ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อาหารมื้อค่ำ
สายพานลู่วิ่ไฟฟ้าเลื่อนัวไหลามแรส่าสอเท้า
เสียเหล็ระทบัมาาทิศทาเรื่อยน้ำหนัึ้อบริเว่อนถึมุมห้อ
เลโอย่ำสอเท้าเินูโยรอบ้วยวามสนใ
เลนนีหายใออลายาว่อนเร่ฝีเท้าเินไปึหลัอเสื้อยื
เลโอพยายามเิน่อแ่ร่าายลับไม่ยับไปามใสั่น้อหยุวามอยารู้ในที่สุ
เลนนีล่าวลาเสียยาว้วยวามเหนื่อยหน่ายพลาเินลาเลโอมุ่รมุมสุ
“นาย้อยืเส้น ยืล้ามเนื้อ่อนเินมานี่ามันมา”
เลนนีหยุเท้าลรั้นวาเสื่อโยะสีมพูอ่อน่อนหยิบมาวาบนพื้นห่าาแท่นวาัมเบลนับสิบนา
เลโอทำามอย่าไม่รอ้า้วยใบหน้าผิหวัเล็น้อย
เลนนีนั่ลและยืล้ามเนื้อทุส่วนไล่า้นอ สอแนนถึนิ้วมือ ่วล่าเป็นในส่วน่วาและ้อเท้า
เลโอนั่มอ่อนเริ่มลอเลียนแบบสภาพเร็แ็ทื่อ
ทั้สอ่ายืล้ามเนื้อราวสิบนาที็นำเสื่อเ็บลับเ้าที่และเิน่อไปยัแท่นแท่เหล็ที่อยู่้าน้า
เลนนีนั่ลรเบาะหนัและเริ่มยเร็้าไว้สลับับแนอี้าไปมา
เลโอเหลือบมอและเริ่มทำามแ่ลับไม่เป็นไปอย่าที่ินนาารเอาไว้
เาวามันลบนพื้นและเริ่มบ่นพึมพำ
“หนัมา”
เลนนีเหลือบมอเลโอในะเร็แน้า้าย้าเอาไว้พลาล่าว
“นั่นมัน 40 ปอน์นายวรเปลี่ยนน้ำหนั่อนเริ่ม้นเอาสั 20 ปอน์็พอ”
เลโอยแท่เหล็หนัึ้นมาอยู่้าลำัวพลาเินนำมันไปวาั้นวาและหยิบัมเบลามเลนนีบอ
เาเินไปนั่้าน้าเลนนีโยทิ้ระยะห่าเล็น้อยเ่นเิมและเริ่มยน้ำหนัามัหวะอย่าไม่เร่รีบ
เลนนีลุึ้นยืนัวเหยียรพลาล่าว้วยน้ำเสียราบเรียบ
“อี 5 นาทีเอันบนลู่วิ่”
เาล่าวบประโย็เินไปเ็บแท่เหล็และมุ่รไปยัลู่วิ่ใล้บานระใสทันที
เมื่อมอลอระออไปะเห็นบรรยาาศ้านนอและถนนอย่าัเน
เลนนียืนบนสายพานพลาใ้นิ้วมือปุ่มเปิเรื่อและเริ่มั้ระับวามเร็วเพื่ออบอุ่นร่าาย
เาเิน้าว้ายและวาอย่ามั่นและปรับระับวามเร็วึ้นเล็น้อย
ายหนุ่มผมาวเินึ้นบนลู่วิ่พร้อมับเปิเรื่อ
เาปรับระับวามันเล็น้อยและเร่วามเร็วเพื่อเรียมวิ่เหยาะ
เสียเท้าระแทสายพานั “ปั ๆ” เิึ้นยาวนานหลายนาที
เลนนีเาะลิ้นเบาอย่าไม่สบอารม์เมื่อเหลือบมอไปทา้าน้า
ฮาแนและเลนนีวิ่อยู่บนลู่วิ่ิันิระใสมุมห้อ
เลนนีพลานึ
ไอ้หมอนี่มันั้ใวนประสาทันหรือเปล่านะ..? ลู่วิ่มีเป็นสิบเรื่อมันันมาวิ่ใล้ ๆ
ายหนุ่มผมาวรวบมัผมนึศีรษะพลาปรับระับวามเร็วึ้นเป็นวิ่เ็มำลั
เาหายใเ้าออถี่ึ้นเหื่อเริ่มไหลเอื่อยา้านบนามัวไปนถึ้นอและหยลพื้น
เลโอเินึ้นบนลู่วิ่และใ้นิ้วแะเพื่อเปิเรื่อามมา้วยารปรับระับวามัน
เลนนีปุ่มพัเรื่อไว้พลาระโลมาาลู่และเินเ้าไปหาเลโออย่าเร่รีบ
เาใ้มือปรับระับลลับั่เิมพลาล่าว้วยน้ำเสียและท่าทาหุหิ
“หยุ..ไม่้อไปทำามเ้าหมอนั่น”
เลโอถอนหายใลายาวพลาล่าว้วยท่าทาเบื่อหน่าย
“โถ่นายมาหยุทำไมเนี่ย..”
