รักนี้โชคชะตามิอาจกั้น

ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำ

“   ข้าควรพานางกลับมาอยู่ในที่ๆนางควรจะอยู่ก็คือบนสวรรค์   ณ   ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้   ยังไงพวกเจ้าทั้ง  8  คนจงพานางกลับมาอย่างปลอดภัยด้วยเพราะว่าพวกนั้นรู้แล้วว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหนพวกเจ้าจะต้องคอยคุ้มครองนางอย่าให้นางเป็นอะไรเด็ดขาด  ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาสักเพียงใดก็ตาม    ”   ผู้เป็นนายได้ออกคำสั่ง

“   พะยะค่ะ  ,  เพค่ะฝ่าบาท  พวกข้าจะต้องพาองค์หญิงกลับมาโดยเร็วที่สุด   ”   องครักษ์ทั้ง  8 ได้ขานรับคำสั่งพร้อมกันและได้เดินออกจากที่นั้นแล้วเดินหายไปพร้อมกับความมืดนั้น 

                                เช้าวันรุ่งขึ้นวันนี้เป็นวันที่อากาศดีจนเคียวนั้นหลับเพลินจนลืมที่จะตื่นไปทำงานต่อที่โรงเรียน     จนกระทั่งแม่ของเธอนั้นขึ้นมาปลุก  ตอนนั้นก็เวลาล่วงเลยไปถึง  8  โมงครึ่งแล้วเพราะเพื่อนของเธอนั้นนัดไว้  9  โมงเช้า   เธอจึงรีบลุกออกจากที่นอนและไปอาบน้ำ    ทานข้าว  แล้วก็รีบเดินออกจากบ้าน

                                ทันใดนั้นด้วยความที่เธอรีบเดินจนไม่ทันมองทางข้างหน้าจนเดินไปชนชายคนหนึ่งเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

“   ขอโทษนะคะ  คือว่าดิฉันรีบเดินไม่ทันได้มอง   ”   เธอพูดพร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นมามองชายที่เธอเดินชน   แต่กลับปรากฏว่าเป็นชายคนเดิมที่เธอเดินชนเมื่อวานเย็น   แต่ครั้งนี้มีเพื่อนยื่นอยู่ข้างหลังอีก  7  คนทั้งชายและหญิง

“   เจอกันอีกแล้วนะครับ    อาจเป็นเพราะโชคชะตาที่ฟ้าลิขิตให้เราได้พบกันอีก   ”   เขาเอ่ยขึ้นมาก่อนที่เคียวโกะจะสวนคำพูดที่เวลาที่ใครมาพูดเรื่องโชคชะตากับเธอ

“    ชะตาลิขิต   แล้วยังไง  เรื่องโชคชะตาฉันจะเป็นคนกำหนดมันเอง   ”  เธอพูดขึ้นมาก่อนที่จะมีชายอีกคนพูดแทรกขึ้นมา

“   ไม่ช้าเธออาจจะถูกโชคชะตาเล่นตลกแน่   ไม่ช้าก็เร็ว   ”    เคียวโกะคิดอยู่ในใจว่าคนพวกนี้ทำไมพูดจาแปลกๆกับเธอ

“    เรามาที่นี่เพื่อมารับตัวเธอกลับ    ”   มีหญิงสาวได้พุดขึ้นมาเหมือนกับว่าพูดตัดบทสนทนาที่ไร้สาระ

“   รับตัวกลับ   หมายความว่ายังไงกลับไปไหน  ?   ”    เคียวโกะพูดด้วยความสงสัยว่าพวกเขาจะพาเธอกลับไปไหน

“   ก็กลับไปสวรรค์น่ะสิถามได้   พวกเรามีหน้าที่พาเธอกลับไปอย่างปลอดภัย   ”    เด็กชายตัวเล็กน่ารักแต่ดูท่าทางเก้งๆกางๆดูนิสัยไม่เหมาะกับหน้าตาอีก    

