What & Why .. เพราะอะไรและทำไม? (YAOI-YERYEO)

ลำดับตอนที่ #6 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 5

 

5 
난 외롭고 때론 무섭고 이유조차 몰랐다

ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยว และบางครั้งมันก็น่ากลัว และฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร 

 ซองมินเดินคุยโทรศัพท์ที่โทรทางไกลข้ามประเทศกับคยูฮยอนอยู่บริเวณหน้าบ้าน อากาศหนาวเย็นทำให้ร่างเล็กต้องกอดกระชับตัวแน่นขึ้น สายตาเหม่อมองไปไกลแม้ในยามค่ำคืนยังคงสวยงามและเงียบสงบเหลือเกินเพราะบริเวณนี้เป็นที่ส่วนตัวของเขาทำให้ออกมาเดินเล่นได้แบบสบายๆและไม่ต้องกลัวอันตรายใดๆทั้งสิ้น












"พึ่งส่งตัวเล็กเข้านอนนะ คืนนี้อากาศหนาวมากๆเลย"






-ห่มผ้าหนาๆด้วยนะครับ-






"อืมรู้แล้ว"






-อยากได้อะไรไหม ผมเดินเล่นอยู่-






"ไม่"







คนปลายสายได้แต่เก็บอารมณ์เสียใจไว้ในนั้น นี่หรือคนรักกัน ในแต่ละวันพวกเขามีแต่คำถามที่เหมือนถามไปเพราะความเคยชินเท่านั้นเอง ไม่ได้จากความห่วงใยหรือสนใจใดๆเลย






-ที่นู้นดึกแล้ว นอนเถอะ-






"ยังไม่ง่วง"






-ซองมิน...-






"อะไร?"






-.........-






"ได้ยินไหม ฉันถามว่าอะไร?"







-คุณคิดถึงผมไหม..-























อ๊าาาาาา!!!!

"เสียงอะไรนะ!"ซองมินหันขวับเข้าไปในตัวบ้าน เสียงร้อง ? เหมือนเสียงเรียวอุคเลย เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ






-มีอะไรหรือครับ?-






"ฉันได้ยินเสียงร้อง แค่นี้นะคยูฮยอน"






-ซองมิน ระวังตัวด้วยนะ!-






ตู้ด ตู้ด .. .. 






-ผมเป็นห่วงคุณ....- ถึงแม้ไม่ได้ยินก็อยากจะพูดออกไปเหมือนแต่ก่อน















  

"อื้อออ อ ปล่อยผมนะ!!" เสียงหวานที่ร้องออกมา ก่อนจะใช้มือดันไหล่คนตรงหน้าออกไป แต่ด้วยแรงที่อ่อนล้าและน้อยนิดกว่าคนตรงหน้าดูจะไม่เป็นผลเลย





"ไม่!"






"อย่านะ!!!ปล่อย ผมเจ็บ อ๊าาาา าา!"








ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...

"เรียวอุคอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า เป็นอะไรนะเปิดประตูให้พี่เดียวนี้นะ!" ร่างสูงผละออกจากคนตรงหน้าก่อนจะหันขวับไปที่ประตู สายตาคมจ้องมองร่างที่สั่นเทาที่อยู่บนเคาร์เตอร์ห้องน้ำก่อนจะแสยะยิ้มออกมา มือหนากระชากร่างบางลงมา ก่อนจะหยิบชุดของคนร่างเล็กปาใส่หน้า






"รีบใส่ซะ หรืออยากให้ซองมินรู้ก็ตามใจ"




"ฮึกก . ."ร่างบางสะอื้นเบาๆ ก่อนจะปาดน้ำตานั้นอย่างลวกๆ





"เลิกสำออยซักทีจะได้ไหมหรือว่าอยาก ? เสียดายใช่ไหมละ ไม่เป็นไรเรายังพอมีเวลาอีกทั้งคืน!"



"เรียวอุค เป็นอะไรเปิดประตูเดียวนี้!!!"




