นิยายจากเฟสบุค

ลำดับตอนที่ #1 : the ghost ผมเห็นวิญญาณ :บทนำ:

"นี้คุณจะไปไหน"
"ไปจากชีวิตคุณไง"
"นี้คุณ!"

เสียงของหญิงชายคู่หนึ่งเดินลงบันใดมาพร้อมกับเสียงทะเลาะกัน

"คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

ฝ่ามือใหญ่ของชายคนนั้น ดึงไปยังกระเป๋าเสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนั้นพายอยู่ หลังจากทั้งสองเดินตามกันมายังหน้าคอนโด

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"
"ผมไม่ปล่อย นี้คุณจะทิ้งผมกับลูกไปแบบนี้งันหรอ"
"ใช่ อยู่กับคุณ ชีวิตฉันก็ไม่ดีขึ้น ปล่อย"

ทั้งสองชุดกระชากกระเป๋ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"แม่ครับ งื่อๆ แม่ครับ อย่าทิ้งผมไป"

เด็กผู้ชายตัวเล็กวิ่งตามคนเป็นพ่อเป็นแม่มายังหน้าคอนโด เห็นทั้งพ่อและแม่ยื้อแย่งกระเป๋ากันอยู่ เด็กชายก็รีบวิ่งไปเกาะขาคนเป็นแม่

"แม่ งื่อๆ แม่อย่าไป"

หญิงสาวมองดูเด็กอย่างหัวเสีย เพราะเด็กคนนั้นทำให้เขาดึงกระเป๋าจากสามีไม่ถนัด

"แกนั้นแหละปล่อยฉัน"

หญิงสาวสะบัดขาข้างที่โดนเกาะอย่างแรง ทำให้เด็กชายที่ไม่ทันตั้งตัว เซถลาไปยังกลางถนน รถมอไซค์ที่ขับมาด้วยความเร็วสูง ไม่ทันได้ระวังว่าจะมีเด็กโพล่มา เขาหักหลบอย่างกระทันหัน แต่ก็หลับไม่พ้น เฉี่ยวเด็กคนนั้น

เด็กชายล้มและกลิ้งไปตามแรงกระแทกของการชน กลิ้งไปยังกลุ่มขวดแก้วทแตก แต่มีบางชินที่ตั้งขึ้นอย่าน่าหวาดเสี่ยว ใครเดินมาอาจซวยเหยียบได้

ซึ่งเหมือนความซวยจะเป็นของเด็กน้อย เมื่อร่างกลิ้งไปยังกลุ่มเศษแก้วนั้น ทำให้เศษแก้วฝั่งเข้าไปในดวงตาของเด็ก

"จุนมยอน!"

หญิงสาวที่เห็นลูกตัวเอง รีบปล่อยจากกระเป๋าที่พยายามแย่งจากสามี ตรงไปยังลูกของตัวเอง

"แม่ ผมเจ็บ งื่อ ผมเจ็บ"

เด็กชายทำได้เพียงร้องออกมาว่าเจ็บ มันเจ็บมาก เจ็บมากจนเขาอยากจะควักดวงตาของตัวเองออกให้รู้แล้วรู้รอด แต่แม้จะลืมตาขึ้น เข้าก็ยังทำไมได้ เด็กน้อยทำได้เพียงร้องไห้ออกมา

"จุนมยอน ทำใจดีๆไว้นะลูก นี้คุณ โทรเรียกรถพยาบาลสิ"

"ผมโทรอยู่"

เด็กน้อยตอนนี้เหมือนไม่มีแรงจะร้องไห้ สติของเขาตอนนี้เหมือนมันกำลังจะดับไป มือที่กุมดวงดาเมื่อกี้ค่อยอ่อนแรงลง ก่อนที่สติของเขาจะหายไป เขารับรู้ได้ถึงใครบางคนอุ้มเขาขึ้น และหลังจากนั้น เขาก็ไม่รู้เรื่องอีกเลย
.
.
.
.
_โรงพยาบาล_

