What & Why .. เพราะอะไรและทำไม? (YAOI-YERYEO)

ลำดับตอนที่ #5 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 4

4

"One of the worst things that can happen to

a person is to be forgotten by someone they will never forget "

ร่างสูงเดินจูงมือคนผอมบางเดินตามท้องถนนของปารีส มหานครแห่งความงาม ใบหน้าของทั้งสองแต้มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขผลัดกันเราเรื่องสุข ทุกข์ตลอดเวลาที่ไม่ได้พบปะกัน ร่างสูงของอีกคนเดินตามช้าๆเหมือนกับบอดี้การ์ดไม่มีผิด เพราะไม่ได้พูดคุยหรือแม้แต่จะเอ่ยคำใดๆออกมาเลย
จนกระทั่งพวกเขามาหยุดนี้หน้าห้างสรรสินค้าที่ใหญ่แห่งหนึ่ง




"ได้เวลาช้อปปิ้งกันแล้ว!"เสียงใสร้องอย่างดีใจ ก่อนจะรีบเดินไปในตัวห้าง



"ผมขอตัวนะครับ.."



"คุณคยูฮยอนจะไปไหนครับ?"ทงเฮถามขึ้น


"ผมมีธุระครับ แล้วผมไม่ชอบช้อปปิ้ง"


"ไม่เอาหน่าคยูฮยอน ไม่ซื้อของไปฝากซองมินหน่อยหรอ??"ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับคว้าแขนของคนตรงหน้าให้เดินเข้าห้างไปด้วยแต่ร่างสูงกลับปล่อยออกเบาๆ



"ไม่เป็นไรครับ ผมหาของผมได้ขอตัวนะครับ"ร่างสูงกล่าวเบาๆก่อนจะแยกตัวออกไป ฮีชอลจึงจูงมือน้องชายสุดที่รักของเขาไปซื้อของ




"ซื้ออะไรให้ตัวเล็กดีน้า ทงเฮ??"


"แล้วคุณตัวเล็กเขาชอบอะไรละครับ?"


"ไม่รู้สิ ตัวเล็กนะเงียบมาก ไม่ออกไปไหนเลยเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เยซองบอกว่าเขาสุขภาพไม่ค่อยดีนะแต่ไม่ชอบหมอเยซองเลยต้องดูแล เห้อ~~ไม่เหงาบ้างหรือไงน้า?"


"งั้นผมมีของฝากให้คุณตัวเล็กแล้วละ!"


"อะไรหรอ?"


"ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆไงครับ เวลาเหงาเขาจะได้รู้สึกว่ามีเพื่อน ดีไหม?"



"น่ารักจังเลยทงเฮ! เอาแบบใส่ชุดน่ารักๆผูกโบว์ที่หูด้วยนะ ^^"


"งั้นเราไปเลือกชุดกันนะครับ"ร่างสูงจูงมือฮีชอลเข้าร้านตุ๊กตาหมีไปทันที ภายในห้องตกแต่งด้วยโทนขาวเกือบหมด ห้อมล้อมตัวตุ้กตาหมีตัวใหญ่ๆและเล็กๆเรียงลำดับกัน แต่ละตัวใส่ชุดแตกต่างกันออกไป แต่ที่สะดุดตาทงเฮคือ ชุดเอี้ยมสีขาวสะอาดปักรูปหัวใจสีชมพู พร้อมเสื้อยืดข้างในสีชมพูมีโบว์ผูกอยู่ที่หูสีขาว ส่วนหมีตัวนั้นก็มีขมนุ่มนิ่มพร้อมกับรอยยิ้มแต้มตรงหน้าของมัน



"ทงเฮเลือกเก่งจังตัวเล็กต้องชอบแน่ๆเลย พี่รับประกัน!!"



"ผมก็หวังแบบนั้นนะครับ งั้นเราไปจ่ายเงินแล้วหาซื้อของให้คุณเยซองต่อเลยไหมครับ?"



"เยซองเลือกของยากมากๆเลยพี่ไม่เคยเห็นเขาใช้อะไรที่พี่ซื้อซักอย่าง"



"ซื้อขนมก็แล้วกันครับ แล้วเสื้อผ้าละครับ?"



"ซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเล็กดีกว่า แต่งน่ารักๆแบบหมีน้อยตัวนี้เลย!!"ฮีชอลบอกพร้อมดวงตาเป็นประกาย



"ดูพี่สนใจคุณตัวเล็กจัง ผมชักจะน้อยใจแล้วนะเนี่ย"


"ไม่เอาๆพี่ก็รักทงเฮนะ ตัวเล็กเขาเหมือนน้องชายของพี่อีกคนเลยถึงพี่จะไม่ค่อยมีเวลาดูแลเขาแต่
พี่รักเขามากๆเลยนะ และทงเฮก็ต้องรักตัวเล็กมากๆให้เท่ากับที่พี่กับเยซองรักนะเข้าใจไหม?"


"ครับ ต่อไปผมจะดูแลคุณตัวเล็กเอง..."


"สัญญานะทงเฮ"


"ผมสัญญาครับ!"

รักให้เท่า ใช่คำว่ารัก อ่าน เขียน และออกเสียงเหมือนกัน เพียงแต่ว่า มันรักไม่เหมือนกันทุกคน...
ใช่แล้วมนุษย์ทุกคนหากมีคำว่ารักเหมือนกันหมด เราคงไม่ต้องมีฐานะมาค่อยกั้นกลาง

  

ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่แสนเหน็บหนาว มีเพียงแสงของหมู่ดาวที่กระทบเข้ากับใบหน้าในยามค่ำคืนนี้ให้พอมองเห็นแสงสว่าง ทิวทัศน์ที่มีแต่ต้นไม้และหญ้าเขียวขจีบัดนี้มีแต่หมอกขาวๆอยู่รอบๆ 
ใบหน้าเรียวกับดวงตากลมเหม่อมองออกไปไกล ในหัวใจของเขาสดชื่นกับบรรยากาศตรงหน้า แต่มันคงดีกว่าถ้าหากเขามีอิสระ ...


"รยองกูมานั่งทำไรข้างนอกหนาวจะตาย เป็นไข้อยู่นะ.."เสียงที่อบอุ่นเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง ทำให้สายตาที่อ่อนแอของคนตัวเล็กสั่นระริกด้วยความตื้นตัน เขากำลังดีใจนั้นเอง 



"อากาศดีออกนะครับ"



"ดีอะไรละเดียวก็เป็นหนักอีกหรอก พรุ่งนี้ต้องกลับแล้วนะ"



กลับอีกแล้วเหรอ .. กลับที่ไปเดิมอีกแล้ว



"........"



"ไปทานข้าวเย็นกันดีกว่านะรยองกู ไปนะคนดีไม่กินไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ"



"ผม.."


"อย่าดื้อเรียวอุค!"เสียงเย็นๆนั้นกระแทกมา ทำให้คนตัวเล็กหันหน้าหนี ก่อนจะก้มหน้าทันที



"ไปนะ ซีวอนเขาเตรียมอาหารไว้แล้วละ คงใกล้เสร็จแล้ว เราไปที่บ้านพักเขากัน"ซองมินพูดก่อนจะกุมมือเรียวอุคพร้อมดึงเบาๆให้ลุกขึ้นมา แน่นอนว่าเขาคงขัดไม่ได้ อีกอย่างเยซองกำลังไม่พอใจเขามากๆด้วย มันทำให้เขาต้องจำใจไป

ในบ้านพักของซีวอน เป็นบ้านพักเล็กๆ มีห้องครัวทันสมัย และห้องเก็บไวน์ที่หรูหราของซีวอน เจ้าของบ้านยิ้มต้อนรับทุกคนอย่างเป็นมิตร ก่อนจะพาไปที่โต๊ะอาหารที่มีอาหารสไตล์ยุโรปต่างๆวางเรียงรายอยู่ซีอนมองหาใครบางคน และบุคคลนั้นก็มาเยือนหลังจากไปเลือกไวน์ให้แขกอย่างเจ้าของไร่องุ่นให้ได้ลองดื่มคืนนนี้





"อ่อ..ลืมแนะนำไปครับทุกคน นี่เพื่อนของผมชื่อเฮนรี่"
ร่างสูงขาวนั้นจ้องมาที่ร่างบางอย่างใจเต้น สายตานั้นเหมือนโดนมนต์สะกด ... ใช่แล้วเขาเจอแล้ว
ผู้ชายตัวเล็กที่วิ่งมากอดเขาด้วยน้ำตา บัดนี้ใบหน้าหวานที่ไม่ได้เศร้าดั่งวันวานนั้นดูดีมากขึ้นไปอีก ผิวแดงๆที่แก้มนั้นทำให้ร่างบางดูน่าสัมผัสมากทีเดียว ผมเจอคุณแล้วคิมเรียวอุค!


