ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ถามมาตอบไป
ภายในห้อรับแอันูสะอาามีรอเท้าสอู่วาอยู่บนีเมน์ผิวเรียบสีเทาเ้ม
เลโอพาร์ทและเลนนีเลิ้อเพานัท่าทาลับมานั่หลัรอีรั้
“อเ้าห้อน้ำนะ”
“ามสบาย ว่าแ่นายไม่เินหลในบ้านันนะ”
“วนประสาทันะไอ้นี่”
เลนนีสะบัอเินหันหลัเพียู่หนึ่เลโอพาร์ท็แลบลิ้นใส่ทันทีราวับเ็เล็ำลัล้อเลียนเพื่อน
ายผมทอยืนแว่มือพลาถอนหายใรอนเ้าห้อน้ำ ในะเียวัน็ยับนิ้วปุ่มเปิเพล
ท่วทำนอัึ้นอย่าไพเราะลอเสียร้อนุ่มนวล เรื่อนรีประันันอย่าุเือและลึล้ำเินินนาาร
หลัาทำธุระเสร็ ายผมน้ำาลเินออมาพร้อมับมือที่เปียุ่มหยุอยู่รประู
เาำเลือมอรไปยันนั่หลับาแหนมอหลอไฟ
“อย่าบอนะว่าะนอน่อ”
“ำลัื่ม่ำับบทเพล่าหา”
เลนนี้าวเท้าไป้วยและส่ายหน้านมานั่ลประำำแหน่เิม
เาเอื้อมมือไปสะิน้าัว่อนี้นิ้วไปรประูราวับำลัสื่อสารว่า ออไป้านอันไหม
เลโอพาร์ทะพริบาอย่าเื่อ้าหันหน้าไปยัำแพอันว่าเปล่าทันที
หลีหนีไม่พ้นำนี้เหมาะับสถานาร์นี้ที่สุแล้ว ถัมายี่สิบนาทีถึะไ้ เลนนี็พยายามผลัแผ่นหลัเลโอพาร์ท ให้ออนอบ้านราวับพยายามพาสุนัพันธุ์โล์เนออไปียาับุหมอมือหนัผู้ใ้เ็มอันให่ปั้น ้วยสีผมบวับนิสัยเหมือนเ็บาเวลาทำให้เาอนึถึน้อสี่าไม่ไ้เลย
ทั้สอยื้อลาันสัพัในที่สุ็ออมานพ้นอบประูเสียที
ายผมน้ำาลปาเหื่อรหน้าผาหลัาเินีู่ับสุนัหนุ่ม ไม่สิายหนุ่มผมทอ่าหา
หลัาเินพ้นบ้านหลัโไม่ี่นาทีเสียร้อโรผลัันยให่
เลโอพาร์ทนำมือุมท้อ่อนี้นิ้วไปยั้านหน้าพร้อมเปล่เสียอย่าโหยหวน
“หา..อะไรินัน่อนีว่า”
ร้านอาหารเอเีย อาหารยุโรปรวมถึอาหาราหลาประเทศ่าเปิรับผู้นที่หิวโหยมาไว้เ้า้วยัน
่วเ้าเป็นนาทีเร่รีบอนทำานร้านนมปัึ้อแ่ับเวลาเพื่อบริารแมามาย
ายว่าานสอนเินทอน่อ้วยสีหน้าอันทุ์ระทมาอาารหิวนาลาย
เลโอพาร์ทหันหน้าไปทา้าย เลนนีวาาไปทา้านวา
อาารแบบนี้เป็น้อบ่ัว่าเลือไม่ถู ไม่ใ่ว่าเลือหาอินไม่ไ้ แ่มันืออาารลนลานเมื่อเอนาทีทอ
ายผมทอพลาล่าว้วยน้ำเสียสั่นไหว
“แวะห้าไหม”
“ันหิวาย่อน”
“ะให้ทำยัไละ”
เลนนีลอามอไปบนท้อฟ้าและยืนหยุนิ่ เลโอึยืนหยุเท้าเ่นเียวันี้นิ้วไปรอบทิศทา
และแล้วเา็นึออนี่เป็นวิธีสุท้ายที่เ้าะไ้หยุวามหิวรนี้เอาไว้
“มื้อนี้นายเลี้ยัน็แล้วัน”
“ไม่มีปัหา”
่วเวลาถัมา ห้ออาหารภายในโรแรมอันเลื่อื่อเรื่อราาแพหูี่
