~รักสุดเห่ยของยัยติงต๊อง~

ลำดับตอนที่ #5 : ความลับ+ความสุข

เฮ้อ คิดถึงแวนจัง ตอนนี้ริกะ อยู่บ้านค่ะ ปิดเทอมแล้ว ส่วนแวนนะเหรอ ก็อยู่บ้านเหมือนกัน แต่อยู่บ้านที่สิงคโปร์นะ ริกะอยากไปหาแม่ที่สิงคโปร์จัง จะได้ไปหาแวนด้วย อิอิ ---- ตู๊ดๆ ตู๊ดๆ  โทรศัพท์ดังนานแล้วนะ ยัยริกะทำไมไม่รับฟะ (ประโยคนี้โทรศัพท์มันคิดในใจอ่ะ)

"ฮัลโหล ริกะพูดค่ะ" ใครโทรมาฟะเนี่ย คนกำลังเซงๆ

"ฮัลโหล ริกะเหรอลูก นี่แม่นะ พี่เรกะอยู่มั้ยจ๊ะ ขอคุยด้วยหน่อย" วันนี้แม่มาแปลกจัง ขอคุยกกับพี่เรกะ

"พี่เรกะ แม่โทรมา มารับสายหน่อย" ริกะตะโกนจน เจ็บคอเลย และแล้วพี่เรกะก็เดินลงมารับโทรศัพท์ซะที ส่วนริกะนะเหรอก็หนีไปนอนซะแล้ว

"ฮัลโหล แม่เหรอค่ะ เรกะพูดค่ะ"

"เรกะเหรอ ลูกไปหยิบเอกสารที่ลิ้นชักโต๊ะริกะ ให้หน่อยนะในห้องริกะ แม่ฝากริกะไว้ ไม่ต้องบอกริกะนะจ๊ะ เดี๋ยวริกะหาว่าแม่ทำแต่งานไม่สนใจน้องอีก อ้อแล้วก็เอามาให้แม่ที่สิงคโปร์นะ นั่งเครื่องบินมาละกัน มาเที่ยวสิงคโปร์ด้วยเลย พาน้องมาด้วยนะ"

"ค่ะแม่ ริกะคงอยากไปเที่ยวอยู่แล้ว แค่นี้นะคะแม่"

"เอามาให้แม่อาทิตย์หน้าเลยนะจ๊ะ แม่รีบใช้" ตู๊ดๆๆๆ แม่วางสายไปแล้ว

--------------------------

ณ ห้องนอนริกะ ที่แสนจะรกสุดๆ ตอนนี้ริกะไม่อยู่ค่ะ นอนอยู๋ข้างล่างนู่น เรกะก็เลยแอบเข้ามาเอาเอกสารของแม่ค่ะ ---- เหมือนโจรเลยนะเนี่ย

"โห ห้องยัยริกะนี่ รกสุดๆ ไหนเอกสารของแม่นะ เอ๊ะ นี่ใช่ป่าว ซองสีน้ำตาล" เรกะรื้อของไปพลาง บ่นคนเดียวไปพลาง (บ้าป่ะเนี่ย)

"แต่ทำไมมีซองสีน้ำตาลตั้ง 2 ซอง เปิดดูเพื่อความแน่ใจดีกว่า" ว่าแล้วเรกะก็เปิดซองเอกสารซองแรกที่เห็นก่อน ทันทีที่เรกะดูเอกสารเหล่านั้น ต้องตกใจมาก เพราะ นั่นมันเป็นเอกสารของโรงพยาบาล ในเอกสารได้เขียนถึงโรคหัวใจของริกะไว้ ซึ่งริกะไม่เคยบอกใคร O_O

"ยัยริกะ เป็นโรคหัวใจเหรอเนี่ย ต้องรีบโทรไปบอกแม่ซะแล้ว" เรกะ รีบจัดของในลิ้นชักให้เป็นเหมือนเดิมทุกประการ และไม่ลืมที่จะหยิบเอกสารของแม่ไปด้วย

