What & Why .. เพราะอะไรและทำไม? (YAOI-YERYEO)

ลำดับตอนที่ #7 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 6

" You're beautiful , it's TRUE .."
hello , my name is LEEDONGHAE

เฮนรี่อึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เกิดขึ้นก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านพักของตัวเอง บางทีซีวอนอาจจะรู้เรื่องนี้ก็ได้ เพราะเพื่อนของเขาทำงานกับบ้านนี้มานานแล้วนี่ อย่างน้อยก็น่าจะพอรู้







"ไอ้ซีวอน! ไอ้วอนตื่นเดี๋ยวนี้นะ!"







"ไรของมึงวะ ปลุกแต่เช้า"เสียงของคนที่พึ่งตื่นออกแนวรำคาญเพื่อนของเขาเสียมากๆ นี่มันกี่โมงกันปลุกมาได้!!








"กูถามหน่อยไรมึงหน่อยซิวะ"








"อะไรเล่า เร็วๆดิ๊ กูง่วง"







"คุณเยซองกับเรียวอุคเขาเป็นอะไรกัน"








"พี่น้องไง มึงปลุกกูมาถามแค่นี้เนี่ยะนะ เดียวกูด่าพ่อให้"








"มึงแน่ใจเหรอวะ"







"เออ แต่ไม่แท้ เข้าใจ๊ ?"








"ไม่แท้ ?"







"เออ ไม่แท้แต่เห็นเขาก็รักกันจะตาย ต่างแม่มั้งกูไม่รู้เว้ยนอนละนะห่า"







พี่น้องไม่แท้สินะ ถึงว่ากล้าทำแบบนี้ได้ แสดงว่าเยซองต้องคิดไม่ซื่อกับเรียวอุคแน่ๆ บ้าชะมัด! อย่างกับในนิยายเลยนะ แต่นี่มันคือเรื่องจริงและมันไม่ได้สนุกเลย คนที่เจ็บปวดคือเรียวอุค และเขาเองก็เจ็บปวดไปด้วยถ้าคนที่เขารักเจ็บปวดแบบนี้







"ทำไงดีวะสัดเอ้ย!"

เขาอ่อนแอ อ่อนแอเกินไปที่จะปกป้องเรียวอุคได้







"ทำห่าไรละ มึงหึงหรอไง ถ้ามึงหึงจะบอกไรให้ว่าคุณเยซองเขาไม่คิดไรหรอก เขาแต่งงานแล้วไอควาย"







แต่งงานแล้ว แล้วยังกล้ายุ่งกับน้องในบ้านของตัวเองหรือ !? นี่มันเรื่องบ้าบออะไร เฮนรี่จ้องมองใบหน้าซีวอนเพื่อนรักของตัวเองที่ยุ่งเหยิงแถมในใจรู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่




'ไอ้เฮนรี่มึงเป็นห่าอะไรมากปะเนี่ย'


��










"พี่เยซอง ผมถามว่าทำอะไร?" เสียงเล็กของซองมินเอ่ยขึ้น



ร่างสูงเหงยหน้าขึ้นมาสบตาน้องชายแท้ๆของตัวเองก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก แต่เหมือนดูเจ้าเล่ห์เกินกว่าจะเป็นรอยยิ้มน่ารักๆได้ ...



"น้องตัวหอมจัง เลยแกล้งซะหน่อยนะ"เยซองหันไปมองเรียวอุคที่กำลังน้ำตาไหลเป็นทาง ก่อนจะหอมแก้มนั้นเพื่อซับน้ำของเรียวอุค�



"ผมเกือบคิดว่าพี่พิศวาสตัวเล็กซะแล้วนะ"





"เอ้ะ?หรือว่าใช่ดีละ รยองกู"เยซองถามทำทีเล่นทีจริงก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมา


"ปล่อยผมนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้"เรียวอุคดิ้นอยู่ในอ้อมอกนั้น


"พี่อยากอุ้ม ไปเถอะเดียวเราก็กลับกันแล้วนะคนดี"�


คนดี คนดีอย่างนั้นเหรอ ...



"ทำไมรีบจัง ไม่กินอาหารเช้าก่อนหรือไง?"



