The home side lost love หลงรักนายข้างบ้าน {LuMin} 2

ลำดับตอนที่ #28 : The home side lost love 2 ตอนที่ 26 The end

วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส และเป็นวันดีที่จะได้บอกอะไรกับอีกคน


ผมพาร่างน้อยคนรักของผมมุ่งตรงไปยังสถานที่สถานที่หนึ่ง ที่ผมอยากจะให้เขาได้ไป...กับผม


"เราจะไปไหนหรอลู่หน?"


"ไม่บอก ถึงแล้วพี่ก็จะรู้เองแหระ"


คนตัวเล็กทำปากยู่ใส่ผมแสดงอาการงอนๆ น่ารักสะไม่มี 


ยังไงตอนนี้ก็หมดเรื่องร้ายๆแล้ว ผมก็แค่อยากจะพาพี่มินซอกไปยังที่ที่หนึ่ง ที่จะพอทำให้เขายิ้มได้



ไม่นานผมก็พาคนตัวเล็กมายังที่หมาย พี่มินซอกไม่ยอมให้ผมจอดรถสนิทก่อนเลย รีบเปิดประตูวิ่งออกไม่สนใจผมสักนิด



"ทะเลลลลลลลล"


เสียงน่ารักของพี่มินซอกตะโกนออกมาทั้งๆที่ขาก็ยังวิ่งตรงไปยังน้ำสีฟ้าคราม ร่างน้อยๆวิ่งเล่นกับน้ำทะเล อย่างกับเด็กเจอของเล่น ฮ่าๆๆๆ คิดถูกจริงๆที่พามาที่นี้


ผมเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆพี่มินซอกก่อนจะสวมกอดคนตัวเล็กที่กำลังตื่นเต้นกับน้ำทะเลอยู่จากด้านหลัง พี่มินซอกไม่ได้ตกใจอะไร แต่กลับหันมากอดผมสะแน่นเลย


"ขอบคุณนะ เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดเลยยยยย"


ถูกแล้วครับวันนี้วันเกิดพี่มินซอกและนี้...ไม่ใช่ของขวัญที่ผมจะให้พี่มินซอก


พวกคุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ สิ่งนี้ยังไม่ใช่สิ่งที่ผมจะให้พี่มินซอก


"นี้ไม่ใช่ของขวัญที่ผมจะให้พี่หรอกครับ"

"ไม่ใช่? แล้วอะไรล่ะ"


ผมไม่ตอบ ลากพี่มินซอกขึ้นมายังฝั่งดึงให้อีกคนหันไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน


"พี่รู้ไหม? ตั้งแต่เกิดมา พี่เป็นแฟนคนแรกที่ผมต้องผ่านอุปสรรคมากที่สุด และพี่เป็นคนแรกที่ผมยอมทนกับความเจ็บปวดจนมาถึงทุกวันนี้"


ผมพลิกอีกคนให้หันมาหาผมก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าคนตัวเล็ก


"และพี่...เป็นคนแรกที่ผมพยายามจะให้แหวนถึง 2 ครั้ง"


ดูเหมือนพี่มินซอกจะตกใจกับการกระทำบ้าๆของผม เพราะคนตัวเล็กยืนนิ่งไม่พูดอะไร ไม่ขยับทำอะไรสักนิด นี้ผมต้องไม่มีหวังจริงๆหรอ?


"ผมรู้ ว่าพี่ไม่อยากให้แหวนของใครไปแทนที่แหวนของพี่ลู่หาน ผมก็ไม่ได้บอกนิครับว่าผมจะให้พี่เอาไปแทนที่ พี่จะยังรัก ยังคิดถึงพี่ลู่หานอยู่ ผมก็ไม่ว่า เพียงแค่ขอสักเสี่ยวพื้นที่ในหัวใจพี่ ให้ผมคนนี้ได้ยืนก็พอ"


"............."


