ลำดับตอนที่ #21
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : จดหมายสำคัญจากทาง UVM
ภายในสถานีำรวอันแสนะว้าวา แ่ลับแบลเมื่อผู้ปรออเหล่าเ็หนุ่มว่าล่าวโยไม่มี้อมูล
หิสาวแ่ายเรียบร้อยเป็นระเบียบยืนเหยียร้าน้าายหนุ่มผมทอล่าว้วยน้ำเสียอ่อนนุ่ม
“้ออโทษแทนลูาย้วยนะุแนเอส์”
“ยินีมาุนายวินเน”
ฝ่ายายสวมเรื่อแบบนายำรวอบลับ
เป็นเรื่อธรรมามาที่ทาบ้านอเพื่อนสนิทะรู้ัันโยเหุผล่ายสุะเป็นารเอันระหว่าประุมผู้ปรอและเห็นบรราลูายอันแสนน่ารัทั้สอัวแทบะิันั้แ่เยาว์วัย แ่ารเอันรั้นี้ะไม่น่าอภิรมย์นัทำไมนะหรือ ็เพราะว่าทั้สอันมาพบันภายในที่ทำานอพ่อเลนนีนั่นเอ
อีทา้านหนึ่
“นายไม่เป็นอะไรมานะ”
เลนนีี้นิ้วไปที่าอัวเอและยื่นออไปหาฝ่ายร้าม
“ไม่เป็นอะไร็บ้าแล้ว ่วยแหาูให้ีหน่อย..”
เลโออบลับ้วยน้ำเสียหุหิอย่ามา ั่วรู่เา็เียบเสียลและหันหน้าไปทาายหนุ่มเราะห์ร้ายอีน
ายผมาวนัุ่มมืออย่าไม่ทุ์ร้อนพลา้มมอพื้นอยู่เียบ ๆ
“นายไม่เป็นอะไรนะฮาแน”
ายผมทอเอ่ยึ้น้วยประโยล้ายัน
“อืม..”
ทันในั้นเอมีหิสาวสะบัผมน้ำาลเป็นลอนยาวสวยาม้วยยับสอา้าวเท้ามายืนประันหน้าับทาายสวมเรื่อแบบ เธอโ้ัวเล็น้อยพลาล่าว้วยประโยล้ายผลสรุป
“ลู้าอทาเราฝาัหนึ่ืน มีนบาเ็บไม่มาเป็นลูายอิัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วอัวลับ..”
เธอส่สายาไปยัฮาแน่อนเินนำออไปยั้านนออย่าเร่รีบ
พอเธอเินหายวับพ้นประู ายหนุ่มึลุึ้นยืนและเินาไป
หลัานั้นทุน็่าแยย้ายันลับบ้านราวับพยายามลืมเรื่อทั้หมนั่นล
เ้าวันรุ่ึ้นภายในร้านาแฟุเิมใล้บ้านเลโอพาร์ท
ผู้นเินเ้าออร้านนลายา พนัานหัวหมุนยแ้วาแฟให้แมามายนแทบลืมหายใ
ายหนุ่มผมทอยับแว่นันแหยิบถ้วยาแฟร้อนึ้นมาิบและวามันลรถารอแ้ว
ายหนุ่มร้าม็ทำมันเ่นเียวันหลัานั้น็นำมือออเปล่เสียเบา
“เอายัไีทีนี้..”