"ริกะจ๊ะ ไปซื้อของให้หน่อยสิ เอาผ้าอนามัยแบบมีปีกนะ" ต้องหลอกล่อให้ริกะออกจากบ้านก่อน จะได้คุยกับแม่ได้สะดวกเรื่องริกะ

"ไม่เอาอ่ะ ทำไมริกะต้องไปด้วย คนจะนอน พี่เรกะไปเองดิ" ยัยริกะ ทำหน้าเหมือนคนยังไม่ตื่น @_@

"ริกะซื้อให้หน่อยนะ เดี๋ยวพี่เรกะจะให้รองเท้าสีชมพูเป็นรางวัลเอาป่ะ รองเท้าที่ริกะอยากได้ไง เดี๋ยวซื้อให้เลย" ต้องเอาของมาล่อยัยริกะซะหน่อย

"โอเคๆ ไปซื้อให้ก็ได้ เห็นแก่ร้องเท้านะเนี่ย อิอิ" พูดจบริกะก็เดินออกไปทันที เรกะก็ไม่รอช้ารีบโทรศัพท์หาแม่ทันที

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ" ทัที่ที่แม่รับสาย เรกะไม่รอช้า รีบบอกเรื่องริกะทันที

"แม่เหรอ แม่รู้ป่าวเรกะไปหาเอกสารของแม่ที่ห้องริกะ เรกะเจอเอกสารของโรงพยาบาลที่บันทึกการตวจโรคหัวใจของริกะอ่ะแม่ ทำไงดี"

"จิงเหรอเรกะ ริกะไม่เคยบอกใครเลยใช่มั้ย เอางี้นะ เรกะพาริกะมาหาแม่ แล้วแม่จะริกะไปหาหมอที่สิงคโปร์เองนะ" แม่ทำเสียงตกใจ เพราะ แม่ก็เพิ่งรู้เรื่องนี้

"พี่เรกะ ได้แล้ว อย่าลืมรองเท้าละกัน" ริกะเดินถือถุงใส่ผ้าอนามัยเอามายื่นให้เรกะข้างหลัง เรกะสะดุ้ง เพราะ ตกใจ แล้วหันไปบอกให้แม่วางก่อน แล้วหันมารับถุงจากริกะ

"เมื่อกี้ใครโทรมาเหรอพี่เรกะ" ริกะถาม เพราะ อยากรู้

"อ๋อ เพื่อนพี่โทรมา ชวนไปเที่ยว แต่ขี้เกียจ" โกหก เป็นสิ่งไม่ดีนะเนี่ย

"ทำไมไม่ไปอ่ะ อยู่ที่บ้านน่าเบื่อจะตาย" ริกะทำหน้าเซ็ง ~_~

"เออ จิงสิ อาทิตย์หน้าไปสิงคโปร์กันป่าว ไปเที่ยวงัย แม่บอกให้พาริกะไปเที่ยวด้วย" เรกะเกือบลืมไปแล้วนะนี่ 

"จิงเหรอ^_^พี่เรกะ ดีใจจัง แวนก็อยู่ที่สิงคโปร์ด้วยนะ งั้นริกะ ไปเก็บเสื้อผ้าเลยดีกว่า" พูดจบริกะก็วิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างรีบร้อน เรกะก็ได้แต่มองน้องอย่างสงสาร ริกะคงทรมานที่เป็นโรคหัวใจ

---------------------------

ในที่สุดวันที่ริกะรอคอยก็มาถึง

"พี่เรกะเดินเร็วๆหน่อยสิ เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี" ตอนนี้อยู่ที่สนามบินแล้วค่ะ ริกะตื่นเต้นจัง จะได้เจอแวนแล้ว

"ไม่ต้องรีบก็ได้ ริกะ เดี๋ยวโรค....เอ้ย เดี๋ยวก็หกล้มกันพอดี ยังเหลือเวลาอีกตั้ง 30 นาทีนะ" เรกะ เกือบหลุดปากเรื่องที่ริกะเป็นโรคหัวใจออกมา เพราะ เป็นห่วงริกะ