"คิมเรียวอุค" เสียงของร่างตรงหน้าเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ

"นายรู้จักเรียวอุคด้วยเหรอ?"เสียงของซองมินเอ่ยออกมาก่อนจะมองน้องชายตัวเอง ที่หน้าตาตื่นตระหนกก่อนจะบีบมือของซองมินแน่น

"เราเคยเจอกันเมื่อไม่นานนี้มาเองครับ"

"เคยเจองั้นหรือ.."เสียงของเยซองเอ่ยก่อนจะจ้องร่างตรงหน้าอย่างเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ...
และหันมาบีบมืออีกข้างของเรียวอุค บีบเหมือนจะให้แหลกคามือ

"ไม่เห็นมึงบอกกูเลย เออแล้วนี่คุณซองมิน กับคุณเยซองเจ้านายฉันไง!"ซีวอนแนะนำให้ ก่อนใบหน้าของเฮนรี่ที่จับจ้องใบหน้าหวานมานานต้องหยุดลงเมื่อหันไปสบตากับเยซอง เจ้านายของซีวอนงั้นหรือ คนนี้ที่มาจับตัวเรียวอุคไปนี่ ... แล้วทำไมนะ ทำไมบีบมือคนตัวเล็กขนาดนั้น เขาเป็นอะไรกันเหรอ ไม่ซิ..ซีวอนบอกว่าสามคนนี้เป็นพี่น้องกันแล้วทำไม สายตาอันดุดันที่มองเขาถึงบ่งบอกว่าหวงน้องขนาดนั้น ก่อนร่างสูงจะย้อนไปนึกถึงเหตุการณวันนั้น นายเป็นของฉัน

ของเยซองงั้นเหรอ . . . 


"เอาละ ทานอาหารกันดีกว่านะครับ ผมกับเฮนรี่ช่วยกันทำสุดฝีมือเลย"ซีวอนผู้ไม่รู้เรื่องเอ่ยปากขึ้น


"ไปกินกันครับรยองกู"ซองมินเอ่ย ก่อนจะพาคนตัวเล็กและพี่ชายของตัวเองไม่นั่งที่โต๊ะโดยที่เรียวอุคนั่งตรงกลางระหว่างเขากับเยซองและคนตรงข้ามมีซีวอนกับเฮนรี่ เยซองจ้องมองเฮนรี่เขม็งเมื่อรู้ว่าเรียวอุคนั่งตรงข้ามกับหนุ่มหน้าตี๋นั้น !


"นายเป็นเพื่อนกับซีวอนได้ยังไงกัน หมอนี่ไม่น่ามีเพื่อนได้"ซองมินเอ่ยใบหน้าเรียบๆ


"โธ่คุณซองมินครับ ผมเนี่ยนะเพื่อนแท้เลยละครับ ใช่ไหมไอ้เฮนรี่!!"


"ครับ...เรารู้จักกันมานานแล้ว"


"ไวน์ฉันเกือบพังเพราะเขารู้หรือป่าว?"


"โธ่คุณซองมินT-T"


"แล้วคุณเรียวอุคชอบไวน์ไหมครับ .. ลองดื่มไวน์ตัวนี้ดูนะ"เฮนรี่เอ่ยถามก่อนจะยิ้มหวานให้


"เรียวอุคดื่มไม่เก่ง!"เสียงดุดันตอบแทน ก่อนเฮนรี่จะยิ้มบางๆให้ร่างสูงแทน แต่กลับไม่มีมิตรภาพตอบกลับมาเลยทำให้เขารู้สึกกดกันในโต๊ะอาหารนี้ มีเพียงซีวอนกับซองมินคุยกันๆไปมาๆ ถึงแม้จะเย็นชาไปบ้างแต่ซีวอนก็ยังเฮฮาและมีเฮนรี่โต้ตอบบางที ส่วนคนตัวเล็กกับแต่นิ่งเงียบแทบไม่แตะอะไรเลย เยซองก็คอยจ้องมองคนตรงข้ามเรียวอุค


"คุณเรียวอุคครับไม่อร่อยหรอครับ?"ซีวอนถามพลางตัดมันบดอีกช้อนให้ตรงกันข้าม


"ผมไม่ค่อยสบายนะครับ..."