"พี่กับรยองกูกินแล้ว อีกอย่าวคยูฮยอนบอกว่าถึงบ่ายนี่กว่าเราจะนั่งรถไปก็พอดีเลย"



"อื้ม ตามใจ"ซองมินตอบ ก่อนจะเดินนำให้เยซองอุ้มเรียวอุคเดิมตามมา เรียวอุคทำได้แค่ดิ้นเท่านั้น แต่จะสู้อะไรคนที่แรงเยอะกว่าเขา�




"หึหึ..หอมจริงๆนะ"เยซองกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก



"หอมกลิ่นคนทรยศมันเป็นอย่างนี้เอง"


��


ระหว่างทางเดินทางไกลข้ามทวีป ทงเฮยังคงตื่นเต้นและพูดคุยเกี่ยวกับบ้านเกิดเมืองนอนของเขาตลอดทางฮีชอลดีใจที่น้องชายของเขากำลังมาอยู่กับเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน หลังจากที่ไม่ได้อยู่ร่วมกันมานาน บทสนทนาของคนสองคนพูดคุยกันเรื่อยๆในขณะที่อีกคนได้แต่นิ่งเงียบไร้ความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น



"ถึงแล้วเกาหลีบ้านของผม!"ทงเฮเอ่ยด้วยความปลื้มใจ เมื่อออกจากสนามบินของกรุงโซลมา ร่างสูงสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด เพื่อรับอากาศดีๆของโซล




"เดี๋ยวรอรถก่อนนะทงเฮ เดี๋ยวก็มาแล้วละ ตื่นเต้นไหมคนดี"ฮีชอลเอื้อมมือไปลูบผมคนตรงหน้า





"มากครับ คุณคยูฮยอนต้องแวะพาผมไปเที่ยวนะครับ"ทงเฮหันไปพูดคุยกับร่างสูงที่เงียบมาตลอด




"อื้ม.."



"คยูฮยอน ทานอะไรหน่อยไหม?"ฮีชอลถาม ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น ทำให้ฮีชอลรู้สึกผิดแบบแปลกๆ เมื่อคืนไม่น่าเซ้าซี้เลย ไม่งั้นคยูฮยอนคงไม่เงียบขนาดนี้หรอก




"ดื่มน้ำเถอะครับ เดี๋ยวจะเป็นลมเอา"ทงเฮยื่นขวดน้ำแร่ให้คนข้างๆ คยูฮยอนรับมาดื่มแต่โดยดีทำให้ฮีชอลโล่งใจขึ้นกว่าเดิม


"นั้นไงรถที่บ้านมาแล้ว ไปกันทงเฮ คยูฮยอน"ฮีชอลเอ่ยก่อนจะยิ้มกว้างให้ คยูฮยอนจะต้องกลับไปบ้านของเยซองก่อนเพราะซองมินก็รอต้อนรับทงเฮอยู่ที่นั้น






��
















"ตัวเล็ก เปลี่ยนชุดหรือยัง"ซองมินก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอนของน้องเล็กของบ้าน คนตัวเล็กที่กำลังอ่านหนังสือเหงยหน้าขึ้นก่อนจะเก็บหนังสือไว้ที่ชั้นวางหนังสือและลุกไปหาพี่ชายหน้าหวาน











"เปลี่ยนตามที่พี่เลือกแล้วครับ ผมว่าเสื้อมันน่ารักไปสำหรับผมนะ"เรียวอุคกล่าว ก่อนจะก้มมองเสื้อแขนขาวที่ดำลายจุดสีขาวน่ารัก ขับผิวขาวๆของเขานั้นทำให้ดูผ่องใสกว่าเดิม เรียวอุคไม่ได้ตัดผมมานานจึงยาวพอสมควร ร่างเล็กรวบมันลวกๆไว้อย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร น้ำร้อนๆที่พึ่งอาบเสร็จทำให้พวงแก้มสองข้างแดงระเรื่อ ซองมินยิ้มกับภาพตรงหน้าก่อนจะหยิกแก้มน้องชายของเขาเบาๆ










"รยองกู น่ารักมากเลยรู้ตัวไหม?"