เยซองเดินไปเปิดประตูออกด้วยตัวเอง ซองมินเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นพี่ชายของตนเองออกมาจากห้องน้ำนั้น เข้าไปทำอะไรกับเรียวอุค แถมล็อคประตูอีกต่างหากประสาทหรือไง ?


"ทำอะไร!!"ซองมินตั้งคำถาม



"จะอาบน้ำให้"



"ทำไมเรียวอุคร้องเสียงดังขนาดนั้น น้องหัวโขกกำแพงใช่ไหม?"




"พี่ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย" ร่างสูงตอบแบบไม่ใส่ใจก่อนจะหันไปมองคนในห้องน้ำด้วยสายตาเย็นชา




"น้องอยู่กับพี่ทีไรเป็นนู้นนี่ตลอด คราวหน้าไม่ต้อง!"




"หุปปากได้ปะ บอกว่าไม่ได้ตั้งใจไง!"เยซองขบฟันตอบเย็นๆ ก่อนจะรีบก้าวเท้าออกจากห้องนอนของเรียวอุคไป ไม่ใช่อะไรหรอกเขาไม่ต้องการจะทะเลาะกับซองมินน้องชายแท้ๆของเขา




"แปลกคน"ซองมินเอ่ยเบาๆ ก่อนจะรีบไปหาคนตัวเล็กที่สั่นเทาในห้องน้ำ


"รยองกูพี่ส่งเข้านอนแล้วทำไมไม่บอกว่าจะอาบน้ำละ หือ?"ซองมินถามก่อนจะพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นแปลกจริงๆ ก็เป็นคนบนเองแท้ๆว่าง่วงมากไม่ไหวแล้วขอนอนก่อน แล้วทำไมอยู่ๆลุกมาให้เยซองอาบน้ำได้ละ ..... คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรนอกเสียจากจะส่ายหน้าอย่างเดียวก่อนจะกำเสื้อซองมินแน่นๆเพื่อไม่ให้เขาไปไหน




"อ้อนหรือตัวเล็ก?"





"อย่าไปนะครับ ผมอยากนอนกับพี่"






"ได้ซิ เดียวพรุ่งนี้เราก็จะไม่ได้นอนด้วยกันแล้วเนอะ มานอนกอดกันนะ"ซองมินบอกก่อนจะก้มลงกอดน้องชายตัวเล็กของเขา กระชับให้คนตัวเล็กซบอกเขาไว้





"อยู่บ้านนู้นพี่กอดคุณคยูฮยอนแบบนี้ไหมครับ?"




"........."
ซองมินได้แต่เงียบกับคำถามที่คนตัวเล็กส่งมาให้ นั้นสิ.. นอนด้วยกันยังไม่นอนกอดกันเลยมันเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ซองมินคิดคำถามในใจนั้นซ้ำๆ จนคนในอ้อมกอดของเขาหลับสนิทไป

คยูฮยอนน้อยใจฉันบ้างหรือเปล่า ?









  



ภายในร้านอาหารชื่อดังของกรุงปารีส ร้านอาหารที่อบอุ่นไปด้วยผู้คนต่างๆมากมาย ครอบครัว คู่รักและสาวๆที่ติดใจในหน้าตาของเซฟฝีมือดีที่นี่ และแน่นอนวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะอยู่ที่นี่ บรรดาสาวๆและลูกค้าประจำก็หอบของขวัญมาให้ต่างๆนาๆ คนหน้าสวยได้แต่ยิ้มดีใจที่น้องของเขา มีคนชื่นชอบมากขนาดนี้ ส่วนอีกคนได้แต่จิบเบียร์เบาๆไม่สนใจอะไรทั้งนั้น


"ทงเฮเนี่ยสาวติดตรึมเลย แต่ไม่เห็นสนใจใครเลยครับ"คิบอมบอก



"คุณก็พูดเว่อไปนะครับคุณคิบอม เขาชอบอาหารผมมากกว่านะ"



"โธ่ทงเฮ ไม่สนสักคนหรอจ้ะ น่ารักๆทั้งนั้นเลยดูสิ"ฮีชอลบอกพลางมองยิ้มให้สาวๆที่นั่งโต๊ะข้างๆตลอดเวลาน้องชายเขายังกับดาราเลยแหนะ!