"ทานซุปเห็นนะครับมันคงทานง่ายแล้วก็สบายท้องด้วย^^"เฮนรี่ยื่นถ้วยเล็กๆที่มีซุปเห็ดหอมกรุ่นนั้นให้ เรียวอุครีบมาก่อนจะยิ้มบางๆให้ รอยยิ้มที่คนตรงข้ามแทบจะหัวใจวายทีเดียว ... เขามองคนตรงหน้ากินมันอย่างช้าๆ แค่นั้นหัวใจเขาก็พองโตได้ ก่อนจะยอมรับว่า คนตรงหน้าน่ารักเสียจริงๆ

คิมเรียวอุค ...คุณทำอะไรกับหัวใจของผมกันแน่ ^^


"มองน้องฉันนานไปแล้วนะ"ซองมินเอ่ยขึ้นจนเฮนรี่ต้องก้มหน้าหนี ทั้งอายทั้งกลัวว่าซองมินจะเหมือนเยซอง


"ผมขอโทษ.."


"ขอโทษทำไม ฉันแซวนายเฉยๆ"


นี่แซวหรือเนี่ยน่ากลัวชะมัดเลย . . .


หลังทานอาหารกันเสร็จเยซองขอตัวลุกออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก ส่วนซีวอนพาเจ้านายของเขาไปอวดคอลแลคชั่นไวน์แพงๆตัวใหม่ให้ได้ชมกัน คนบ้าไวน์ก็รีบตามไปดูหวังว่าซีวอนจะให้เขาสักขวดหนึ่งกลับไปดื่ม เฮนรี่รับอาสาเก็บโต๊ะทั้งหมด . . .


"ผมช่วยไหม?"เสียงหวานเอ่ยขึ้น ร่างสูงหันไปมองแล้วส่งยิ้มกว้างไปให้


"คุณไม่สบาย นั่งพักเถอะครับ"


"ไม่เป็นไรหรอก"เรียวอุคลงมือเก็บจานต่างๆไปไว้ในห้องครัว ร่างสูงรีบคว้าจานตามไปด้วย อย่างน้อยตอนนี้เยซองก็ไม่อยู่เขาต้องรีบอาศัยโอกาสนี้แล้วละ !


"ไม่ต้องล้างนะครับ ผมล้างเองครับ"


"ผมล้างดีกว่า น่าจะสะอาดกว่า"


"คุณเรียวอุคว่าผมสกปรกหรือครับเนี่ย ผมดูสกปรกขนาดนั้นเลย"


"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ผมขอโทษ"


"ไม่ต้องขอโทษนะครับ..อ่อยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเรียวอุค"เฮนรี่เอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างบางที่กำลังหยิบจานลงอ่างล้างจานหันมาสบตากับเขาพร้อมรอยยิ้ม "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับเฮนรี่"


"วันนั้น...เอ่อ"



"มันผ่านมาแล้ว ให้มันจบได้ไหม?"



"......."



"นะครับ"
ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะช่วยล้างจาน ดีจังเลยที่อ่างล้างจานมันกว้าง ทำให้ผมช่วยเขาล้างจานได้ ใกล้กันเหลือเกิน ผมได้กลิ่นหอมจากคนตัวบางเสียด้วย อยากจะเข้าไปสูดใกล้ๆจังแต่ไม่ได้หรอก ผมไม่อยากล่วงเกินเขาหรอก ผมได้แต่มองเขาตลอดที่หยิบจานใบใหม่มาล้าง ไหลของเราสัมผัสกันที่ไรผมก็ได้แต่ซ่อนหน้าแดงๆนั้้นไว้  ผมอยากให้เขากอดผมเหมือนวันนั้นเหลือเกิน...

