ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The home side lost love 2 ตอนที่ 1
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านทำให้คนบนเตียงตื่นขึ้นกับการหลับไหล ร่างเล็กยันตัวลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์มากดดูนาฬิกาก่อนจะปิดลง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
หลายเดือนมาแล้วที่คนรักของเขาได้จากไป วันเวลาที่ผ่านพ้นไปแต่ล่ะวัน มันยากและทรมารมาก แต่เขาก็ทนเพราะเขาก็ไม่รู้จะทำยังไง
มินซอกอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาแต่งตัวข้างนอก มินซอกมองดูตัวเองในกระจก และมองไปยังแหวนที่ห้อยที่คอ แหวนที่ลู่หานเคยจะขอเขาแต่งงาน เขาไม่อยากใส่นิ้วเพราะลู่หานยังไม่ได้สวมให้เขา เขาไม่อยากใส่เอง เขาอยากให้ลู่หานเป็นคนสวม แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ เขารู้ แต่เขาก็ฝืนใจใส่เองไม่ได้
"ไม่ว่าอีกนานแค่ไหน ฉันก็จะรอนาน รอวันที่นายจะกลับมาสวมแหวนวงนี้ของนาย" มินซอกพูดจบน้ำตาเจ้ากรรมที่เขาพยายามไม่ให้มันไหลมาตลอกหลายเดือนมันไหลอีกครั้ง
'มินซอกเสร็จยังลูก เดี๋ยวสายนะ' เสียงของคุณนาคิม ไม่ใช่สิตอนนี้เป็นคุณนายเสี่ยวแล้ว เรียกมาจากด้านล่าง
"ครับแม่ ลงไปเดี๋ยวนี้แหระครับ" มินซอกตะโกนตอบรับไปก่อนจะเช็คความเรียบร้อยในกระจก และเดินลงไปข้างล่าง
"มากินข้าวก่อนนะลูก" มินอาเดินไปหามินซอกทันทีที่เดินลงมา มินซอกส่งยิ้มให้คนเป็นแม่ก่อนจะเดินไปนั้งที่ของตัวเอง
"มอนิ่งนะลูก" เสียงทุ่มที่คล้ายกับใครบางคนทักเขามาจากฝั่งตรงข้าม
"ครับพ่อ" มินซอกตอบกลับไปเหมือนทุกวัน เขาไม่อยากมองหน้าคุณชายเสี่ยว ยิ่งมองยิ่งคิดถึงลู่หาน
"แม่ครับ วันนี้ผมขอกลับค่ำๆหน่อยนะครับ แล้วก็ไม่ต้องให้คนขับรถรอนะครับ ผมจะกลับกับจุนมยอน" มินซอกพูดขึ้นขณะที่มินอายกซุบมาวาง
"ทำไมล่ะลูก?" มินอาถามขึ้นขณะที่นั้งลง
"ผมมีธุระครับ ไม่ดึกแน่นอนครับแม่ไม่ต้องห่วง"
หลายเดือนมาแล้วที่คนรักของเขาได้จากไป วันเวลาที่ผ่านพ้นไปแต่ล่ะวัน มันยากและทรมารมาก แต่เขาก็ทนเพราะเขาก็ไม่รู้จะทำยังไง
มินซอกอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาแต่งตัวข้างนอก มินซอกมองดูตัวเองในกระจก และมองไปยังแหวนที่ห้อยที่คอ แหวนที่ลู่หานเคยจะขอเขาแต่งงาน เขาไม่อยากใส่นิ้วเพราะลู่หานยังไม่ได้สวมให้เขา เขาไม่อยากใส่เอง เขาอยากให้ลู่หานเป็นคนสวม แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ เขารู้ แต่เขาก็ฝืนใจใส่เองไม่ได้
"ไม่ว่าอีกนานแค่ไหน ฉันก็จะรอนาน รอวันที่นายจะกลับมาสวมแหวนวงนี้ของนาย" มินซอกพูดจบน้ำตาเจ้ากรรมที่เขาพยายามไม่ให้มันไหลมาตลอกหลายเดือนมันไหลอีกครั้ง
'มินซอกเสร็จยังลูก เดี๋ยวสายนะ' เสียงของคุณนาคิม ไม่ใช่สิตอนนี้เป็นคุณนายเสี่ยวแล้ว เรียกมาจากด้านล่าง
"ครับแม่ ลงไปเดี๋ยวนี้แหระครับ" มินซอกตะโกนตอบรับไปก่อนจะเช็คความเรียบร้อยในกระจก และเดินลงไปข้างล่าง
"มากินข้าวก่อนนะลูก" มินอาเดินไปหามินซอกทันทีที่เดินลงมา มินซอกส่งยิ้มให้คนเป็นแม่ก่อนจะเดินไปนั้งที่ของตัวเอง
"มอนิ่งนะลูก" เสียงทุ่มที่คล้ายกับใครบางคนทักเขามาจากฝั่งตรงข้าม
"ครับพ่อ" มินซอกตอบกลับไปเหมือนทุกวัน เขาไม่อยากมองหน้าคุณชายเสี่ยว ยิ่งมองยิ่งคิดถึงลู่หาน
