นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #2 : The ghost ผมเห็นวิญญาณ :ตอนที่ 1:

"สายๆ สายแล้ววววว"

ผมรีบลงจากรถแท็กซี่ ก่อนจะออกวิ่งทันทีเมื่อมองดูนาฬิกาข้อมือบอกว่าเก้าโมงสิบนาที

"มีเรียนเก้าโมงเช้า กูมาเก้าโมงสิบนาที วิชาหลักตัวเองสะด้วย ตายๆ ครูลลดาเอากูตายแน่~~" ตอนนี้ผมขอวิ่งให้มันสุดชีวิตก่อนนะ

พอมาถึงหน้าห้อง ก็รับรู้ได้ถึงแรงอำมหิตบางอย่างจากในห้องครูลลดาที่ยืนสอนนักเรียนอย่ามุ่งมั่น ขืนเข้าไปตอนนี้มีหวังโดนย่างสดแน่ๆ ทำไงดีว่ะ ทำไงๆ หรือว่า... แกล้งป่วยๆ

ตบหน้าตัวเองสักทีสองทีก่อนแล้วกัน เผื่อหน้าจะแดงเหมือนคนไข้

เปี๊ยะ!

อือหือ เจ็บสัสรัสเซีย เท่านี้คงพอแล้วมั่ง ตบอีกหน้าผมคงไม่เอาอะไรทั้งนั้นแล้ว

ผมค่อยเปิดประตูห้องเขาไป ไม่ทันที่จะพูดอะไร ครูลลดาหันมาพูดด้วยเสียงอันหวานแหว่ว

"คิมจุนมยอน นักเรียนลูกครึ่งจากเกาหลี นี้มันวิชาหลักของเธอไม่ใช่หรอจ๊ะ"

"ครับคุณครู"
"แล้วทำไมมาสายล่ะ"
"คือ.. ผมไม่สบายครับ ยามันพาหลับยาวครับ"
"อ๋อ หรอจ๊ะ นักเรียนอยากหลับยาวๆ แบบจบสัก 7 - 8 ปีไหมคะ"
"ไม่ๆ ไม่ครับ ไม่เอา"
"ถ้าไม่ เอความจริงมาคุยกับครูสิ"
"คือ.. เมื่อคืนผมแก้แบบทั้งคืนครับ เลยตื่นสาย"
"แก้แบบ? ครูให้เธอไปแก้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วนะ"
"คือ.. ผมลืมครับ"
"งันให้ครูลืมใส่ A ให้ธอดีไหม"
"ไม่ครบ.."
"ไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบ สนามฟุตบอลนะจ๊ะ วิ่งให้เสร็จก่อนคาบต่อไปด้วยนะ"

พูดจบ แกก็เอามื่อเหี่ยวๆของแกกวักมือไล่ผมออกจากห้อง แล้วผมทำไงน่ะหรอ ก็จะทำไง ก็ยอมเดินคอตกออกจากห้องไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลสิครับ ทำไงได้ ดีกว่าแกหมายหัวแล้วแจก F ให้กับผม

ผมชื่อคิมจุนมยอน เป็นลูกครึ่งไทยเกาหลี แม่ผมเกาหลี พ่อผมไทย แต่แม่ของผมตายไปตั้งแต่ผมคลอดได้วันเดียว พ่อเลยเอาเมียที่คบกันมาก่อนจะคบพ่อมาบอกผมว่าเป็นแม่ ผมมารู้ความจริงก็ตอนอายุ 16 - 17 เอาง่ายๆ ก็เผลอรักเขาไปทั้งใจเพราะคิดว่าเขาคือแม่จริงๆ มิน่า ตอนนั้นถึงได้กล้าผลักผม ผมเรียนสถาปัตยกรรมศาตร์ สาขาออกแบบภายในปี 2 อายุปีนี้ก็ 20 แล้วครับ

ผมไม่มีแฟน ถามว่าเคยมีไหม มีสิ แต่คบกันไม่ถึงอาทิตย์ก็เลิกกัน ยังไม่ทันจะ สะปาบๆกันเลย บอกเลิกผมหมด สาเหตุน่ะหรอ? เพราะผมเห็นวิญญาณน่ะสิ ผมต้องคอยแยกแยะระหว่างผีกับคน แต่เพราะผ่าประสบการณ์มา 16 ปี ตั้งแต่เห็นผีตอน 4 ขวบ ผมก็สามารถแยกผีกับคนได้ด้วยตาเปล่าแล้ว

ผมเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมทุกครั้งที่ผมกำลังจะปาดๆแฟนผมคนไหนๆ ผีมันจะชอบโผล่มาขอความช่วยเหลือทุกที จะทำเฉยแล้วปาบๆต่อ ก็ไม่หน้าด้านพอ ถึงมันจะเป็นผี แต่ผมก็รู้ว่ามันยืนอยู่ตรงนี้อ่ะ จะให้เอากับผู้หญิงลงหรือไง

ผมเลยจำใจบอกคนรัก และว่าเขาทำต่อไม่ได้เพราะมีผีอยู่ หลายครั้งต่อหลายครั้ง แฟนผมทุกคนๆก็ทนไม่ได้ ไอ้แรกๆ ก็เห็นบอกทนได้ๆ พอไปๆมาๆก็อยู่ไ่ได้สักคน ผู้หญิงนี้น้าาา เข้าใจยาก เดี๋ยวมีผัวสะเลยนิ

"20!"

ทันทีที่ครบ 20 ผมก็ลงไปนอนกองกับสนามฟุตบอล ชีวิต อยากจะบ้าตาย เหนื่อยเวอร์

ผมยอกมือดูนาฬิกาข้อมือ เหลืออีก 30 นาทีผมต้องไปเรียนวิชาต่อไปแล้ว มีเวลานอนตายอยู่สนามอยู่เหมือนกัน ขอหลับตรงนี้ได้ไหม ไม่มีใครห้ามหลับเลยนะ

"ตายแล้วหรอ"

อยู่ดีๆก็มีใครก็ไม่รู้พูดขึ้น และเหมือนจะอยู่ใกล้ๆด้วยนะ หรือพวกเด็กปี 1 มาเตะบอลหรอ โอย มาเตะทำไมเร็วจังหวะ ผมค่อยลืมตาตื่นขึ้นเพราะความขี้เกียจ

"เหี้ย!"

เหี้ยครับเหี้ย เหี้ยจริงๆ ทันทีที่ผมลืมตาตื่นขึ้น ผมก็ต้องเจอกับใบหน้าใหญ่โตมโหฬาร อยู่ห่างจากผมแค่นิดเดียว รีบถอยหลังแทบไม่ทัน

"มึงเป็นใครว่ะเนี้ย! เข้าใกล้ขนาดนี้ไม่จูบกูเลยล่ะ"
"อุ๊"

อุ๊พ่องมึงสิ แล้วยังมาทำหน้าตาตกใจแบบแอ๋วแบ๋วด้วย ดูไม่เข้ากับรูปร่างเลยนะ ดูแล้วความสูงนี้คงจะสูงมากนะตัวก็ใหญ่ๆ มือก็ใหญ่ ไอ้นี้ตัวใหญ่ไปไหมนิ ปีไหนว่ะเนี้ย ทำไมไม่คุ้นหน้าเลย

"อุ๊อะไร"
"คุณพูดกับผมหรอ?"
"คุยกับผีมั่ง อยู่กันแค่สองคนนี้"

เออ มันก็ถามแปลกๆ อยู่กันแค่... หรือว่า ไอ้นี้มันคือวิญญาณ ชิปหายแล้ว อุตส่าพยายามทำเป็นไม่สนใจพวกวิญญาณต่างๆนาๆ แล้วทำไมต้องมาตกม้าตายตอนนี้ว่ะเนี้ย!

"ฉัน ฉัน ฉันไม่เห็น ไม่ได้คุยกับใคร ฉันคุยคนเดียว"
"ไม่ทันแล้วมั่งคุณ"

ผมหันไปมองไอ้คนที่ยิ้มจนตาปิดส่งมาให้ผม ไม่ๆ ฉันไม่อยากคุยกับนาย

ผมลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเตรียมจะวิ่งหนี

ปั๊ก!