"โอ้ยแต่คงน่ารักสู้คุณฮีชอลไม่ได้หรอกครับ ฮ่าๆ"คิบอมหยอดมุกหวานๆใส่คนพี่ของทงเฮเล่นเอาฮีชอลหน้าแดงทีเดียว



"ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่น่ารักหรอก^^"




"ถูก!!ไม่น่ารักแต่สวยมากกว่าไงครับ ถ้าไม่มีแฟนผมจีบแล้วนะเนี่ยพูดจริง"




"ใครบอกละครับคุณคิบอม พี่ผมมีสามีแล้ว"ทงเฮเอ่ยก่อนจะขำใส่




"โธ่ทงเฮ อย่าพูดให้ช้ำใจซิวะ!"

ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรสนั้น ก็มีสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน ใบหน้าขาวใสกับดวงตากลมสีน้ำตาลบวกกับผมที่ยาวสลวยสีแดงเข้มนั้น ทำให้หลายๆคนต้องสะดุดตา แจ๊กเก็ตหนังสีดำตัดให้ผิวขาวๆนั้นดูเปร่งประกายมากกว่าเดิม 


"โอ้ยคนนั้นเด็ดวะ!"คังอินเอ่ยขึ้นก่อนจะสะกิดทงเฮให้หันไปมอง 



"ใช่ครับ เธอสวยมากๆ"ทงเฮบอก



"โอ้ย ชมทุกคนแหละแต่ไม่เคยจีบ คนหล่อเซ็งแทนวะ!!"คิบอมบอกก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้สาวคนที่กำลังตรงมาข้างหน้า แต่ก็ต้องหัวใจสลายเมื่อ ...



"นั่งดื่มเงียบๆคนเดียวไม่เหงาเหรอคะ?" เสียงหวานๆเอ่ยกับร่างสูงที่นิ่งแข็งเป็นหินมานานนับชั่วโมงได้แล้ว




"ไม่" ร่างสูงตอบสั้นๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น




"คุณชื่ออะไรคะ?"




"คยูฮยอน"




"คยูฮยอน สวัสดีคะฉันชื่อเจส ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"




"เราคงไม่รู้จักกันหรอก พรุ่งนี้ผมก็กลับแล้ว"




"ก่อนคุณจะกลับจะเป็นไรไหม ถ้าเราจะไปหาที่คุยกันเงียบๆสองคน"เสียงหวานกระซิบที่ใบหูของคนตรงหน้าอย่างเย้ายวนเพื่อให้ร่างสูงเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการ




"อยากเหรอ?" ร่างสูงเอ่ยเบาๆ



"แหม...พูดตรงจังเลยนะคะคยูฮยอน"




"อยากมากก็ไปหาเอาตามข้างถนนซิ!"


50%

ใบหน้าหวานเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อจบประโยคที่ร่างสูงบอกมานั้น จับจ้องด้วยความโกรธแต่เหมือนคนข้างๆเธอจะไร้ซึ่งความสนใจโดยสิ้นเชิง ใบหน้าคมนั้นนิ่งและไร้ความรู้สึก 







"นะ..นาย!"ร่างหวานเค้นเสียงด้วยความโกรธ เกิดมามีแต่ผู้ชายต้องการจะจับจองเธอ เธอไม่เสียตัวให้ใครฟรีๆหรอก นอกจากคนใหญ่คนโตเท่านั้น แต่เขาเป็นใครกัน ทำไมไม่ยอมเธอ!!!








"มีอะไร?"ร่างสูงถาม มือหนานั้นยกแก้วเบียร์มาซดอย่างไม่ใส่ใจคนข้างๆที่หน้าแดงด้วยความโกรธจัด








"หึหึ..ทำเป็นเล่นตัวงั้นหรือ ไม่เคยได้ผู้หญิงอย่างฉันซินะ แต่ขอโทษทีหล่อกว่านั้นฉันก็ผ่านมาแล้ว"









"ถามหรือยัง.."









