เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #3 : กีฬาสี

บทที่ 3 กีฬาสี

ตุม ตะ ลุม ตุม ตุม เสียงกลองที่คุ้นเคยดังมาจากสแตนเชียร์ บ่งบอกว่าใกล้จะถึงวันงานกีฬาสี ผมนั่งมองดูสแตนแล้วครุ่นคิดอยู่ในใจว่าปีนี้จะทำอะไรดี

         เบส. พวกมึงว่า กูจะลงเล่นกีฬาไหนดีวะ

         ต้อม. กูลงเปตองกับแข่งชิงเงิน

         เบส. งั้นกูลงเปตองกับชิงเงินด้วย แล้วมึงล่ะเกม

         เกม. กูคงไม่ลงอะไรอ่ะปีนี้ มอหกแล้ว ขี้เกรียจว่ะ

         เบส. ไม่ได้นะเว้ย ถ้ามึงไม่ลงมึงจะดูเป็น Loser นะ มึงไม่อยากทำให้เบวประทับใจเหรอ

         ต้อม. ที่ไอ่เบสพูดมันก็ถูกนะ กูว่ามึงเลือกกีฬาสักอย่างเถอะ เอาที่แบบว่าเท่ๆ สาวเห็นแล้ว กรี้ด…

         เบส. เอาเป็นบาสดีไหม                                

         เกม. กูเล่นบาสเป็นที่ไหนเล่า ที่ผ่านมากูก็เป็นแค่สแตนเชียร์มาตลอดอ่ะ

         เบส. งั้นมึงลองไปสืบดูว่าเบวชอบกีฬาอะไรมึงก็ลงอันนั้นเลย

พักเที่ยงของวันผมนั่งจ้องหน้าไอ่เนิร์ดแล้ววิเคราะห์ว่าหน้าอย่างมันจะลงเล่นกีฬาอะไร แต่ถ้าให้ผมเดาคงจะหนีไม่พ้นแข่งหมากรุก

         เนิร์ด. จ้องหน้ากูทำไมวะ

         เกม. กีฬาสีที่จะถึงเนี่ย มึงลงเล่นกีฬาอะไร

         เนิร์ด. กูแข่งวิ่งพลัดกับชิงเงิน

         เกม. เห้ย! หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ ลงแข่งวิ่ง

         เนิร์ด. เออดิ หน้าแบบกูแล้วมันทำไมวะ

         เกม. กูก็นึกว่าเด็กเนิร์ดแบบมึงจะไปแข่งพวกหมากรุกอะไรแบบนั้นซะอีก

         เนิร์ด. กูเคยแข่งแล้ว เปลี่ยนแนวบ้าง จะได้ไม่เบื่อ......แล้วมึงล่ะ

         เกม. ยังไม่รู้เลย

         เนิร์ด. ลงวิ่งกับกูก็ได้นะ เราอยู่สีเดียวกันนิ

         เกม. ไม่เอาว่ะ กูไม่ชอบวิ่ง

         เนิร์ด. สแตนล่ะ

         เกม. กูเกลียดงานสแตนที่สุด

         เนิร์ด. ไรวะ ไม่เอาสักอย่าง

         เกม. เออ ขอคิดดูก่อนละกัน.....กูจะไปซื้อน้ำ มึงเอาไรไหม?

         เนิร์ด. ไม่เอา มึงไปเถอะ

ขณะที่ยืนซื้อน้ำ ผมก็ครุ่นคิดอยู่ในใจว่าจะหลอกถามเรื่องเบวกับไอ่เนิร์ดยังไงดี แถมวันนี้เบวก็ยังไม่มาอีก

         “ เกม! ”

ผมหันไปตามเสียงเรียกที่อยู่ด้านหลัง โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยตากแห้ง นี้มันเบว! เบวจริงๆ เบวตัวเป็นๆ

         เกม. อ้าว บะ..บะ..เบว มาได้ไงเนี่ย เรียนเสร็จแล้วเหรอ

ผมตอบเสียงตะกุกตะกักเพราะความเขินแบบสุดตัว

         เบว. เปล่าๆ เราหิวน้ำเลยออกมาซื้อเฉยๆ เดี๋ยวก็กลับไปเรียนแล้ว

         เกม. หิวน้ำเหรอ งั้นเราเลี้ยงนะ

         เบว. โห้ย ไม่เป็นไรหรอก เราเกรงใจ

         เกม. หน่า เอาไปเถอะ เราอยากเลี้ยง

ผมส่งแก้วน้ำให้เบวพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร เผื่อว่าเบวจะเห็นความหล่อความเท่ความดีในตัวผมบ้าง

         เบว. จ้า..ยังไงก็...ขอบคุณนะ ครั้งหน้าเดี๋ยวเลี้ยงคืน

         เกม. ได้ๆ

จริงๆผมไม่ได้ต้องการให้เธอเลี้ยงผมคืนหรอก แต่นี้เป็นโอกาสอันดีที่เราจะได้สานสัมพันธ์กัน โอ้..กลิ่นความรักมันชั่งหอมหวนซะเหลือเกิน

เบว. ....แล้วนี้ เกมติวหนังสืออยู่กับเนิร์ดเหรอ

         เกม. อ้อ ใช่ วันนี้...เรามาติวน่ะ

         เบว. อ่อ..งั้นก็สู้ๆนะ ไม่มีไรหรอก เห็นยืนอยู่ เลยมาทักเฉยๆ เราไปล่ะ

         เกม. ครับ...อะ...เออ เดี๋ยวก่อนเบว

         เบว. หื้อ?

         เกม. กีฬาสีปีนี้ เบวทำอะไรเหรอ

         เบว. เราทำสแตนเชียร์

         เกม. จริงดิ! เราไม่มีอะไรทำอ่ะ เราขอไปช่วยเบวทำสแตนได้ไหม

         เบว. เห้ย..ดีเลย ที่สแตนขาดคนอยู่พอดี 

         เกม. ได้ๆ งั้นไว้เจอกันนะ

         เบว. จ้า...บ้ายบาย

เชรดดโด้....หาโอกาสได้แล้วโว้ย... กูนี้มัน อัจฉริยะจริงๆ.. ผมเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอย่างมีความสุข

         เนิร์ด. อ่าว น้ำมึงล่ะ?

ผมมองดูรอบๆตัว เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองลืมซื้อน้ำมา (เอาน้ำไปให้เบวแล้ว)

         เกม. อ้าว..กูลืมซื้อน้ำมาว่ะมึง

         เนิร์ด. มึงไปซื้อน้ำ แต่ลืมซื้อน้ำมาเนี่ยนะ

         เกม. อืม (พยักหน้า)

         เนิร์ด. อะไรวะ

         เกม. เออ ชั่งมันเถอะ ติวต่อๆ

         เนิร์ด. ระวังเป็นอันไซเมอร์ก่อนวัยนะมึง

ผมนั่งติวไปยิ้มไปด้วยความสุขล้น

         เนิร์ด. มึงยิ้มไร?

         เกม. เปล๊า..ไม่ได้ยิ้ม

         เนิร์ด. แปลกๆนะมึงเนี่ย

         เกม. มึงนั้นแหล่ะแปลก

         เนิร์ด. ตั้งใจเรียนหน่อย อย่าใจลอย

         เกม. รู้แล้วคร้าฟฟ...

ผมมาที่สแตน ก็พบกับเศษซากภาพวาดและกองงานที่ยังไม่เสร็จ

         ต้อม. มึงพาพวกกูมาที่สแตนทำไมเนี่ย

         เกม. กูมาช่วยงานสแตน

         ต้อม. มึงเนี่ยนะทำงานสแตน   

         เบส. นั้นดิ มึงเกลียดงานสแตนไม่ใช่เหรอวะ

         เกม. นู้น...

ผมบอกให้พวกมันมองไปที่เบวที่กำลังแกะถังสีอยู่กับเพื่อน

         เบส. อ๋อ.... กูเข้าใจแล้วเพื่อน...

         ต้อม. ไอ่เกม มึงเนี่ยร้ายไม่เบาเลยนะ

         เกม. อยู่แล้วครับเพื่อน

         ต้อม. เออ โชคดีก็แล้วกัน กูกับเบสจะไปซ้อมเปตองก่อน ถ้าว่างจะมาช่วย

         เกม. โอเคมึง

หลังจากที่บอกลาไอ่สองตัวนั้น ผมก็เดินตรงเข้าไปหาเบว

         เกม. เบว มีไรให้เราช่วยไหม

         เบว. อ๋อ...นู้นน่ะเกม พวกผู้ชายเขาไปยกฉากกันตรงหลังสแตนอ่ะ เกมไปช่วยยกหน่อยนะ

         เกม. ได้ๆ

ผมเดินมายกฉากที่อยู่ด้านหลังสแตน แต่ฉากมันหนักมาก คงต้องใช้อีกคนมาช่วยยก

         “มาเดี๋ยวกูช่วย”

เสียงนั้นดังมาจากอีกด้านหนึ่งของฉาก มันเป็นใครไม่รู้ แต่ก็ดีที่มันมาช่วยผม

         เกม. นับหนึ่งถึงสามแล้วยกพร้อมกันนะ 

“หนึ่ง...สอง...ซั๊ม....”

