คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 7 (the story of Donghae & Ryeowook.1)
พายุที่โหมซัดกระหน่ำ ฝนที่หนาวเย็นจับขั้วหัวใจ ฝนกรดที่นอกจะให้ความหนาวเย็นแล้วยังหอบความเจ็บปวดมาอีก ฝากรอยแผลไว้ให้เจ็บปวด ลมหนาวที่หอบมาพร้อมกัน พิษไข้จากความเหน็บหนาวผสมความปวด . . . น้ำตาที่ไหลริน หัวใจที่ไร้ความหมาย และลมหายใจที่สิ้นเปลือง
แต่ทว่าในความมืดมิดย่อมมีแสงจันทร์แม้จะสลัวซักเพียงใดเรายังคงมองเห็นทางเดิน ไม่นานนักค่ำคืนที่โหดร้ายจะต้องสว่างไสว พระอาทิตย์ที่อบอุ่นนั้นพาพายุที่โหดร้ายนั้นออกไปจากหัวใจที่เปียกปอน ลมอุ่นๆเป่าให้หัวใจดวงเล็กๆนี้ อบอุ่นและชุ่มชื้นด้วยหญ้าเขียวขจี รอยแผลที่แสบทรมานจะหายด้วยยาชั้นดีที่เรียกว่า 'ความรัก' ...
ฝนที่กำลังตก พายุที่กำลังซัดกระหน่ำภายนอกนั้นส่งผลให้คนที่อยู่ในบ้านต้องเหน็บหนาวมากกว่าเท่าตัวเพราะหน้าหนาวแบบนี้น้อยนักที่ฝนจะตกลงมา สายฟ้าที่ผ่าดังมาเป็นระยะๆนั้ยกลบเสียงสะอื้นของคนตัวเล็กที่กำลังรองรับอารมณ์ของคนตัวสูงที่อยู่ แรงกระแทกที่ส่งมานั้นเหมือนสายฟ้าที่ฝ่าลงมาสู่พื้นดิน ...
"ฮึกก อื้ออ อ๊า"
"..........ฮือ ฮือ.."
"อ๊า.." เมื่อถึงจุดสูงสุดร่างสูงได้แต่ครางออกมาอย่างสุขสม ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวและรีบก้าวเท้าออกจากห้องนอนนี้อย่างไม่ได้ใส่ใจร่างใต้เลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ไม่รู้ทำไมเขาเองก็ยังไม่ชินกับการกระทำป่าเถื่อนแบบนี้ วันแล้ววันเล่าเป็นเดือนและเป็นปีๆที่ต้องทนรับและเก็บความทรมานไว้ข้างใน
เรียวอุคค่อยๆยันตัวขึ้นมา แต่งตัวช้าๆ ขาที่สั่นไปด้วยความเหงาและความเจ็บที่พึ่งจบไป ค่อยๆก้าวออกจากห้อง ในเวลาตีสองแบบนี้คงไม่มีใครแล้ว เขาอยากจะลงไปดื่มน้ำสักแก้วหนึ่ง ขาของคนตัวเล็กสั่นไปหมด น้ำตาคลอเบ้าค่อยๆไหลลงมา แรงที่น้อยนิดเหมือนจะไม่ได้ช่วยให้เขาทรงตัวได้ดีเลย
หมับ!
