The home side lost love หลงรักนายข้างบ้าน {LuMin} 2

ลำดับตอนที่ #26 : The home side lost love 2 ตอนที่ 24

ปึง! ปึง! ปึง! ปึง!

"ไอ้แทคอุน! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!"

ปึง! ปึง! ปึง! ปึง!

ร่างหนาค่อยพยุงตัวลุกขึ้นจากโซฟา แทคอุนนั้งตั้งสติสักพักก่อนจะเดินตรงไปยังประตูที่ตอนนี้ กับลังจะพังเพราะใครบางคน


กึก!

พลั๊ก!

"โอ๊ย! ไอ้เชี้ยยย!"

แทคอุนค่อยๆนั่งยองๆลงมองคนที่นอนคว่ำอยู่กับพื้น

"ตอนแม่นายยังอยู่ แม่นายไม่สอนหรือไงว่าอย่ามาทุบประตูห้องคนอื่นเขาเล่น มันเสียมารยาท"

"ไอ้แทคอุน!" ลู่หานรีบลุกจากพื้นหายเจ็บในทันทีที่โดนคนตรงหน้ายั่วโมโห ลู่หานกำหมัดแน่นเตรียมจะพุ้งใส่หน้าอีกคน 

"หยุดนะลู่หาน!" ลู่หานหยุดการกระทำในทันทีที่ได้ยินเสียงคนตัวเล็กดังมาจากด้านหลังแทคอุน

"พี่มินซอก" ลู่หานผลักแทคอุนที่ยืนควางทางการเดินไปหามินซอก

"พี่เป็นไรไหม? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ไอ้แทคอุนทำไรพี่ไหม?" ลู่หานเดินสำรวจร่างกายมินซอกอย่างละเอียด ตากวางนั้นฉายแววเป็นห่วงอย่างจริงจัง ทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกเจ็บขึ้นมา

"ลู่หาน.." ลู่หานหยุดสำรวจ ก่อนจะค่อยๆมองดูคนที่เรียกชื่อ

"อย่าทำแบบนี้ได้ไหม นายคิดว่ามันสนุกหรอ? นายโทรมาบอกรักฉัน แต่ไม่นานนายก็ไปหมั่นกับคนอื่น เมื่อคืนตอนที่ฉันโดนทำร้าย นายก็ไม่รู้เรื่อง ทั้งๆที่ทั้งหมดพ่อนายเป็นคนจัดการ"

ลู่หานยืนมองคนตัวเล็กพูดออกมาด้วยความสงบ เขาอยากจะโวยวายไปว่าเขาทำแบบนี้เพื่อปกป้องมินซอก ที่เขาไม่ได้ไปช่วยเพราะเขาไม่รู้ว่ามินซอกอยู่ที่ไหน เขาอยากจะพูดอยากจะบอกออกไป แต่เพราะรู้ว่าตัวเองผิดมากมาย จึงไม่อยากใส่อารมณ์ แต่เขาขอแค่ คนตัวเล็กยอมฟังสิ่งที่เขาจะอธิบายก็พอ จะให้อภัยเขาไหม เขาไม่รู้ 


"พี่มินซอกฟังผมก่อนได้ไหม?"

"ฟัง? ฟังอะไรอีกลู่หาน มันทุกอย่างมันก็ชัดเจนอยู่แล้วนะ ฉันต้องฟังอะไรอีก"

"ฟังผมก็พอ ได้ไหม?"

มินซอกนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร ทำให้คนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่นานต้องตัดสินใจทำให้มันจบสักที

"มินซอก" ทั้งมินซอกและลู่หานหันไปมองเจ้าของเสียงในทันที

"นายควรจะฟังลู่หานอธิบาย"

"แต่นาย.."

"อย่าห่วงฉัน ฉันไม่เป็นไร"

"........."

"ทุกอย่าง มันคือเกมส์"

"เกมส์?"

"ใช่..เกมส์"

"ทำไม?"


แทคอุนไมตอบแต่กลับเดินไปยังโซฟาตัวเก่าที่เขาเดินจากมันมาเพื่อนเปิดประตูให้ใครบางคน ร่างหนาล้มตัวลงนอนก่อนจะพูดขึ้น

"พวกนายสองคนออกไปได้แล้ว ฉันง่วง"


"ไปกันเหอะพี่มินซอก เขาไล่แล้ว" 

"เดี๋ยวๆ ลู่หาน นายจะพาฉันไปไหนเนี้ย"

ปัง!


เสียงประตูปิดลงไม่นานเปลือกตาขาวที่พึ่งจะซ้อมตาเล็กนั้นค่อยๆเปิดขึ้น แทคอุนลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน


'ว่าไง? ฉันยุ่งอยู่' ไม่นานปลายสายก็รับ พร้อมกับน้ำเสียงที่ยังไม่พร้อมคุยกับใครเพราะยุ่งจริงๆ

"อยู่ไหน?"

'อยู่ร้านนี้แหระ มีไร'

"เปล่า"

'แทคอุน อย่าท่าเยอะ มีไรก็พูดมา'

"คิดถึง"

'.....................'