"ไม่เห็นจะน่ารักเลย"









"ตัวเล็กชะมัดน่ารักจัง น้องใครเนี่ย...ลงไปข้างล่างเถอะ คยูฮยอนบอกว่าจะถึงแล้วละ"
ซองมินจูงมือน้องชายตัวเล็กลงมาด้านล่างของตัวบ้าน เยซองยืนอยู่ที่หน้าประตู พร้อมกับสาวใช้อีกสองสามคนเพื่อรอต้อนรับน้องชายของฮีชอลที่กำลังจะมาเป็นคุณชายอีกคนของบ้านนี้








"ทำอะไรชักช้า!"เยซองกล่าวออกมา สายตาคมจ้องมองมาที่ร่างเล็ก





"จะรีบทำไม รอรับเสด็จหรือไงไม่ทราบ"ซองมินตอบกลับไป ก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นรถที่ดำหรูขับเคลื่อนเข้ามา







ร่างของทั้งสามก้าวขาออกมาจากรถนั้น ฮีชอลส่งยิ้มให้ทุกคน และเข้าไปกอดเยซอง ทงเฮได้แต่ยืนยิ้มๆให้หลายๆคน ส่วนคยูฮยอนนั้นคงไม่ต้องพูดอะไร ร่างสูงได้แต่เข้าไปยืนข้างๆซองมินเงียบๆ






"ทุกคนนี่คือลีทงเฮ น้องชายของฉันเอง"ฮีชอลแนะนำตัวแทน�









"สวัสดีครับคุณเยซอง คุณซองมิน ผมลีทงเฮครับ"









"เรียกพี่เถอะทงเฮ ต่อไปนายจะมาอยู่ในบ้านนี้ในฐานะน้องชายของฉันนะ"เยซองกล่าว









"ขอบคุณครับ"








"อ้าวตัวเล็ก ไปหลบหลังพี่ทำไม มาทักทงเฮเร็วเข้า"ซองมินดันคนตรงหน้าให้ไปหาทงเฮ






สายตาคมของทงเฮต้องสะกดเมื่อพบกับคนตรงหน้าที่ตัวเล็กสมชื่อเสียจริง ใบหน้าหวานๆ กับพวงแก้มที่แดงระเรื่อนั้น ร่างที่ผอมบางกับผมยาวๆที่รวบขึ้นไป และผมปอยๆที่ปรกด้านข้างนั้น ทำให้เขาเองแทบไม่แน่ใจว่าผู้หญิงหรือป่าว ... อยู่ๆใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทั้งๆที่อากาศหนาวเย็นแทบจับใจ

หัวใจของเขากำลังเต้นเร็วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ....








"สวัสดีครับคุณตัวเล็ก ผมชื่อลีทงเฮ"








"สวัสดีครับ ผมเรียวอุคครับ"เสียงแหลมใสนั้นเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่ทำให้ทงเฮยิ้มกว้าง สายตาของเขายังไม่ละออกจากใบหน้านั้น







ซองมินมองใบหน้าของทงเฮด้วยความแปลกใจ สายตาที่มองน้องชายของเขามันไม่ธรรดาเลยจริงๆ ซองมินยิ้มกว้างกับภาพตรงหน้า ที่น้องชายตัวเล็กของเขามีสเน่ห์แรงอย่างเห็นได้ชัด โดยไม่รู้เลยว่ามีสายของบางคนจ้องมองอยู่








"เข้าบ้านกันเถอะ พักผ่อนไหมครับฮีชอล"เยซองถามด้วยความห่วงใย








"นั้นสิ อยากนอนซักงีบจัง ทงเฮอยากนอนไหมคนดี?"ฮีชอลถาม










"ผมยังอยากพูดคุยกับหลายๆคนนะครับ ทานของว่างกันดีไหม"








"งั้นตามสบายเลยนะ เดี๋ยวให้เรียวอุคพานายไปที่ห้องนอน"เยซองบอกก่อนจะโอบฮีชอลขึ้นไปพักผ่อนข้างบน








"ไปนั่งกันที่ห้องรับแขกเถอะ เดียวฉันจัดของว่างเอง รยองกูพาทงเฮไปพักก่อนนะพี่ไปจัดขนมให้แปปนึงนะ"ซองมินบอกก่อนจะเดินยิ้มไปห้องครัวคนเดียว








"คุณทงเฮ เชิญทางนี้ครับไปนั่งเล่นกัน"เรียวอุคหันไปคุยกับคนข้างๆ ทงเฮใจเต้นตึกตักทุกทีที่ได้ยินเสียง พระเจ้าครับ..หัวใจผมเต้นแรงแบบนี้จะวายหรือเปล่า ?

















คยูฮยอนเดินตามซองมินเข้าไปในห้องครัว สายตาคมจ้องมองแผ่นหลังที่กำลังทำแซนวิชง่ายๆอยู่ให้แขกที่รออยู่ด้านนอก ใบหน้านั้นผิวปากอย่างอารมณ์ดีที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทำให้เขาอยากจะออกไปชกหน้าลีทงเฮสักหมัด!








