The home side lost love หลงรักนายข้างบ้าน {LuMin} 2

ลำดับตอนที่ #15 : The home side lost love 2 ตอนที่ 14

Duck-Fly

วัดศรีสม (นามสมมติ) ศาลา 8 (ศาลาอะไรจะเยอะขนาดน้านนนนน)


ทำไงดี ทำไงดี ทำไมอยู่ดีๆเหมยลี่ถึงโทรหาเรา บ้าเอ๊ยยยยย!!


ลู่หานได้แต่นั่งคิดหาคำตอบพร้อมกับขยี้ผมที่ใต้ต้นไม้ใกล้ศาลา ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงโทรมาหาเขาทั้งๆที่เขาเองก็เปลี่ยนเบอร์หนีแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เมมเบอร์ไว้ แต่เขาก็จำได้ดีว่าเบอร์นี้เป็นเบอร์ใคร ลู่หานได้แต่ถอนหายใจเพราะคิดไม่ตก ตั้งใจจะทำให้มินซอกสบายใจและสุขใจ ดันจะมาทำให้มินซอกเสียใจเพิ่มสะงัน


"นี้ลู่หาน"

ลู่หานรีบหันไปมองทางต้นเสียงทันที เพราะนึกว่ามินซอกหยุดร้องไห้แล้วออกจากงานมาหาเขา


"ค..ครับพี่อี้ฟาน"

"นายช่วยพามินซอกไปล้างหน้าล้างตาและสงบสติอยู่ข้างนอกหน่อยดิ ฉันพูดยังไงมินซอกก็ไม่ยอมออกมา ถ้าเป็นนายมินซอกคงยอม คนที่มางานเขาสงสารมินซอกกันทุกคน ฉันไม่ชอบให้ใครมาสงสารคนในครอบครัวฉัน พวกนั้นมันชอบเยียบซ้ำ"

"ผมเข้าใจครับ งันผมขอตัวนะครับ"

พูดจบลู่หานก็เดินออกมาตรงไปยังมินซอกที่นั้งจ้องรูปหน้าโลงด้วยใบหน้าที่นิ่ง แต่น้ำตากลับไม่หยุดไหลสักนิด

"พี่มินซอกครับ ออกไปล้างหน้าล้างตากับผมดีกว่านะครับ จะได้ดีขึ้น"

ใบหน้ากลมๆหันมามองหน้าคนรัก พร้อมกับพยักหน้าตอบ ลู่หานจึงเขาไปพยุงให้อีกคนลุกขึ้นเดิน เพราะแรงจะยืนมินซอกก็ไม่มี ซึ่งลู่หานเองก็รู้และเข้าใจ 



ลู่หานได้แต่เพียงพยุงอีกคนเข้าห้องน้ำเงียบๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรให้อีกคนรู้สึกดี จึงเลือกที่จะเงียบ เขาคิดว่ามันอาจจะดีสำหรับมินซอกก็ได้


มินซอกค่อยๆล้างหน้าเบาๆ แต่ก็ยังไม่หยุดที่จะร้องไห้ เพราะหัวใจที่บอบช้ำไม่สามารถหยุดร้องได้จริงๆ มินซอกยืนมองตัวเองในกระจกด้วยดวงตาแดงก่ำ ลู่หานมองคนรักแล้วสงสาร จึงเดินไปกอดจากด้านหลังหวังให้ไออุ่นจากอกปลอบใจอีกคนให้ดีขึ้นสักนิดก็ยังดี มินซอกกำมือที่กอดรอบอกของเขาแน่นเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บปวดให้อีกคนรับรู้ ก่อนจะพลิกตัวหันไปกอดลู่หานพร้อมกับซุกหน้ากับอกร้องไห้ออกมา ได้ยินเสียงสะอื่นในลำคอเบาๆ มือหน้าข้างหนึ่งกอดรัด อีกข้างก็ลูบหัวเล็กนั้นเบาๆเพื่อปลอบใจ ไม่ต้องพูดปลอบใจ ไม่ต้องหาคำพูดสวยหรู่ แค่ไออุ่นจากอีกคนก็ทำให้มินซอกสามารถจะทิ้งความทุกข์ในใจทุกอย่างส่งไปให้ลู่หานแล้ว


"ใช่ ตอนนี้ฉันอยู่งานศพคุณมินอาภรรยาคนไหมของคุณลู่ฮวาน"


ลู่หานและมินซอกชะงักไปนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำห้องหนึ่ง เพราะเขาทั้งสองไม่ทันสังเกตุว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำ ลู่หานจึงตั้งใจจะพาอีกคนออกจากห้องน้ำไป แต่ก็โดนมือเล็กดึงแขนไว้

มินซอกกระซิบอีกคนเบาๆ

"ฉันง่วงนอน แต่ยังไม่อยากลับบ้าน"