มือหนาของร่างสูงคว้าแขนของตัวเล็กไว้ ก่อนจะโอบไหล่ไว้ให้เขามาประชิดกับตัวเองเพราะกลัวคนตรงหน้าจะล้มตกลงบันไดไป
"ระวังหน่อยสิครับคุณตัวเล็ก"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มให้
"แฮก แฮก.."ร่างเล็กหอบถี่ ก่อนจะดันแผงอกคนตรงหน้าออกไป
"เอ่อ..ผมขอโทษครับ ผมแค่กลัวคุณตกบันได ไม่ต้องกลัวผมนะ ผมไม่ได้จะทำอะไรจริงๆ"
"ขอบคุณครับคุณทงเฮ ผมแค่..." ใช่เขากลัว กลัวจับใจ กลัวทุกคนที่เข้ามาสัมผัสเขา แค่โดนคนหนึ่งคนทำร้ายมันก็มากพอแล้ว เขาไม่ได้ต้องการอีก
"แค่อะไรครับ ? ... แล้วดึกๆแบบนี้ออกมาทำอะไรครับ"
"ผมหิวน้ำ"
"มาครับ เดี๋ยวผมทำนุ่มอุ่นๆให้ดื่มครับ"ทงเฮเอ่ย ก่อนจะค่อยๆเดินโอบคนตัวเล็กให้เดินไปห้องครัวกับเขาแล้วจัดการให้นั่งรอเขาที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะออกมาพร้อมน้ำอุ่นๆที่หอมกรุ่น
"ขอบคุณนะครับคุณทงเฮ..."เรียวอุคกล่าว ก่อนจะดื่มนมในแก้วนั้น ทงเฮได้แต่มองคนตรงหน้าดื่มมันอย่างตั้งใจ เรียวอุคตัวเล็กมากๆ จนเหมือนเด็กน้อยดื่มนมก่อนนอน
"หมดแล้ว!"เรียวอุคบอก ก่อนจะเหงยหน้านั้นมองลีทงเฮ
"คุณร้องไห้หรือครับ ตาบวมเชียว"
".................."
"กลัวฟ้าผ่าแน่ๆเลย วันนี้แรงจริงๆ "ทงเฮกล่าว ก่อนจะเอื้อมมือไปหนิบแก้วนมนั้นแล้วนำมันไปล้างให้เรียวอุค คนตัวเล็กพนักหน้าเบาๆ ก่อนจะเงียบไป ...
"ไปนอนกันเถอะนะครับคุณตัวเล็ก ผมจะไปส่งครับ ^^" ทงเฮบอก ก่อนจะเอื้อมมือไปให้เรียวอุค เผื่อเขาจะจับมือเขาแล้วลุกขึ้นเดินไปด้วยกัน แต่เรียวอุคได้แต่ลุกออกมาเองแล้วเดินออกไปช้าๆ ทงเฮรู้สึกผิดหวังนิดๆ แต่ก็เดินออกตามออกไปอยู่ดี เพื่อไปส่งคนตัวเล็กที่หน้าห้องนอน
"ฝันดีนะครับคุณตัวเล็ก"ลีทงเฮเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"ฝันดีเหมือนกันครับคุณทงเฮ"
คนตัวเล็กปิดประตูแล้ว ทงเฮยังคงยืนจ้องประตูนั้น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรเขาถึงอยากจะจ้องมองใบหน้าหวานๆนั้นอยู่ตลอด เมื่อกี้ที่โอบคนตัวเล็กหัวใจเขาก็เต้นแรงเหมือนกับไปวิ่งที่ไหนมาอย่างนั้นละ ใบหน้าที่ร้อนผ่าว แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรกันนะ .... ?
"สงสัยจะเป็นโรคหัวใจนะเราเนี่ย...."
แสงแดดส่องในยามเช้า จากฝนที่ตกซัดกระหน่ำอย่างหนักก็แห้งเหือดไป แดดอุ่นๆยามเช้า ส่งผลให้ร่างเล็กตื่นขึ้นมาสูดอากาศและแน่นอน เช้าๆแบบนี้ดอกไม้จะบานสวยที่สุด ร่างบางรีบอาบน้ำแต่งตัวและก้าวเท้าออกจากห้องนอนไป .... สวนที่กว้างขวางยังกับสวนสาธารณะทั่วไป เหมือนอีกโลกหนึ่งของเขา ดอกไม้สีสันมากมายที่ซองมินปลูกให้เรียวอุค ผลิบานสดใส แสงแดดอุ่นๆทำให้ต้นไม้มีชีวิตชีวา เรียวอุคกางแขนรับแดดอ่อนๆก่อนจะหลับตาพริ้มและยิ้มอย่างมีความสุข
จะมีไหมสักวันหนึ่งที่ชีวิตเขาจะมีพระอาทิตย์ที่อบอุ่นทำให้เขาสดใสได้ดั่งต้นไม้พวกนี้..