"นี่!มันจะมากไปแล้วนะแก"









"มาเล่าประวัติส่ำส่อนให้ฟังทำไม ผ่านมาเยอะก็ไปหาที่อื่นซิ ถามผมสักคำไหมว่าผมอยากได้คุณหรือป่าว?!" ประโยคที่ยาวที่สุดที่ร่างบางได้ยินเป็นประโยคที่แสนเจ็บใจที่สุด









"คยูฮยอนมีอะไรหรอ...ใจเย็นสิ"ฮีชอลเอ่ยถามเมื่อเห็นสายตาคมของคยูฮยอนดุดันขึ้น









"เธอขอมีเซ็กส์กับผม"









"นี่แก!!!"เจสขึ้นยืนก่อนจะง้างมือเพื่อจะตบคนตรงหน้าซักที ด่ากันไม่พอยังจะมาบอกคนอื่นด้วยหน้าตาเฉยอีกหรือไง มันเป็นใครถึงกล้าต่อกรกับเธอแบบนี้นะ








"หยุด!!"ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะจ้องใบหน้านั้นด้วยความดุดัน สายตาคมที่ไร้ซึ่งอารมณ์จ้องใบหน้านั้น คความรู้สึกที่เย็นยะเยือกนั้นทำให้หญิงสาวตรงหน้าก่อนลดมือลงสายตาที่เย็นชานั้นทำให้เธอต้องสั่นไปทั้งตัว และร่างสูงก็เดินออกไปทิ้งให้คนทั้งโต๊ะอึ้งกับความน่ากลัวของเขา









"ผมว่าผมกลับก่อนนะคุณคิบอม ลานะครับคุณคิบอม คุณคังอินไว้ผมจะติดต่อมาบ่อยๆและมาเยี่ยมทุกปีนะครับ"









"สวัสดีนะครับทุกคนยินดีที่ได้รู้จักครับ ขอโทษนะครับและก็ขอบคุณที่ดูแลทงเฮด้วยครับ"ฮีชอลเอ่ยลาเช่นกันก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายข้างและรีบจูงมือน้องชายของเขาออกไปตามหาร่างสูงเมื่อกี้

















"คยูฮยอน! คยูฮยอนรอก่อนสิ"ร่างสูงที่เดินอยู่ริมถนนหันควับมาจับจ้องสองคนที่วิ่งมาหาเขา







"ผมจำทางกลับได้"








"ไม่เป็นไรมันดึกแล้วละ แล้วนี่นายโกรธมากหรือป่าว ใจเย็นๆสิ"ฮีชอลบอกก่อนจะลูบแขนร่างสูงเบาๆเป็นเชิงปลอบ









"โกรธอะไร?"









"ก็โกรธผู้หญิงคนนั้นไง อย่าไปโกรธเลยนะ นายน่ากลัวมากรู้ไหม?"









"ผมไม่ได้โกรธ ผมรำคาญ"คยูฮยอนตอบแบบไม่ใส่ใจแล้วก้าวขาเดินไปตามทาง ทงเฮได้แต่เงียบตลอดทางปล่อยให้ฮีชอลพูดอยู่กับคยูฮยอนอยู่สองคนจนถึงบ้านของเขา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเมื่อเขามองสายตาของคยูฮยอน เขาถึงรู้สึกว่ามีแววตาที่เศร้าแบบบอกไม่ถูกเลย ไม่น่าเชื่อว่าคนน่ากลัวแบบนี้จะมีอะไรเจ็บปวดอยู่ในใจ แต่บางทีเขาอาจจะเดาผิดเป็นได้










"นี่คยูฮยอนนายฟังฉันหรือป่าว!"ฮีชอลเอ่ยเมื่อถึงบ้าน ร่างสูงหันมามองแล้วพยักหน้าก่อนจะรีบเดินขึ้นไปข้างบนโดยไม่สนใจคนข้างล่างเลย









"คยูฮยอน!!ลงมาคุยกับฉันเดียวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องซองมินให้ลงโทษนายเลยคอยดู ลงมาเดียวนี้นะคยูฮยอนนนนนนนนนนนนนนน"









"คุณฟ้องไปเขาก็ไม่ทำไรผมหรอก"









"ทำไมละเขาต้องเชื่อฉันสิ นายโดนแน่คยูฮยอนระวังตัวไว้!"