"แม่ครับ วันนี้ผมขอกลับค่ำๆหน่อยนะครับ แล้วก็ไม่ต้องให้คนขับรถรอนะครับ ผมจะกลับกับจุนมยอน" มินซอกพูดขึ้นขณะที่มินอายกซุบมาวาง
"ทำไมล่ะลูก?" มินอาถามขึ้นขณะที่นั้งลง
"ผมมีธุระครับ ไม่ดึกแน่นอนครับแม่ไม่ต้องห่วง"
มินอามองหน้าลูกอย่างเป็นห่วงก่อนจะหันไปมองสามี เขาพยักหน้าให้สัญญาณว่าอนุญาต
"ตามใจลูกจ๊ะ ถ้าจะดึกมากก็โทรมาบอกแม่ด้วยนะ แม่เป็นห่วง"
"ครับแม่" มินซอกตอบรับก่อนจะก้มลงไปกินข้าวตรงหน้า
มินซอกกินไปไม่เยอะก็ขอตัวไปโรงเรียน มินซอกนั้งรถสปอร์ตคันหรู่ที่ลู่หานเคยขับมารับมาส่ง แต่ตอนนี้มีแค่คนขับรถที่เป็นคนขับให้ รถสปอร์ตมุ่งหน้าออกมาจากบ้านหลังใหญ่ก่อนจะไปหยุดอยู่หน้าบ้านที่เขาเคยอยู่ ตอนนี้มีแค่ชานยอลเท่านั้นที่อยู่ เขาได้ย้ายไปอยู่ในบ้านของเสี่ยวลู่ฮวานในฐานะลูกชายอีกคนของวงตกูล มินซอกเลือกที่จะนอนห้องลู่หาน ห้องที่เขาเคยนอนกอดคนรัก ห้องที่เขาเคยสอนหนังสือลู่หาน ห้องที่เขากับลู่หานชอบทำอะไรที่...... แต่บ้านหลังนั้นมินอาไม่อยากปล่อยทิ้งไว้ ชานยอลที่อยากอยู่อย่างอิสระจึงขออาสาจะอยู่บ้านคนเดียวเอง ทำให้ทุกเช้ามินซอกต้องมารอชานยอลไปโรงเรียนทุกวัน
"โทษทีนะพี่ พอดีผมตื่นสาย" ชานยอลพูดขึ้นทันทีที่เปิดประตูและยัดร่างยักษ์เข้ามาในรถ
"ไม่เป็นไรหรอก กินข้าวยัง?"
"ยังเลยพี่"
"อ่ะ แม่ทำมาเผื่อเอาไว้กินตอนคาบว่างนะ" มินซอกยืนกล่องข้าวให้ชานยอล
"โห่ ไม่ได้กินฝีมือคุณอาตั้งหลายวัน วันนี้ได้กินคงอิ่มไปถึงชาติหน้า 5555"
"หึ ให้มันจริงเหอะ กินให้มันหมดนะ ไม่หมดโดนแน่"
"โห่ พี่อ้า ขู่เป็นแมวน้อยเลยน้าาาา"
"ไอ้กาง!" มินซอกยกมือจะตีน้องชายตัวสูง แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อชานยอลยกโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกับอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ มินซอกลดมือลงก่อนจะหยิบมามองดู
"พี่จะทำแบบนี้จริงๆหรอ? ผมว่า มันไม่ดีกับพี่เลย แถมถ้าเขารู้เขาคงไม่ปลื้มกับความคิดพี่" ชานยอนพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่พึ่งได้จากมินซอก
"มันคือความสุขของฉันนะ แกจะไม่ทำให้เลยหรอ?" ชานยอลถึงกับชะงักกับคำแทนตัว ตั้งแต่เรื่องคาวนั้น มินซอกก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง คำพูดที่พูดกับเขาก็เปลี่ยนไป ทั้งนิสัย ที่เคยร่าเริงที่เคยด่าเขา ที่เคยบ่นให้เขา เปลี่ยนเป็นเงียบ มีอะไรชอบไม่บอก เก็บเงียบไว้คนเดียว ใจจริงๆเขาก็ไม่อยากทำสิ่งที่พี่ชายเขาขอเลย มันเหมือนหลอกตัวเอง แต่เขาก็ต้องทำ เขาแค่อยากให้พี่ชายตัวเล็กของเขากลับมายิ้มอีกครั้ง เขาอยากเห็นพี่ชายเขายิ้ม
"พี่ก็รู้ว่าผมไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว" ชานยอลมองหน้าคนตัวเล็ก
"ขอบคุณนะชานยอล อย่าลืมที่พี่บอกนะ ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับนะ" มินซอกหันไปมองตาน้องชายตัวสูงเพื่อนอ้อนวอน ชานยอลก็พยักหน้ารับปาก
"แล้วสืบมาว่าไงบ้าง"
"เขาพึ่งเข้า ม.4 เป็นเด็กร้านขายไก่ทอดถัดจากซอยเราไป 3 ซอย มีพี่ชายชื่อฮัคยอน พอแม่แยกทางตั้งแต่เขายังเด็ก พี่ชายเขาจึงยอมลาออกจากโรงเรียนมาเปิดร้านส่งน้องเรียน ชื่อ หวัง ลู่หาน"
"แล้วทำไมนามสกุลเขาเป็นหวังล่ะ เขาคนจีนไม่ใช่หรอ?"