เพล้ง!!
ร่างบางทำจานแตก ก่อนจะรีบกุมนิ้วตัวเองไว้ ร่างสูงรีบหันมาคว้ามือไว้ทันที มือนุ่มๆของร่างเล็กทำให้เขาเผลอยิ้มไม่รู้ตัวก่อนจะพบว่านิ้วเรียวนั้นมีเลือดไหลออกมา


"ผมแสบ.."เรียวอุคเอ่ย ใบหน้าเหยเสนั้นบ่งบอกให้รู้ว่าแสบแค่ไหน


"กดไว้ก่อนนะครับ ผมไปเอากล่องยามาก่อน สักครู่นะครับคนเก่งของผม"
คนเก่งของผม ... เรียวอุคมองคนที่วิ่งออกไปเอากล่องยาอย่างไม่เข้าใจเลย


"มีอะไรเหรอเฮนรี่ มึงทำจานแตกเหรอวะ!"ซีวอนออกมาจากห้องไวน์พร้อมซองมิน


"ป่าวคุณเรียวอุคทำอะ แล้วบาดมือด้วยเดียวกูไปทำแผลให้เขานะ"


"อ้าวเหี้ยเอ้ย เร็วๆดิมึงทำเป็นปะวะ"


"เป็นดิไอ้ควาย"เฮนรี่ตอบกลับไปก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบกล่องยาและไปห้องครัว


"ตัวเล็ก!!!"ซองมินร้องก่อนจะเดินตามเฮนรี่ไปด้วย


คนตัวเล็กนั่งกองอยู่ตรงพื้น น้ำตาใสๆไหลออกอาบแก้มของเขา ใบหน้านั้นเหมือนวันแรกที่เขาเจอ
มันทำให้เขาใจไม่ดีเสียเลยกับการที่คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาอย่างนั้น


"ไม่ต้องร้องนะครับคนเก่งของผม มาๆให้ผมเช็ดแผลให้ก่อน"เฮนรี่พูดปลอบคนตรงหน้า ก่อนจะล้างแผลนั้นอย่างเบามือและทายาให้


"มันแสบอ่ะ"เรียวอุคตอบ ก่อนที่ซองมินจะเข้ามาลูบหลังเบาๆพร้อมจุมพิตแก้มใสๆนั้นให้ใจเย็นลง
เฮนรี่มองอย่างอิจฉาก่อนจะแปะพลาสเตอร์ลายยีราฟสีส้มให้


"เสร็จแล้วครับ ไม่เจ็บแล้วนะคนเก่ง"เฮนรี่บอก ก่อนจะลูบแขนเล็กๆนั้นบ้างพร้อมกับยิ้มให้


"ขอบคุณนะครับ.."


"ขอบคุณนะเฮนรี่ ตัวเล็กนะซุ่มซ่ามรบกวนนายเลยนะ"ซองมินบอก


"ไม่เป็นไรครับผมยินดีมากๆครับ"เฮนรี่กล่าวก่อนจะลุกขึ้น ซองมินก็ช่วยเรียวอุคพยุงขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปพร้อมกัน ซีวอนยืนคุยกับเยซองข้างหน้าบ้านสายตาเย็นชานั้นยังคงส่งมาให้เฮนรี่ จากนั้นทุกคนก็เอ่ยลากัน แต่เยซองกลับเดินออกไปอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น


"กูว่ามึงแปลกๆนะ กูไม่แน่ใจเท่าไหร่แต่..."


"อะไรของมึง ?"



"มึงชอบคุณเรียวอุคเหรอวะ มึงดูมองเขาตลอดเลย"



"เขาก็น่ารักดี ยิ้มหวาน"



"มึงชอบเขาจริงๆหรอวะ!!!"



"มึงจะตื่นเต้นทำไม กูไม่รู้กูแค่....ไม่รู้เหมือนกันเว้ย"



"กูไม่เคยเห็นมึงชอบใครเลยนี่วะ กูก็ต้องตื่นเต้นสิห่า"



"แล้วคนนี้เขาเหมือนใครซะที่ไหนละ^^"



TBC...

  

ตอนนี้เป็นเฮนอุคทั้งตอนเลยนะ 555555 ชอบกันไหม?
เฮนรี่เจอเรียวอุคแล้ว เย้ๆๆๆ เอาละซิเยซองจะพอใจไหมนะ... 
พิมพ์ผิดหรือสื่ออะไรผิดๆ ขอโทษด้วยนะคะ ยังไงก็จะพยายามปรับปรุง ^^
อยากได้เอนซีก็เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

ปล.เราไม่ชอบเอนซีบนเตียงเท่าไหร่ ฮี่ๆๆๆ (โรคจิต)
แถมๆ ^^


ชอบรูปนี้จังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย > w <;