---------------------------

นั่งอยู่บนเครื่องบินตั้งนาน ในที่สุดก็ถึงสิงคโปร์ซะที ริกะตื่นเต้นจังเลย>_<

"ริกะ นั่นไงรถที่บริษัทแม่ ไปขึ้นรถกันเถอะ"

"พี่เรกะ ถ้าไปถึงบ้านแม่แล้ว เราไปเที่ยวกันนะ ได้มั้ย" ริกะทำหน้าอ้อนวอนสุดๆ เรกะก็เห็นใจน้องแต่กังวลเรื่องโรคหัวใจของริกะ

"เดี๋ยวลองถามแม่ดูก่อนละกันนะ" เรกะต้องปรึกษาแม่เรื่องริกะซะก่อน

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ริกะก็ยังตื่นเต้นกับสิงคโปร์ไม่หายเลย

"ในที่สุดก็ถึงซะที ริกะนี่ไงบ้านแม่" แม่ออกมาต้อนรับทัทีที่รถมาจอดหน้าบ้าน

"เป็นไงจ๊ะ เหนื่อยกันรึป่าว" แม่ทักทายลูกๆ ด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกที

"แม่ค่ะ ริกะอยากไปเที่ยวแล้ว ได้มั้ยค่ะ" ริกะ อ้อนวอนแม่สุดฤทธิ์

"ค่อยไปได้มั้ยจ๊ะ แม่ยังไม่หายคิดถึงริกะเลยนะ เข้าบ้านก่อนดีกว่านะ แม่มีเรื่องอยากจะคุยกับริกะ" สีหน้าของแม่เริ่มเครียด เรกะมองออก

"โห บ้านแม่ที่นี่สบายจังเลย เอ๊ะ นั่นใครคะแม่" กะ หันไปเห็นผู้ชายคนึงนั่งอยู่ เป็นผู้ชายสูงอายุ แต่ดูใจดี

"สวัสดีคุณหมอสิ ริกะ คุณหมอฮวง เค้าจะมารักษาโรคหัวใจให้ริกะ" กะได้ยินแม่พูดก็ตกใจ เพราะ เรื่องนี่ริกะเก็บเป็นความลับแล้วแม่จะได้ยังไง

"ทำไมแม่รู้หละ ไม่เอาอ่ะ ริกะจะกลับเมืองไทย ริกะกลัว กลัวว่าถ้าริกะเป็นอะไรไปแล้วแวนจะทิ้งริกะ จะไม่สนใจริกะ" ริกะ เริ่มกลัว และร้องไห้ออกมา

"ไม่เอาน่า ริกะ ให้หมอตรวจก่อนนะ รับรองเรื่องนี้พี่เรกะกับแม่จะไม่บอก แวนแน่นอนนะ ริกะก็จะไม่เป็นอะได้วย หมอเค้าเก่งมากๆนะ เดี๋ยวเราไปเที่ยวกันไง เข้มแข็งหน่อยสิ ถ้าริกะอ่อนแอ ริกะก็จะไม่สบาย และก็ไม่ได้ไปเที่ยวกับแวน เดี๋ยวพี่เรกะโทรนัดแวนให้นะ ไปเที่ยวกันไง เอามั้ย" เรกะ ปลอบใจริกะ เพราะ เห็นริกะท่าทางกลัวมาก

"จิงๆนะ พี่เรกะ ริกะจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย แล้วจะได้ไปเที่ยวกับแวนด้วยเหรอ งั้นริกะรักษาก็ได้" พูดจบ ริกะ ก็ยอมตรวจโดยดี

"เอ่อ หนูริกะแค่เป็นโรคหัวใจระยะแรกครับ ไม่ต้องกังวลนะ เพราะ สามารถแก้ไขได้ แต่หนูริกะต้องรักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะ" หมอฮวงใช้เวลาตรวจแค่ไม่กี่นาทีก็เสร็จ

"แม่กะไปเที่ยวได้ยังค่ะ" ริกะรีบทวงสัญญาที่พี่เรกะบอกว่าจะพาไปเที่ยว

"ไปได้ แต่ต้องรีบกลับนะ" แม่อนุญาต แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

