~*วุ่นรัก ยัยเทพเวลาจอมเซี้ยว*~

ลำดับตอนที่ #3 : ~ล้อเล่นรึปล่าว!?~

ไอน้ำ ในสายลม
โอยยย (  '' -_-) ฉันนอนต่อไม่ไหวแล้ว

มันร้อนเหลือเกิน ร้อนจนตาลายแล้ว @_@

ฉันไม่ได้ป่วยอะไรขนาดนั้นน่ะ

ถึงได้มีทั้ง ผ้าห่มผืนหนาๆหนักๆมาห่มห่อหมกตัวฉันไว้

แถมยังมี ถุงน้ำร้อนวางประกบร่างกายอันบอบบางของฉัน

แล้วยังจะปรับ ฮีทเตอร์ อีกน่ะ

ไม่ไหวๆๆ ฉันทนอยู่อย่างนี้ไม่ได้หรอก

ฉันหันมองไปทางหน้าต่างบนหัวเตียง

ม่านพลิ้ว ปลิวไสว รับกับวิวนอกหน้าต่างเสียเหลือเกิน

ต้นไม้ ใบหญ้าที่นี่ อุดมสมบูรณ์จังเลย  นี่มันที่ญี่ปุ่นแน่เหรอเนี่ย !?

ฉันหยุดความคิดอันฟุ้งซ่าน

แล้วยันตัวให้ตัวเองลุกนั่งขึ้นแล้วจู่ๆ  ''@o@~~ โอยโหย๋วววว มึนเลยฉัน

สงสัยลุกนั่งเร็วไปหน่อย

เปลือกตามันถึงหนักอึ้งขึ้นมาซะอย่างนั้น

ฉันกุมขมับตัวเองอยู่สัก 2-3 นาที

รับรู้ได้ถึงหยาดเหงื่อที่ไหลหยดย้อยลงมาเลยนะเนี่ย =_=''

โอยยย คันยิบๆ ไปหมดทั้งตัว ทั้ง หัวเลย

แถมมันทำให้อุณภูมิในใจและในตัวฉันพุ่งปรี๊ดดดดดดดดดดดขึ้นมาเลยด้วย

ฉันว่า อย่างนี้มันทำให้ฉันอาการทรุดหนักขึ้นน่ะสิ

หงุดหงิดๆๆ >o< หงุดหงิดทุกทีเลยเวลาร้อนมากมากเนี่ย

ยิ่งเป็นคนธาตุไฟใจร้อนอยู่ เฮ้อออออ

แล้วฉันก็สู้กับอาการมึนตึบของตัวเองชนะ

ฉันใช้แขนที่มีเรี่ยวแรงอยู่น้อยนิดดันตัวเองให้ไปที่ปลายเตียงแล้วค่อยๆลุกขึ้น

แล้วหัวฉันก็พลันแล่นไปมีความคิดที่แผลงๆอีกแล้ว

ฉันว่านะ ถ้าฉันเดินออกไปทางประตูเนี่ย

คุณน้าใจดี ต้องลากฉันกลับมานอนแน่แน่ หรือไม่ก็พาฉันไปกินข้าว

ฉันยังไม่หิวนี่นา แล้วก็ไม่อยากกลับมานอนเป็นหมูหันด้วย

ฉันคงต้อง!! ออกไปทางหน้าต่างบนหัวเตียงเนี่ยแหล่ะ!! >_<

ฮึบๆ (>^<) ฉันค่อยๆพยุงตัวเองกลับมานั่งบนเตียง

แล้วจากนั้นก็เริ่มพิธีการ มองลงไปข้างล่างก่อน..

>_< ไม่นะๆ จะขาหักไหมเนี่ย  ฉันอาจจะไม่รอดนะ

พ่อคะ คิลลูกรักพ่อคนนี้ จะตามพ่อไปแล้วนะคะ

O_O พรึ่บ!! อ้าว …>_<

ฉันลืมตามอง แล้วก็ รีบหลับตาปี๋ลงอีกครั้ง

มันไม่ได้สูงอะไรเล้ยยยย ก็ ฉันนอนอยู่ห้องชั้นรองชั้นล่างนี่นา =_=''

หุ้ยยย แล้วก็ทำซะเหมือนจะกระโดดลงมาจากชั้น 3 อย่างนั้นล่ะ

ความสูงนี่ก็คงประมาณ 2 เมตรได้ มันก็สูงอยู่ดีนั่นล่ะนะ

แล้วข้างล่างนั่น เป็นหญ้าใช่ไหมนะ?  ไม่เอาไม่มองละ เดี๋ยวไม่กล้ากระโดด

ถ้าตอนที่ฉันอาการดีกว่านี้ มันคงเป็นอะไรที่สบายมากเลย

แต่นี่ ดูสังขารฉันสิ เอาเถอะ

-o- ~ ฮ๊า~  1…….2……3….โดด!!! >_<

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

"อุ๊บบบบบบบบบบบ"

"โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!"

