ตอนที่ 3 : ปิกนิกของเหล่าเด็กแสบ[ep. : 1](100%)
"คาตาคุริ! นายแน่ใจนะว่าจะเข้าไปจริงๆน่ะ!?"
เสียงกระซิบกระซาบของเด็กชายสามคนดังขึ้นเบาๆที่หน้าประตูของห้อง ห้องหนึ่งที่ปิดสนิท พวกเขาคือคาตาคุริ ไดฟุกุและโอเว่น
"แน่ใจสิ! พวกนายเองก็อยากรู้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง ว่าพี่เพิร์สทำได้ยังไงน่ะ!"
คาตาคุริเอ่ยตอบน้องชายฝาแฝดของตน ในมือของเขามีใบค่าหัวของผู้เป็นพี่สาว แม้จะไม่มีรูปภาพโฉมหน้าเจ้าของค่าหัวหนึ่งล้านเบรี แต่สกุลชาร์ล็อต ชื่อเพอร์กัสมีแค่คนเดียว! พวกเขาต้องรู้ให้ได้ว่าเธอไปทำอะไรมา!
"แต่.....พี่เพิร์สอาจจะนอนอยู่ก็ได้นะ!"
ไดฟุกุ แฝดคนรองเอ่ยต่อโดยมีโอเว่นแฝดคนเล็กยืนพยักหน้าเสริมอยู่ข้างๆ ถ้าพวกเขาเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาตก่อน พวกเขาต้องโดนดุแน่ๆ!
"ลองเคาะเรียกดูเดี๋ยวก็รู้น่า!"
"คาตาคุริ! เดี๋ยว!"
'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'
ไม่ทันแล้ว! ไดฟุกุและโอเว่นกรีดร้องในใจ พวกเขาต้องโดนดุแน่เลย! ตื่นมายังไม่ได้อาบน้ำแบบนี้ พี่เพิร์สกับมะม๊าต้องดุแน่ๆ!
"พี่เพิร์ส! ผมเองคาตาคุริ ขอเข้าไปนะ!"
'แอ๊ด......'
พี่เขายังไม่ได้ตอบเลยนะคาตาคุริ! ไดฟุกุและโอเว่นกรีดร้องในใจอีกครั้งเมื่อพี่ชายของพวกเขาเปิดประตูเดินเข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาต
"คะ คาตาคุริ! รอด้วย!"
แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้ไปลากตัวอีกฝ่ายกลับห้องก็คงไม่ทัน พวกเขาจึงต้องรีบเดินเข้าห้องตามไปแล้วปิดประตูลงให้เบาที่สุดเท่านั้น
ภายในห้องนอนของพี่สาวนั้นมืดสนิทเมื่อไร้แสงสว่างจากข้างนอกส่องเข้ามา พวกเขาเห็นแค่เตียงหลังใหญ่ หลังหนึ่งที่มีร่างของพี่สาวของพวกเขานอนแผ่สบายใจเท่านั้น
"โอเว่น หาสวิตซ์ไฟให้ทีสิ"
"อะ เอ๋!? ทำไมถึงเป็นฉันล่ะคาตาคุริ!"
"ก็นายอยู่ใกล้ประตูที่สุดนี่นา มันน่าจะมีสวิตซ์ไฟอยู่สิ"
"อึ๋ย.......แต่มันมืดมากเลยนะ! ฉันจะไปมองเห็นได้ยังไงกันเล่า"
"งั้นก็คงต้องไปที่หัวเตียง ไดฟุกุช่วยฉันมองหาทีว่าฝั่งไหน"
"อะ โอ้!"
พวกเขาแยกกันเดินหาสวิตซ์ไฟอย่างเงียบเชียบ โอเว่นเดินวนไปวนมาแถวหน้าประตูเพื่อหาสวิตซ์ไฟดวงใหญ่บนเพดาน คาตาคุริและไดฟุกุช่วยกันมองหาโคมไฟที่หัวเตียง แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้สำรวจอะไรมากไปกว่านี้นั้น
'กริ๊ก!'
'วูบ!'
ไฟดวงใหญ่บนเพดานก็สว่างจ้าขึ้นมากระทันหัน คาตาคุริและไดฟุกุหันไปหาโอเว่นในทันที
"ฉะ.....ฉันเปล่านะ!"
"หาว........"
"!!!"