ในที่สุดริกะก็ได้มาเที่ยวห้างซะที เอ๊ะ ถ้าจำไม่ผิดนั่นแวนนี่นา

"แวน" ริกะ เรียกแวน และคนที่ริกะเรียกก็หันมาทันที

"อ้าว ริกะกำลังหาอยู่พอดี สวัสดีครับพี่เรกะ ริกะเป็นไงมั่ง แวนคิดถึงริกะมากๆนะ แล้วหายโกรธแวนแล้วยังหละ" แวนยังไม่ลืมเรื่องวันนั้น

"ถ้าแวนอยากให้ริกะหายโกรธ แวนต้องพาริกะเที่ยวนะได้มั้ย" ริกะ อมยิ้มไว้ เพราะ ดีใจที่สุดที่ได้เจอแวน )_(

"ได้เลยริกะ เดี๋ยวแวนจะพาริกะเที่ยวเอง ริกะอยากได้อะไรเดี๋ยวแวนซื้อให้เลยเอาป่าว" แวน ยิ้มให้ริกะ

"นี่ๆ ลืมแล้วเหรอ ว่าพี่เรกะยืนอยู่ตรงนี้ งอนแล้วน๊า" เรกะ แกล้งพูดประชด

"แหม ริกะจะลืมพี่เรกะได้ไงหละ อิอิ ไปเที่ยวกันเลยดีกว่า" ริกะจูงมือเรกะเดินแต่เรกะไม่ยอมเดิน พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

"ไม่เอาดีกว่า พี่เรกะขี้เกียจเดิน ขอนั่งรอดีกว่านะ แวนพาริกะไปเที่ยวเหอะ พี่จะนั่งรอที่ร้านขายน้ำผลไม้ตรงนั้นนะ ร้านเพื่อนพี่เอง หุหุ" เรกะ พูดพลางชี้ไปที่ร้านของเพื่อนเรกะ

"ได้ครับพี่เรกะ ผมจะดูแลริกะเป็นอย่างดีเลย" พูดพลางหันไปยักคิ้วไปริกะ

ผ่านไป 1 ชั่วโมง

"แวนเหนื่อยยังอ่ะ ริกะเหื่อยแล้ว นั่งพักก่อนได้ป่าว" ริกะ ทำท่าเดินไม่ไหว

"อืม พักก่อนก็ได้ นั่งพักที่ร้านไอศครีมกันนะเอามั้ย จะได้กินไอติมรสวานิลลาของโปรดริกะไง" โห แวนจำได้ด้วย ซึ้งใจจัง

"โอเคเลย อิอิ ของโปรดอยู่แล้ว" ริกะ ไม่รอช้า รีบเดินไปยังร้านไอศครีมทันที

ริกะ อยากหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้จัง เพราะ ริกะมีความสุขที่สุดเลย ได้อยู่กับแวนแล้วมีความสุขจัง

"ริกะ ไปต่อมั้ย ไหวป่าว" แวนถามริกะ ทันทีที่เรียกพนักงานมาเก็บเงิน

"อืม ไปดิ ริกะอยากเที่ยวนี่นา" มีความสุขมากๆเลย

ตอนนี้ริกะกับแวนเดิออกมาจากร้านไอศครีมแล้วค่ะ แวนจับมือริกะด้วย มีความสุขจัง หน้าริกะแดงไปหมดแล้ว ริกะอบเหลือบไปมองหน้าแวนด้วย แวนก็หน้าแดงเหมือนกัน อิอิ >_<

"นี่ก็เย็นมากแล้ว ริกะกลับบ้านก่อนดีกว่าเอามั้ย สงสัยพี่เรกะรอนานแล้วมั้ง" เออ จิงด้วยริกะลืมพี่เรกะไปซะแล้ว หุหุ

"ก็ได้ แต่พรุ่งนี้มาเที่ยวด้วยกันอีกได้มั้ย" ริกะ ทำหน้าเศร้า ทั้งๆที่อยากจะเที่ยวอีก

