ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~*วุ่นรัก ยัยเทพเวลาจอมเซี้ยว*~

    ลำดับตอนที่ #2 : ~อยู่ที่ไหนเนี่ย!~

    • อัปเดตล่าสุด 30 มิ.ย. 50


    ความรู้สึก เย็นๆเปียกๆชื้นๆ นี่มันอะไรกันนะ -_-''

    เหมือนกับนอนอยู่ในน้ำเลย ทำไมมันถึงได้เปียกอย่างนี้นะ

     แถมยังหนักๆบนหัวอีก....อึดอัดจัง..

     ใครเอาอะไรเปียกๆมาแปะบนหัวฉันเนี่ย!?

    พรึ่บ!!!!! O_O ฉันใช้พละกำลังเท่าที่มีลืมตาขึ้น

     ภาพที่ไม่คุ้นเคยปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

    ผนังห้องทำด้วยไม้เนื้อดี สีคลาสสิก ตัดกับหินสีดำสวย คล้ายสีนิล

    เตียงที่ไม่ค่อยนุ่มเท่าไหร่นัก กับ....

    หมีขาว!?!?!?!? O_o!!!

    นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!?!? ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย!?!?

    "อ้าว..ฟื้นไข้แล้วเหรอจ๊ะ" ^o^ เสียงผู้หญิงหวานๆพูดขึ้น แล้วเดินเข้ามา

    "ขอบใจมากจ๊ะ รินริน" แล้วเธอก็หันไปพูดกับหมีขาว

    OoO โอ้โหวววว มีชื่อซะด้วยยยย

    แล้วเจ้าหมีขาวอ้วนปุ้มปุ้ยก็เดินออกไป

    เดินสองขาเนี่ยนะ!!! OoO

    ก่อนที่ฉันจะงง เป็นไก่ตาแตกมากกว่านี้

    ผู้หญิงคนนั้นก็หยิบผ้าเปียกๆ

    ที่ทำให้ฉันรุ้สึกอึดอัดเมื่อครู่ออก

    แล้วแตะที่หัวฉัน

    "...." ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรนี่นา

    ฉันไม่ใช่คนขวางโลกนะ

    แต่เขาก็เห็นแล้วนี่ว่าฉันน่ะฟื้นไข้แล้ว

    แล้วจะถามอีกทำไมจริงมั้ย? =_='' อักตัญญูรึปล่าวนะฉัน?

    จะว่าไป น้าผู้หญิงคนนี้หน้าตาดีใช่ได้เลยนะเนี่ย

    ผิวขาวเนียนใส ไร้สิว แก้มแดงอมชมพูดูสุขภาพดี

    ผมสีชมพูอ่อน แลดูอ่อนโยน เมื่อมองคู่กับ

    ดวงตาคู่สวยสีเขียวมรกตนั่น

    "แม่ครับ!!เธอฟื้นแล้วเหรอ?" เสียงนุ่มๆของชายหนุ่มดังขึ้น

    ร่างสูง ผมซอยสีทองคำขาว ผิวเนียนละเอียด

    หน้าใสไร้สิว พร้อมรอยยิ้มที่ดูอ่อยโยน

    แถมยัง ดวงตาสีเขียวมรกตเหมือนกันด้วย

    นี่ถ้า ไม่ใส่แว่นคงจะหล่อน่าดูเลย O_O

    "จ๊ะ ตัวเย็นขึ้นมากแล้ว มาคุยกับน้องเขาไว้สิลูก"

    คุณน้าสาวหันไปพูดกับลูกตัวเอง

    ก่อนจะหันมาทางฉันแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า

    "นี่ลูกชายน้าเองจ๊ะ..เขาพาหนูออกมาจากป่าเมื่อวานน่ะจ่ะ"

    แล้วคุณน้าก็เดินออกไป ทิ้งฉันไว้กับผู้ชายสองต่อสองเนี่ยนะ!!!

    แถมในสภาพที่ฉันนอนอยู่อย่างนี้!!

    โฮวว ม่ายยย แล้วสาวน้อยน่ารักอย่างฉันจะรอดมั้ยเนี่ย!!? T^T

    "ผม ยอนด์ ไซเรน แล้วเธอล่ะ?" ^^

    พี่ชายร่างสูงไม่พูดปล่าว เขาค่อยๆ

    นั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆเตียงที่ฉันนอนอยู่

    >//< ไม่นะ ฉันไม่ชอบเลย ที่จะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้

    ไม่ชอบเลยจริงๆ เห็นอย่างนี้ก็เถอะฉันขี้อายนะจะบอกให้

    "..." ฉันยังคงไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม =_=''

    เอ่อคือ.. ฉันไม่มีเสียงอ่ะ แต่ฉันจะไม่พยายามพูดหรอกนะ

    คือแบบว่า ถ้าการรู้จักกันครั้งแรก

    แล้วแบบ เสียงฉันมันน่าเกลียด และ แหบพร่า เนี่ย

    มันคงไม่น่าประทับใจน่าดูเลย -_-''