"ไอ้เหี้ย! เจ็บ"

หัวๆๆ หวผม แง่ๆ วิ่งชนไรว่ะ เสาหรอ เจ็บชิปหาย ผมค่อยลืมตาดูสิ่งที่ผมชน

"O0O"

เดี๋ยวนะ ไอ้ ไอ้ที่ยืนอยู่นี้ คือ ไอ้ๆผีเมื่อกี้นิ แต่.. ทำไมผมถึงสัมผัสมันได้ล่ะ

"อุ๊"

อุ๊อีกแล้ว

"นี้คุณทั้งเห็นผม และชนผมได้ด้วยหรอเนี้ย ดีจัง"

ไม่ดี ไม่ดีเลย

"ทำไม? เดี๋ยวนะ ไอ้ที่นายหายตัวจากตรงนั้นมาตรงนี้ พอเข้าใจ ไอ้ที่ไม่เข้าใจ ทำไมฉันชนนายได้ หรือว่า นายยังไม่ตาย แต่แค่มีพลังวิเศษ"
"เปล่า ผมเป็นวิญญาณ แต่ตายแล้วนี้.. คงตายแล้วมั่ง เพราะวิญญาณออกจากร่าง"
"หมายถึงอะไรตายแล้วมั่ง"
"ไม่รู้สิ ผมไม่รู้ว่าผมจากไหน เป็นอะไรตาย รู้แค่ว่า ผมไม่ยอมไปสวรรค์หรือนรก ผมเร่ไปเร่มาไปทั่ว"
"เหมือนละครมากไปไหม แล้วรู้หรือเปล่าว่าตัวเองชื่ออะไร"
"อันนี้รู้ๆ" มันจะดีใจอะไรขนาดนั้น

"ผมพึ่งนึกออกเมื่อหลาวันมานี้เอง ผมชื่อ โอเซฮุน"
"อะ.. โอเซฮุน"

นามสกุลโองันหรอ ตอนแรกจะสงสัยว่ามันมาอยู่ไทยด้ไงเพราะนี้คือช่อเกาหลี แต่ตอนนี้ขอสงสัยนามสกุลก่นเถอะ นามสกุลนี้มัน ของพี่คนนั้นที่ให้ดวงตาเรา และทำให้เราเห็นวิญญาณนิ

"ใช่ครับ โอเซฮุน คุณล่ะ"
"ไม่จำเป็นต้องรู้"
"ทำไมล่ะ"
"ไม่ได้อยากจะสนิทกับนาย"
"ขี้โกง ผมอุตส่าบอกชื่อ"
"ถึงฉันจะถาม นายไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนิ"
"งันผมเรียกคุณว่า... คุณน่ารักก็ได้"

แหวะ! ขนลุกเลยกับชื่อนี้

"ไม่ต้องเรียกอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่า เราหยุดความสัมพันธ์กันแค่นี้ แค่ตรงนี้ จบนะ"
"ไม่เอา ไม่จบ ผมจะเป็นเพื่อนกับคุณน่ารัก"
"เอ๊ะนายนิ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง บอกว่าจบก็จบสิ เดี๋ยวต่อยหน้าแหกเลยนิ"
"ทำไมนะ คุณก็น่ารัก แต่ทำไมปากหมา นิสัยนักเลงแบบนี้"

ไอ้ ไอ้! ดูมันด่า ด่าแล้วทำหน้าเศร้า หน้าแอ๋บแบ๋วด้วย ไอ้เซฮุน!!! แกด่าฉันแล้วแกก็ทำหน้าตาแบบนี้งันหรอ

"เสือก!"

ผมพูดคำเดียวจบ เดียวหนีสิ อยู่ทำไม

"ผมไปด้วย"
"......."
"เงียบทำไม กลัวหมาออกจากปากหรอ"
"......"
"ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้ามันออกมาผมจะตีมันให้ตายเลย"
"........."
"คุณน่ารัก คุยกับผมหน่อยสิ"
"ไอ้เสาไฟฟ้าเซฮุน!! เลิกยุ่งกันฉันสักที!!!!!"

ความอดทน หมด หมดลงทันที ผมตะโกนใส่มันเพราะอารมณ์ตอนนี้ไม่ดีมาก ลำคาญ แต่.. แต่มันโดนมันด่าไป มันกลับยิ้มหน้าระรื่น แต่ผมได้รับความอับอายแทน เพราะคนรอบข้างมองผมเป็นตาเดียวเลย งื่อๆ เขาจะนึกว่าผมบ้าแน่ๆ

ผมหันกลับมามองไอ้ตัวสูงนี้ มันกลับส่งยิ้มตาปิดมาให้ผมแทน

"นายจะหายไปจากฉันดีๆ หรือจะให้ฉันแช่งนายเลือกเอา"

ผมพูดพร้อมกับกัดฟัน ปล่อยประโยคไหลออกมาจากไรฟัน

"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น... เพราะผม.. อยากอยู่กับคุณน่ารัก"