{HANHYUK} ปฏิบัติการ เปลี่ยนเธอให้เป็นเคะ!! [yaoi]

ลำดับตอนที่ #19 : ปฏิบัติการเปลี่ยนเทอให้เป็นเคะ !! ฉบับที่ 18__+ รักกัน100ปี '

ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ผมกินมากไปหรือป่าวเนี่ย ? หุ่นผมกำลังจะมีพุงย้อยๆออกมาแล้ว เห้อ!!แบบนี้น้องฮยอกแจเห็นละก็ อ๊ากก >O< รับไม่ได้แหงๆ น้องเขาออกจะอ้อนแอ้นซะขนาดนั้นเนี่ย ไม่ได้แล้ว ผมต้องมาดแมนแอนด์แฮนซั่ม เต็มร้อยยย !!! ย่ะฮุ๊ววว ~

 

“ปึ๊ด จ่ำ ปึ๊ด ๆ ๆ จ่ำ ปึ๊ด ๆ ๆ ... . ~”ผมยกเครื่องออกกำลังกาย อุแว๊กก TOT หนักเป้นบ้าเลยเฟ้ยยย ~!! ไม่ได้ๆ เดี๋ยววันหนึ่งผมต้องอุ้มน้องฮยอกแจเข้าห้องหอ ต้องซ้อมๆไว้ก่อน ฮิฮิ ^____^ (ฮยอกหนักขนาดนั้นเลยหรอป๋า?)

 

“ปึ๊ดดด จ่ำ ปึ๊ดดดด ~=[]=” ไฟติ๊ง ๆๆ ๆ ๆ ๆสู้ๆๆ

 

“พี่ฮัน...แม่เรียกกินข้าวอ้ะ?”คยูฮยอนตัวแสบเข้ามา

 

“บอกแม่สิ..ว่าพี่กำลังฟิต!”

 

“ฟิต?...พี่ออกกำลัง ยกกล้ามทำไมเนี่ย -____-”พี่กรูหนอ ทำตัวปกติเหมือนชาวบ้านก็ไม่ได้ !!!

 

“ซ้อมอุ้มฮยอกแจ เข้าห้องหอ ^ ^”ฮันเกิงตอบอย่างภาคภูมิใจ

โฮกกกกกกกกกก!!! ฮยอกแจหนักขนาดนั้นเลยหรอเพ่ - -‘  ดูๆไปฮยอกแจตัวผอมกว่าซองมินไม่ใช่เหรอ ? อ๊ากกกก TT

 

“เออ..ตามใจแล้วกัน”คยูฮยอนบอก แล้วก้าวเท้าออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

 

“เออ..นี่คยูฮยอน นายจีบซองมินอยู่เหรอ?”ฮันเกิงถาม ทั้งๆที่ยังยกกล้ามอยู่

 

“เห้ยยย..ผมไม่ชอบคนแบบนั้นหรอก”ใครจะไปชอบ มีอะไรดีหนักหนา แค่น่ารัก บ๊องแบ๊ว ตัวเล็ก ตากลมแบ๊ว ใสซื่อ ไร้เดียงสา น่ากอด บ้าสีชมพู - * -

 

“อืมม..”ฮันเกิงบอกสั้น ๆ

 

“ปึ๊ดดด จ่ำ ปึ๊ดดด จ่ำปึ๊ดด !!”ฮันเกิงออกแรงออกกำลังกายอีก

 

“ว่าแต่..พี่ถามทำไมนะ?- -^”

 

“ไม่รู้สิ...แค่ดูเหมือนพวกนายแปลกๆนะ ฮ่ะๆ”ฮันเกิงบอก

 

“อื้อๆ ไปละนะ”คยูฮยอนบอก แปลกหรอ ?  . .  . .

 

 

คยูฮยอนเดินออกจากห้อง รู้สึกไม่อยากจะกินข้าวแล้ว ทำไมนะ ความรู้สึกจุกๆที่คอมันคืออะไรก็ไม่รู้ แถมยังใสสั่นไปกันใหญ่เลย เย้ยยย!นี่จะเป็นโรคหัวใจหรือปล่าวเนี่ย -*-

 

ติ๊ด ติ๊ ด ติ๊ด ดด !

 

“ฮัลโหล...”คยูฮยอนกรอกเสียงลงโทรศัพท์มือถือของเขา

 

“คยูฮยอนเหรอ...นอนหรือยัง?”ซองมินถาม

 

“อื้ม...ยัง”

 

“นายคุยกับชั้นได้ไหมหล่ะ?”

 

“อื้ม...เอาสิ”

 

“อาห้ะ..”

 

“กินข้าวยังซองมิน?”

 

“อื้ม..กินแล้วนายละ?”

นั้นสินะซองมิน ... เราสองคนแปลกจริงๆ ทำไมรู้สึกมีอะไรบางอย่างกั้นขวางระหว่างเรานะทั้งทีจริงเราควรจะใกล้มากกว่านี้  ....

 

-----------------------------------------------------------------

 

 

 

“ดงแฮ...”คิบอมเรียกชื่อคนรักของตัวเองที่นั่งอยู่ที่โซฟา ใครๆก็คงสงสัยแหละว่าทำไมทั้งคู่ถึงอยู่ด้วยกันตลอดแบบนี้ เพราะพวกเขา 2 คนรักกัลมากตั้งนานแล้ว ถึงแม้จำไม่ได้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่และเพราะอะไร  แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลสำคัญเลยสักนิดขอเพียงคนทั้งสองรักกันไปอย่างนี้นานๆก็เพียงพอ ...