"ทำไมคุณไม่คิดจะทักทายผมบ้าง"









"ฉันเห็นนายแล้วนี่"









"แล้วคุณไม่คิดจะคุยกับผมหรือซองมิน!"









"ทำไม เดี๋ยวค่อยกลับไปคุยต่อที่บ้านสิ"










".........."ร่างสูงได้แต่ขบฟันแน่นด้วยความน้อยใจและโกรธในเวลาเดียวกัน ก่อนจะค่อยๆถอนหายใจออกมาอย่างยากลำบากพร้อมกับคำถามที่กำลังจะเอ่ยออกไป









"ทำไมคุณถึงมองลีทงเฮด้วยสายตาแบบนั้นซองมิน!"










"ทำไมละ?"











"ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่"เสียงเย็นๆเอ่ยออกมาทำให้ซองมินหันไปมองใบหน้านั้นก่อนจะยกยิ้มให้








"ก็ดีแล้วนี่ที่นายรู้"ซองมินเอ่ยอย่างอารมณ์ดีก่อนจะลงมือจัดขนมต่อ�






ร่างสูงเหมือนโดนคนตรงหน้าตบหน้า ใบหน้าคมจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวดก่อนจะรีบก้าวเท้าออกจากบริเวณนั้น น้อยใจ โกรธ เสียใจ ที่สุด ...










ซองมินเดินเข้าในห้องรับแขก ก่อนจะเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นแค่ทงเฮกับเรียวอุคนั่งคุยกันอยู่ในห้องนั้น






"คยูฮยอนละตัวเล็ก?"







"ไม่ได้ไปห้องครัวกับพี่หรือครับ"


ออกมาตั้งนานแล้วนี่หายไปไหนของเขานะ ...








"พี่ออกไปหาก่อนนะ คงจะกลับเลยขอโทษทีนะตัวเล็ก"








"บ้ายบายครับ"เรียวอุคโบกมือน้อยๆให้ก่อนจะยิ้มหวาน









"ทงเฮ ผมฝากน้องชายผมด้วยนะครับ"ซองมินหันไปพูดกับทงเฮ ร่างสูงพยักหน้าเบาๆก่อนจะลาซองมิน�








��





ซองมินเดินออกมาจากบริเวณบ้าน พบคยูฮยอนยืนสูบบุหรี่พิงรถของเขาด้วยท่าทางไม่ซบอารมณ์ และแน่นอนคยูฮยอนไม่สูบบุหรี่นอกจากเขาจะเครียดจัดจริงๆ








"สูบทำไม?"









"อยาก"








"อือ กลับบ้านไหม"









"......" ไร้ซึ่งคำตอบ ร่างสูงทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะรีบก้าวเท้าขึ้นรถและปิดประตูดังปัง! ซองมินจึงขึ้นรถตามไปด้วยอย่างไม่ได้สนใจ















ทั้งสองคนยังไม่พูดจาอะไรกันตลอดทางกับบ้านสักคำ ซองมินคิดว่าคยูฮยอนคงเครียดมากจึงไม่อยากถามออกไป ปล่อยให้ร่างสูงพร้อมจะเล่าก่อน ส่วนร่างสูงได้แต่น้อยใจที่คนรักของเขาไม่ใส่ใจอะไรเลย







"เหนื่อยไหม นอนพักเถอะ"ซองมินพูดขึ้นเมื่อลงจากรถ คยูฮยอนรีบก้าวเท้าฉับๆ เข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ซองมินเลิกคิ้วสูงก่อนจะเดินตามเข้าไป ... คยูฮยอนรีบก้าวขาขึ้นบันไดขึ้นไปห้องนอนอย่างรวดเร็ว มันทำให้ซองมินแปลกใจ�









"คยูฮยอน.."ซองมินเรียกชื่อร่างสูงเมื่อผลักบ้านประตูเข้าไป เห็นร่างสูงนั่งอยู่ปลายเตียงนอน
ร่างสูงหันมาสบตาซองมินก่อนจะลุกขึ้นโวยวาย








"คุณทำเกินไปแล้วนะซองมิน!!!"








"ทำอะไร?"








"คุณยิ้มให้ลีทงเฮแบบนั้นได้ยังไงซองมิน!"








"นี่นายเป็นอะไร"








"ผมหรอ ผมยังไม่รู้เลยว่าผมเป็นอะไรในสายตาของคุณ คุณไม่เคยรักหรือใส่ใจผม แค่นี้ไม่พอใช่ไหม นี่คุณกำลังนอกใจผมอยู่มันเกินไปแล้ว!!!"







