คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Travel
1ปีผ่านไป หลัามาอยู่ับรอบรัวเยเอร์
1ปีแล้วที่อยู่ับเอเลน วันนี้ผมโนุน้าใ้ให้มา่วย่ายลาแทนุน้า เพราะุน้าไม่ว่า อนนี้ผมอายุไ้7วบแล้ว และมาลาับเอเลน มิาสะ แล้วระหว่าทาไปลาพวเรา็เอับอาร์มินเลยัสินใเินไป้วยัน อนนี้พวเรา4นสนิทันมาๆเลยและไม่อยาะบอเลยว่าผมน่ะเป็นนนำบวน้วยแหละ แ่ะนี้้อไปื้ออทีุ่น้าสั่ให้ื้อ่อน มันมีหลายอย่าเลยเ่นปลา เนื้อไ่ ผั บลาๆๆๆ ผมเลยแบ่หน้าที่ันโย ให้เอเลนับมิาสะไป้วยัน แล้วผมไปับอาร์มิน
ระหว่าทา็เห็นอะไรแปลามาไม่ที่บสอย่าไม่เลยเห็นในโล่อน แล้วอีอย่าหนึ่ือเนื้อสัว์เ่น วัว ไ่ หมู หายามาในโลนี้ ผมเลยิอะไรบาอย่า
หลัาื้ออไ้สัพั ฝั่ผมเสร็่อนเลยะัสินใให้อาร์มินไปหาพวเอเลน่อน เพราะผมะไปทำธุระสันิ
“นี่อาร์มินไปหาพวเอเลน่อนนะ เี๋ยวพี่ะไปูออีสัแปลเี๋ยวพี่ามไปนะ”ผมิอย่านั้นเลยหันไปพูับอาร์มิน
“รับพี่เร เี๋ยวผมบอพวเอเลนให้ให้นะรับ พี่็รีบามมานะรับ”อาร์มินเลยพยัหน้าหึๆแล้วเินออไป
ผมเ้าไปในร้านๆหนึ่ึนั้นือร้านายยา ้านในร้านเ็มไป้วยฝุ่น ผมหล่ะโรไม่อบเลย เพราะว่าผมเป็นนรัสะอามาๆ อนแรที่อยู่หน้าร้าน็ไม่อยาเ้าหรอ แ่ยัไมัน็้อเ้าไปอยู่ี ถ้าะให้ไปหาร้านอื่น็อีนาน
“นี่ลุ ทำานแบบนี้เินีไหมรับ ือผมสสัยน่ะรับ” ผมถามุลุออไปอย่าสสัย
“็ไม่่อยีเท่าไหร่เพราะว่าสมุนไพรมันหายาเลยทำให้ยามีราาสู ว่าแ่พ่อหนุ่มน้อยถามทำไมหรอ”ุอบมาแล้วถามผมลับ
“ือผมอยาทำอาีพนี้น่ะรับุลุ ลุพอแนะนำไ้ไหมรับ”
“อ่อถ้าอย่าั้น ลุอูฝีมือหน่อยนะ”ุลุเ้าอร้านพูพร้อมหยิบรูปสเ็ทอบาแผลแ่ละนิ
“อันนั้นูไม่มีผิัรับ มันะมีลัษะที่แผละเป็นรอยถลอ ให้ ทำแผลแบบแผลถลอ ถ้าแผลไม่ลุลาม หรือไม่มีอาารอื่น ไม่้อไปหาหมอ แผละหายเอ อันนู้นแผลที่ถูอมีมฟันรับ ะมีลัษะบลาๆๆๆ ผมมีฝีมือพอไ้ไหมรับ?” ถ้าทุนำลัอยู่ให้อ่านอัน่อไปนี้รับ