บริรหนุ่มมาเ้มผมหยัศำ โ้ัวพลานำเมนูอาหารให้ายผมทอและเ่นเียวับายผมน้ำาล
้วยวามหิวอันมาล้นทั้สอึิ้มเมนูโยไม่มอราาแม้แ่น้อย
บริรหนุ่มเอียอเล็น้อยพยายามะอธิบาย แ่ถูทั้สอัน้วยสายาราวับบอว่านำมันมาวาเี๋ยวนี้
เาึโ้ัวามระเบียบและเินาไป
บริรหิผมสั้นสีบลอน์อมเทาเินสวนเ้ามายัโ๊ะแทันที
เสียใสเปล่าม้วยุป้นอุ่นสอถ้วยวาบนโ๊ะอย่านุ่มนวล
“ทานให้อร่อยนะุผู้าย”
ายหนุ่มสอนส่ยิ้มพร้อมโ้ศีรษะให้อย่าอารม์ี
น้ำุป้นพอเวลาผ่านไปเพียรู่เียว็หมลเหลือเพีย้อนันยาววาประับเอาไว้ในถ้วยเรามิาว
เลนนีวาสายามอไปโยรอบรออาหารานหลัมาเสิร์ฟอย่าเบื่อหน่ายึหยิบโทรศัพท์มานั่ไถเล่น
เลโอพาร์ทเห็นันั้นึลุึ้นยืนัวรเป๊ะ
ายผมน้ำาลเหลือบมอเาทันที่อนพลาถาม้วยน้ำเสียฟัสบาย
“นายะไปไหนเลโอ”
“ออไปเินเล่นหน่อย”
ายผมทออบลับ้วยน้ำเสียและท่าทาูนิ่สบ ล่าวบเา็เินหายไปทันที
สอเท้า้าวไป้าหน้ามุ่รผ่านไปประูเลื่อนห้ออาหารออไปยั้านนอ
เายืนหยุร้านหน้าโรแรมพลาสูหายใเ็มปอ่อนปล่อยออ ทำอยู่แบบนั้นราวหลายนาที
พอทำแบบนั้นนหนำใ็เินลับเ้าไปยั้านในมุ่รสูุ่เิมนั่น็ือห้ออาหาร
เมื่อมาถึเา็ฟุบนั่ลบนเ้าอี้หนัล้ายนเหนื่อย แ่วามริืออาารหิวนั่นเอ
พอเวลาผ่านไป 20 นาที อาหาร็ถูนำมาวาอย่าสวยามบนโ๊ะพร้อมเรื่อื่มเป็นน้ำผลไม้ใส่เหยือใส
เนื้อแะประับ้วยบรอโลีราอสพริไทยำอันหอมหวนถูวาอยู่ทา้านายผมทอ ้านร้ามเป็นเนื้อวัวิมัน วันโมลอยล่อไม่นาน็บาาลเมื่อมันโนอาาศเย็นาเรื่อปรับอาาศ สอมือยับโยพลันเมื่อพนัานนำเสนอบล แววาทั้สอ่าเปล่ประาย้วยวามสุหลัาผ่านเวลาอันยาลำบา
ถึะแสวามื่นเ้นมาเินไปสัหน่อย แ่็ไม่ถึเ้าั้นว่าลำบาะทีเียวเนื่อาพวเายัไม่เยไปฝ่าฝูนมามายเพื่อ่อแถวื้ออาหารเลยและเลือมาทานน้อยมาว่า..
และแล้วเสีย้อนระทบูานเสียแหลมี๊ึ้นสมอ็หยุลพร้อมับานอันว่าเปล่า เหลือเพียเศษอสสีเ้มเพียเท่านั้น ภายในเหยือแ้วบรรุน้ำผลไม้็หมเลี้ย
เลโอพาร์ทถามึ้นอย่าสสัยทันทีหลัาทานอาหารนหม
“เพื่อนนายที่เยเ้าานแ่ทีมรั้แรนั่นอนนี้ำลัทำอะไรอยู่ั้นหรือ”
เลนนีแว่น้ำแ็ที่เหลือเพีย้นแ้วไปมาและวามันลพลาอบเสียเอื่อยลับ
“ไม่รู้สิเรียมเ้าเรียนมหาวิทยาลัยาทุนนัีฬามั้ ันไปอร้อให้มาร่วมานแ่แ่สอรั้ปิแล้วเ้าสอนนั้นเาเป็นนามรมฟุบอล ู่ ๆ ็ถามึ้นมาป่วยหรือเปล่าเนี่ยนาย..”
ความคิดเห็น