ลู่หานมองอีกคนจึงรู้ได้ว่าคนตัวเล็กหมายถึงอะไร ลู่หานพามินซอกเขาไปยังห้องสุดท้าย มือหนาดึงฝาชักโครกลงก่อนจะนั่งลงบนชักโครก มินซอกเดินเข้าไปนั้งตักก่อนจะซบลงบนอกอีกคน ค่อยๆปิกเปลือกตาลงเพื่อเข้าสู่นิทรา


หลับให้สบายนะครับผมจะดูแลพี่เอง อย่าห่วงอะไรเลยนะครับ


ลู่หานมองดูใบหน้าขาว จมูกแดงที่ผ่านการร้องไห้มา เปลือกตาที่ปิดลงอย่างเอ็นดู และเป็นห่วง



"ลูกชายแกน่ะหรอ นั้งร้องไห้อยู่หน้าโรงศพนั้นแหระ น่าสงสารสุดๆ อยู่กับใคร คนนั้นก็ตาย อยู่กับพ่อ พ่อก็ตาย มามีแฟนเป็นคุณลู่หาน คุณลู่หานก็ตาย นี้แม่ก็มาตายอีก ฉันเห็นว่าพึ่งจะมีแฟนใหม่ ฉันว่าไม่นานไอ้แฟนใหม่นั้นก็คงจะตายอีกแน่แหระ หรือว่า! เด็กนั้นเป็นประเภทอยู่กับใครคนนั้นก็ตายหรือเปล่าว่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันขออยู่ห่างๆนะขอบอก ไม่อยากซวย"


ลู่หานได้ยินคำพูดของชายคนเดิมถึงกับตกใจ ตั้งใจจะลุกขึ้นไปเคาะประตูแล้วกระฉากมันออกมาต่อยสักหน่อย ที่มาพูดใส่ร้ายมินซอก แต่ติดที่ว่ามินซอกนั่งอยู่บนตักเลยลุกขึ้นไปไม่ได้



ไอ้สัสนี้ยังไม่ออกจากห้องน้ำอีกหรอว่ะ! อย่าให้กูรู้นะว่าใคร กูจะถอนฟันมึงออกหมดปากเลยคอยดูสิ


ลู่หานรีบก้มดูอีกคนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่ามินซอกหลับจริงๆ และไม่ได้ยินเรื่องที่ไอ้ปากหมาในห้องน้ำพูด ลู่หานถอนหายใจอย่างโล่งใจเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกของอีกคนพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดสนิด เขาไม่อยากให้มินซอกคิดอะไร หรือเจออะไรที่มากกว่านี้แล้ว เท่านี้ตัวเล็กของเขาก็บอบช้ำจนไม่สามารถจะรักษาได้อยู่แล้ว


ขออย่าได้ยินเรื่องแบบนี้เลยนะครับ 


ลู่หานกระชับกอดอีกคนให้แน่นกว่าเดิม ก่อนจะวางหัวบนหัวมินซอก และเข้าสู่นิทราตามมินซอกไป







ต่อให้นายจะเป็นลู่หานจอมบ่นปากหมา หรือไอ้เด็กลู่หานที่ชอบกวนประสาท ชอบมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันให้หัวใจปั่นป่วน ฉันก็ยังจะรักที่นายเป็นนาย รัก...แค่นายคนเดียว ลู่หาน


มินซอกตื่นพร้อมกับคำพูดเหล่านี้ที่วนไปซ้ำมาอยู่ในความฝัน บวกกับอาการหนักหัวเหมือนมีหินมาทับ 


สงสัยร้องไห้มากไปสินะ ฉันต้องเวียนหัวแน่ๆ ไม่กล้าลืมตาเลย


มินซอกอิดออดที่จะลืมตาตื่น แต่ก็นึกขึ้นได้ว่านั่งตักอีกคนอยู่ จำใจต้องฝืนตัวเองเพราะกลัวอีกคนจะปวดขา 


"ลู่หานนนนนนนนนน!!"

ทันทีที่ตารับแสงได้ครบท่วน มินซอกก็ได้รับรู้ถึงการที่หัวหนักนี้ เพราะลู่หานเอาหัวมาพิงบนหัวเขานี้สิ มินซอกพยายามขยับหัวออกจากลู่หานจนสำเร็จทำให้หัวลู่หานไปตกที่ไหล่ของเขา แต่อีกคนกลับยังนิ่งสงบไม่ตื่นสักที


"นี้! นายควรจะตื่นได้แล้วนะ"

"...ZzzzzZ..."

"ลู่หาน นี้นายหลับหรือซ้อมตาย"

"..ZzzzzzZ..."

"เฮ้อ..."