“เห้ย!”

ผมกับมันร้อง “เห้ย!” พร้อมกันเมื่อเจอหน้า

         เกม. เนิร์ด?

         เนิร์ด. อ่าว ไอ่เกม มึงเองเหรอ ไหนมึงบอกว่าเกลียดงานสแตน แล้วมาทำไมเนี่ย

         เกม. ก็...กูไม่มีอะไรทำอ่ะ ก็เลยมาช่วย.... มึงก็อยู่ช่วยงานสแตนเหมือนกันเหรอ ไหนมึงบอกว่าจะลงวิ่งไง 

         เนิร์ด. กูไปสมัครไว้แล้ว แต่ตอนนี้อาจารย์เขายังไม่ซ้อมนักกีฬา กูเลยว่าง เลยมาช่วยเบวทำสแตน

 ผม เซง เล็กน้อย เพราะรู้สึกเหมือนมีตัวอะไรบางอย่างมาอยู่เป็นก้างขวางคอ

         เบว. ว่าไงหนุ่มๆ หิวน้ำกันไหม อ้ะ...นี้...เราเอาน้ำมาให้

         เนิร์ด/เกม. ขอบคุณครับ (พูดพร้อมกัน)

ผมกับไอ่เนิร์ดมองหน้ากันทันทีเพราะดันพูดขอบคุณพร้อมกัน

         เบว. แหม๋...สมกับที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ ขนาดพูดยังพูดพร้อมกันเลย

เบวพูดแล้วหัวเราะ ผมไม่รอช้ารีบหยิบแก้วน้ำแดงมาจากมือเบวทันที แต่ขณะที่ผมกำลังจะดูดน้ำ ไอ่เนิร์ดแม่งเสือกเอื้อมมือมาแย่งแก้วน้ำที่อยู่ในมือของผมไป เรื่องอะไรผมจะยอมล่ะครับ ผมก็รีบแย่งกลับมาน่ะซิ

         เกม. ไอ่เชี้ยเนิร์ด มึงมาแย่งกูทำไมเนี่ย

         เนิร์ด. กูก็หิวน้ำเหมือนกัน...

         เกม. แต่กูหยิบก่อน กูต้องได้กินก่อน

         เนิร์ด. เบวเขาเอามาให้กู มึงนั้นแหล่ะแย่งกูไป

         เกม. เอาคืนมา

         เนิร์ด. ให้กูกินก่อน

ผมกับมันยื้อแย่งแก้วน้ำกันอย่างเอาเป็นเอาตายแบบไม่มีใครยอมใคร

         เบว. เดี๋ยวๆ อย่าทะเลาะกัน เราเอามาสองแก้ว ไม่เห็นเหรอ

ไอ่เนิร์ดยอมปล่อยแก้วน้ำให้ผม แล้วไปเอาแก้วใหม่ที่เบวแทน

         เนิร์ด. โคตรร้อนเลยเบว

         เบว. โอ๋ๆ..ไม่ร้องนะ เดี๋ยวเบวเช็ดเหงื่อให้

อึก..ภาพบาดตาบาดใจ ตอนนี้ เบวกำลังใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อให้ไอ่เนิร์ดพร้อมกับหัวเราะกันคิกคักต่อหน้าต่อตาผมมม..! ดูสองคนนั้นจะมีความสุขมากเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ผมนี้หง๋อยไปเลย

ผมมองดูไอ่เนิร์ดกับเบวหยอกล้อกันด้วยความแค้น พร้อมกับดูดน้ำเย็นจัดร้วดเดียวหมดแก้วด้วยความอิจฉา

         เกม. โอ้ย..!

         เนิร์ด. เป็นไรวะเกม

         เกม. แม่ง...มันเย็นจี๊ดขึ้นหัว...ปวด..

         เนิร์ด. สมน้ำหน้า น้ำมันเย็น ค่อยๆกินสิวะ

ผมตกใจเพราะจู่ๆไอ่เนิร์ดก็เอามืออุ่นๆมาปิดปากกับจมูกผม

         เกม. มึงทำอะไร?

         เนิร์ด. ก็ทำให้มึงหายปวดหัวไง

ผมยืนให้เนิร์ดเอามือปิดปากกับจมูกของผมไว้สักพัก อาการปวดหัวก็คลายลงจริงๆ

         เนิร์ด. ดีขึ้นไหม

         เกม. อืม ดีขึ้นแล้ว

ผมพยักหน้าแล้วตอบเสียงแผ่วลง

         เกม. ทำไมต้องเอามือปิดจมูกด้วยวะ

เนิร์ด. เพราะน้ำเย็นที่มึงกิน ไปทำให้เส้นเลือดตรงเพดานปากมันหดตัว ถ้าเอามือปิดปากปิดจมูกแล้วความร้อนจากมือจะได้ช่วยคลายความเย็นไง

เกม. โห่ว....ความรู้เยอะจังนะมึงเนี่ย เนิร์ดสมชื่อ

ปรี๊ดด.....เสียงนกหวีด

         เนิร์ด. อาจารย์เรียกไปซ้อมวิ่งแล้วอ่ะ เราไปก่อนนะเบว

         เบว. จ้า...สู้ๆนะ เดี๋ยวเราตามไปเชียร์

เนิร์ด. กูไปซ้อมวิ่งก่อนนะเกม

         เกม. เออ สู้ๆเว้ย

หลังยกฉากเสร็จผมก็มาช่วยเบวทาสี ในกลุ่มเบวนอกจากเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ห้องเดียวกันแล้ว ก็ยังมีเพื่อนจากต่างห้องมาช่วยทาสีด้วย

         เพื่อน: พวกแก...เนิร์ดมันโคตรหล่อเลยอ่ะ ดูดิ่ ยิ่งตอนวิ่งนะ โคตรจะเท่เลย...

         เพื่อนอีกคน: ใช่ๆ พวกแกโชคดีมากเลยนะที่ได้อยู่ห้องเดียวกับมันอ่ะ

         เพื่อน: โดยเฉพาะแก เบว แกสนิทกับเนิร์ดที่สุดอ่ะ ฉันล่ะอยากมีเพื่อนผู้ชายหล่อๆแบบแกจัง

ผมได้ยินก็รีบสังเกตอาการของเบวทันที แต่เบวไม่ได้ตอบอะไร มีเพียงยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก็เท่านั้น

         เกม. อะแฮ่ม....แล้วอย่างผมล่ะครับ หล่อพอจะเป็นเพื่อนกับทุกคนได้หรือเปล่า

ผมรีบเสนอตัวทันที แต่ทุกคนกลับหัวเราะรวมถึงเบวด้วย

         เพื่อน: ได้สิ แต่แกหล่อสู้เนิร์ดไม่ได้หรอกนะ

         เบว: เห้ย...อย่าพูดแบบนั้นดิ หล่อไม่หล่อก็เป็นเพื่อนเราได้หมดแหล่ะ

โอ้...นี่มันนางฟ้าของผมชัดๆ สวยตั้งแต่ด้านในยันด้านนอก

         เกม: ถึงผมจะไม่หล่อ แต่คารมผมไม่เป็นรองใครนะครับ

(ทุกคนหัวเราะ)

         เพื่อน. เบว ปีนี้แกไม่ได้เป็นดรัมเมเยอร์เหรอ มาทำสแตนแบบนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปซ้อม

         เบว. ไม่อ่ะ จริงๆเราอยากทำสแตนมากตั้งนานแล้ว แต่ไม่ได้ทำสักทีเพราะปีก่อนๆครูวานให้ไปเป็นดรัมเมเยอร์ ปีนี้เราเลยให้รุ่นน้องเป็นแทน

         อิง. เบวมันเป็นดรัมเมเยอร์มาสองปีแล้ว ปีนี้ปีสุดท้าย ให้มันได้ทำสแตนที่มันอยากทำเถอะ

         เบว. ใช่ ดรัมเมเยอร์เอาไว้งานหน้าค่อยเป็นก็แล้วกัน เดี๋ยวหลังกีฬาสีก็จะมีเดินขบวนอีก