"เขาไม่สนใจผมหรอก เพราะเขาไม่ได้รักผม"



  









ร่างเล็กลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเพื่อปรับแสงสว่างให้กับดวงตา แดดอ่อนๆที่ส่องมาห้องนอนทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นดวงตากลมหันไปมองคนข้างๆที่หลับตาพริ้มอย่างน่ารักก่อนจะยิ้มให้บางๆและลุกขึ้นมาจากที่นอน อากาศดีๆในยามเช้า เงียบๆแบบนี้เปรียบเสหมือนอิสระภาพของเขา ขาเล็กก้าวเข้าไปอาบน้ำอุ่นๆ และถูตัวด้วยสบู่เด็กหอมๆนั้น ทำให้ผ่อนคลายกับเช้าวันใหม่ ก่อนจะแต่งตัวเงียบๆเพื่อไม่ให้คนที่นอนหลับอยู่ตื่นเพราะเขา จากนั้นร่างบางค่อยๆแง้มประตูออกไปมองดูต้นทาง เผื่ออาจจะเจอกับคนบางคนที่เขาไม่อยากเจอ เมื่อพบว่าไร้ผู้คนจึงรีบก้าวเท้าลงบันไดและออกไปด้านนอก







"อากาศดีจริงๆ"เสียงหวานเอ่ยเมื่อออกมาเดินเล่นนอกบ้าน หญ้าที่เขียวชะอุ่ม หมอกจางๆไกลๆอยู่หุบเขาที่ไม่ไกลมากนัก ดอกไม้สีเหลืองสดยามเช้า ทำไมให้เขาเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ร่างเล็กเดินไปเรื่อยๆใกล้ๆกับไร่องุ่น เช้าแบบนี้คนงานยังไม่ออกมาทำงานกันทำให้มีแค่เขาคนเดียวที่อยู่บริเวณนี้ 









"ตื่นเช้าจังนะครับคุณเรียวอุค"เสียงนุ่มเอ่ยก่อนจะยิ้มกว้างๆให้ ทำให้เรียวอุคหันไปมองก่อนจะยิ้มให้









"ผมคิดว่ามีผมคนเดียวเสียอีกนะ"เรียวอุคตอบ ก่อนจะเดินไปหาคนตรงหน้าที่แทบจะหัวใจวายอยู่แล้ว









"อ่อ..คุณ เอ่อ ยิ้ม"









"ทำไมหรือครับ ผมยิ้มแล้วแปลกหรือ?"เรียวอุคเอียงคอถาม ก่อนที่คนตรงหน้าจะส่ายหน้าเบาๆแล้วแกล้งทำเป็นมองทางอื่นเพราะในใจอยากจะตะโกนเหลือเกินว่าท่าทางของตัวเล็กมัน โค-ต-รจะน่ารัก เลยละ อยากจะหยิกแก้มสักทีจริงๆเลยนะ!








"มัน...น่ารักครับ"





"คุณเฮนรี่ก็ยิ้มน่ารักเหมือนกันครับ ^^"เมื่อสิ้นเสียงหวานคนที่โดนชมกลับแทบจะลอยไปในอากาศเสียทีเดียว ในใจเต้นส่ำไม่เป็นจังหวะมันเต้นดังเหลือเกินจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินด้วยซ้ำ!




"เอ่ออ...คือ เอ่อ"




"ครับ?"