"ตื่นเช้าจังนะครับคุณตัวเล็ก!"เสียงทุ้มนุ่มๆเอ่ย เรียวอุคหันไปมองชายที่สูงกว่าเขา สวมเสื้อกล้ามสีดำเหงื่อที่ออกตามใบหน้าและแขนที่มีกล้ามเป็นมัดๆ ทำให้เขาต้องก้มหน้าลงทันที
"เอ่อ...ผมมาเก็บดอกไม้นะครับ"เรียวอุคตอบ ก่อนจะก้มลงเก็บไม้พวกนั้นจัดเป็นช่อๆทันที
"สวยจังนะครับ หอมด้วย..คุณตัวเล็กจัดให้ผมชักช่อได้ไหมครับ?"ทงเฮก่อนจะเดินเข้าไปสูดกลิ่นหอมๆของดอกไม้ หอมจังไม่รู้กลิ่นดอกไม้หรือกลิ่นของคนตัวเล็กกันแน่นะ:)
"ได้สิครับ อยากได้ดอกอะไรหรือครับ พี่ซองมินปลูกไว้หลายชนิดเลยคุณดูสิ"นิ้วเล็กๆนั้นชี้ให้ทงเฮดูสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ดวงตาคมจ้องมองรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสดใส
ยิ้มได้เพราะดอกไม้นี่เองน่ารักจังเลย..... ^^
"ขำอะไรหรือครับ?"เรียวอุคเอียงคอถามอย่างสงสัย
"คุณยิ้มเพราะดอกไม้ไงครับ น่ารักดีนะครับ"
"มันน่าตลกตรงไหน ฮึ?"เรียวอุคทำแก้มป่องด้วยความไม่พอใจ หัวใจของลีทงเฮแทบลอยไปไหน มือที่ชื้นเหงื่อนั้นอยากจะจิ้มแก้มใสๆนั้นเหลือเกิน แต่คงทำไม่ได้เพราะคงดูไม่ดีนัก
"ผมบอกว่าน่ารักต่างหากละครับ.."
"ผมไม่ได้น่ารักซักหน่อย"เรียวอุคพูดถ่อมตัวก่อนจะหันหน้าหนีร่างสูง
"คุณน่ารักมาก จนผมเกือบจะห้ามใจไว้ไม่ไหวรู้ตัวไหม?"
คนตัวเล็กหน้าแดง ทั้งๆที่อากาศก็หนาวเหน็บขนาดนี้นะ ทำไมหน้าร้อนแบบนี้ก็ไม่รู้ ก่อนจะก้มลงเก็บดอกไม้ต่อไปแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ส่วนคนพูดก็เกาหัวก่อนจะมองโน้นมองนี่ไปเรื่อยๆ
พูดอะไรออกไปวะลีทงเฮ ไอ้หน้าโง่ เดี๋ยวเขาก็เกลียดเข้าจนได้หรอก!
"อ่อ..ตกลงอยากได้ดอกอะไรครับ?"เรียวอุคขึ้นมาทำลายบรรยากาศอันเงียบอันนี้
"ดอกกุหลาบีสีขาวดอกเดียวก็พอครับ"
"ดอกเดียวเองหรือ มันจะสวยอะไรละ?"
"ดอกกุหลาบสีขาวหมายถึงรักที่บริสุทธิ์ หนึ่งดอกหมายถึงรักเดียวด้วยครับ.."
ทั้งสองจ้องตากัน สายตาคมจ้องเข้าไปลึกในดวงตากลมโต เศร้าเหลือเกินดวงตาสีนิลนั้น แม้ไม่รู้ว่าใบหน้าที่อ่อนล้านั้นผ่านอะไรมาบ้าง แต่เขาเองก็อยากเข้า เข้าไปในสายตาของคนตัวเล็กบ้าง ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก อัดอยู่ในหัวใจที่กำลังพองโตของลีทงเฮ
"ทานข้าวเช้ากันดีกว่านะครับ ผมจะไปทำให้"ทงเฮเอ่ยชวน เรียวอุคพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปเก็บดอกกุหลาบสีกุหลาบสีขาวนั้นยื่นให้ทงเฮ ร่างสูงรับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น ก่อนจะชวนคนตัวเล็กพูดคุยเรื่องดอกไม้เมืองหนาวที่กรุงปารีส
"คุณเรียวอุคเคยปลูกทิวลิปไหมครับ คุณคิบอมผู้จัดการร้านอาหารของผมชอบมากๆเลย"
"พี่ซองมินเคยบอกว่าจะหาพันธุ์ดีๆมาให้ปลูกอยู่นะครับ ผมก็อยากปลูก"
"ผมจะให้คุณคิบอมส่งมาให้นะครับ ผมจะปลูกเอง^^"
เคยสงสัยไหมว่าเมล็ดหนึ่ง ทำไมวันหนึ่งถึงกลายเป็นดอกไม้ที่สวยงามได้ :)
มันก็คงเหมือนความรักที่เริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆจนกลายเป็นความรักที่เบิกบาน ...