         เกม. ไว้เราจะไปถ่ายรูปเบวนะ

         เบว. ได้สิ (ยิ้ม)

         เพื่อน. เออ เบว เสาร์-อาทิตย์นี้แกว่างไหมอ่ะ ว่าจะชวนไปดูหนัง

         เบว. ไม่ว่างอ่ะ เราจะไปดูเนิร์ดซ้อมแข่งวิ่ง

         เพื่อน. โห้ยย......นี้แกเป็นเพื่อนหรือว่าแฟนมันเนี่ย ตัวติดกันตลอดเลยนะ

คำถามนี้ทำผมลุ้นจนใจเต้นรัว อยากรู้ว่าเบวจะตอบว่าอะไร

         เบว. ก็เพื่อนกันนั้นแหล่ะ เราชอบดูแข่งวิ่งอ่ะ เห็นนักกีฬาวิ่งแล้วมันเท่ดี

ทันใดนั้นผมก็นึกออกทันทีว่าจะลงแข่งกีฬาอะไร

ณ โรงยิมของโรงเรียน

         เกม. ครูครับ ผมมาสมัครวิ่ง

         ครู. โอ้ย..มาทำไมเอาป่านนี้ สีเรานักกีฬาเต็มหมดแล้ว

         เกม. โธ่ครู ผมขอร้องล่ะครู ให้ผมลงแข่งวิ่งด้วยเถอะ อีกแค่คนเดียวเอง นะครับครู ผมขอร้อง...ให้ผมเข้าเถอะ ครูจะให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมยอมทุก-

         ครู. พอๆๆ ก็ได้ ไม่ต้องพูดแล้ว

         เกม. เย้!.....ขอบคุณครับครู (กระโดดโล้ดเต้นด้วยความดีใจ)

         ครู. แต่เป็นตัวสำรองนะ ถ้าอยากเป็นตัวจริงก็ค่อยมาคัดตัวนักกีฬาวันพรุ่งนี้ วันนี้ครูซ้อมเสร็จแล้ว

         เกม. ได้ครับ ขอบคุณครับครู

         ครู. อืม...เชือกรองเท้า ผูกให้มันดีๆด้วย เอาเสื้อเข้าไว้ในกางเกง แต่งตัวให้เรียบร้อย

         เกม. ครับครู

ผมเดินไปหาเนิร์ดที่ห้องเปลี่ยนเสื้อ มันกำลังหันหน้าเข้าล็อกเกอร์และกำลังจะถอดเสื้อ ดูเหมือนมันจะไม่รู้ตัวว่าผมแอบย่องมาจากข้างหลัง...แบบนี้ต้องแกล้งให้มันตกใจสักหน่อย

         เกม. แบร่......ผีหลอก! อะ..เห้ย! (สะดุดเชือกรองเท้าตัวเอง)

ปึก!...

เชี้ยย..เอ้ยย....ผมดันสะดุดรองเท้าตัวเองล้มหน้าทิ่มไปหามัน ไอ่เนิร์ดมันหันหน้ากลับมารับตัวผมเอาไว้พอดี ปากผมกับมันเกือบจะจูบกันอยู่แล้ว หน้าของเราอยู่ห่างกันแค่เสี้ยวมิลลิเมตร 

         เนิร์ด. เอ้ย! เป็นอะไรไหม มึงเล่นเหี้ยอะไรเนี่ย

ผมรีบผละตัวออกจากมันทันที ใจของผมตกไปอยู่ตาตุ่ม เกือบเสียเฟิร์สคิสให้มันแล้วไหมล่ะ

         เกม. ไม่เป็นไร....กู....ไม่เป็นอะไร “เชี้ย..” (แอบอุทานเบาๆ)

ผมเผลอเอามือลูบหลังคอเพราะแอบเขินนิดหน่อย

         เนิร์ด. มาทำอะไรที่นี้

         เกม. กูก็มาสมัครวิ่งอ่ะดิ

         เนิร์ด. ทำมะ.. เปลี่ยนใจแล้วเหรอ

         เกม. อืม..ใช่ อยู่ว่างๆแล้วเบื่อว่ะ

ไอ่เนิร์ดมันถอดเสื้อออกต่อหน้าผม ขนาดเหงื่อมันออกผมก็ยังได้กลิ่นน้ำหอมมาจากตัวมัน

         เกม. เห้ย...มึงมีซิกแพคด้วยเหรอวะ

         เนิร์ด. ก็นิดหน่อยว่ะ 

         เกม. เชรดด....ไม่ธรรมดานะมึงเนี่ย กูก็อยากมีนะ แต่ขี้เกรียจออกกำลังกาย

         เนิร์ด. เดี๋ยวกูเทรนให้ สนไหม

         เกม. ไม่เอาว่ะ เหนื่อย

ผิวของเนิร์ดคือขาวมาก ขาวจนผมต้องมอง พวกคนรวยผิวพรรณดีแบบนี้หมดทุกคนเลยไหมนะ

         เกม. ทำไมผิวมึงขาวจังวะ อุ้ย...หัวนมสีชมพูซะด้วย กิ้วๆๆ

         เนิร์ด. อย่าแซวดิไอ่สัส เดี๋ยวกูจับปล้ำซะเลย

         เกม. ว้ายย...ช่วยด้วยครับ...ไอ่เนิร์ดจะจับผมทำเมีย....

         เนิร์ด. ไอ่เกม มึงโดนตีนกูแน่...

ผมแกล้งตะโกนเสียงดัง ไอ่เนิร์ดไล่เตะผมไปทั่วห้อง

วันต่อมาผมเตรียมตัวมาอย่างดี และฝึกซ้อมร่างกายมาอย่างเต็มที่ก่อนจะลงสนามแข่งเพื่อคัดเลือกตัวนักกีฬา

         ครู. เตรียมตัว... ระวัง.... ไป!

ปรี๊ด........!

ทันทีที่เสียงนกหวีดดังผมก็ออกแรงวิ่งสุดกำลัง แต่ไม่ว่าจะวิ่งเร็วแค่ไหน ผมก็วิ่งไม่ทันไอ่เนิร์ดอยู่ดี คนอื่นๆค่อยๆวิ่งแซงผมไปเรื่อยๆทีละคนสองคนจนผมเริ่มท้อและหมดแรง สุดท้าย...ผมก็เข้าเส้นชัยเป็นคนท้ายสุด โคตรกากเลยกู แล้วที่แย่กว่านั้นคือวันนี้เบวมาดูด้วย

ครู. เมฆ ชัย เนิร์ด ฟิว เธอสี่คนผ่านเข้ารอบ ส่วนคนที่เหลือ เป็นตัวสำรองนะ

ผมรู้สึกใจแป่วเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองได้เป็นตัวสำรอง กีฬาวิ่งมันเหนื่อยจริงๆ นี้กูคิดถูกหรือคิดผิดที่มาสมัครวะเนี่ย.....

เนิร์ด. เห้ย ไม่เป็นไรหน่า เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงข้าวปลอบใจ

เกม. เออ ขอบใจว่ะ

         เบว: เก่งมากเลยหนุ่มๆ

         เกม. ได้ที่โหล่เก่งอยู่เหรอ

         เบว. อย่าพูดงั้นดิ เก่งหมดทุกคนนั้นแหล่ะ

         เนิร์ด. ขอบคุณที่มาเชียร์เรานะ เบวเดินทางมายังไง ลำบากหรือเปล่า

         เบว. ไม่ลำบากหรอก พ่อเรามาส่ง

ผมล่ะหมั่นใส้จริงๆเวลาที่เห็นเนิร์ดดูเป็นห่วงเป็นใยเบวมากกว่าเพื่อน

         เนิร์ด. เราว่าจะพาเกมไปเลี้ยงข้าวปลอบใจมันหน่อยอ่ะ เบวไปด้วยกันไหม

         เบว. ไปดิ หิวข้าวอยู่พอดีเลย แต่...เราไม่มีรถอ่ะ จะไปยังไง ซ้อนสามไปเหรอ

         เกม. เนิร์ด มึงไปส่งเบวก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยกลับมารับกูทีหลัง

เนิร์ด. โอเค

ไอ่เนิร์ดเป็นคนเดียวที่มีรถมอไซร์บิ๊กไบร์ จะให้ซ้อนสามไปก็คงจะดูไม่ดีนัก 

พวกผมเข้าไปกินข้าวในห้างแถวนั้น ร้านอาหารที่เนิร์ดกับเบวพาผมไปค่อนข้างหรูเลยทีเดียว มองดูเมนูแต่ละอย่างก็โคตรแพง ชีวิตนี้ผมคงไม่เข้าร้านแบบนี้ถ้ามันไม่พามา