"นี่นายกำลังจะบอกว่านายหึงอย่างนั้นหรือคยูฮยอน?"









"ใช่!!!!ผมหึง"









"คยูฮยอนเราโตๆกันแล้วนะ ไร้สาระ"









"ไร้สาระหรอ!!!!คุณมายอมรับกับผมเองว่าคุณกำลังนอกใจผม คุณยังมาบอกว่าผมไร้สาระอิีกอย่างนั้นหรือลีซองมิน!!!"
คยูฮยอนระบายออกมาด้วยความเก็บกด ซองมินเบิกตากว้าง ตกใจที่ร่างสูงกำลังเข้าใจผิด แต่คยูฮยอนก็เดินสะบัดออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว



ปัง!!!!

ซองมินสะดุ้งกับเสียงปิดประตู เขารู้และเข้าใจคยูฮยอนทุกอย่าง ร่างบางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อจะง้อคนตัวสูงที่กำลังโมโหจัด ... แต่ตอนนี้ซองมินรับผิดทุกอย่าง ต่อให้คยูฮยอนบีบคอเขาตอนนี้เห็นทีก็คงต้องยอม























ร่างสูงนั่งอยู่บนโซฟาตัวนุ่มของบ้าน สายตาดุดันจับจ้องไปที่ทีวีที่มีแต่ความว่างเปล่า ในหัวสมองครุ่นคิดถึงคนที่อยู่ข้างบน ก่อนจะหันจะไปมองคนที่กำลังนึกถึงที่กำลังเดินมาหาเขาอย่างคาดไม่ถึงว่าจะลงมาหากันด้วย �ซองมินมองคนตรงหน้าที่ทำเป็นเบือนหน้าไม่ทางอื่นก่อนจะทิ้งตัวนั่งคร่อมลงบนตักของร่างสูง








"คุณจะทำอะไร.."คยูฮยอนตาโตทันทีเมื่อใบหน้าของเขาและซองมินห่างกันแค่ลมหายใจ








"ง้อนายไง...นายกำลังเข้าใจฉันผิดนะคยูฮยอน นายคงคิดว่าฉันชอบทงเฮสินะ"









"ใช่..."











"ที่ฉันยิ้มให้เพราะฉันคิดว่าทงเฮนะ ชอบเรียวอุคต่างหาก"








"....อย่างนั้นหรอ"คยูฮยอนเอ่ยก่อนแววตาคู่นั้นจะเย็นลง









"นายคิดว่าฉันจะนอกใจนายหรือไงคยูฮยอน"ซองมินถาม�









"ผมไม่รู้ คุณเย็นชากับผมแต่คุณยิ้มให้คนอื่นจะให้ผมคิดยังไง?"









"ก็นั้นแหละ ฉันยิ้มเพราะอย่างอื่นไง....แต่ช่างมันเถอะ นายเข้าใจแล้วใช่ไหม"








"เข้าใจครับ..แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าทงเฮชอบเรียวอุคละ"








"ช่างพวกเขาเถอะนะ...ตอนนี้ฉันว่าเรามาคุยเรื่องของเราก่อนเถอะ"ซองมินเอ่ย ก่อนจะไล้นิ้วเรียวสวยใบตามใบหน้าคมของคยูฮยอน









"เรื่องของเรา ?? นี่คุณจะทำอะไรนะ"










"จำตอนเรียนปี1ได้ไหม ที่ฉันโกหกพี่เยซองว่าจะไปติวหนังสือบ้านฮยอกแจ....แต่ฉันไปค้างคอนโดนายไงจำได้หรือป่าว"









"จำได้สิ"











"ตอนนั้นเรามีอะไรกันครั้งแรก..."ซองมินค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของร่างสูงทีละเม็ดช้าๆ ก่อนจะใช้ริมฝีปากบางๆนั้นแตะเบาๆที่ริมฝีปากหนานั้น ...









"ซองมิน คุณเป็นอะไรนะ"คยูฮยอนถามอย่างไม่แน่ใจเพราะซองมินไม่ได้มีอะไรกับเขามานานแล้ว ก่อนจะโอบคนตรงหน้าให้เข้ามาประชิดกับเขามากยิ่งขึ้น










"คนดี...ฉันขอโทษ ฉันอยากโตเป็นผู้ใหญ่ อยากทำงานให้ประสบณ์ความสำเร็จ โดยที่ฉันลืมที่จะใส่ใจนายไป แต่รู้ไหมมีอย่างหนึ่งที่ฉันไม่เคยลืม..."