"ผมไม่เรียกร้อง ให้พี่ลืมคนเก่า ผมไม่เรียกร้องให้พี่รักผมทั้งหัวใจ ผมแค่สักเสี่ยวหัวใจของพี่...ช่วยเมตตามอบให้ผมหน่อย"


ผมจ้องมองแววตาของคนตรงหน้าที่มีฉากหลังเป็นพระอาทิตย์ที่กำลังตก ดวงตากลมใสกำลังมีน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ผมทำพี่มินซอกร้องไห้อีกแล้ว ผมเกลียดที่สุด เกลียดที่ต้องเห็นพี่มินซอกร้องไห้ โดยเฉพาะที่มินซอกร้องไห้เพราะผมแบบนี้


ผมลุกขึ้นยืน พร้องกับมองคนตัวเล็ก หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ให้ตายเหอะ นี้มันน่ากลัวกว่าตอนยืนบนลิฟท์แก้วที่กำลังจะขึ้นไปบนชั้นสูงสุดสะอีก


"พี่รักนายนะ"


พี่มินซอกบอกแค่นั้นก็ตรงเข้ากอดผม พี่มินซอกทิ้งน้ำหนักทั้งตัวมาใส่ผม ทำเอาเซเลย แต่ผมก็ตั้งหลักก่อนจะกอดตอบคนตัวเล็ก


พี่มินซอกถอดกอดผมผมกับยืนมือข้างซ้ายมาให้ผม ผมทั้งตกใจทั้งงงในเวลาเดียวกัน ตอนแรกก็หมดหวังไปแล้วนะ


ผมรีบสวมแหวนในทันที กอดจะดึงคนตัวเล็กมากอด


"ขอบคุณครับ ขอบคุณที่กล้าเปิดใจให้กับผม"


"ขอบคุณเหมือนกันนะลู่หาน ขอบคุณสำหรับของขวัญชิ้นนี้ มันวิเศษมากจริงๆ"


มือน้อยๆข้างที่มีแหวนวงเล็กกำไปยังแหวนอีกวงที่ห้อยอยู่บนคอ เพื่อระลึกถึงคนสองคนที่มอบให้ ทั้งลู่หานที่เขากำลังกอดและจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ และลู่หาน...คนที่จากเขาไปหลายปีแบบไม่มีวันกลับ แต่กลับไม่ตายไปจากใจของเขาเลย

เขารักลู่หานคนนี้แต่ก็ไม่อาจลืมลู่หานคนเดิมได้ แต่ก็ต้องของคุณ ที่ลู่หาน ไอ้เด็กบ้าบอคนนี้ ที่เข้าใจเขามาตลอด "ฉันยังรักนายเสมอนะ กวางน้อยข้างบ้าน"

The end


จบสักที มีเสียงแบบนี้บอกมา ลำคาญมาก จะจบก็ไม่จบ ยืดเยื้อสะนาน 55555 จบจริงๆแล้วนะ ขอบคุณคนที่ติตามมาตลอกเลยนะ ถึงแม้ไรท์จะแต่งไม่ดี คำบางคำก็พิมพ์ผิดพิมพ์หาย อยากเข้ามาแก้นะแต่กลัวโดนสแปม เพราะมันผิดเยอะอาจได้แก้หลายครั้ง 555555 ยังไงไรท์ก็จะพยายามพัฒนาฝีมือให้ได้มากที่สุด ให้ดีขึ้นไปเรื่องๆ นิยายของไรท์อาจไม่ดัง แต่ก็แฮปปี้ที่ยังพอจะมีแฟนคลับอยู่ 4-5 คน เกินคาดอ่ะนะ ขอบคุณจริงๆนะ ไม่รู้จะพูดคำไหนให้มีค่านอกจากคำนี้จริงๆ ยังไงก็อย่าพึ่งหายนะ จะมาแต่งเรื่องใหม่ให้ได้อ่านกัน ไม่ดีก็จะแต่ง 55555 ต่อไปนี้จะพยายามอัพตอนให้น้อยจบให้เร็วจะได้ดี รักน้าาา