         เกม. เนิร์ด มึงไม่ต้องพากูมาร้านหรูขนาดนี้ก็ได้นะ มึงดูเมนูแต่ละอย่างดิ โคตรจะแพง มึงจ่ายไหวเหรอ ไหนจะเลี้ยงกูอีก

ผมกระซิบถามเนิร์ดเพราะกลัวเบวจะได้ยิน

         เนิร์ด. ไม่ต้องหวง อยากกินอะไรสั่งเลย

เนิร์ดตอบผมมาสั้นๆ ถึงมันจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็เกรงใจเลยพยายามสั่งเมนูที่ถูกที่สุดในร้าน แต่ก็ยังแพงสำหรับผมอยู่ดี พวกคนรวยนี้เขากินแบบนี้กันทุกมื้อหรือเปล่าวะ

         เนิร์ด. เดี๋ยวเราสั่งให้นะเบว เอาเหมือนเดิมใช่ไหม

         เบว. ใช่ๆ

         เกม. เห้ย..เบวกับเนิร์ด เคยมาที่นี้ด้วยกันเหรอ

         เบว. อืม ใช่ ปกติก็ออกไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆน่ะ

         เกม. โห้ว..นี้สนิทกันระดับไหนเนี่ย

         เนิร์ด. สนิทมาก…

ไอ่เนิร์ดพูดพร้อมสแยะยิ้ม จริงๆมันยิ้มเฉยๆแต่ผมคิดว่ามันต้องกำลังสแยะยิ้มอยู่ในใจแน่ๆ ผมล่ะหมั่นใส้มันจริงๆ

ไม่นานกุ้งถาดใหญ่ก็มาเสิร์ฟ ไอ่เนิร์ดมันแกะกุ้งให้เบวทีละตัวสองตัว เบวก็ยิ้มเขิน ผมอยากทำแบบนั้นบ้าง แต่ก็ไม่กล้า เมื่อสังเกตดูก็เห็นว่าเบวกำลังเขี่ยผักบล็อกโคลี่ไปไว้ข้างๆจาน 

         เนิร์ด. เดี๋ยวเรากินผักให้นะ

         เบว. ขอบคุณนะ

เวลาที่เนิร์ดพูดกับเบวเขามักจะพูดเพาะ แต่เวลาพูดกับผมล่ะเสียงแข็งเชียว

         เกม. เบวไม่กินบล็อกโคลี่เหรอ?

         เบว. ไม่อ่ะ เราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

         เกม. ให้เราช่วยกินก็ได้นะ เราชอบกินบล็อกโคลี่

         เนิร์ด. มาแบ่งเอากับกูดิ

ว่าแล้วไอ่เนิร์ดมันก็ตักผักบล็อกโคลี่มาใส่จานผม

ผมค่อยๆตักผักบล็อกโคลี่ขึ้นมาดู จากนั้นก็ทำใจอยู่สักพัก แล้วก็ค่อยๆเอาเข้าปาก แม่เจ้า....มันทั้งขม ทั้งเหม็นเขียว ทุกครั้งที่ผมเคี้ยว กลิ่นเหม็นเขียวของผักก็ตีขึ้นจมูกผมจนผมแทบจะอ้วก แต่ผมแกล้งทำเป็นยิ้มและแสร้งทำเป็นว่ามันอร่อยมาก ผมกล้ำกลืนฝืนทนเคี้ยวแล้วรีบกลืนลงคอ จากนั้นก็กินน้ำตามไปหลายอึก ใช่แล้วครับ ผมไม่ได้ชอบกินผักเลย แค่อยากทำเป็นเท่ต่อหน้าเบวก็เท่านั้น นี้ผมทนกินของที่ไม่ชอบไปได้ยังไงเนี่ย

         เนิร์ด. สงสัยจะชอบกินจริงๆด้วยแหะ งั้นกูยกให้มึงหมดเลยละกัน

ไอ่เนิร์ดตักผักบล็อกโคลี่ที่มีอยู่ทั้งหมดให้ผมเพิ่ม ชิบหายแล้ววว....โถ่ไอ่ควาย มึงจะตักมาให้กูอีกทำไมเนี่ยย... ผมอยากจะตะโกนบอกมันออกไปว่าพอแล้ว แต่ผมก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วก็พยักหน้า

         เกม. อืม ขอบใจนะ (ไอ่สัส...คิดในใจ)

         เบว. เนิร์ดๆ สเต็กอันนี้อร่อยมาก เนิร์ดลองชิมดูสิ มา...เดี๋ยวเราป้อน

เบวใช้ส้อมจิ้มเนื้อสเต็กแล้วป้อนเข้าปากให้ไอ่เนิร์ด ผมล่ะอิจฉามันจริงๆ ถ้าถูกเบวป้อนบ้าง ถึงตายผมก็ไม่เสียดาย ผมได้แต่นั่งกินอยู่เงียบๆอย่างเจียมตัว ไม่กล้าพูดอะไร

         เนิร์ด. แซลม่อนของเราก็อร่อยนะ ชิมไหม

ไอ่เนิร์ดคีบปลาแซลม่อนแล้วป้อนเข้าปากเบว เบวก็เคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างมีความสุข ตอนนี้ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ ต้องทนกินผักยังไม่พอ ยังต้องมาทนเห็นภาพบาดตาบาดใจอะไรแบบนี้อีก

ผมอยากจะป้อนเบวบ้าง แต่ในจานผมตอนนี้เหลือแต่ข้าวเปล่าๆ   

         เกม. เบวๆ ข้าวในจานเราก็อร่อยนะ อยากชิมไหม     

         เบว. หื้อ?!

เนิร์ด. เห้ย...ข้าวเปล่าเนี่ยนะ

เกม. กูประชดเฉยๆเว้ย เห็นกระนุงกระหนิงกันตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เป็นเพื่อนกันทำไมต้องป้อนกันด้วยไม่เข้าใจ

เนิร์ด. ทำไม มึงอิจฉาเหรอวะ มาๆ เดี๋ยวกูป้อนเศษกระดูกให้

         เกม. เก็บไว้ให้บรรพบุรุษมึงกินเถอะครับ

         เบว. ฮ่าๆๆๆ(หัวเราะ) แกสองคนเวลาเถียงกันเนี่ย ตลกดีนะ

         เนิร์ด. ไม่เห็นตลกเลย

         เบว. นิ..เกมรู้ไหม ปกติเนิร์ดเป็นคนไม่ค่อยพูดนะ แต่พอได้เป็นเพื่อนกับเกมอ่ะ เนิร์ดก็พูดเก่งขึ้นเยอะเลย เราก็เพิ่งเคยเห็นเนิร์ดพูดต่อล้อต่อเถียงกับคนอื่นครั้งนี้เป็นครั้งแรกนี้แหล่ะ

         เนิร์ด. ก็มันกวนตีนอ่ะ

         เกม. ใครกันแน่ที่กวนตีน

         เบว. หนุ่มๆ อย่าพูดไม่เพาะสิ

ผมกับเนิร์ดหยุดเถียงกันแล้วกลับมากินข้าวต่อเพราะคำเตือนจากเบว หลังกินข้าวเสร็จเบวก็ชวนพวกผมไปเล่นคีบตุ๊กตา ตอนนี้แหล่ะที่ผมจะได้โชว์ศักยภาพในการคีบตุ๊กตาให้เบวเห็น

         เกม. เบวอยากได้ตู้ไหนเลือกเอาเลยนะ เดี๋ยวเราคีบให้ เรื่องคีบตุ๊กตา เราเซียนมาก

         เบว. จริงง่ะ โห้ย...ถ้างั้นเนิร์ดก็มีคู่แข่งแล้วอ่ะดิ

         เกม. ทำไมเหรอ

         เบว. ก็เนิร์ดอ่ะ คีบตุ๊กตาเก่งมาก...

         เนิร์ด. ก็ไม่ขนาดนั้น...

