~รักสุดเห่ยของยัยติงต๊อง~

ลำดับตอนที่ #4 : Sorry ริกะ

ตื่นเต้นจังเลยค่ะ ริกะกำลังลุ้นอยู่เลย ง่าหมอมาแล้ว

"หนูชื่อริกะใช่มั้ย หมอขอคุยด้วยหน่อยสิ" งง จังคุณหมอจะคุยอะไรกับริกะเนี่ย

"หนูริกะ คือหมออยากจะทราบว่าทำไมแม่ของหนูไม่พาหนูมาโรงพยาบาลด้วยตัวเองหละ" แง่ว จาให้ตอบยังไงเนี่ย ก็โดดเรียนมาอ่ะ

"เอ่อ คือ แม่หนูติดธุระค่ะก็เลยให้หนูมาเอง" โกหก ตกนรกแน่เยย แต่มันจำเป็นง่า

"หนูริกะทำใจให้สบายนะ คือหมอจะบอกหนูว่า หนูเป็นโรคหัวใจ ถ้าไม่ระมัดระวังเป็นอันตรายถึงชีวิตได้นะ" อึ้ง ไม่จิงใช่มั้ย ริกะเป็นโรคหัวใจ สวรรค์อย่าลงโทษริกะแบบนี้นะ ได้โปรด

"เอ่อ ขอบคุณค่ะคุณหมอ" ริกะพูดไม่ออก เพราะ ตอนนี้ยังทำใจรับไม่ได้ T_T

------------------

ที่โรงเรียน จ้า #@..)(

"เฮ้ยเปโกะ ทำไมวันนี้ริกะไม่มาโรงเรียนฟะ" แคนดี้ คิดถึงริกะด้วย ดีใจจัง >_<

"กรุจาไปรู้เรอะ สงสัยเหมือนกานเนี่ย"

"ขนมผิงว่าตอนเย็นนี้พอเลิกเรียนเราไปหาริกะที่บ้านดีมั้ย"

"ไปด้วยดิ" ฮัต หิน จิมมี่ เสนอหน้าทันที

------------------

ตอนนี้ริกะเหมือนคนไร้วิญญาณจิงๆ ริกะทำใจไม่ได้ ---- ริกะได้แต่นั่งเหม่อลอย ซึมเศร้าตั้งแต่กลับมาถึงบ้านแล้ว เรกะถามอะไรริกะก็ไม่ได้สนใจ ตู๊ด ตู๊ด ต๊ด ---- เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นาน กว่าริกะจะรับ

"ฮัลโหล ริกะค่ะ"

"ริกะเหรอลูก  นี่แม่เองนะ เป็นไงมั่งลูก"

"แม่เหรอค่ะ ริกะสบายดีค่ะแม่ แม่จะกลับเมื่อไหร่คะ"     ริกะได้ยินเสียงแม่แล้ว น้ำตามันไหลทันที เพราะ ริกะคิดถึงแม่ ริกะไม่กล้าบอกแม่ว่าริกะเป็นโรคหัวใจ ริกะกลัวแม่เป็นห่วง ต่อไปนี้ริกะจะเข้มแข็งเพื่อแม่ เพื่อพี่เรกะ เพื่อพ่อ เพื่อเพื่อนๆ และก็เพื่อแวนด้วยก็ได้

"ว่าไงริกะ ตอบแม่สิลูก สบายดีมั้ย"  อ้าว ริกะคุยโทรศัพท์กับแม่อยู่นี่นา แย่จัง

"ก็สบายดีค่ะแม่ พี่เรกะใจดีด้วย"

"งั้นก็ดีแล้วจ๊ะ แม่ค่อยสบายใจหน่อย แค่นี้ก่อนนะจ๊ะริกะ พอดีแม่มีลูกค้าจ๊ะ"

"ค่ะแม่ ริกะรักแม่นะ" เขิลล์จางเยย นานๆทีบอกรักแม่ หุหุ

"จ้า แม่ก็รักริกะนะ" ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ  แม่วางสายไปซะแล้ว คิดถึงแม่จัง )_(