     "...เอ่อ..เธอคงผ่านเรื่องร้ายๆมาสินะ..งั้นพักผ่อนเถอะแล้วฉันจะเข้ามาดูใหม่"

    ^^'' พี่ชายคงหมดความอดทน

    ก็ฉันเล่นเงียบไปเลย แล้วมองไปทางอื่นด้วยนี่นา

    โธ่เอ้ยยย หยิ่งชะมัดเลย! >//< เขาช่วยฉันออกมาจากป่านั่นแท้ๆ ยังไม่ขอบคุณเขาอีก

    รู้งี้ ถ้าเป็นฉันนะ ฉันนะเอาตัวเองกลับไปปล่อยให้ตายคาป่านั่นซะเลย

    T_T โอวว แต่ขอร้อง อย่าให้พี่ชายมีความคิดที่เหมือนกับฉันเลย

    "อ้อ อีกอย่างอย่าหนีนะ รักษาตัวให้หายดีก่อนนะ พวกเราไม่ทำอะไรเธอหรอก" ^__^

    โอววว รอยยิ้มกระชากใจ ไม่ต้องมายิ้มให้ฉัน!!!

    เด๋วไข้ขึ้น -///-^

    ถึงฉันจะดูหยิ่ง มีฟอร์ม และไม่สนใจใคร ต่อหน้าผู้ชายทั้งหลายก็เหอะ

    แต่นั่นมันก็เปลือกนอก

    ความจริง ฉันน่ะ สนนะจะบอกให้ แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้

    เพราะฉันก็แค่ มอง

    เหมือนที่พวกผู้ชายเจ้าชู้มันทำกันน่ะล่ะน่า ไม่ได้ใส่ใจอะไร

    อีกอย่าง ฉันไม่ง่ายนะจะบอกให้ ชิชิ

    แล้วพี่ชายหน้าสวยก็เดินออกจากห้องไป

    ฉันหลับตาลงสักพักเพื่อพักสายตา
    ....... -w- .....

    น่าเบื่อ....ฉันหายดีแล้วล่ะน่า

    ปุ้มปุ้ย...ปุ้มปุ้ย....

    6_6.... อะไรน่ะ

    ฉันเหลือบมองไปทางประตูอีกที

    เจ้าหมีขาว รินริน ตัวนั้นนี่นา

    เจ้าหมีขาว ยกกะละมังน้ำใบใหม่มาเปลี่ยนให้ฉัน

    แล้วยกอันเก่าไปวางไว้บนพื้น

    ก่อนจะจัดการ เอาผ้าชุบน้ำ บีบแล้วแปะลงมาที่หัวของฉัน

    นี่!! ฉันก็เป็นคนมีความรู้สึกนะยะ!

    คิดว่าเธอทำอะไรน่ะ! ทำกับข้าวเรอะ!

    น่าหมั่นไส้ชะมัด -_-^

    ^___________________^

    O_O !?อะไรของมันน่ะ ยิ้มให้ฉันทำไม

    อย่าบอกนะว่า ถูกใจฉัน >_< ไม่!!

    จะเอาฉันไปทำกับข้าวจริงๆเหรอ ...T^T

    ฉันแค่พูดเล่นนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษษษ

    แต่แล้วหมีขาว ก็หันหลังแล้วก้าวขาจะเดินออกจากห้องไป

    "นี่!..เธอชื่อ รินรินเหรอ...ขอบใจนะ" ^_^

    เอาน่า..ถึงมันจะน่าหมั่นไส้

    แต่ฉันก็มีมารยาทพอนะ

    ^___________^ เจ้าหมีขาวหันมายิ้มให้ฉัน

    แล้วพยักหน้าหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินมาที่ฉัน

    แล้วหยิกแก้มฉันหนึ่งที!!!!แล้วเดินออกไป

    >_<!! โอ้ย ...

    ปล่าว ฉันไม่ได้เจ็บหรอก ร้องไปอย่างนั้นแหล่ะ

    แต่หมีบ้าอะไร หยิกแก้มคนกันล่ะ

    แล้ว เป็นใบ้รึไงทำไมไม่พูด

    อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก ฉันรู้นะว่าเธอฉลาด

    แถมยังเข้าใจที่ฉันพูด

    ไม่งั้นเธอไม่พยักหน้าหรอก

    =_=''...หรือฉันจะเพี้ยนเอง

    ก็ฉัน...เพิ่งคุยกับหมีนี่นา....หมีขาวด้วย

    แต่คุณน้าก็คุยอ่ะ

    ^o^ งั้นฉันก็ไม่ได้เพี้ยนคนเดียวน่ะสิ คิคิ

    m o n  c h a y a pa

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×