รักนี้โชคชะตามิอาจกั้น

ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อเธอและเขามาพบกัน

@JeWon@
          เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆในที่สุดก็ลงตอนที่ 2 แล้วเริ่มตอนที่ 3 สักที >o<เรื่องนี้ก็แต่งไว้นานแล้วล่ะยังไม่ได้เอาลงก็เท่านั้น
ตอนนี้จาได้เจอพระเอกเราแล้ว >///< กรี๊สสสสสสสสสสสสสสส เคียวโกะเราจาทำไงงงงงงงงง ตอนนี้ไปอ่านกานเลย
          เม้นท์ให้ด้วยนะอย่าลืมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ>o<
...........................................................................................................................................................................................................

เย็นวันนั้นเคียวโกะรีบเดินกลับบ้านของเธอหวังว่าแม่ของเธอจะทำอะไรให้เธอทานเมื่อเธอไปถึง   แต่ด้วยความที่เธอรีบเดินทำให้เอเดินไปชนกับชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง   แต่ตัวเธอเองคิดว่าฝ่ายนั้นเดินมาชนเธอเอง   เธอกำลังเงยหน้าขึ้นมากะจะถามว่าเดินยังไงถึงได้มาชนเธอ   แต่เธอต้องชะงักคำพูดของเธอและทึ่งกับภาพชายหนุ่มที่ปรากฏบนแววตาของเธอ

“   ขอโทษนะครับ  เป็นอะไรรึเปล่าครับ   ”   ชายหนุ่มได้เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“   คะ...  OoO  ”  เคียวโกะมัวแต่พิจารณาชายที่อยู่ตรงหน้าจึงลืมฟังที่เขาพูดทำไมเขาถึงมีผมสีแดงฉานราวกับเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้อีกทั้งนัยน์ตาสีทองอร่ามดูไม่เหมือนวัยรุ่นทั่วไปไหนจะแต่งตัวด้วยยูกาตะชายอีกต่างหากถึงแต่งคอสเพลย์ก็ไม่น่าใช่

“   คุณครับ  คุณเป็นอะไรรึเปล่าผมถามไม่ได้ยินรึไงครับ   ”   เขาถามอีกครั้ง

“   ค่ะไม่เป็นไร   ว่าแต่ทำไมคุณถึง .....   ”   เคียวโกะเผลอพูดออกมา   แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ได้พูดแทรกขึ้นมาว่า

“   อ๋อ  สีผมกับนัยน์ตาเนี่ยน่ะเหรอมันมีมาตั้งแต่ผมเกิดแล้วล่ะ  ตอนแรกก็ไม่ได้ชอบมันหรอกนะพอนานๆเข้าก็ดูเท่ดี   ”   เขาพูดด้วยท่าทางที่เป็นมิตร

“   คุณ ... ดูสะดุดตาคนมากเลยไม่เปลี่ยนสีผมดูล่ะคะ   ”  เคียวโกะแนะนำไปดูด้วยความหวังดี   ถ้าไว้สีนี้อาจจะเป็นที่สะดุดตาคนแถวนี้

“   นั้นสินะ  มันคงสะดุดตามากถ้ามีคนมาเห็นเข้า   แล้วจะเก็บไปคิดนะสำหรับคำแนะนำ   ”   เขาพูดตอบกับเธอแต่นัยน์ตาของเขากลับมองทอดยาวออกไปไกล

“  กำลังรีบไม่ใช่เหรอครับ คุณเคียวโกะ   งั้นก็ไปเถอะ  ”   เขาพูดย้ำกับเธออีกรอบ  

“   ค่ะ   งั้นฉันไปก่อนนะค่ะ   ”   ทันใดนั้นเธอก็รีบเดินออกไปจากที่นั้นทันที

“   แล้วเราจะต้องได้พบกันอีกองค์หญิง..........  ”   เขาพูดทิ้งท้ายแล้วก็มีสายลมพัดมาล้อมรอบตัวของเขา   ไม่กี่นาทีร่างของเขาก็หายไปพร้อมกับสายลม

                    ขณะที่เคียวโกะเดินกลับบ้านเธอก็ได้นึกถึงคำพูดของชายคนนั้น  “  กำลังรีบไม่ใช่เหรอคุณเคียวโกะ  ”

“   เอ๊ะ   แล้วเขารู้ชื่อเราได้ยังไง  เรายังไม่ได้บอกชื่อไปเลย   แต่ช่างมันเถอะรีบกลับบ้านไปทานอาหารที่คุณแม่ทำไว้รอดีกว่า   ”

                             ณ   ยามราตรีซึ่งไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆทั้งสิน    มีเพียงร่างชายวัยกลางคนยืนสง่าอยู่ท่ามกลางความมืดนั้นอยู่ในชุดเครื่องทรงหรูหราปักเย็บอย่างประณีตราวกับเป็นจักรพรรดิที่องอาจ      พร้อมเทพองครักษ์ทั้ง  8  คนนั่งคุกเข่าต่อเบื้อง

พระพักตร์  

“   เป็นยังไงบ้างเทพอัคคี    ลูกของข้าเป็นยังไงบ้างมีความสุขไหม  ?   ”   ชายวัยกลางคนได้เอ่ยถามในฐานะผู้เป็นพระบิดาควรที่จะถามความเป็นอยู่ของบุตรของตน

“   หม่อมฉันได้ลงไปดูความเป็นอยู่ของราชธิดาของพระองค์แล้ว  ได้มีครอบครัวหนึ่งรับไปเลี้ยงดู   ดูแล้วองค์หญิงทรงมีความสุขดีพะยะค่ะ   และก็ตอนนี้ทรงปลอดภัยจากศัตรูที่หมายปองชีวิตของนางเพื่อที่จะครองอำนาจของฝ่าบาท   ”    ชายหนุ่มผู้ถูกขนานนามว่าเป็นเทพอัคคีได้ตอบคำถามของผู้เป็นนาย

“   งั้นรึนางคงลืมความเป็นเทพไปแล้วเพราะอยู่กับมนุษย์มากเกินไปที่มันเป็นแบบนี้มันคงเป็นความผิดของข้าเอง   ”   ผู้เป็นนายได้เอ่ยถึงความผิดของตน

“   ไม่หรอกเพค่ะฝ่าบาท   พระองค์ไม่ได้ทำผิดอะไรเพียงแต่มันเป็นอุบัติเหตุเท่านั้นแล้วก็ช่วงนั้นเป็นวิกฤติของสวรรค์ด้วยพระองค์ทรงรู้อยู่แล้วว่าช่วงนั้นทุกคนกำลังโกลาหลกันหมด    ”   หญิงสาวผู้งดงามได้พูดปัดความผิดของผู้เป็นนายของนาง

“   ใช่แล้วฝ่าบาทแล้วตอนนั้นบุตรของท่านนั้นก็ยังทรงแบเบาะอยู่ด้วย    หม่อมฉันจะรักษาคำมั่นที่ให้ไว้ว่าจะดูแลราชธิดาของพระองค์อย่างดี    ’’   บุรุษผู้งามสง่าผิวขาวราวกับหิมะนั้นได้เอ่ยขึ้นมา
...........................................................................................................................................................................................................
@Je Won@
ช่วยเม้นท์ด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆหน่อยนะ