"ริกะ เพื่อนมาหา" พี่เรกะ ตะโกนเรียกริกะ หุหุ สงสัยเพื่อนๆคงเป็นห่วงริกะ ต้องทำหน้าตาเบิกบานซะหน่อยแล้ว เดี๋ยวจาเป็นห่วงริกะกาน

"อ้าว เพื่อนสุดเลิฟทั้งหลาย คิดถึงริกะกานเหรอ"

"ก็เออดิ ทำไมวันนี้ไม่ไปโรงเรียนฟะ" เปโกะ พูดซะดัง จนริกะตั้งตัวไม่ทัน หวา !! ตายแล้วถ้าพี่เรกะรู้ว่าริกะโดดเรียนแย่แน่ อึ๋ย "_"

"ริกะโดดเรียนไปไหน บอกมานะ" ซวยแล้วกรุ พี่เรกะทำเสียงดุซะด้วย

"เฮ้ย จาบ้าเหรอ พูดอะไร ก็ริกะไปโรงเรียนงัย นั่งเรียนข้างแคนดี้อยู่เลยเนอะ แคนดี้ เอ่อ พี่เรกะจ๋า ริกะหิวน้ำจังเอาน้ำให้หน่อยน๊า" ต้องรีบแก้ตัวสุดริด อ้อนพี่เรกะหน่อยเดียว พี่เรกะก็เดินไปเอาน้ำให้แระ เฮ้อ โล่งไปหน่อย คราวนี้ก็ต้องตกลงกะเพื่อนๆซะหน่อยแล้ว

"เฮ้ย พวกแกอย่าพูดดังซิฟะ ว่าริกะโดดเรียน เดี๋ยวริกะตายแน่"
 
"แล้ววันนี้ทำไมริกะไม่ไปโรงเรียนหละ บอกขนมผิงได้ป่าว" ขนมผิงพูดเบาๆ พูดเหมือนจะกระซิบ แหะ ช่างรู้ใจซะเจงๆ ว่าพูดเสียงดังไม่ได้ เดี๋ยวพี่เรกะจับได้

"ก็วันนี้ริกะ ไปหาซื้อของขวัญให้ เอ่อ ให้หินไง จะถึงวันเกิดหินแล้วไม่ใช่เหรอ" แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆเลย เออ ออ กะกรุหน่อยน๊าไอหิน สาธุ!!!

"เฮ้ย ริกะเพื่อนรักรู้วันเกิด หินได้ไงอ่ะ โห หินเป็นปลื้ม" อ้าว วันเกิดมันจิงเหรอเนี่ย ฟลุ๊ค เว้ย แต่ริกะก็ต้องซื้อของขวัญให้หินอีก เฮ้อ เซง

"โห ริกะแกรู้ได้ไงฟะ ขนาดเพื่อนมันนั่งอยูตรงนี้ตั้งหลายตัวยังไม่รู้เลย"

"ไอฮัต เมิงว่าใครวะ ไอที่ว่าหลายตัวเนี่ยมันหมาไม่ใช่เรอะ~" จิมมี่เพิ่งจารู้ตัว

"เฮ้ย ริกะถ้าแกไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเราก็จะกลับแล้วนะ" เฮ้อ โล่งอก สำเร็จเว้ย แผนริกะเจ๋งสุดๆ 55 ภูมิใจ

"กลับกันแล้วเหรอ ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนอ่ะ" โห พี่เรกะจาไปรั้งไอพวกนี้ไว้ทำไมอ่ะ ให้มันกลับๆไปเหอะ เซง

"ไม่รบกวนดีกว่าคร๊าบ" ฮัต นายช่างมีมารยาทซะจิงๆ

ในที่สุด เพื่อนสุดเลิฟทั้งหลายก็กลับไปซะที เอ๊ะ แต่ทำไมแวนไม่เป็นห่วงริกะบ้างเลยน๊า ---- เพิ่งรู้ตัวเหรอเนี่ย ว่าแวนยังมีตัวตนอยู่ [ติงต๊องเจงๆ เป็นนางเอกได้งัยฟะเนี่ย กรุละกลุ้ม(จากใจคนเขียน)]