"ได้สิ เดี๋ยวแวนไปรับริกะที่บ้านเลยนะ แต่งตัวสวยๆนะ" ถึงแวนไม่บอกให้ริกะแต่งตัวสวย ริกะก็ต้องแต่งสวยอยู่แล้ว

ในที่สุด เรา 2 คนก็เดินมาถึงหน้าร้านขายน้ำผลไม้ เห็นพี่เรกะ ยืนเสริฟน้ำผลไม้อยู่ เรา 2 คนยืนขำพี่เรกะ

"นี่ พวกเธอ 2 คนขำอะไรจ๊ะ ไปซะนานเชียว เพื่อนพี่ก็เลยใช้งานเลย ให้มั้ยเนี่ย" พี่เรกะ ทำท่างอน แวนกับริกะ

"อย่างอนสิ พี่เรกะ เดี๋ยว ริกะเลี้ยงขนมเอาป่าว อิอิ แต่ว่าตอนที่อยู่เมืองไทยอ่ะ พี่เรกะติดรองเท้าริกะคู่นึงนะ งั้นริกะไม่เอาแระ หลุดกันน๊า" ริกะทำท่าอย่างผู้ชนะ

"ก็ได้ๆ ยอมแพ้แล้ว" เรกะ ยิ้มให้ริกะ

"งั้น เดี๋ยวแวนไปส่งริกะกับพี่เรกะที่บ้านนะ พอดี คนขับรถเค้ามารับพอดีนั่นไง" โห ลูกคุณหนู รวยจิงๆ มีคนขับรถด้วย อิจฉาจัง

"ดีเลยแวน พี่เรกะไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว หุหุ" ก็แน่นอนหละ จะให้ปฏิเสธได้ไง ถ้าบอกว่าไม่เป็นไร เรกะกับริกะ ก็ต้องเรียกรถแท็กซี่เอง แถมยังพูดภาษาบ้านเค้าไม่รู้เรื่องเยย

ในที่สุด คนขับรถก็มาส่งริกะกับเรกะที่หน้าบ้าน

"ริกะไปก่อนนะแวน พรุ่งนี้เจอกัน" ริกะหันไปพูดกับแวน แล้วโบกมือ บ๊าย-บาย แวนก็โบกมือกลับมาเช่นกัน

มืดแล้วเหรอนี่ ทำไมเวลผานไปเร็วจัง ริกะก็ง่วงซะด้วยสิ

ดีใจจัง วันนี้ได้เที่ยวกับแวน แวนจับมือริกะด้วย มีความสุขที่สุดในโลกเลย ริกะรักแวนจัง

"ง่า ง่วงนอนแล้ว ริกะนอนดีกว่า" ตู๊ดๆ ตู๊ดๆ --- เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ริกะกำลังจะหลับก็สะดุ้ง ขึ้นมารับโทรศัพท์ เอ๊ะ เบอร์แวนนี่นา

"ฮัลโหล ริกะเองนะ" ดีใจจังแวนโทรมาหา อิอิ

"ริกะจะนอนแล้วเหรอ"

"เกือบแล้วหละ ทำไมเหรอ" อันที่จิงจะคุยจนถึงเช้าเลยก็ได้ ริกะไม่ง่วงหรอก อิอิ

"แวนแค่จะโทรมาบอกว่า ฝันดีนะ ก่อนนอนอย่าลืมห่มผ้า แวนเป็นห่วงแล้วก็อย่าลืมคิดถึงแวนหละ" ไอที่บอกว่าอย่าลืมคิดถึงแวนอ่ะ ไม่ลืมอยู่แล้ว

"แวนก็ฝันดีเหมือนกันนะ" แวน วางโทรศัพท์ไปซะแล้ว อยากคุยอีกจัง

มีความสุขมากๆๆๆๆ รักแวนจังเลย

-----------------------

ตอนที่ 5 มาอัพช้าไปหน่อย อิอิ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย กว่าจาได้มาอัพก็หลายวันแล้ว ตอนที่ 6 จะพยายามรีบมาอัพน๊า ขอบคุณที่ติดตามชมจ้า