คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : หื่นนัก..รักซะเลย !* [10] ,, เจ็บปวด ! [แก้ไขจ้ะ]
~ เย♥เรียว ~
ที่ไม่ได้มีในตอนนี้ T____T
ชี้แจง :: เราแต่ง nc ไม่ได้เรื่องเลยขอโทดนะค่ะ ขอโทดจริงๆ
ไม่ได้เคยแต่งเลยอ่ะ อย่าว่ากันน๊าแล้วคนที่อ่านช่วยเม้นหน่อยสิ
นะค่ะ ส่วนคนเม้นขอบคุนมากๆนะค่ะ เราทำคนอ่านผิดหวัง nc
ไม่ได้เรื่องเลย T_T!ขอโทดค่ะ
------------------------------------------------
ตอนที่ 10 *
"ปะ ปล่อยยผม .."เรียววุคร้องตัวสั่นเทาด้วยความตกใจเยซองจูบปากร่างเล็กเล็กนั้นอย่างเร่าร้อนทำให้ร่างเล็กขาดอากาศหายใจต้องเปิดปาก
หายใจทำให้ร่างสูงถือโอกาสเอาลิ้นร้อนชื้นสอดเข้าไปหาความหวานข้างใน "อื้อออ ..."ร่างเล็กร้องออกมาน้ำตาไหลจากนั้นร่างสูงจึงค่อยๆจูบไล้ลงมาถึงซอกคอขาวเนียนนั้นขบจนเป็นรอย
ฝากรักไปทั่ว
"พี่เยซองง ฮืออ ปล่อยผมไปเถอะนะ .."เรียววุคร้องไห้อย่าง
หวาดกลัวแล้วพยายามดันไหล่ของเยซองออกไปแต่แรงของโกรธของร่างสูงมากเกินกว่าเขาจะขัดขืนได้เยซองกระชากเสื้อของเรียววุคไปกองกับพื้น
แล้วขบเม้นซอกคอขาวเนียนนั้นอย่างแรงจนเรียววุครู้สึกเจ็บ
"ปล่อยผมเถอะ..ได้โปรดด"เรียววุคร้องไห้พยายามดันอกของเยซองออกไปแต่ทว่าไม่เป็น
ผลเพราะแรงอันน้อยนิดของเรียววุคไม่อาจจะสู้แรงของเยซองได้ เยซองได้โกทธมากจนขาดสติไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นได้แต่ระบายความโกทธกับร่างนั้น
ขบและกัดไปทั่วร่างกายที่ไม่มีใครเคยสัมผัสจนเกิดรอยแดงจากนั้นก็ถอดเสื้อของงตัวเองออกแล้วทาบลงไปทับตัวของเรียววุคแล้วใช้มือลูบไล้
ไปทั่วแผ่นหลัง
"ฮึกก..ฮืออพี่เยซองปล่อยผมเถอะนะครับ"เรียววุคยังคงร้องขอความหวังดีจากคนตรงหน้าเยซองไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแล้วเลื่อนมือหนาไป
ถอดกางเกงของเรียววุคส่วนมืออีกข้างได้แต่ลูบไปทั่ว
"ไม่นะ..อย่านะไม่ได้นะ!"เรียววุคร้องเสียงหลงกลัวจับใจ
เยซองสอดนิ้วมือเข้าไปนิ้วแรกแล้วตามด้วยนิ้วที่สองอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ยย .."เรียววุคกรีดเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดจากนั้นเยซองจึงถอดกางเกง
ของตัวเองออกแล้วกระแทกแรงของตัวเองเข้าไปในตัวของเรียววุค
"โอ๊ยยย ปล่อยย..."เรียววุคร้องด้วยความเจ็บปวดนี่ใช่ไหม?หัวใจของเขา
รุ่นพี่ที่เขาคิดว่ารักและอ่อนโยนแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย มันไม่ใช่เลย เจ็บจนไม่รู้จะพูดอย่างไรดีการที่ถูกคนรักทำร้าย สกปรก .. นายมันสกปรกเหลือเกินเรียววุค
เรียววุคกัดฟันแน่นหลับตาลงไม่อยากจะเห็นคนตรงที่เขารักตลอดมา ไม่อยากจะรับรู้ ไม่อยากจะเชื่อว่ามันคือความจริงหัวใจของเขาพังยับเยินตรงหน้า
ไปพร้อมๆกับร่างกายของเขา ...
"ซองมินอ่าาาเจ็บนะT^T"คยูฮยอนหน้าเบ้แล้วทำท่าจะร้องไห้
"สม!อยากจะมาทำหื่นใส่ชั้นทำไมละ ?"ซองมินดุคยูฮยอน
"ก็อยากหอมแก้มนี่ ^^"คยูฮยอนบอกแล้วยิ้มพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"เห้ยยยออกไปเลยไป๊!!"ซองมินดุแล้วดันหน้าคยูฮยอนออกไป ชินดงมองแล้วส่ายหน้าไปมา สรุปกรูจะมาอยู่ตรงนี้ทำไมหว่า?
ไปดีกว่าเว้ยย (ไปหาใครอ่ะมู๋ชิน^^) ชินดงเก็บของแล้วทำท่าจะเดินออกไป
"ไปแล้วนะ !"ชินดงบอก คยูฮยอนจับซองมินยังคงกัดกันอยู่ไม่สนใจชินดง เขาจึงออกมาจากห้องสมุดแล้วหามุมเงียบๆบริเวณโรงเรียนอ่านหนังสือ
แต่อยู่ๆเขาก็กลับอ่านไม่รู้เรื่อง เพ้นตอนนี้ทำอะไรอยู่นะ ? ชินดงคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก ไปเรื่อยๆจนไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน
ตึก ตึก ตึก ~
อีทึกวิ่งขึ้นอาคานเรียนอย่างรีบเร่งเพราะต้องเอารายงานไปส่ง + กับจะรีบๆกลับบ้านไปทำรายงานอีก 2ฉบับ T^T
ช่างเป็นชีวิตที่น่าเสร้าไหนจะงานโรงเรียนนับพัน T^T เครียดตายกันพอดีอีพวกรุ่นน้องก็หายหัวไปไหนกันหมด ? อ๊าา .. ลืมไปส่งงานไห้อาจารย์ที่คุมห้องพยาบาล ซวยแล้ววว~~
ทึกกี้วิ่งโลดดดดดดดดดดดดดด !!~
ณ ห้องพยาบาล *
"พี่บอมไม่อาววววปล่อยย >///<"ดงแฮพลักอกคิบอมที่มาซุกไซร้ซอกคอตัวเอง
"แหมมด๊องอ่าใจร้าย ^O^"คิบอมบอกแล้วหอมไปทั่วแก้มของดงแฮทำเอาคนตัวเล็กหน้าแดงแจ๋ >////<
"ด๊องจ๋าพี่ร๊ากด๊องที่สุดเยย^^"คิบอมพูดแล้วจูบที่ปากเล็กๆนั้นทำให้ดงแฮถึงกลับเคลิ้มไปกับคิบอม..
แต่ทว่าความสุขมันมักจะเกิดขึ้นในเวลาอันสั้น ๆ ...
ติดตามตอนต่อไปน๊า ^^
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น