“อบไม่ถูเลยละ ถ้าให้พูามรันอยาไ้ทุนนัีฬามาเลยมันเป็นัวเลือที่ีไม่น้อย”
สายาอเลโอพาร์ทเหลือบมอพนัานส่อไป้วยหลัาำลัสนทนาอยู่
ายปริศนาแบระเป๋าใบน้อยเินปรี่ลัษะล้ายำลัามหาน เาสุ่มโ๊ะเปล่เสียเรียไปเรื่อยโยมีวามหวัว่าะามหานพบ พนัานเห็นันั้นึี้ไปทาลู้าสวมแว่นันแในที่ร่ม
พนัานส่อึแทรัวเินหลบอย่าล่อแล่วนมายืนหยุพอี
ายหนุ่มทั้สอเยหน้าึ้นี้นิ้วประันันเปล่เสียและแสท่าทาุนออมา
“แสั่อเอาไว้หรือ”
“ันเปล่าเ้าบ้า”
พนัานส่อเห็นันั้นึวาอาวสะอาาลและรีบวิ่ออ้านนอทันที
หมายทั้สอบับ่าหน้าอถึพวเาไ้อย่าถู้อ
เลโอพาร์ทและเลนนี่าอึ้ับสถานาร์นี้เป็นอย่ายิ่เพราะว่าเิมทีแล้วารไ้รับหมายปริศนาาใร็ไม่รู้เป็นเรื่อ่อน้าอันราย ปิแล้วในยุสมัยนี้ถ้าเป็นอสำัส่วนให่ะเป็นอิเล็ทรอนิส์ันเือบทั้หม
เลโอพาร์ทลืนน้ำลายลอ้อมอไปโยรอบระาษนมาสะุรำว่า า UVM (University of Vermont) านั้น็รีบแะอหมายอย่ารีบเร่ เลนนีึแะามโยไม่ไ้เปล่วาาแม้แ่ำเียว
พอมอวาไปในเนื้อหา้านใน็วามันลและส่สัาให้ันและัน โยารเหวี่ยท่อนแนวาผสานมือนเสียัหมับ หลัานั้นทั้สอึยาแฟนหมและวิ่ออไประโโลเ้นอยู่้านนอราวับนเสียสิ
้วยวามึะนอทั้สอึวิ่หน้าั้ไปยัุหมาย่อไปทันที
ผ่านไปหลายนาที เสียหอบ็ัลบอยู่รหน้าทาเ้าสถานที่ออำลัาประำ
ในัหวะเียวันายผมาวึเินทอน่อออมาา้านใน
สายาทั้สอฝ่าย้อมอัน้วยวามประหลาใ
หลัาไ้พบันฮาแนึอธิบายเรื่อราว่า ๆ ให้ทั้สอนฟั แ่แล้วทั้สอน็้อยอมรับวามริให้ไ้หลัาเรื่อมันเิเมื่อวัน่อน ใ่มันถูปิปรับปรุอย่าไม่มีำหน..
สิ้นำว่าไม่มีำหนเลโอและเลนนี็หน้าถอสีนฮาแนร่ายยาวแ้่า
เาพูว่าวามเสียหายไม่ไ้มา แ่ลัวว่าลู้านอื่นะเิอันรายบวับทาำรวและสภาเมืออยาให้ปิไป่อน่วหนึ่ หลัาไ่สวนรบบวนาร็ะให้ลับมาเปิไ้อีรั้
เลนนีึ้มหน้าลล่าวอโทษยให่ ฮาแนึอบรับพร้อมับล่าวอบ
“เราหายันารอบ่อน อนที่นายมาหาเรื่อัน”
“อืมล”
เลนนีอบลับ้วยประโยสั้นไม่นานเลโอพาร์ทึพูสวนึ้น้วยประโยอันเรียบ่าย
“ันอยาเป็นเพื่อนับนาย้วย ิว่าไ..?”
“ถ้าันปิเสธละ..”
“ถ้าแบบนั้นันเสียายน่าู”
ฮาแนไ้ยินันั้นึเินเ้ามาใล้พลาบบ่าเา่อนพลายื่นอับมืออย่าเป็นทาาร
เลโอพาร์ทรู้ัสิ่นั้นเป็นอย่าีึเอื้อมแะมือฝ่ายร้ามนแน่นนั
ทั้สอยืนประบมือั่วรู่่อนลมือลแนบลำัว หลัาทำารทัทายันเสร็ายหนุ่มผมาววัมือเรียพลาล่าวัวนให้ออไปวิ่ออำลัรอบเ้า เลโอพาร์ทและเลนนีึอบลโยารเินามหลัเาไป
เมื่อถึสวนสาธาระทั้สามึุมศีรษะพร้อมันโยไม่ไ้นัหมาย ภาพรหน้าอพวเา่าูวุ่นวายนันน่าะเิำถามามมาอีมามายภายในใ ทั้นูสุนัออมาเินเล่น ายและหิรา่าเินย่ออยู่บนทาเท้าเ็มไปหม เ็ทาระโนร้อลั่นนแสบแ้วหู
“พวเราลับันเถอะ”
“อืม..ันเห็น้วย”
หลัานั้นทั้สาม็เินรแยย้ายลับบ้านทันที..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น