ตัวแข็งทื่อขึ้นมาในทันที กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองบนเตียงอย่างช้าๆ
"มาทำอะไรที่ห้องพี่กันแต่เช้าเนี่ย หืม?"
สิ่งที่พวกเขาเห็นนั่นก็คือ........สิงโต!
"ว๊ากกกก!!! สิงโต!"
50%
(CR. : ไม่ทราบ)
อัพ
"กรี๊ดดดดด! ไหนๆๆ!?"
คนเพิ่งตื่นนอนแทบสิ้นสติ อะไรนะ!? สิงโต!? เธอไม่รอสมองประมวลผล หยิบกระป๋องสเปรย์พิษออกมาฉีดมั่วซั่วไปทั่วทุกทิศ เด็กแฝดเห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งหนีออกมาก่อนจะโดนลูกหลงพร้อมกับร้องลั่นไปตามโถงทางเดินอย่างขวัญเสีย
"ว๊ากกกก! สิโตพ่นพิษษษษษ!!"
ทั้งสามวิ่งมาเรื่อยๆ จนมาถึงห้องนอนของเปรอสเปโร คาตาคุริรัวมือเคาะห้องไม่หยุด โดยที่มีไดฟุกุกับโอเว่นยืนกอดกันร้องไห้จ้าอยู่ข้างหลัง ทหารขนมหวานที่ได้ยินเสียงร้องของทั้งสามต่างพากันยกขโยงมารุมล้อมถามกันยกใหญ่
"อะ! อะไรนะครับ!? สิงโตหรือครับ!?" [ทหารขนมหวาน]
"อื้อ! สิงโตตัวเบ้อเริ่มเลย! แถมพ่นพิษได้ด้วย! ฮึก!" [ไดฟุกุ]
"อึก! ฮืออออ พี่เพิร์สต้องโดนสิงโตกินไปแล้วแน่เลย! แงงงง!" [โอเว่น]
"พี่เปรอสเปโรช่วยด้วย! พี่เปรอสเปโร!!" [คาตาคุริ]
'ปัง! ปัง! ปัง!'
พอเคาะแล้วไม่มีเสียงตอบรับ คาตาคุริจึงทำการเพิ่มแรงลงไปเป็นการทุบประตูรัวๆแทน สามแฝดต่างขวัญเสียจนน้ำหูน้ำตาไหลพรากไม่หยุด เหล่าทหารขนมหวานก็อับจนหนทาง พวกเขาปลอบเด็กไม่เป็นนะ!
แต่แล้วสวรรค์ก็เป็นใจ เปรอสเปโรเปิดประตูออกมาจากห้องอีกฝั่งหนึ่งที่มีป้ายชื่อหน้าห้องว่า 'Cracky' ในอ้อมแขนของเขามีเด็กชายตัวน้อยนอนงัวเงียเหมือนเพิ่งตื่นนอนอยู่ด้วย
"เสียงดังอะไรกันแต่เช้าเนี่ย!? แคร็กเกอร์ตื่นเลยเห็นมั้ย! เรโรริน!"
เขาเอ่ยดุน้องชายทั้งสาม แต่พอสังเกตุเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดกับเสียงสะอึกสะอื้นของน้องชาย เขาก็รีบเดินตรงไปหาในทันที
"เกิดอะไรขึ้น!? ใครทำอะไรพวกนาย!?"
เขาเอ่ยถามอย่างร้อนรน มือก็ลูบหัวน้องชายคนเล็กที่เพิ่งตื่นนอนไปด้วย
"ฮึก! ฮึก! พี่......พี่เปรอสเปโร" [ไดฟุกุกับโอเว่น]
"พี่! อึก พี่เพิร์สเขา.....พี่เพิร์สเขา!"
"พี่เพิร์ส? ทำไม? พี่เพิร์สเป็นอะไรคาตาคุริ!?"
"ฮึก! พี่เพิร์สเขา.....โดนกินไปแล้ว! ฮึก ฮือออออ!"
"หะ.....ห๊าาาาาาา!?"
"พี่เพิร์สโดนสิงโตกินเข้าไปแล้ว! แงงงงง" [โอเว่น]
"ฮึก! พี่เปรอสเปโรต้องไปจัดการมันนะ! มันทำพี่เพิร์ส!" [ไดฟุกุ]
"เอ่อ........พวกนายบอกว่าสิงโตกินพี่เพิร์สงั้นเหรอ?"