"ไปเดินเล่นกับผมนะครับคุณเรียวอุค"




"ยินดีครับ.."
คนตัวเล็กที่ยิ้มหวานกับคนที่พูดจ้อไม่หยุดนั้นเป็นภาพที่น่ารักเสียเหลือเกิน เฮนรี่คอยชวนคุยเรื่องไวโอลินที่เขาเล่นให้แขกฟังในโรงแรมรวมถึงโอเปร่าที่เคยไปร่วมบรรเลงมาแล้ว เรียวอุคได้แต่ยิ้มชื่นชมไม่ได้ตอบอะไรมาก ขำเสียมากกว่าที่ตรงหน้าคอยแต่เขินและชวนคุยเรื่องนู้นนี้กับเขา



"ว่างๆคุณลองมาเล่นให้ผมบางสิคุณเฮนรี่"



"แน่นอนครับ ... เรียกผมว่าเฮนรี่เถอะ"ร่างบางพยักหน้าเบาๆ



"เรียกผมว่าเรียวอุคก็ได้ครับ" รอยยิ้มของเฮนรี่ส่งมาให้ด้วยความปลื้มปิติ ก่อนจะหยุดเดินและวิ่งไปเก็บดอกไม้สีแดงที่กำลังบานสะพรั่ง และวิ่งกลับมายื่นให้คนตัวเล็ก




"ผมให้เรียวอุคครับ.." ร่างเล็กรับดอกไม้ก่อนจะมองดอกไม้ในมือตัวเองที่คนตรงหน้าส่งมาให้


คาร์เนชั่นสีแดง หมายถึง เห็นใจในความรักของฉันที่มีต่อเธอบ้าง








ร่างสูงที่ตื่นมารับอากาศเย็นๆยามเช้า ลงมาชงกาแฟหอมกรุ่นเพื่อจะได้ไม่งัวเงียก่อนจะก้าวเท้ายาวๆขึ้นชั้นบนไปหาคนบางคน ... แต่เขาก็ต้องผิดหวังเมื่อพบแค่ซองมินหลับอย่างสบายบนเตียงคนเดียวสายตาเย็นชาหันไปมองในห้องน้ำ ที่ยังเปียกอยู่ก่อนจะรีบลงไปข้างล่าง 



ไร่องุ่นในยามเช้าที่สดใส แต่กลับร้อนดุจไฟเผาในใจของร่างสูง เขาเดินเลี่ยงไปทางสวนข้างๆนั้นเพราะแถวนั้นมีแต่หญ้าสูงๆ และดอกไม้นานาพันธุ์และแน่นอน เรียวอุคชอบดอกไม้ ...
ความคิดของเขาไม่ผิดจริงๆเมื่อพบคนตัวเล็กยืนพูดคุยกับคนข้างๆอย่างออกรส และรอยยิ้ม

รอยยิ้มของเรียวอุคที่เยซองคนนี้ไม่เคยได้รับและได้เห็น ..


"มาทำอะไรกัน!"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น



"....." ร่างเล็กแทบอยากจะหายไปกับอากาศเมื่อพบคนตรงหน้า ไม่รู้ว่าทำไมการที่เขาพูดคุยกับเฮนรี่มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำต่อหน้าเยซอง ถึงแม้ไม่รู้ว่าทำไมแต่ก็รู้ว่ามันผิด




"ผมพาเรียวอุคมาเดินครับ"เฮนรี่ตอบเบาๆ สายตามองเยซองกับคนตัวเล็กสลับกันอย่างไม่เข้าใจ พี่น้องบ้าอะไรกัน สายตาหวงกันขนาดนี้ แล้วเรียวอุคกลัวพี่ตัวเองทำไม ?




"เรียวอุคกลับ!"เยซองออกคำสั่งก่อนจะดึงแขนคนตัวเล็กออกมา




"มีอะไรหรือป่าวครับ..เดี๋ยวสิ!"เฮนรี่รีบเดินเข้าไปห้าม




"อย่ามายุ่งกับเรียวอุค!"





"ทำไมครับ ทำไมคุณถึง..."




"ไม่จำเป็นต้องรู้!"เยซองเค้นเสียงก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก "ตายอยากนะ ไม่คิดว่าจะเจอกันอีกด้วยซ้ำนะ!"



