คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #บทนำ
การพบกันของซันชายน์และโดม
เสียงเจื้อแจ้วของคนหลายคนดังแข่งกันอย่างไม่ขาดสาย ยิ่ง ณ
ตรงนี้คือหอประชุมใหญ่แล้ว มันยิ่งดังก้องกว่าเดิม
“ทำไมกูต้องมารับน้องด้วยว่ะ!!”
เสียงของเด็กหนุ่มตัวเล็กพูดออกมาขณะที่มือทั้งสองยังคงล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนอยู่
“กูต่างหากไหมที่ต้องเป็นคนพูด” เด็กชายรางสูงตอบกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน
วุ่นวายชิบหาย
“พวกแม่งไม่เคยพูดหรอว่ะ นี้ใกล้เวลาแล้วนะ มันยังคุยกันไม่หยุดเลย”
“อยากรู้ มึงก็ไปถามพวกแม่งเองสิ”
เพื่อนตัวเล็กหันมองเพื่อนช้าๆ พร้อมกับมอบนิ้วกลางให้หนึ่งดอก
“แล้วทำไมพี่เนียร์ต้องบังคับให้กูมารับน้องด้วยเนี้ย”
“สัสเจ มึงจะบ่นทำไมว่ะ คนที่บ่นต้องกูไหม พี่จูเนียร์ไม่ได้ชวนกูสักนิด
มึงต่างหากที่ลากกูมา”
“ก็กูไม่มีเพื่อนนี้หวา จะให้กูมาคนเดียวกูก็กระไรๆ”
“แล้วมึงจะบ่นทำหอกอะไร”
“ก็กูอยากกลับบ้าน กูอยากอ่านหนังสือ”
“เก็บความขยันไว้ใช้วันอื่นเถอะนะน้องรัก”
เสียงของคนมาใหม่พร้อมกับมือหนักๆของใครบางคนวางบ่นไหลของเจเจ
“พี่จูเนียร์หวัดดีครับ” โดมยกมือไหว้คนมาใหม่แบบขอไปที
ก็สนิทกันแล้ว จะพิธีอะไรมากมาย
“เออๆหวัดดีโดม อย่าบ่นมากได้ไหมว่ะเจ พี่ขอร้องแกแค่นี้เอง”
ประโยคหลังจูนเนียร์หันพูดกับน้องของตัวเอง
“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบคนเยอะๆมันน่าลำคาญ”
เจเจตอบไปพร้อมกับผลักมือพี่ชายออกเต็มแรงจนทำให้มือเล็กๆของคนเป็นพี่หลุดออก
“ทนเอาหน่อยน่า 2 วัน 1 คืนเอง เนาะ” จูเนียร์ทำสายตาปริ้งๆส่งให้คนเป็นน้อง
“อย่าแบ๋วเลยพี่ขอร้อง ขนลุกว่ะ”
“555555
สองคน ตามพี่มานี้มา พี่มีคนแนะนำให้รู้จัก”
“ใครอีกล่ะพี่”
“ตามๆมาเถอะน่า”
จูเนียร์จับมือน้องทั้งสองให้เดินมายังหลังๆหอประชุมนี้
ก่อนจะสะกิดเด็กผู้ชายคนหนึ่งหันมา
“จีน”
จูเนียร์เรียกชื่ออีกคนเพื่อให้เขาหันมา
เด็กชายที่ชื่อจีนหันมาพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“พี่จูเนียร์”
ไอ้เหยินนี้ใครว่ะ
นี้เป็นความคิดแรกของเจเจที่โผล่เข้ามาให้หัว
“ผมมองหน้าพี่ตั้งนานนึกว่าพี่จะไม่มีรับม.1 สะอีก
“มาสิ พี่เป็นประธานนักเรียนนะ แถมไอ้จับช่ายก็ฝากเราไว้กับพี่ด้วย ยังไงพี่ก็จะดูแลเราเอง” จีนยิ้มออกมาเพราะดีใจที่ได้เจอเพื่อนพี่ชายตัวเอง
แต่…น่ารักจัง
ความคิดต่อมาของเจเจดังออกมาเสียงดัง จนเจ้าตัวต้องรีบส่ายหัว จีนมองเห็นคนข้างหลังจูเนียร์กำลังส่ายหัว
จึงส่งสายตาไปข้างหลังเพื่อเป็นคำถามให้กับจูเนียร์
จูเนียร์มองตามสายตาของจีน ก่อนจะต้องตกใจที่เห็นน้องตัวเองยืนส่ายหัวไปมา
“ผีเข้าหรือไงเจเจ ส่ายหัวทำไม”