"พี่เรกะ ริกะขึ้นไปนอนก่อนนะ" ง่วงจางเยย

"จะรีบนอนไปทำไม ริกะ มานั่งคุยกันก่อนสิ มาโม้กานมามะ" โห พูดแล้วทำไมต้องทำท่าทางยั่วยวนริกะด้วยอ่ะ ริกะไม่เกิดอารมหรอก อิอิ

"ไม่เอาอ่ะ ริกะจานอน" =_=

"ริกะ มีคนมาหา" อย่ามาโกหกซะให้ยากเลย ริกะไม่เชื่อหรอก แต่หันไปรับมุขพี่เรกะซะหน่อย เดี๋ยวพี่สุดสวยจะหน้าแตก หุหุ ทันใดนั้นที่ริกะหันไป โอ้ มายก๊อต นั่นมัน แวน นี่ฟ่า ลมอะไรพัดนายมาฟะเนี่ย จาตามไปขอบคุณลม ที่พัดนายมา หุหุ เดี๋ยวริกะ วางมาดก่อน อะแฮ่ม!!

"อ้าว แวนนะเอง คิดว่าใคร พี่เรกะ คนนี้ชื่อแวน" คงไม่ต้องแนะนำหรอกว่าแวนคือใคร เพราะ ริกะเองก็แนะนำไม่ถูกง่า ~ ~

"ริกะ คือ ริกะว่างมั้ย แวนขอคุยด้วยหน่อยได้ป่าว" อะไรฟะเนี่ย มาไม้ไหน ริกะ งง

"ว่างสิ มีอะไรก็ว่ามาเลย จะตั้งใจฟังน๊า"
 
"คือแวน อยากชวนริกะไปข้างนอก ไปคุยกันได้มั้ย" อ้าว ริกะ งง เข้าไปอีก ทำไงอ่า ต้องถามพี่เรกะดิ มาถามริกะได้ไง ว่าแล้วริกะ ก็หันไปทำหน้าอ้อนวอนกับพี่เรกะ ให้นู๋ไปน๊า ได้โปรด


"นี่ริกะ พี่รู้นะว่าริกะคิดอะไร ไปได้ แต่ห้ามนานนะ" เย้ พี่เรกะสุดสวย

--------------

แวนพาริกะมาจอดที่หน้าตึกใหญ่มาก ตอนนี้ที่ตึกเค้าปิดแล้วอ่ะ เพราะพนักงานเค้ากลับบ้านกันหมดแล้ว  มี รปภ.เฝ้าด้วย  ตึกอะไรไม่รู้ พอจอดรถเสร็จ แวนก็จูงมือริกะ เข้าไปในตึกแล้วก็เดินเข้าลิฟท์หน้าตาเฉยเลยอ่ะ โห นี่ถ้า รปภ. เห็นต้องจับพวกเราโยนออกไปแน่ อึ๋ย คิดแล้วเสียว ---- ประตูลิฟท์ถูกเปิดออก แวนพาริกะเดินมาจนสุดทางแล้วเปิดประตูออก ว้าว นี่มันชั้นดาดฟ้าของตึกนี่นา อากาศเย็นจังเลย ริกะชอบ มองเห็นเมืองทั้งเมืองเลย

"ริกะ ชอบที่นี่มั้ย" ชอบโคตะระเลย >_<

"ชอบสิ ชอบมากด้วย ที่นี่สวยนะ มองเห็นทั้งเมืองเลย" ริกะตื่นเต้นเกินไปป่าวเนี่ย

"ริกะ ชอบก็ดีแล้ว คือ แวนอยากคุยเรื่องเราซะหน่อย" เอ๋ เรื่องเราเหรอ ทำไมน๊า

"คุยอะไรหละ ก็เราเลิกกันแล้ว ริกะก็อยู่ส่วนริกะ แวนก็อยู่กับสายไหม"