เกม. โห่ว...อย่างมันน่ะเหรอ สู้เราไม่ได้หรอก เดี๋ยวเราจะคีบรอบเดียวผ่านให้ดู

ผมหยอดเหรียญใส่ตู้แล้วเริ่มคีบตุ๊กตา แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปอย่างที่ผมคิดเอาไว้ เพราะไม่ว่าผมจะคีบตุ๊กตาสักกี่ครั้งก็คีบไม่ได้

         เนิร์ด. คีบแบบนี้ ชาติไหนจะได้ตุ๊กตาวะ มึงจะคีบจนห้างปิดเลยรึไง

         เกม. เงียบปากไปเลย

         เนิร์ด. พอเถอะมึง มันผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ

         เบว. ใช่เกม ไม่เป็นไรหรอก คีบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เราไม่เอาก็ได้

ผมไม่สนคำพูดของทั้งสองคน และยังคงตั้งหน้าตั้งตาคีบต่อไป ผมอยากได้ตุ๊กตาตัวนี้ไปให้เบวจริงๆ แต่ตอนนี้ผมหยอดเหรียญจนเงินเริ่มหมด ตานี้คงเป็นตาสุดท้ายที่ผมจะคีบ

         เนิร์ด. มึงจะคีบให้ได้เลยใช่ไหม 

         เกม. ใช่

         เนิร์ด. ถอยสิ เดี๋ยวกูคีบให้ 

ผมถอยออกมาให้ไอ่เนิร์ดเข้าไปคีบตุ๊กตา ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะแน่สักแค่ไหน

         กริ๊ง กริ๊ง(เสียงตุ๊กตาหล่นออกมาจากตู้)

เชรดด.......รอบเดียวผ่าน มันคีบได้จริงๆด้วยครับคุณผู้ชมมม.........

         เกม. ได้ไงวะ 

         เนิร์ด. ก็คนมันเทพอ่ะครับไอ่น้อง

         เกม. ถุ๋ย...

         เนิร์ด. อ๊ะ..เบว เราให้

         เบว. ขอบคุณน้า ขอบคุณทั้งสองคนเลย

อะไรกันครับเนี่ย..ผมคีบแทบตาย ไม่เห็นได้สักตัว แถมยังโดนมันโชว์เทพตัดหน้าไปอีก เวรจริงๆ

เราสามคนเดินเข้ามาที่ร้านขายรองเท้า ผมเห็นรองเท้าที่เนิร์ดเลือกซื้อก็ต้องร้องว้าว! นี้มันร้องเท้าผ้าใบไนกี้ดังค์ โลว์ ไวท์ แบล็ค แพนด้า (Nike Dunk Low White Black (Panda)) ที่ผมอยากได้นิ ผมหยิบมาดูแล้วชื่นชมความงามของมัน แต่ก็ต้องรีบวางเมื่อเห็นราคาอันสุดแสนจะแพงที่ชาตินี้ผมคงไม่มีปัญญาซื้อ “หมื่นสี่ แพงชิบหาย” ผมอุทานออกมาเบาๆ แต่คนอย่างไอ่เนิร์ดคงจะซื้อโดยไม่ลังเล 

พอเลือกซื้อรองเท้าเสร็จ เราสามคนก็กำลังจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ไอ่เนิร์ดขับบิ๊กไบร์คู่ใจออกมาเหมือนอย่างเคย

         เนิร์ด. ไอ่เกม มึงกลับคนเดียวได้นะ กูจะไปส่งเบว

         เกม. ได้ๆ มึงไปส่งเบวเถอะ กูจะขึ้นรถเมล์กลับ ขอบใจที่เลี้ยงข้าวนะ

         เบว. บ้ายบายเกม พรุ่งนี้เจอกัน

         เกม. บ้ายบายครับ

 ปรื๊น......กลิ่นควันจากท่อรถไอ่เนิร์ดทำผมสำลักทุกครั้ง ผมล่ะหมั่นใส้มันจริงๆ หมั่นใส้แล้วหมั่นใส้อีก หมั่นใส้มันเป็นพันๆรอบ ดูเหมือนผมจะสู้มันไม่ได้สักอย่างทั้งเรื่องน่าตา ความสูง ความเก่ง และความรวย วันนี้มันทำกับผมไว้แสบมาก ทั้งเรื่องให้กินผักและเรื่องคีบตุ๊กตาปาดหน้าผม 

ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ ผมแอบเอาคืนมันแน่ “ฝากไว้ก่อนเถอะมึง เดี๋ยวกูคิดบัญชีทีหลัง”

ณ สนามกีฬา

วันสุดท้ายก่อนแข่ง ผมก็มาซ้อมวิ่งเหมือนอย่างเคย แต่เนื่องจากผมเป็นตัวสำรอง อาจารย์เลยไล่ผมไปเสิร์ฟน้ำให้นักกีฬาแทน 

ผมเดินแจกน้ำให้ทุกคน เหลือไอ่เนิร์ดคนสุดท้าย แต่ไม่รู้ว่ามันหายหัวไปไหน

         เกม. มึงๆ เห็นเนิร์ดเปล่า?

         เพื่อน. นั้นไง... ยืนคุยกับไอ่ขิงอยู่ตรงนู้นอ่ะ

นั้นมันไอ่ขิงห้อง 6/11 สีคู่แข่งเรานี้หว่า ยืนคุยอะไรกับไอ่เนิร์ดวะ ผมเดินถือขวดน้ำจะเอาไปให้เนิร์ด จู่ๆผมก็เห็นไอ่ขิงผลักอกไอ่เนิร์ดเหมือนตั้งใจจะหาเรื่อง

         เกม. เห้ย! พวกมึงสองคนทำอะไรกันวะ

         ขิง. มึงเป็นเพื่อนไอ่เนิร์ดเหรอ

         เกม. ใช่ กูเป็นเพื่อนมันเอง

         ขิง. อ๋อ... มึงนี้เองไอ่เด็กเสิร์ฟน้ำ กูเห็นนะเว้ยตอนซ้อมอ่ะ มึงวิ่งได้ที่โหล่ตลอดเลย ถึงว่าทำไมถูกใช้ให้มาเสิร์ฟน้ำ

เนิร์ด. เห้ย หุบปากไปเลยมึง

ขิง. ทำไมห้ะ มึงเนี่ยกากยันเพื่อนเลยนะไอ่เนิร์ด

เกม. มึงว่าใครกากวะ ไอ่สัส!

ผมอยากจะวิ่งเข้าไปกระโดดถีบปากไอ่เหี้ยขิง แต่เนิร์ดห้ามผมไว้

         เนิร์ด. ใจเย็นมึง อย่าลดตัวลงไปคลุกคลีกับพวกชั้นต่ำอย่างมันเลย

เกม. อย่ามาหาเรื่องแถวนี้นะมึง ไม่งั้นกูฟ้องครูแน่

         ขิง. โถ่...ขี้ฟ้องว่ะ ถ้าพวกมึงแน่จริง พรุ่งนี้ก็แข่งให้ชนะกูก็แล้วกัน

ขิงมันพูดพร้อมกับเดินจากไป ส่วนเนิร์ดก็พยายามลากผมออกมา

         เกม. ทำไมไอ่เหี้ยนี้ต้องมาหาเรื่องมึงด้วยวะ

         เนิร์ด. มันเคยแข่งสอบคณิตแพ้กูอ่ะ มันคงแค้นเลยเข้ามาหาเรื่องกู

         เกม. แพ้แล้วพาลนี้หว่า กากของแท้

         เนิร์ด. ชั่งเถอะ อย่าไปสนใจแม่งเลย แล้วนี้มึงมาหากู มีอะไรรึเปล่า

         เกม. ไม่มีไรหรอก กูแค่เอาน้ำมาให้

         เนิร์ด. ขอบใจ… 

         เกม. เย็นนี้มึงว่างไหม กูว่าจะวานให้มึงช่วยสอนการบ้านให้กูหน่อย

         เนิร์ด. ไม่ว่างว่ะ โทษที 

         เกม. อ่อ..อืม ไม่เป็นไรๆ

ในที่สุดวันงานกีฬาสีของโรงเรียนก็มาถึง ขณะที่ผมกำลังเตรียมน้ำให้นักกีฬาอยู่นั้น ไอ่เบสกับไอ่ต้อมก็เดินมาหาผมพร้อมกับซองบางอย่าง

         เบส. เกม..มึงเอานี้ไป

         เกม. ซองอะไรวะ

ไอ่เบสกระซิบข้างหูผม “ยาถ่าย”

         เกม. ยาถ่ายยย...!

         เบส. ชู่......! เบาๆสิวะ มึงอยากให้คนอื่นได้ยินรึไง

         เกม. มึงเอายาถ่ายมาให้กูทำไม?

         เบส. มึงเอาไอ่ยาเนี่ย ไปใส่ในน้ำให้ไอ่เนิร์ดกิน แค่นี้มึงก็จะได้วิ่งแทนมันแล้ว

         ต้อม. ใช่ มึงอยากโชว์พราวต่อหน้าเบวไม่ใช่เหรอ งั้นก็วางยามันแล้วเสียบแทนเลย

เกม. กูว่ามันแรงไปว่ะ เกิดมันเข้าโรงบาลขึ้นมาจะทำยังไง 

         เบส. มันก็แค่ยาถ่ายอ่อนๆ แค่ขี้แตกสองสามรอบเอง กินน้ำเกลือแร่แก้วเดียวก็หายแล้ว...