แต่กว่าจะเป็นดอกหนึ่งได้ มันคงต้องใช้'เวลา'
"ขอบคุณครับ ผมจะคอยดูนะครับคุณทงเฮ"เรียวอุคกล่าวก่อนจะยิ้มให้บางๆ
หลังจากทานอาหารเช้าง่ายๆพร้อมกับคนตัวเล็กแล้ว ทงเฮก็รีบขึ้นมาอาบน้ำทันที เพราะคนตัวเล็กกำลังจัดดอกไม้ในห้องรับแขกอยู่นั้นเอง เรียวอุคเปิดปากคุยกับเขามากยิ่งขึ้นในตอนทานอาหารเช้า ไม่รู้ทำไมทงเฮดีใจแทบบ้าเลย ร่างสูงแต่งตัวอยู่หน้ากระจก ก่อนจะยิ้มน้อยๆ ทดสอบความหล่อของตัวเองก่อนจะลงไปหาตัวเล็กอีกครั้งหนึ่ง อยากเจอจัง อยากอยู่ด้วยตลอดเลย...
ทงเฮยกโทรศัพท์มือถือสีขาวของตัวเองก่อนจะกดเบอร์โทรที่คุ้นเคย
'ฮัลโหลลลล ทงเฮ!!!'
"คุณคิบอม สวัสดีครับ สบายดีไหมครับ?"
'สบายดีสิ เหงาจะตายไม่มีนาย เป็นไงบ้างละ?'
"สบายดีครับ แล้วคุณคังอินเป็นอย่างไรบ้างครับ?"
"'ก็เหมือนเคย ม่อสาวไปทั่ววะ ฮ่าๆๆ แล้วนายมีอะไรหรือป่าวถึงโทรมา'
'"ผมอยากจะรบกวนคุณคิบอมหน่อยครับ ผมอยากได้เมล็ดดอกทิวลิปนะครับ"
'อ่า ได้สิอยากได้เยอะไหมเดียวฉันจะส่งไปให้นะ'
"ไม่ต้องเยอะมากหรอกครับ ขอบคุณมากนะครับ"
'แล้วทำไมอยู่จะปลูกห้ะนายเนี่ย ปกติทำแต่อาหารเบื่อแล้วหรือไงกัน'
"ไม่เบื่อครับ แค่อยากปลูกให้ใครบางคนนะครับ"
'เห้ยจริงหรือป่าว ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม'
"ไม่ครับไม่ได้ฝาด ไว้ผมจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟังทีหลังนะครับคุณคิบอม"
'เออๆรีบมาอัพเดตเลยนะ ประเด็นร้อนเลยนะเนี่ย!!'
"เว่อร์ไปครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ"
'ว่าแต่จะเอาสีไรละเนี่ย เดียวเย็นนี้จะไปเอาให้'
"สีขาวครับ ขอแค่สีขาวเท่านั้นนะครับ!"
และแน่นอนเสียงปลายสายอึ้งทึ่งไปเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินจากปากลีทงเฮและแน่นอนมันไม่ธรรมดาแน่ๆที่ทงเฮกลับเกาหลีมาแปปเดียวก็เปลี่ยนไปขนาดนี้ ทั้งชีวิตคิบอมยังไม่เคยเห็นทงเฮสนใจอะไรอย่างนี้เลย และเขาเชื่อว่าเรื่องที่เขาเดามันจะต้องถูกแน่ๆ ก็เพราะ
ดอกทิวลิปสีขาว หมายถึง ฉันเสียสละทุกอย่างได้เพื่อคุณ รักที่ไม่หวังผลตอบแทน
พระเจ้าช่วยคิมคิบอมอยากปิดร้านเลี้ยง คิบอมฟันธงเลยว่าทงเฮมีความรัก!