“   ไปสวรรค์  ?  ไปทำไมฉันยังไม่ตายนะ   พวกเธอพูดอะไรกันฉันไม่เข้าใจ   ”   เคียวโกะถามด้วยความฉงน

“   ก็เธอเป็นองค์หญิงน่ะสิ   ”   เด็กหนุ่มคนนั้นพูดต่อจนเคียวโกะเบื่อหน่ายกับคำพูดของคนพวกนี้และได้พูดตัดบทออกไปว่า

“   งั้นเหรอ   แต่ฉันไม่สนใจกับเรื่องไร้สารพวกนี้หรอกนะฉันจะต้องไปทำงานที่โรงเรียน  นี่ก็สายมากแล้วต้องรีบไป   ”   แล้วเธอก็เดินไปจากที่นั้นโดยไม่สนใจว่าพวกที่ยืนอยู่นั้นจะคิดยังไง

“   บอกแล้วไม่เชื่อก็อย่าเชื่อเป็นอะไรก็อย่ามาขอความช่วยเหลือซะล่ะ   ”   เด็กหนุ่มคนนั้นได้พูดขึ้นมาอีกโดยไม่สนใจแล้วว่าฝ่ายนั้นจะเป็นถึงองค์หญิง

                ขณะที่เคียวโกะกำลังเดินไปโรงเรียนของเธอ   ทันใดนั้นเธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเธอใดไปเยียบแอ่งน้ำเล็กๆเข้าโดยบังเอิญแต่น้ำนั้นมันกำลังดึงตัวเธออย่างช้าๆ   มันกักตัวเธอไว้เคียวโกะพยายามดิ้นออกจากน้ำแต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้เพราะน้ำนั้นมันเคลื่อนไว้ราวกับมีชีวิตดิ้นเท่าไรก็ไม่หลุดเธอพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีวี่แววคนผ่านมาเลยเคียวโกะพยายามตะโกนร้องจนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงและเสียงก็แทบจะไม่มีตอนนี้เธอรู้ตัวเองดีว่าตัวของเธอนั้นกำลังจะหมดสติแต่ทันใดนั้นในหัวเธอนั้นมีภาพของชายหนุ่มผมสีแดงนัยน์ตาสีทองคนนั้น   “   ช่วยฉันด้วย  !!!!!  ”    ดูเหมือนสวรรค์ดลใจให้บุคคลที่เธอนึกขอความช่วยเหลือนั้นจะตอบสนองคำขอของเธอเมื่อชายหนุ่มรู้สึกว่ามีจิตสังหารไม่ไกลจากที่นี่ 

“   เคียวโกะ !  แย่แล้วไม่แน่เธออาจจะโดนพวกปีศาจทำร้ายก็ได้   รีบตามไปเถอะ   ”   ชายนัยน์ตาสีแดงได้เตือนเพื่อนร่วมทีมให้รีบตามไปดู   และทั้ง  8  คน ก็รีบขึ้นรถ  van สีดำสุดหรูราคาแพงขับไปหาเคียวโกะโดยเร็ว

“   ไม่อยากเชื่อดีนัก  เป็นไงล่ะ   ”   เด็กหนุ่มเอาแต่ใจได้พูดขึ้น    “   โป๊ก  !!!  ”   เสียงเขกหัวเด็กน้อยผู้แสนเย้อหยิ่ง  โดยชายหนุ่มผมสีเงินเป็นคนทำนั้นเอง   “   เด็กบ้าพูดจาไม่ได้ดูฐานะของตัวเองเลยนะ   ”   เขาพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ
............................................................................................................................................................................................................
@JeWon@
นั่นงายจุดสำคัญแล้วทุกๆคน ก็ใกล้จาจบแล้วล่ะ (มั้ง) แต่ว่ามานก็คงจะเป็นกึ่งยาวกึ่งสั้นล่ะมั้งไงก็ช่วยเม้นท์ด้วยนะ
เรื่องหน้ากำลังรออยู่นะ