เกม. แต่กูไม่อยากทำเลยเว้ย ถึงกูจะได้ลงแข่งแทนมัน แต่กูก็ไม่รู้ว่าจะแข่งชนะไหม

เบส. แต่อย่างน้อยเบวก็จะได้เห็นมึงวิ่งนะเว้ย เผลอๆมึงอาจแข่งชนะก็ได้ ใครจะไปรู้ 

         ต้อม. นี้เป็นทางเดียวที่มึงจะได้เฉิดฉายในสายตาเบวเลยนะเพื่อน... มึงจะปล่อยโอกาสทำคะแนนครั้งใหญ่กับเบวไปแบบนี้เหรอ วิ่งผลัดมันวิ่งเป็นทีม วิ่งกันตั้งสี่คน ถ้าเกิดทีมมึงวิ่งชนะ มึงก็จะได้หน้าไปด้วย เบวอาจจะหันมาสนใจมึงแทนก็ได้ ลองเสี่ยงดวงดูสักตั้ง 

เบส. มึงรู้ไหม เมื่อวานตอนเย็นกูเห็นเบวกับเนิร์ดแอบไปดูหนังด้วยกันที่ห้างแบบสองต่อสอง ถ้าเกิดวันนี้มันแข่งชนะแล้วเบวสารภาพรักมันขึ้นมา มึงก็จบเลยนะเว้ย

ผมฟังที่เพื่อนพูดแล้วก็คิดหนัก จริงๆผมก็ไม่อยากทำแต่อีกใจผมก็อยากจะลงวิ่งแข่งให้เบวดูสักครั้ง แถมเมื่อวานไอ่เนิร์ดกับเบวยังไปดูหนังด้วยกันอีก “อืม...ทำก็ทำวะ” ผมตัดสินใจเทยาถ่ายลงไปในแก้วน้ำของเนิร์ดแล้วเอาไปให้มันกิน

เกมเดินไปหาเนิร์ดที่กำลังเตรียมตัวเพื่อลงวิ่ง เขาไปยืนอยู่ข้างๆเนิร์ดแบบเงียบๆและถือแก้วน้ำอยู่ในมืออย่างลังเล      

เนิร์ด. น้ำกูเหรอ

เนิร์ดเห็นเกมยืนถือแก้วน้ำอยู่ในมือ ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา เขาจึงเอ่ยถาม

เกม. ชะ.. ใช่ (เสียงแผ่ว)

         เนิร์ด. ขอบใจว่ะ

ผมกลั้นหายใจตอนที่ไอ่เนิร์ดยกแก้วกำลังจะดื่ม

         เกม. อะ..เดี๋ยว!

         เนิร์ด. อะไร

         เกม. อะ..เออ...ไม่มีไร มึงกินต่อเถอะ

         เบว. เนิร์ด! โทษที เราติดคุมสแตนอ่ะ เลยมาช้า

จู่ๆเบวก็วิ่งมาหาพวกผมด้วยท่าทีที่เหนื่อยหอบ

         เนิร์ด. ไม่เป็นไร วิ่งมาหน้าซีดหมดเลย กินน้ำก่อนไหม

ชิบหายแล้ว...ไอ่เนิร์ดพูดพร้อมกับยื่นน้ำของมันให้เบว

         เบว. ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปซื้อเอาใหม่

         เนิร์ด. เบวกินของเราก่อนก็ได้ เรายังไม่หิวน้ำเลย

         เบว. จริงเหรอ งั้นก็ขอบคุณนะ

         เกม. เย้ย....!! เบว! เราขอกินก่อนนะ

ผมรีบแย่งน้ำมาจากมือเบวแล้วกระดกร้วดเดียวหมดแก้ว

         เกม. ขอโทษนะเบว คือ..เราหิวน้ำมากเลยอ่ะ

         เนิร์ด. แต่เมื่อกี้มึงเอาน้ำมาให้กูนะ

         เกม. ก็...จู่ๆกูก็หิวน้ำขึ้นมาอ่ะ โทษทีว่ะ…มึงรอกูอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวกูไปเอาแก้วใหม่มาให้

         เนิร์ด. งั้นมึงเอามาให้เบวคนเดียวก็พอนะ กูยังไม่หิว

         เกม. ได้ๆ

แม่เจ้า.....ผมดื่มเข้าไปแล้วครับ หมดแก้วเลยด้วย 

ไม่นาน ข้าศึกก็โจมตี ผมขี้แตกจนต้องเข้าไปนอนในห้องพยาบาล ทำไงได้ล่ะ ผมยอมเจ็บตัวดีกว่ายอมให้เบวกินยาถ่าย นี้สินะที่เรียกว่ากรรมติดจรวด 

ช่วงบ่าย เนิร์ดเดินเข้ามาหาผมที่ห้องพยาบาล

         เกม. แข่งเสร็จแล้วเหรอ

         เนิร์ด. แข่งจบแล้ว กูมาเยี่ยมมึงก่อนกลับอ่ะ

         เกม. ผลการแข่งเป็นยังไงบ้างวะ

เนิร์ดหยิบเหรียญที่ห้อยอยู่ตรงคอของมันขึ้นมาโชว์ผม

เนิร์ด. เหรียญทองเว้ย

เกม. เห้ย! มึงชนะเหรอวะ

เนิร์ด. ใช่ ชนะไอ่ขิงด้วยนะ แม่งโคตรสะใจ

เกม. โห่ว เก่งว่ะ (ยิ้ม)

ผมยิ้มดีใจที่มันชนะ

เนิร์ด. มึงโอเคไหม ที่ไม่ได้ลงแข่ง

เกม. เออ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงกูก็เป็นแค่ตัวสำรอง ไม่ได้ลงแข่งอยู่แล้ว

จู่ๆเนิร์ดก็ถอดเหรียญที่คอเขาออก แล้วนำมาคล้องที่คอผม

         เนิร์ด. กูให้ เหรียญนี้สำหรับมึง ถึงมึงจะไม่ได้ลงแข่งก็ไม่เป็นไรนะ ยังไงมึงก็เป็นส่วนหนึ่งของทีมเสมอ

โอ้ย..... ทำไมใจผมมันถึงได้เต้นตุบตุบแบบนี้นะ จู่ๆผมก็รู้สึกดีใจที่ไม่ได้ให้เนิร์ดกินยาถ่าย

เกม. ขอบคุณมากนะมึง เสียดายไม่ได้ไปดูพวกมึงแข่งเลย

ผมยิ้มให้มัน มันก็ยิ้มตอบผมกลับ

         เนิร์ด. แล้วอาการมึงเป็นไงบ้าง เห็นครูบอกว่ามึงท้องเสีย 

         เกม. ก็ดีขึ้นแล้วว่ะ ตอนนี้ขี้ไม่แตกแล้ว

         เนิร์ด. (หัวเราะ)  เข้าห้องน้ำจนปากซีดเลยนะมึง

         เกม. เออดิ หมดใส้หมดพุ่งแล้วเนี่ย

ไอ่เบส ไอ่ต้อม ไอ่เพื่อนเวร กูเป็นขนาดนี้ก็เพราะพวกมึง แม่งไม่มีน้ำใจมาเยี่ยมกูสักคน

         เนิร์ด. กลับบ้านไหวไหม เดี๋ยวกูไปส่ง

         เกม. ไหวๆ มึงกลับก่อนเลย กูว่าจะนอนต่ออีกสักพักแล้วค่อยกลับอ่ะ

         เนิร์ด. โอเค ถ้ามีอะไรก็โทรเรียกกูได้นะ

         เกม. อืม ขอบใจมาก

หลังจากเนิร์ดกลับไป ไอ่เพื่อนเวรของผมทั้งสองตัวก็เข้ามาเยี่ยมผม

         เบส. ว้ะฮ่าๆๆๆๆ เป็นไงบ้างวะ ทำไมถึงกลายเป็นมึงที่มานอนหมดสภาพอยู่ตรงนี้ครับเนี่ย

         เกม. หุบปากไปเลย เพราะพวกมึงนั้นแหล่ะ กูถึงกลายเป็นแบบนี้ แผนห่าอะไรก็ไม่รู้

         เบส. เออ พวกกูขอโทษ ใครจะไปรู้วะ ว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้

         ต้อม. เออ นั้นดิ ทำไมมึงถึงกินน้ำผสมยาถ่ายเข้าไปวะ

         เกม. ตอนแรกกูก็ว่าจะเอาให้เนิร์ดมันกินนั้นแหล่ะ แต่เนิร์ดมันจะเอาน้ำให้เบว กูก็เลยต้องรีบแย่งกินก่อนอ่ะ