"ริกะ ฟังนะ  พอแวนเลิกกับริกะ  ตั้งแต่นั้นแวนก็ชอบหงุดหงิด สายไหมชอบพูดเรื่องเสียๆหายๆของริกะ ไม่รู้ทำไมพอสายไหมพูด แวน โมโหทุกครั้ง แวนเพิ่งมารู้ใจตัวเองว่าแวนยังรักริกะอยู่ วันนั้นวันที่ริกะเป็นลม แวนก็พาริกะไปห้องพยาบาล แวนเฝ้าริกะจนริกะฟื้น แต่ริกะเข้าใจผิดคิดว่าแวนแกล้งริกะ แวนเสียใจนะ ไม่รู้ทำไม แวนอาจจะบ้าไปแล้ว จิงๆแล้วแวนไม่ได้ชอบสายไหมหรอก แต่แวนอยากลองใจริกะดูว่า ริกะจะรู้สึกยังไง วันที่ริกะทำร้ายสายไหม แวนโกรธริกะ แวนขอโทษ ขอโทษนะริกะ" แวนนี่นายร้องไห้เหรอ เป็นไปได้เหรอนี่ O_O

"พอเถอะ แวน ริกะทำใจเรื่องแวนได้แล้ว มันคงเป็นไปไม่ได้อีกที่เราจะคบกัน" ริกะพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองไว้

"ริกะ แวนขอโทษ ริกะรู้มั้ย แวนตบหน้าสายไหมทั้งๆที่แวนไม่เคยทำร้ายผู้หญิง แต่กับผู้หญิงที่กล้าด่าริกะ แวนทนไม่ได้ สายไหมกล่าวหาริกะให้แวนฟังจนแวนทนไม่ได้ แวนก็เลยพลั้งมือ"

"พอเถอะแวน ทุกอย่างจบแล้ว แวนทำให้ริกะเจ็บมามากพอแล้ว วันนั้นวันที่ริกะทะเลาะกับสายไหมแวนก็ช่วยสายไหมไม่ใช่เหรอ" น้ำตาริกะไหลแล้ว ริกะอั้นไม่อยู่แล้ว T_T

"ถ้าริกะ ไม่ยอมรับแวนไม่เป็นไร เดี๋ยวแวนไปส่งริกะที่บ้านนะ และแวนก็จะรอ รอจนกว่าริกะจะกลับมาสนใจแวนอีกครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะนานมากก็ตาม" แวนเช็ดน้ำตาให้ริกะแล้วกอดริกะไว้

"แวนที่นี่สวยมากนะ" ริกะเปลี่ยนเรื่องเก่งป่าว หุหุ

"อืม จิงเหรอ ถ้าริกะอยากมาที่นี่อีกก็บอกแวนนะ"

"แล้วทำไมแวนถึงรู้จักที่นี่หละ แล้วอีกอย่างที่นี่ก็มี รปภ. เฝ้าอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ" ริกะ หน้า งง !_!

"ไม่ต้องห่วงหรอกริกะ ที่นี่อ่ะ พ่อแวนเป็นเจ้าของ จะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ" โห สุดยอด แวนโคตะระรวยเลย ยอมกลับไปคบกะแวนดีฟ่า --- อ้าวไอนี่หวังเงิน

"จิงเหรอ ริกะไม่เคยรู้เลย"

"กลับกันเถอะ พี่เรกะรอนานแล้ว" เออลืมไปเลยว่า พี่เรกะรออยู่ >_<

-------------------

"ขอบคุณที่มาส่งนะแวน"

"เพื่อคนที่แวนรักนี่นา" ริกะเป็นปลื้มค่า

"ริกะ กลับซะดึกเชียวนะ" แหะ เสียงพี่เรกะเองค่ะ เสียงดุจางเยยน๊า เค้ากัวอ่ะ )_(

"นี่พี่เรกะ ริกะจะเล่าอะไรให้ฟัง รู้ป่าวว่าแวนพาริกะไปไหน แวนพาริกะไปบริษัทของพ่อเค้าอ่ะ ใหญ่มาก" อิอิ ต้องโม้ให้ฟัง

"แสดงว่า แวน รวยใช่ป่ะ" หน้าเงินเชียวนะพี่กรู $_$

"ก็รวยอ่ะดิ"

"วันหลังบอกแวนไปเลยนะ ว่าพาริกะไปนอนค้างคืนที่บ้านด้วยก็ได้ หุหุ" โห นี่นะเหรอพี่สาวของริกะ หน้าเงินสุดๆ

--------------------
ง่า สนุกกันป่าวจ๊ะ ถ้าสนุกก็ช่วยเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ ขอบคุณค่า บั๊บบาย~ ~