$#^^%*(&*%@!!@#$%^&**&^%$#@!@#$%

เอาใหม่นะ เรียบเรียงใหม่ =_=''

เสียงกรี๊ดแรก เสียงฉันเอง ^o^

เสียง อุ๊บ ที่สอง =o= '' เสียงพี่แว่น

เสียงที่สาม …เราทั้งสอง ล้มค่า ^o^''

ฉันไม่เจ็บเลยซักนิด ไม่สิ เจ็บนิดนึงนะ

เพราะพื้นน่ะนิ่มที่สุดเลย ^o^

O_O!! จ๊ากกกกกกกกก ทำไมฉันนอนอยู่บนตัวพี่แว่นล่ะเนี่ย!!?!?

โหยๆๆ เนื้อนุ่มจังเลย >//<~

วืด~ แล้วจู่ๆหน้าฉันมันก็มืดขึ้นมาอีกครั้งซะอย่างนั้น

โอยย…สงสัยไข้จะขึ้นอีกแล้ว *~* แล้วตัวฉันก็กลิ้งตกไปนั่งอยู่ข้างๆตัวของพี่แว่น

"เป็นอะไรรึปล่าว?!" *O*  พี่แว่นหน้าสวยรีบลุกขึ้น

แล้วค่อยๆพยุงฉันขึ้นจากท่านั่งล้มที่สวยสดงดงาม

ฉันส่ายหัวเพื่อเป็นสัญลักษณ์ ที่แปลความหมายว่า ไม่เป็นไร

พี่แว่นเดินไปหยิบแว่นที่กระเด็นไปตกอยู่ข้างก้อนหินใหญ่ๆ

สงสัยคงกระเด็นไปตอนที่ฉันหล่นลงมาทับพี่แว่นสินะ

ฉันยืนนิ่งทำตัวไม่ถูกเพราะเหมือนถูกจับได้ว่าพยายามจะหนี แต่ฉันปล่าวนะ

"ฉันปล่าวหนีนะ" ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และดังพอที่พี่แว่นจะได้ยิน แต่ไม่ดังมาก

พี่แว่นหันมามองฉัน ก่อนจะยิ้มให้บางๆ

แล้วเดินมาใกล้ๆ "พูดได้แล้วเหรอ" ^-^

พี่แว่นถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ฉะ..ฉันไม่ได้เป็นใบ้ซักหน่อย" -_- ฉันตอบ

"จำชื่อฉันได้รึปล่าว?" พี่แว่นถามอีกครั้ง แล้วจูงมือฉันไปนั่งที่ม้านั่งที่พี่แว่นก็ลุกจากมา

แล้วโดนฉันหล่นทับเมื่อครู่

ฉันส่ายหน้า …เอ…ชื่ออะไรนะ +_+? ฉันจำไม่ได้จริงๆ

แต่…เขาเคยบอกฉันเหรอ OoO?

*********************

"ไซเรน ฉันชื่อไซเรน.." ^_^''ร่างสูงผมสีทองคำขาวบอกอีกครั้ง

พร้อมเสยผมเผยให้เห็น ดวงตาคู่สวยสีมรกต

ภายใต้เลนส์แว่นใสนั่น

"แล้ว..อายุเท่าไหร่เหรอ"

ฉันเอ่ยถาม พลางจ้องตาสีเขียวมรกตนั่นอย่างไม่กระพริบตา

"อายุไขของมนุษย์ หรือ ของเทพล่ะ?" ^o^?

ร่างสูงพูดเหมือนแกมหยอกล้อ เหมือนเป็นเรื่องโกหกมากกว่าเป็นเรื่องจริง

ห๊ะ!OoO? ฉันนิ่งไปซักพัก

อะไรนะ? อายุไข มนุษย์ เทพ? เขาพูดอะไรของเขาเนี่ย!?

"เธอคงหมายถึงอายุไขของมนุษย์สินะ ...18แล้วล่ะ" ^_^'

เขาตอบ...นั่นยิ่งทำให้ฉัน งงเป็นไก่ตาแตกเข้าไปใหญ่

...

O_O ม่ายนะ!! เขาล้อเล่นรึปล่าว

เทพงั้นเหรอ! ฉันตายแล้วรึปล่าวเนี่ย!?

ฉันอยู่ที่ไหน!? ที่นี่สวรรค์รึปล่าวเนี่ย!? ฉันตายแล้วเหรอ?! T^T

โอยย...

ความร้อนเข้ามาเกาะกุมในหัวฉัน

ตาเริ่มพร่ามัว เหมือนไข้ขึ้น

ฉันคงคิดอะไรมากเกินไป ... >_< พระเจ้าช่วยฉันด้วย!!