แต่แปลกผู้โชคดีคนนั้นคือใคร ขโมยหัวใจทงเฮไปได้อย่างไร คิบอมอยากจะมีทแอนด์กรี๊ดคนนี้จริงๆนะเนี่ย!!
ดวงตากลมบรือขึ้นเมื่อเห็นแสงแดดส่องเข้ามาภายในห้องนอนแห่งนี้ ถึงแม้ว่าจะเขาจะหลับไปเมื่อไม่กี่ชม.ก่อนแต่คนที่มีความรับผิดชอบอย่างเขาก็มักจะตื่นเช้าทุกวัน เพื่อจะจัดการกับเอกสารต่างๆและทำงานต่างๆต่อไปให้เสร็จสิ้น นิ้วเรียวนั้นพยามแกะวงแขนที่โอบรัดเอวของเขาอยู่ แต่เหมือนแขนใหญ่กำลังจะรัดเขาให้แน่นมากขึ้นไปอีก
"จะรีบตื่นไปไหนครับซองมิน"ร่างสูงเอ่ยก่อนจะฝังจมูกเข้ากับแก้มนิ่ม
"เดี๋ยวฉันจะส่งงานไปให้ซีวอนนะ"
"ซีวอนยังไม่ตื่นหรอก นอนต่อเถอะนะครับ"
"ไม่เอาน่าคยูฮยอนปล่อยเถอะ"
"ผมงอนนะ"
"งอนอะไรเล่า เมื่อคืนก็ทั้งคืนแล้ว"
"แต่ผมอยากกอดคุณนี่ ผมคิดถึงซองมิน"
ซองมินถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันไปซบตาคมของคยูฮยอนที่ส่งสายตาน่าสงสารนิ้วเรียวจิ้มเบาๆที่แก้มของคนตรงหน้าก่อนจะซบอกลงที่อกอุ่นนั้น แม้ร่างกายของทั้งคู่จะเปล่าเปลือยแค่ก็ไม่ได้หนาวเลยซักนิดความอบอุ่นที่ทั้งส่งให้กันนั้นเป็นเสื้อหนาวชั้นดีที่หาไม่ได้จากที่ไหน
"อื้อ..ปวดไปทั้งตัวเลยอะ"
"ผมขอโทษนะคนดี"
"ไม่เป็นไร มันแค่นานไปหน่อยละมั้ง"
"ไม่อยากเจ็บก็ทำบ่อยๆสิครับคนดี"
"ตาบ้า!อย่ามาหื่นใส่ฉันแต่เช้านะคยูฮยอน" ซองมินว่าก่อนจะทุบอกของคยูฮยอนเบาๆ ร่างสูงได้แต่ยิ้มกับการกระทำนั้น เขาชอบจังเวลาซองมินเขินเขา
"ซองมินเราไม่อยากมีลูกกันบ้างหรือครับ"
"ฉันไม่มีเวลาหรอกคยูฮยอน ไว้ค่อยคุยกันอีกทีนะ"
"ยาของคุณพ่อคุณมันยังใช้ได้ไหม.."
"อืม..คงได้ละมั้งแต่ฉันไม่รู้ผลมันเท่าไหร่นะ"
"แปลกจังเรียวอุคก็เคยกินนี่ครับ ทำไมไม่ท้องนะ"
"ทำไมต้องท้องละน้องฉันไม่ได้ไปยอมใครนะ!!"
"........" คยูฮยอนได้แต่เงียบ ความลับที่เขาไม่ได้อยากรู้ และความจริงซองมินจะรู้ไม่ได้ ร่างสูงได้แต่ครุ่นคิดเก็บไว้ในใจคนเดียวเสมอมา หากวันหนึ่งซองมินรู้ ซองมินอาจจะเกลียดเขาก็เป็นได้ ....
"แต่แปลกจังคยูฮยอน...ฉันรอยรักที่คอเรียวอุคด้วยนะไม่สิฉันเห็นแทบจะทั้งตัวเลย!"ซองมินเอ่ยอย่างสงสัย
"ได้ถามเรียวอุคไหมละครับ"
"ไม่ได้ถามนะสิ แปลกจังตัวเล็กของฉันมีแฟนด้วยหรือไง ตั้งแต่วันนั้นเรียวอุคกลัวมากเลยนะ กล้ายอมแฟนตัวเองด้วยหรือ?"