เมื่อาิ่อนรับ ผมเรียนบแพทย์ในระยะเวลา5ปี และผม็ไ้เปิลินิสัวแพทย์ และ ร้านายยารับ ผมเลยิที่ะเปิร้านายยาที่มีราาที่ทุนสามารถเ้าถึไ้ และะนำสมุนไพรที่ผมปลูไว้มาทำเป็นยา แล้วะเสริม้วยารทำนมายหน้าร้านรับ ทำให้เราะไ้เินาทั้2ทา ส่วนนมผมะทำเป็นพายไว้าย่อนแล้ว่อยยายึ้น แล้วะว่าะั้เรือ่ายที่มีนามว่า ‘ไวท์แรบบิท’ เพื่อ่วยสนับสนุนร้านและอื่นๆที่ผมยัไม่ไ้ิ แล้วอนนี้เินที่ผมไ้มาือ เินที่ผม่วยุหมอเยเอร์ทำาน ั้นไป่อันเลยีว่า
“ใ้ไ้ ั้นลุรับทำาน เรื่อานวันพรุ่นี้ ไปไ้ละ”ลุเ้าอร้านพูึ้นหลัผมทำารอบเพื่อวันวามสามารถอผม
“้าบุลุ เอันวันพรุ่นี้ะะรับ สวัสีรับ”พูบผม็เินออไปาร้านแล้วรีบรไปที่หน้าลา เพราะเป็นที่ๆนัันไว้
เวลาผ่านไปสัพั
“พี่เรมาแล้ว! ทำไมไปนานัไหนบอแปบเียวไ”เอเลนถามออมาอย่าสสัย
“เอ่ออ...พีุ่ยับเ้าอร้านนานไปนิหน่อย แหะๆ”ผม็ไ้แ่ำแห้ออมาเบาๆ ‘แ่ริๆแล้วือผมหลทาอีแล้ว55 ว่าะมาไป็เ้าอยมัวไปเลย’ ผมิในใเสร็เลยเินไปหยิบอาอาร์มิน
หลัาเินไ้สัพัเสียระั็ั้อัวาน
“นี่เอเลน! ทีมสำรวะออำแพแล้ว พวเราไปูันนะ!” เมื่อพูบผม็รีบวิ่ับมือเอเลนไปที่เส้นทาหลั ‘ือผมับเอเลนเป็นิ่ทีมสำรวเหมือนันไ เลยุยันไ้!’ แ่ผมสัเเห็นว่าหน้าอเอเลนแึ้น ทำไมันนะ ผมับเอเลนทีไรหน้าแทุทีเลย แ่็ูเหมือนเอเลนะอบ ผมนี่ไม่่อยเ้าใเลย //น้อมันื่อบื้อ ทุน้อเ้าใ//
“ไปันเลย!”หลัานั้นพวผม็วิ่ออไปอย่ารวเร็ว
10 นาที่อมา
อนนี้ผม็อยู่ที่เส้นทาหลัแล้ว แ่้วยวามที่พวผมัวเล็เลยทำให้โนผู้ให่้าหน้าบัไปหม
“พี่เร! ึ้นมารนี้สิ” เอเลนับมือผมึ้นไปบนลัไม้ที่วาไว้ มันสูพอที่ะทำให้พวเราเห็นพวทหารทีมสำรวไ้ ึ่มันเป็นที่ๆเอเลนยืนมอทหารทีมสำรวในอนิเมะนั้นเอ และผม็พบับสิ่ที่ผมอยาเห็นและอยาเอ
‘นี่สินะ ทีมสำรวที่ผมอยาเห็นับา มันั่ทำให้ผมรู้สึีั อยาโึ้นแล้วสิ อยาเ้าทีมสำรวไวๆแล้วและ็อยาเอไออลสุที่รัอผม้วย ผมหน่ะอบนๆนั่นที่สุในเรื่อเลยหล่ะ รู้สึเหมือนมอรูปนั้นแล้วทำให้มีำลัใหมายถึในโล่อนนะ ัอยาเอไวๆแล้วสิ’
.
.
.
.
.
.
End.
#Talk with writer
อนนี้ะสั้นๆหน่อยนะ แ่อนหน้าะเยให้รีเอ! น้อะเอพ-แ่ๆ((สัาาหาย))
ความคิดเห็น