"พี่ฮัคยอน"

'อือ'

"วันนี้จะไปหา"

'มาทำไม? เดี๋ยวก็มีเรื่องกับลู่หานหรอก'

"คืนนี้มาอยู่กับผมได้ไหม?"

'............'

"..........."

'แทคอุน...'

"..........."

'นายมีเรื่องไม่สบายใจอะไร?'

"พี่ยังรู้ใจผมเสมอนะ"

'อือ งันฉันเก็บร้านเสร็จแล้วจะโทรหาแล้วกัน แค่นี้แหระ ฉันยุ่งอยู่'


แล้วปลายสายก็ตัดไป แทคอุนมองดูหน้าจอที่มีรูปภาพของใครบางคนส่งยิ้มมาให้ รูปชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายต่างสายเลือดของเขา ฮัคยอน 







ในลานจอดรถของคอนโด มีชายหนุ่มสองคนเดินมาพร้อมกับเสียงเล็กของายหนึ่งคนที่บ่นเป็นต่อยหอยไม่หยุดตั้งแต่ออกจากห้องยันในลานจอดรถ
"นี้ลู่หาน นายจะพาฉันไปไหน นายเดินช้าหน่อยสิฉันเดินไม่ทัน นี้ลู่หานฉันเหนื่อยนะ นายจะเดินอีกไกลไหมเนี้ย รถนายอยู่ไหนกันแน่เนี้ย"

ลู่หานหยุดเดินทันที ทำเอาคนที่บ่นยาวเยียดถึงกับงง


"ถึงรถนายแล้วหรอ ไหน? คันไหน?"

"ยังไม่ถึงครับ"

"เอ๋า ถ้ายังไม่ถึงนายพาฉันมาหยุดทำไมกลางลานจอดรถ"

"ผมอยากคุยกับพี่ตรงนี้"

"โรแมนติกจังเนาะ"

"พี่มินซอก เรื่องงานหมั่น พ่อขู่ผม ว่าถ้าผมไม่ยอมเลิกยุ่งกับพี่ พ่อจะส่งคนมาทำร้ายพี่ ผมจึงยอมเพราะผมคิดว่าพ่อจะยอมทำตามที่สัญญากันไว้ แต่ไม่ พ่อให้เหตุผลว่าเพราะพี่ไปยุ่งกับไอ้แทคอุนพ่อถึงทำแบบนี้ แต่ถึงยังไงพ่อก็ผิดสัญญาและผมก็ถอนหมั่นไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องที่พี่โดนจับไปผมรู้ เพราะคนที่วิ่งไปช่วยพี่ตอนที่มันจับพี่อยู่คือผมเอง แต่ผมไม่รู้ว่าพ่อจับพี่ไปที่ไหนผมจึงต้องกลับไปถามพ่อที่ที่จัดงาน พอผมไปถึงสถานที่พ่อจับพี่ไอ้แทคอุนก็มาช้วยพี่แล้ว เพราะที่นั้นมันไปบ่อยมันถึงรู้ว่าพ่อจับพี่ไปไว้ที่ไหน นี้แหระคือทุกอย่าง" ลู่หานพูดจบก็คุกเข่าลงไป ก่อนจะเงยหน้ามองอีกคนเพื่อพูดเพิ่มเติม

"ผมไม่ขอให้พี่อภัย ผมขอแค่ให้พี่เข้าใจ พี่จะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้ ผมขอแค่เรายังเป็นพี่น้องกันก็พอ"

"พี่น้องหรอ? นายต้องการแค่นี้งันหรอ?"

ลู่หานพยักหน้าตอบอย่างเศร้าๆ

"งันที่ฉันตั้ฝใจจะให้อภัยแล้วให้เรากลับมาคบกัน ฉันก็คงต้องเลิกทำสินะ" ลู่หานได้ยินประโยคนั้น ก็รีบลุกขึ้นในทันที

"พะ.. พะ.. พี่หมายถึง เราคืนดีกันแล้วใช่ไหม?"

"ไม่! ตอนนี้ฉันโสดเพราะแทคอุนไม่ได้รักฉัน ฉันให้นายจีบได้ แค่จีบนะ ยังไม่คบ"

"แล้ว...จีบนี้..สามารถจูบได้ปะ?"