"เรียวอุคมีแฟนหรือครับ?"
"ไม่รู้สิ ไม่ได้แล้วฉันต้องไปเตือนเรียวอุคเรื่องยานั้น!"
"คุณบอกผมไม่ใช่หรือว่าเรื่องวันนั้น คุณช่วยเรียวอุคไว้ทัน"
"ก็ใช่ แต่เข้าใจไหมเรียวอุคกินเข้าไปแล้วมันจะทำให้เขาท้องหลังจากกินยานั้นสองปีต่อมา"
"นี่มันก็ครบสองปีแล้วนี่ครับ..."
"ใช่..นั้นสิ"
ร่างสูงที่นอนคุยโทรศัพย์เอามือก่ายหน้าผากในยามวิกาลอย่างนี้บ่งบอกให้รู้ว่าอ่อนเพลียแค่ไหน ตาบรือๆนั้นแทบจะหลับลงในนาทีใดนาทีหนึ่งเสียให้ได้ แต่ในใจที่หวงคนใจปลายสายนั้น ทำให้เขาต้องข่มตัวเองให้ตื่นเสมอมา
"เมื่อไหร่จะถึงครับ ผมไม่ชอบเลยให้พี่กลับดึกๆแบบนี้"
'นี่ทงเฮ ก็ช่วงนี้พี่ต้องไปประชุมที่บริษัทแทนซองมินนี่ ปกติแล้วซองมินแทบจะไม่ได้นอนด้วยซ้ำนะ'
"ผมทราบครับ แต่ผมก็ห่วงอยู่ดี"
'จ้าสุดหล่อของพี่จะถึงแล้วละ แค่รถมันติดนะ'
"พรุ่งนี้ผมจะไปรับพี่เองนะครับ"
'ไม่ต้องหรอกพรุ่งนี้พี่อาจจะไปกับเยซองจ้ะ ไม่ต้องห่วงนะ'
ปล่อยยยนะ!!
"เอ้ะ เสียงอะไร?"ทงเฮมองหันขวับออกไปที่ประตู ก่อนจะรีบก้าวเท้าออกจากห้องเพื่อหาต้นเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้นี่ แต่กลับพบเพียงความเงียบงันเท่านั้นเอง ก่อนจะค่อยๆเดินออกไปตามทางเดินและหยุดที่หน้าห้องของคนตัวเล็ก ก่อนจะยกยิ้มเบาๆ อวยพรให้ฝันดีในใจของเขา
'มีอะไรหรือทงเฮ?'เสียงปลายสายที่ยังไม่ได้วางเอ่ยขึ้น
"ป่าวครับพี่ฮีชอล ผมคงหูแว่วไปเองนะครับ"
'ง่วงแบบน้ีไปนอนก่อนไหม'
"ไม่ครับ ผมจะลงไปรอพี่ข้างล่างครับ" ทงเฮก่อนจะก้าวออกมาจากหน้าห้องคนตัวเล็กที่เขาคิดว่าคงหลับใหลอย่างสบายอยู่ข้างในแน่ๆ แต่ทว่า..มันไม่ใช่อย่างที่เขาหวัง
ภายในห้องนอนสีขาวสะอาดนั้น เจ้าของห้องตัวเล็กยังคงดิ้นพล่านจากแรงจับกุมของร่างสูง เหมือนราชสีห์ที่กำลังตะครุบกินกวางตัวน้อยที่ไร้ซึ่งแรงขัดขืน อากาศหนาวเย็นกระทบกับผิวกายของร่างเล็กทำให้หนาวจับใจและเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก
"ปล่อยนะ ปล่อยผมเถอะ"เรียวอุคพยายามดันแผงอกคนตรงหน้าของเขาออกไป แต่ร่างสูงกลับผลักคนตัวเล็กให้นอนราบไปเตียงนุ่มที่ขาวสะอาด ใบหน้าคมก้มลงสูดกลิ่นหอมละมุนที่ซอกคอขาวนั้น ลิ้นร้อนๆ สัมผัสเหมือนจะลองชิมน้ำผึ้งหวานในพระจันทร์ที่หาจากที่ไหนไม่ได้
"ไม่คิดถึงฉันหรือไงรยองกู"