มินซอกถอนหายใจกับอาการขี้เซาของอีกคน จริงๆลู่หานเป็นคนปลุกง่ายนะ แต่เพราะไม่ได้นอนมาหลายวัน ตั้งแต่วันที่เฝ้าแม่ของเขา ลู่หานก็ไม่ได้นอนเลย เพราะมัวแต่เป็นห่วงเขา ที่เอาแต่เศร้า ร้องไห้ไม่หยุด 


นายคงเหนื่อยมากสินะ ขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆฉัน นายทำให้ฉันรักนายมากกว่าเดิมนะลู่หาน แต่ฉันคิดว่า...ฉันคงต้องปล่อยนายไป...สะแล้วแหระ เพื่อนาย... จะได้ไม่ไปจากฉันตลอดการเหมือนคนอื่น


ถูกต้อง... มินซอกได้ยินทุกคำที่ผู้ชายคนนั้นพูด แต่เพราะกลัวลู่หานจะเป็นห่วงจึงต้องแกล้งหลับไป ถึงจะได้ยินแล้วอาจจะเจ็บและเสียใจจนทำใจไม่ได้ แต่เรื่องนี้เขาก็คิดมานานแล้วว่าอาจจะเป็นเพราะเขาเป็นตัวอันตราย และอาจจะทำให้ลู่หานคนนี้ของเขาต้องจากเขาไปตลอดกาลอีกคนก็ได้ ซึ่งถ้าให้เลือก เขาขอเลือกเลิกกับลู่หานดีกว่าจะให้ลู่หานตาย

มือเล็กค่อยๆลูบหลังอีกคนเบาๆ น้ำตาที่พึ่งจะแห้งไปก็ค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง



Rrrrrr Rrrrrrr


อ๊ะ! เสียงโทรศัพท์นิ ของใครกัน ไม่ใช่ของเรานิเพราะเราไม่ได้เอามา ของลู่หานหรอ?


มินซอกพยายามคว้านหาโทรศัพท์ในเสื้อนอกลู่หาน ก่อนจะกดรับสาย


"สวัสดีครับ"

'นั้นใครอ่ะ? ไม่ใช่ลู่หานนิ'


เอ๋าอีนี้ ไม่มีมารยาท แทนที่จะพูดเพราะๆ ฉันเป็นใครน่ะหรอ ฉันเป็นแฟนลู่หานย่ะ 



"เออ..เพื่อนลู่หานครับ พอดีลู่หานหลับอยู่ครับ" (แล้วเมื่อกี้โวยวายทำไมครับคุณมินซอก = =)

'อ๋อ งันฝากบอกลู่หานด้วยนะ ว่าฉันเหมยลี่โทรมา'



เหมยลี่? เหมยลี่ไหนว่ะ ทำไมไม่เห็นลู่หานพูดถึงคนนี้ให้ฟังเลย



"ได้ครับ ว่าแต่...คุณเป็นใครหรอครับ"

'ต๊าย! นายเป็นเพื่อนลู่หานประสาอะไรไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร'



เอิ่มมมม ถ้ากูรู้กูจะถามมึงไหมครับ เดี๋ยวกระโดดถีบสองขาเลยนิ



'ฉันนี้น่ะ เป็นแฟนของลู่หานย่ะ บอกเขาโทรกลับหรือไม่ก็รับสายฉันด้วย ฉันจะง้อเขา ฝากบอกด้วยนะว่าเลิกงอนได้แล้ว และเลิกหนีหน้าด้วย ไปหาที่บ้านหลายรอบแล้ว เปลืองน้ำมันนะ แค่นี้แหระ'



สิ้นเสียงสัญญาณตัด มือเล็กที่กำโทรศัพท์อยู่ก็ค่อยๆตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก


"ฟ..แฟน ง..งันหรอ"


ดวงตาเล็กมองคนที่หลับตาอยู่บนไหลเขาอย่างผิดหวังเจ็บปวดอีกครั้ง น้ำตาที่ผ่านการกักเก็บไว้ก็ไหลออกมาอีกรอบ (หลายรอบไปไหมว่ะ ไหลครั้งเดียวไม่ได้หรอ?)

แหนะๆอย่าพึ่งด่าว่าสั้นสิ แฮร่ๆ หลังจากจบตอนนี้ อาจจะมาแต่งให้ช้าอีกครั้งนะครับ แฮร่ๆ อย่าๆๆ อย่าพึ่งด่ากันสิ ตอนแรกกะจะแต่งเรื่องนี้ให้จบก่อนค่อยรับงาน แต่งานกลับด่วนสะงัน ขอโตดน้าาาาา แต่จะพยายามมาต่อให้ได้มากที่สุด ไม่สัญญาแต่จะทำให้ได้ 
เรื่องความรักของมินซอกและลู่หานจะเป็นไงเมื่อเหมยลี่คนนี้เข้ามา และเหมยลี่เป็นแฟนลู่หานจริงหรือเปล่า อันนี้ต้องติดตาม ให้ลุ้นกันเล่นๆน้าาาาาา ฝากเม้นให้กำลังใจหน่อยนะ ไม่ชมว่านิยายดีขอแค่เม้นว่าอยากอ่านต่อก็ดีใจแล้วก๊าฟฟฟฟ รักมากมายยยยยย