"ไม่ได้เพ... อื้อๆๆๆ" มินซอกยังพูดไม่จบประโยค ก็โดนคนตัวสูงกลืนคำพูดลงไปสะแล้ว มือเล็กพยายามตีอีกคนให้เลิกทำ แต่เพราะความคิดถึง บวกกับอีกคนดูจะเกงเรื่องนี้ขึ้นมาก ทำให้มือเล็กนั้นเปลี่ยนเป็นกำเสื้ออีกคนไว้แน่น ลิ้นเล็กค่อยๆตอบสนองรับจูบของอีกคนอย่างรู้ใจ


"สวีทกันจังเลยนะ" อยู่ดีๆก็มีเสียงใครบางคนมาขัดจังหวะ ทำเอาทั้งสองรับออกจากันแทบไม่ทัน ลู่หานหันไปมองคนมาใหม่ที่ทักมาจากด้านหลังเขา

"เหมยลี่" ทันทีที่ลู่หานรู้ว่เป็นใคร มือหนารีบดึงคนตัวเล็กให้หลบอยู่ข้างหลัง

"โถ่ๆ ลู่หาน เหมยไม่ทำไรคนรักของคุณหรอกนะค่ะ เหมยแค่อยากจะมาแสดงความยินดี"

"ไม่จำเป็น"

"ทำไมล่ะค่ะ" เหมยลี่ก้าวเดินตรงไปหาคนทั้งสองพร้อมกับคนทั้งสองที่ค่อยๆเดินถอยหลังออกไป ที่ลู่หานระวังตัวเพราะเขารู้ว่าเหมยลี่น่ากลัวแค่ไหน ผู้หญิงคนนี้เหนือกว่านางยักษ์ แม่มด เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อสิ่งที่เขาต้องการ ซึ่งนี้คือเหตุผลที่ลู่หานเป็นห่วงมินซอกมาก

"อย่าหนีเลยนะคุณอดีตสามี ฉันไม่ทำอะไรคนรักคุณหรอก คนรักของคุณเขาน่ารัก นิสัยดี แต่เดี๋ยวก่อนนะ ฉันได้ยินว่าเขารักคุณเพราะคุณหน้าเหมือนแฟนเก่าเขาที่ตายไม่ใช่หรอ?"

"ไม่ใช่นะ! " เจ้าของเรื่องที่โดนกล่าวหารีบพลักลู่หานออกก่อนจะเดินตรงเพื่อไปหาอีกคน แต่ก็โดนลู่หานดึงเอาไว้

"เก่งนักหรือไงห๊ะ! แกมันก็แค่น่ารัก ไม่เห็นมีไรดี เหอะ" มือเรียวสวยค้นหาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะดึงไอ้เจ้าวัตถุสีดำออกมาและเล็กไปยังมินซอก

ดวงตากวางเห็นเจ้าวัตถุนั้นก็รีบตรงไปยืนข้างหน้ามินซอกเพื่อบังอีกคนไว้

"เหมยลี่ เธออย่าทำอะไรโง่ๆนะ นี้มันอนาคตของเธอ เธอลองคิดดีๆ ถ้าเธอทำแบบนี้เธอจะทำไง" ลู่หานพยายามเกลียกล่อม แต่เหมยลี่กลับไม่สนใจลู่หานไปสนใจคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"เก่งไม่ใช่หรอ? ตอนนี้ก็เก่งด้วยสิ อย่าเอาแต่หลับข้างหลังลู่หาน"

"นี้เหมยลี่! เขาไม่ได้หลับหลังม แต่ผมเป็นคนเอาตัวมาบังเอง ผมเตือนคุณไว้ก่อนเลยนะ ถ้าคุณทำอะไรพี่มินซอกแม้แต่ปลายเล็บ คุณกับผมเจอกันแน่"

"ลู่หาน..." มินซอกได้ยินประโยคของคนรักก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจ

"ทำไม? ทำไมค่ะลู่หาน เหมยไม่ดีตรงไหน เหมยไม่รักคุณตรงไหน เหมยรักคุณมากกว่ามันอีก"

"มันไม่เกี่ยวว่าพี่มินซอกจะรักผมมากแค่ไหน ไม่เกี่ยวว่าคุณจะรักมมากแค่ไหน แต่มันอยู่ที่ผมรักใครมากกว่า"

"กรี๊ดดดดดดดดด! งันคุณก็ตายไปกับมันเลยแล้วกัน"

ปัง!


"ม่ายยยยยยยย" มินซอกร้องเสียงหลงทันที แต่ก็เหมือนทุกอย่างดับไปหมด ทันทีที่เสียงปืนดับลง มินซอกรีบสำรวจคนรักอย่างเป็นห่วง น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด หัวใจที่พึ่งจะหายกลับต้องมีบาทแผลอีกครั้ง


อย่านะลู่หาน อย่านะ อย่าทิ้งฉันไปอีก ไม่เอาแล้ว ฉันไม่เอาแบบนี้ 

พอแหระ 555555 เห็นมีคนมาเม้นว่าอยากให้พี่ลู่เท่ๆบ้าง อันนี้หน้าจะเท่นะ 5555555 ตั้งใจจะลงตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วแหระ แต่เกิดเรื่องที่หน้าโมโหทำให้ไรท์หมดอารมณ์จะแต่ง 55555 ฝากเม้นให้กำลังใจหน่อยนะครับ บางทีก็น้อยใจ หรือมันยาวไป จะจบแล้วเขาตอนนี้จะจบแล้ว อีกไม่กี่ตอนจบแน่นอน และจะแต่งเรื่องใหม่แหระ 555555 ฝากกดติดตามด้วยนะ^^