"ผมไม่เคยคิดถึงคุณ ปล่อยผมนะ" ร่างสูงขำเบาๆกับคำตอบที่ได้รับ ก่อนจะปลดกระดุมชุดนอนตัวบางเบาของคนตรงหน้าออก แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาภายในห้องเมื่อกระทบกับร่างที่ผอมตรงหน้าเขาแล้วมันช่างสวยงามเหมือนวาดภาพชั้นดี รอยรักสีแดงเข้มที่ประทับไปทั่วลำคอและแผงอกของคนตัวเล็กเหมือนสีน้ำที่เขาลงมือประทับมันไว้เอง
ร่างสูงที่กำลังกอดรัดคนตรงหน้าก็ผละออกอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงรถที่ขับเคลื่อยเข้ามาในบ้าน เยซองรีบแต่งตัวทันทีเพราะเขามั่นใจว่าฮีชอลจะต้องเข้ามาหาเรียวอุคแน่ๆ เขาต้องรีบสร้างสถานการเสียก่อน
"แต่งตัวเร็วๆเข้า"เสียงเข้มสั่งก่อนจะติดกระดุมให้ตัวเองอย่างลวกๆ และรีบก้าวเท้าออกนอกห้องไป
ร่างสูงแทบจะสะดุดตรงหน้าห้องเพราะคิมฮีชอลกับลีทงเฮนั้นพึ่งขึ้นมา สายตาหวานส่งยิ้มให้ ใบหน้าเหน็ดเหนื่อยนั้นบ่งบอกถึงการพักผ่อนไม่เพียงพอ
"เยซองยังไม่นอนอีก ทำไมอยู่ห้องตัวเล็กละ"
"รยองกูฝันร้ายนะครับ ไม่ต้องห่วงนะเข้าไปหาเรียบร้อยแล้ว"
"ตายจริง ตัวเล็กฝันร้ายหรือเดี๋ยวฉันเข้าไปดูเอง"
"ไม่ต้องหรอกครับฮีชอล คุณมาเหนื่อยๆนะ รยองกูไม่เป็นอะไรแล้ว"เยซองพูดก่อนจะโอบเอวฮีชอลไว้และพาเดินกลับห้องของทั้งสอง
"ทงเฮ พี่ฝากเราไปดูตัวเล็กหน่อยสิจ้ะ"ฮีชอลบอกก่อนจะโบกมือน้อยๆให้
ทงเฮพยักหน้ารับ ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆเข้าไปให้เต็มปอด ไม่พร้อมเลยจริงๆที่จะเข้าไปคนตัวเล็กจะว่าเขินก็เขินนะ แต่กลัวตัวเองเผลอพูดอะไรแปลกๆออกไปอีกเหมือนเมื่อเช้าต่างหากละ
ก๊อก ก๊อก ..
มือหนานั้นเคาะประตูนั้นเป็นเชิงขออนุญาตเข้าห้องของคนตัวเล็ก เมื่อได้ยินเสียงหวานตอบมาเบาๆทงเฮจึงปิดกลอนประตูและก้าวเข้าไป ร่างเล็กที่นั่งสั่นเทาอยู่ปลายเตียงคราบน้ำตาที่ยังติดอยู่ที่แก้มสวยนั้นทำให้เขาใจหายเล็กน้อย แต่มันน่าตกใจมากกว่าคือ รอยรักตรงต้นคอ และอกขาวๆนั้น เรียวอุคติดกระดุมไม่หมดทุกเม็ดทำให้เห็นอกขาวๆนั้น ทงเฮเดินไปนั่งเกาอี้ข้างๆเตียงก่อนจะตั้งคำถาม
"คุณเป็นอะไรหรือครับ..เอ่อฝันร้ายหรือ"
"อ่อ..คือ"
"มีคนทำร้ายคุณหรือครับเรียวอุค"ทงเฮเอ่ยเบาๆ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะที่รอยตรงต้นคอ
"เปล่านะ...คือ"เสียงหวานหายไปก่อนน้ำตาจะไหลรินลงมาอาบแก้ม
"ได้โปรดอย่าร้องนะครับ เรียวอุคมันคือใคร?"ทงเฮลูบแขนเล็กเบาๆ
เรียวอุคได้แต่ปิดหน้าส่ายหน้าไปมา ทงเฮได้แต่ปลอบคนตรงหน้าอย่างเดียว แต่ใจอย่างสูงทำไมมันถึงร้อนรนขนาดนี้นะ ใครบังอาจมาทำร้ายคนตัวเล็กของเขาได้!!!