 

“ครับพี่บอม^^”ดงแฮหันใบหน้าหวานมาสบตาคนรัก

 

“เรารักกัลมานานแค่ไหนแล้วเหรอ?”คิบอมถาม

 

“ไม่รู้สิครับ อิอิ ”ดงแฮหัวเราะคิก บิดไปมาด้วยความเขินอาย

 

“แล้วเราจะรักกันไปอีกนานแค่ไหน...”

ดงแฮสะอึกกับคำพุดของคิบอม นั้นสินะ...เราจะรักกันไปอีกนานแค่ไหน ? ใบหน้าหวานสลดลงเมื่อใบหน้าคมเรียบเฉย สายบ่งบอกถึงความรู้สึกรักเต็มหัวใจและเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน

 

“พี่อยากจะรักกับเราไปตลอด...”คิบอมบอก

 

“100ปีครับ!!!”ดงแฮโพร่งออกมา

 

“หื้มมมม?ว่าไงนะ”คิบอมขมวดคิ้ว

 

“ผมจะรักพี่คิบอมไป100ปีครับ !”ดงแฮบอก เดินมาซบอกคนรักของเค้าไว้แนบแน่น หยดน้ำตาใสไหลออกมาเป็นทาง 100 ปี ? ดูเหมือนยาวนานมากเสียเหลือเกิน แต่จริงๆแล้วเวลามันอาจน้อยไปมากกว่านั้นเสียอีก เวลาแต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขากลัวเหลือเกินหาก 100 ปี มันจะไม่พอสำหรับเวลาทั้งหมดของเขา

 

“ฮึก...ฮืออ”ดงแฮสะอื่นเบาๆ คิบอมกอดคนตัวเล็กไว้ พลางจูบที่เส้นผมหอมกรุ่นที่เขาแสนจะรัก 100 ปีเหรอดงแฮ ?  ได้พี่จะรักนายไปตลอด100ปี แล้วก็จะไปรักต่อบนสวรรค์นะ ลี ดงแฮ ...

 

“ครับ...เราจะรักกันไป100ปี”คิบอมบอก

 

“หยุดร้องเถอะนะคนดี ... ”คิบอมบอกก่อนจะจับใบหน้าหวานเงยหน้ามาสบตากับตน แล้วค่อยๆปาดน้ำตาอุ่นๆของคนตัวเล็กออกไป และก้มลงมอบรสจูบที่แสนหวาน นุ่มนวล อ่อนโยน จูบที่ลึกซึ้ง เต็มไปด้วยความรัก ... ร่างเล็กหลับตาพริ้มเคลิ้มไปกับรสจูบของคนเราที่มอบให้มา ความอุ่นร้อนของอีกฝ่ายเข้ามาสำรวจภายในและแบ่งความอบอุ่นและความหวานให้กันและกัน ถึงแม้จะไม่ใช่จูบแรก แต่ไม่ว่ากี่ครั้ง ๆ ทั้งสองคนก็ไม่สนจะนับ มันไม่ได้สำคัญเท่ากับสิ่งที่ทั้งสองรู้สึกและแบ่งปันให้กัน คิบอมปลดกระดุมเสื้อของดงแฮออก พลางใช้นิ้วลูบไล้ไปทั่วไปหน้า และผิวกาย

 

“ตอนนี้ผิวด๊อง นุ่มมากเลยรู้ไหม หอมด้วย...”

 

“ฮะ..”

 

“ถึงแม้ว่าวันหนึ่ง ผิวเนียนๆแบบนี้มันจะกลับกลายเป็นผิวที่เหี่ยวหย่น แต่พี่ก็ยังจะต้องการร่างกายนี้อยู่เหมือนเคย...”คิบอมก้มลงประทับรอบรักตามจุดต่างๆของร่างกาย

 

“อื้ม ม ..”ดงแฮร้องออกมาด้วยความสุข

 

“สัมผัสของดงแฮ อีก 5 ปี พี่ก็จำ ”คิบอมบอก แล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงมาต่ำมาถึงบริเวณยอดอกสีชมพู

 

“อื้อ..อื้มมมม”

 

“อื้มม...อีก 10 ปีก็จะจำ”ร่างสูงเลื่อนลงต่ำเลื่อนๆถึงท้องน้อย

 

“ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะจำ ลี ดงแฮคนนี้”ร่างสูงปลด สิ่งปิดบังเรือนร่างชิ้นสุดท้ายก่อนจะอารมณ์ และความรัก ความต้องการ จะพาพวกเขาไปถึงจุดสูงสุด

 

“ไม่ว่าจะ100ปี จนสิ้นลมหายใจสุดท้ายก็จะจำ ...”

ไม่ไช่ความต้องการ ...

ไม่ใช่ความใคร่ ...

ไม่ใช่ความหลง

ไม่ใช่เพราะน่าตา

ไม่ใช่อะไรเลย ... นอกจากที่นายก็คือนาย ลี ดงแฮ ...


วันนี้เราอัพเยอะ กว่าตอนอื่นน๊าๆ อย่าโกดน๊าค่ะ
ไรเตอร์งานเยอะ T^T เห้ออออ ~
ขอบคุนสำหรับคอมเม้นนะค่ะ อิอิ

แร้วจะกลับมาไห้เร็วทิสุด ตอนนี้แอบซึ้ง
ปาดน้ำตา T^T