"ปล่อยผมนะ เยซองปล่อยผม!"เรียวอุคสะบัดแขนออก ก่อนจะวิ่งหนีออกไป 



"อย่าทำอะไรเรียวอุคนะ!"




"ฉันทำมามากกว่าที่แกเคยได้ทำ"รอยยิ้มเย็นๆยกขึ้นอีกครั้ง เฮนรี่แทบจะทรุดลงทีเดียวเมื่อเห็นเยซองเดินจากไป อะไรกัน เยซองจะบอกอะไรกับเขา ถ้าเรียวอุคเป็นแฟนเยซองเขาเองคงจะพอเข้าใจแต่นี้เป็นพี่น้องบ้านเดียวกันทำไม นี่มันเกิดอะไรขึ้น 




"ปล่อยผมนะ ปล่อย!!"เรียวอุคร้องเมื่อโดนกระชากแขน


"หนีไปเอากันแต่เช้าเดียวนะ!"


"พูดอะไรนะ เขาเป็นเพื่อนผม"


"ตอบฉันหน่อยสิรยองกู ลีลาฉันไม่เด็ดหรือไงถึงได้ไปเอากับมัน"เยซองจ้องใบหน้านั้น จมูกโด่งแตะกับจมูกโด่งเล็กๆนั้น สายตานั้นแทบจะหลุดออกมาด้วยความโกรธ ใบหน้านิ่งเฉยที่เรียวอุคกลัว...


"คุณมัน..."



"ทำไม..ฉันมันทำไม"



"เลว.." สิ้นเสียงหวานนั้น ใบหน้าคมซุกลงกับซอกคอขาวนั้น แรงโกรธนั้นทำให้รอยที่คอของเรียวอุคแดงจัดเหมือนเลือดน้ำตาใสไหลออกมาด้วยความเจ็บและความกลัว สองมือน้อยๆนั้นพยายามทุบตรงหน้า




"มีผัวเลวๆเนี่ยะ เห็นทีนายจะต้องทำใจนะเรียวอุค"




"ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ!ปล่อยผม!!"



"ยั่วคนอื่นเก่งจริงๆนะ ทำไมไม่ยั่วฉันบ้างละ!"



"ผมไม่เคยต้องการคุณ!" เยซองผลักคนตัวเล็กลงกับพื้นหญ้า ก่อนจะจับคนตัวเล็กให้นั่งคร่อมตักของเขาไว้ และรวบแขนเล็กๆนั้นไว้ด้วยมือเดียวของเขา และฝังหน้าลงกับซอกคอขาวนั้น กลิ่นตัวของคนตรงหน้ายามเช้ามันทำให้เขาแทบคลั่งตาย ฟันคมขบๆไปทั่วและจูบพวงแก้มใสนั้น ความหอมที่เขาได้สัมผัสมันทำให้เกือบลืมไปว่า เขาเกลียดคนตรงหน้ามากแค่ไหน ....













"พี่เยซองทำอะไรนะ"

TBC..





coming soon next.
  

'สวัสดีครับคุณตัวเล็ก ผมชื่อลีทงเฮ'



'ทำไมคุณถึงมองลีทงเฮด้วยสายตาแบบนั้นซองมิน?'

สวัสดีทุกคนคะ ตอนนี้ดูเหมือนจะสั้นๆ ไปหน่อยนะ 555555
เฮนรี่ เยซอง ทงเฮ จะเลือกใครกันเอ่ย ?
จะบอกว่านี่คือพึ่งเริ่มเรื่องเองนะคะ ตอนที่สำคัญๆและยังไม่มาเลย 
ดูเหมือนมันจะยาวๆไปหน่อยเนอะ เราต้องย่อๆซะแล้วนะ T^T
เฮนรี่เป็นคนดีมากกกกกกก รักกันได้เลย แต่เฮนรี่คงปกป้องเรียวอุคไม่ได้
เพราะเราส่ง ' ลีทงเฮ ' มาดูแลเรียวอุคละ :D จะเป็นยังไงติดตามนะคะ