         ต้อม. โห้ย...สุภาพบุรุษจังนะมึง

         เกม. ไม่ต้องพูดด...... แล้วพรุ่งนี้มีแข่งอะไรอีกไหม

         ต้อม. แข่งชิงเงินไง

วันรุ่งขึ้น กีฬาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง นั้นก็คือการแข่งชิงเงิน สีไหนแย่งเงินจากอีกฝ่ายได้มากที่สุด สีนั้นก็ชนะ ผมไม่ได้ลงแข่งเพราะไม่อยากเจ็บตัว พวกที่ลงแข่งส่วนใหญ่เป็นพวกบ้าพลังและชอบเล่นแรง ผมนั่งดูอยู่บนอัฒจันทร์ข้างๆกับกลุ่มเพื่อนของเนิร์ด ค่อยเชียร์เบสกับต้อม รวมถึงเนิร์ดด้วย 

         กรรมการ. เอาล่ะนักเรียนทุกคน การแข่งขันชิงเงินรางวัลที่น่าตื่นเต้นกำลังจะเริ่มต้นขึ้น อย่างแรกเลยเราต้องแจ้งกฎกติกาให้ทุกคนเข้าใจกันก่อน ให้นักเรียนดึงเงินที่ติดอยู่ที่เสื้อของสีตรงข้าม สีไหนดึงเงินได้เยอะมากที่สุด สีนั้นชนะไป แต่ถ้าใครโดนเหยียบลูกโป่งที่ติดอยู่ที่เท้าแตกหมดทั้งสองลูก ผู้นั้นจะต้องออกจากเกมการแข่งขัน และตอนนี้เป็นการแข่งขันของนักเรียนชายระหว่างสีแดงกับสีฟ้า ยินดีต้อนรับน้องๆเข้าสู่สนามประลองครับ

ตึง ตึง ตึง ตึง....(เสียงกลอง)

         กรรมการ. ทุกคนดูสีหน้าของพวกเขาสิ มันชั่งเต็มไปด้วยจิตวิญญาณของนักฆ่า จากแววตาที่แสดงออกจะเห็นได้ว่าพวกเขากำลังทักทายคู่ต่อสู้อย่างสุภาพและจะสู้กันอย่างดุเดือด

ทั้งสองทีมยืนประจันหน้ากัน ผมนั่งลุ้นไม่ไหวจนต้องยืนดู เหมือนพวกนั้นจะจริงจังกันมาก สีหน้าของแต่ละคนโคตรจะเครียด 

         ปรี๊ดด.......!

สิ้นเสียงนกหวีดทั้งสองทีมก็พุ่งเข้าใส่กันอย่างดุดัน ผมภาวนาให้เนิร์ดชนะไอ่เชี้ยขิง ดูจากรูปร่างแล้ว สองคนนั้นตัวเกือบเท่าๆกันแต่ดูเหมือนขิงมันจะตัวใหญ่กว่านิดหน่อย

ฟิว. เชี้ยไรเนี้ย... ไอ่ขิงแม่งเล่นไม่แฟร์เลยว่ะ รุมไอ่เนิร์ดคนเดียวอ่ะ

ไอ่ฟิวหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของเนิร์ดยืนบ่นอยู่ข้างๆผม ผมเห็นแล้วนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ ไอ่ขิงกับพวกเจาะจงไปที่เนิร์ดโดยเฉพาะ ส่วนคนอื่นๆก็มัวแต่แย่งเงิน ไม่มีใครสนใจช่วย ดูเหมือนพวกไอ่ขิงจะไม่สนแพ้ชนะ เพราะมันจ้องแต่จะตีไอ่เนิร์ดอย่างเดียว ถ้าเป็นแบบนี้ไอ่เนิร์ดแพ้แน่ๆ ทุกอย่างชุลมุนไปหมดจนผมมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร ยังไม่ทันไร เสียงเป่านกหวีดของกรรมการก็ดังขึ้น 

กรรมการ. ทุกคนหยุดก่อนครับ เกิดอะไรขึ้นครับ ดูเหมือนตอนนี้จะมีคนได้รับบาดเจ็บนะครับ

“ไม่นะ...” ผมเห็นเนิร์ดนอนเอามือกุมแขนแล้วดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้นหญ้า ผมรีบวิ่งลงจากอัฒจันทร์เพื่อไปดูใกล้ๆ แต่พอไปถึงพวกพยาบาลของโรงเรียนก็หามเนิร์ดไปแล้ว ผมได้แต่มองตามอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ เอ้ย! ผมไม่ได้ห่วงมันนะแค่สงสาร รู้สึกเบวจะวิ่งตามมันไปด้วย ไอ่เหี้ยขิงแม่งเป็นคนทำไอ่เนิร์ดเจ็บแน่ๆ ผมรู้ว่ามันจงใจทำ เมื่อกี้มันวุ่นวายกันมากกรรมการคงไม่เห็นตอนที่เนิร์ดถูกทำร้าย

         กรรมการ. ตอนนี้สีฟ้าขาดคนไปหนึ่งคนแล้วครับ มีใครจะลงแข่งแทนเพื่อนไหมครับ สีฟ้า?

         เกม. ผมครับ!

ผมตะโกนออกไปเพราะอยากล้างแค้นให้เนิร์ด มึงโดนกูแน่ไอ่ขิง

         กรรมการ. โอเค เราได้ผู้ที่จะมาแข่งแทนกันแล้ว ครูจะให้นักเรียนพักกันก่อนห้านาทีแล้วค่อยกลับมาแข่งใหม่นะครับ รอบหน้าก็อย่าให้ถึงขั้นเจ็บตัวกันแบบเมื่อกี้อีกนะครับ อย่าลืมเซฟตัวเองกันด้วย

ผมเดินลงสนามแล้วเรียกเบสกับต้อม

เกม. พวกมึง มานี้ กูอยากให้พวกมึงช่วยหน่อย 

เบส. ช่วยไรวะ

เกม. เดี๋ยวกูจะรุมไอ่ขิง กูอยากให้มึงสองคนสกัดเพื่อนไอ่ขิงเอาไว้ 

ต้อม. ทำไมมึงถึงอยากรุมไอ่ขิง

เกม. มันมาหาเรื่องกูตอนกูซ้อมวิ่ง กูอยากสั่งสอนแม่งสักหน่อย แพ้ชนะไม่ต้องสน รุมมันอย่างเดียว

เบส. มาทำเพื่อนกูอย่างนี้ก็สวยดิครับ

ต้อม. ได้เลยเพื่อน จัดไป

ไอ่ขิง มึงรู้จักกูน้อยไปซะแล้ว เรื่องวิ่งกูอาจจะไม่ถนัด แต่เรื่องแย่งเงินเนี่ยกูนัมเบอร์วันนะครับผม

ณ ห้องพยาบาล

         ฟิว. มึงไปล้มอีท่าไหนเนี่ย กระดูกแขนถึงได้เคลื่อนแบบนี้

เนิร์ด. กูไม่ได้ล้ม แต่ไอ่เหี้ยขิงแม่งผลักกู ถ้ามันชนะนะ กูจะบอกกรรมการให้ปรับแพ้แม่ง

ฟิว. งั้นก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะเพราะว่าสีเราชนะ ชนะแบบไม่น่าเชื่อ เสียดายมึงไม่ได้เห็นช็อตเด็ด กูบอกเลยว่าอย่างมันส์

เนิร์ด. ทำไมวะ

ฟิว. ก็ไอ่เกมอ่ะดิ ลงแข่งแทนมึง 

เนิร์ด. ห๊ะ?

ฟิว. มึงฟังไม่ผิดหรอก ไอ่เกมมันลงแข่งแทนมึงจริงๆ ไม่รู้มันไปคึกอะไร กัดไอ่ขิงคนเดียวไม่ปล่อยเลย มันไล่เหยียบลูกโป่งไอ่ขิงจนหมดอ่ะ แถมยังไล่กัดไอ่ขิงจนขิงมันเล่นไม่ได้ ทีมก็เลยขึ้นมานำ เห็นสีหน้าเจ็บปวดทรมานของไอ่ขิงตอนโดนพวกไอ่เกมรุมแย่งเงินแล้วแม่งอย่างฮา..

