~*วุ่นรัก ยัยเทพเวลาจอมเซี้ยว*~

ลำดับตอนที่ #1 : ~ ลักลอบหนีออกมา ~

สิ่งที่ฉันต้องการ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ไม่มีทางที่ฉันจะไม่ได้มันมา..

.................................

สาวน้อยวัย 15 ปี

ผู้เกิดมาพร้อมความเพรียบพร้อมทุกอย่าง

นั่งอยู่บนเตียงนุ่มๆ สีขาวของเธอพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ดวงตาสีดำสนิทคู่สวยมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย

สายลมพัดผมซอยสีน้ำตาลสลวยให้เหยียดสยาย ปลิวไสวตามสายลม

ทำไมมันช่างน่าเบื่อแบบนี้นะ

หรือ เพราะทุกสิ่งที่ฉันอยากได้ ฉันก็มักจะได้มันมาง่ายๆ

และเพราะทุกคน จำเป็นต้องเร่งและรีบทำอะไรๆ ก่อนที่มันจะสายโดยที่ฉันไม่ต้อง

ฉันไม่จำเป็นต้องรีบนอน ฉันไม่จำเป็นต้องรีบทำอะไรหลายๆอย่าง

ฉันแค่หยุดเวลาเอาไว้ แล้วฉันก็ทำทุกอย่างได้ตามใจฉัน

โดยที่คนอื่นแข็งเหมือนหิน 555555555 

และไม่ว่า จะเป็นเรื่องเงิน หรือ อะไรก็ตาม ฉันสามารถเอามันมาได้ง่ายๆ

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามาสิคะ" ฉันพูดแต่สายตายังคงมองออกไปนอกหน้าต่างดังเช่นเคย

เสียงฝี่เท้าย่างเข้ามาใกล้ๆแล้วนั่งลงข้างๆฉันบนเตียง

ทำให้เตียงโน้มเอนไปอีกทางนึงมากกว่า

พ่อเข้ามากอดฉันไว้แน่น ฉันไม่ค่อยเข้าใจการกระทำนี้เท่าไหร่

แต่รู้สึกว่า เหมือนกับต้องกอบโกยความรู้สึก และ สัมผัสนี้เอาไว้

ฉันรู้ว่าพ่อกำลังเหนื่อยมากเรื่อง ธุรกิจ ที่กำลังจะล้มละลายของพ่อ

ปัง!!!!!

เลือดสาดกระจาย ลมหายใจอุ่นๆข้างหูของฉันเมื่อกี้หยุดลง

ฉันรู้สึกได้ถึงความเย็นที่แผ่ซ่านเข้ามา

พ่อไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว.....

ฉันเงยหน้าออกจากอกพ่อเหลือบมองไปตามทางเสียงปืน

ผู้ชายชุดดำ กำลังยืนยิ้มเยาะอย่างสะใจ และอีก 3-4 กำลังวิ่งตามขึ้นมา

สิ่งเดียวที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันทำได้คือ หยุดเวลาซะ!

ฉันหลับตาปี๋ ใช้กำลังทั้งหมดที่มี หยุดเวลาให้นิ่งเสีย



ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว มีแต่ฉันเท่านั้นที่อยู่ในโลกหยุดเวลาแห่งนี้

ฉันก้มลงหอมแก้มพ่อเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบหน้า

ไม่มีอีกแล้ว...ไม่มีอีกแล้วคนที่ให้ฉันกอดยามท้อแท้

อกอุ่นๆ และ คนที่คอยทะเลาะด้วย คนที่ตามใจและรับฟัง เป็นห่วงฉันทุกครั้ง

ฉันปาดน้ำตา และเดินไปทางผู้ชายชุดดำอย่างมาดมั่น

คงเพราะกำลังฉันตอนนี้มันน้อยไป ฉันต้องทำอะไรซักอย่างก่อนจะถึง 10 นาที

และเวลาจะกลับมาเดินต่ออีกครั้ง

ผัวะ!!!!  พลั่ก!!!!  ตุ๊บ!!!!! (^_-)-☆

ฉันต่อย พลัก และ เตะ ชายชุดดำที่มันฆ่าพ่อฉันต่อหน้าต่อตา

แล้วรีบวิ่งไป หยิบเป้กระต่ายสีครีมลายทหารใบโปรด

ใส่ของทุกอย่างที่จำเป็นอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมวิ่งไปหาพ่ออีกครั้ง

ฉันรีบหยิบกระเป๋าตังค์ของพ่อออกมา จากกระเป๋ากางเกงของพ่อ

พ่อคงอยากให้ฉันได้เงินพวกนี้ไป มากกว่าที่พวกชายชุดดำนั้นจะมาเอาไป

เมื่อได้ทุกอย่างครบ ฉันก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกมาจากห้อง

ผ่านบันได ที่มีแต่สาวใช้ตายเรียงกันเป็นแถว

มันช่างเป็นภาพที่น่าสะอิดสะเอียนซะจริงๆ

ฉันกระโดดข้ามซากศพ ของสาวใช้ทั้งหลายอย่างคล่องแคล่ว

เท้าทั้งสองข้างเหมือนยังไม่อยากให้ฉันหยุดนิ่ง

มันพาฉันเข้ามาในป่า ข้างคฤหาสของฉัน

ป่าที่ไม่รู้ว่า จะออกไปได้อีกไหมในเวลากลางคืน

แต่ฉันไม่คิดอะไรแล้ว ฉันต้องมีชีวิตรอด!!!

ฉันจะต้องอยู่ต่อไป

ฉันทรุดลงข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

แล้วความคิดก็แล่นไป...

O_O!!!! แล้ว ทำไมฉันไม่ฆ่าพวกนั้นน่ะ!?!?!

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฉันนี่บ้าที่สุดเลย!!! >_<

ทำไมฉันถึงไม่หยิบปืนของพวกมันมาด้วย แล้วทำไมฉันถึงไม่ยิงพวกนนั้นนะ?

ทำไมฉันถึงแค่ตบตี ? OoO''' ยิ่งคิด ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโง่ =_+''

ฉันปล่อยให้มันฆ่าพ่อฉัน! แล้วสิ่งที่ฉันทำมันโง่ที่สุดเลย

ฉันแค่ ตบตี คนที่ยิงพ่อฉันจนเลือดออก แต่เขาไม่ตาย!!!

ทำไมฉันไม่ฆ่าเขาน๊ะ!?!? โอววม่ายยยยย ToT

ถึงฉันจะไม่เคยฆ่าใคร แต่มันก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ? มันไม่ผิดหรอก

เพราะเขาฆ่าพ่อฉันก่อนนี่นา

ฉันสัญญา T^T...ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก
 
โอ้ยยย นี่ฉันคิดอะไรน่ะ ฉันไม่เหลือพ่อให้พวกนั้นฆ่าแล้วนะ!!

ช่างเถอะๆ เอาเป็นว่าถ้าฉันเจอพวกนั้น ฉันจะฆ่าซะ

ฉันจะต้องเริ่มชินกับการฆ่าคนซะตั้งแต่วันนี้

ฉันตัดสินใจแล้ว!!!! (^O^)/

ถ้าฉันผิดสัญญา ฉันจะกระโดดลงน้ำแรงๆ 3 ทีเลย

(;￢_￢) มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย?  ฉันควรจะต้องเศร้าใช่ไหม?

พ่อฉันตายไปทั้งคนนิ่ ไม่มีนางเอกที่ไหนเค้าเศร้าไม่ถึง 5 นาทีหรอก

ก็ได้ๆๆ T__T โฮ....

m o n  c h a y a pa