บุปผากับความเศร้า

 การไม่ทำให้ความเศร้าเสียใจ เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดของตนเอง คือของขวัญที่ความทรงจำ มอบให้แก่เรา

 ยามเสียใจ สายตามักถูกบดบังด้วยน้ำตา วันเวลากลายเป็นฝนตกหม่นมัว จนตนเองจมอยู่ในน้ำ และคิดว่าความเศร้าเสียใจ เป็นเรื่องสำคัญทีสุดของตนเอง ไม่เห็นแสงสว่างในชีวิต อีกต่อไป แต่ผมยังคงเชื่อเสมอว่า ความจริงแล้วนี่เป็น ความเข้าใจผิดของเราเอง สิ่งที่เกิดกับตัวเรา นอกจากส่วนที่เสียหายแล้ว จะต้องรวมถึงเรื่องราวที่ดีงาม มากมายด้วย แต่เพียงเพราะจิตตก หลายคนจึงละเลยมันไป โดยไม่ทันระวัง

 ชีวิตย่อมไม่อาจหีกพ้นจากความเสียใจ แต่โปรดอย่าเข้าใจผิดคิดไปว่า ความเศร้าเสียใจคือเรื่องสำคัญ ที่สุดของตนเอง เราอาจเลือกไม่ได้ว่า จะมีเรื่องอะไรมาถึงตัวเราบ้าง แต่อย่างน้อยเราก็เลือกสิ่ง ที่อยากทิ้งไว้เบื้องหลัง และสิ่งที่จะปล่อยให้มี ผลกระทบต่อตัวเราได้ ขอเพียงจดจำชั่วขณะที่เรามีความสุข แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ และน้อยนิด เพียงเท่านี้ก็ทำให้ชีวิตเราสว่างสดใส ในเวลาที่รู้สึกว่าตัวเองเปราะบาง ไม่มีผู้ช่วยเหลือหรือคอยรองรับ เราอย่างนุ่มนวล เราก็จะไม่ถึงกับพลัดตกลงมาจนแหลกสลาย

 ความเศร้าเสียใจไม่อาจชดเชยได้ เราซึ่งได้รับบาดเจ็บ แล้วยังคงรู้สึกปวดร้าว กาลเวลาอาจทำให้จางลง แต่ไม่แน่วแน่ว่าจะรักษาหาย แต่โปรดพยายาม เตือนตนเองอย่างอย่างอ่อนโยนว่า จงอย่าทุ่มเทให้กับการจดจำ ความเศร้าเสียใจอย่างแนบแน่น โปรดอย่าลืมรับช่วงเวลา แห่งความสุขเหล่านั้นในชีวิตไว้ ดังนั้น เรื่อง ‘ดอกไม้กับความเศร้า’ จึงถือกำเนิดขึ้นมา เรื่องราวจะบรรยายถึง ร้านดอกไม้ในมุมหนึ่งของมหานคร ที่ทำให้ผู้คนมองเห็นความทรงจำ ของผู้วายชนม์ได้ อาศัยเศษเสี้ยวของความทรงจำเหล่านี้ ทำให้ผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ มีพลังพอที่จะใช้ชีวิตด้วยดีต่อไป หวังว่าเรื่องราวนี้จะได้รับการปลอบประโลม

 บนเส้นทางชีวิตที่ยาวนานของคนเรา ทุกคนต่างมีโอกาส มีชีวิตเพียงครั้งเดียว ไม่มีใครกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้งได้ ดังนั้นสิ่งที่เราทำได้ จึงเป็นเพียงการพยายาม ทะนุถนอมปัจจุบันให้ดี แม้บางครั้งจะหัวใจสลาย อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่จงอย่าปฏิเสธ ช่วงเวลาอันงดงามที่เกิดขึ้น บางครั้งอาจมีฝนตก ซึ่งก็เท่ากับบอกว่ายังมีวันที่ฟ้าใส วันนี้ผ่านไป พรุ่งนี้จะเป็นวันใหม่อีกวัน

 หวังว่าเราจะไม่ถือว่า ที่สูญเสียไปเป็นสิ่งสำคัญที่สุด หวังว่าเราจะยังให้ความสำคัญ กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นรอบตัวได้ และหวังว่าเราทุกคน จะมีโอกาสบอกคำว่าลาก่อน หรือต่อให้บอกไม่ทัน ก็จะไม่มีความเสียดาย ยามต้องพรากจาก

 สุดท้ายสิ่งที่อยากจะบอกให้ทุกคนรู้ก็คือ เรามีโอกาสที่จะได้พบเจอ กับสิ่งงดงามอื่นอีกครั้งเสมอ

                                                                                                                          Paemika