"อะไรนะหมอ หมอบอกว่าลูกของฉันจะตาบอดหรอคะ"

หญิงสาวเอ่ยถามคนเป็นหมออย่างนึกตกใจ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าลูกของเธอจะตาบอดทั้งๆที่อายุแค่ 4 ขวบ เหมือนฝันร้ายที่เกิดขึ้น แต่ต่อให้พยายามคิดว่ฝันแค่ไหน แต่เขาก็รู้ว่ามันคือเรื่องจริง

คนเป็นสามีทำได้เพียงกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาดินไปยังคนรักเพื่อประคองเธอขึ้น แต่มือของเขาก็โดนสะบัดออก

"เพราะคุณ ลูกถึงได้เป็นอย่างนี้"

เธอเอ่ยประโยคที่ทำให้อีกคนถึงกับนิ่งไป เขาไม่อยากจะเชื่อว่าในเวลาแบบนี้ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาจะยังหาเรื่องโทษเขาได้

"คุณอย่ามาพูดบ้าๆนะ คุณเป็นคนผลักลูกออกไปนะ"
"แต่ถ้าคุณไม่แย่งกระเป๋าฉัน ฉันก็คงไม่ผลักลูก"
"แต่ถ้าคุณยอมคุยกับผมดีๆ ไม่หนีผมแบบนี้ ผมก็คงไม่ไปแย่งกระเป๋าคุณ"

สองสามีใส่อารมณ์กันโดยไม่สนใจเลยว่านี้คือโรงพยาบาล คุณหมอที่ยืนอยู่พยายามห้ม แต่ก็ไม่เป็นผล

"ขอโทษนะครับ"

สองสามีภรรยา หันไปมองเสียงของใครบางคนที่ขัดจังหวะการทะเลาะกันของเขาทั้งสอง

เด็กผู้ชายอายุน่าจะ 16 17 ปี ใส่เสื้อหนังสีดำ กางเกงยีนสีดำ รองเท้าผ้าใบสีดำ มือข้างหนึ่งถือหมวกกันน็อค อีกข้างถือถุงมือที่เขาถอดออกตอนที่มาที่นี้

คนที่ขับมอไซค์ชนลูกของพวกเขา และเป็นคนที่พาเด็กชายมายังโรงพยาบาล

"เอาตาของผม ให้เด็กคนนั้นแทนได้ไหมครับ"

สามีภรรยาหันมองหน้ากัน ก่อนจะมองเด็กชายอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"ไม่เป็นไรเหมือนกันครับ ผมอยากให้ตากับเด็กคนนั้น"
"แต่.."
"ผมกำลังจะตาย"

ชายหนุ่มตั้งใจจะแก้ต่างเพื่อไม่ให้ไอ้หนุ่มตรงหน้า มารับผิดชอบกับความผิดพลาดของเขาและภรรยา แต่ก็ต้องหยุดคำพูดลงเมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้าพูดประโยคนั้นออกมา

"ครับ?"
"ผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย อีกสองวันผมก็จะจากโลกนี้แล้วล่ะ ผมทำทุกๆอย่างที่ผมอยากทำไปหมดแล้ว ถ้าก่อนตาย ผมได้เรื่องดีๆ ได้ช่วยชีวิตใครสักคน ผมอาจจะได้ขึ้นสวรรค์ก็ได้นะ"

เด็กหนุ่มพูดติดตลก พร้อมกับยิ้มออกมาเล็ก

"คุณหมอครับ พรุ่งนี้ผ่าตัดได้เลยนะครับ และผมจะพาพ่อแม่ผมมาเซ็นยินยอม" พูดจบเด็กหนุ่มก็หันหลังจะเดินจากไป

"เดี๋ยวก่อนครับ" เสียงของพ่อเด็กเรียกเขาเอาไว้

"คุณชื่ออะไรครับ"

เด็กหนุ่มหันมามองอีกคนก่อนจะยิ้มออกมา

"ไม่ต้องรู้จักชื่อผมหรอก รู้แค่ว่าผมมาจากตระกูล โอ