The home side lost love หลงรักนายข้างบ้าน {LuMin} 2

ลำดับตอนที่ #12 : The home side lost love 2 ตอนที่ 11

Duck-Fly

//มินซอก..//


//มินซอก...ตื่นได้แล้วนะ//


"อือ"


ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตากลมกระพริบตาถี่ๆเพื่อประแสง


ดวงตาปรับได้แล้ว มินซอกก็พบกับท้องฟ้าสีใส และก้อนเมฆสีขาวที่ลอยอยู่บางตา


ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนทุ่งหญ้า มีดอกไม้บานสีสวยเป็นบางที ลมเย็นๆที่พัดมาเป็นระยะ บรรยากาศที่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสบายใจ


"ตื่นแล้วหรอ"


มินซอกหันไปตามเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง


"ลู่หาน"


ใช่ ลู่หาน ไม่ใช่ลู่หานเด็กจอมกวน แต่เป็นลู่หาน..
.
.
.
คนที่จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ

มินซอกโผล่เข้ากอดอีกคนทั้งน้ำตา

"ลู่หาน ฮื่อๆ นายกลับมาหาฉันใช่ไหม?"

"หึๆ นายนี้มันขี้แย่จริงๆเลยนะ หยุดร้องสักที"

ลู่หานดึงอีกคนออกเพื่อสบตา


"ลู่หาน ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมีคนใหม่ ฉัน..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่โกรธนายหรอก ดีสะอีกที่นายยอมเปิดใจให้ใครสักคน ฉันอยากให้นายยิ้มนะมินซอก... และตอนนี้นายก็ยิ้มแล้ว อย่ากังวลเลยนะ ฉันไม่โกรธคนที่ฉันรักหรอก นายก็ต้องดูแลเด็กนั้นให้ดีๆล่ะ เด็กนั้นรักนายมากนะ เข้าใจไหม?"


มินซอกพยักหน้าตอบ

"แล้ว...ที่นี้ที่ไหน?"

มินซอกถามลู่หานขึ้นเมื่อนึกได้ว่าเขาไม่คุ้นเคยกับที่นี้เลย

"ความฝัน"

"ความฝัน?"

"ใช่ ความฝันของเราสองคน"

"งันต่อไปนี้ ฉันก็ฝันแบบนี้ได้ทุกวันใช่ไหม?"


ลู่หานส่งยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะส่ายหัวไปมา

"ไม่ได้หรอก วันนี้ที่ฉันมาเพราะฉันจะมารับแม่นายไปอยู่กับฉัน"

"แม่? ทำไม อะไร นายพูดเรื่องอะไร?"

มินซอกถามขึ้นอย่างรนราน เขาไม่อยากให้เป็นแบบที่เขาคิด



ไม่มีทาง แม่แข็งแรงมาก แม่ต้องไม่เป็นอะไร


ลู่หานเข้าใจความรู้สึกของคนรัก จึงดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด

"เรื่องทุกอย่าง.. ถ้านายตื่นขึ้น นายก็จะเข้าใจเอง"

มินซอกได้แต่ส่ายหน้าในออมแขนของอีกคน


"มินซอก.."

"อืม"

"สัญญากับฉันได้ไหม? ไม่ว่าะไรจะเกิดขึ้นหลังจากที่นายตื่น นายอย่าโทษตัวเอง เชื่อมั่นในคนที่นายรัก เชื่อมั่นในตัวนายเอง"

ลู่หานค่อยๆดึงอีกคนออกจากอ้อมแขน ก่อนจะใช้สองมือช้อนหน้าอีกคนให้มองตาตน


"เพราะฉัน...เชื่อในตัวนาย"


ดวงตากลมจ้องมองดวงตากวางของคนตรงหน้าเพื่อหาคำตอบ เขาไม่เข้าใจที่ลู่หานพูดคืออะไร และเขาก็ไม่แน่ใจตัวเองด้วย...ว่าจะทำตามที่ลู่หานพูดได้ไหม?


"นายต้องทำได้มินซอก นายเก่งอยู่แล้ว เข้มแข็ง อย่าล้ม เดินหน้าต่อไปให้ไหว...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะอยู่ตรงนี้..."


ลู่หานชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของมินซอก


"ในหัวใจของนาย...ตลอดไป"


"ลู่หาน..."

ร่างเล็กพูดออกมาได้เพียงเท่านี้ 


"ฉันต้องไปแล้วนะ นายก็รีบตื่นได้แล้วนะ"


ลู่หานยืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะหันหลังเพื่อจะเดินจากไป

"เดี๋ยว นายจะไปไหน อย่าไป ขอร้อง ลู่หานอย่าไป"


แต่เหมือนเสียงของคนตัวเล็กจะเป็นเพียงลมที่พัดผ่านลู่หานไป 

ลู่หานค่อยๆเดินออกห่างจากมินซอกไป 


ขาเล็กออกวิ่งตามคนรักสุดกำลัง แต่เหมือนยิ่งวิ่งตามลู่หานก็ยิ่งไกลออกไป มินซอกวิ่งตาลู่หานมาไกลจนตอนนี้รอบตัวมินซอกมีแค่ความมืดมิด แล้วลู่หานก็หายไปกับความมืดนั้น


"ไม่ๆๆๆๆๆ ม่ายยยยยยยยยยย ลู่หานนนนนนนนนนนน"









"ลู่หานนนนนนนนนน!!"


ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน


"ให้ตายเหอะ"

มือเล็กยกขึ้นมากลุมขมับเพราะเหมือนจะปวดหัวตุบๆขึ้นมา


Rrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrr

มินซอกยื้นมือไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงก่อนจะกดรับสายเมื่อรู้ว่าเป็นใคร


"ครับพ่อ"

'มินซอกตื่นยังลูก?'

"ตื่นแล้วครับ พ่อมีไรหรือเปล่า ทำไมเสียงแบบนั้นล่ะครับ?"

'มินซอก...'


ผู้เป็นพ่อเงียบไปสักพัก ทำให้อีกคนคิดหนัก

'มาหาพาที่โรงพยาบาลxxx หน่อยนะลูก'

"โรงบาล? ไปทำไมครับ เกิดอะไรขึ้นครับพ่อ?"

'มาก่อนเถอะลูก แล้วพ่อจะอธิบายให้ฟัง'



มินซอกคว้างโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งตัวทันที

The home side lost love 2


 

"มึงมาทำไรบ้านพี่มินซอกอีกว่ะ"

ยองแจถามลู่หานขึ้นเมื่อลงจากรถของเพื่อนรัก


"เอาเค้กมาให้พี่มินซอกไง มึงไม่เห็นหรือ"

ลู่หานยกถุงเค้กให้เพื่อนดู

"มึงจะมากวนพี่เขาทำไมว่ะ? ให้พี่เขาอ่านหนังสือดีๆไม่ได้ไง พรุ่งนี้ก็สอบวันสุดท้ายแล้ว เราก็มีสอบอาทิตย์หน้านะ กลับบ้านไปติวต่อเหอะ"


"ไอ้นี้นิ มึงเป็นไรไหมนิมาขัดความสุขกูเนี้ย หรือมึงอิจฉากู?"

ยองแจถึงกับหน้าเสียเมื่อเพื่อนของตัวเองรู้ทันตัวเอง แต่ก็รีบปฏิเสธ

"อิจฉาอะไรของมึง อย่างกูมีเป็น 10"

"หรอออออ"


Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr

มือหนาล้วงกระเป๋าหยิบเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาดูชื่อ ก่อนจะกดรับสาย

"ว่าไงครับที่ล้ากกกกกกก!!"

'ลู่หาน! นายอยู่ไหน'

"อยู่หน้าบ้านพี่นั้นแหระ เป็นไรเนี้ย ทำไมทำเสียงแบบนั้น"

'อย่าพึ่งถาม พาฉันไปโรงบาลที'

"โรงบาล? ไปทำไมอ่ะ?"

"ตู้ดๆๆๆๆ"



อ้าว...ว่าสะงัน - -


"มีไรหรอมึง?"

"ไม่รู้สิ อยู่ดีๆพี่มินซอกก็บอกให้ฉันพาไปโรงบาล"

"งันกูกลับก่อนก็แล้วกันนะ"

"เอ้า มึงไม่ไปกับกูหรอ?"

"ไม่ดีกว่า เรื่องของมึงกับพี่มินซอก กูไม่อยากเสือก ถ้ามึงอยากเล่าก็ค่อยโทรมาเล่าแล้วกัน"

"เออๆ ตามใจ กลับดีๆนะมึง"


ยองแจโบกมือลาเพื่อนก่อนจะโบกแท็กซี่ขับออกไป ลู่หานมองรถแท็กซี่จนลับตาแล้วค่อยกลับมาสนใจบ้านมินซอกอีกครั้ง


"โรงบาลงันหรอ? เสียงพี่มินซอกก็แปลกๆ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี้ย"



"ลู่หาน!"

ลู่หานหันไปมองตามเสียงของอีกคน


"รถนายอยู่ไหน?"

ลู่หานชี้ไปยังรถตัวเอง มินซอกมองตามก่อนจะเดินชับๆไปนั้งบนรถทันที

"เอ๋า เร็วๆสิ ยืนเอ๋อเป็กวางกินยาคุมอยู่ได้"


ลู่หานรีบวิ่งไปที่รถอย่างงงๆก่อนจะสตาทรถและขับออกไป มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลxxx







เกิดอะไรขึ้นเนี้ยยยย! และที่ลู่หานพูดคืออะไรกันนะ ตายๆๆ แตงเองฟินเอง ตายๆๆๆ 555555 วันนี้เขาสอบวันสุดท้าย และสอบวิชาเดียวด้วย เลยมาแต่งให้ก่อนสักตอน กำลังเข้มข้นเลยนะ อย่าพึ่งหายกันไปไหนนะ อ่านกันให้จบด้วยน้าาาาาา รักทุกคนจุ๊ฟๆๆ