"อะไรหรอซองมิน?"
















"ฉันไม่เคยลืมว่าฉันรักคยูฮยอนคนนี้ตลอดมา"คำพูดแสนหวานออกมาจากร่างบาง คยูฮยอนคว้าร่างนั้นมากดจูบอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากที่หวานนุ่มนี่ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทำให้นึกถึงตอนแรกที่เขาพบกัน ชอบกัน จูบกันครั้งแรก มีอะไรกันครั้งแรก วันแต่งงาน และฮันนีมูนที่แสนหวาน
หลังจากนั้นซองมินทุ่มเทกับการทำงานมาก และเริ่มเย็นชากับเขาเรื่อยๆ






สัมผัสกายที่โหยหามานานนับปี อ้อมกอดที่อบอุ่น รสจูบที่หวานนุ่มแต่แฝงด้วยความร้อนแรงทำให้หัวใจที่เหน็บหนาวอบอุ่นขึ้นมาแม้อากาศรอบๆตัวจะหนาวเพียงใด แต่อุณหภูมิในร่างกายตอนนี้แทบจะลุกเป็นไฟทีเดียว








"ไปฝรั่งเศสแอบไปนอนกับใครมาหรือป่าว อย่าให้รู้นะฉันจะไปฆ่ามัน"







"ไม่มีครับ ผมไม่เคยมองใครนอกจากคุณ"









"ผมรักคุณ รักคุณเหลือเกินซองมิน"

บทเพลงรักครั้งนี้ ทำให้ย้อนนึกถึงวัยเด็ก ที่ทั้งคู่ยังร่าเริงและซุกซนกันอยู่ความรักที่ร้อนแรงในตอนนั้นกับตอนนี้แทบจะไม่ต่างกันเลย มีแต่ความโหยหาและคิดถึงมากขึ้นเป็นเท่าตัว















'หนีพี่เยซองมาแบบนี้ ถ้าเขารู้ละก็เขาคงฆ่าผมแน่ ผมเป็นเพื่อนเขานะซองมิน'


'จะรู้ได้ไงละ เราอยู่กันสองคนนะคยูฮยอน'
















'เป็นของผมนะครับซองมิน...'




'อ๊า..คยูฮยอน อื้ออเจ็บ'



'อดทนนะซองมิน อ๊า อ๊ะ..'



'อ๊า อ๊ะ..แรงๆซิคยูฮยอน '




































TBC..





��







โอเคไหมคะ กับคยูฮยอนซองมิน ? เอาใจคนชอบคยูมินไปเลยนะ :)
ในที่สุดก็เข้าใจกันเสียที ตอนแรกว่าจะ NC แต่ไม่ดีกว่า พอดีมีปัณหาเล็กน้อย
ต้องขออภัยนะคะ แต่สัญญาว่าฟิคเรื่องนี้มี NC แน่นอนคะ!
ขอแจ้งนะคะ ว่าไม่มี nc เยซอง กับ ฮีชอลแน่นอนคะ�

ต่อจากนี้ไปจะเป็น ทงเฮกับเรียวอุคนะคะ ฮิฮิฮิ�
ฝากติดตามด้วยนะคะ แล้วพบกันตอนหน้าคะ


COMING SOON NEXT..



'คยูฮยอน ฉันเห็นรอยที่คอเรียวอุคด้วยนะ ฉันเห็นแทบจะทั้งตัวด้วยซ้ำ'



'คุณน่ารักมาก จนผมเกือบจะห้ามใจไว้ไม่อยู่เลยนะรู้ตัวไหม?'





- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

มีใครอยากได้ NC ไหม TT - TT แต่งยากนะ แต่ไม่บอกหรอกว่าคู่ไหน
ชี้แจงนิดนึงนะคะ เรื่อง ทงเฮเมะนะคะ และไม่เปลี่ยนจนจบเรื่องคะ

คือจะบอกว่า เรื่องนี้ออกแนวเป็นสงครามเล็กๆน้อยๆ มันคือพล็อตของเรื่องนะคะ
ประมาณว่า YESUNG vs DONGHAE �เข้าใจไหม เพื่อจะแย่ง ตัวเล็กของเรา
ส่วนคนที่ชอบเฮนอุคไม่ต้องห่วง เฮนรี่มีบทอีกเยอะแน่นอนคะ ฮิๆๆๆ