"ลูกครึ่งจีนเกาหลีครับ พ่อเขาเป็นคนจีน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงแยกทางกับแม่เขานะ"
"ครอบครัวเขาน่าสงสานเนาะ วันนี้เลิกเรียนพี่จะลองไปกินร้านเขาดู แกกลับมาก่อนเลยนะ"
"ครับพี่"
มินซอกพยักหน้าเสร็จก็ก้มลงมามองรูปในมือถือชานยอล รูปเด็กที่ใบหน้าคล้ายกับใครบางคน กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าร้านไก่ทอด LUHAN CHICKEN เหมือน เหมือนทุกอย่าง เหมือนทุกมุม มินซอกแทบน้ำตาไหล ยิ่งดูยิ่งคิดถึง เขาอยากจะวิ่งเขาไปกอดให้หายคิดถึง แต่ก็ไม่กล้า
'ลู่หาน นายกลับมาหาฉันใช่ไหม?' พูดออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่เบาจนคนข้างๆไม่ได้ยิน แต่ชานยอลก็แค่หันไปมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
มาให้ก่อนนะครับตอนแรก แฮร่ๆ สั้นๆ เผื่อใครอยากจะอ่านก่อน ตอนแรกให้สั้นหน่อยนะ ตอนหน้าถึงจะมาต่อ ใครที่ยังงงๆหรือพึ่งอ่านก็ไปอ่านภาคแรกก่อนก็ได้นะ ฝากเม้นให้กำลังใจด้วยนะ จะติก็ได้นะรับฟังและจะไปปรับปรุ่งน้าครับ^^ ฝากติดแท็ก #LuMinข้างบ้าน2 ด้วยนะ
"ตามใจลูกจ๊ะ ถ้าจะดึกมากก็โทรมาบอกแม่ด้วยนะ แม่เป็นห่วง"
"ครับแม่" มินซอกตอบรับก่อนจะก้มลงไปกินข้าวตรงหน้า
มินซอกกินไปไม่เยอะก็ขอตัวไปโรงเรียน มินซอกนั้งรถสปอร์ตคันหรู่ที่ลู่หานเคยขับมารับมาส่ง แต่ตอนนี้มีแค่คนขับรถที่เป็นคนขับให้ รถสปอร์ตมุ่งหน้าออกมาจากบ้านหลังใหญ่ก่อนจะไปหยุดอยู่หน้าบ้านที่เขาเคยอยู่ ตอนนี้มีแค่ชานยอลเท่านั้นที่อยู่ เขาได้ย้ายไปอยู่ในบ้านของเสี่ยวลู่ฮวานในฐานะลูกชายอีกคนของวงตกูล มินซอกเลือกที่จะนอนห้องลู่หาน ห้องที่เขาเคยนอนกอดคนรัก ห้องที่เขาเคยสอนหนังสือลู่หาน ห้องที่เขากับลู่หานชอบทำอะไรที่...... แต่บ้านหลังนั้นมินอาไม่อยากปล่อยทิ้งไว้ ชานยอลที่อยากอยู่อย่างอิสระจึงขออาสาจะอยู่บ้านคนเดียวเอง ทำให้ทุกเช้ามินซอกต้องมารอชานยอลไปโรงเรียนทุกวัน
"โทษทีนะพี่ พอดีผมตื่นสาย" ชานยอลพูดขึ้นทันทีที่เปิดประตูและยัดร่างยักษ์เข้ามาในรถ
"ไม่เป็นไรหรอก กินข้าวยัง?"