(เนิร์ดยิ้มและหัวเราะเบาๆ) 

ฟิว. ตอนนี้สีเราผ่านเข้ารอบสองทีมสุดท้ายแล้ว เหลือแข่งกับสีม่วงสีเดียวก็จะจบเกม มึงอยากไปดูหน่อยไหมล่ะ ใส่เฝือกเสร็จแล้วนิ

ตัดภาพมาที่สนามกีฬา

หลังจากชนะไอ่ขิง สีผมก็แข่งชนะสีอื่นมาเรื่อยๆจนเหลือสีม่วงสีสุดท้ายซึ่งผ่านเข้ารอบชิง ขณะที่ยืนประจันหน้ากับฝ่ายตรงข้าม จู่ๆความรู้สึกกลัวว่าจะแพ้ก็เริ่มเข้ามาในจิตใจของผม ร่างกายของผมจู่ๆมันก็สั่นขึ้นมาโดยอัดโนมัติ สงสัยเป็นเพราะว่านี้คือรอบชิง ผมเลยรู้สึกกดดัน ไม่เคยแข่งอะไรชนะมาก่อนเลยในชีวิต ผมมองออกไปในหมู่คนดูมากมายที่มายืนเชียร์ เห็นไอ่เนิร์ดเดินกระเพกๆออกมาพร้อมกับแขนที่ใส่เฝือก มันมองมาที่ผม ผมก็มองไปที่มัน เราต่างยิ้มให้กันโดยไม่ต้องพูดอะไร สายตาของมันเหมือนจะบอกกับผมว่าคว้าชัยชนะมาให้ได้นะ ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้มัน ตอนนี้ความรู้สึกกลัวของผมมันจางหายไปเหลือแต่คำว่าชัยชนะ เสียงนกหวีดดังขึ้น ผมวิ่งพุ่งเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามไปสุดแรง พยายามดึงเงินออกมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และในที่สุด สีผมก็ชนะและได้เงินรางวัลไปครอง เสียงเฮของคณะสีฟ้า ดังกึกก้องไปทั่วสนาม ผมกับเบส ต้อม วิ่งมากอดคอกันด้วยความดีใจ 

ณ สแตน หลังจบงานกีฬา

         เกม. เนิร์ด กูว่ามึงกลับบ้านเถอะ เจ็บขนาดนี้ ไม่ต้องช่วยเก็บสแตนก็ได้

         เนิร์ด. แต่กูอยากช่วยจริงๆ

         เกม. ตามใจมึงละกัน กระดูกหักกูไม่รับผิดชอบด้วยนะ

(เนิร์ดหัวเราะ) 

เนิร์ด. ขอบใจนะเว้ย ที่ลงเล่นแทนกู

เกม. อืม กูอยากตีไอ่ขิงอยู่พอดีอ่ะ หมั่นใส้แม่ง เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับกู

เนิร์ด. มึงเห็นตอนมันผลักกูเหรอ

เกม. ไม่เห็นหรอก แต่ก็พอจะรู้ กูเห็นมันรุมมึงอยู่คนเดียวตั้งแต่ตอนเริ่มเกมแล้ว.. แต่มึงไม่ต้องห่วง กูกับเพื่อนจัดการล้างแค้นให้มึงอย่างสาสมแล้ว

เนิร์ด. ขอบใจว่ะ พวกมึงนี้โคตรเก่ง

เกม. แค่นี้จิ๊บๆครับเพื่อน

เนิร์ด. ปกติมึงลงกีฬาอะไรบ้างวะ ตอน มอ4 มอ5

เกม. กูไม่ได้ลงอ่ะ กูเป็นสแตนเชียร์ทั้งสองปีซ้อนเลย

เนิร์ด. ไม่ชอบทำงานสแตน แต่เป็นสแตนเชียร์เนี่ยนะ

เกม. มึงไม่เข้าใจ เป็นสแตนเชียร์กับทำสแตนเชียร์ มันต่างกันนะเว้ย เป็นสแตนเชียร์น่ะสนุก แค่นั่งร้องเพลงแล้วก็ปรบมือตามที่รุ่นพี่สั่ง แต่ทำสแตนเชียร์อ่ะเหนื่อย ต้องทาสี วาดรูป ยกฉาก คุมน้องๆร้องเพลง น่าเบื่อจะตาย แถมยังต้องกลับดึกอีก เอ่อ..แต่ที่มาทำเนี่ย ก็เพราะกูว่างหรอกนะ

เนิร์ด. แล้วทำไมปีนี้มึงไม่ไปเป็นสแตนเชียร์ล่ะ 

เกม. ถ้าเป็นได้กูไปเป็นแล้ว มึงไม่รู้เหรอ โรงเรียนออกกฎไม่ให้เด็กมอหกเป็นสแตนเชียร์ แต่ให้ทำสแตนกับคุมรุ่นน้องแทนเพราะเป็นพี่ใหญ่สุด

เนิร์ด. จริงดิ กูไม่เคยรู้เลย ถึงว่า ทำไมสแตนถึงมีแต่พวกเด็กมอหนึ่งถึงมอห้า

เกม. มึงไม่เคยเป็นสแตนเชียร์มึงไม่รู้หรอก

เนิร์ด. แล้วตอนนั้นมึงไม่สนใจกีฬาเลยเหรอ

เกม. ไม่อ่ะ กูไม่ชอบเล่นกีฬา เพิ่งจะมาลงวิ่งก็ตอนมอหกเนี่ยแหล่ะ.......มึงล่ะ ก่อนหน้านี้เล่นกีฬาอะไร

เนิร์ด. ตอนมอต้นกูแข่งแต่หมากรุกอย่างเดียว พอมอสี่กูก็เปลี่ยนไปแข่งแชร์บอล แล้วก็มอห้าชักเย้อ 

เกม. โห้ย..ดีว่ะ ได้ทำหลายอย่างเลย

เนิร์ด. อืม...มึงย้ายมาจากโรงเรียนไหน

เกม. ตอนมอต้นกูอยู่เชียงราย แต่พ่อกูเสีย แม่กับกูเลยย้ายมาอยู่กับญาติที่นี้ แต่ต่อมาแม่กูก็เสียตามพ่อไป

เนิร์ด. แม่มึง...กูเสียใจด้วยนะ

เกม. อืม ไม่เป็นไรหรอก มันผ่านมานานจนกูทำใจได้แล้ว

         เนิร์ด. พรุ่งนี้อาจารย์เขาจะเลี้ยงหมูกระทะฉลองที่เราได้เหรียญทองกีฬาวิ่ง มึงไปพร้อมกูไหม

         เกม. กูไม่อยากไปว่ะ กูไม่ได้วิ่ง

         เนิร์ด. เห้ย...ไม่ได้วิ่งแต่ก็ไปได้ ตัวจริงตัวสำรองไปหมดแหล่ะ มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ

         เกม. ไอ่ฟิวก็ไปเป็นเพื่อนมึงอยู่ไม่ใช่เหรอ 

         เนิร์ด. กูก็แค่อยากให้มึงไปด้วย

         เกม. เออ ไปก็ไป

หลังจากเก็บสแตนเสร็จ ผมก็เดินออกมารอรถเพื่อจะกลับบ้าน เสียงมอไซร์ของใครบางคนแล่นเข้ามาจอดเทียบข้างผม

เนิร์ด. มึงกลับยังไง 

เกม. รถเมล์

เนิร์ด. มันดึกแล้ว ขึ้นรถเร็วเดี๋ยวกูไปส่ง

         เกม. ไหวเหรอวะ แขนมึงเจ็บอยู่นะ

         เนิร์ด. แค่นี้..ไหวอยู่แล้ว สบาย..

เกม. แล้วเบวล่ะ มึงไม่ได้ไปส่งเบวเหรอ

เนิร์ด. พ่อเบวมารับกลับไปตั้งนานแล้ว เหลือแต่มึงกับกูเนี่ย ป๊ะ..ขึ้นรถ กลับบ้าน

เกม. อะ เออ ก็ได้

เนิร์ดส่งหมวกกันน็อกมาให้ผม นี้มันหมวกกันน็อกที่เบวเคยใส่นิ ผมดีใจที่จะได้ใส่หมวกกันน็อกใบเดียวกับเบว ถึงตัวจะห่างไกล แต่ได้ใช้สิ่งของร่วมกันก็ยังดีวะ วินาทีแรกที่ผมซ้อนบิ๊กไบร์ไอ่เนิร์ด ผมรู้สึกเขินมากเพราะเบาะรถมันสูง ผมต้องชันขาขึ้นเพื่อเหยียบที่วางเท้า พอนั่งรถสูงๆแบบนี้แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสก็อตยังไงก็ไม่รู้แหะ

         เกม. ทำไมรถมึงสูงอย่างนี้วะ

         เนิร์ด. เออ บิ๊กไบร์ก็แบบนี้แหล่ะ