"ฮึก....คุณทงเฮไปนอนเถอะ..ผมไม่อยากรบกวน"
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากอยู่กับคุณ...และผมอยากปกป้องคุณ"
"........"
"คุณไม่ได้ทำอะไรผิดนะคุณตัวเล็ก"
"ผิดสิ! ผมมันน่ารังเกียจทงฮ ผมมันสกปรก ผมเลว เลวที่สุด"
"อย่าว่าตัวเองแบบนั้นสิครับ คุณไม่ได้น่ารังเกียจเลย คุณน่ารักเสมอ"
"ผม...ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้"
"บอกผมมานะว่ามันคือใคร ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดอีก"
"ทงเฮ...ผมหนีเขาไม่ได้ ไม่มีวันเลย"
"ทำไมเขาคือใคร....คุณไม่ได้ยอมเขาใช่ไหม?"
"ไม่ผมไม่เคย ไม่เคยต้องการ"
"พี่ฮีชอล กับพี่เยซองไม่ปล่อยมันไว้แน่!"
"อย่านะ ได้โปรดอย่าบอกเขา ผมขอร้องทงเฮได้โปรด!!"ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเรียวอุคต้องไม่อยากให้สองคนนี้รู้ด้วยนะ ทำไมกัน....
"ครับ.."
ร่างสูงรับปากทั้งที่ในใจไม่อยากจะพูดเลยแต่เมื่อมันเป็นความต้องการของเรียวอุคเขาก็ต้องทำ ร่างเล็กล้มตัวลงนอน ร่างสูงห่มผ้าให้ก่อนจะนั่งเฝ้าคนตัวเล็ก
"ไปนอนเถอะครับ ผมรบกวนคุณมามากแล้ว"
"ผมจะรอจนกว่าคุณจะหลับครับ ไม่ต้องกลัวนะ..."
"ขอบคุณครับ"
"ผมสัญญาครับว่าผมจะปกป้องคุณ"ร่างเล็กน้ำตาไหลเมื่อได้ยินคำพูดนั้น กับดวงตาที่มุ่งมั่นของลีทงเฮ
"ผมมันไร้ค่าครับทงเฮ อย่ามาสนใจผมเลย"
"ผมขอวัดความบริสุทธิ์จากหัวใจของคุณไม่ใช่ร่างกาย" สิ้นทุ้มเอ่ยขึ้น ก่อนแตะมือน้อยๆนั้นเบาๆ ก่อนรอยยิ้มที่แสนหล่อเหลาจะมอบให้ตรงหน้าที่กำลังอึ้งกับคำพูดที่แสนหวานยิ่งกว่าขนมเค้กชิ้นไหนในโลก พระเจ้าครับ...เรียวอุคฝันไปหรือป่าว?
TALK..
story of donghae & ryeowook เนี่ยจะมีหลายตอนหน่อย จะอบอุ่นและน่ารักคะ
แต่หลังจากนั้น ต้องติดตามกันเอาเองนะคะ หลงรักทงเฮกันให้เต็มที่เลยนะ > <
ชี้แจงเรื่อง ยาที่กินแล้วท้องได้นั้นคือปมของเรื่องนะคะ คิคิคิมาอีกแล้วปริศนาของเรื่องนี้
ติดตามกันเอาเองนะคะ NC มาแล้วนะ แต่มันแปลกๆ = = เพราะไรเตอร์แต่งไม่เก่งเลย TT
'เยซอง นายเคยนอกใจฉันหรือเปล่า?'
'หนาวจังเลยครับเรียวอุค กอดกันไหม...'
'สวัสดีครับคุณฮีชอล ผมชื่อซีวอนครับ!'
ความคิดเห็น