"ยังเลยพี่"
"อ่ะ แม่ทำมาเผื่อเอาไว้กินตอนคาบว่างนะ" มินซอกยืนกล่องข้าวให้ชานยอล
"โห่ ไม่ได้กินฝีมือคุณอาตั้งหลายวัน วันนี้ได้กินคงอิ่มไปถึงชาติหน้า 5555"
"หึ ให้มันจริงเหอะ กินให้มันหมดนะ ไม่หมดโดนแน่"
"โห่ พี่อ้า ขู่เป็นแมวน้อยเลยน้าาาา"
"ไอ้กาง!" มินซอกยกมือจะตีน้องชายตัวสูง แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อชานยอลยกโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกับอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ มินซอกลดมือลงก่อนจะหยิบมามองดู
"พี่จะทำแบบนี้จริงๆหรอ? ผมว่า มันไม่ดีกับพี่เลย แถมถ้าเขารู้เขาคงไม่ปลื้มกับความคิดพี่" ชานยอนพร้อมกับแกะกล่องข้าวที่พึ่งได้จากมินซอก
"มันคือความสุขของฉันนะ แกจะไม่ทำให้เลยหรอ?" ชานยอลถึงกับชะงักกับคำแทนตัว ตั้งแต่เรื่องคาวนั้น มินซอกก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง คำพูดที่พูดกับเขาก็เปลี่ยนไป ทั้งนิสัย ที่เคยร่าเริงที่เคยด่าเขา ที่เคยบ่นให้เขา เปลี่ยนเป็นเงียบ มีอะไรชอบไม่บอก เก็บเงียบไว้คนเดียว ใจจริงๆเขาก็ไม่อยากทำสิ่งที่พี่ชายเขาขอเลย มันเหมือนหลอกตัวเอง แต่เขาก็ต้องทำ เขาแค่อยากให้พี่ชายตัวเล็กของเขากลับมายิ้มอีกครั้ง เขาอยากเห็นพี่ชายเขายิ้ม
"พี่ก็รู้ว่าผมไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว" ชานยอลมองหน้าคนตัวเล็ก
"ขอบคุณนะชานยอล อย่าลืมที่พี่บอกนะ ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับนะ" มินซอกหันไปมองตาน้องชายตัวสูงเพื่อนอ้อนวอน ชานยอลก็พยักหน้ารับปาก
"แล้วสืบมาว่าไงบ้าง"
"เขาพึ่งเข้า ม.4 เป็นเด็กร้านขายไก่ทอดถัดจากซอยเราไป 3 ซอย มีพี่ชายชื่อฮัคยอน พอแม่แยกทางตั้งแต่เขายังเด็ก พี่ชายเขาจึงยอมลาออกจากโรงเรียนมาเปิดร้านส่งน้องเรียน ชื่อ หวัง ลู่หาน"
"แล้วทำไมนามสกุลเขาเป็นหวังล่ะ เขาคนจีนไม่ใช่หรอ?"
"ลูกครึ่งจีนเกาหลีครับ พ่อเขาเป็นคนจีน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงแยกทางกับแม่เขานะ"
"ครอบครัวเขาน่าสงสานเนาะ วันนี้เลิกเรียนพี่จะลองไปกินร้านเขาดู แกกลับมาก่อนเลยนะ"
"ครับพี่"
มินซอกพยักหน้าเสร็จก็ก้มลงมามองรูปในมือถือชานยอล รูปเด็กที่ใบหน้าคล้ายกับใครบางคน กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าร้านไก่ทอด LUHAN CHICKEN เหมือน เหมือนทุกอย่าง เหมือนทุกมุม มินซอกแทบน้ำตาไหล ยิ่งดูยิ่งคิดถึง เขาอยากจะวิ่งเขาไปกอดให้หายคิดถึง แต่ก็ไม่กล้า
'ลู่หาน นายกลับมาหาฉันใช่ไหม?' พูดออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่เบาจนคนข้างๆไม่ได้ยิน แต่ชานยอลก็แค่หันไปมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
มาให้ก่อนนะครับตอนแรก แฮร่ๆ สั้นๆ เผื่อใครอยากจะอ่านก่อน ตอนแรกให้สั้นหน่อยนะ ตอนหน้าถึงจะมาต่อ ใครที่ยังงงๆหรือพึ่งอ่านก็ไปอ่านภาคแรกก่อนก็ได้นะ ฝากเม้นให้กำลังใจด้วยนะ จะติก็ได้นะรับฟังและจะไปปรับปรุ่งน้าครับ^^ ฝากติดแท็ก #LuMinข้างบ้าน2 ด้วยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น