เจเจหยุดส่ายหัวพร้อมกับส่งยิ้มแห่งๆให้พี่ชาย
“ประสาทแดกหรือไงสัส” โดมแอบด่าไปหนึ่งดอก
“เออนี้จีน นี้เจเจ น้องชายพี่เอง ส่วนนี้โดม เนเพื่อนเจเจ” จีนยกมือไหว้ทันที
“ส่วนนี้น้องจีน เป็นลูกพี่ลูกน้องของจับช่าย จับช่ายเป็นรุ่นน้องที่รู้จักกัน รุ่นเดียวกันกับพวกแกอ่ะ” ทั้งสองพยักหน้ารับรู้
“ปีหน้า ฉันจะจบแล้ว เลยอยากฝากพวกแกสองคน ดูน้องให้หน่อยนะ จีนก็เหมือนน้องฉันอีกคน” เจเจกับโดมพยักหน้าตามคำสั่ง
“แล้วนี้จีนมาคนเดียวหรอ ไหนบอกมีเพื่อนมาด้วย”
“ใช่ครับ ไม่ไปเข้าห้องน้ำอยู่ครับเดี๋ยวก็คงมา นั้นไง ตายยากจริง”
ทั้งสามคนมองตามมือของจีนที่ชี้ไปที่ประตู ที่มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้า
สูงชิบหาย
โดมมองสำรวจคนมาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาตกใจว่าเด็กม.1 ตัวสูงขนาดนี้ได้ไงว่ะ
“เพื่อนผมเองครับ มันชื่อซันชายน์ ซันชายน์ นี้พี่จูเนียร์เพื่อนพี่จับช่าย
แล้วก็พี่สองคนนี้ พี่เจเจน้องพี่จูเนียร์แล้วก็พี่โดมเพื่อนพี่เจเจ”
ซันชายน์ไหว้ทั้งสามแบบงงๆ
“นี้กูเหมือนจะงงๆนะ แต่ไม่งงดีกว่า”
กวนตีน
โดมมองซันชายน์ขำกับมุกกากๆของซันชายน์ด้วยมุมปาก
ทำไมมันดุ๊กดิ๊กไปมาตลอดเวลาด้วยว่ะ เต็มบาทไหมเนี้ย
โดมเอาแต่มองซันชายน์พร้อมกับหัวเราะแห่งๆ
เขาไม่รู้ว่าควรเอ็นดูเด็กนี้หรือควรขำมันก่อนดี
.
.
Dom
“พี่ กินน้ำไร”
ผมมองไอ้เด็กที่สูงเกินหน้าเกินตาคนอายุ 13 แบบเหนื่อยๆ
ตั้งแต่วันนั้นที่ได้รู้จักกัน ตอบจากใจคือผมไม่ค่อยชอบมัน ไม่ใช่เกลียดหรอก
แต่ไม่ชอบความสูงของมัน ตอนผม 13 ผมไม่สูงขนาดนี้เลย
แล้วนี้มัน 13 แต่ความสูงนี้เท่าผมเลยนะ ไม่โอเค ไม่โอเคมากๆ
“เอ๋าพี่ ใบ้กินหรือไง ผมถามเอาน้ำไร”
“อะไรก็เอามาเถอะ กูกินได้ไหมแหละ”
มันพยักหน้าตอบก่อนจะเดินไปซื้อน้ำ
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมต้องมานั่งกินข้าวกับมัน
ทั้งๆที่คนที่นั่งตรงนี้ควรจะเป็นไอ้เจ ถึงพี่จูเนียร์จะฝากมันไว้กับผม
แต่ไอ้เจก็น้องพี่เนียร์นะ มันควรจะมาดูแลแองสิ
“อ่ะพี่น้ำ”
“นมเย็น?”
“อือ”
มึงเห็นกูเป็นตุ๊ดหรอสัส
“เบาหวานจะแดกกูไหมนิ”
“เอ๋า พี่บอกอะไรก็เอามาเถอะเนาะ”
“โค้กก็ได้ไหม”
“เรื่องมากจริง”
มันยกแก้วนมเย็นของผมไป แทนที่ด้วยชามะนาวของมัน พร้อมกับสลับหลอดกันด้วย
“เปลี่ยนทำไม” ผมถามเพราะสงสัยจริงๆ ผมไม่ได้ซีเรียดกับสีหลอดหรอกนะ
“เมื่อกี้ผมดูดไปอึกหนึ่ง หลอดนี้โดนปากผมแล้ว ก็เลยเปลี่ยน”
มีความใส่ใจอยู่หน่อยๆ เอ๋า แล้วแต่มัน ว่าแต่
ทำไมใจมันสั่นๆแปลกว่ะนิ
“พี่ วันนี้เลิกเรียนพาไปซื้อของขวัญให้จีนหน่อยสิ”
“ทำไมต้องกูว่ะ”
“แปบเดียวเอง นะ” มาทำหน้าทำตาปริบๆสู้อีกแล้ว
“เออๆ เสร็จแล้วโทรมาแล้วกัน”
“เย้!”
เด็กบ้าเอ๊ย
.
.