เลนนีใ้มือเลื่อนแะไปยัวามเร็วที่เินอบอุ่นร่าายทันทีโยไม่สนท่าทีและำพูอเพื่อนแม้แ่น้อย
เาเินลับประำำแหน่ทันทีและเริ่มปรับรูปแบบเปลี่ยนเป็นารวิ่
สายพานเลื่อนัวเร็วึ้นามลำับ
ผ่านไปราว 1 ั่วโมทั้สอ็เินลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อแ่ัวและเินออไปยืนรออยู่้านนอ
แสไฟาเมือส่อสว่าราวับ่วแสแ่วยามลาวัน
เสียท้อัโรรานพวเาสัมผัสไ้
เลนนีเินนำพลาัวนเลโอทานอาหารมื้อ่ำ่อนลับบ้าน
ร้านอาหารเลื่อนที่แห่หนึ่ถัออไปสี่่วอาาราสถานที่ออำลัาย
ทั้สอยืน้อมอรายื่อและัวอย่าอาหาร่อนล่าวให้พ่อรัวัารทำามำบอ
หิสาวรับำสั่ื้อพลายื่นระาษไปทาายวัยลานทา้านหลัทันที
เธอเปล่เสียทวนมันอีรั้เพื่อวามแน่ใ
“ายหนุ่มผมทอท่านนั้นเลือแป้ถาโรยีสและหมูอบแผ่นลมนาให่เพื่อนำลับไปทานที่บ้านหนึุ่ ส่วนายหนุ่มผมน้ำาลท่านนี้เลือนมปัโปะ้วยไส้รอเนื้อย่าอยู่รลาราอสมะเือเทศอย่าเียวหนึุ่”
ทั้สออบรับ้วยารพยัหน้าึ้นลพร้อมันและยืนรออาหารอย่าไม่รีบร้อน
เลนนีเอียอพลาถาม้วยวามสสัย
“นี่นายินเ้าสิ่นั้นนเียว..?”
“อืม ใ่ทำไมั้นหรือ..?”
เลโอล่าวบ็ยืน่อับรายารสั่อเาโยไม่สนใรอบ้าอี่อไปแม้เสียเรียรอบ้าะัึ้นเป็นระยะ็าม เา็ยัรออยมันอย่าใเย็นและเมินเพื่อนทันที
เลนนีถอนหายใลายาวและเียบเสียโหวเหวลและรอพ่อรัวทำอาหารเ่นเียวันับเลโอ
เวลาล่วผ่านไปสัระยะ ในที่สุอาหาร็ส่ถึมือายหนุ่มทั้สอ
เลนนีและลีโอ่าแยย้ายลับบ้านอนเอเพื่อเรียมรับประทานอาหารมื้อึ่อทันที
่วเวลาผ่านไปอีรั้อย่ารวเร็ว ภายในบ้านายหนุ่มผมทอที่เป็นระเบียบ
ถาแป้แผ่นลมวาไว้ในล่อระาษถูเปิออเหลือไว้เพียสอิ้นาเิมแปิ้น
เลโอเปิน้ำอัลมสีำระพลาูรายารแ่หัเมล็พันธุ์ย้อนหลัพร้อมับบ่นพึมพำ
นั่นมันเ้านผมาวที่วิ่อย่าเอาายเมื่อไม่ี่ั่วโม่อนนี่ ันพึ่นึออ..
ความคิดเห็น