉันก็คิดว่านายจะกลับไปแล้วด้วยซ้ำไป แต่ฉันก็อยากจะมาดูให้แน่ใจ ถึงได้เห็นว่านายยังรอฉันอยู่"

มินซอกส่งยิ้มน่ารักให้ลู่หาน

"ไหนล่ะ ที่บอกว่ามีไรให้ฉันดู" มินซอกมองหาไปทั่วร้าน ตอนแรกก็กะจะมองหาสิ่งขแงที่ลู่หานจะให้ พอเห็นดอกกุหลาบสีขาวเต็มร้านถึงกับนิ่ง ตอนเข้าร้านมาเขามัวแต่เป็นห่วงลู่หาน เลยไม่ได้สังเกต

"ชอบไหมครับ"

"ชอบสิ" มินซอกตอบแบบไม่มองหน้าลู่หาน แถมเดินดูรอบๆร้านด้วย

"ทั้งร้านอ่ะ เอามาจัด แต่สิ่งนี้ของพี่ครับ" 

มินซอกหันมาหาลู่หานหลังจากที่ลู่หานพูดจบ ตากลมก็ถึงกับเบิกกว้างเมื่อกุหลาบขาวช่อใหญ่อยู่ตรงหน้าเขา

"ของพี่ครับ" ลู่หานพูดย้ำเพราะคนตัวเล็กมัวแต่ตกใจ ไม่หยับเอาสักที

'ไอ้อาการบ้ากุหลาบสีขาวของพี่นี้มันเวอร์จริงๆนะเนี้ย'

"ไปนั่งก่อนนะ สิ่งที่ผมจะให้พี่ไม่ใช่อันนี้หรอก"

"ไม่ใช่ดอกกุหลาบ แล้วเป็นไร?"

ลู่หานไม่ตอบ แต่กลับส่งยิ้มไปให้แทนก่อนจะดึกตัวเล็กให้ไปนั่งโต๊ะที่เขาพึ่งลุกออกมา

"พร้อมหรือยังครับ?"

"อือ"

ป็อก!

พรึบ!

ทันทีที่ลู่หานดีดนิ้ว ไฟทั้งร้านก็ดับลง ไม่นานแสงไปก็ออกมาจากหลังร้าน ก่อนจะมาวางตรงหน้ามินซอก

มินซอกยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นข้อความที่เขียนหน้าเค้ก มันเป็นข้อความที่ทำให้หัวใจของมินซอกเต้นแรงมากจนเหนื่อย

'เป็นแฟนกันไหม?'

"จะตอบตกลงหรือปฏิเสธล่ะครับ?" ลู่หานถามขึ้น

มินซอกไม่ตอบ กลับเป่าเทียนแทน เจ้าของร้านจึงเปิดไปให้

"วันนั้น ฉันก็ตอบนายไปแล้วนิ"

"แต่ผมอยากได้ยินอีกครั้งนิครับ"

มินซอกได้แต่ยิ้มเพราะความเขิน แก้มกลมๆขึ้นสีจนลู่หานสังเกตุได้ ทำให้ลู่หานยิ้มตามทันที

"ตกลง" ตัวเล็กตอบจบก็ก้มหน้าเพราะความเขิน

พนักงานคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับมีดตัดเค้กและจาน

"ลงอสักชิ้นนะครับ เค้กนี้ผมตั้งใจทำให้เลยนะ" ปากก็ขยับพูดไม่หยุด มือก็จัดการตัดเคกให้มินซอก

"ผมป้อนนะ" 

ไม่แค่ปากที่พูดมือก็ทำตามด้วย ลู่หานตักเค้กส่งไไปยังปากของมินซอก ปากเล็ก็รู้งานอ้ารับเค้กทันที

"อุ๊!" มินซอกอุธานออกมาทันทีที่เคี้ยวโดนอะไรบางอย่าง ก่อนจะหยิบออกมาจากปาก มันเป็นแหวน 

'แหวนหรอ?' มินซอกมองไปยังหวานที่อยู่ที่คอของเขา

"สิ่งนี้ ผมให้แทนใจนะครับ จองไว้ก่อน จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับพี่ไง เพราะพี่เป็นแฟน"

"ลู่หาน" ร่างเล็กตรงหน้าเรียกลู่หานอย่างแผ่วเบา

"ครับ?"

"ฉันรับแหวนของนายไม่ได้" ตัวเล็กเงยหน้ามองลู่หานพร้อมกับดวงตาที่คลอด้วยน้ำตา

"ทะ..ทำไม?"

"ฉันเอาแหวนของนาย มาแทนที่แหวนของลู่หานไม่ได้" มินซอกพูดออกมาด้วยเสียงที่สัน

ร่างสูงถึงกับนิ่งกับคำพูดของมินซอก แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้นิ่งที่สุด ก่อนจะลุกขึ้น

"ผมเขาใจ...ยังไง...ผมก็ไม่มีทาง...แทนที่พี่ลู่หานของพี่ได้ ผมขอโทษ...ที่คิดไปเอง"

ลู่หานมองมินซอกที่มองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา มือหนาแบขอแหวนคืน มินซอกก็ยอมให้อย่างว่าง่าย ยิ่งตอกย้ำให้หัวใจของลู่หานเจ็บเข้าไปกว่าเดิม

ลู่หานได้เพียงกำหวานวงนั้นไว้ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากร้านไป โดยไม่ฟังเสียงของมินซอกที่ร้องเรียก

"ลู่หาน! ลู่หาน! ฉันขอโทษ ฮือๆๆๆ ฉันขอโทษจริงๆ" ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นพร้อมกับกอดช่อกุหลาบไว้ แทนการกอดขอโทษลู่หาน



ทุกการกระทำของทั้งสอง โดนสายตาคู่สวยจับจ้องมาตั้งแต่แรก เพราะเขาคือคนที่มาส่งมินซอกที่ร้านนี้

"ฉันเตือนนายแล้วนะมินซอก"

อี้ฟานได้แต่บ่นในใจก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเพื่อพามินซอกกลับบ้าน







ไม่นะๆ ลู่หานโดนมินซอกหักอก จะหวานกันดีๆมาดราม่าสะงัน อยากจะฆ่าตัวเองสะจริงๆ 55555 แต่ก็ขอโทษนะครับที่มาต่อช้ามาก พอดีช่วงนี้สมองตัน คิดไม่ออก 555555 ฝากเป็นกำลังใจให้ทั้งสองลงเอยกันด้วยนะ ติชมกันได้นะ