ผมรีบวิ่งยังที่หมายทันทีที่ไอ้เด็กที่ชื่อซันชายน์โทรมา
มันเอาแต่ร้องไห้ พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่อง จะบอกว่าผมเนห่วงมัน…ก็คงแบบนั้นแหละครับ
4-5 วันมานี้ ผมรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเป็นห่วงมัน
เวลาไม่เจอมันช่วงพักเที่ยง ผมก็จะเผลอมองหา
ผมพยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดอะไรแบบนั้นเนอันขาด
ถ้าไม่อยากให้ไอ้เด็กซันชายน์นี้ตาย
ผมวิ่งมาถึงที่หมาย ก็เห็นแผ่นหลังของมัน ดูก็รู้เลยว่าร้องไห้
ไหลสั่นขนาดนั้น
“เป็นห่าไรว่ะ”
ผมถามขึ้นหลังจากที่นั่งลงข้างๆมัน ผมมองดูหน้ามันที่แดงไปหมด
โดยเฉพาะจมูก น้ำหูน้ำตามาเต็ม
“ผม ฮือๆๆ ผม ฮือๆๆ”
สัส กูจะรู้ไหมว่ะวันนี้นิ
“หยุดร้องไห้ก่อนไหม วันนี้กูจะได้รู้เรื่องไหม”
“ฮื่อๆๆ”
แล้วมันก็เช็ดน้ำตา กลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้สักพัก
“ของขวัญของจีนที่พี่พาผมซื้อเมื่ออาทิตย์ที่แล้วอ่ะ”
“เออ ทำไม”
“มันหายไปแล้วอ่า ฮื่อๆๆ”
ชิบหายวายวอด นี้กูวิ่งแทบตายเพราะคิดว่ามันอาจทะเลาะกับพี่ชาย
แต่มันดันบอกว่าของขวัญหาย ร้องอย่างกับควายที่บ้านหาย
“มึงร้องไห้เพราะแค่นี้เนี้ยนะ”
“มันไม่แค่นี้สักหน่อย ตุ๊กตาที่พี่ซื้อให้ผมด้วยฮื่อๆ
ผมเก็บเอาไว้ในกระเป๋าถือตลอดเลย แล้วเมื่อวานผมไปเรียนพิเศษ มันก็หายไปอ่า ฮื่อๆๆ”
“ต๊กตาตัวเดียวเอง เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่ก็ได้
ของขวัญจีนก็ค่อยไปซื้อใหม่ก็ได้ หรือมึงเสียดายกระเป๋าถือมึง”
มันส่ายหัว
“แล้วจะร้องไห้หาพระแสงหอกอะไรล่ะ กะอีแค่เนี้ย”
“แต่ตุ๊กตาที่พี่ซื้อให้มันสำคัญกับผมมากนะ”
“……”
สัส ใจกูสั่นแปลกๆ
“พี่อุตส่าซื้อให้อ่ะ ผมดูแลมันอย่างดีเลยนะ ซักมือด้วย
ตกพื้นนิดเดียวผมก็ซักแล้วอ่ะ”
“…….”
“แต่มันหายไปแล้วอ่ะ ฮื่อๆๆ”
มะ..มึง มึงต้องดูแลขนาดนั้นเลยหรอว่ะ
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั่ง”
“ไม่ได้ เพราะพี่สำคัญกับผมมาก ของที่พี่ให้ผมมนก็จะสำคัญไปด้วย”
ไอ้หัวใจมึงหยุดเต้นเร็วเดี๋ยวนี้เลยนะ
นี้ผมกำลังเป็นบ้าใช้ไหมครับ ทำไมผมรู้สึกเหมือนหัวใจมันผองโตขนาดนี้
กะอีแค่มันบอกว่ามันดูแลตุ๊กตาของผมอย่างดี ผมสำคัญกับมันมาก
ของที่ผมให้มันก็จะสำคัญตามไปด้วย
ผมเอื่อมมือของผมจับหน้าของมันให้หันมองผม ก่อนจะค่อยๆเช็ดน้ำตาให้มัน
ผมไม่รู้เพราะอะไร แต่ผมรู้สึกว่าตอนนี้ ไอ้เด็กนี้ น่ารักชะมัดเลย
สมองบอกว่าอย่าทำ อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ แต่ร่างกายกลับเชื่อหัวใจของผมมากกว่า
ผมจ้องตาของไอ้เด็กนี้ที่ยังคงมีน้ำตาเอ่อออกมา ก่อนจะประทับจูบเบาๆลงบนริมฝีปากของมัน
เสียงสะอื้นเมื่อกี้เงียบลง มีแต่ร่างเก็งๆของมัน
ผมจูบมันแบบนั้นอยู่สักพักก่อนจะผละออก มันมองหน้าผมอึ้งๆ
“พะ…พี่..”
“กูว่า…กูชอบมึงไปแล้วล่ะ”
บ้าเอ๊ย! กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
.
.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"พี่จูเนียร์"
ความคิดเห็น