"อื้อ! พวกเราเห็นเต็มสองตาเลย!" [ไดฟุกุ]
"มันอยู่บนเตียงพี่เพิร์สด้วย!" [โอเว่น]
"แถมมันยังส่งเสียงคำราม(?)แล้วก็พูดได้ด้วย!" [คาตาคุริ]
"........."
.
.
.
.
'ปัง!'
"พี่! เพิร์ส!"
"กรี๊ดดดดด! อะ อ้าว! ปุรินจังเองหรอกเหรอ!? พี่นึกว่าเป็นสิงโตซะอีก!"
"นี่พี่ก็เป็นไปด้วยเหรอเนี่ย!? สิงโตน่ะไม่มีหรอกนะ! เรโรริน!"
"เอ๊!? ก็.......ก็คัตจัง ไดจังกับโอวี่ร้องลั่นว่ามีสิงโตนี่นา!"
"......เฮ้อ ที่พวกนั้นหมายถึงน่ะคือผมฟูๆของพี่ตอนนี้ต่างหากล่ะ!"
"ห๊ะ? ผมของพี่?"
"ใช่! เอ้า! พวกนายเข้ามาดูดีๆสิว่าใช่สิงโตจริงรึเปล่า!"
เปรอสเปโรหันไปเรียกแฝดทั้งสามให้เข้ามาในห้อง คาตาคุริมีท่าทีลังเล เขาหลับตาปี๋แล้วค่อยๆก้าวขาออกมาจากหลังบานประตู เดินแต่ละย่างก้าวเชื่องช้าเพื่อยืดเวลาทำใจให้ห้าวหาญ
ไดฟุกุกับโอเว่นยืนหลับตาแน่น ในอ้อมแขนของทั้งคู่กอดแคร็กเกอร์อยู่หลังบานประตู ไม่กล้าเดินตามเข้าไป แคร็กเกอร์น้อยที่เริ่มตื่นเต็มตามองรอบกายอย่างงุนงง
คาตาคุริหยุดยืนอยู่ข้างเตียงสูง เขายืนก้มหน้าไม่ยอมเงยขึ้นมอง เม้มปากแน่นอย่างกดดัน ถ้าเกิดว่าเป็นวิญญาณสิงโตร้ายมาสิงพี่เพิร์สล่ะ! เขาหลับตาแน่นอีกครั้งก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดเงยหน้าขึ้นแล้วหยีตามองอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"อรุณสวัสดิ์จ้า คัตจัง!"
สิ่งที่เขาเห็นคือ......พี่เพิร์สที่ผมฟูเหมือนเม่นจนน่าขำกำลังนั่งยิ้มแป้นแก้มปริอยู่บนเตียง!
"พี่.....พี่เพิร์ส!"
เขากระโดดเข้ากอดผู้เป็นพี่สาวทันที ที่เขาเห็นไม่ใช่สิงโต! แต่คือเม่น! พี่เขากลายเป็นเม่น! โครตเท่เลย!!
ไดฟุกุกับโอเว่นที่ได้ยินเสียงคาตาคุริก็เกร็งตัวขึ้นในทันที เมื่อกี้คาตาคุริพูดว่าพี่เพิร์ส? พี่เพิร์สไม่ได้ถูกกิน! พวกเขามองหน้ากันแล้วยิ้มกว้างก่อนจะอุ้มแคร็กเกอร์ตัวน้อยวิ่งเข้าห้องตามคาตาคุริไป
"คาตาคุริ! พี่เพิร์ส!" [ไดฟุกุ]
"พี่เพิร์ส!" [โอเว่น]
เปรอสเปโรหลบทางให้ทั้งสองปีนขึ้นเตียงไปโดยง่าย ฝ่ามือของเขาขยับไปกุมมือน้องชายคนเล็กเอาไว้กันเดินหายไปไหน
เมื่อไดฟุกุกับโอเว่นปีนขึ้นเตียงมาได้แล้ว พวกเขาก็พบเข้ากับ เม่นมันม่วง.....ไม่สิ! พี่เพิร์สที่ทรงผมเหมือนเม่นกำลังเล่นแก้มพี่ชายของพวกเขาอยู่
"มะ.....เม่น?" [ไดฟุกุ]
"......คะ.....คะ!" [โอเว่น]
"โครตเท่!!" [ไดฟุกุกับโอเว่น]
"เอ๊ะ?......" [เพอร์กัส]
100%
(CR. : ไม่ทราบ)
กลายเป็นเม่นเฉย555